Πέμπτη 28 Ιουνίου 2007

Κατερίνα

Γαλήνια ατενίζω το φως που εδώ στη γη δε μου δόθηκε απλόχερα… κι η αγάπη που δεν πήρα μα ούτε κι έδωσα όση θα ήθελα σε κάποιους, γλυκιά, άπειρη κι αμόλυντη τώρα με ζεσταίνει… και πάνω στις αστροθάλασσες π’ αρμενίζω, συναντώ φίλους εκλεκτούς που μ’ αγκαλιάζουν με θέρμη και λάμπουν τα μάτια τους όταν με φωνάζουν με τ’ όνομά μου… Κατερίνα… σ.

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2007

Χρυσαυγή

Μικρή χαμογελαστή φυσαλίδα, αρπίστρια της άνοιξης και του νοτερού βράχου … Από τους μυχούς της Αιανής ήταν οι τεχνίτες που σμίλεψαν τα βέλη της ζωοδότρας Άρτεμης… Καθώς αυτή περνούσε να προσκυνήσει στων Διόσκουρων τους τάφους έπνευσε μέσα στις σπηλιές της Μάνης και ένα συγνεφιασμένο πρωινό ανέτειλλες στον κόσμο τούτο… Πάντοτε αλαφροπάτητη, μα ένα γκρίζο στο βλέμμα σου, παρατηρούσες ανήσυχη τον κόσμο… Ποιος ξέρει ποιας μοίρας παραξενιά σε έκανε ατρόμητη αποδιώχνοντας από πάνω σου κάθε ίχνος φόβου… Ίσως γιατί εσύ Αυτόν ποτέ σου δεν φοβήθηκες αντίθετα με όλους εμάς τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς… …Στις γιορτές και στις χαρές πάντοτε Αυτός υπήρχε εκεί … Τον έβλεπες με την άκρη του ματιού σου να αμαυρώνει το τοπίο, μα δεν φοβήθηκες ούτε μια στιγμή… συνήθισες να παρευρίσκεται λες και ήταν κι Αυτός πάντοτε καλεσμένος σου… … ένα ξημέρωμα ο Πατέρας σου Τον νόμισε για φίλο του και μες το άγριο μεθύσι του Τον ρώτησε: «Γιατί την κυνηγάς?» «Γιατί κάθε γιορτή της εσύ βαραίνεις?» «Αυτή με καλεί» του αποκρίθηκε Αυτός που ποτέ δεν καταδέχεται σε ανθρώπους να μιλήσει…και του έγνεψε με το μελανό Του ιμάτιο που κρύβει πάντοτε το κοφτερό δρεπάνι… Ο Θεός όμως πάντοτε σε έστερξε… σού ‘στειλε Αγγέλους στο διάβα σου να σε φυλάγουν… Ποτέ δεν τους απόδιωξες και ανάμεσα στους καλεσμένους σου πάντοτε με την άκρη του ματιού σου αναζητούσες τη διάπυρη ρομφαία του Περαματάρη… Δεν γρικούσες κανέναν πλέον… ούτε Αγγέλους καλλίστρατους ούτε τα χρυσοποίκιλτα λευκώματα που η παιδική σου αθωότητα σμίλεψε τα λόγια σου λιγνεύοντας την ψυχή σου… Ένα απομεσήμερο δρασκέλισες από το Αέτωμα αυτού του κόσμου, προς άλλους τόπους διεκδικώντας πεδίον δόξης λαμπρό στη θλίψη των δικών σου ανθρώπων… που δεν πρόλαβαν… ούτε κι άντεξαν να σε δουν να ίπτασαι στο στερέωμα ανταμώνοντας για τελευταία φορά με τις ηλιαχτίδες πριν να φύγεις για τ΄ άστρα σαν διάττοντας, αιώνια για να ταξειδεύεις… καλοτάξειδη να είσαι και γαλήνια ας είναι τώρα η ζωή σου… χωρίς τρικυμίες και γκρίζο… μόνο άπειρο φως… Στη Χρυσή… Ιούνιος 2007 * Η Χρυσή μετά από δική της επιμονή, ανελήφθη στους ουρανούς στις αρχές του Ιούνη 2007, σκάρτο έναν μήνα μετά από το γάμο της με έναν επίγειο Άγγελο...

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2007

Διονύσιος Σολωμός

Είδα τον ποιητή… Αξύριστος με μουσάκι, μα αγέρωχος με το τσιγάρο στο στόμα… Όχι δεν θα ξανάκανε το ίδιο λάθος πια… Δεν θα καθόταν στα λούσα της Ζάκυνθος, ενώ το άλλο Μεσολόγγι χάνεται… Φόρεσε τα σκούρα του, γιατί πενθούσε για τους Θανάτους που θα ‘ρθουν… Πέρασε και προσκύνησε στις Πλάτρες που νιος άλλοτε κάθισε και έγραψε για του πεύκου το λίκνισμα και τ’ Αηδονιού το κελάηδισμα… Αντίκρισε τα δαντελωτά ακρογιάλια που κάποτε πολλά χρόνια πριν σ’ ένα από αυτά είχε χαϊδέψει τα μαλλιά της… Την έφερε μεμιάς στην σκέψη του κι έκανε να λιποψυχήσει… που θα την άφηνε άραγε μόνη κι έρμη… Το κελάηδισμα των αηδονιών του ‘φερε ξανά στο νου την ελευθερία… Το άλλο Μεσολόγγι θα χαθεί δεν χωράει αμφιβολία, και αυτός θα ναι καθισμένος και θα οιμώζει στα ακρογιάλια τούτα… Δεν την ξαναπατάει… Η Ζάκυνθος και οι γυναίκες της ας περιμένουν… μιαν άλλη φορά… Πέρασε αλαφροπάτητος από τους μπαξέδες και τα ξερά χωράφια φορτωμένα σιτάρι αθέριστο… Η ήλιος έκαιγε… Που και που κοντοστεκόταν σε κάνα ξωκλήσι για να κάνει το σταυρό του… έπαιρνε μιαν βαθιά ανάσα και συνέχιζε… Έφτασε στις παρυφές της Δερύνειας… Δραπετσώνα, νέο Κορδελιό, Μενεμένη, Σαλαμίνα, όπως και αν την ονομάσεις είναι το Μεσολόγγι… Έσπρωξε υποτιμητικά όσους προσπάθησαν να τον σταματήσουν, να τον «φέρουν στα λογικά» του… Ο ποιητής αν δεν είναι μπροστάρης δεν είναι ποιητής Συμβολική η κίνησή του… Ο ποιητής αν δεν μιλήσει με σύμβολα δεν είναι ποιητής… Αγνόησε όλων τα μηνύματα… Έτρεξε σαν το αγρίμι όχι για να ρίξει ένα σύμβολο… για να διαλαλήσει το Άδικο… να πει σε όλους που ήταν μαζεμένοι εκεί πέρα ότι δεν γίνεται ο βράχος λάσπη… Ο αϊτός κι αν τον βάλεις στο κλουβί δεν γίνεται κανάρι… Δεν γίνεται το λίκνο που μεγάλωσες να το δώσεις να το χουν για τα σκουπίδια τους… Πατρίδα δεν είναι ότι αγόρασες με ένα νομότυπο συμβόλαιο με μάρτυρες… Πατρίδα είναι η καρδιά σου όταν ανοίγει διάπλατα και ανασαίνεις βαθιά όταν αντικρίζεις τον τόπο σου… Κανείς δεν πρέπει με τίποτε να μπορεί να στην στερήσει… Ο Δυσσέας γύρισε όλον τον κόσμο για να δει τον καπνό του σπιτιού του… Πατρίδα πόσο γλυκιά λέξη ηχείς σε αυτούς που δεν την έχουν πλέον… Και οι προμετωπίδες των Πατρίδων πως λέγονται? Δεν στο πα? Μεσολόγγι… Με τα στιβαρά του χέρια ο Σολωμός άδραξε τον ιστό και άρχισε να διαλαλεί το δίκαιο… αντίκριζε τον ήλιο κατάματα όταν τον βρήκαν οι σφαίρες (εύκολη κι άναντρη απάντηση σε έναν ποιητή)… Όχι… δεν πέθανε ο ποιητής… Η Νίκη τον στεφάνωσε και τον έστειλε πάλι στην Ουράνια Ζάκυνθο, τη Σαλαμίνα να υμνεί τα αηδόνια στις αρχαίες Πλάτρες που στέκουν εκεί απείραχτες… Εδώ κάτω μην τις ψάξετε… αν πέσει το Μεσολόγγι η Κύπρος μας δηλαδή, πάει χαθήκαμε… δεν θα είμαστε άξιοι να έχουμε Πατρίδα… Γιατί το Μεσολόγγι μόνο μια φορά δικαιούσαι να το χάσεις… Τον αντρειωμένο Σολωμό ξένε στέρξε στην καρδιά σου… Τι έδειξε σε όλο τον κόσμο Πατρίδα τι σημαίνει Να χει κανείς στα στήθια διάπλατη Ζωή Και να πεθαίνει…

ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΕΣ

Είναι αρκετές φορές που σκέφτομαι τους Λαθρεπιβάτες… Μην πάει ο νούς σας σε κείνους που ταξιδεύουν στα αληθινά βαπόρια, ή τα τραίνα… Εγώ μιλώ για αυτούς που ζουν ανάμεσά μας απρόσκλητοι μοναχικοί, συχνά ανεπιθύμητοι… Οι διάφορες παρέες κοιτάζουν να τους αποφεύγουν. Στα πάρτυ είναι εκείνοι που τυχαία καλέστηκαν και πήγαν, πάντα ανεπιθύμητοι και πάντοτε παρείσακτοι… φιγούρες μοναχικές ακόμη κι όταν βρίσκονται ανάμεσά μας… Εμάς που η ξιπασιά μας μας κάνει να αυτοαποκαλούμαστε πρωταγωνιστές … Κάποιο παιδί του δρόμου, κάποιοι ζητιάνοι, κάποιοι συγγενείς… πολλοί είναι οι λαθρεπιβάτες… Γνωρίζω τους λαθρεπιβάτες… λαθρεπιβάτες υπήρξαμε όλοι μας κάποτε στη ζωή μας… κάποτε που η απόγνωση της μοναξιάς μας έκανε να σαλτάρουμε στο πρώτο «τραίνο» ή στο πρώτο «βαπόρι» γνωρίζοντας πως είμαστε παρείσακτοι πλην όμως συνταξειδευτές… Οταν βλέπετε τους λαθρεπιβάτες μην τους περιφρονείτε… Λαθρεπιβάτες υπήρξατε κι εσείς…και τώρα που βρήκατε «εισιτήριο» μην τους κοιτάζετε περιφρονητικά αξιώνοντας να σας αδειάσουν τη γωνιά…Σκεφτήτε μόνο ότι από το να σαπίσουν σε κάποιο άδειο για αυτούς μέρος μπήκαν στο πρώτο μέσο που έλαχε μπροστά τους και βουρ… αυτοί τουλάχιστον προτίμησαν αντί του να σαπίσουν περιμένοντας το «τραίνο» τους (που ίσως να μην έρθει ποτέ) να ορμήσουν στο πρώτο περαστικό βαγόνι … καλύτερα λαθρεπιβάτες παρά να ξεμείνουν σε κάποιον άδειο σταθμό σπαταλώντας τη ζωή τους… Μην τους περιφρονείτε τους λαθρεπιβάτες της ζωής … ένα χαμόγελό σας μόνο τους φθάνει για να νιώσουν πως μετέχουν κι αυτοί σε κάτι… ένα μόνο χαμογέλιο που τίποτα σε σας δεν θα κοστίσει, και αύριο ίσως να είναι το μόνο χερι που θα απλώσει να σας βοηθήσει όταν κι εσείς έχοντας ξεμείνει θα τρέχετε πανικόβλητοι κι ασθμαίνοντες να ανεβείτε σε κάποιο «ξένο» για σας τραίνο…

ΑΝΤΙΝΟΜΗ ΕΥΡΥΝΟΜΗΣ

Το παρόν μας. Έβλεπα ξανά προχθές τον Πέτρο ύστερα από πολλά χρόνια… Είχε αλλάξει αρκετά στην εξωτερική του εμφάνιση, καθώς είχε γκριζάρει τελείως και είχε πάρει αρκετά κιλά, εντούτοις δεν δυσκολεύτηκα και πολύ να τον γνωρίσω. Φαντάζομαι ότι και εγώ θα του φάνηκα σχετικά αλλαγμένος και σίγουρα γερασμένος καμιά 10ετία. Δεν είχαν αλλάξει και πολλά στη ζωή του ούτε στα προσωπικά ούτε στα επαγγελματικά, όπως και στη δική μου άλλωστε. Παιδιά σκυλιά δεν είχαμε ούτε εκείνος ούτε και εγώ. Καθίσαμε να τα πούμε, μα καθώς δεν είχαμε μιλήσει ούτε και είχαμε και κοινές στιγμές για την άμεσα προηγούμενη φάση της ζωής μας την προσπεράσαμε συμβατικά και αρχίσαμε πάλι να αναπολούμε τα χρόνια που κάναμε στενή παρέα. Μιλήσαμε για κοινούς γνωστούς που είναι τώρα ο καθένας και πως διάγει τον βίο του. Η ζωή ενώνει τους ανθρώπους και η ίδια τους χωρίζει καθώς ο καθένας παίρνει το δρόμο του. Όλοι αυτοί οι κοινοί γνωστοί σήμερα και κάποτε φίλοι εξακολουθούμε να μένουμε στην ίδια πόλη κι ας μην έχουμε πλέον επαφές. Εν τούτοις όταν βρισκόμαστε μεταξύ μας, κάνουμε ανασκόπηση στην τότε ζωή μας προσπαθώντας ο καθένας μας χωριστά να αποκρυπτογραφήσουμε τα σημάδια που από τότε μαρτυρούσαν ότι θα φθάναμε στη σημερινή μας κατάσταση. Τι αμελήσαμε άραγε, τι εγκαταλείψαμε που δεν έπρεπε και αρχίσαμε σιγά, σιγά να απομακρυνόμαστε από καταστάσεις και πρόσωπα του παρελθόντος? Στο δικό του παρόν ο καθένας μας σήμερα συνεχίζουμε την πορεία μας χωριστά. Έτσι κι ο Πέτρος τελείως συμβατικά κι αυτός όπως και εγώ είχαμε λίγο έως πολύ περάσει από όλες τις φάσεις που περνούν οι άνθρωποι της ηλικίας μας. Προς στιγμήν χάρηκα που δεν ήταν καμία από τις συζύγους παρούσα διότι θα είχε σκυλοβαρεθεί όντας άσχετη από το δικό μας τότε, και θα είχε αρχίσει να δυσφορεί προκαλώντας μας και ενοχές από πάνω. Συνήθως μεταξύ παλαιών φίλων οι κουβέντες βγαίνουν με μια σχεδόν ιεροτελεστική αλληλουχία. Έτσι ήρθαν και οι μεστές ερωτήσεις… «Την Έλενα την έχεις ξαναδεί από τότε?» «Είχα δει και τη Μαρία με έναν τύπο στη Μύκονο πριν χρόνια με δύο κουτσούβελα» Εκεί οι φίλοι δεν μιλούν… «Δε βαριέσαι… έτσι τα φέρνει η ζωή…» Οι ερωτήσεις για το τώρα του καθενός «είσαι με αυτή που ήσουνα?» (γιατί φυσικά δεν θυμάσαι το όνομα…) έρχονται τελευταίες και αδιάφορες… Ετοιμάζεστε να φύγετε πάλι και να πάρετε ο καθείς το δρόμο του… Ενδεχομένως να ανταλλάξετε μαζί με τα κινητά, και υποσχέσεις για συνάντηση μεταξύ φίλων… «οπωσδήποτε θα το κανονίσουμε…» που φυσικά σχεδόν πάντοτε δεν πραγματοποιούνται… Έτσι και με τον Πέτρο χωριστήκαμε με το κινητό μου να έχει νέα καταχώρηση με τα στοιχεία του… Ένιωθα κάποιες αδιόρατες τύψεις και ένα μούδιασμα… Όχι τόσο για το φίλο μου… Κυρίως για το πόσο διαφορετική εξέλιξη θα μπορούσα εύκολα να είχα στη ζωή μου… Περπατώντας αδιάφορα, ίσως για τον εγωισμό μου, ξαναθυμήθηκα και κάποιες ατιμίες που μου είχε κάνει ο Πέτρος… Έβγαλα τον εαυτό μου (πάλι) λάδι, καθώς και έναν αναστεναγμό και απομακρύνθηκα… άλλωστε ας μην ξεχνάμε, πως ότι και να είναι το παρελθόν, το παρόν δεδικαίωται…