tag:blogger.com,1999:blog-91835502036280856162024-03-14T11:50:39.705-07:00nikiplosΜέσα σε όλη αυτή τη θλίψη που μάζεψα για να σου γράψω, έχασα τις χαρές που μού δωσες...nikiploshttp://www.blogger.com/profile/13071418241275192643noreply@blogger.comBlogger176125tag:blogger.com,1999:blog-9183550203628085616.post-71016119482594159202018-08-13T08:12:00.004-07:002018-08-13T08:15:24.231-07:00Το γυάλινο σχολείο<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-8Z13aXKrW1c/W3GfYfcCYgI/AAAAAAAABek/U9JpqtOBqK87MAvnnzqblSKbt-K-jR_eACLcBGAs/s1600/Faithless-bullies.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="350" data-original-width="468" height="239" src="https://4.bp.blogspot.com/-8Z13aXKrW1c/W3GfYfcCYgI/AAAAAAAABek/U9JpqtOBqK87MAvnnzqblSKbt-K-jR_eACLcBGAs/s320/Faithless-bullies.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το σχολείο που μεγαλώσαμε είχε μια περιφραγμένη αυλή με χώμα που τους χειμώνες μετατρεπόταν σε συστάδα λιμνών από τα βροχόνερα. Αρχές δεκαετίας των 70ς και ότι ειχαν βγει οι γαλότσες που φορούσαμε και πλατσουρίζαμε με δύναμη τα πόδια μας. Τα καλοκαίρια ο κορνιορτός από τα ποδοβολητά μας καθόταν μόνο στις ώρες διδασκαλίας. <br />
<br />
Πρόσφατα όψιμοι 50ρηδες κάναμε ένα ριγιούνιον σε μια ταβέρνα. Επιλέξαμε λίγο πριν τον 15Αύγουστο, ώστε να είναι σχεδόν όλοι ή οι περισσότεροι από την τάξη μας παρόντες. Αναλογιζόμενοι ποιοί βγήκαν από εκεί, είδαμε ότι διακεκριμένοι ήταν ένας Μητροπολίτης κι ένας διακεκριμένος επιστήμονας, καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Όλοι οι υπόλοιποι λίγο έως πολύ ήμασταν περίπου σε συνηθισμένη κατάσταση. Οι μισοί παντρεμένοι, οι μισοί χωρισμένοι, οι μισοί με παιδιά, οι άλλοι μισοί χωρίς και πάει λέγοντας. Άλλοι με καλές δουλειές, άλλοι άνεργοι, μια συμμαθήτριά μας στη φυλακή κλπ. <br />
<br />
Ξαφνικά μια γυναίκα της παρέας, η πιο χαζή ίσως, θυμήθηκε το μπούλιν, που υπέστησαν αυτοί οι ξεχωριστοί συμμαθητές μας. Ο μετέπειτα Μητροπολίτης για την ιδιαιτερότητά του, αλλά και και ο σπασίκλας επίσης. Άξαφνα, θυμηθήκαμε πολλά. Οι ιστορίες έπεφταν η μία μετά την άλλη. Τις λέγαμε σαν να θέλαμε να εξομολογηθούμε... <br />
<br />
Ας ξεκινήσουμε από τον Κίμωνα, τον μετέπειτα μητροπολίτη. Ήταν από φτωχή οικογένεια. Οι γονείς του ήταν μεγάλης ηλικίας. Ο πατέρας του εργαζόταν υπάλληλος σε εμποροραφείο, δουλεύοντας ατέλειωτες ώρες, ακόμη και τις Κυριακές. Η μητέρα του ήταν απλή νοικοκυρά. Ο γαλανομάτης ξανθωπός Κίμων σαφώς διέφερε από εμάς τους υπόλοιπους που ήμασταν γνήσια μαυροτσούκαλα. Ίσως για αυτό να ξεκίνησε η βιαιοπραγία εις βάρος του. Ίσως πάλι γιατί είχε την κακή συνήθεια να μην απαντάει στις προκλήσεις για ξύλο που ήταν τότε μόδα στα σχολειά και απλά να διαμαρτύρεται.<br />
<br />
Αυτό έδινε ώθηση και στους ασθενέστερους σωματικά μαθητές, καθώς ο Κίμων αν μη τι άλλο ήταν μια ευκαιρία να δείρουν κι αυτοί κάποιον. Δεν θυμάμαι ποιός πρωτοξεκίνησε να χτυπάει τον Κίμωνα. Θυμάμαι ότι για να αμυνθεί, αφού τα παρακάλια και τα κλάματα δεν έπιαναν, κουλουριαζόταν στο λασπωμένο χώμα.Οι παραδειγματικές τιμωρίες των δασκάλων, δεν έλυναν το πρόβλημα, αφού υπήρχε λόγος για εκδίκηση, να πληρώσει το κωλόπαιδο που καρφώνει κι από πάνω.<br />
<br />
Θυμάμαι πως πολύ διστακτικά έδωσα κι εγώ ένα σπρώξιμο στον Κίμωνα και στη διαμαρτυρία του, δήθεν προσβλήθηκα και τον χτύπησα. Η συνέχεια της σκηνής ήταν αναπάντεχη. Ο δυνατότερος της τάξης, ένα καθόλα μπρατσωμένο παιδί, που μόλις την προηγουμενη ημέρα μου είχε ρίξει ένα καλό ξύλο, έσκυψε να του κάνει σκαμνάκι. Μου πρότεινε έμμεσα να συνεργαστούμε. Αυτό το είδος συνεργασίας το εξέλαβα ως πρόσκληση φιλίας. Αναμφισβήτητα ήταν μεγάλη ευκαιρία για μένα να γίνω φίλος του. Έτσι χωρίς δισταγμό, έσπρωξα τον δύσμοιρο Κίμωνα, που πέφτοντας πίσω κυλίσθηκε στις λάσπες. Τότε υπήρξε ομαδικό γέλιο από τους άρρενες συμμαθητές μας. Στην απόγνωσή του ο Κίμων μας συχτίρισε. Τότε ανέλαβε ένας τρίτος και τον άρχισε στις κλωτσιές. "Κωλόπαιδο να μάθεις να βρίζεις". Πάλι γέλιο... Για μένα ήταν ένα καλό βήμα να γίνω φίλος με τους δυνατούς της ομάδας. <br />
<br />
Για τον Κίμωνα ήταν η αρχή ενός ατελείωτου μπούλιν. Τα διαλείματα για όλα τα παιδιά του Δημοτικού σχολείου ήταν ευλογία. Για τον Κίμωνα μερικά ήταν πραγματικό μαρτύριο. Το ομαδικό ξύλο ήταν πάντοτε η επωδός κάποιας κασκαρίκας που είχε προηγηθεί. Νεροβόμβα, τρικλοποδιά στις λάσπες, σκατά στο πρόσωπο, ομαδικό φτύσιμο, ομαδικές σφαλιάρες-σύννεφο το λέγαμε- και άλλα που ντρέπομαι να θυμάμαι... Πιο φανατικά έδερναν οι αδύναμοι σωματικά συμμαθητές. Ήταν για αυτούς μια μεγάλη ευκαιρία να ρίξουν κι αυτοί μια φάπα ή αποτελούσε βήμα να γίνουν φίλοι με τους δυνατούς. Οι φιλίες αυτές σφραγίζονταν με την συμμετοχή και στην τιμωρία. Οι σφαλιάρες οι βεργιές και το βρισίδι από τους δασκάλους ήταν αν μη τι άλλο το επιστέγασμα καλών σχέσεων. Σαφώς το κύριο θέμα της ασχολίας των πολλών στα διαλείματα δεν ήταν ο Κίμων ή κάποιος άλλος. Ήταν η μπάλα. Ο Κίμων αποτελούσε παρεμπίπτουσα ασχολία ή τυχαία επιλογή ξεσπάσματος. <br />
<br />
Μετά την τετάρτη Δημοτικού αρχίσαμε να εκδηλώνουμε το φύλο μας. Κάποιος που δεν θυμάμαι, χτυπώντας τον Κίμωνα, τον αποκάλεσε "παλιοπούστη", οπότε ένας αλλος είπε "να τον γαμίσουμε". Έτσι τον έβαλε κάτω μπρούμητα και έκανε τη μιμιτική πράξη του βιασμού. Αυτό ήταν η αρχή ενός άλλου νέου τύπου πειράγματος εις βάρος του συμμαθητή μας. Το πιο ήπιο ήταν που λέγαμε ανέκδοτα σόκιν με πούστηδες και τον κοιτούσαμε με νόημα, και ξεκαρδιζόμασταν στα γέλια. Ήταν αυτός κι ένας τρόπος να επιδείξουμε τον ανδρισμό μας στα κορίτσια. Οι γεροδεμένοι από τους συμμαθητές συνήθως μετά την δημόσια απομίμηση της πράξης, τελείωναν και με δυνατές σφαλιάρες στον πεσμένο στα τέσσερα Κίμωνα. "Να μάθεις παλιόπουστα!" και χα χα χα χα τα γέλια. <br />
<br />
Αν τύχαινε να πέσει στην υπόληψη κάποιου από τους δασκάλους, το ξύλο ήταν αναπόφευκτο, όμως ήταν κι ένα είδος παράσημου για τον τιμωρούμενο. Έτσι κι αλλιώς ο Κίμων δεν κέρδιζε τίποτε με αυτές άλλο παρά άλλη μια αφορμή για ομαδική εκδίκηση... <br />
<br />
Μεγαλώνοντας, κάπως βάλαμε μυαλό κι εγκαταλείψαμε τον Κίμωνα και τις ιδιαιτερότητές του. Στο γυμνάσιο και στο λύκειο, επικαλούμασταν το όνομά του ή τον κοιτούσαμε χλευαστικά και χαζογελώντας μόνο εάν η συζήτηση έφερνε κάποιον τοιούτο ή κίναιδο. Ο Κίμων μετατράπηκε στον αόρατο συμμαθητή μας σιγά, σιγά και αργά και διακριτικά έφυγε απ' τη ζωή μας, περνώντας σε εκκλησιαστική σχολή για να γίνει ιερέας. Γι' αυτόν αυτή η κίνηση θα υπήρξε μεγάλη διέξοδος, καθώς έφυγε από το σπίτι του και τους γονείς του. Η συνέχεια της ζωής του, οι σπουδές του, οι κόποι κι οι αγώνες του, μας ήταν άγνωστοι, έως ότου τον μελετήσαμε ξανά ως μητροπολίτη. <br />
<br />
Στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο, τη θέση του στο μπούλιν, πήρε ο σπασίκλας της τάξης. Ο Βασίλης ήταν ένα συνεσταλμένο παιδί που στα χρόνια μας στο δημοτικό πέρασε απαρατήρητο. Δεν είχε κάποιο χαρακτηριστικό να μας τραβήξει, ώστε η ομήγυρις να ασχοληθεί μαζί του σε ομαδικό επίπεδο. Ήταν από τους καλύτερους μαθητές, αλλά όχι ο πρώτος. Δεν προκαλούσε κι έτσι δεν δέχθηκε κάποιο είδος ομαδικού μπούλιν. <br />
<br />
Στο Γυμνάσιο όμως, η έφεσή του στα μαθηματικά και τις φυσικές επιστήμες τον έκανε ξεχωριστό και γρήγορα συγκέντρωσε τη μήνυ των πολλών εναντίον του. Ήταν από πολύ φτωχή οικογένεια και έμενε σε ένα ισόγειο σπίτι μικρή μονοκατοικία σε ένα στενάκι. Όλο το σπίτι δύο δωμάτια, το ξέρω γιατί πλειστάκις τον επισκεπτόμουν για να ανταλλάξουμε σημειώσεις. <br />
<br />
Το μπούλιν στο Βασίλη, ξεκίνησε από ένα διαγώνισμα, στο οποίο έγραψε μόνος αυτός άριστα, εγώ 13, κι η υπόλοιπη τάξη κάτω από τη βάση. Στο διάλειμα οι δυνατότεροι του έδωσαν ένα καλό σύννεφο να το θυμάται. Τα υπόλοιπα παιδιά, από μεγαλύτερες και μικρότερες τάξεις γελούσαν. Ήταν η αρχή. Στο σχόλασμα, όλη την επόμενη εβδομάδα, του έπαιρναν την τσάντα και την πετούσαν πίσω από φράχτες. Ο Βασίλης έκανε αγωνιώδεις προσπάθειες να την φθάσει, τα βιβλία ήταν τότε πανάκριβα. Του τα έσκισαν τις επόμενες ημέρες. Ήξερε από τα παθήματα του Κίμωνα ότι δεν έπρεπε να μιλήσει. <br />
<br />
Κάθε ημέρα ένα σύννεφο από κατακέφαλα ήταν στο πρόγραμμα. Τα τετράδιά του σκίστηκαν ή λερώθηκαν αρκετές φορές. Οι επιμελητές έτρωγαν ξύλο για να επιτρέψουν στους κάφρους να ουρήσουν στην τσάντα και στα βιβλία του. Μεγαλώνοντας στην ηλικία μεγάλωσαν και οι πλάκες. Τα τσιγάρα σβήστηκαν πολλές φορές πάνω του ή στα χέρια του. Σκισμένα χαρτιά στην κουκούλα του άναβαν και γινόταν παρανάλωμα. Ένα βράδυ στη Β' Λυκείου μεθυσμένοι πήγαμε και η "σκληρή" 5δα ούρησε στο χαλάκι του σπιτιού του, στην πόρτα του κλπ. Μιαν άλλη ημέρα κάποιοι πήραν σε μια εφημερίδα κόπρανα και τα έτριψαν στον τοίχο του σπιτιού του... Ένα άλλο βράδυ πλάκωσαν στις κλωτσιές και σκέβρωσαν τις ρόδες του ποδηλάτου του πατέρα του, του μοναδικού μεταφορικού μέσου που είχε. Στις καφετέρειες άπειρες φορές είχε φάει καφέ στα μούτρα δήθεν από λάθος. Εκείνοι που έδερναν με μεγαλύτερο ζήλο, ήταν παιδιά από καλές οικογένειες που κανονικά θα έπρεπε να είναι καλοί μαθητές αλλά δεν ήταν γιατί δεν ενδιαφέρονταν. Ένας τέτοιος τον έσπασε στο ξύλο έξω από κάτι φροντιστήρια ένα απόγευμα μπροστά στα κορίτσια... Να δουν τι άντρακλας ήταν... <br />
<br />
Μεγαλώνοντας ξεχάσαμε και τον Βασίλη. Περάσαμε σε σχολές, κάποιοι συγκατοίκησαν και μαζί του στην Αθήνα. Πήραμε ο καθένας το δρόμο του, σπουδάσαμε, βρήκαμε δουλειές, κάποιοι παντρεύτηκαν, κάποιοι έκαναν δεύτερο και τρίτο γάμο. Τον Βασίλη τον φιλοξένησα με χαρά στο σπίτι μου όταν ήταν φαντάρος στη Χίο και πέρασε από την Αθήνα. Έφυγε στο εξωτερικό με υποτροφία και μετά από 20 χρόνια βρέθηκε καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης με διεθνή βραβεία στα μαθηματικά. <br />
<br />
Κανείς από τους δύο, φαντάζομαι για τεχνικούς λόγους δεν ήταν στο ριγιούνιον. Η συζήτηση ξεκίνησε κάπως ψυχρά, όμως ο καθένας άρχισε να λέει ιστορίες που πρωταγωνιστούσαν άλλοι κι όχι αυτός ο ίδιος. Στη συνέχεια οι άλλοι έσπευδαν να υπενθυμίσουν ιστορίες που ήταν αυτός ο πρώτος πρωταγωνιστής. Και πάει λέγοντας· το ομαδικό έγκλημα είχε βγει στη φόρα. Είχαμε μιαν παράξενη λάμψη στα μάτια μας, καθώς οι ιστορίες έδιναν κι έπερναν. Κάποιοι χασκογελούσαν κιόλας, δήθεν τι διασκεδαστικά που ήταν όλα αυτά, τι κασκαρίκες παιδικές κάναμε. Η λάμψη ήταν σαφώς λάμψη συνενοχής. Κανείς δεν θα μείνει εδώ χωρίς να διαπομπεφθεί τι έκανε τότε στα παιδιά. <br />
<br />
Ήμουν σιωπηλός χωρίς άλλο· Καίτοι δεν συμμετείχα ποτέ σε όλες αυτές τις ιστορίες, τουλάχιστον ενεργά, η σιωπή μου, η συμμετοχή μου στο ξεφώνημα ή στον ομαδικό χλευασμό, ήταν το ίδιο ένοχη. Το κρύψιμό μου στην ομάδα των πολλών που εβούλετο και έκανε αυτά, ήταν το ίδιο ένοχο. Η μη καταγγελία των μικρών αυτών αθώων εγκλημάτων ήταν το ίδιο ένοχη. <br />
<br />
Στο τέλος του ριγιούνιον, ένας από τη μεγάλη παρέα έιπε πως έπρεπε να είμαστε περήφανοι που δύο από "εμάς", πέτυχαν στη ζωή τους τόσο πολύ. Αυτό το "εμάς" όμως έπαιρνε πολύ νερό... Χαιρετηθήκαμε και φύγαμε, εύχαρεις, που ήμασταν γεροί καλοί και φίλοι ξανά... <br />
<br />
Στο δρόμο για το σπίτι ένας κόμπος στο λαιμό μου δεν έλεγε να λυθεί. Μα που είχα καταχωνιάσει όλα αυτά τα άθλια πράγματα? Πως μπόρεσα να τα ξεχάσω και να μην ζητήσω ούτε ένα συγνώμη ποτέ έστω για τη σιωπηρή συνενοχή μου... Τι αλήθεια να σκέφτονταν αυτοί οι δύο, όταν στις παρέες τους αναπολούσαν τα αθώα παιδικά τους χρόνια? Σκεφτόμουν και προσπαθούσα να βρω λόγους για τους οποίους θα μπορούσαμε εμείς οι απλοί ασήμαντοι "υπερήφανοι" συμπολίτες, για τις επιτυχίες των συμμαθητών μας. Ποιά ακριβώς συμμετοχή είχαμε στις κοπιώδεις προσπάθειές τους? </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-0PJN6S8mFpU/W3GfthI_rDI/AAAAAAAABes/4_JFLIErwQ4QDcoXVG_5SZdpGcIAknPdQCLcBGAs/s1600/bullying.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="431" data-original-width="715" height="192" src="https://3.bp.blogspot.com/-0PJN6S8mFpU/W3GfthI_rDI/AAAAAAAABes/4_JFLIErwQ4QDcoXVG_5SZdpGcIAknPdQCLcBGAs/s320/bullying.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
Δεν μπορούσα να βρω κανέναν καλό λόγο... Μια μόνο εικόνα μου ήρθε στο νου και την είπα φωναχτά: "Αν μη τι άλλο αποτελέσαμε έναν ακόμη σοβαρό λόγο να προσπαθήσουν σκληρά να ξεφύγουν από τούτον τον απόπατο"... Κι αυτό όντως ήταν ένα είδος συμμετοχής για την οποία πράγματι θα έπρεπε να είμαστε περήφανοι. nikiploshttp://www.blogger.com/profile/13071418241275192643noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-9183550203628085616.post-86686930013986337282018-07-06T02:29:00.001-07:002018-07-06T02:30:21.526-07:00δίψα για ζωή<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-v06XO0SNt_0/Wz8yeE-H6-I/AAAAAAAABeY/Tci6okEHzy4AWSkm6Z2ct1UCgwTrdxmoQCLcBGAs/s1600/Difunta_Correa_statue.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="567" data-original-width="850" height="213" src="https://1.bp.blogspot.com/-v06XO0SNt_0/Wz8yeE-H6-I/AAAAAAAABeY/Tci6okEHzy4AWSkm6Z2ct1UCgwTrdxmoQCLcBGAs/s320/Difunta_Correa_statue.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Το μάτι μου έπεσε από σύμπτωση ίσως <a en.wikipedia.org="" href="https://katerinatoraki.blogspot.com/2018/06/blog-post_28.html%3E%CE%B5%CE%B4%CF%8E%3C/a%3E,%20%CE%BA%CE%B9%20%CE%AD%CF%84%CF%83%CE%B9%20%CE%BC%CE%B5%20%CE%BF%CE%B4%CE%AE%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%B5%20%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%3Ca%20href=" https:="" ifunta_correa="" wiki="">Deolinda Correa</a>... Η ιστορία με συγκλόνισε, καθώς αφορούσε το θαύμα του να συνεχίσει να δίνει ζωή σε ένα παιδί-στο παιδί της- μια ήδη νεκρή μητέρα...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ίσως πίσω της να έχει συμβολισμούς εξίσου δυνατούς, όπως πχ στην αναφορά που γίνεται στο ιστολόγιο της κας Τοράκη. Εντούτοις εγώ στάθηκα στην ιστορία καθεαυτή. Κόλλησα στον ιστό της και αναπήδησα, όπως ένα έντομο κολλάει στον ιστό της αράχνης και μην μπορώντας να ξεκολλήσει, χτυπιέται σε μιαν ύστατη προσπάθεια να ξεφύγει. Όμοια κι εγώ, χάθηκα στα νήματα της ιστορίας καθευτής... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εν τάχει η ιστορία έχει ως εξής: Η Ντεολίντα Κορρέα, είναι μια γυναίκα, που το 1840 πέθανε στην έρημο από δίψα όταν, έχοντας το μωρό της αγκαλιά, πήγαινε να βρει τον άντρα της που είχε αρρωστήσει ενώ πολεμούσε στον εμφύλιο της Αργεντινής. Όταν μετά από μέρες τη βρήκαν, το μωρό ήταν ζωντανό γιατί τρεφόταν από τον μαστό της μάνας του που ήταν γεμάτος γάλα! Η Μητέρα είχε πεθάνει εδώ και μέρες, αλλά το βρέφος ήταν ακόμη ζωντανό! </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όμως η συνέχεια είναι που είχε επίσης ενδιαφέρον. Οι κάτοικοι την ανακήρυξαν σε Αγία, παρόλο που η καθολική εκκλησία ακόμη και σήμερα δεν την αναγνωρίζει. Τους συγκλόνισε κι αυτούς το θαύμα της ζωής, το θαύμα της φύσης. Σιγά σιγά στην ευρύτερη περιοχή αλλά και αλλού, άρχισαν να ξεφυτρώνουν ναΐσκοι αφιερωμένοι σε αυτήν, όπου οι περαστικοί αφήνουν αναθήματα. Συνήθως αφήνουν μπουκάλια με εμφιαλωμένο νερό εις ανάμνηση της δίψας της κοπέλας: Να μην αφήσουν ξανά ποτέ κανέναν διψασμένο σε αυτόν τον κόσμο. Ίσως κι από ενοχή να αισθάνονται, ότι της χρωστούν, έστω και τώρα που έχουν περάσει πάνω από 150 χρόνια το πολύτιμο νερό. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τι είναι αυτό που κάνει τους βιαστικούς συνήθως οδηγούς οχημάτων να παρεκκλίνουν της πορείας τους και να σταματούν για να προσευχηθούν για τη νεαρή κοπέλα? Να της προφέρουν μπουκάλια με νερό? Κάποιοι ναΐσκοι αφιερωμένοι σε αυτήν δέχονται συνήθως αναθήματα, όπως ονόματα αγαπημένων προσώπων χαραγμένα σε πλακίδια ή νυφικά από κοπέλες που είχαν τάμα και κατάφεραν να παντρευτούν, προσφέροντας εκεί στο ναΐσκο τα νυφικά τους. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το σίγουρο είναι πως η Deolinda ήταν νέο κορίτσι, μητέρα με παιδί στην αγκαλιά, που πήγε να βρει τον αγαπημένο της. Περιπλανήθηκε στην έρημο κι όταν της τελείωσαν οι προμήθειες πέθανε από τη δίψα. Από τη μια η Αγάπη για τον χαμένο σύντροφο και η Μητρότητα, ενώ από την άλλη ο Όλεθρος - εδώ με τη μορφή του εμφυλίου πολέμου - και η Αρρώστια. Πόσοι και πόσοι κάθε βράδυ πριν κοιμηθούν δεν εύχονται τα πρώτα ή δεν ξορκίζουν τα δεύτερα στις προσευχές τους? </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πολλοί έχουν ένα δάκρυ για τη νεαρή κοπέλα, που έστω και νεκρή κατάφερε σαν από θαύμα να κρατήσει στη ζωή το μονάκριβό της παιδί. Όμως πόσοι γονείς τις νύχτες δεν παρακαλούν το θεό, ο μη γένοιτο, να πάρει τους ίδιους κι όχι τα παιδιά τους? Πόσοι δεν ξορκίζουν το θάνατο στις προσευχές τους?</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Και το άγαλμά της εκεί στο παρεκκλήσι? Ένα λιτό ταπεινό κορίτσι που κρατά το παιδί της στορργικά ακόμη και από το θάνατο... Δεν έχει πια δυνάμεις... δεν έχει ανάσα... έχει όμως σάρκα από τη σάρκα της και προσφέρει απλόχερα στο μονάκριβο παιδί της. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κι ίσως αφού κατάφερε αυτό, να μπορεί να σπλαχνίζεται και τους περαστικούς, τους κουρασμένους στις προσευχές τους λίγο πριν κοιμηθούν που ξορκίζουν το θάνατο και την αρρώστια. Ίσως με τη σκέψη της και μόνο να στέργει τα φτωχοκόριτσα που εύχονται γάμο αγάπη οικογένεια, εκεί λίγο πριν αποκοιμηθούν ξεθεωμένα από τη δουλειά στα φτωχικά τους κρεβάτια. Που ονειρεύονται λίγη ζωή...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ίσως να δώσει και λίγη από την απέραντη ευσπλαχνία της και στους περαστικούς, που οδηγούν κατάμονοι στους μεγάλους εθνικούς δρόμους χαμένοι στις σκέψεις τους. Και που εύχονται να μην τελειώσει έτσι άδοξα η ζωή τους, πίσω από ένα τιμόνι να πεθάνουν από τη δίψα για μια ζωή που δεν ήρθε ποτέ...</div>
<br />
<br />
<br />
(<span style="color: red;">εις μνήμην Φώτιου...</span>)nikiploshttp://www.blogger.com/profile/13071418241275192643noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-9183550203628085616.post-5820461261961322762016-07-06T11:46:00.000-07:002016-07-06T11:50:26.610-07:00Τα θαλασσόκρινα... <div style="text-align: justify;">
<style type="text/css">p { margin-bottom: 0.1in; line-height: 120%; }</style>
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-4QoBPR_JWtg/V31P_NoGd1I/AAAAAAAABSM/E5q07xu6saQWLnYJ9i7BLSEaYMOC6n6WwCLcB/s1600/campanoula.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="257" src="https://2.bp.blogspot.com/-4QoBPR_JWtg/V31P_NoGd1I/AAAAAAAABSM/E5q07xu6saQWLnYJ9i7BLSEaYMOC6n6WwCLcB/s320/campanoula.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Σήμερα
(επιτέλους) θα προσπαθήσω να γράψω για
σένα... είναι πολύ δύσκολο βέβαια να κάνω
κάτι τέτοιο, όμως πιστεύω πως αρχίζοντας
και τελειώνοντας στα σημεία που δεν
συνυπήρξαμε, θα ήταν μια καλή αρχή...
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Θα πρέπει να
γυρίσω πολύ πίσω... εκεί στην ταραγμένη
δεκαετία του 1940, οπότε και γεννήθηκες...
γεννήθηκες όπως όλα τα παιδιά, μικρούλα,
μαυροτσούκαλη... κι όπως όλα τα παιδιά,
δεν κατανοούσες τίποτε από τον κόσμο
εκείνο που λουζόταν στο αυθόρμητο μίσος
και αίμα... δεν κατανοούσες τίποτε πέρα
από τις αισθήσεις που έχουν όλα τα
μωρά... Τα πρώτα σου βήματα έγιναν σε μια
προσφυγική συνοικία που σήμερα δεν
υπάρχει... την έχει αποτυπώσει όμως μιαν
ασπρόμαυρη φωτογραφία που σε απεικονίζει
μικρούλα απορημένη για τούτον τον
δύσκολο κόσμο... Μόλις όμως άρχισες να
καταλαβαίνεις τον κόσμο και ν' αποτυπώνεις
μνήμες, όλος εκείνος ο κόσμος σου
γκρεμίστηκε...
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Η Μητέρα σου
έφυγε για την πρωτεύουσα... Οριστικά...
βλέπεις δεν τη θυμάσαι καθόλου να σε
κρατάει με τρυφερότητα, να σ' αγκαλιάζει
να σε προστατεύει με στοργή... τίποτε...
Μόλις άρχισες να καταλαβαίνεις αυτόν
τον δύσκολο κόσμο, ήσουν μόνο με τη
γιαγιά και το θείο σου... Σε ένα από
εκείνης της εποχής τα προσφυγικά σπιτάκια
που στέγαζαν 2 και 3 οικογένειες στα δύο
δωμάτια που είχαν... Η γιαγιά σου εργαζόταν
3 βάρδιες ημερησίως προκειμένου να τα
φέρει βόλτα, κι ο θείος σου έφηβος ων,
γύριζε από δω κι από κει... Μόλις άρχισες
να καταλαβαίνεις αυτόν τον κόσμο λοιπόν
ήσουν μόνη σου...
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Εκείνα τα
χρόνια οι οικογένειες στα προσφυγικά
προσπαθούσαν να καταλάβουν όσο περισσότερο
χώρο μπορούσαν... Έτσι εσύ καθώς ήσουν
μόνη σου, ένα κορίτσι 4 χρονών, συνήθως
σε πετούσαν εύκολα έξω απο το σπίτι...
Μεγαλώνοντας οι άλλες οικογένειες σε
χλεύαζαν μαζί και τα παιδιά τους... "Που
είναι μωρή η μάνα σου? Σε παράτησε γιατί
τι να τα έκανε αυτά τα μούτρα?". ήταν
συνήθως ότι θυμάσαι από τα πολύ παιδικά
σου χρόνια... Όχι λόγια στοργής δηλαδή
αλλά βρισιές, ειρωνείες και "όξω από
εδώ μαλακισμένο!" που ήταν το σύνθημα
να σε βγάλουν έξω από το σπίτι... Τον χώρο
που σας αναλογούσε τον επανακαταλάμβανε
η γιαγιά σου τη νύχτα που σε μάζευε από
το δρόμο... Ο θείος ίσως και να έκανε
εβδομάδες να φανεί...
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Κι η μητέρα?
Που να ήταν εκείνη? Γιατί σε άφησε? Αφού
κανείς δεν σε ήθελε σκέφτηκες καλό ήταν
να αφεθείς να πεθάνεις... τι καλύτερο
από το να μην φας τίποτε... έτσι κι αλλιώς
ήταν εύκολο... Παρόλο που η γιαγιά σου
άφηνε πλούσιο γεύμα να σε ταΐσουν, οι
υπόλοιποι συν-ένοικοι σου άφηναν μόνο
τ' άθλια αποφάγια...
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Άρχισες να
μην τρως τίποτε... έπεσες σ' αναιμία και
πυρετό... Σε είχαν σίγουρη να πεθάνεις,
όμως σε όλα τα πράγματα σε τούτον τον
κόσμο, οι άνθρωποι είναι δαίμονες αλλά
και άγγελοι μαζί... Έτσι μιαν ημέρα από
το πουθενά εμφανίστηκε ο θείος σου στο
σπίτι... Μάγκας ων, επέβαλλε τη γωνιά σας
κι ύστερα άρχισε να σε παίζει... Μόνο του
θείου σου τα χάδια και τα παιχνίδια
θυμάσαι από αυτήν την πρώτη σου παιδική
ηλικία... Αυτός έκανε τον καραγκιόζη κι
εσύ χασκογελούσες με τα παιδικά σου
μάτια να λάμπουν... Επιτέλους σε αγαπούσαν
και σένα... κι έτσι άρχισες να τρως και
δυνάμωσες...
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Πόσο παράξενη
είναι στ’ αλήθεια η ζωή. Βλέπεις έναν
προσφυγικό μαντρότοιχο, στη μέση του
πουθενά, ξεραΐλα, κάψα, ήλιος αδυσώπητος.
Κι όμως εκεί στις σφηνωμένες πέτρες,
που να βρέθηκε λίγο χώμα και νερό για
να φυτρώσει ένα λουλούδι. Το βλέπεις
μικρό, τρυφερό, παράξενα όμορφο, να
πασχίζει ν’ ανθίσει να κρατήσει εκεί
το ριζιμιό του στον αμείλικτο βράχο...
Με λίγο χώμα που θα φέρει ο αέρας και
λίγη βροχή που θα πέσει... τόσος χώρος
του μένει... μια χαραμάδα χώμα...
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<span lang="el-GR">Μεγαλώνοντας
είχες βρει ένα ευχάριστο παιχνίδι... Ο
βροχερός καιρός έφτιαχνε στους
λασπόδρομους μεγάλες λακκούβες με
νερό... κι εσύ έπαιζες εκεί πλατσουρίζοντας...
Τι κι αν ήταν χειμώνας, τι κι αν ήσουν
ξυπόλητη... Για σένα ήταν θέαμα να βλέπεις
τον συννεφιασμένο ουρανό να καθρεπτίζεται
στις μικρές αυτές “λίμνες”... </span><span lang="el-GR">Έτσι
κι αλλιώς όταν έβρεχε τα άλλα τα παιδιά
τα μάζευαν οι γονείς τους στα σπίτια
τους... Εσένα σε έδιωχναν έξω ξυπόλυτη
στη βροχή... Εκεί </span><span lang="el-GR">πλατσουρίζοντας
στα λιμνάζοντα νερά του δρόμου </span><span lang="el-GR">είχες
φτιάξει τον δικό σου κόσμο</span><span lang="el-GR">...
</span><span lang="el-GR">Πολιτείες, λιμάνια, νησιά,
ξυλαράκια για πλοία, πακέτα από τσιγάρα,
όλα ο δικός σου μικρός σεντεφένιος
κόσμος. Όταν πάλι δεν έβρεχε, τ</span><span lang="el-GR">α
άλλα παιδιά της γειτονιάς αντιγράφοντας
τους γονείς τους σε κορόιδευαν:</span><span lang="el-GR">
“που είναι η μάνα σου μωρή? Πως να μην
σε άφηνε με τέτοια μούτρα?”. </span><span lang="el-GR">Κι
όμως εσύ όμως όπως ο κόσμος σου, ήσουν
όμορφη σαν ήλιος και σύννεφο μαζί... Όταν
όμως έβρεχε, </span><span lang="el-GR">όλος ο δρόμος
σου ανήκε, ήταν </span><span lang="el-GR">μόνο </span><span lang="el-GR">δικός
σου... </span>
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-sKzTFG5TWzc/V31QLqHKlyI/AAAAAAAABSQ/81jBDETnZbMYVlinTaxSv5To5NDe--QJgCLcB/s1600/lakkouva2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="https://1.bp.blogspot.com/-sKzTFG5TWzc/V31QLqHKlyI/AAAAAAAABSQ/81jBDETnZbMYVlinTaxSv5To5NDe--QJgCLcB/s320/lakkouva2.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Ήρθε όμως
μια μέρα που τα ίδια αυτά τα παιδιά σου
φώναξαν: “Η μάνα σου! Μωρή! Η μάνα σου!”.
Και σου έδειχναν το δρόμο όπου περνούσαν
τ’ αυτοκίνητα... Εκεί στη δεκαετία του
50 περνούσε στα 100 μέτρα ο δρόμος που
έβγαζε έξω από την εσχατιά της πόλης,
που ήταν η γειτονιά σας φτωχά μικρά
σπιτάκια με προσθήκες από λαμαρίνες
και επεκτάσεις από παράγκες... “Η μάνα
σου... Αλήθεια σου λέμε!”.
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Τα παιδιά
σου έδειξαν ένα ταξί που είχε σταματήσει
στο δρόμο εκεί... Μέσα στο ταξί ήταν
επιβάτης μια γυναίκα η οποία όμως δεν
γύρισε να σε κοιτάξει... Ήταν η μητέρα
σου, φορτωμένη δώρα, τα πήγαινε αλλού,
αλλά δεν γύρισε το βλέμμα της προς το
μέρος σου... Αυτό ήταν όλο κι όλο ό,τι
θυμάσαι για τη μητέρα σου από την παιδική
σου ηλικία... Επαναλήφθηκε άλλες δύο
φορές... Τα παιδιά δήθεν απορημένα: “μα
καλά γιατί δεν σταματάει να σε δει η
μάνα σου μωρή?” “τέτοια που είσαι”!
Αυτό όμως που σε πλήγωνε δεν ήταν τα
λόγια των παιδιών, αλλά το να μην γυρίσει
καν να σε δει εκείνη... τι θα της κόστιζε
ένα βλέμμα... Στη γειτονιά ήταν ένα
άλλο κορίτσι που ήταν πεντάρφανο και
μόλις μεγάλωσε το πήγαν στο Ορφανοτροφείο.
Είσαστε στενές φίλες μικρές... Όμως ακόμη
και σε εκείνη, η Μητέρα της ήταν Άγγελος
που την πρόσεχε από τον Ουρανό. Η δική
σου δεν τόλμησε να σου ρίξει ούτε ένα
βλέμμα...
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Μια φορά έναν
βροχερό χειμώνα, παρότι ψηνόσουν στον
πυρετό, ήσουν πάλι έξω και ταξίδευες
στις σεντεφένιες “λίμνες” σου... Ένα
ταξί σταμάτησε και πήγαινε σιγά στο
δρόμο γιατί υπήρχαν εμπόδια... μέσα ήταν
μια γυναίκα η οποία όμως αυτή τη φορά
γύρισε και σε κοίταξε... το ταξί έμεινε
ακίνητο για λίγο κι ύστερα έφυγε...
Ύστερα από καμία ώρα, το ταξί γύριζε από
την αντίθετη κατεύθυνση αλλά αυτή τη
φορά σταμάτησε κι η γυναίκα βγήκε... Δεν
ήταν η μητέρα σου... Σε πλησίασε
δακρυσμένη... Σου χάιδεψε τα μαλλιά... σε
πήρε στο ταξί... τι πολυτέλεια ήταν αυτή
για σένα... σε όλη τη διαδρομή η γυναίκα
ήταν δακρυσμένη, αλλά σε χάιδευε... σου
αγόρασε ένα ζευγάρι παπούτσια από την
τοπική αγορά της πόλης... σε γύρισε πίσω
και σε αποχαιρέτησε με ένα φιλί...
Σκέφτηκες μήπως ήταν κάποια θεία σου...
Κι όμως ήταν μια ξένη προς εσένα, αλλά
διάσημη τραγουδίστρια εκείνης της
εποχής... Εμφανιζόταν σε ένα κοντινό
κέντρο. Η αρχέτυπη εικόνα σου μάλλον
την άγγιξε ποιος ξέρει με ποιόν τρόπο...
Αυτή ήταν από τις λίγες στιγμές της
παιδικής σου ηλικίας που ένιωσες κάποια
στοργή... Μα η διάσημη τραγουδίστρια σου
έκανε άθελά της κι άλλη μια ευεργεσία.
Η γειτονιά από εκείνο το απόγευμα δεν
σε ξαναπείραξε... απέκτησες ένα είδος
σεβασμού...
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Η γιαγιά σου
είχε μιαν αδερφή την οποία το παιδί της
δεν την γνώριζε σαν μάνα του. Τα εγγόνια
της δεν ήθελαν ούτε να την δουν. Έτσι
υποχρέωνε εσένα να της πας το φαγητό
της, γιατί ήταν κοκέτα βλέπεις και δεν
μαγείρευε... Οι εγγονές της στηνόντουσαν
για να δουν τη φάση και να γελάσουν...
Μόλις πλησίαζες το σπίτι της αυτή έβγαινε
και σε έβριζε, και σου πετούσε πέτρες...
“Στο διάολο πουτανάκι, μούλικο μην
ξαναπατήσεις εδώ βρωμιάρα και μου
μαγαρίσεις το σπίτι!!!”. Εσύ τρομαγμένη
της άφηνες το φαγητό στην αυλή της και
το έβαζες στα πόδια αλαφιασμένη, με τις
εξαδέλφες σου να ξεκαρδίζονται στα
γέλια... Όμως η νύφη της μέγαιρας και
μητέρα των εξαδέλφων σου, σε αγαπούσε
και σε είχε σαν παιδί της... Συχνά σε
κρατούσε εκεί κάποιους χειμώνες όταν
ο πυρετός πλέον είχε σπάσει τα θερμόμετρα...
Ήταν η δεύτερη γυναίκα μετά τη γιαγιά
σου που σου έδειχνε στοργή... εξαιρέσει
φυσικά της διάσημης ευεργέτισσάς σου...
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Ένα μικρό
υγρό ισόγειο δωμάτιο με σκονισμένα
φθηνά έπιπλα. Τα απαραιτήτως στοιχειώδη.
Είναι το καλό δωμάτιο, η σάλα. Ο άνεμος
που λυσσομανά έξω καταφέρνει επιτέλους
να ανοίξει το ξεχαρβαλωμένο παράθυρο.
Ένας στρόβιλος εισβάλλει απρόσμενα κι
ανακατεύει πράγματα, ρίχνει κανένα
γυαλικό που σπάει. Έξαφνα πέφτει κάτω
μια χαρτονένια φθηνή φωτογραφία που
ήταν κρυμμένη πίσω από κάποιο αντικείμενο
για χρόνια. Απεικονίζει έναν μελαχρινό
αδύνατο νεαρό γεροδεμένο άνδρα με
μούσια, κακοντυμένο με βλέμμα χαμογελαστό
κι ελπιδοφόρο. Βαστάει όπλο μα ίσα που
διακρίνεται στη φωτογραφία.
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Ύστερα ένα
σούρουπο εμφανίστηκε ένα αξύριστος
άνδρας, μυστακοφόρος... Σε χάιδεψε... Ήταν
ο Πατέρας σου... γύρισε μετά από 7-8
χρόνια... Τον έβλεπες για πρώτη φορά, μα
ήταν σαν ζωντανό λείψανο... Μεγαλώνοντας
θα έβλεπες πολλές φορές να τον δέρνουν
και να τον εξευτελίζουν σε ταβέρνες...
Ήταν ψαράς... του τα είχαν πάρει όμως
όλα... Οι τοκογλύφοι για δάνειο 1000 δραχμές
του είχαν πάρει τη βάρκα του, που τότε
κόστιζε 10.000 δρχ. Και άλλα πολλά... αλλά
αυτός απτόητος, φόρεσε ένα καλάθι στο
κεφάλι και περπατούσε ξυπόλητος όλη
την πόλη πουλώντας ψάρια... Έτσι σε
μεγάλωσε και ήταν η μεγαλύτερη ευτυχία
σου, όποτε είχες την ευκαιρία, να πηγαίνεις
ακούραστη μαζί του όλη την ημέρα... έτσι
κι αλλιώς στο σπίτι δεν υπήρχε κανείς
δικός σου...
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Μια Κυριακή,
εμφανίστηκε στο σπίτι σας ένα μικρό
κατάξανθο παιδί... Μπήκε σαν στο σπίτι
του... Το κοιτούσες με περιέργεια... Ο
πατέρας σου το χάιδεψε... σου είπε ότι
ήταν ο αδερφός σου, τον οποίο είχε πάρει
μαζί της η μητέρα σου... εκεί πρωτοέμαθες
ότι είχες αδερφό... το παιδί (γιατί έτσι
το είχε δασκαλέψει η άλλη του γιαγιά)
τα κατέβασε και τα έκανε στο τσιμέντο
στο κέντρο του δωματίου... ύστερα έφυγε
αμίλητο... Ο πατέρας σου καθάρισε
βουρκωμένος, ενώ η γιαγιά σου έβριζε
και το παιδί και την πρώην συμπεθέρα
της... Σου έμεινε ανεξίτηλη και η εικόνα
του παιδιού και τα δάκρυα του πατέρα
σου...</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Το προσφυγικό
σπίτι, όλο κι όλο δύο δωμάτια. Το ένα η
σάλα, το άλλο δυο κρεβάτια... Σε μια κόχη
του φτωχικού δωματίου ένα μαυρισμένο
εικονοστάσι ... Δίπλα στις εικόνες με
τις αδρές μορφές αγίων, μια φθηνή κορνίζα
περικλείει ένα ζευγάρι στέφανα, από
λιτό σύρμα στολισμένα με ασημένια φύλλα
και απομεινάρια από κάτι που κάποτε θα
ήταν άνθη λεμονιάς. Το φως που τρεμοπαίζει
από το καντήλι, κάνει τις σκιές να
κινούνται αέναα. Ανάμεσα στα ξεθωριασμένα
χρώματα του τοίχου, στις σκιές της
αμφιλύκης, χάσκει η απουσία κάποιων
αδιόρατων μελών της άλλοτε οικογένειας.
Άλλοτε επανέρχονται ως σκιές, άλλοτε
χάνονται... Ησυχία... μόνο ο ήχος της
βροχής και ο άνεμος που μπαίνει από τα
γεμάτα χαραμάδες παράθυρα, δίνει αέναη
μάχη να σβήσει το καντήλι... Μα αυτό σε
πείσμα συνεχίζει να αχνοφέγγει... </div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-5dD7NPhI-LU/V31Qm-e0QPI/AAAAAAAABSY/4zEbInquG9gwM9GOr0wlh6-Fbn3shZjdACLcB/s1600/Kantili_Eikones.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://4.bp.blogspot.com/-5dD7NPhI-LU/V31Qm-e0QPI/AAAAAAAABSY/4zEbInquG9gwM9GOr0wlh6-Fbn3shZjdACLcB/s320/Kantili_Eikones.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Στα χρόνια
που ακολούθησαν ο πατέρας σου δεν ήταν
πάντοτε διαθέσιμος... μερικές φορές για
άλλους λόγους έλειπε έως και για 2
χρόνια... Όμως ήσουν μεγάλη και πήγαινες
πλέον στο σχολείο... Εκεί είχες βρει έναν
νέο κόσμο να ανοίγεται... Παρόλο που η
δασκάλα ποτέ δεν σου φέρθηκε με αβρότητα,
ήσουν η πρώτη μαθήτρια με διαφορά...
Βέβαια εκείνα τα χρόνια τα κορίτσια δεν
σπούδαζαν, έτσι η γιαγιά σου σε σταμάτησε
από το σχολείο... Έπιασες δουλειά από τα
10 σου χρόνια... Υπηρέτρια, ξενοδουλεύτρα
και όλες τις εργασίες που εκείνα τα
χρόνια απευθύνονταν στις προσφυγοπούλες
ή στα κορίτσια από τα χωριά...
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Όμως η γιαγιά
σου ήταν έξυπνη... Σκέφτηκε ότι έτσι δεν
θα έκανες χαΐρι... Έτσι σου έκανε τη χάρη
και σε έστειλε σε μια γειτόνισσα να
μάθεις και ράψιμο... Εκεί έγινες μοδίστρα...
Η κόρη της γειτόνισσας λίγο μεγαλύτερη
από εσένα σε συμπάθησε... Απέκτησες την
πρώτη φίλη σου, με την οποία άρχισες να
κάνεις παρέα... Ήσασταν και οι δύο
μελαχρινές αδύνατες πολύ όμορφες για
την ηλικία σας... Αυτή σου δάνειζε και
φορέματα από εκείνα των πελατισσών
ώστε να ντυθείς κάπως καλά και να βγείτε
έξω...
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Ο προσφυγικός
συνοικισμός δεν ήταν πάντα έτσι, όπως
όταν μεγάλωνες. Κάποτε ήταν πιο όμορφος.
Στην προκυμαία κοντά στη θάλασσα υπήρχαν
παλαιά γραφικά πετρόσπιτα, άλλα γαλάζια,
άλλα με τα χρώματα της ώχρας, με
φροντισμένους κήπους με γαζίες, που
περικλείονταν από μικρά περιβόλια με
μουριές, καφενέδες, μπακίρια, φανάρια,
όμορφες γλάστρες με λογής λογής λουλούδια.
Όλα τα “έφτιαξε” η Θάλασσα στην οποία
δούλευαν κυρίως οι άνθρωποι της περιοχής.
Ύστερα θυμάσαι ένα βουητό... Η θάλασσα
έχει μπει στο σπίτι ένα μέτρο...
Μικροκαμωμένη όπως ήσουν σε έβαλαν πάνω
σε ένα μπαούλο και ολοφύρονταν την τύχη
τους. Νόμιζες πως σε ξέχασαν εκεί και
κοιτούσες τα μαύρα νερά στο σκοτάδι...
Σεισμός και η Θάλασσα θυμωμένη μέγαιρα
ζητάει με τόκο πλέον όλα εκείνα που
έδωσε στους ανθρώπους κάποτε. Και σηκώνει
θεόρατα κύματα και πνίγει τον κόπο τους
σε μια νύχτα. Γκρεμίζει τα σπίτια, σπάει
στα βράχια τα καΐκια, πνίγει τον κόπο
τους... Την άλλη ημέρα όλα τα όμορφα
σπίτια, τρεις παράλληλοι δρόμοι μέχρι
την προκυμαία, είχαν εξαφανιστεί... Η
θάλασσα ξανατραβήχτηκε μετά από 6 μήνες,
όμως τα γκρεμισμένα σπίτια έμειναν εκεί
μάρτυρες της καταστροφής... </div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-NPzBE212BbM/V31Q-dGX-_I/AAAAAAAABSc/jN6bAcO1jsAyJ79n1L00LYE70BPd0sq1ACLcB/s1600/gkremismena%2Bspitia-8alassa.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://3.bp.blogspot.com/-NPzBE212BbM/V31Q-dGX-_I/AAAAAAAABSc/jN6bAcO1jsAyJ79n1L00LYE70BPd0sq1ACLcB/s320/gkremismena%2Bspitia-8alassa.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Μια ημέρα
τελείως άσχετη, εμφανίστηκε στο σπίτι
σας εκεί, ο θείος σου που σε είχε σώσει
μικρή. Καίτοι τον υπεραγαπούσες, αυτός
ήταν κάπως απόμακρος. Σε παραξένεψε,
αλλά δεν έδωσες σημασία αφού έπρεπε να
τρέξεις όλη την ημέρα για να δουλέψεις
για το μεροκάματο, κι ύστερα να βιαστείς
για το ραφτάδικο. Έτσι δεν μπόρεσες να
αντιληφθείς το σκοπό της επίσκεψης του
Θείου. Βρήκε που κρύβατε τις οικονομίες
σας για την προίκα σου, τις άρπαξε κι
εξαφανίστηκε για πάντα... βλέπεις οι
άνθρωποι είναι άγγελοι μα και δαίμονες
μαζί... Το έμαθες αυτό στα 14 σου με τον
χειρότερο τρόπο... Να σε κλέβουν και να
σε προδίδουν οι δικοί σου άνθρωποι.
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Μπορεί η ζωή
να μην ήταν ρόδινη για εσάς τότε, όμως
ήσασταν νέες και τα νιάτα σας έλαμπαν...
Ύστερα ο καιρός πέρασε χωρίς να το
καταλάβεις. Μεγάλωσες και γνώρισες
κάποιον και άρχισες να βγαίνεις μαζί
του... Ήταν ντόπιος... Μα ήσουν χωρίς
προίκα... Όλα θα μπορούσες να τα συγχωρήσεις
στον εαυτό σου, εκτός από το να τον
εκβιάσεις με μια εγκυμοσύνη... Κι όμως
ένεκα τα φτωχά μέτρα αντισύλληψης της
εποχής, η εγκυμοσύνη αυτή ήρθε μόνη
της... Δεν μπορούσες να κάνεις τίποτε...
πνιγόσουν... Εξαφανίστηκες, μα αυτός
ήρθε και σε βρήκε...
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Από εκεί
αρχίζει μια ζωή σου την οποία δεν θα
περιγράψω... Ίσως μόνο ένα στιγμιότυπο:
Ένα απόγευμα εμφανίστηκε στη δουλειά
σου ένας νέος κατάξανθος γαλανομάτης,
λιγνός... Σε φίλησε και σου συστήθηκε ως
ο αδελφός σου. Τον έβλεπες για πρώτη
φορά στη ζωή σου, εξαιρέσει του παλιού
παιδικού περιστατικού. Μαζί του έσερνε
με το ζόρι μια μεγάλη γυναίκα που δίσταζε
να σου μιλήσει ή να σε κοιτάξει στα
μάτια... Μα χωρίς να σου πει τίποτε εσύ
κατάλαβες ποια ήταν, αφού ήσασταν ίδιες
κι απαράλλαχτες... σαν δυο σταγόνες
νερό... για πρώτη φορά έβλεπες τη μητέρα
σου...
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Θυμάμαι σε
ένα από τα μακρινά μου ταξίδια με το
τραίνο στο παλιό αχανές ανατολικό μπλοκ,
κάποιοι φρουροί που είχαν συλλάβει
λαθρεπιβάτες. Τους είχαν ορθοστασία
πολλές ώρες μπροστά στα μάτια μας για
παραδειγματισμό, με αρκετή βία και
προσβολές που όμως ήταν σε μια γλώσσα
ακατανόητη για μένα. Θυμάμαι έντονα το
βλέμμα τους που κοιτούσαν εμάς τους
υπολοίπους επιβάτες του τραίνου. Και
τι δεν θα έδιναν να ήταν ανάμεσά μας,
εμάς τους κανονικούς, τους “φυσιολογικούς”
που είχαμε εισιτήριο. Κάποτε, μόνο μια
φορά στη ζωή σου, μετά από πολύ πίεση
μου περιέγραψες πως πάντα είχες ένα
συναίσθημα του λαθρεπιβάτη σε αυτή τη
ζωή... </div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-RNPscq9JLKM/V31RtJ-EuFI/AAAAAAAABSk/hwpxTHk9FOAKvHNKjU3hRYhQ6uQKdfAXQCLcB/s1600/campanoula2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://4.bp.blogspot.com/-RNPscq9JLKM/V31RtJ-EuFI/AAAAAAAABSk/hwpxTHk9FOAKvHNKjU3hRYhQ6uQKdfAXQCLcB/s320/campanoula2.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Εδώ τελειώνει
η εικόνα σου που ήθελα να αποδώσω... Δεν
θα εναποθέσω άλλο γιατί δεν έχει άλλωστε
και σπουδαία σημασία... Εκείνο που έχει
σημασία είναι πως μας μεγάλωσες χωρίς
να πάρουμε είδηση για όλην αυτήν την
προηγούμενη ζωή σου, την οποία κράτησες
ερμητικά κλειστή... μέσα σου... την εξόρισες
στα βάθη του δικού σου νου να ζει στην
αχλή της λήθης. Έτσι χρειάστηκαν χρόνια
για να την ανακαλύψω από άλλες πηγές,
να την βγάλω στην επιφάνεια και να την
αποκωδικοποιήσω. Εσύ την κράτησες μέσα
σου, αφήνοντας μας όλους απέξω για να
μας προστατεύσεις... Δεν ξέρω αν ήταν
σωστό ή λάθος, μάλλον για σωστό το βρίσκω
κάνοντας τους αναστοχασμούς με όσα
βρήκα όλα αυτά τα χρόνια... Μα μόλις
έβγαλα στην επιφάνεια όλον αυτόν τον
κόσμο σου ένιωθα να με πνίγει, έτσι
θεώρησα ότι εγώ τουλάχιστον θα έπρεπε
να τον βγάλω από μέσα μου... Ωμό κι
ακατέργαστο σαν τις καμπανούλες ή τα θαλασσόκρινα που φυτρώνουν με πείσμα στα βράχια και στις πέτρες των μαντρότοιχων...
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
nikiploshttp://www.blogger.com/profile/13071418241275192643noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-9183550203628085616.post-24772325530954764262016-01-29T23:40:00.000-08:002016-01-29T23:42:25.250-08:00οριστικό αντίο στο φέϊσμπουκ <div style="text-align: justify;">
... και το γράφω στα ελλήνικος για να μην με βρίσκουν με την πρώτη τα ψαχτήρια τους... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στο φέϊςμπουκ ήμουν από τους πρώτους... Στις αρχές του μιλένιουμ, που βρέθηκα άνεργος και ψάχνοντας για δουλειά, το φέϊςμπουκ ήταν για μένα μια ευκαιρία να επανασυνδεθώ με φίλους, συμμαθητές από τη σχολή ή από παλαιότερες δουλειές, ώστε να μπορώ να στείλω σε κάποιους (μέσω email) το βιογραφικό μου...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
...στα χρόνια που ακολούθησαν, όπου το Facebook έγινε Emperor της κοινωνικής δικτύωσης, κράτησα το λογαριασμό μου, αλλά δεν ήμουν από τους φανατικότερους... Κυρίως διάβαζα ή μάθαινα για φίλους μου, στα χρόνια που ήμουν στο εξωτερικό. Επιστρέφοντας και βλέποντας τη φενάκη του, το κράτησα μόνο για να δίνονται κάποια reunions μεταξύ ημών που είχαμε στο μεταξύ χαθεί...</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-jP8rGAbnEmE/VqxnNbk1SBI/AAAAAAAABQM/2Jo7axpU1rM/s1600/virtual%2Bfriends.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://4.bp.blogspot.com/-jP8rGAbnEmE/VqxnNbk1SBI/AAAAAAAABQM/2Jo7axpU1rM/s320/virtual%2Bfriends.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Πρόσφατα κάποιος μάλλον είτε δεν του άρεσαν αυτά που γράφω, είτε άλλαξε γνώμη για μένα είτε ήταν απλά κακόβουλος, κατήγγειλε ή ας πούμε "ενημέρωσε" τους διαχειριστές για το λογαριασμό μου. Απλή καταγγελία απαιτείται, καμία άλλη τεκμηρίωση. Έκτοτε το facebook μου έχει μπλοκάρει το λογαριασμό, ζητώντας μου επίμονα τα προσωπικά μου στοιχεία καθώς και επίσημα δημόσια έγγραφα, τα οποία απαιτεί να σκανάρω, και να φαίνονται φωτογραφίες κοκ....</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
...Δεδομένου ότι το facebook δεν είναι κάποιος επίσημος κρατικός φορέας να έχει τέτοιες αρμοδιότητες, επί πλέον δεν έχει και τις ευθύνες που έχει ένας κρατικός φορέας, αν τα προσωπικά στοιχεία κάποιου/ας δημοσιευτούν σε παράξενες ιστοσελίδες εκ των υστέρων ή του υποκλέψουν το όνομα και προβούν σε δανειοδοτήσεις κοκ....</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
...Δεδομένου ότι το facebook δεν είναι επίσημη έμπιστη οντότητα (πχ Δημόσια Κρατική Υπηρεσία, αναγνωρισμένος Διεθνής Οργανισμός κοκ), πιστεύω ότι είναι <b>ανεύθυνο</b> να αποστείλει κανείς εκεί τα στοιχεία του. Εκτός από ανεύθυνο είναι και <b>επικίνδυνο</b>, καθώς δεν εγγυάται κανείς την περαιτέρω χρήση των προσωπικών δεδομένων... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
...και για να μην μακρυγορώ ασκόπως και εμφανίζομαι ως <i>γκρινιάρης</i>, καλύτερα να "<i>πάω πάσο</i>" και να πω <b>οριστικό</b> <b>αντίο</b> στο συγκριμένο μέσο κοινωνικής δικτύωσης... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-rdXBM3jHbM8/VqxnhHDBCTI/AAAAAAAABQU/x3hv58kaDVE/s1600/secondlife.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="178" src="http://1.bp.blogspot.com/-rdXBM3jHbM8/VqxnhHDBCTI/AAAAAAAABQU/x3hv58kaDVE/s320/secondlife.gif" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
...Goodbye old friend... True life is still outdoors...<br />
<br />
nikiploshttp://www.blogger.com/profile/13071418241275192643noreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-9183550203628085616.post-21732712896851124712015-12-10T12:41:00.003-08:002015-12-10T12:41:54.855-08:00Il Est Comme le Soleig... <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-UpV0vV2vSco/VmnhaPX_EdI/AAAAAAAAA3s/V6fzdeKxIG4/s1600/LE%2BSoleil%2B%252834%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-E7Ph5Nt8Qnk/Vmnid9ziljI/AAAAAAAAA3w/B_ybFnj0w-0/s1600/lesoleig.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://4.bp.blogspot.com/-E7Ph5Nt8Qnk/Vmnid9ziljI/AAAAAAAAA3w/B_ybFnj0w-0/s320/lesoleig.jpg" width="320" /> </a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Τώρα θα γυρίσω αρκετά χρόνια πίσω... κάπως πολλά για τους νεώτερους, ή λίγα για τους περισσότερο seniors... Ήμουν περίπου στην Τετάρτη Δημοτικού, μέσα της δεκαετίας του 1970. Ήμουν ας πούμε ένα κανονικό αγόρι της εποχής, τίποτε το ιδιαίτερο... Εκείνη η χρονιά ξεκίνησε κάπως παράδοξα, καθώς στο σχολείο ένεκα ασθένειας και εγχείρησης του Δασκάλου, μας τσουβάλιασαν σε ένα τμήμα ένα σωρό παιδιά, καθόμασταν τρεις ανά θρανίο... Όμως εξελίχθηκε σε γενικές γραμμές χωρίς κάποιο ιδιαίτερο περιστατικό εντός του σχολείου... Αρχές του έτους είχαμε χάσει τη γιαγιά μου, όμως είχε περάσει ένα όμορφο για μένα παιδικό καλοκαίρι που σε κάνει να ξεχάσεις τα πάντα...<br /><br />Ας ήταν η νέα σχολική χρονιά πέρα από το τσουβάλιασμα, δεν περιελάμβανε κάτι άλλο αξιοπερίεργο για μένα... Εκείνη την εποχή κάναμε μάθημα και τα Σάββατα. Τα Σάββατα κυρίως γράφαμε έκθεση, ενώ το πρωί περιελάμβανε τον απαραίτητο εκείνη την εποχή εκκλησιασμό μας. Ο εκκλησιασμός γινόταν σε μια τεράστια εκκλησία στο κέντρο της πόλης, γεμάτη αγιογραφίες, αρκετές έτσι ώστε να περιεργαζόμαστε άνετα και να ξοδεύουμε το χρόνο μας μέχρι το πολυαναμενόμενο "Δι' ευχών"... <br /><br />Δεν μπαίναμε όλα τα παιδιά ταυτόχρονα στην εκκλησία, καθώς τα μακρύτερα σχολεία έρχονταν κάπως αργότερα... Εντούτοις, ένα Σαββατιάτικο πρωινό η εκκλησία ολόκληρη έλαμψε και ντύθηκε στο χρυσάφι... Μαζί με τα αγόρια και κορίτσια εκείνης της δεκαετίας που ήταν κάπως απεριποίητα μπήκε κι ένα πανέμορφο κοριτσάκι μάλλον της πρώτης Δημοτικού... Δεν μπορούσα να πάρω το βλέμμα μου από πάνω της... Χωρίς ιδιαίτερο λόγο, ούτε και μπορούσα να εξηγήσω τότε πούθε προέρχονταν αυτά τα συναισθήματα... Για μένα ο εκκλησιασμός απέκτησε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον και έτσι κάθε εβδομάδα αδημονούσα να έρθει το Σάββατο, όχι γιατί ακολουθούσε η Κυριακή, αλλά κυρίως γιατί θα έβλεπα τον "άγγελό" μου... <br /><br />Δεν την χόρταινε το βλέμμα μου και φυσικά έπαιρνα θέση ώστε να την κοιτάζω και να θαυμάζω το πανέμορφο χαμόγελό της που γέμιζε το χώρο και έλαμπε... Δεν με πτοούσε ούτε το αυστηρό βλέμμα του Ιησού πάνω ψηλά στον τρούλο της εκκλησιάς. Εγώ εκεί, απτόητος ρουφούσα κάθε φως που εξέπεμπε το χαμογέλιο του κοριτσιού... Οι υπόλοιπες ημέρες περνούσαν με έναν γλυκό πόνο, οποτεδήποτε έφερνα στο νου μου το κορίτσι αυτό... Φυσικά δεν μπορούσα να ερμηνεύσω ούτε και να αποκωδικοποιήσω το συναίσθημα που είχα... Δεν ήξερα ούτε το σχολείο της, ούτε το όνομά της, ενώ ντρεπόμουν να μάθω τις οποιεσδήποτε λεπτομέρειες... Θυμάμαι είχα ρωτήσει το Δάσκαλο ποιο σχολείο ήταν εκείνο... Τα ραδιόφωνα τότε έπαιζαν συνεχώς ένα σαχλό τραγουδάκι που όμως σε εμένα είχε κολλήσει και όποτε το άκουγα γέμιζα θλίψη ή πόνο: ήταν το <a href="https://www.youtube.com/watch?v=Z4B0SXymaU8">il est comme le soleig</a> του Enrico Macias. <br /><br />Η χρονιά πέρασε για μένα με αυτόν τον γλυκό πόνο, που με σκλήραινε, αλλά και κυρίως άλλα πράγματα παιδικά... Εντούτοις την επόμενη χρονιά στην πέμπτη Δημοτικού, στο τέλος του έτους το κορίτσι δεν ξαναφάνηκε στην εκκλησία... Ματαίως το αναζητούσα παντού, χωνόμουν δήθεν ανάμεσα στο παιδομάνι, μήπως και είχαν τοποθετήσει την τάξη της κάπου πίσω, εισπράττοντας χωρίς διαμαρτυρία τις φάπες από το Δάσκαλο να συμμαζευτώ γρήγορα στη θέση μου... Για έναν ή δύο μήνες είχα οργώσει την εκκλησία, χωρίς αποτέλεσμα... Τα κεριά μου που άναβαν είχαν μόνο μιαν ευχή, να την ξαναδώ... Ώσπου ήρθε το καλοκαίρι που για μας τότε ήταν η κολυμβήθρα του Σιλωάμ, ξέπλενε τις αμαρτίες μας και έπαιρνε μακριά κάθε μας σκέψη... <br /><br />Τα χρόνια πέρασαν και το κορίτσι δεν το ξαναείδα... Ακόμη κι όταν εγώ στην πρώτη Λυκείου ήρθε στο σχολείο μου· εγώ ήμουν στην Τρίτη Λυκείου, ήδη ερωτευμένος και με σχέση... Τα χρόνια πέρασαν σαν το νεράκι στο μύλο γυρίζοντας το ροδάνι του χρόνου, ούτε κι εγώ θυμάμαι πόσα... Ώσπου σε ένα γραφείο στην Αθήνα για μια τυχαία δουλειά τη συνάντησα... Πρώτη εκείνη είπε πως με γνώριζε και με θυμόταν από το σχολείο μας... Περίεργο να θυμάται εμένα· μήπως έκανε λάθος? Επέμενε μάλιστα, ώσπου κατόπιν ερωτήσεων επαληθεύτηκε ότι πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο... Η αλήθεια είναι ότι εκείνη την πρώτη στιγμή δεν την γνώρισα... Ήταν το ίδιο όμορφη, ίσως και περισσότερο, τα χαρακτηριστικά της όμως την είχαν κάνει τελείως διαφορετική... Να φανταστείς, ούτε το ονοματεπώνυμό της δεν συγκράτησα... <br /><br />Ώσπου μετά από κάνα χρόνο μου ήρθε φλας, ανασύρθηκε από τα βάθη της μνήμης η ταύτιση... "Μα λες?". Κατόπιν σχετικών ερωτήσεων είχα επαληθευθεί... Ώστε αυτός ήταν πλέον ο Άγγελός μου? Παντρεμένη ήδη με δύο παιδιά? Ας ήταν... Τα χρόνια πέρασαν κι άλλο και η ζωή δεν της φέρθηκε με αβρότητα είναι η αλήθεια, καθώς ο Θεός την πήρε σχετικά νέα... Τέτοιον Άγγελο... Μα πάντα θυμάμαι το χρυσαφένιο φως της εκκλησίας γεμάτης παιδικά χαμόγελα και τον Άγγελό μου να λάμπει πάντοτε, να μεσουρανεί στο χοροστάσιο... <br /><br />Δεν θα έλεγα "τη θυμήθηκα" για κάποια αιτία... δεν την ξέχασα ποτέ... ούτε αυτήν ούτε το ζεστό της χαμόγελο... <br /> </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-UpV0vV2vSco/VmnhaPX_EdI/AAAAAAAAA3s/V6fzdeKxIG4/s1600/LE%2BSoleil%2B%252834%2529.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://2.bp.blogspot.com/-UpV0vV2vSco/VmnhaPX_EdI/AAAAAAAAA3s/V6fzdeKxIG4/s320/LE%2BSoleil%2B%252834%2529.jpg" width="320" /></a> </div>
<br />nikiploshttp://www.blogger.com/profile/13071418241275192643noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-9183550203628085616.post-54666869310128487892015-10-29T15:04:00.001-07:002015-10-29T15:06:28.928-07:00αλλ’ ως εκ γυναικός πηγάζει τα κρείτω...<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /><iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/-zEN4b_e2pA/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/-zEN4b_e2pA?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<br />
<br />
<br />nikiploshttp://www.blogger.com/profile/13071418241275192643noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-9183550203628085616.post-55806213627945880102015-08-12T11:27:00.002-07:002015-08-13T11:05:58.774-07:00Μικρές Φενάκες...<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-TNohzbdrxSo/VcuM0pSCwSI/AAAAAAAAAz0/yCAKhAM8nAM/s1600/nelli1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://2.bp.blogspot.com/-TNohzbdrxSo/VcuM0pSCwSI/AAAAAAAAAz0/yCAKhAM8nAM/s320/nelli1.jpg" width="320" /> </a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Η Νέλλη ξάπλωνε νωχελικά στο διπλό μεγάλο κρεβάτι των γονιών της, μισοκοιτάζοντας με την κόχη του ματιού της την τέλεια και άψογη σιλουέτα της που καθρεπτιζόταν στον τεράστιο στρογγυλό καθρέπτη που ήταν ενσωματωμένος στην τουαλέτα-έπιπλο στον απέναντι τοίχο. Ήταν ολόγυμνη και στο λευκό σώμα των 20 χρόνων της δεν είχε ούτε μιαν ατέλεια... Άψογη από όλες τις απόψεις. Στα χέρια της κρατούσε ένα λεπτό τσιγάρο και που και πού ρουφούσε αργά κι απολαυστικά τον καπνό του... </div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Στο δωμάτιο όρθιος κι ανήσυχος ο Άρης, την μάλωνε ευγενικά... "Βρε μωρό μου, δεν φθάνει που κάναμε χάλια το δωμάτιο των γονιών σου θα βρωμάει και τσιγαρίλα... Φαντάζεσαι να γυρίσουν ξαφνικά?". Ήταν πανύψηλος, με αρμονικό σώμα, αρκετά γυμνασμένος, νευρώδης. Ανοικτόχρωμος, στα όρια του ξανθού, τσακίρης. Η Νέλλη από την άλλη ήταν μελαχροινή, με μελιά μάτια... </div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-LY9Yjd8q2pg/VcuM5_jWGzI/AAAAAAAAA00/rRT-mtA1Mnc/s1600/nelli2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://1.bp.blogspot.com/-LY9Yjd8q2pg/VcuM5_jWGzI/AAAAAAAAA00/rRT-mtA1Mnc/s320/nelli2.jpg" width="320" /> </a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Η Νέλλη ήταν από πολύ καλά στεκούμενη οικογένεια. Ο πατέρας της ήλκε καταγωγή από τη Μάνη, Λάκων, γόνος πολιτικών και στρατιωτικών καριέρας. Συντηρητικοί, ο παππούς της ήταν ανθυπασπιστής του Παλατιού, ενώ ο αδελφός του πρώτης τάξεως πολιτικός στα 60ς. Από την άλλη η μητέρα της, η Διδώ, ήταν μεγαλοδικηγόρος από τις πιο φθασμένες της Αθήνας. Κόρη δικαστικών κι αυτή, με πατέρα που διετέλεσε για ένα φεγγάρι πρόεδρος του Αρείου Πάγου, πριν με τα Ιουλιανά πάρει πόδι... Η οικογένεια της μητέρας της ήταν μεσοαστική και αρκετά προοδευτική. Η Νέλλη ήταν μοναχοκόρη και γι' αυτό ήταν η αδυναμία του σκληρού κατά τα άλλα Ταξίαρχου πατέρα της. Ακολούθησε τα γράμματα κι αυτή και πέρασε 2η στη Νομική Σχολή της Αθήνας. Το σπίτι τους στο Κολωνάκι δεν απείχε και πολύ από τη σχολή της. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-etql1VzVIFw/VcuNCmWtSuI/AAAAAAAAA18/KE2SFLpT2HA/s1600/peri8iotissa.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="http://2.bp.blogspot.com/-etql1VzVIFw/VcuNCmWtSuI/AAAAAAAAA18/KE2SFLpT2HA/s320/peri8iotissa.jpg" width="320" /> </a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Ο Αριστοτέλης, ήταν υιός αγροτών από ένα ασήμαντο χωριό της Φωκίδας, την Περιθώτισσα. Αποτελούσε εξαίρεση για την οικογένειά του η πρόοδος στα γράμματα, που μάλλον ερμηνεύτηκε από την τεράστια ανία που θα ένιωθε ο Τέλης- γιατί έτσι τον φώναζαν στα νεανικά του χρόνια στην επαρχία. Είχε υπάρξει αθλητής σε διάφορα αθλήματα, κυρίως στο μπάσκετ στο γυμνάσιο και στο πόλο στα πρώιμα φοιτητικά του χρόνια στην Αθήνα. Πέρασε από τους τελευταίους στην Ιατρική Αθήνας, χωρίς ούτε φροντιστήριο, ούτε υποδομές βιβλία και λοιπά... Ο Τέλης ήταν σατανάς, πανέξυπνος, μελετηρός, μετρημένος και καθόλου φανφαρόνος, σε αντίθεση με τους περισσότερους συμφοιτητές του της Ιατρικής εκείνη την εποχή. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Γνωρίστηκαν με την Νέλλη σε ένα πάρτυ· Η Νέλλη μέχρι τότε ήταν ιδιαίτερα κοινωνική, θέατρο, σινεμά, πάρτυ, διασκέδαση στα κλαμπ της Κιφησιάς μέχρι πρωίας, ταξίδια. Εντούτοις στο επιμαχο πάρτυ, την τράβηξε η γαλήνη και η ηρεμία που αναδείκνυαν οι συνεσταλμένοι τρόποι του Αριστοτέλη. Ήταν ακατέργαστα ευγενής, ερασιτεχνικά αριστοκρατικός κι αυτό κάπως τράβηξε το ενδιαφέρον της. Γνωρίζοντάς τον, ήρθαν και τα υπόλοιπα. Φυσικά το "Τέλης" κόπηκε μαχαίρι, το "Αριστοτέλης" της φαινόταν γεροντίστικο και κάπως πομπώδες, ενώ το "Άρης" ήταν ό,τι έπρεπε... "Σας παρουσιάζω τον Άρη!" Φώναξε στην ομήγυρη με ενθουσιασμό και όλοι χειροκρότησαν εν μέσω σκωπτικών πειραγμάτων. "Ας πιούμε στην υγειά μου!" αναφώνησε στωικά ο Άρης...</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-exCTZBTWdoA/VcuM6DrvhmI/AAAAAAAAA04/bZP1K5V53-8/s1600/nelli4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="187" src="http://4.bp.blogspot.com/-exCTZBTWdoA/VcuM6DrvhmI/AAAAAAAAA04/bZP1K5V53-8/s320/nelli4.jpg" width="320" /> </a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Τα χρόνια πέρασαν στην αρχή αργά, κι ύστερα κάπως γρήγορα... Η Νέλλη κι ο Άρης χαμένοι ανάμεσα σε βιβλία, παρακολουθήσεις σε αμφιθέατρα και ατέλειωτες ώρες εφημερίας σε νοσοκομεία... </div>
Ο Άρης είχε καταφέρει να γνωρίσει τυχαία τον αυστηρό πατέρα της Νέλλης ο οποίος τον είχε μετρήσει από την κορφή ως τα νύχια με ένα εξεταστικό βλέμμα. Η Μητέρα της από την άλλη ήταν ανοικτή κι ευγενική. Αντί εξεταστικού βλέμματος, κέρασε το "ζεύγος" ένα ποτήρι σαμπάνια σε κάποιο μπιστρό, που τότε άνοιγαν σαν τα μανιτάρια στο Κολωνάκι, προς τη μεριά του Λυκαβηττού. Η Νέλλη πήρε πτυχίο πρώτη και μάλιστα με άριστα παρακαλώ... Η Ορκωμοσία της ήταν κανονική εορτή, με τους γονείς της περήφανους, φωτογραφίες και κάπου στο βάθος τον Άρη να κοιτάζει σκεφτικός. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-RFWQY9NeD4Y/VcuM6aKNwbI/AAAAAAAAA1A/wtjF0qCjzVA/s1600/nelli5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-RFWQY9NeD4Y/VcuM6aKNwbI/AAAAAAAAA1A/wtjF0qCjzVA/s1600/nelli5.jpg" /> </a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Ακολούθησε ένας περιπετειώδης σε διαβουλεύσεις κι οργάνωση αρραβώνας. Οι γονείς του Άρη, αγράμματοι αγρότες ντύθηκαν όπως μπορούσαν κι ήρθαν να συναντήσουν το πεπρωμένο τους... Σε ένα ρεστωράν, με καλό φαγητό, προσπάθησαν να κρύψουν την άγνοιά τους σε τρόπους savoir vivre, πως πίνεται το κρασί σε κολωνάτο ποτήρι και γιατί πρέπει να είναι εμφιαλωμένο... Ας είναι, νύκτα ήταν και θα περνούσε. Μετά από κανένα εξάμηνο από τον αρραβώνα ο Άρης ξαφνικά ένα απόγευμα ξεφούρνισε στην Νέλλη με περισπούδαστο ύφος: "Μιλάς πλέον σε έναν ορκισμένο Ιατρό". Επιτέλους το πήρα το "....χαρτο"... Η Νέλλη πετάχτηκε ως τα ουράνια από τη χαρά της, θα μπορούσε πλέον να το ανακοινώσει και στους γονείς της. </div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-bcuZ0vFp0OU/VcuM7CRR7pI/AAAAAAAAA1c/l0ezqU35yF8/s1600/nelli7.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="http://2.bp.blogspot.com/-bcuZ0vFp0OU/VcuM7CRR7pI/AAAAAAAAA1c/l0ezqU35yF8/s320/nelli7.jpg" width="320" /></a> </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-rV01DY6wQ1U/VcuM6vPJIBI/AAAAAAAAA1I/0N1joZ64EjA/s1600/nelli6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Στη συνέχεια και δοθέντος του αρραβώνος, το ζευγάρι πήγε επίσημα να μείνει στο ίδιο σπίτι. Δηλαδή ένα διαμέρισμα που το επίπλωσε η Νέλλη, αφού ο Άρης ελάχιστα υπάρχοντα είχε... Ακολούθησαν κάποια επίσημα δείπνα με συγγενείς της Νέλλης. Ο αγαπημένος της θείος ήταν ο θείος Τάκης, αδελφός του πατέρα της, ο οποίος είχε ακολουθήσει πορεία διαφορετική από τα υπόλοιπα αδέλφια του. Είχε γίνει χρηματιστής και μεσίτης ακινήτων, κι εργολάβος πολυκατοικιών. Διαχειριζόταν και τα ακίνητα της οικογένειας , διευθετώντας τις ενοικιάσεις και εισπράττοντας τα ενοίκια. "Νέλλη σου έχω έκπληξη: Τα γραφεία στην Πατριάρχου Ιωακείμ θα ξενοικιαστούν σύντομα... Και ξέρεις γιατί..." Της είπε γελαστά κι όλος χαρά... Η Νέλλη χαμήλωσε τα μάτια... Μα ο Άρης ήταν κάθετος. "Εμένα θείε μην με υπολογίζετε προς ώρας... Θέλω αγροτικό, στρατιωτικό μεταπτυχιακό, ειδικότητα... Νοικιάστε καλύτερα το γραφείο..." Ο Θείος Τάκης κοιτούσε αμήχανα, όμως η Νέλλη άμβλυνε την περίσταση: "Μα θείε δεν είναι σωστό να είναι τα γραφεία μας δίπλα, δίπλα... Καλύτερα να υπάρχει απόσταση, ώστε να είμαστε απερίσπαστοι στις δουλειές μας... Κι ύστερα, θα υπάρχει και το μυστήριο της έκπληξης και του αιφνιδιασμού!" τελείωσε με μια θυμηδία που αναδείκνυε λίγο σκαμπρώζικο ύφος. </div>
<div style="text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-bxgoO3wNXkA/VcuM7qaUV5I/AAAAAAAAA1Y/47AGLfadudE/s1600/nelli8.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="http://4.bp.blogspot.com/-bxgoO3wNXkA/VcuM7qaUV5I/AAAAAAAAA1Y/47AGLfadudE/s320/nelli8.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Ο Θείος Τάκης, πείστηκε: "Μα τότε το πράγμα αλλάζει... Θα σε βάλω στο ρετιρέ της Καρνεάδου... Κι όταν ξεμπερδέψει ο Άρης με όλα αυτά, του βρίσκω γραφείο μέσα στην καρδιά του Ευαγγελισμού!" είπε χαριτολογώντας... Το δείπνο έκλεισε, χαιρετίστηκαν και η Νέλλη έμεινε μόνη εκείνο το ζεστό ανοιξιάτικο βράδυ στο μπαλκόνι του σπιτιού τους στην Δημοκρίτου να ατενίζει τα φώτα, κάνοντας όνειρα για την επίπλωση, τις ταπετσαρίες, τις προθήκες με τους τόμους Δικαίου κοκ... Ο Άρης την χαιρέτησε φεύγοντας... "Εφημερία", είπε και χωρίς να βγάλει άλλη λέξη βρόντηξε την πόρτα απότομα... Την επόμενη επέστρεψε στο σπίτι σκέτο ράκος. Λες και έπινε όλη τη νύχτα αντί να είναι σε νοσοκομείο... Πήρε ένα atarax και ναρκώθηκε στο κρεβάτι. Η Νέλλη έφυγε για τη δουλειά... </div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-3LS-Cr2nLw8/VcuM8ulnSTI/AAAAAAAAA1k/SxzaSk_b1T0/s1600/nelli9.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="218" src="http://2.bp.blogspot.com/-3LS-Cr2nLw8/VcuM8ulnSTI/AAAAAAAAA1k/SxzaSk_b1T0/s320/nelli9.jpg" width="320" /></a><a href="http://4.bp.blogspot.com/-bxgoO3wNXkA/VcuM7qaUV5I/AAAAAAAAA1Y/47AGLfadudE/s1600/nelli8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα χρόνια πέρασαν κι άλλο, μεταξύ επιτυχημένων δικών για την Νέλλη, οικοδόμηση ονόματος επαγγελματικής εμπιστοσύνης, συνεργασίες υψηλού μεσιτικού επιπέδου, νομικές εκπροσωπήσεις. Τα όνειρά της για διδακτορικό και μεταπτυχιακά στην Γαλλία στο Παρίσι, είχαν εξαλειφθεί με τον ερχομό του Άρη στη ζωή της. Ίσως στο μέλλον να το επιχειρούσαν στα πλαίσια της ειδικότητάς του. Γιατί όχι. Πάντως μόνο η Νέλλη έφερνε χρήματα στο σπίτι... Ο Άρης, ξόδευε ό,τι έβγαζε από τις εφημερίες σε βιβλία, ταξίδια σε συνέδρια, στολές και διάφορα αταίριαστα... Ο Άρης θα έκλεινε τα 28 χρόνια της ηλικίας του. Αναγκαστικά ή θα έπρεπε να πάνε στο εξωτερικό ή θα έπρεπε να πάει φαντάρος. Γιόρτασε το γεννέθλιά του με εμφανή πικρία... Η Νέλλη τον καθησύχασε: "Μην είσαι ανόητος!. Εσείς οι Γιατροί κάνετε θητεία ζάχαρη. Από την άλλη, το μικρό του δακτυλάκι να κουνήσει ο μπαμπάς στο Επιτελείο δεν πρόκειται να μετακινηθείς πέρα από ακτίνα 5 χιλιομέτρων από το κέντρο της Αθήνας..." Μα ο Άρης ήταν απαρηγόρητος... Την τελευταία περίοδο εξαφανιζόταν για πολλές ώρες, κάπνιζε ασύστολα και ήταν κυρίως χαμένος στις σκέψεις του. </div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-fYfZRNvBsgs/VcuM1z4cVzI/AAAAAAAAA0I/Y6yX62KIX9w/s1600/nelli10.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="160" src="http://4.bp.blogspot.com/-fYfZRNvBsgs/VcuM1z4cVzI/AAAAAAAAA0I/Y6yX62KIX9w/s320/nelli10.jpg" width="320" /> </a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Η Λένα, στενή φίλη της Νέλλης από τις στρατιωτικές κατασκηνώσεις στον Άγιο Ανδρέα, ρώτησε με τρόπο τι του συμβαίνει... "Δεν ξέρω" της αποκρίθηκε η Νέλλη. "Πάντως κάτι δείχνει να τον απασχολεί... Ούτε κατά διάννοια δεν διαφαίνεται ότι πάμε σε γάμο". Η Λένα αναρωτήθηκε φωναχτά... "Μήπως έχει βρει καμία γκόμενα? Ξέρεις αγαπητή μου, οι γιατροί είναι εκ φύσεως άπιστοι". "Δεν νομίζω... διαισθητικά δεν μου δίνει τέτοια εντύπωση..." απάντησε αδιάφορα η Νέλλη... </div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-SVnow9c_yPE/VcuM1IZthbI/AAAAAAAAAz8/J740Iwkm6w4/s1600/nelli11.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="160" src="http://3.bp.blogspot.com/-SVnow9c_yPE/VcuM1IZthbI/AAAAAAAAAz8/J740Iwkm6w4/s320/nelli11.jpeg" width="320" /> </a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Ο Άρης κλείνοντας τα 30 και μην μπορώντας να εξασφαλίσει άλλη αναβολή, κουρεύτηκε, πήρε τα απαραιτήτως απαραίτητα και αποχαιρέτησε την Νέλλη και τους γονείς της. Ο Πατέρας της του είπε αυστηρά: "Ο Διοικητής του κέντρου εκπαίδευσης είναι φίλος μου. Ξέρω ότι δεν αγαπάς την ειδική μεταχείριση και χαίρομαι κατά βάθος γι' αυτό. Όμως να ξέρεις ότι αυτός θα φροντίσει να έχεις μια άνετη βασική εκπαίδευση. Και να ασκήσεις και στο Ιατρείο της Μονάδας τις σπουδές σου!" Η Νέλλη τον πήγε μέχρι το σταθμό των Λεωφορείων. Ύστερα πέρασε αυτός ο καιρός που περνάει για όλους, με την πολύ δουλειά να αποσπάει την Νέλλη από τις σκέψεις και τις ανησυχίες της. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Τα πρώτα ένθερμα τηλεφωνήματα άρχισαν να αραιώνουν... Ύστερα, πλησίαζε η γιορτή του Πατέρα της στην οποία η Νέλλη είχε πάντοτε πρωταγωνιστικό ρόλο. Το άλλο βράδυ η Νέλλη βγήκε με την μητέρα της στο θέατρο: Ιονέσκο, οι "Καρέκλες". Το πρωί η Νέλλη ντύθηκε πολύ όμορφη. Φόρεσε στενή σκούρα φούστα, ανοικτόχρωμο στενό πουκάμισο, ένα φούξια φουλάρι, σακάκι, μαύρο καλσόν και ψηλές γόβες. Έβαψε τα χείλη της σκούρα κόκκινα, πήρε την τσάντα της και κατέβηκε με τα πόδια στην Σόλωνος. Άναψε τσιγάρο... Ταξί, Δικαστήρια. Τελείωσε κατά τις 17:00 το απόγευμα... Γύρισε κατάκοπη στο σπίτι της, το ασανσέρ είχε μιαν παράξενα δυσάρεστη οσμή. Ξεκλείδωσε και με εκπληξη αντίκρυσε τους γονείς της σοβαρούς να την περιμένουν στο σαλόνι... Ο Πατέρας της κρατούσε ένα ποτήρι γεμάτο ουίσκι... Σέρβιρε άλλο ένα και της το προσέφερε... </div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-IXdEF7lvTWo/VcuM2FHLGKI/AAAAAAAAA0A/cgstX8JdIC4/s1600/nelli12.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="226" src="http://2.bp.blogspot.com/-IXdEF7lvTWo/VcuM2FHLGKI/AAAAAAAAA0A/cgstX8JdIC4/s320/nelli12.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
"Ο Άρης! Πέστε μου τι του συνέβη? Είναι καλά?" Φώναξε έντρομη. "Μην ανησυχείς! Δεν παθαίνει τίποτε το καμάρι σου!" Είπε με σκωπτικότατο τόνο ο πατέρας της και αυτό την καθησύχασε. "Κάποια ανοησία θα έκανε" σκέφτηκε... Όμως η μητέρα της πήρε το λόγο: "Αγάπη μου πρέπει να ακούσεις τον πατέρα σου..."<br />
Ο Ταξίαρχος με ύφος σοβαρό άρχισε την διήγησή του..."Ο Διοικητής, περιποιήθηκε τον προκομμένο μας, υπέρ του δέοντος. Τίποτε δεν έκανε... Κοπροσκύλιαζε στην Μονάδα προκλητικά ο τσόγλανος". Ζήτησε συγνώμη για τη γλώσσα του και συνέχισε: "Περιμέναμε να έρθουν τα χαρτιά του, το πτυχίο του, ώστε να πάρει την ειδικότητα του Ιατρού. Δεν ήρθε ποτέ τίποτε. Τον πίεσαν αλλά αυτός εκεί. Ούτε απολυτήριο του Λυκείου δεν είχε προσκομίσει. Χρειάστηκε να προσφέρει τις ιατρικές του υπηρεσίες ως ιατρός του Θαλάμου του και ήταν όλες λανθασμένες. Ο Αξιωματικός Ιατρός της Μονάδας, τον κάλεσε και κατόπιν συζητήσεως του δημιουργήθηκαν υποψίες. Έψαξε στους ιατρικούς συλλόγους. Πουθενά ο κύριος! Θυμήθηκε έναν Ιατρό στην Τρίπολη που χωρίς αμφιβολία θα υπήρξε συμφοιτητής του Άρη. Ξέρεις τι έβγαλε? Λαγό! Ο Τριπολιτσιώτης Ιατρός ήταν συμφοιτητής και φίλος του Άρη... Μετά το δεύτερο έτος που γνωριστήκατε, δεν ξαναπάτησε στη σχολή, ούτε πέρασε κανένα μάθημα... Την έβγαζε στο κυλικείο μοναχά. Ο άνθρωπος για να μας εξυπηρετησει πήρε τηλέφωνο τον υφηγητή της Σχολής που είναι συντοπίτης του. Ο Άριστοτέλης Μελεξόπουλος, δεν έχει περάσει ούτε ένα μάθημα μετά το δεύτερο έτος! Χρωστάει όλη την υπόλοιπη σχολή. Ούτε μάθημα ούτε εργαστήριο... Ο παλιοψεύταρος!!! Κι οι γονείς του, οι σκατόβλαχοι, κι αυτοί στο κόλπο... Μην χάσουν την προίκα βλέπεις!"</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-2xw1pFM0ItQ/VcuM2eEdZFI/AAAAAAAAA0E/jchNj9cjeig/s1600/nelli13.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="269" src="http://4.bp.blogspot.com/-2xw1pFM0ItQ/VcuM2eEdZFI/AAAAAAAAA0E/jchNj9cjeig/s320/nelli13.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Του Στρατηγού του ξέφυγε μια βλαστήμια... Μα σύντομα ξαναβρήκε τους κατά τα άλλα επιτηδευμένα ευγενικούς τρόπους του... Πήραν την Νέλλη στο σπίτι τους, ένα σωστό ράκος. Μετά από δυό τρεις ημέρες η Νέλλη άρχισε να επικοινωνεί με το περιβάλλον... Καθόταν νωχελικά στον καναπέ, κάπνιζε κι έπινε... Κοιτούσε την ταπετσαρία στον απέναντι τοίχο... Χαμογέλασε πικρά... υπήρχαν ακόμη οι χαραγές που τραβούσε ο πατέρας της μετρώντας το ύψος της. Έφθασε μέχρι το 1,76. Ύστερα της ήρθε πλημμυρίδα σκέψεων, καταιγισμός από εικόνες. Το υποσυνείδητό της την βομβάρδιζε με όλες εκείνες τις λεπτομέρειες στις οποίες ποτέ δεν είχε δώσει σημασία και οι οποίες έκτιζαν σιγά σιγά την απεικόνιση του ψεύδους που λεγόταν Τέλης... (Το "Άρης" είχε πεθάνει οριστικά πια). Ο Τέλης, αρνούταν να δώσει συγκεκριμένες ιατρικές οδηγίες και πάντοτε προφασιζόταν ότι απαιτούνταν εξετάσεις. Αντιμετώπιζε με αμηχανία και σιωπή τις εξεταστικές ερωτήσεις των μεγαλοϊατρών που πλαισίωναν τον κοινωνικό περίγυρο της οικογένειας... Απέφευγε σαν τον διάολο να γράψει οποιαδήποτε συνταγή, ακόμη και τις απλές, ενώ κάποιες σφραγίδες ειδικευομένου που είχε φτιάξει κολλούσαν από την αχρηστεία σαν τσίχλες. Θυμήθηκε κι άλλα, κι άλλα πολλά... μικρά συμβάντα που την κτυπούσαν ανελέητα, καθώς τα ανέλκυε ένα, ένα από τη λήθη της μνήμης της... Ανεξήγητες λεπτομέρειες που τώρα πλέον έδεναν κι αποκτούσαν νόημα... </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-FZ9wJxejx20/VcuM3MtpU8I/AAAAAAAAA10/qrSr7B4rGj8/s1600/nelli14.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="159" src="http://2.bp.blogspot.com/-FZ9wJxejx20/VcuM3MtpU8I/AAAAAAAAA10/qrSr7B4rGj8/s320/nelli14.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Πλέον γι' αυτήν ο Τέλης, δεν είχε τίποτε όμορφο επάνω του. Ούτε αυτός, ούτε οι γονείς του... Κανείς... Ήταν ένας κοινός ψεύτης, ένας απατεώνας, μια φενάκη... Ακόμη κι η αγάπη του χωρίς αμφιβολία θα ήταν υστερόβουλη... Κάλπικη... "Τέτοια νύφη κελεπούρι"... Όλα αυτά τα πεζά της έφερναν αναγούλα... Χωρίς άλλο θα πήγαινε στο εξωτερικό να τον ξεχάσει τον ασήμαντο... </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-waEz-1SmCNY/VcuM3WZUGaI/AAAAAAAAA0c/p9hiAs3P_lM/s1600/nelli15.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="184" src="http://2.bp.blogspot.com/-waEz-1SmCNY/VcuM3WZUGaI/AAAAAAAAA0c/p9hiAs3P_lM/s320/nelli15.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο πατέρας της στάθηκε καθόλα κύριος. Δεν κακοποίησε τη θητεία του Τέλη. Απλώς ήρε το ενδιαφέρον του, και σύντομα ο Τέλης βρέθηκε ξεχασμένος στα σύνορα να βαράει σκοπιές ως απλός τυφεκιοφόρος... Της έγραψε ένα γράμμα που της ζητούσε συγνώμη... Της έλεγε, ότι δεν είχε το θάρρος το ψυχικό σθένος να της πει την αλήθεια, ότι το ένα ψέμα έφερε το άλλο... Δεν γνωρίζει καν αν η Νέλλη το διάβασε ποτέ... Την πήρε κανά δυό φορές τηλέφωνο. Τον έβρισε και του το έκλεισε στα μούτρα... Δεν τόλμησε να της ξανατηλεφωνήσει... Χάθηκε αθόρυβα από τον κόσμο της έτσι ακριβώς όπως ήρθε... Η Νέλλη τότε ήταν 29 χρονών, κι αυτός 30. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-7O55IT8-S8Q/VcuM3rGZW9I/AAAAAAAAA0Y/vKDvbsmUxa0/s1600/nelli16.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="226" src="http://1.bp.blogspot.com/-7O55IT8-S8Q/VcuM3rGZW9I/AAAAAAAAA0Y/vKDvbsmUxa0/s320/nelli16.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Σε μια συγκέντρωση σε σπίτι φίλων, άρχισα να αγορεύω για το πόσο ωραίο μέρος είναι η Περιθιώτισσα, τι καλοί και φιλόξενοι άνθρωποι και πόσο ντόμπροι είναι. Εκεί στην συγκέντρωση μια ψηλή μελαχροινή νταρντάνα γύρω στα 45 μου επιτέθηκε σκαιότατα. Σχεδόν με έθεσε κάτοικο του μέρους, και έφταιγα εγώ ξαφνικά για όλα τα κακά που είχε εκείνος ο δύσμοιρος τόπος. Στην απορία μου, η Λένα η κοινή μας φίλη δηλαδή, έψεξε την Νέλλη, γιατί αυτή ήταν στην πραγματικότητα η μελαχροινή. Η Νέλλη μου ζήτησε συγνώμη, και ύστερα δειλά, αλλά αφού ο κόσμος είχε σπάσει, μου διηγήθηκε την ιστορία της. Η Νέλλη έμεινε ανύπαντρη. Πήγε στο εξωτερικό, αλλά δεν άντεξε... ξαναγύρισε. Το έριξε στη δουλειά και πήρε κι αρκετά κιλά... </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-AxxjAaKs-EQ/VcuM4CTIoNI/AAAAAAAAA0k/P2ZE2qPsVz0/s1600/nelli17.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="221" src="http://3.bp.blogspot.com/-AxxjAaKs-EQ/VcuM4CTIoNI/AAAAAAAAA0k/P2ZE2qPsVz0/s320/nelli17.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
"Τον ξαναείδες?" Την ρώτησα... Όχι μου αποκρίθηκε... με πικρία αυτή τη φορά... Μετά από έναν μήνα, θυμήθηκα ότι μια ευειδής συνάδελφος στη δουλειά ήταν όντως από την Περιθιώτισσα. Την ρώτησα, σχετικά με τον Άρη, από περιέργεια... "Που τον θυμήθηκες!!! Είπε εκείνη. Αμυδρά τον θυμάμαι... Μετά το στρατό, ξαναγύρισε στο χωριό και κλείστηκε στο σπίτι του και στον εαυτό του... Ούτε παντρεύτηκε ούτε τίποτε... Έχει χοντρύνει και το έχει εδώ και χρόνια ρίξει στο ποτό... Μήπως και σε τίποτε σκληρότερα... Η οικογένειά του τον κρύβει..." </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-TXB1ym23CZk/VcuM4oyHWRI/AAAAAAAAA0o/I38MLCS7B4I/s1600/nelli18.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="147" src="http://2.bp.blogspot.com/-TXB1ym23CZk/VcuM4oyHWRI/AAAAAAAAA0o/I38MLCS7B4I/s320/nelli18.jpg" width="320" /> </a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Έφυγα σκεφτικός... Όλη αυτή η χίμαιρα λοιπόν είχε επηρεάσει τη ζωή και των δύο... Όχι σε ίδιες στράτες φυσικά, αλλά αυτό δεν είχε σημασία... Κάπου σε ένα παράλληλο σύμπαν θα ήταν μαζί γονείς με παιδιά, επιτυχημένοι επαγγελματικά. Αυτός Φθασμένος μεγαλογιατρός, η Νέλλη μεγάλη και τρανή δικηγόρος. Λαμπρά γραφεία και πολυτελής βίος... "Α όχι στο ίδιο κτήριο, ούτε καν κοντά... Να υπάρχει η έκπληξη κι ο αιφνιδιασμός... Μια απρόσμενη επίσκεψη με ένα μπουκέτο χρυσάνθεμα ας πούμε"... </div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-2cJCeDO4lK4/VcuPzjNTXlI/AAAAAAAAA2M/TdI-S0NmKeA/s1600/2095_Frances_OMW_Paris%2Bcopy-.jpg.CROP.original-original.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://4.bp.blogspot.com/-2cJCeDO4lK4/VcuPzjNTXlI/AAAAAAAAA2M/TdI-S0NmKeA/s320/2095_Frances_OMW_Paris%2Bcopy-.jpg.CROP.original-original.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: blue;">Σημείωση: Επειδή η ιστορία είναι αληθινή, άλλαξα, τα ονόματα, τα τοπωνύμια ( μια χαρά μέρος ειναι η Περιθιώτισσα!), τα επαγγέλματα... Ζητώ συγνώμη για την απίθανη περίπτωση που οι πρωταγωνιστές διαβάσουν ποτέ αυτό το σταχτί κείμενο και αισθανθούν οποιαδήποτε ενόχληση... <span style="color: red;">Η ιστορία ήταν που με συγκλόνισε... και το πόσο στέρεες μένουν στην ζωή μας οι μικρές φενάκες που κτίζουμε εμείς οι ίδιοι αρνούμενοι να δούμε την πραγματικότητα... </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: blue;"><br /></span> </div>
<br />
<br />nikiploshttp://www.blogger.com/profile/13071418241275192643noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-9183550203628085616.post-88360175372730424732014-12-28T10:27:00.003-08:002014-12-28T10:29:28.205-08:00Στεφάνου κατάθεσις... <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-So3hSn-kfdY/VKBLWLLQH5I/AAAAAAAAAx8/OrNj-zSo5bY/s1600/Etoiles.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-So3hSn-kfdY/VKBLWLLQH5I/AAAAAAAAAx8/OrNj-zSo5bY/s1600/Etoiles.jpg" height="256" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
Τι είμαστε οι άνθρωποι...</div>
<div style="text-align: center;">
άχυρο, στάχυ και κοπριάς απίθωμα...</div>
<div style="text-align: center;">
τ' αγγελουδιού περίγελως·</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
έτσι που φουσκωμένοι διάνοι </div>
<div style="text-align: center;">
καμωνόμαστε πως είμαστε μικροί θεοί...</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
άκου "καθ' εικόνα και ομοίωσιν"</div>
<div style="text-align: center;">
τι κομπασμός, τι αλαζονεία...</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Το σύμπαν εκεί έξω, χάσκει μετέωρο, άναρχο...</div>
<div style="text-align: center;">
αχειροποίητο·</div>
<div style="text-align: center;">
κι ο πανταχού παρών αδρανειακός παρατηρητής</div>
<div style="text-align: center;">
μας θωρεί, έτη φωτός μακριά από του γαλαξία τις εσχατιές,</div>
<div style="text-align: center;">
ασήμαντους, μικρούς, σπιθαμιαίους...</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Άκου "εικόνα και ομοίωσιν"... </div>
<div style="text-align: center;">
τι ξιπασιά... τι φουσκωμένα λόγια... </div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-So3hSn-kfdY/VKBLWLLQH5I/AAAAAAAAAx8/OrNj-zSo5bY/s1600/Etoiles.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a></div>
<br />nikiploshttp://www.blogger.com/profile/13071418241275192643noreply@blogger.com26tag:blogger.com,1999:blog-9183550203628085616.post-65955871043888169992014-09-10T16:20:00.005-07:002014-09-10T16:20:53.556-07:00Αμυχές θερινής ραστώνης...<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-oBAV3PPUIic/VBDW6Dvb4fI/AAAAAAAAAv8/YNikMSnnD_Y/s1600/579112_636866406347841_1749625715_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-8ylyH_J-3rE/VBDW6VmXp6I/AAAAAAAAAwA/v2lEP1rc-LU/s1600/le%2Bcanicule.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-8ylyH_J-3rE/VBDW6VmXp6I/AAAAAAAAAwA/v2lEP1rc-LU/s1600/le%2Bcanicule.jpg" height="320" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Το δωμάτιο είναι αξιοπρεπές... κάπως στενό για να φιλοξενήσει κι έναν
συνοδό ας πούμε αλλά έτσι κι αλλιώς εμένα προσωπικά μου είναι άχρηστος.
Περίοδος διακοπών γαρ, πριν τον δεκαπενταύγουστο, ποιόν συνοδό ή
επισκέπτη να έχω? Οι περισσότεροι θάλαμοι είναι άδειοι, είπαμε ραστώνη
και περίοδος διακοπών. Μόνο οι υπέργηροι και εκείνοι που δεν μπορούν να
κινηθούν είναι μαζεμένοι σε δύο 6κλινους θαλάμους, ώστε το νοσηλευτικό
προσωπικό να μπορεί να τους φροντίζει και να τους προσέχει καλύτερα. Ο
δικός μου τρίκλινος θάλαμος παντελώς άδειος... με εμένα μόνο στριμωγμένο
σε μια γωνιά... Αργότερα κατάλαβα πως εκεί ήταν το πιο δροσερό
σημείο... Ύστερα από κάνα δυό ώρες, αρχίζει να γίνεται ο χώρος κάπως
οικείος και σιγά σιγά αρχίζεις να τον αποδέχεσαι... ευτυχώς που υπάρχει
ακόμη αυτός ο παράταιρος χώρος, καθώς και το προσωπικό βάρδιας που αντί
να χαίρεται καμία παραλία λιώνει στη ζέστη και στη κλεισούρα των
θαλάμων... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-LVe47ssZuEU/VBDckfHjBtI/AAAAAAAAAxE/BodqRymbxlk/s1600/pligmata5.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-LVe47ssZuEU/VBDckfHjBtI/AAAAAAAAAxE/BodqRymbxlk/s1600/pligmata5.jpg" /></a> </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ευτυχώς πρόλαβα να στείλω ακυρωτικά SMS για
κανονισμένες (υποτίθεται) διακοπές... χωρίς πολλά λόγια ή δικαιολογίες
που θα δημιουργούσαν ενοχές ή σκέψεις θλιμμένες... Αν είμαι εγώ άτυχος,
ας χαρούν λίγο όλοι αυτοί εκεί έξω... το αξίζουν... στους υπέργηρους
γονείς μου ένα πρόχειρο τηλέφωνο με προσποιητό ύφος πολυάσχολου για να
τους πω ότι είμαι καλά και έχω μπλέξει επαγγελματικά... ύστερα μόνιμα
αθόρυβο το κινητό μου γιατί δεν μπορώ άλλο να μιλήσω, δεν έχω δυνάμεις
και θα καρφωθώ... <br /><br />Πως καταφέρνουμε να πληγώνουμε ο ένας τον
άλλον? Πάντοτε το ερμήνευα με την ιδέα ότι είμαστε σε μια φάση που
βάζουμε τον εαυτό μας πάνω από όλους. Σε ζητήματα που στο παρελθόν ίσως
να υποχωρούσαμε, να αφήσαμε "<i>να περάσει του άλλου</i>", να! τώρα στηλώνουμε τα πόδια: "<i>Αρκετά έχω καταπιεί!</i>"
λέμε... Φουντώνει ο εγωϊσμός μας και δεν κάνουμε ούτε ένα βήμα πίσω...
Έξαφνα, γυρίζουμε στον δίπλα μας και βλέπουμε με πικρή έκπληξη, πόσο τον
πληγώσαμε... Στον πάρα δίπλα θάλαμο είναι ένα κορίτσι γύρω στα 17
χρόνων που ουρλιάζει. Αν και είναι σαν τα κρύα τα νερά, ουρλιάζει από
ψυχικό πόνο... Ποιός να πλήγωσε τούτη την ψυχή? Πόσο αδύναμη να ήταν? <br /><br />Αμήχανοι
και παραιτημένοι οι γονείς προσπαθούν να βοηθήσουν, αλλά κάθε παρέμβασή
τους ρίχνει λάδι στη φωτιά. Το κορίτσι τους επιτίθεται... Αισθάνεται
ενοχές που βρέθηκε έτσι αδύναμη απέναντί τους και τώρα να αντιδρά
άσχημα... Εκείνος που την πλήγωσε δεν την επισκέπτεται ούτε την παίρνει
τηλέφωνο... Τη νύχτα ακούω τις κραυγές της... και ύστερα το τηλέφωνο να
κτυπάει στον τοίχο και να γίνεται χίλια κομμάτια... Μετά ο σιωπηλός της
μονόλογος... "<i>Σήκωσέ το... μια φορά μόνο... έστω κατά λάθος... μόνο ν' ακούσω τη φωνή σου...</i> " <br /><br />Οι
φωνές της με κάνουν να ταξιδεύω στις άκρες του δωματίου. Στις μικρές
ασυντήρητες γωνιές του θαλάμου... εκείνες που έχουν την φθορά του
χρόνου, τη νωτερή υγρασία εμποτισμένη... οι σκιές μαζί με τα
ξεφλουδισμένα χρώματα ζωγραφίζουν φανταστικούς πίνακες στο νου μου...
ενός ζωγράφου που δεν έχει ακόμη σταθεροποιήσει τη μανιέρα του και
ολοένα σβήνει και ξανασχεδιάζει...<br /><br />Το κορίτσι έκανε απόπειρα
αυτοκτονίας και οι γονείς εσπευσμένα αλλά τουλάχιστον έγκαιρα την πήγαν
στο νοσοκομείο... Αντί να είναι σε κάποια παραλία και να της την πέφτουν
καμιά 200ριά λεβέντες, τούτη σκέπτεται αυτόν... δεν υπάρχει άλλος για
κείνη... ούτε Αύγουστος, ούτε διακοπές... Μα γιατί δεν της τηλεφωνεί?
Γιατί εξαφανίστηκε? <br /><br />Ο Πατέρας της σκεπτικός... διαβάζω το βλέμμα
του, όταν συναντιέται με το δικό μου στις ατέλειωτες αμήχανες ώρες στο
σαλόνι αναμονής... εκείνος για να ξεχνιέται λίγο, εγώ για να κοροϊδεύω
τον εαυτό μου ότι είμαι επισκέπτης κάποιου... Σχεδόν διαβάζω τις σκέψεις
του... "<i>μα γιατί να μην είναι όπως τα κορίτσια στο σχολείο της? Γιατί να μην είναι σαν τις φίλες της? ότι φάμε κι ότι πιούμε?</i>"...
Μα γιατί ο ίδιος τη βλέπει διαφορετική, ξεχωριστή αλλά για την ώρα δεν
το έχει συνειδητοποιήσει... πως να είναι σαν τις άλλες? "<i>Γιατί να
μην είναι όπως στις ταινίες του σινεμά? Είναι όμορφη δεν λέω, αλλά
γιατί να μην είναι επιτυχημένη, πάντα γελαστή... Λαμπερή? Γιατί να μην
είμαι στη ζωή της όλο εκπλήξεις? Αχ και να ήμουν λίγο πιο
καλοβαλμένος... λίγο πιο άνετος... να της προσφέρω αυτό το κάτι τις
παραπάνω που κάνει τη ζωή να μην είναι άνοστη... να μην είναι ανιαρή ή
βαρεττή... το άτιμο το άλας της ζωής</i>"...<br /><br />Ο κόσμος αρχίζει να
γυρίζει και μου έρχεται αναγούλα και λιποθυμία... το μέρος του σωλήνα
από τη μία φιάλη του ορού μέχρι το χέρι μου έχει κοκκινήσει... Σχεδόν
σέρνω τα βήματά μου από το σαλόνι μέχρι το κρεβάτι μου, τοίχο τοίχο στο
διάδρομο... Ο κόσμος σκοτεινιάζει απότομα... Ξαναφωτίζεται με το
νοσοκόμο γελαστό που με βλέπει να ξυπνάω... "<i>Άλλο ένα τέτοιο κάνε και θα πω στο γιατρό να σε δέσει!</i>" <br /><br />Το
κορίτσι από την άλλη όταν καταφέρνει να ξεφεύγει από το είδωλό του
αγοριού, που στην φαντασία της την τραβάει σαν μαγνήτης, αναπολεί τη
μικρή της ζωή... της φαίνεται αιώνας... "<i>Μα γιατί αυτός?</i>" στην πραγματικότητα δεν ξέρει να απαντήσει... δεν μπορεί να δει άλλο κάδρο στην τωρινή της καθημερινότητα... "<i>ίσως γιατί έχει αυτό το θλιμμένο βλέμμα... ίσως γιατί γύρισε αυτός μόνο, μέσα σε χιλιάδες αδιάφορους να την κοιτάξει</i>"...
Η μικρή δεν έχει τις χρειαζούμενες απαντήσεις... και δεν τις βρίσκει
στο σπίτι της πουθενά... Η απρόσιτη Μητέρα της σχεδόν αποφεύγει να την
αγγίζει ο Πατέρας της... Μια φορά δεν την έχει δει να τον κοιτάζει
τρυφερά... Η μικρή μαντεύει ότι η μητέρα της αισθάνεται φυλακισμένη...
και μέρος των δεσμών της είναι αυτή η ίδια η μικρή ύπαρξη... Είναι
σίγουρη ότι αν δεν υπήρχε αυτή, η Μητέρα της θα είχε φύγει προ πολλού...
Είναι ακόμη τόσο αθώα που δεν έχει ανακαλύψει ότι στη ζωή όπως και στη
Φυσική, οι πραγματικές δυνάμεις είναι οι κεντρομόλες... Οι άλλες οι
φυγόκεντρες είναι μόνο πλάσματα της φαντασίας μας... Ίσως αν οι γονείς
της ήταν κάποιοι άλλοι... Λαμπεροί σαν τους σταρ του σινεμά ας πούμε...
Κάτι σαν τον Μελ Γκίμπσον και την Έλεν Χάντ... Κι ο παππούς ας έμοιαζε
λίγο του Τζάκ Νίκολσον... Τον λυπάται τον παππού της η μικρή... ο
καημένος έχει ξεπέσει τόσο, που τον λυπούνται ακόμη και οι έγγονοί
του... Μα τόσο δύσκολη είναι η ζωή? Η μικρή σκεφτόμενη πως δεν έχει μόνο
η ίδια προβλήματα, αρχίζει να ηρεμεί... γλυκά την παίρνει ο ύπνος... <br /><br />Μόλις
μετά βίας αρχίζω να κυκλοφορώ στο διάδρομο, οι γνωριμίες μου
επεκτείνονται. Κυρίως με συγκενείς υπέργηρων που κανονίζουν τα της
αποκλειστικής και ρίχνουν ένα τρυφερό βλέμμα στον γέρο πατέρα ή τη γραία
μητέρα τους που είναι σε αφασία ακίνητοι στο κρεβάτι. Στο τέρμα του
διαδρόμου, ο πιο απομακρυσμένος θάλαμος είναι προστατευμένος από τα
μικρόβια. Μπαινοβγαίνει μια γυναίκα κάποιας ηλικίας, στα σκούρα, ενώ οι
συγκενείς κάθονται και συζητούν αμήχανα έξωθεν, στο σιδερένιο παγκάκι
της γειτονικής αίθουσας αναμονής, κοιτάζοντας αμήχανα πότε το ρολόϊ
τους, πότε εκείνο της αιθούσης. Πάντοτε αναρρωτήθηκα γιατί τα
περισσότερα ρολόγια των σαλονιών των νοσοκομείων είναι σταματημένα κι
εκτός λειτουργίας. Συνεχώς κοιτούν το κινητό τους και ύστερα βρίσκουν
προφάσεις να φεύγουν... Η μητέρα όμως εκεί ακλόνητη. Πρέπει να είναι
πάρα πολλές ημέρες εκεί το περιστατικό γιατί έχει γνωριστεί για τα καλά
με το προσωπικό και τους γιατρούς. </div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-1LmUXQFAq2I/VBDcmYDmkYI/AAAAAAAAAxM/xYQN4VtLO1A/s1600/pligmata6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-1LmUXQFAq2I/VBDcmYDmkYI/AAAAAAAAAxM/xYQN4VtLO1A/s1600/pligmata6.jpg" height="260" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br />Ρίχνω ένα αμήχανο βλέμμα από
το παράθυρο... Έξω η πόλη συνεχίζει τους αμείωτους ρυθμούς της, με το
άπλετο φως του ήλιου να λούζει τις ταράτσες και να φωτίζει τα σκοτεινά
παράθυρα... Η ώρα περνάει δύσκολα... Νομίζω ότι πέρασαν 6 ώρες και
συνειδητοποιώ πως έχουν περάσει μόλις 40 λεπτά... Ο χρόνος εκεί μετράει
μόνο με το προσωπικό που έρχεται και ρίχνει τα φάρμακα στους ορούς...
ύστερα οι γιατροί περνούν με προσποιητή χαρά και ρίχνουν ένα
ενθαρρυντικό σχόλιο: "<i>άντε σε κάνα δυό εβδομάδες θα είσαι στη Μύκονο</i>"...
Κι αυτοί κι εγώ φυσικά το ξέρουμε ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να
γίνει, για φέτος τουλάχιστον... Ας είμαι τουλάχιστον καλά το
φθινόπωρο... <br /><br />Οι βόλτες στους διαδρόμους με τους ορούς υπό μάλλης
συνεχίζονται αμείωτοι, έστω και υπό πολύ δύσκολες συνθήκες... φθάνω
στον τελευταίο θάλαμο που είναι απομονωμένος, εκείνος με το βαρύ
περιστατικό... Η μητέρα φροντίζει ένα παιδί που είναι σαν σκελετωμένο.
Είναι 30 χρόνων και δείχνει 80. Ανίατη ασθένεια, προχωρημένη... Μου
γνέφει χαμογελώντας... Μέσα στον πόνο της βρίσκει τη δύναμη να
ενθαρρύνει ακόμη και μένα... Ας είναι... Σε έναν άλλον διάδρομο υπάρχει
το περιστατικό με κατάγματα και ένα μεγάλο έγκαυμα... Πάλι νέο κορίτσι,
από τροχαίο... πήγαιναν διακοπές... Εκείνος δεν έπαθε γρατζουνιά... Αυτό
πονάει σωματικά και τα παράπονά του ανακατεύονται με εκείνα του άλλου
κοριτσιού που ουρλιάζει στον γιατρό ότι δεν αισθάνεται τα πόδια της... <br /><br />Με
το που νυχτώνει, η πόλη αρχίζει σιγά σιγά ν' ανάβει τα φώτα της... Τα
ελάχιστα δηλαδή γιατί ο περισσότερος κόσμος έχει φύγει... Άνθρωποι
συνηθισμένοι που κάνουν τις βραδυνές δουλειές τους... Κουζίνες
φωτισμένες, σαλόνια με το ημίφως της τηλεόρασης, μπαλκόνια που φαίνονται
έντονα οι κάφτρες των τσιγάρων σε κάθε ρουφηξιά... Ο αστικός θόρυβος
επιμελώς σβήνει τους ήχους... Και τι δεν θα έδινα τώρα να είμαι ένας από
αυτούς, αργόσχολος σε κάποιο μπαλκόνι, να χαζεύω τον ήλιο που αποχωρεί
σιγά, σιγά για τη μικρή ζεστή καλοκαιρινή νύχτα... χωρίς άλλο, έναν
φραπέ θα τον έπινα... σκέτο και βαρύ... Α' και θα κάπνιζα... Κι ύστερα
ένα ωραίο κολονάτο ποτήρι με παγωμένο σαρντονέ και όλα τα φώτα σβηστά
στο σπίτι... με τα φώτα μόνο των άλλων διαμερισμάτων, την αντιφεγγιά της
πόλης και λίγη χαμηλή μουσική... Όχι τίποτε ξεσηκωτικό... να κάνα παλιό
κομμάτι, όπως το κάραβαν του Έλινγκτον... ή το fly me to the moon... Ή
λίγος παλιός αλλά καλός, δηλαδή εξαίρετος για τέτοιες μοναχικές
περιστάσεις Tom Waits... Jersey Girl... Το τραγούδι μου φέρνει στο νου,
τη σιλουέτα της, όταν νεότατοι στα 80ς το ακούγαμε στο σπίτι των γονιών
μου... Έλειπαν για διακοπές, είχα μείνει δήθεν να διαβάσω εκείνο το
καλοκαίρι... δεν άνοιξα βιβλίο... συνάντησα όμως εκείνο το πρώτο φως και
σκίρτημα... Τι θυμήθηκα τώρα... Το νοερό μου επικίνδυνο ταξίδι στο
παρελθόν, διακόπτεται απότομα από μια θορυβώδη νοσοκόμα που από τα νεύρα
της που είναι εκεί, κτυπάει τις πόρτες και τα ντουλάπια του φορητού
τρόλεϋ με τα υλικά... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-b2U2DSr9pwA/VBDasT8wFOI/AAAAAAAAAwQ/bUbBvyjVmVQ/s1600/athens-by-night1.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-b2U2DSr9pwA/VBDasT8wFOI/AAAAAAAAAwQ/bUbBvyjVmVQ/s1600/athens-by-night1.jpeg" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />Κυριακή πρωϊ 10 Αυγούστου και παραδόξως
έχω ξυπνήσει από τις 06:00... Δηλαδή αν με άφησαν τα άτιμα τα κουνούπια
να κλείσω μάτι, ή οι θορυβώδεις κινήσεις του προσωπικού που κάθε λίγο
όλη τη νύχτα, λες και δεν είχε τίποτε άλλο να κάνει, έμπαινε με φασαρία
στο θάλαμο... Επίσης ήταν και οι ξαφνικές κραυγές του κοριτσιού...
Σηκώνομαι κάθομαι καθιστός στο κρεβάτι, αλλά στο διάδρομο βλέπω τη
μητέρα του απομακρυσμένου θαλάμου με το βαρύ περιστατικό να περνάει
βιαστικά με έναν Παπά... Το μάτι μου πέφτει στην μεταλαβιά που κρατάει ο
παπάς... Μου κόβονται τα πόδια... δεν περνάνε 10 λεπτά και ο παπάς με
γρήγορο βήμα απομακρύνεται από το χώρο συνοδευόμενος από τη μητέρα του
παιδιού... αισθάνομαι ένα ρίγος... πόσο στρες μπορεί να δημιουργήσει η
θέα και μόνο ενός παπά με τη μεταλαβιά και το φορεμένο κόκκινο πετραχήλι
του...<br /><br />Πάλι προσπαθώ να κρυφτώ στις μικρές γωνίες του θαλάμου...
αναζητώ κάποιες αχνές γραμμές σε κάποιον αόρατο καμβά στον απέναντι
ξεβαμμένο τοίχο... Τίποτε δεν μου έρχεται στο νου... κοίτα να δεις τώρα
βρήκα να ξεμείνω από φαντασία... Μόνο η σιλουέτα μιας κάποτε
αναρτηθείσας τηλεόρασης χάσκει στον τοίχο απόλυτα, σαρκαστικά
τετράγωνη... <br /><br />Σηκώνομαι και βγαίνω βιαστικά, αλλά το προσωπικό με
τη βία με ξαναγυρίζει για τα περαιτέρω... Ρωτάω και μου απαντούν ότι
είναι Κυριακή και μεταλαμβάνει ο κόσμος... Μόλις φεύγουν, με καθυστερεί η
φλυαρία ενός συγγενούς άλλου ασθενούς, αλλά τουλάχιστον είναι ο μόνος
επισκέπτης που έχω μετά από μιάμιση εβδομάδα στο θάλαμο, κι έτσι καθώς
αισθάνομαι άσχημα που δεν μπορώ να τον κεράσω κάτι, προσπαθώ τουλάχιστον
να είμαι δεκτικός... Κάποια στιγμή φεύγει, σηκώνομαι και βαδίζω προς
τον απομονωμένο θάλαμο, φυσικά με τους ορούς υπό μάλης καθώς ο αναρτήρας
τους είναι σαραβαλιασμένος και δεν κυλάει σωστά... Ο απομακρυσμένος
θάλαμος είναι ορθάνοιχτος μαζεμένος, δεν υπάρχει κανείς... Με ζώνουν
φίδια... Στο γραφείο προσωπικού, η αδιάφορη και θυμωμένη προϊσταμένη που
αυγουστιάτικα κάνει βάρδια προσποιείται ότι δεν καταλαβαίνει... κατόπιν
μιλάει αγενώς σε έναν συγγενή. Ξαναπηγαίνω στον απομωνομένο θάλαμο και
πέφτω πάνω σε έναν από τους μακρινούς συγγενείς που κανονίζει τα
διαδικαστικά από κινητού τηλεφώνου... "<i>Όχι σήμερα έφυγε ο εξάδελφός
μου, αλλά δεν μπορείτε να τον παραλάβετε... Δεν ξέρω πότε θα γίνουν τα
διαδικαστικά, γιατί πρέπει να γίνει και η κηδεία στο νησί</i>". </div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-4XQ-nuY1bB4/VBDatx0Ho_I/AAAAAAAAAwk/8BGgK_qENGs/s1600/paralia%2Bxeimwna1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-4XQ-nuY1bB4/VBDatx0Ho_I/AAAAAAAAAwk/8BGgK_qENGs/s1600/paralia%2Bxeimwna1.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-7QoeFBOy-EM/VBDauIbNHxI/AAAAAAAAAwo/iEymDcxPn6E/s1600/paralia%2Bxeimwna2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a><br />Λοιπόν
από νησί ήταν το παιδί... Τώρα θα ταξιδεύει αμέριμνα σωστό γλαροπούλι,
παραβγαίνοντας με τους υπόλοιπους φυγάδες γλάρους κάποιο αργοκίνητο
καράβι της γραμμής, φορτωμένο με ταξιδιώτες που τους φωτογραφίζουν
αχόρταγοι, σαν κάποιο παράξενο θέαμα... Στεριανοί, τι περιμένεις... Το
βλέμμα του χαμένο οριστικά, θα στραφταλίζει σε κρυστάλλινες θαλασσινές
σπηλιές, μυστικές κι απόμερες... θα γίνεται θαλασσόξυλο γυμνωμένο από
την αρμύρα, ξεχασμένο σε άδειες χειμωνιάτικες ακτές, εγκαταλελειμμένο
μέσα στη μοναξιά του... Και η εικόνα του, ο αντικατοπτρισμός του, θα
συναντιέται με βλέμματα· μόνο στα μάτια των συγκενών, αλλά καθάριο σαν
κρύσταλλο σε εκείνα της μητέρας του... Που από τα μάτια της θα φύγει
σιγά, σιγά η σκοτεινιά και θα μείνει μόνιμα η θλίψη, η μόνιμη ανησυχία
της μητέρας που τώρα πια, εκεί στο μακρινό κι αδιόρατο επέκεινα έχει το
πιο δικό της σπλάχνο... Για έναν λόγο που δεν μπορώ να τον εξηγήσω μου
έρχεται στο νου, η εικόνα της Παναγίας, ξεθωριασμένη σε μακρινό
ξωκλήσι... μόνη στην ερημιά της και την εγκατάλειψη... πλην νηπτική στον
τολμηρό αποφασισμένοο επισκέπτη...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-otFyo8wAF58/VBDasyvMWDI/AAAAAAAAAwY/vi68eG-F6JY/s1600/Kotsias-Krino%2Btou%2BGialou.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-otFyo8wAF58/VBDasyvMWDI/AAAAAAAAAwY/vi68eG-F6JY/s1600/Kotsias-Krino%2Btou%2BGialou.jpg" height="204" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />Απομακρύνομαι από τον
απομονωμένο θάλαμο με ανάμεικτα συναισθήματα, αλλά σύντομα ξαναγυρίζω
στα δικά μου... τις δικές μου σκέψεις, διακοπτώμενες από το πληγωμένο
κορίτσι που διακόπτεται αντίστοιχα από το πραγματικά τραυματισμένο, από
τα κουνούπια ή το θορυβώδες νοσηλευτικό προσωπικό. Μετά από 3 ή 4
ημέρες, "έφυγαν" δύο ομίληκοι, γέρος και γραία από τους δύο
διαφορετικούς θαλάμους που ήταν συγκεντρωμένοι κατά φύλο... Πλήρεις
ημερών, πάνω από 90 χρονών έκαστος... Κοιτάζω έξω από το παράθυρο... Η
θορυβωδώς προαναγγελθείσα από τα κανάλια έλευση του καύσωνα δεν ήρθε
τελικά... Ο καιρός είναι πράγματι καλός για την εποχή και επιτέλους
φυσάει λιγάκι... Κάτω οδηγοί γκαζώνουν και οδηγούν βιαστικά την άδεια
λεωφόρο, που μόνο τέτοια περίοδο βρίσκεις τόσο έρημη στην Αθήνα. Ένα
παπάκι κορνάρει στον μπροστά οδηγό να ξεκινήσει "Πράσινο ρε!". Η ζωή
συνεχίζεται με τους ίδιους ασθμαίνοντες και βιαστικούς ρυθμούς της... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-oBAV3PPUIic/VBDW6Dvb4fI/AAAAAAAAAv8/YNikMSnnD_Y/s1600/579112_636866406347841_1749625715_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-oBAV3PPUIic/VBDW6Dvb4fI/AAAAAAAAAv8/YNikMSnnD_Y/s1600/579112_636866406347841_1749625715_n.jpg" height="320" width="214" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /><br /></div>
nikiploshttp://www.blogger.com/profile/13071418241275192643noreply@blogger.com27tag:blogger.com,1999:blog-9183550203628085616.post-89362123395688360222014-02-22T07:26:00.003-08:002014-02-22T07:26:44.715-08:00Ένα γελαστό απόγευμα...<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-bTfT7HgYDp4/UwjAoA2FNfI/AAAAAAAAAsQ/eifDrPGkunw/s1600/prosfygiko2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-ekW7TZLvpMo/UwjAw17MkaI/AAAAAAAAAsY/gKo1nfgrklE/s1600/prosfygiko1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-ekW7TZLvpMo/UwjAw17MkaI/AAAAAAAAAsY/gKo1nfgrklE/s1600/prosfygiko1.jpg" height="234" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Ήταν δεν θα ήταν καλοκαίρι, Αύγουστος του 1975... Αρχή απογεύματος και ο ήλιος ήταν ακόμη ψηλά... είχα ξυπνήσει νωρίτερα από ότι συνήθως από το μεσημεριανό ύπνο... 6χρόνος πιτσιρικάς τότε... βγήκα στην πίσω αυλή να περιεργαστώ τον κόσμο που τότε ξεδιπλωνόταν απλόχερος στα αθώα μάτια μου για να τον γνωρίσω... Το υπόλοιπα παιδιά ακόμη δεν είχαν μαζευτεί στον κεντρικό δρόμο που έβγαζε η πίσω αυλή... το σημείο συνάντησής μας... <br /><br />Ο Γερο-Συμεών, με αργά αλλά σταθερά βήματα βάδιζε προς το καφενείο που ήταν στο τέρμα εκείνου του κεντρικού δρόμου, χωμάτινου τότε... Καταγόταν από το Αδραμύττιο της Μικράς Ασίας. Ήταν μελαχροινός, βαρυκόκkαλος, στα νιάτα του θα είχε υπάρξει μυώδης και δυνατός... Έφυγε από τους τελευταίους στο διωγμό του 1922, είχε παλέψει σώμα με σώμα με Τσέτες, πρόλαβε κι έστειλε κάνα δυο παληκαρόπουλα από δαύτους στον άλλο κόσμο πριν μπει τελευταίος σε βάρκα... Γεροδεμένος και στα 30 του χρόνια και βάλε τότε... Η ζωή τά 'φερε και με το διωγμό όλη η οικογένειά του (αυτοί που είχαν απομείνει) βρήκαν καταλύματα στη Θεσσαλονίκη. Ο Γερο-Συμεών, όμως με τη γυναίκα του ήρθαν στα νότια, στην πόλη μας... Έφτιαξε ένα σπίτι με τα χέρια του δίπλα στη θάλασσα, πως θα μπορούσε άλλωστε να ζήσει μακριά της... Η γυναίκα του έφυγε πρώτη σχετικά νωρίς, όταν αυτός θα ήταν 50.. Ήταν ασθενική και ο τόπος ακόμη χέρσος τότε, δεν τα κατάφερε... Κατά καιρούς οι υπόλοιποι δικοί του τον προέτρεπαν να φύγει και να πάει κοντά τους στη Θεσσαλονίκη... Ο Γερο-Συμεών όμως σωστός πατριάρχης έμεινε εκεί δίπλα στο νέο σπίτι που είχε φτιάξει μαζί της... Να "φυλάει την αύρα και τον ίσκιο της", όπως είχε ομολογήσει χρόνια ύστερα στον παππού μου... Ετύγχανε του σεβασμού όλων στη γειτονιά, ακόμη και οι σπιούνοι τον φοβόντουσαν... Πέρασε όλη του τη ζωή εκεί στον γαληνεμένο τόπο δίπλα στη θάλασσα... <br /><br />Εγώ τότε μόλις άρχιζα να γνωρίζω τον κόσμο... Εκείνος είχε περάσει προ πολλού τα 80 και τώρα κόντευε στα 90 του... Κάθε απόγευμα που ξυπνούσα τον έβλεπα, καλοντυμένον με λινό λευκό κοστούμι και ένα μπαστούνι, να βαδίζει αργά αλλά στέρεα προς ένα καφενείο... Ήταν ο μόνος που ήταν προσηνής στο παιδομάνι και μας χαμογελούσε πάντοτε, για αυτό και εμείς, αγόρια και κορίτσια δεν τον φοβόμασταν τον πλησιάζαμε... Μας χάιδευε ενίοτε αλλά συνέχιζε πάντοτε το δρόμο του... Με το σούρουπο, πριν νυχτώσει γυρνούσε στο σπίτι του... Το πιο μακρινό, το πιο δίπλα στη θάλασσα...<br /><br />Το καλοκαίρι εκείνο ήταν γλυκό, δεν είχε βάλει πολλή ζέστη και ο Αύγουστος είχε μπει για τα καλά... Ξυπνώντας από το μεσημεριανό ύπνο μου, στην πίσω αυλή περίμενα το παιδομάνι, και ο Γερο-Συμεών περνώντας αντάμειψε με ένα χαμόγελο τα περίεργα και εξεταστικά παιδικά μου μάτια... Ο ήλιος είχε αρχίσει να γέρνει κάπως ενώ εμείς συνεχίζαμε το παιχνίδι εκείνο το πραγματικά γλυκό απομεσήμερο... Ο Γερο-Συμεών είχε φύγει από το καφενείο και βάδιζε με το μπαστούνι του προς το σπίτι του... Ήρθε ανάμεσα σε εμάς, το τσούρμο από παιδιά και έξαφνα, πήγε στην άκρη του δρόμου και κάθισε στην άκρη του πεζοδρομίου... Τα παιδιά συνέχισαν το παιχνίδι τους, αλλά κάποιοι σαν και μένα περίεργοι πήγαμε κοντά του, μας φάνηκε παράξενο που ένας μεγάλος άνθρωπος καθόταν κατάχαμα στο πεζοδρόμιο σαν μικρό παιδί... <br /><br />Βαριανάσαινε, μας κοιτούσε με βλέμμα περίεργο... Ήρθε ένας μεγάλος και τον ρώτησε αν είναι καλά... Μας έγνεψε να φύγουμε και είπε ότι θα γυρίσει σύντομα... Εμείς τον αγνοήσαμε και εκεί που ήμασταν δίπλα στον γερο-Συμεών, αυτός ξάπλωσε φαρδύς πλατύς πίσω με την πλάτη... το μπαστούνι του έφυγε από τα χέρια... Κάτι γειτόνισσες έβαλαν τις φωνές, βγήκαν κάτι μεγάλοι και μας έδιωξαν μακριά, όλα τα παιδιά... Μας φώναξαν οι μανάδες μας, αλλά καθώς η δική μου έτρεξε να βοηθήσει και η αυλόπορτα ήταν ακριβώς απέναντι από το συμβάν, έμεινα αποσβολωμένος και περίεργος να κοιτάζω... <br /><br />Μαζεύτηκε κόσμος, τον πήραν κάνα δυό σηκωτό και τον πήγαν στο σπίτι του... Την άλλη μέρα έσυρα τα αργά βήματά μου έξω από το σπίτι του και περιεργαζόμουν ένα περίεργο ξύλινο πράγμα που το έβλεπα για πρώτη φορά, ακουμπισμένο έξω από την πόρτα του... Ο Γερο-Συμεών ήταν ο πρώτος άνθρωπος που του συνέβη κάτι που τότε το άκουγα για πρώτη φορά... Πέθανε... Και τώρα? Στις άπειρες ερωτήσεις βάλθηκε να μου απαντάει ο Πατέρας μου, γιατί τόσο η μητέρα μου όσο και η Προγιαγιά μου η Έφη, ήταν στο καθήκον... Στην πραγματικότητα η Έφη έκανε όλα τα απαραίτητα, καθάρισε το σπίτι, τον ίδιο, έστησε την αγρύπνια, έψησε καφέδες... <br /><br />Διηγιόμουν την ιστορία προχθές σε κάποιους φίλους και ένας από αυτούς μονολόγησε... "Τι ωραίος θάνατος..." Μου φάνηκε οξύμωρο, γιατί ένας θάνατος δεν μπορεί να είναι ποτέ ωραίος, όμως σε δεύτερο χρόνο σκέφτηκα ότι πράγματι είχε δίκιο... Στο βαθμό που είναι αναπόφευκτος, αναμφισβήτητα ήταν ένας ωραίος θάνατος κάποιο γελαστό απόγευμα, κάπου σε αυτόν τον κόσμο για έναν άνθρωπο πλήρη ημερών...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
nikiploshttp://www.blogger.com/profile/13071418241275192643noreply@blogger.com34tag:blogger.com,1999:blog-9183550203628085616.post-9052307575248140322013-08-06T07:20:00.001-07:002013-08-06T07:30:37.555-07:00...οι γραμμές του τραίνου...<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-1FwS-TuujTA/UgEAkySbAWI/AAAAAAAAApc/9CZZVpnBlj0/s1600/Homeless_bed.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-T-ZNN__dptI/UgEDD2lyXNI/AAAAAAAAAqE/KN5I9_wfYOk/s1600/happyfamily.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-cXGWAXQg-OE/UgD_euz5NFI/AAAAAAAAApM/UF8gtWFauUo/s1600/Black+and+White+old+station+clock.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://2.bp.blogspot.com/-cXGWAXQg-OE/UgD_euz5NFI/AAAAAAAAApM/UF8gtWFauUo/s320/Black+and+White+old+station+clock.png" width="320" /></a></div>
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
</div>
</blockquote>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<style type="text/css">P { margin-bottom: 0.08in; direction: ltr; color: rgb(0, 0, 0); widows: 2; orphans: 2; }P.western { font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; }P.cjk { font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; }P.ctl { font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; </style>Στεκόταν ακίνητος, αμήχανος στη μέση
του πεζοδρομίου, έρμαιος στα σπρωξίματα
των βιαστικών περαστικών χωρίς να μπορεί
ν’ αρθρώσει λέξη. Γύρω του ο πολύβουος
θόρυβος της πόλης έσβηνε κάθε ελπίδα
να προσπαθήσει να φωνάξει, ν’ ορθώσει
τη φωνή του<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">·</span> η ζωή
βλέπεις εκεί έξω συνεχιζόταν αμείλικτη
κάτω από τις καυτές ακτίνες του ήλιου…
Οι μόνοι που τον παρατηρούσαν εδώ και
ώρα ήταν δυο κουτσοί ζητιάνοι στην άκρη
του στενού πεζοδρομίου που έχοντας
απλωμένα τα ξύλινα πόδια τους εμπόδιζαν
τους περαστικούς. Αυτός τους έριξε μια
φευγαλέα πλην ανήσυχη κάπως ματιά, και
προχώρησε προς το άγνωστο περιπλανώμενος
στους δρόμους της πρωτεύουσας… </div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-GmjIoCpVKXU/UgEEd8brhzI/AAAAAAAAAqY/63vfZv2AVWI/s1600/dublin-streets.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://4.bp.blogspot.com/-GmjIoCpVKXU/UgEEd8brhzI/AAAAAAAAAqY/63vfZv2AVWI/s320/dublin-streets.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-sNtkKDoNXC8/UgEB6_aSw7I/AAAAAAAAAp4/9qx2mRgrE_k/s1600/desperate.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Η άσκοπη περιπλάνησή του, του θύμισε
τότε που νέος αμούστακος ακόμη, ήρθε
από την επαρχία να σπουδάσει… Ποιος να
το ‘λεγε πως θα έφτανε μέχρι εκεί που
έφτασε. Τελείωσε το Μαθηματικό, πήγε
στρατό και μόλις γύρισε στην πρωτεύουσα
κουκουλώθηκε την καλή του και διορίστηκε
στο Υπουργείο Εσωτερικών<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">·</span>
διόριζαν αθρόα βλέπεις τότε… Συνετός
και υπάκουος υπάλληλος που κοιτούσε τη
δουλειά του, άφηνε αθόρυβα να αναπτύσσονται
οι ικανότητές του, χωρίς να βαρυγκωμεί.
Τα χρόνια κύλισαν και μ’ αυτά και η ζωή.
Λίγο τα ιδιαίτερα γιατί ήταν δεινός
μαθηματικός, λίγο οι Υπολογιστές που
μπήκαν στην ζωή τότε και με τους οποίους
τα κατάφερνε περίφημα, μπήκε ρευστό
στην μπάνκα και η ζωή άρχισε να στρώνει.
Με τη μηχανοργάνωση ιδρύθηκε ανεξάρτητη
Διεύθυνση Μηχανοργάνωσης στο Υπουργείο
και αυτός έγινε προϊστάμενος και σύντομα
Διευθυντής. Οι κυβερνήσεις έπεφταν,
αυτός εκεί ακλόνητος. «Απαραίτητος»
έλεγαν οι προϊστάμενοί του, αλλά και
ανάμεσα στους συναδέλφους του έχαιρε
εκτίμησης και αναγνώρισης. Κέρβερος
στο Υπουργείο των Εσωτερικών.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-T-ZNN__dptI/UgEDD2lyXNI/AAAAAAAAAqE/KN5I9_wfYOk/s1600/happyfamily.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-T-ZNN__dptI/UgEDD2lyXNI/AAAAAAAAAqE/KN5I9_wfYOk/s1600/happyfamily.jpeg" /></a></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Μαζί ήρθαν και τα παιδιά, ένα σπίτι στα
προάστια λιτό όχι τίποτε σπουδαίο, να
συνοδεύσουν μιαν ήρεμη και άνετη ζωή
που περιελάμβανε διακοπές πίσω στον
τόπο καταγωγής του κι ένα εξοχικό σε
κάποιο παραθαλάσσιο κοντινό χωριό. Ήταν
μάλλον ήρεμος και άρχισε να ζορίζεται
μόνο όταν μεγάλωσαν τα παιδιά του, ένα
αγόρι κι ένα κορίτσι που απαιτούσαν
ακριβές σπουδές κι εκπαίδευση. Και
φυσικά η συνήθης πατρική αγωνία για το
που θα εργαστούν. Για το κορίτσι, είχε
κάνει τα σχέδιά του. Χωρίς άλλο, θα το
έπαιρνε στο Υπουργείο, κοντά του…
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-cShnRPftacU/UgEDuKUqQ9I/AAAAAAAAAqM/eOpuyl2InI0/s1600/plans.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="220" src="http://2.bp.blogspot.com/-cShnRPftacU/UgEDuKUqQ9I/AAAAAAAAAqM/eOpuyl2InI0/s320/plans.jpg" width="320" /></a></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Λένε ότι αν θέλεις να κάνεις το Θεό να
γελάσει, κάνε σχέδια για το μέλλον σου…
Έτσι και μιαν ωραία πρωία έκανε την
εμφάνισή της η κρίση, που απρόσμενα και
σάρωσε τα πάντα. Στην αρχή κράτησε κάπως
το πράγμα, ύστερα όμως οι καταστάσεις
έγιναν ανεξέλεγκτες. Μοιραία ήρθαν και
οι απολύσεις στον στενό Δημόσιο Τομέα.
Αυτός συνέχισε να κοιτάει τη δουλειά
του, καθοδηγώντας και τους υφιστάμενούς
του να πράττουν το ίδιο. Ώσπου ένα
μεσημέρι στις 20 Ιουλίου, παρέλαβε από
τη γραμματέα του μια κλειστή επιστολή.
Ανοίγοντάς την με έκπληξη διάβασε ότι
ο Υπουργός αποφάσισε να κλείσει ολόκληρη
τη Διεύθυνση, κι ως εκ τούτου, όλοι
ανεξαιρέτως ευσυνείδητοι και ασυνείδητοι,
εργατικοί και τεμπέληδες ήταν υπό
απόλυση. Στην αρχή νόμισε ότι ήταν φάρσα.
Μέσα του πίστευε πως η πληροφορική
μηχανοργάνωση ήταν «το τελευταίο
προπύργιο του Υπουργείου που θα πέσει»
έτσι ορμήνευε τους υπάλληλούς του…
Όντας βέβαιος ότι κάποιο λάθος έχει
γίνει, βγήκε οργίλος από το γραφείο του…
«Να δεις αυτοί οι ηλίθιοι της Διεύθυνσης
Προσωπικού τα έχουν κάνει θάλασσα». Στο
διάδρομο υπήρχε σούσουρο και ψίθυρος.
«Στις δουλειές σας γρήγορα!» τους φώναξε
αυστηρά… Ένας αρχιμηχανικός του
ανταπάντησε: «ποιες δουλειές μας κύριε
Διευθυντά? Εδώ βουίζει ο τόπος!». «Εμείς
στην εργασία μας!» του ανταπάντησε αυτός
με σοβαρό τόνο. Βγαίνοντας από το κτήριο
όμως ήρθε τετ α τετ με τον οδηγό του.
«Σας τελείωσε ο Υπουργός» του είπε
αμείλικτα ο οδηγός. «Το τσογλάνι!»
μονολόγησε αυτός από μέσα του για τον
οδηγό του. «Εγώ του φέρθηκα με το σεις
και με το σας αντί να το βάλω να τρέχει,
και κοίτα γλώσσα». Ο Οδηγός όμως συνέχισε
με το ίδιο θράσος: «Σας πετάνε στο δρόμο
Διευθυντάκο μου! Στα ‘λεγα, δεν στα
‘λεγα?»… χμ «όλοι εκ των υστέρων τα
λέγανε…» μονολόγησε αυτός ειρωνικά…
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Εντούτοις είχε πέσει από τα σύννεφα…
Στους πιο τρομακτικούς εφιάλτες του,
τέτοιο σενάριο δεν το είχε φανταστεί…
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι ένεκα της
κρίσης φοβόταν για τα παιδιά του, μην
τους τύχει τίποτε κακό, για τη δουλειά
του όμως ποτέ δεν είχε ανησυχήσει ή
φανταστεί κάτι τέτοιο… Η απόλυση ήταν
γεγονός. Του ήρθε και μια προσωπική
επιστολή που τον ευχαριστούσε για την
προσφορά του στο Υπουργείο τα τελευταία
25 χρόνια και του ζητούσε ν’ αδειάσει
τη θέση και να παραλάβει όλα τα προσωπικά
του αντικείμενα μέχρι τις 30 Ιουλίου.
«Τα σκατόπαιδα! Θέλουν να τους αδειάσω
και τη γωνιά αμέσως!». Προσπαθούσε να
φανταστεί γιατί αυτό είχε συμβεί σε
αυτόν. Μήπως είχε αντιμιλήσει σε κάποιο
από τα τσιράκια του Υπουργείου? Μπα!
Γενικά ήταν ευγενικός με όλους, δεν είχε
με κανέναν ιδιαίτερα προηγούμενα! Ίσως
για εκείνη την προμήθεια τόσων Η/Υ και
της αναβάθμισης του κέντρου μηχανοργάνωσης?
Μα είχε βρει την οικονομικά προσφιλέστερη
λύση και αν είχε κάνει και οικονομία
στο υπουργείο! Μήπως αυτό ήταν η αιτία?
Μήπως οι ανταγωνιστές ήταν με το μέρος
του Υπουργού κι αυτός κάνοντας οικονομία
τους είχε ζημιώσει? Έπαιζαν διάφορα
σενάρια στο μυαλό του και προσπαθούσε
να καταλάβει γιατί αυτό συνέβη σε
εκείνον… Τον έβρισκε σε μια δύσκολη
στιγμή αυτή η απόλυση. Τα έξοδα είχαν
αυξηθεί, η κρίση βλέπεις είχε βρει την
οικογένεια να έχει κάνει ανοίγματα και
να έχει πάρει δάνεια… «Όχι σίγουρα ήταν
κάποιο λάθος»…</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-03OSR5u0C_0/UgEBPhp721I/AAAAAAAAApk/qgd46Oa_hlM/s1600/fired3.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://1.bp.blogspot.com/-03OSR5u0C_0/UgEBPhp721I/AAAAAAAAApk/qgd46Oa_hlM/s320/fired3.jpg" width="320" /></a></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Πήγε να βρει τον προσωπάρχη, ιδιαίτερο
του Υπουργού και φίλο του κόμματος. «Δεν
βαριέσαι!» του είπε αυτός… «Έγιναν
οριζόντιες απολύσεις κατόπιν κυβερνητικής
σύσκεψης. Η επιλογή της Διεύθυνσής σου
έγινε σχεδόν τυχαία… Εγώ προσπάθησα
να την σταματήσω, αλλά δεν μπόρεσα να
τα καταφέρω! Ο Υπουργός το είχε
αποφασίσει!». Δεν είχε που να πάει…
Γύρισε στο γραφείο του και το μάτι του
έπεσε σε μια πλακέτα που του την είχε
παραδώσει ο ίδιος ο Υπουργός ένα μήνα
πριν, ως αναγνώριση της πολύχρονης και
σημαντικής προσφοράς του… Του ήρθε
αναγούλα… Βγήκε από το γραφείο του και
πέρασε στο διπλανό κτήριο, στη Διεύθυνση
Προσωπικού… Εκεί είχε το μόνο φίλο που
ήταν μαζί από το Πανεπιστήμιο και ήταν
Διευθυντής της αντίστοιχης Διεύθυνσης…
Έλειπε… Στους διαδρόμους και το κυλικείο,
οι υπάλληλοι ήταν μες την τρελή χαρά…
Σαν να μην είχε συμβεί το παραμικρό…
Δεν μπορούσε να πιστέψει στην απάθεια
των συναδέλφων του… Κι αν είχε εξυπηρετήσει
τόσους και τόσους από εκεί χάρη στη
γνωριμία του με τον Διευθυντή τους… Οι
περισσότεροι τον γνώριζαν… Απέστρεφαν
το βλέμμα καθώς περνούσε από μπροστά
τους… Έφτυναν στον κόρφο τους πίσω του… </div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-x04EsWtOEEg/UgEBPoN9c9I/AAAAAAAAApo/GnyBqV5Vne0/s1600/fired.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="http://1.bp.blogspot.com/-x04EsWtOEEg/UgEBPoN9c9I/AAAAAAAAApo/GnyBqV5Vne0/s320/fired.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-sNtkKDoNXC8/UgEB6_aSw7I/AAAAAAAAAp4/9qx2mRgrE_k/s1600/desperate.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Έφυγε αφήνοντας αμάζευτο το γραφείο
του, σχεδόν ξεκλείδωτο… Δεν πήγε σπίτι
του. Έλιωσε στον ποδαρόδρομο από Υπουργείο
σε Υπουργείο, από ιδιαίτερο σε έμπιστο
και σύμβουλο… Προσπάθησε να συναντηθεί
με δύο συμμαθητές του, της Κυβερνήσεως
που ήταν βουλευτές… Με τον έναν μίλησε
στο τηλέφωνο… «Δεν γίνεται τίποτε…
του είπε αυτός απρόσωπα… Το όλον
πρόγραμμα αναδιαρθρώσεως του Δημοσίου
Τομέα, επιμελείται ο ίδιος ο πρωθυπουργός…
Και ο ίδιος ο Υπουργός να ήθελε να σε
κρατήσει, δεν μπορεί… σε διαβεβαιώνω…».
Δεν του έλεγαν τίποτε αυτά τα λόγια…
Στα πλακάκια του πεζοδρομίου, ο ήλιος
έκαιγε… Ο κόσμος γύρω του, περαστικοί,
βιαστικοί να προλάβουν τις δουλειές
τους… «Κοίτα να δεις», σκέφτηκε… «Όλοι
αυτοί έχουν τουλάχιστον δουλειές»…
Φορούσε το καλό του το κοστούμι. Εχθές
μόλις όλους αυτούς τους έβλεπε αφ’
υψηλού, αυτός ήταν κοτζάμ Διευθυντής
ολόκληρης Διεύθυνσης Υπουργείου, και
τι, της πιο σημαντικής… Τώρα και τι δεν
θα έδινε να ήταν ένας από αυτούς εκεί
τους μεροκαματιάρηδες να έχει οργανώσει
έτσι τη ζωή του, ώστε να μην δίνει δεκάρα
για το τι λέει ο κάθε Υπουργίσκος…
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Δεν τολμούσε να πάει σπίτι του… Το πέρας
ωραρίου είχε παρέλθει προ πολλού… Θα
ανησυχούσαν, αλλά αυτός δεν νοιαζόταν
πλέον… Προχώρησε αμίλητος, σκεφτικός…
Για πρώτη φορά είχε χρόνο και παρατηρούσε
τα πάντα γύρω του, όλες εκείνες δηλαδή
τις μικρές λεπτομέρειες, που όλα του τα
χρόνια προσπερνούσε αδιάφορος, βιαστικός…
Παραπόρτια στις προθήκες καταστημάτων,
το ανήσυχο πέρα δώθε δύο θρεμμένων
περιστεριών που βρώμιζαν ένα παγκάκι,
θαμώνες σε ένα καφενείο που ατένιζαν
αμέριμνοι το άπειρο, γραίες που έσερναν
με κόπο καρότσια με ψώνια, μια σάπια
μαρκίζα από την οποία έμπαινε άπλετο
το φως παιχνιδίζοντας γεωμετρικά σχήματα
στο πεζοδρόμιο, η δημοτική κρήνη για να
ξεδιψάσουν οι περαστικοί… Πως δεν τα
είχε παρατηρήσει από πριν αυτά?… «Μήπως
να έφταιγε εκείνη η εξαδέλφη του που
είναι συγγενής εξ’ αγχιστείας με τον
Υφυπουργό?»… Ποτέ δεν τη χώνεψε και της
το έδειχνε κατάμουτρα… «Σίγουρα αυτή
η σκρόφα θα φταίει»… Ήταν ολοφάνερο
δεν είχε που να πάει πλέον… Με την κρίση,
δεν είχε τίποτε άλλο πέρα από αυτή τη
δουλειά, ενώ η πιάτσα έξω είχε γεμίσει
ανέργους, δεινότατους μαθηματικούς και
επιστήμονες της πληροφορικής που ασμένως
θα έκαναν τα γκαρσόνια ή και τους
λούστρους γιατί όχι? Ήταν σε απόγνωση
δεν χωράει αμφιβολία…</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-sNtkKDoNXC8/UgEB6_aSw7I/AAAAAAAAAp4/9qx2mRgrE_k/s1600/desperate.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="148" src="http://2.bp.blogspot.com/-sNtkKDoNXC8/UgEB6_aSw7I/AAAAAAAAAp4/9qx2mRgrE_k/s320/desperate.jpg" width="320" /></a></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Προχώρησε προς τον Ηλεκτρικό… στις
σκάλες ζητιάνοι και μουσικοί του δρόμου,
του υπενθύμιζαν τον χειρότερό του
εφιάλτη… Να καταντούσε σαν κι αυτούς?
Έρμαιο των πιο τιποτένιων μαφιόζων που
τους στήνουν εκεί? Κατέβηκε τα σκαλιά…
«Στη βράση κολλάει το σίδερο» μονολόγησε…
πλησίασε προς το τέλος της αποβάθρας,
από την πλευρά που θα εισερχόταν το
τραίνο στο σταθμό. «Αυτή δεν φωτίζεται
καλά… χωρίς αμφιβολία, ο οδηγός δεν θα
προλάβει να με δει… ούτε κι εγώ θα
καταλάβω τίποτε… σε κλάσματα δευτερολέπτου
θα γίνουν όλα…. Αρκεί να μην δειλιάσω»…
σκεφτόταν σχεδόν μηχανικά, έχοντας
πάρει πλέον τη μεγάλη απόφαση να μην
σταθεί υπόλογος σε κανέναν, ούτε στον
εαυτό του… Πριν τον φέρει ο δρόμος εδώ
σκεφτόταν τα παιδιά του, τη φτώχια τους,
τις σπουδές τους που θα κόβονταν απότομα…
Τη γυναίκα του που την είχε τόσο
απογοητεύσει στην κοινή ζωή τους…
Προσπαθούσε να αποκωδικοποιήσει που
να πήγε όλη αυτή η αγάπη και ο έρωτας
που είχαν στα νιάτα τους. Ατρόμητοι,
νευρώδεις κι οι δυο, γκρέμιζαν κάθε τι
που θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στο
δρόμο τους. Και χωρίς μέσα… Θυμόταν
που με ένα σάπιο φιατάκι 127 γύριζαν όλη
τη χώρα τότε… ούτε κλιματισμός, ούτε
ανέσεις ούτε τίποτε… Κάτω από τον καυτό
ήλιο μες τη ζέστη, έμπαιναν μέσα 4, μερικές
φορές και 5 νοματαίοι… Να είχε τώρα
λίγη μόνο από εκείνη την αστείρευτη
δύναμη των νιάτων του… και λίγη, να
μόλις τόση δα από την αφοβησιά τους…
Και η γυναίκα του? Πως είχε μετατραπεί
έτσι ευάλωτη, νευρική και κακότροπη?
Που ήταν εκείνη η ανεμελιά της? Εκείνο
το πανέμορφο χαμόγελό της, το πιο όμορφο
του κόσμου, που γαλήνευε κάθε αποτυχία
του ή ζημιά που έκανε? Τώρα μια γκριμάτσα
απογοήτευσης έβγαζαν ο ένας στον άλλον…
Σαν να ήθελαν να αποφύγουν να μετρηθούν
με τον εαυτό τους, με την αλήθεια… Και
ποια αλήθεια? Την αγαπούσε, κι αυτή τον
αγαπούσε δεν χωράει αμφιβολία… μόνο
που είχαν ξεθωριάσει κι οι δυο πλέον…
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-E8nDK3_Osdg/UgEIgGOojvI/AAAAAAAAArI/6CfIbEJrO1I/s1600/maturecouple.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-E8nDK3_Osdg/UgEIgGOojvI/AAAAAAAAArI/6CfIbEJrO1I/s1600/maturecouple.jpeg" /></a></div>
<br /><div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Πλησιάζοντας στο σταθμό, από το δρόμο
περνούσε μια κουστωδία γιγάντιων
αυτοκινήτων, θωρακισμένων, που συνόδευε
κάποιο κυβερνητικό στέλεχος, ίσως έναν
υπουργό. Τόσα έξοδα για να μετακινηθεί
ένας Υπουργός… Φευγαλέες του ήρθαν
κακές σκέψεις, όμως δεν ήταν καμωμένος
για κάτι τέτοιο… δεν ήταν ικανός να
κάνει κακό σε κανέναν άλλον πέρα από
τον εαυτό του… Δεν τον εξίταρε ούτε τον
ερέθιζε το να καταστρέφει ή να κάνει
κακό… απαξιούσε το κακό γύρω του, το
περιφρονούσε… του άρεσε η δημιουργία
και νοσταλγούσε που κάποτε είχε αστείρευτη
δύναμη για να δημιουργεί… Τώρα αισθανόταν
τελείως αδύναμος, σαν να είχε παραλύσει…
Ένιωθε σαν τα αγρίμια στην έρημο, που
εξαντλημένα ρίχνουν τελευταίες ματιές
απελπισίας στα αδίστακτα όρνεα που
πετούν από πάνω τους…
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-vPSchDn6lIU/UgD_YQ90xlI/AAAAAAAAAo4/3LYR5oOWEMc/s1600/1156279181_thenTrain.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="248" src="http://1.bp.blogspot.com/-vPSchDn6lIU/UgD_YQ90xlI/AAAAAAAAAo4/3LYR5oOWEMc/s320/1156279181_thenTrain.jpg" width="320" /></a></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Κατέβηκε αργά τα σκαλιά του σταθμού…
Για δες! Τόσα χρόνια τα κατέβαινε πάντα
βιαστικά κάνοντας μάλιστα και ελιγμούς
για να προλάβει τι… Τώρα μόλις που
έσερνε τα βήματά του… Έφτασε στην άκρη
της αποβάθρας, άνοιξε το πορτάκι και
διαλανθάνοντας της προσοχής όλων εκεί,
πέρασε στο σκοτεινό μη φωτιζόμενο τμήμα
της… Κανείς δεν τον πρόσεξε… «Ούτε κι
εδώ…» σκέφτηκε… Ακούστηκε ο αυξανόμενος
ήχος του τραίνου που πλησίαζε, και αυτόν
τον έλουσε κρύος ιδρώτας… «Πρέπει να
φανείς δυνατός», είπε στον εαυτό του…
Ο Ήχος ολοένα δυνάμωνε και πλούταινε
συμφύροντας διαπεραστικούς ήχους
μετάλλων που τρίβονται… Φάνηκαν οι
εκτυφλωτικοί προβολείς… Κρύφτηκε σε
μια εσοχή έτοιμος να πάρει φόρα και να
πέσει στις γραμμές… Το τραίνο ήταν τώρα
κοντά, αλλά είχε ακόμη αρκετή ταχύτητα,
προκειμένου να φθάσει ως την άλλη μεριά
στο τέλος της αποβάθρας… Έκλεισε τα
μάτια του και πήρε φόρα με δύναμη να
πηδήξει…<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-7pl4vt0DS4Q/UgEH0dL-T3I/AAAAAAAAArA/QyFnUuJG-XU/s1600/trainapproaching.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-7pl4vt0DS4Q/UgEH0dL-T3I/AAAAAAAAArA/QyFnUuJG-XU/s1600/trainapproaching.jpeg" /></a></div>
<br />
Ήταν στον αέρα σχεδόν αντάμα
με το Χάρο, όταν ένα χέρι τον τράβηξε με
δύναμη πίσω στην εσοχή… Ακούστηκαν οι
στριγκές του τραίνου καθώς φρέναρε για
να πλασαριστεί στην αποβάθρα… Ένα άλλο
χέρι, ίδια χεροδύναμο με εκείνο που τον
έσωσε, του έγνεφε να κάνει ησυχία… Ήταν
ένας Μαύρος κρυμμένος στην εσοχή, κι
έτσι όπως ήταν ρακένδυτος δεν τον είχε
δει πριν… Μόλις το τραίνο έφυγε και η
αποβάθρα έμεινε άδεια από κόσμο, ο Μαύρος
του χαμογέλασε… Σπαστά του είπε: «τι
πήγες να κάνεις αδέρφι? Το σκέφτηκες
καλά?» Αυτός πήγε να του φωνάξει (φορούσε
ακόμη το καλό του το κοστούμι και
περνιόταν ακόμη για κάποιος σημαντικός),
αλλά σταμάτησε… Αντ’ αυτού άρχισε να
κλαίει… Ο Μαύρος τον τράβηξε από την
εσοχή πίσω σε ένα τυφλό δωμάτιο γεμάτο
μπάζα και σκουπίδια… «Κάτσε του είπε»…
Έβγαλε ένα μπουκάλι ουίσκι αμφιβόλου
ποιότητας και του έδωσε να πιεί… Αυτός
ήπιε μια γερή γουλιά να πάρει θάρρος… </div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/--uyY62HiK9k/UgD_YTTx1JI/AAAAAAAAAo0/LGH-Y53vXC4/s1600/18693274-closeup-of-homeless-african-american-man-outside-during-the-daytime.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="http://3.bp.blogspot.com/--uyY62HiK9k/UgD_YTTx1JI/AAAAAAAAAo0/LGH-Y53vXC4/s320/18693274-closeup-of-homeless-african-american-man-outside-during-the-daytime.jpg" width="320" /></a></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
«Έτσι μπράβο!» είπε ο Μαύρος που
χαμογελώντας άστραφταν τα δόντια του…
Αυτός έμενε εκεί αμίλητος αποσβολωμένος…
Ο Μαύρος συνέχισε: «Ξέρεις ήμουν κι εγώ
στη θέση σου…Ίσως όχι τόσο σπουδαίος,
αλλά όπως και να το κάνεις ήμουν κάποιος…
Είχα σπίτι, εξοχικό, τρία κουτσούβελα,
γυναίκα-γυναικάρα, περνούσε και
αναστέναζαν τα πλακάκια… Η κρίση με
έριξε στους τοκογλύφους, μου τα πήραν
όλα κι η κυρά μου έφυγε, με παράτησε και
πήγε πίσω στους δικούς της στην άλλη
άκρη της χώρας… Είπα να πάρω το τραίνο
να τους βρω, μα ήρθα εδώ για να κάνω αυτό
που μόλις προσπάθησες προ λίγο…». Ο
Άστεγος ήπιε κι αυτός μια γερή γουλιά
από το μπουκάλι και ύστερα άναψε τσιγάρο,
μιαν άθλια γόπα δηλαδή… Η κλεισούρα
μύριζε έντονα σε εκείνο το μπετονένιο
άθλιο γεμάτο σαπίλα δωμάτιο… Φαινόταν
ως να έχει μείνει εκεί μέσα χρόνια…
«Είμαι εδώ κρυμμένος από τον κόσμο κάνα
χρόνο και κάτι…» μονολόγησε ρουφώντας
δυνατά το τσιγάρο… Ο Άλλος του πήρε το
μπουκάλι, ρούφηξε μια γερή γουλιά… «Και
πως δεν ‘έφυγες’… εννοώ πως και δεν
προέβης στο απονενοημένο διάβημα?»… </div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-1FwS-TuujTA/UgEAkySbAWI/AAAAAAAAApc/9CZZVpnBlj0/s1600/Homeless_bed.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://1.bp.blogspot.com/-1FwS-TuujTA/UgEAkySbAWI/AAAAAAAAApc/9CZZVpnBlj0/s320/Homeless_bed.jpg" width="238" /></a></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
-«Με έσωσε ο προηγούμενος ‘κάτοικος’
αυτού του δωματίου, σαν τώρα καλή ώρα
εγώ εσένα…» είπε ο έγχρωμος συνομιλητής
του, και συνέχισε: «Με το που με φρέναρε
στην πορεία μου στο θάνατο, σαν να πάγωσαν
όλα… Ο χρόνος πάγωσε, η ζωή μου πάγωσε…
ήμουν ζωντανός νεκρός, αλλά ταυτόχρονα
δεν ήθελα πλέον να ξαναδώ τον κόσμο…
Εκείνος με το που με έσωσε σηκώθηκε κι
έφυγε, δεν τον ξαναείδα… Κόλλησα εδώ
ανήμπορος να κουνηθώ, να κάνω κάτι στη
ζωή μου άλλο… Έτσι κι αλλιώς αν κρυβόμουν
για 3 χρόνια θα με κήρυσσαν αγνοούμενο
και ίσως οι δικοί μου να έπαιρναν κάτι
από την Ασφάλεια Ζωής που είχα κάνει
τότε που ήμουν κάποιος…». «Όμως ο καιρός
πέρναγε χωρίς να κάνω κάτι… μόνο
φυτοζωούσα εδώ αποσβολωμένος… Μα μόλις
σε είχα σήμερα το πρωί, ο κόσμος μου
φωτίστηκε ξαφνικά αδέρφι… Ναι που σου
το λέω…»</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
-Ο Άλλος ρώτησε: «Δεν ήρθε κανείς πριν
από μένα?»
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
-«Εκατοντάδες… Μα δεν το τόλμησαν…
Τους διαβάζω κρυμμένος από εδώ ποιος
είναι ικανός και ποιος δεν είναι… εσένα
μόλις σε είδα με το κοστούμι αμέσως
κατάλαβα ότι είσαι ο άνθρωπός μου… Στην
αρχή σκέφτηκα χαιρέκακα, να σε δω να
πεθαίνεις έστω και από περιέργεια να
σε δω να σε κομματιάζουν οι γραμμές του
τραίνου. Μα μετά ο νους μου άρχισε να
δουλεύει και μου κόλλησε μια σκέψη που
δεν μπορούσα με τίποτε να διώξω… Είδα
σε σένα, δηλαδή έναν κουστουμαρισμένο
και ξιπασμένο λιμοκοντόρο, τον μεγάλο
μου γιό… Αν ερχόταν σε αυτή τη θέση κι
εγώ ήμουν ήδη νεκρός? Στην απέναντι
αποβάθρα στέκεται συχνά μια καλντεριμιτζού…
Κι αν από τη φτώχια εξωθήσουν την κόρη
μου σε πουτάνα τίποτε νταβατζήδες? Πως
θα την βοηθήσω αν έχω εξαφανιστεί? Πως
θα μπορούσα να βοηθήσω αν τους συμβεί
κάτι στο μέλλον? Έπρεπε να τελειώνω με
αυτές τις αηδίες -έδειξε το δωμάτιο-
και να είμαι παρών στη ζωή τους, τουλάχιστο
να τους σώσω αν τους βρει κάνα κακό… Με
τούτο και με τ’ άλλο άρχισα να σε συμπαθώ…
Κι έτσι είπα να σε αποτρέψω να πεθάνεις,
όπως ακριβώς μου το είχαν κάνει κι εμένα…
Ξέρεις τώρα με απελευθέρωσες κατά
κάποιον τρόπο και θα φύγω… Θα πάω να
βρω τους δικούς μου… Να είμαι εκεί γύρω,
κοντά τους… Κι ας μην με θέλουν που
είμαι απένταρος… να είμαι εκεί κρυμμένος
να βλέπω… κι αν κάνει την εμφάνισή του
κανένα κακό, να βρει εμένα κι όχι αυτούς…»
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
-«Δηλαδή αν δεν ερχόμουν?» ρώτησε ο άλλος
κι ο Μαύρος απάντησε:</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
-«Δεν ξέρω.… ότι και να έχεις, ότι και
να σου συμβαίνει τίποτε δεν είναι
χειρότερο από αυτό εδώ αδέρφι… Και
πίστεψέ με… μπορείς να το αντέξεις…
και δεν μπορεί, κάποιος δικός σου θα
υπάρχει εκεί έξω που να σε ενδιαφέρει…
και ίσως αύριο μεθαύριο να έχει ανάγκη
από βοήθεια… Τι θα γίνει αν εσύ είσαι
στα θυμαράκια? Αν σου δοθεί η ευκαιρία-χάρισμα
το λέω εγώ- να τον βοηθήσεις, τότε αποκτάει
και νόημα η ίδια η ύπαρξή σου… Να είσαι
εκεί δίπλα τους… προστάτης τους
πραγματικός… Ξέρεις τώρα μόλις τα
κατάλαβα κι εγώ αυτά τα πράγματα…
Παράξενο πράμα η ζωή ε?» Ο Μαύρος μιλούσε
και τα μάτια και τα δόντια του έλαμπαν
στο ημίφως… </div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-oy1YknG7YSM/UgEFeSITDGI/AAAAAAAAAqo/RujnAAQOSVs/s1600/tumblr_lxk1yv9gFJ1qafsilo1_12801.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://4.bp.blogspot.com/-oy1YknG7YSM/UgEFeSITDGI/AAAAAAAAAqo/RujnAAQOSVs/s320/tumblr_lxk1yv9gFJ1qafsilo1_12801.jpg" width="320" /></a></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Ο Άλλος τον παρατηρούσε τώρα στο
μισοσκόταδο και χωρίς αμφιβολία φαινόταν
ότι κάποτε υπήρξε καλοβαλμένος…Αντίθετα,
για τον προηγούμενο εαυτό του, εκείνον
που «σκοτώθηκε» στην αποβάθρα σκεφτόταν
υποτιμητικά … Τώρα χάρις σε τούτον εδώ,
έναν ανέλπιστο ναΐφ άνθρωπο που
εμφανίστηκε ως κεραυνός εν αιθρία, είχε
ξαναγεννηθεί, είχε γίνει ένας νέος
άνθρωπος… Αγκάλιασε τον Μαύρο, τον
ευχαρίστησε… «Είθε ο Θεός ή η Μοίρα αν
θέλεις, να σου το ανταποδώσει…» του
είπε…
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Έφυγε με βιαστικά βήματα για το σπίτι
του, τους δικούς του… τη νέα του ζωή…
δύσκολη ίσως, αλλά ζωή… Και θα ήταν εκεί
δίπλα τους κι όχι απών, είτε το ήθελαν
είτε όχι… Ξαφνικά από αδύναμος που ήταν
αισθανόταν μέσα του μιαν αστείρευτη
δύναμη, την οποία δεν μπορούσε να
εξηγήσει… Πάντως χωρίς άλλο θα συνέχιζε…
και το έκανε… συνέχισε… </div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-Mjn_sLxuvfU/UgEFytX_viI/AAAAAAAAAqw/22DzBozNAa8/s1600/1245224623.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="http://2.bp.blogspot.com/-Mjn_sLxuvfU/UgEFytX_viI/AAAAAAAAAqw/22DzBozNAa8/s320/1245224623.jpg" width="320" /></a></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<span style="color: blue;">Όσο κι αν φαίνεται απίστευτη η παραπάνω
ιστορία είναι πέρα για πέρα πραγματική…
Συντελέστηκε το 1976 σε κάποια γωνιά των
ΗΠΑ… Ο πρωταγωνιστής πέρασε πολύ
δύσκολα, αλλά κατόρθωσε να ορθοποδήσει,
συνήλθε και δεν άργησε να ξαναβρεί τη
γαλήνη ανάμεσα στους δικούς του ανθρώπους…
Μακριά από τις καριέρες, τους τίτλους
και τις φενάκες που μέχρι τότε είχε
στήσει στη ζωή του… Μόνο ανάμεσα στους
δικούς του ανθρώπους… Τους οποίους
κυριολεκτικά έσωσε αρκετές φορές στις
επόμενες δεκαετίες και κατόρθωσε να
συγκρατήσει ώστε να μην σκορπίσουν,
ούτε να χαθούν… Έφυγε πρόσφατα υπερπλήρης
ημερών, και μέχρι τις τελευταίες του
στιγμές μονολογούσε για εκείνον τον
άγνωστο φύλακα άγγελό του που του χάρισε
τη νέα του ζωή και του έδειξε έναν νέο
δρόμο… </span></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<span style="color: blue;"><span style="color: purple;">"...κατῆλθεν μέχρις Ἄδου ταμείων..."</span> </span></div>
nikiploshttp://www.blogger.com/profile/13071418241275192643noreply@blogger.com23tag:blogger.com,1999:blog-9183550203628085616.post-6341689767634981842013-06-01T06:33:00.002-07:002013-06-01T14:57:43.640-07:00Τα καπέλα της Rouen...<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-pAv42qqHK1o/Uan0g6nPMfI/AAAAAAAAAnE/t3I2srdGJ5k/s1600/rouen-haute-normandie.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://2.bp.blogspot.com/-pAv42qqHK1o/Uan0g6nPMfI/AAAAAAAAAnE/t3I2srdGJ5k/s320/rouen-haute-normandie.jpg" width="239" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-J7dxw9o_Pq8/Uan0kBeeQsI/AAAAAAAAAng/WRgPaxUp624/s1600/rouen__france.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
... ήταν μετά από μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου... μερικές φορές οι όποιες επιτυχίες μας έρχονται με ένα τίμημα, που σε μένα ήταν τότε να το πληρώσω μένοντας μόνος μου, από επιλογή μου... Όχι ότι οι επιτυχίες συνεχίστηκαν, αντίθετα απανωτές αποτυχίες ήταν η συνέχεια του σήριαλ, σε ποικίλα επίπεδα... σχεδόν ένιωθα ότι έπρεπε να αποτυγχάνω σε όλα για να είναι σε όλους τους γύρω μου τα πράγματα ήρεμα... όποτε πετύχαινα κάτι γύρω μου οι άλλοι καταστρέφονταν, στο βαθμό που αυτό μου είχε δώσει μια παράξενη ψυχολογία αλλά και μιαν αδιόρατη ενοχή, για κάτι που ίσως να έφταιγα εγώ και να συνέβαινε σε κάποιο παράλληλο σύμπαν...<br />
<br />
Η Ελλάδα τότε ήταν ήρεμη... όχι απροβλημάτιστη, αλλά σε σχέση με το τωρινό παρόν της θα την αποκαλούσα "ευλογημένο τόπο". Το ίδιο και η Αθήνα... Στη δουλειά, τα πράγματα ήταν δύσκολα αλλά αντιμετωπίσιμα. Ο κόσμος γύρω μου άλλαζε, οι παρέες σκόρπιζαν κυνηγώντας ατομικά όνειρα, ελπίδες, χίμαιρες, ότι είχε βάλει ο καθένας στο νου του... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Βγήκα με μια παρέα που με τράβηξε σε ένα πάρτυ. Το σπίτι που γινόταν το γεγονός ήταν τεράστιο, πολύ μεγάλο για να αποτελεί μια απλή κατοικία, με πολλά extravagant παραφερνάλια, σημειολογικά ίσως μιας εποχής άλλης περασμένης σήμερα... Η προσέλευση ήταν τόσο αθρόα που έκανε το πάρτυ να μοιάζει περισσότερο με φιλανθρωπικο γκαλά, ενδεικτικό ίσως των επιτυχημένων και εκτεταμένων δημοσίων σχέσεων του ιδιοκτήτη... Ελάχιστοι γνωρίζονταν μεταξύ τους και υπήρχε μια διάχυτη τάση για εκτόνωση... Ήταν και βράδυ Παρασκευής, και για πολλούς από εμάς, άλλου ενός υποσχόμενου πλην απέλπιδου για τα νιάτα μας σαββατοκύριακου... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-ff0axZEPgOs/Uan2OVHSvFI/AAAAAAAAAn4/7LuXxXUKJJs/s1600/Missoni-Dinner10_161913754480.jpg_carousel_parties.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="http://2.bp.blogspot.com/-ff0axZEPgOs/Uan2OVHSvFI/AAAAAAAAAn4/7LuXxXUKJJs/s320/Missoni-Dinner10_161913754480.jpg_carousel_parties.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Χάθηκα μέσα στο πλήθος κι αντάλλαξα διάφορες χαιρετούρες και ρηχές συζητήσεις, κρατώντας αμήχανα τα διαδοχικά ποτήρια της βότκας με έναν τρόπο που πρόδιδε ότι βαριόμουν αφάνταστα... Την προσοχή μου τράβηξε μιαν ασυνήθιστη παρέα, κάπως πιο αλλόκοτη και ελευθεριακή από το υπόλοιπο πλήθος, που μπροστά τους φαινόταν ακίνητο, παγωμένο με το ποτό στο χέρι, υποκρινόμενο ίσως μια πόζα με καλό προφίλ... Ήταν μια παρέα Γάλλων, αγόρια και κορίτσια τελειόφοιτων που ήταν στην Αθήνα για εκπαιδευτική εκδρομή. Το είχαν ρίξει στα ποτά, τα οποία έπιναν ασταμάτητα... Μετά από τις πρώτες συζητήσεις που εξασκούσα και τις ξένες γλώσσες, βρέθηκα ξαφνικά μπροστά σε δύο κορίτσια συνεσταλμένα κάπως, τα οποία εμφανίστηκαν ως δια μαγείας ξαφνικά μπροστά μου... ήταν κάπως συνεσταλμένα, πλην πανέμορφα... Καθώς φαινόμουν λιγάκι ντροπαλός η συζήτηση μάλλον πρέπει να ξεκίνησε περί ανέμων και υδάτων ώστε μετά από δυό τρεις ατάκες η μία εκ των δύο η πιο θαρραλέα ίσως να την έκανε αλά γαλλικά... Η άλλη κοπέλα με άκουγε σιωπηλή κι όταν επιτέλους άρχισα κι εγώ ν' ακούω τον εαυτό μου, της ζήτησα συγνώμη και ρώτησα αν θα μπορούσα να ξεκινήσω τη συζήτηση από την αρχή... Χαμογέλασε δέχτηκε ευγενικά κάνοντας μου τη χάρη και καθήσαμε κάτω σε ένα χαμηλό καναπέ όπου απελευθερωμένη πλέον, η συζήτηση ξέφυγε από αυτά που συζητάει κανείς σε τέτοιες περιπτώσεις... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-xdlZ6CQzjgk/Uan3jv71PII/AAAAAAAAAoI/GKbwEZqZmLo/s1600/SullivansTravels-Handout-640x420.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="210" src="http://1.bp.blogspot.com/-xdlZ6CQzjgk/Uan3jv71PII/AAAAAAAAAoI/GKbwEZqZmLo/s320/SullivansTravels-Handout-640x420.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-YahMRxIPQzU/Uan3jx-fmDI/AAAAAAAAAoM/FcTAo5cFlnw/s1600/mbrauntitled-231.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-YahMRxIPQzU/Uan3jx-fmDI/AAAAAAAAAoM/FcTAo5cFlnw/s1600/mbrauntitled-231.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-YahMRxIPQzU/Uan3jx-fmDI/AAAAAAAAAoM/FcTAo5cFlnw/s1600/mbrauntitled-231.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a><br />
Τα κοινά μας ενδιαφέροντα, ορίζοντες και προβληματισμοί καθώς και τα προσωπικά μας συνεπήραν, πράγματα που εγώ σε συζητήσεις δύσκολα θα φορτωνόμουν σε άλλους... Τώρα ξαφνικά εκεί ένιωθα την ασφάλεια ότι θα μπορούσα να τα εξωτερικεύσω χωρίς πρόβλημα... Και δεν ήταν ότι ήταν μιαν άγνωστη και δεν κινδύνευα να εκδηλώσω το ότι ήμουν ευάλωττος... ήταν η ίδια που μου το ενέμπνεε καθώς από μέσα της έβγαινε κάτι το στέρεο και οικείο... Μου το πέταξε στα μούτρα και αυτή. "Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί κάθομαι και σου αραδιάζω όλα αυτά!". Χαμογέλασα και η Στεφανί, γιατί έτσι την έλεγαν, μου έπιασε το χέρι... Καθήσαμε ώρες εκεί, ώσπου η παρέα της αλλά και η δική μου που στο μεταξύ είχαν συγχρωτιστεί ζητούσαν αλλαγή, να φεύγαμε από εκεί. Ξέραμε ένα καλό μπαρ, οπότε εγκαταλείψαμε το πάρτυ ασμένως... <br />
<br />
Η φίλη της μου παραπονέθηκε για έναν μαλάκα που της έκλεψε το καπέλο της... δεν τον έβρισκε πουθενά και από την περιγραφή κατάλαβα πως επρόκειτο πράγματι για έναν τέτοιον... Της είπα να μην ανησυχεί καθώς από μέσα μου σκέφτηκα ότι "ένας μαλάκας έκλεψε ένα καπέλο, ενώ ένας άλλος θα μπορούσε να δώσει ένα άλλο, έτσι πάνε αυτά τα πράγματα". Λογικά θα ζητούσα από τη Στέφανι να με συνοδεύσει με τη μηχανή, όμως εκείνη την ώρα και οι δύο αισθανθήκαμε ότι έπρεπε να συνοδεύσουμε άλλους που ήταν χάλια από τα ποτά. Τους έβαλα σε δυό ταξί, έδωσα τη διεύθυνση στους οδηγούς και πήρα με τη μηχανή έναν φίλο τους Γάλλο που ήταν μακράν ο πλέον πιωμένος, πλην στιβαρός. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-YahMRxIPQzU/Uan3jx-fmDI/AAAAAAAAAoM/FcTAo5cFlnw/s1600/mbrauntitled-231.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="208" src="http://3.bp.blogspot.com/-YahMRxIPQzU/Uan3jx-fmDI/AAAAAAAAAoM/FcTAo5cFlnw/s320/mbrauntitled-231.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Πάρκαρα έξω από το σπίτι μου... Ο άλλος δίκαια αναρωτήθηκε που ήμασταν, με μια κρυφή λάμψη στα μάτια του πως ίσως και να ήμουν αρκετά κουλ ώστε να εμφανιστώ με χόρτο... Προς απαγοήτευσή του βγήκα με ένα καπέλο, μια λευκή υφασμάτινη ιταλική ρεπούμπλικα, δώρο μιας άλλης εποχής που τώρα ένιωθα ότι έπρεπε να ταξιδέψει σε μιαν άγνωστη... Φθάσαμε στο μπαρ και το δώρισα στην κοπέλα, λέγοντας της μιαν ηλίθια δικαιολογία ότι δήθεν δεν θα ήθελα να μας κακοχαρακτηρίσει και τέτοια... Στην πραγματικότητα ένιωθα όμορφα που ξεπροβόδιζα κάτι που έπρεπε να κάνει ένα ταξίδι στο άγνωστο, αντί για μένα που θα κολλούσα εκεί...<br />
<br />
Η κοπέλα που πήρε το "δώρο μου", με αγκάλιασε, με φίλησε και ύστερα με έδειξε με νεύμα επιδοκιμασίας στην Στεφανί η οποία με κοίταζε με ένα βλέμμα που δύσκολα θα το περιέγραφα... Περάσαμε όλη την υπόλοιπη νύχτα μαζί... Χωρίς δεσμεύσεις υποσχέσεις, οτιδήποτε θα έβαζε πόνο στη συνταγή... Την πήγα στο ξενοδοχείο της ενώ ο ήλιος έλαμπε... Θα αναχωρούσε πίσω για την πατρίδα της και για την πόλη της, τη Ρουέν της Γαλλίας. Οι συμφοιτητές της την περίμεναν με αγωνία στη Ρεσεψιόν, αν θα αργούσε αν θα έχανε την πτήση... Την αποχαιρέτησα και είχαμε και οι δυό μιαν αδιόρατη γαλήνη στο βλέμμα μας... βλέποντας την αντανάκλαση του ήλιου πάνω στη λαμπερή επιδερμίδα του λεπτοκαμωμένου προσώπου της, αισθάνθηκα ότι την είχα ερωτευτεί... Τηρώντας όμως ότι είχα "προσυμφωνήσει" με τον εαυτό μου έκανα μεταβολή και η μοτοσυκλέτα μου πήρε μπρος με την πρώτη, ενώ συνήθως δεν μου έκανε αυτή τη χάρη, οδηγώντας με μακριά σε μιαν Αθήνα που χάϊδευαν γεννεόδωρα οι πρωινές ηλιαχτίδες... Αν και γύρω μου υπήρχε φως, εγώ είχα ακόμη στο βλέμμα μου την προηγούμενη νύχτα... Την Στεφανί δεν την ξαναείδα ποτέ από τότε, ούτε έμαθα κάτι άλλο γι' αυτήν πέρα από το μικρό της όνομα και όσα μου εκμυστηρεύτηκε για τη ζωή της...</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-LzD4cBqOick/Uan0heGzACI/AAAAAAAAAnM/iSRYAQngJiU/s1600/dessin-femme-chapeau.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="273" src="http://2.bp.blogspot.com/-LzD4cBqOick/Uan0heGzACI/AAAAAAAAAnM/iSRYAQngJiU/s320/dessin-femme-chapeau.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν την ξέχασα όμως ποτέ... Μετά από πάρα πολλά χρόνια, η ζωή το έφερε και περπατούσα στα πλακόστρωτα της Ρουέν, της πόλης της... Είχα μιαν αόριστη χαρά και ικανοποίηση, γιατί μέσα μου αισθανόμουν μιαν αδιόρατη οικειότητα με αυτήν την πόλη· πως είχα κάτι δικό μου εκεί... Ξαφνικά εκεί που προσπαθούσα να αποκωδικοποιήσω τι ακριβώς θα μπορούσε να είναι δικό μου, τα μάτια μου έλαμψαν! Οι ρεπούμπλικες είχαν ξαναέρθει στη μόδα στη νεολαία εκεί, και έβλεπα δεκάδες λευκές να κυκλοφορούν σε κεφάλια νέων ανθρώπων... σχεδόν δεν πίστευα αυτό που έβλεπα, καθώς το σκηνικό επιβεβαίωνε ίσως και λίγο τη δική μου ματαιοδοξία... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-ld2P84njtNA/Uan0kBazORI/AAAAAAAAAnc/iqwstV8frXc/s1600/rouen_sightseeing.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://1.bp.blogspot.com/-ld2P84njtNA/Uan0kBazORI/AAAAAAAAAnc/iqwstV8frXc/s320/rouen_sightseeing.jpg" width="320" /></a><a href="http://4.bp.blogspot.com/-CpJIi8LTYws/Uan0hIWs3KI/AAAAAAAAAnI/xLqmlA0BvFg/s1600/demarpa0030w_M.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
nikiploshttp://www.blogger.com/profile/13071418241275192643noreply@blogger.com31tag:blogger.com,1999:blog-9183550203628085616.post-73493707631553309482013-02-01T12:26:00.003-08:002013-02-01T12:45:57.381-08:00Φερέοικη...<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-okaplHXoEWw/UQwgtISHcqI/AAAAAAAAAk8/CFVe6FXB4zo/s1600/ARNISSIOTES02+MALGARA.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-vJG79Hvwnhk/UQwgvoIxM4I/AAAAAAAAAlY/lt6W4pVgR6M/s1600/celebec1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="209" src="http://4.bp.blogspot.com/-vJG79Hvwnhk/UQwgvoIxM4I/AAAAAAAAAlY/lt6W4pVgR6M/s320/celebec1.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: blue;">Δύσκολο να μιλήσεις για δικούς σου ανθρώπους... για ανθρώπους που τους γνώρισες σε κράτησαν στην αγκαλιά τους, ένιωθες παιδί τόσο προστατευμένο μέσα τους... ας είναι... σήμερα θα μιλήσω για την πραγματική Έφη σταχυολογώντας στιγμιότυπα της ζωής της... που δεν ξέρω πόσο σημάδεψαν την ίδια... εμένα σίγουρα... </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-yE72bkufZrs/UQwgwX7oG4I/AAAAAAAAAlo/d0UoDh9N-dY/s1600/micrasiatiki1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-0K9xGLcRVgA/UQwgxn_v6mI/AAAAAAAAAl8/-G-aIx3z5uc/s1600/mycali2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-JcqTuAhShoc/UQwgt3qv9iI/AAAAAAAAAlI/QLL2zUEPniM/s1600/AgiosNicolaos.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://3.bp.blogspot.com/-JcqTuAhShoc/UQwgt3qv9iI/AAAAAAAAAlI/QLL2zUEPniM/s320/AgiosNicolaos.jpg" width="240" /></a> </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Παντρέυτηκε στα 18 της χρόνια εκεί γύρω 1916... Ήταν η μεγαλύτερη κόρη
μιας αγροτικής οικογένειας σε ένα χωριό δίπλα ακριβώς στην αρχαία Πριήνη
της Μικράς Ασίας... Στο χωριό μιλούσαν κυρίως Τουρκικά, ενώ τα Ελληνικά
ήταν μόνο για να συνεννοούνται οι άνδρες με τις δουλειές τους με το
μεγάλο λιμάνι τη Σμύρνη... Η Έφη όμως είχε μια τύχη ανέλπιστη... Ο
σύζυγός της ήταν έμπορος Σαμιωτικής καταγωγής... έτσι θα μάθαινε τα
ελληνικά φαρσί, όχι μόνο σκόρπιες λέξεις... Ήταν θεόρατος σε ύψος για
την εποχή· αυτό της το είχαν κρύψει. Ήταν αταίριαστοι δίπλα δίπλα στην
εκκλησία, αλλά τι να γίνει? Για τις ανάγκες της φωτογραφίας ο άνδρας
της, Εμμανουήλ με το όνομα κάθισε σε καρέκλα και αν και καθιστός η Έφη
πάλι ερχόταν ίσα με αυτόν στο μπόϊ... Αδύνατη, νευρώδης όμορφη... αυτή
ήταν η Έφη... Η φωτογραφία αυτή του γάμου, είναι η μοναδική απεικόνιση
του Σμυρνιού προπάπου μου του Μανώλη... </div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-8UGt4BvQswg/UQwgvrO0arI/AAAAAAAAAlg/FdmreOPGIK4/s1600/celebec.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="http://3.bp.blogspot.com/-8UGt4BvQswg/UQwgvrO0arI/AAAAAAAAAlg/FdmreOPGIK4/s320/celebec.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Στα 1922 τα πράγματα φαίνονταν δύσκολα... Ο Μανώλης είχε συγκενείς στη Σμύρνη και κάποιους ξεχασμένους στη Σάμο... Σκέφτηκε ότι εκεί ίσως θα ήταν καλύτερα να παν, "η Σμύρνη παρείχε αναμφισβήτητα μιαν ασφάλεια"... 'Πως τα μιλούσε έτσι τα Ρωμαίϊκα?' σκεφτόταν η Έφη... Ένα μεσημέρι φρόντιζε στην κούνια του τον μοναδικό τους γιό... Ο Μανώλης πήγε στο κοντινό κτήμα να ασφαλίσει τα άλογα και τα ζώα. Είχεν ακουστεί ότι τριγυρίζουν μάγκες από Τσέτες και δεν καταλαβαίνουν τίποτε... Αφού τ' ασφάλισε γύρισε σπίτι... Η Έφη βγήκε με χαρά στο παραπόρτι και κοιτούσε με αγάπη τον Μανώλη... Αυτός σοβαρός και απόμακρος της έγνεψε να κρυφτεί... Από ένστικτο, η Έφη φάσκιωσε το μωρό και έφυγε από την πίσω πόρτα για της Μητέρας της που ήταν προς τη μεριά ενός κεφαλοχωρίου των Σωκίων... εκεί υπήρχε Τουρκικός Στρατός, όσο να είναι μιαν ασφάλεια θα είχαν... Το βλέμμα της αντίκρυσε για τελευταία φορά το Μανώλη... Τον έσφαξαν μόλις 10 μέτρα μακριά της... Μετά του έκοψαν το κεφάλι και το πέταξαν στο κοτέτσι... χύμηξαν οι κότες και τσιμπολογούσαν αχόρταγα στη μεριά του λαιμού... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-KoVY4tj1lQY/UQwgzFiZ-HI/AAAAAAAAAmI/PPWz5sAvjdg/s1600/smyrne.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="198" src="http://1.bp.blogspot.com/-KoVY4tj1lQY/UQwgzFiZ-HI/AAAAAAAAAmI/PPWz5sAvjdg/s320/smyrne.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Η Έφη τότε συνειδητοποίησε ότι το τέλος της πλησίαζε... πήρε τη Μητέρα της, και τις τρεις αδελφές της και έφυγαν... Η μικρότερη είχε παντρευτεί πρώτη και είχε ήδη 13χρονο γιό... Μα ήταν η προστατευόμενη της Έφης, κι έτσι η Έφη έδωσε στην Αργυρούλα, τη μικρότερη, το μωρό της, ενώ κράτησε στα χέρια της και προχωρούσαν μέσα στο σκοτάδι το γιό της Αργυρούλας το Χριστάκη... Έφτασαν μετά από πολύ δρόμο αξημέρωτα σε μιαν απόμερη παραλία στους θαλάσσιους πρόποδες του ντιλέκ νταγί, του όρους Μυκάλη δηλαδή, απέναντι από τη Σάμο. Είχαν συμφωνήσει με έναν βαρκάρη εντόπιο-το είχε εδώ και βδομάδες κανονίσει ο Μανώλης- να τους πάρει, κι εκείνος κράτησε το λόγο του. Η Έφη ζήτησε από την Αργυρούλα το μωρό της. Εκείνη είπε πως το πέταξε σε μια παραλία 5 χιλιόμετρα πιο πριν γιατί της ήταν λέει βάρος... η Έφη έμπασε στη βάρκα τη μητέρα της και τις αδερφές της με το Χρηστάκη και έδωσε σημείο συνάντησης απέναντι στη Σάμο... τους είπε να την περιμένουν τρία μερόνυχτα... αν δε γυρνούσε ας τους είχε ο θεός καλά... </div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-yE72bkufZrs/UQwgwX7oG4I/AAAAAAAAAlo/d0UoDh9N-dY/s1600/micrasiatiki1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="219" src="http://3.bp.blogspot.com/-yE72bkufZrs/UQwgwX7oG4I/AAAAAAAAAlo/d0UoDh9N-dY/s320/micrasiatiki1.jpg" width="320" /> </a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
</div>
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Έφυγε καταματωμένη, φουρκισμένη με άγριο βλέμμα... Δεν θυμάται πόσες ώρες περπατούσε, μόλις όμως έφτασε στην παραλία, είχε αρχίσει να φωτίζει... Έβγαλε κραυγή απαγοήτευσης... Σε όλη την ακτή, όπου υπήρχε αμουδιά, ήταν γεμάτη εγκαταλελειμένα βρέφη... παιδιά που έκλαιγαν γοερά - τα κλάματα της τρυπούσαν τ' αυτιά... Για καλή της τύχη είχε φασκιώσει το μωρό της με μια χρυσαφιά πορτοκαλί κουβέρτα... Ήταν μόνο δυό τρία φασκιωμένα με τέτοιο χρώμα... Στην τρίτη επιλογή έπεσε διάνα... μόλις άρπαξε το δικό της σε κάθε βήμα της γραπώνονταν βρέφη και μικρά παιδιά από τα ματωμένα της λεπτά πόδια και ούρλιαζαν δυνατά... έκλεισε τ' αυτιά της και τα κλαμμένα μάτια της κι έφυγε... στο δρόμο του γυρισμού είδε από μακριά ότι την παραλία την είχαν καταλάβει σώματα Τσέτών... γύρισε έτσι προς τα πίσω προς μια κωμόπολη που ήταν προς το βουνό... κατάλαβε από κουβέντες των Τσετών, ότι εκεί υπήρχε Τουρκικό σώμα... στα πρώτα σπίτια την πρόλαβαν οι Τσέτες... ήταν κοκκινοκέφαλοι άγριοι... Ένας κατέβηκε από το άλογο και της άρπαξε το μωρό... θα την βίαζαν πρώτα και είχε προετοιμαστεί γι' αυτό... "κρατήστε το μωρό, θα γίνει λεβέντης!" τους έλεγε με φωνή λεία να μην τους εκνευρίσει... εκείνοι σάστισαν που μιλούσε τόσο καλά Τούρκικα. Τότε ακούστηκε ένας πυροβολισμός... ένας καβαλάρης Τούρκος Λοχαγός πυροβολούσε στον αέρα και ερχόταν αλλόφρονας προς το μέρος τους... Εκείνοι όπλισαν με άγριο βλέμμα, αλλά ύστερα κατάλαβαν τι τους περίμενε, έτσι και τον πείραζαν... Τους σταμάτησε και τράβηξε με τον υποκόπανο του όπλου μια γερή στο κεφάλι του κοκκινοκέφαλου που είχε αρπάξει την Έφη. Ήταν για καλή της απρόσμενη τύχη ένας γείτονάς της από το χωριό της που τον είχαν στρατολογήσει... Οι Τσέτες παρέμεναν αλλόφρονες και οπλισμένοι αλλά ύστερα από λίγο, εμφανίστηκε το σώμα του Τουρκικού λόχου... Σημάδευαν τους Τσέτες... Εκείνοι έφτυσαν, καβάλησαν τα άλογα που ήταν κυρίως κλεμμένα και έφυγαν... "Έίσαι καλά κουζού μ?" της είπε γλυκά ο Λοχαγός! Έγνεψε στους άλλους: "αυτή είναι αδερφή μου!" </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-5piKP5gIrHY/UQwgwu_G_8I/AAAAAAAAAl4/wVjCBTAi-3A/s1600/micrasiatiki2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://4.bp.blogspot.com/-5piKP5gIrHY/UQwgwu_G_8I/AAAAAAAAAl4/wVjCBTAi-3A/s320/micrasiatiki2.jpg" width="208" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Τη φιλοξένισε για λίγο σε ένα επιταγμένο ρωμαίϊκο σπίτι... Της έδωσε ένα ποτήρι νερό..."Δεν μπορώ να σε κρύψω Έφη!" της είπε σοβαρά... "Δεν μπορώ να σε προστατέψω... τα βρωμόσκυλα θα με καρφώσουν"... "Το βράδυ θα σε πάω στην παραλία... έχω έναν δικό μας φίλο εκεί συγγενή μου. έχει βάρκα... θα σε περάσει απέναντι στη Σάμο... μόνο να μην μας κάτσει καμία στραβή!"... Μονολογούσε λυπημένα ο Γιούνες... η Έφη του χάϊδεψε τα μαλλιά του... "Μην βάλεις το κεφάλι σου στον ντορβά για μένα... άσε με θα πάω στην παραλία μόνη μου με τον μικρό... Μόνο πες στο βαρκάρη να μας περιμένει..."... <br />
Ο Γιούνες χαμογέλασε πικρά: "αν σας βρουν θα σας μακελέψουν... Θα έρθω μαζί σου... μόνο να νυχτώσει!" </div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-ghXY7lFK0Ms/UQwgyhtErCI/AAAAAAAAAmE/WHJc8bCZgWU/s1600/mycali.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://1.bp.blogspot.com/-ghXY7lFK0Ms/UQwgyhtErCI/AAAAAAAAAmE/WHJc8bCZgWU/s320/mycali.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Η Έφη κρυμμένη όλη τη μέρα κάτω από ένα κρεβάτι, προσπαθούσε να μην ακούει τα ουρλιαχτά από ανθρώπους που σφάζονταν... άκουγε συνέχεια φωνές, ουρλιαχτά, κλάμματα μωρών... Μόλις ο ήλιος έγειρε κατέβηκαν σε μια παραλία που ήταν τότε χωριουδάκι νοτίως του Κουσάντασι... εκεί ο οπλισμένος Γιούνες φώναξε το βαρκάρη.... αγκαλιάστηκαν με κλάμματα... Η Έφη τον τράβηξε παράμερα... "Στο σπίτι μας κάτω από τη σκάλα έχω κρύψει έναν τέντζερη γεμάτο λίρες... κι έναν άλλον με χρυσαφικά..." "πάρε τις λίρες δικές σου από τώρα και τα χρυσαφικά δικά σου αν δεν γυρίσω σε τρία χρόνια!"... Ο Γιούνες έκλαιγε σαν μωρό παιδί... "Δεν θ'αγγίξω τίποτε, θά 'ρθεις να τα βρούμε μαζί!" της είπε... η βάρκα σήκωσε πανάκι και άρχισε να λικνίζεται στο φουσκωμένο κατάμαυρο πέλαγο... Η Έφη έριξε μια τελευταία ματιά προς την Πατρίδα της... κάτι φώτα αχνόφεγγαν σαν καντηλέρια ψηλά στο όρος Μυκάλη... σταυροκοπήθηκε... σαν από ένστικτο ήξερε ότι δεν θα ξανάβλεπε ποτέ αυτά τα μέρη... τα μέρη της... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-bQ3OmoYylVM/UQwgy4Hv5aI/AAAAAAAAAmU/Fe4SFIC61iA/s1600/mycali3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://1.bp.blogspot.com/-bQ3OmoYylVM/UQwgy4Hv5aI/AAAAAAAAAmU/Fe4SFIC61iA/s320/mycali3.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Στη Σάμο, ανταμώθηκαν με τους δικούς της με κλάμματα... Οι αδελφές της κρέμονταν όλη τους τη ζωή από την Έφη... το ίδιο και η υπέργηρη μητέρα της... Οι συγγενείς του άντρα της, προέβαλαν αντιρρήσεις... Ας είναι, η Έφη το ήξερε... Όμως θα τους φιλοξενούσαν για λίγο καιρό μέχρι να δουν πως θα παν τα πραγματα... Ή Έφη στρώθηκε να βοηθάει με τις αδελφές της στη δουλειά τους ανθρώπους εκεί... Βοηθούσαν όλοι εκτός από την προστατευόμενη Αργυρούλα... Αυτή δεν έκανε τίποτε... Σαν χαμένη τριγυρνούσε αδιάφορα στο λιμάνι... Ήταν από τις πιο όμορφες γυναίκες όλης της περιοχής... "Σαν πίνακας της αναγέννησης", έλεγε στα κατοπινά χρόνια ο παπούς μου... Μια φορά μόνο κατέβηκαν στην παραλία να την βρουν... Ο τόπος ήταν γεμάτος τυρρανισμένες ψυχές με άδεια βλέμματα... Η Έφη δεν ξανακατέβηκε... Ένα απόγευμα της έφεραν το χαμπέρι... Η Αργυρούλα κλέφτηκε με έναν λοχία ελλαδίτη και μπάρκαραν για τη Θεσσαλονίκη... "Τι ελλαδίτης αφού είναι από τη Σαλονίκη?" ρώτησε αυτή αμήχανα..."Α εκεί είναι η μονάδα του" της είπαν. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-1pNEUsHdLdM/UQwgtD2bUYI/AAAAAAAAAk4/ujhPK4C_FBc/s1600/1922-36.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="202" src="http://1.bp.blogspot.com/-1pNEUsHdLdM/UQwgtD2bUYI/AAAAAAAAAk4/ujhPK4C_FBc/s320/1922-36.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Η Αλήθεια είναι ότι την Αργυρούλα την αγαπούσε η Έφη... Έτσι νευρική και άγρια, ένα απόγευμα μάζεψε τα μπαγάζια τους, και μπάρκαραν με άλλους πρόσφυγες για τη Θεσσαλονίκη... Θα τους έβαζαν σε σπίτια... Στην πραγματικότητα δεν ήθελε να είναι βάρος στους συγγενείς του άντρα της... Στη Θεσσαλονίκη έμειναν τρία χρόνια... Εκεί πάντρεψε η Έφη τη δεύτερη αδελφή της, τη "σκιά" της όπως την έλεγε... Μα η Αργυρούλα ήταν στην παλιά Ελλάδα με το Λοχία... Έτσι η Έφη έφυγε για την παλιά Ελλάδα με τη Μητέρα της και την άλλη της αδελφή... στους μήνες που τους πήρε να φθάσουν γιατί δούλευαν σε χτήματα για τα ναύλα, στη θήβα πάντρεψε την αδελφή της με έναν Αρβανίτη, που την είδε λέει και την ερωτεύτηκε... Η Αλήθεια είναι ότι της Έφης οι Ελλαδίτισσες της φαίνονταν πολύ πίσω, σαν τις Τουρκάλες ένα πράγμα... δεν ντύνονταν, δεν μιλούσαν δεν κάπνιζαν, και το κυριότερο, δεν κοιτούσαν τους άντρες στα μάτια... Το χειρότερο, μόλις έκαναν παιδιά παραιτούνταν... καμία κοκεταρία τίποτε... εκείνες πέρα στον τόπο τους στη Μικρασία δεν ήταν έτσι... Η Έφη αποχαιρέτησε και αυτήν της την αδελφή και συνέχισε για να βρει και να προστατέυει την Αργυρούλα... Σε όλο αυτό το διάστημα, από τη Σάμο κιόλας η Αργυρούλα είχε εγκαταλείψει το Χρηστάκι στην Έφη... Η αλήθεια είναι ότι τον εγκατέλειψε από τότε που γεννήθηκε, κι ο Χρηστάκης μεγάλωσε με την Έφη... Μέχρι το θάνατό του, μετά από πολλά χρόνια την Έφη φώναζε "μαμά", ενώ την Αργυρούλα την περιφρονούσε σαν ξένη... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-o0QLhWDIhxY/UQwgth81cSI/AAAAAAAAAlA/fvxOUIohc4g/s1600/1922-37.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="246" src="http://2.bp.blogspot.com/-o0QLhWDIhxY/UQwgth81cSI/AAAAAAAAAlA/fvxOUIohc4g/s320/1922-37.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σαν πήγαν στην πόλη που έμενε η Αργυρώ σπιτωμένη από τον αγαπητικό, η Έφη βρήκε ένα δωμάτιο στα προσφυγικά με την Μητέρα της και τα δυό παιδιά της, το Χρηστάκη και τον Σταυρή... Οι άλλοι πρόσφυγες εκεί στον συνοικισμό εκείνο ήταν από τη βόρεια Μικρά Ασία, "ξενομερίτες, άγριοι άνθρωποι"... "Παναγία μου, βόηθα με τούτους όλους εδώ!" μονολογούσε η Έφη... Ο αγαπητικός της Αργυρούλας την πέταξε στο δρόμο, μα η Έφη της βρήκε σπίτι κανονικό, γιατί εκεί που έμεναν το κράτος έδωσε κάποια πρόχειρα καταλύμματα. Η Έφη έπρεπε να δουλέψει για να ζήσει τα παιδιά της, τη Μητέρα της και την αδελφή της που ήταν ακαμάτρα... Έπιασε δουλειά στο λιμάνι, και το βράδυ λαντζέρισα σε ταβέρνα... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εκεί στη δουλειά, γνώρισε το Γιώργη... Την αγάπησε, ήταν πολύ όμορφη... λεπτή αραχνοϋφαντη, μα νευρώδης... Ο Γιώργης την άφησε έγκυο... Οι δικοί του είπαν να τον σκοτώσουν καλύτερα "παρά να τον αφήσουν να παντρευτεί την Τουρκάλα". Ο Γιώργης υπάκουσε... ένα πρωί έφυγε και δεν ξαναγύρισε... Η οικογένειά του είχε την ατυχία να μένει κοντά στης Αργυρούλας. Ο Γιώργης συχνά συναντούσε την Έφη στο υπόλοιπο της ζωής του που παντρεύτηκε κι έκανε παιδιά με μια ντόπια... Όποτε την έβλεπε, έτρεμε, χανόταν η γη από τα πόδια του... Μα η Έφη τον περιφρονούσε πλέον... δεν άξιζε...<br />
<br />
Γέννησε ένα ακόμη αγόρι... τώρα μεγάλωνε τρία αγόρια... και τη Μητέρα της... και την Αργυρούλα... χρειαζόταν ένα καλύτερο μεροκάματο... παρακάλεσε τον αρχιεργάτη στο λιμάνι να την βάλει φορτοεκφορτώτρια, χαμάλισσα δηλαδή... -"Δεν γίνονται αυτά τα πραμματα!"· είπε αυτός.<br />
"Γυναίκα σαν και σένα, σαν τα κρύα τα νερά με τους καραγωγείς!" <br />
<br />
-"Και τα παιδιά μου καπετάν Κωνσταντή?" "Τυρρανισμένοι άνθρωποι είμαστε!" "Τα παιδιά μου? "<br />
Αυτός της είπε "Φεύγα το θεό σου!". Η Έφη τον έβρισε στα τούρκικα, αλλά εκεί δίπλα ήταν ένας καπετάνιος Πολίτης και γέλασε... έπιασε ψιλή κουβέντα με την Έφη... Αγκαλιάστηκαν, τη φίλεψε και την επόμενη, οι χαμαληδες του λιμανιού, έβλεπαν για πρώτη φορά μιαν αδύνατη λιανή μα γεμάτη νεύρο νέα και όμορφη γυναίκα να ζαλώνεται τα σακιά και να τα φορτώνει στα καράβια... "Τι κοιτάτε? τη δουλειά σας!" τους φώναξε ο καπετάν Κωνσταντής. Κι έτσι η Έφη έκανε το πρωΐ τη φορτοεκφορτώτρια, τα απογεύματα στα σύκα και τις σταφίδες και τα βράδυα στην ταβέρνα... εκτός από λαντζέρισα ήταν και μαγείρισσα, γιατί μαγείρευε άριστα... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-okaplHXoEWw/UQwgtISHcqI/AAAAAAAAAk8/CFVe6FXB4zo/s1600/ARNISSIOTES02+MALGARA.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://3.bp.blogspot.com/-okaplHXoEWw/UQwgtISHcqI/AAAAAAAAAk8/CFVe6FXB4zo/s320/ARNISSIOTES02+MALGARA.jpg" width="223" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Ένα πρωΐ στο λιμάνι, η Έφη πήγαινε με ένα βαρύ σακί, πίσω από έναν συνάδελφό της, θεόρατο στο μπόϊ, το Μιχάλη... ακούστηκε το τρίξιμο του μακαρά από πάνω τους... Μια σαμπανιά, γεμάτη μπουκάλες ούζο κρεμόταν φορτωμένη μετέωρη από πάνω τους... Ένας Ιταλός λοστρόμος έβριζε σαν τρελός. Όλα έγιναν ξαφνικά, ο μακαράς έσπασε, η σαμπανιά έπεσε ακαριαία φορτωμένη πάνω τους. Ο Μιχάλης την ύστατη στιγμή, παράτησε το φορτίο του, και άρπαξε την Έφη να την προστατέψει... Την αγαπούσε την Έφη... Η σαμπανιά τους καταπλάκωσε με το βάρος της... Όλοι γύρω ήταν σίγουροι πως θα τους έβγαζαν με τα κουταλάκια... όλο το λιμάνι έτρεξε με αγωνία, την αγαπούσαν την Έφη... Σήκωσαν το βάρος και ο Μιχάλης, ήταν νεκρός... την Έφη όμως είχε καταφέρει να τη σώσει... νόμιζαν ότι θα τη βρουν λιώμα, εκείνη όμως σηκώθηκε με αγωνία και έκλαιγε για το Μιχάλη... Το λιμάνι έκλαιγε από χαρά και συγκίνηση για την Έφη... Τα πλούσια μαλλιά της τα έδενε με φουρκέτες και αυτές μπήκαν στ' αυτιά της κουφαίνοντάς την για πάντα... Η Έφη δεν θα ξαναάκουγε τίποτε από τον πολύβουο τούτο κόσμο... Μα ποιός νοιάζονταν? Αυτή ζούσε... Αλίμονο στο Μιχάλη... "Να μην ξεχάσω να πάω με τα πόδια στο μοναστήρι του προφήτη Ηλία πάνω στο βουνό, για την ψυχή του Μιχάλη... να αναπαύσει ο θεός την ψυχή του"... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ποιά είναι αυτή η γυναίκα? Ρώτησε ένα πρωΐ ένα εντόπιος εφοπλιστής που ήταν στο λιμάνι για δουλειές... "Το και τό" του είπαν εκεί οι αρχιεργάτες... Την πλησίασε... "Άμα είσαι από τα μέρη της Σμύρνης θα μαγειρεύεις και καλά!" της είπε γελώντας... "Δεν βαριέστε" του αποκρίθηκε αυτή ευγενικά... Αυτός εξετίμησε ότι τον κοιτούσε στα μάτια, ατρόμητη και ζήτησε να του μαγειρέψει στο σπίτι τους. Ήταν μια βίλα, υποστατικό κανονικό... Της έστειλε άμαξα με άλογο... Η Έφη είχε να μετακινηθεί με αμάξι κοντά 10 χρόνια από τότε που ήταν στην Πατρίδα της... Της ψώνισε ο Αμαξάς, του μαγείρεψε... Ο εφοπλιστής τρελάθηκε... Δεν έμενε εκεί μόνιμα, μα οποτεδήποτε εγκαθίστατο εκεί ή φιλοξενούσε ξένους, ή είχε τραπέζι επίσημο, η Έφη ήταν η αρχιμαγείρισσα του σπιτιού με καλό μισθό... Και είχε και βοηθούς! Αυτό την έσωσε και δεν πέθανε αυτή ή οι δικοί της στην Κατοχή από την πείνα... επίσης έσωσε από εκτέλεση κάποια από τα ατίθασσα παιδιά της τότε στην Κατοχή και στον εμφύλιο που ακολούθησε... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-fME28gCACzM/UQwgvzDHQAI/AAAAAAAAAlc/SADaj9K0kiQ/s1600/Linardakis.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="190" src="http://3.bp.blogspot.com/-fME28gCACzM/UQwgvzDHQAI/AAAAAAAAAlc/SADaj9K0kiQ/s320/Linardakis.JPG" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
"Γιατί βρε Έφη δεν ξαναπαντρεύεσαι? Τόσα καλά παιδιά υπάρχουν εδώ που θα σε έπαιρναν αύριο κιόλας!" της έλεγαν χαριτολογώντας τόσο οι συνάδελφοι στη δουλειά, όσο και ο εφοπλιστής με την οικογένειά του... "Αν βρω κανέναν που να είναι άντρας και να μην είναι στα φουστάνια της μάνας του, ευχαρίστως τον παίρνω!" τους απαντούσε με νόημα η Έφη... και γελούσαν όλοι... Δεν ξαναπαντρέυτηκε... Στα χρόνια που θα ακολουθούσαν, τα βάσανα, δεν θα εξέλειπαν ποτέ από τη ζωή της... την περίμεναν πολλές δύσκολες μέρες... σκληρές, γεμάτες πόνο και αγωνία... και όταν σοβάρευε την κουβέντα με κάποιους πατριώτες της, γυρνούσε στα
Τούρκικα, όπου εκεί ποιός έβλεπε το θεό και δεν τον φοβόταν... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είχα την τύχη στη δεκαετία του 70 να με κρατάει μικρόν αρκετά συχνά, γιατί οι γονείς μου δούλευαν πολλές ώρες... και να δοκιμάσω τις θεϊκές της γεύσεις με αξεπέραστη τη μοναδική γαλατόπιτά της... Έκτοτε ποτέ δεν έχω ξαναφάει τέτοια πουθενά... Κανένας από τους κατιόντες της δεν κατάφερε στο παραμικρό την αξεπέραστη μαγειρική της... Ας είναι... Τους χειμώνες ζεσταινόταν με ένα μικρό μαγκαλάκι, από το οποίο έχω ποικίλες μνήμες, όλες καλές... Μιαν ανοιξιάτικη ηλιόλουστη ημέρα αισθάνθηκε αδιαθεσία</div>
<div style="text-align: justify;">
και την πήγαν στο νοσοκομείο... αυτή έκανε καλαμπούρια με τους γιατρούς... μετά τους ζήτησε ευγενικά να αναπαυτεί λιγάκι, γιατί ήταν απομεσήμερο... έφυγε εκεί στα 1981 στον ύπνο της γαλήνια... Μέχρι το θάνατό της, ως Πατρίδα της, θεωρούσε το χωριό της εκεί πίσω... </div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: blue;">Την μνημόνευσα εδώ γιατί της το χρωστούσα απο καιρό... και ευχαριστώ που είχα την τύχη να την γνωρίσω... αυτό το ατρόμητο βλέμμα της... ίσως ακόμη και σήμερα να στέλνει μηνύματα με τη στάση ζωής της, καθώς κατά καιρούς τη φέρνω στη μνήμη μου... Όλο και πιο σπάνια πλέον, αλλά πάντα με την ίδια αίσθηση...</span></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-8wtj_iaRY3g/UQwkl0lNa4I/AAAAAAAAAmg/5uqshxNKmz0/s1600/priene.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="http://2.bp.blogspot.com/-8wtj_iaRY3g/UQwkl0lNa4I/AAAAAAAAAmg/5uqshxNKmz0/s320/priene.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<span style="color: red;">"Ό,τι είναι δικό μου, το κουβαλάω μαζί μου"</span><br />
Βίας ο Πριηνεύς...<br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />nikiploshttp://www.blogger.com/profile/13071418241275192643noreply@blogger.com35tag:blogger.com,1999:blog-9183550203628085616.post-42054190980946560352013-01-19T06:03:00.000-08:002013-01-19T06:03:55.713-08:00βίος αγάρροος...<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-aekCE336ruE/UPqjMjQADsI/AAAAAAAAAjY/TJfxg8yO-XY/s1600/ellis-island.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<br />"Ρε ουστ! κωλόπαιδα!" ούρλιαξε ο ταβερνιάρης βαστώντας γερά στο χέρι του την "χαμομήλω" μιαν παλιακιά κουμπούρα... τα "κωλόπαιδα" δυό ψηλόλιγνοι νέοι, ο Γιώργης και ο Λευτέρης, με τριμμένα μπαλωμένα παντελόνια, παπούτσια χιλιοκαρφωμένα από τους τσαγκάρηδες και από ένα πανωφόρι που μαρτυρούσε ότι δεν ήταν δικό τους... Ο αρχικός ιδιοκτήτης του πανωφοριού του Γιώργη πρέπει να ήταν εύσωμος, καθώς χωρούσαν δύο σαν το Γιώργη μέσα... Ήταν η δέκατη ή ενδέκατη φορά που ζητούσαν από τον ταβερνιάρη βερεσέ... Ο Λευτέρης, πιο ευγενικός του πρότεινε να έκαναν κάνα μεροκάματο, αλλά το αγριεμένο βλέμμα του ταβερνιάρη, τους έδειξε να καταλάβουν πως ούτε συζήτηση δεν σήκωνε... <br />Έφυγαν αμίλητοι, βαδίζοντας στον χωματένιο δρόμο... σουρούπωνε... <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-ip40z_AOgAc/UPqjMrEZK1I/AAAAAAAAAjg/8XiIQpg9sTc/s1600/evzwnes_eformountes_sto_Kale_Grotto.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="217" src="http://2.bp.blogspot.com/-ip40z_AOgAc/UPqjMrEZK1I/AAAAAAAAAjg/8XiIQpg9sTc/s320/evzwnes_eformountes_sto_Kale_Grotto.jpg" width="320" /></a></div>
Ο Γιώργης γεννήθηκε το Δεκέμβρη του 1899, λίγο πριν δύσει ο 19ος αιώνας... Ο Λευτέρης ήταν λίγο μικρότερος, γεννημένος το 1901... Τώρα είμασταν στο 1920. Στον τόπο τους, ο πόλεμος τα είχε ερημώσει όλα... κοντά έξι χρόνια τώρα... παράδες δεν είχε κανείς να πληρώσει... η ανεργία ολοένα μεγάλωνε... πολλοί μετανάστευαν βεβιασμένα για να γλυτώσουν το στρατό... Ο Γιώργης κι ο Λευτέρης δεν είχαν άλλη λύση... σκέφτονταν να καταταγούν... Αλλά εκεί ήρθε η ανακωχή! Αν και ο Γιώργης ήταν προστάτης-είχε 6 αδέλφια- στρατεύτηκε μαζί με το Λευτέρη ο οποίος είχε μόνο μιαν αδελφή. Μετά από μιαν υποτυπώδη βασική εκπαίδευση μετατέθηκαν στη Σμύρνη, κι από εκεί στις μονάδες τους. Ο Γιώργης πήγε στο βόρειο μέτωπο κι έφτασε μέχρι τον Σαγγάριο... Ο Λευτέρης προχώρησε λίγο μέσα από τη Σμύρνη προς την Ανατολία... Ο πόλεμος είχε πολλές κακουχίες. Έχασαν πολλούς, αλλά για μια παράξενη τύχη και οι δύο επέστρεψαν σώοι και αποβιβάστηκαν με τον διαλυμένο ελληνικό στρατό όπως όπως στα καράβια... Ξαναντάμωσαν απένταροι στον Πειραιά, μην πιστεύοντας ο ένας για τον άλλον ότι ήταν ζωντανός. Ο Γιώργης στο στρατό, είχε σώσει έναν αξιωματικό, από καλή οικογένεια ναυτικών στον Πειραιά. Ο Αξιωματικός τους φιλοξένησε στο σπίτι του... Ο αδελφός του αξιωματικού ήταν καπετάνιος σε καράβι που πήγαινε μέχρι την Ιταλία κι από εκεί ένα άλλο πήγαινε στη Νέα Υόρκη. Ο Γιώργος το είδε σαν μοναδική ευκαιρία κι έγραψε στους δικούς του στο χωριό του ότι δεν θα γύριζε, αλλά ότι θα έφευγε κατευθείαν για την Αμερική... Πήγαν έβγαλαν τους ναύλους... Η Ελλάδα μάζευε τα κομμάτια της από τη μικρασιατική καταστροφή, όταν ο Γιώργος κι ο Λευτέρης, αποχαιρετούσαν την παλιά προκυμαία του Πειραιά, με το κτήριο με το ρολόϊ, τις ατελείωτες μάντρες με τα βαρέλια και τα φουγάρα που κάπνιζαν μέρα νύχτα...<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-rBhbibnQwho/UPqjOJHwNpI/AAAAAAAAAj4/Bd1es13m8qs/s1600/greekimmigrants3.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="235" src="http://3.bp.blogspot.com/-rBhbibnQwho/UPqjOJHwNpI/AAAAAAAAAj4/Bd1es13m8qs/s320/greekimmigrants3.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
Το πλοίο ήταν σωστός σκυλοπνίχτης... στο ταξίδι παρά λίγο να πάει στον πάτο αύτανδρο... όμως άντεξε και τους ξεμπάρκαραν στη νήσο Έλις... Πρώτη φορά έβλεπαν τόσο κόσμο... κόλλησαν με άλλους πατριώτες και ξεκίνησαν για τον τόπο εργασίας τους... Και οι δυό μπήκαν σε τραίνο για το Σικάγο... Μετά από πολύωρο και κουραστικό ταξίδι, έφτασαν επιτέλους στην μαύρη από την καπνιά πολιτεία... τεράστια... έμειναν και οι δυό σε έναν ξενώνα, κάπως άθλιο που έμπαζε κρύο, ειδικά διαμορφωμένο για να φιλοξενεί τις στρατιές των μεταναστών... Όλες οι φυλές του κόσμου ήταν εκεί. Κάθε καρυδιάς καρύδι... Κάθε βράδυ μαζεύονταν γύρω από μιαν άθλια λάμπα πετρελαίου, έπαιζαν μπαρμπούτι και όχι σπάνια άναβαν καυγάδες και έβγαιναν τα μαχαίρια... Τη μέρα η αστυνομία μάζευε συλλήβδην αθώους και ένοχους μαζί... Το πρώτο βδομαδιάτικο του Γιώργη του το έκλεψαν... πονηρεύτηκε κι άρχισε να φυλάγεται... <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-3b-ZhTq4rA4/UPqjNS67sHI/AAAAAAAAAjw/-6vW2F-3zak/s1600/greekimmigrants1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="243" src="http://3.bp.blogspot.com/-3b-ZhTq4rA4/UPqjNS67sHI/AAAAAAAAAjw/-6vW2F-3zak/s320/greekimmigrants1.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Δούλεψαν σαν τα σκυλιά 10 χρόνια... σκληρή δουλειά... μόλις που πρόφταιναν μαυρισμένοι και βρώμικοι να πέσουν ξεροί στο στρώμα τους... Μια φορά την εβδομάδα έκαναν μπάνιο... Το Σαββατόβραδο, ντύνονταν στην πένα και πήγαιναν σε ένα καφενείο-καζίνο που τό 'χε ένας πατριώτης τους... εκεί βρίσκονταν με δικούς τους, ρωτούσαν για το που βρίσκεται ο ένας κι ο άλλος και μάθαιναν νέα για την Πατρίδα... "χάλια τα πράγματα... όπως και εδώ...". Η κρίση του 29, ήταν ακόμη κραταιή... Ο Λευτέρης τις Κυριακές πήγαινε στον Ιππόδρομο... έπαιζε κούρσες... φορούσε καλά ρούχα, κάπνιζε και τσιγάρα ακριβά... ήθελε να δίνει στον εαυτό του τον αέρα του καλοβαλμένου... Ο Γιώργης κοιμόταν και ξυπνούσε αργά... Πήγαινε κατευθείαν σε μια χαρτοπαικτική λέσχη που βρισκόταν πίσω από τον εμπορικό σιδηρομικό σταθμό και έπαιζε ψιλό μόνο-γιατί έπρεπε να στείλουν και χρήματα πίσω στην Πατρίδα... <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-aekCE336ruE/UPqjMjQADsI/AAAAAAAAAjY/TJfxg8yO-XY/s1600/ellis-island.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://3.bp.blogspot.com/-aekCE336ruE/UPqjMjQADsI/AAAAAAAAAjY/TJfxg8yO-XY/s320/ellis-island.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
Έμπαινε Δεκέμβρης και το κρύο ήταν πάρα πολύ ήδη στο Σικάγο... και το χιόνι επίσης... Ο Γιώργης με τον Λευτέρη είχαν πιάσει από ένα δωμάτιο σε ένα καλύτερο σπίτι... Ο Λευτέρης ξύπνησε νωρίς, ντύθηκε καλά και πήρε το τραίνο για τον ιππόδρομο... Ο Γιώργης κοιμόταν... είναι μερικές από τις ελάχιστες φορές σωστά κλάσματα του δευτερολέπτου που η ζωή παίζει παράξενα παιχνίδια... Ο Λευτέρης κοιτούσε άσπρος σαν το πανί το μαγικό χαρτάκι στα χέρια του... είχε πιάσει τον πρώτο λαχνό... έφυγε κατευθείαν κι έστειλε τηλεγράφημα στην Πατρίδα... Έγραφε με αγγλικούς χαρακτήρες τις ελληνικούρες του, στον αδιάφορο Αμερικανό υπάλληλο που δεν καταλάβαινε λέξη από τα συνταρακτικά νέα του Λευτέρη... Ήταν πλούσιος!. Ο Λευτέρης βγήκε από το τηλεγραφείο και αναζήτησε το Γιώργη... Πέρασε από διάφορους πατριώτες και αντάλλαξε λίγες κουβέντες μαζί τους... ήταν τα τελευταία ίχνη του... δεν τον ξαναείδε κανείς... Ο Γιώργης το ερμήνευσε πως είτε κάποιος πατριώτης, είτε κάποιος από τον ιππόδρομο, πήρε στο κατόπι τον Λευτέρη κι όταν τον ξεμονάχιασε, του άρπαξε τον λαχνό-φυσικά ξεπαστρεύοντάς τον για πάντα... κανείς δεν βρήκε τίποτε από αυτόν...<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-xrCiQ5SH6YA/UPqjNiViGvI/AAAAAAAAAj0/LAZV9zavC2k/s1600/greekimmigrants2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-xrCiQ5SH6YA/UPqjNiViGvI/AAAAAAAAAj0/LAZV9zavC2k/s1600/greekimmigrants2.jpg" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
Πέρασαν δυό χρόνια... Το Σικάγο ήταν γεμάτο χιόνια και πάγους... Ο Γιώργης συνέχισε το αγώϊ μόνος του... Από το πάθημα του Λευτέρη όμως είχε αρχίσει να φυλάγεται... "εδώ ούτε τον αδερφό σου να μην εμπιστεύεσαι!". Μια Κυριακή που ξύπνησε αργά, και ντύθηκε ως συνήθως, φόρεσε ένα λεπτό πουκάμισο και ένα χοντρό πανωφόρι... στρώθηκε στη χαρτοπαικτική λέσχη, παρήγγειλε ποτό, κι άρχισε το χοντρό, γιατί μετά το χαμό του Λευτέρη το είχε γυρίσει στο σκληρό παιχνίδι... Η ρέντα του δεν είχε προηγούμενο... μετά από 10 κάβες, μαζεύτηκε όλο το πλήθος σχεδόν του καζίνο και έβλεπε το άγριο κονταροχτύπημα του Γιώργη με κάτι ύποπτους μαφιόζους, των οποίων τα κουμπούρια εξείχαν επιδεικτικά... Ο Γιώργης εννόησε ότι τα πράγματα ήταν δύσκολα, αλλά η ρέντα του δεν είχε τελειώμό... Άλλαξαν τράπουλες, στρώθηκαν σπιούνοι από πίσω του, αλλά οι μαφιόζοι πάλι έχαναν... Τότε του ήρθε στο νου μιαν ιδέα για να την γλυτώσει... Ξεκούμπωσε με τρόπο το πουκάμισό του και τα χοντρά χαρτονομίσματα τα έχωνε εκεί κρυφά χωρίς να τον δούν... Τα ψιλά, τα έβαζε στις τσέπες του πανωφοριού του και μπροστά του, στην κάβα του, ώστε να φάινονται επιδεικτικά... Συνέχισαν για άλλες δυό ώρες και ο Γιώργης τους έγδυσε κυριολεκτικά... Ακόμη και στο πανωφόρι είχε αποθέσει μια περιουσία...<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-eyuwGKu5UkM/UPqjMr6wA7I/AAAAAAAAAjc/ja1USrzD5UQ/s1600/Poker+in+the+Old+West-500.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://1.bp.blogspot.com/-eyuwGKu5UkM/UPqjMr6wA7I/AAAAAAAAAjc/ja1USrzD5UQ/s320/Poker+in+the+Old+West-500.jpg" width="254" /></a></div>
Είπε στον διπλανό του που τον αγριοκοίταζε να προσέχει το πανωφόρι του που είχε ακουμπισμένο στην καρέκλα του... "Έφτασα αμέσως! Πάω μέχρι την τουαλέτα..." είπε... Οι μαφιόζοι τον είδαν με το λεπτό πουκάμισο, η τουαλέτα ήταν μέσα στο πίσω μέρος του καταστήματος, αλλά δεν είχε πόρτα... έτσι ηρέμησαν και περίμεναν... Στην τουαλέτα, ο Γιώργης πιάστηκε από τους τοίχους και έριξε με όλη του τη δύναμη και με τα δυό πόδια κλωτσιά στα κάγκελα που έφραζαν το παράθυρο... Το ξεμπάζωσε με τη μία και βγήκε έξω στο πυκνό χιόνι με το πουκάμισο... Έριξε ένα "κατοστάρι" μέχρι τον κοντινό σιδηροδρομικό σταθμό... Το μάτι του άγριο, είδε μιαν εμπορική αμαξοστοιχία που ξεκινούσε για το βορρά... έριξε ένα ξεψυχισμένο τρέξιμο και πρόλαβε να μπεί σε ένα από τα τελευταία βαγόνια... βρωμούσε κοπριά... έκλεισε την πόρτα και βγήκε μετά από 2 χιλιάδες χιλιόμετρα... αφάγωτος, άπιωτος, παγωμένος... γεμάτος χρήματα... Ήταν στον Καναδά...<br />
<br />
Όταν γύρισε στην Πατρίδα, είπε στους δικούς του πως με αυτή την ρέντα έβγαλε τόσα χρήματα όσο "τρεις ξενητιές"!. Αγόρασε στην επαρχιακή πολιτεία κοντά στο χωριό του μπακάλικο, βοήθησε τους δικούς του και στρώθηκε στη δουλειά... Αγόρασε κάνα δυό ακίνητα... τα υπόλοιπα πρόλαβε και τα έκανε λίρες... Αμέσως μετά ήρθε ο πόλεμος... Έναν από τους αδερφούς του, τον σκότωσαν οι Γερμανοί... οι αδελφές του ήταν παντρεμένες ήδη, ενόσω αυτός ήταν στα ξένα. Ήταν ο μεγαλύτερος από τα 6 αδέλφια του... Εκεί στην κατοχή παντρεύτηκε την Αθανασιά... Δεν του την προξένεψαν· "την είδα μια μέρα στο δρόμο, την καλοκοίταξα και είπα, αυτή είναι η γυναίκα μου! Θα την πάρω!". Η πόλη τους ήταν ορεινή και ο Γιώργης χρειάστηκε πολλές φορές να πάρει το όπλο του για να γλυτώσει το τομάρι του... Τόσο οι χίτες τον μισούσαν όσω και οι αριστεροί... Ο ίδιος δεν αυτοπροσδιοριζόταν ιδεολογικά, αλλά τους συγκενείς του, τους είχαν για αριστερούς κι έτσι έπαιρνε η μπάλα και τον ίδιο, αν και δεν ήταν ιδιαίτερα φανατικός... Ο Γιώργης αδιαφορούσε παντελώς για τη γνώμη που είχαν οι άλλοι για αυτόν...Ήταν μάλλον πιο ασυμβίβαστος... Κάτι μαυραγορίτες πήγαν να τον εκτελέσουν ένα βράδυ... Σκότωσαν πρώτα έναν συνεργάτη του στη δουλειά και ύστερα ετοιμάστηκαν να φάνε το Γιώργη... Όμως από εκεί κοντά περνούσε ένας Αντάρτης με την ομάδα του που είχαν βγει για πλιάτσικο... του έσωσε τη ζωή και ο Γιώργης τους το ξεπλήρωσε ύστερα από λίγο καιρό βοηθώντας τους σε έναν "ανεφοδιασμό". Τον κάρφωσαν στους Γερμανούς κάτι δικοί μας, και ένας αξιωματικός πήγε την άλλη μέρα, τον έβγαλε από το μαγαζί και του έβαλε το περίστροφο στον κρόταφο, γνέφοντάς του να κάνει τον σταυρό του πριν τον σκοτώσει... Στην απέναντι γωνία πρόλαβαν κι εκτέλεσαν έναν 20χρονο νεαρό-σήμερα η πλατεία φέρει το όνομά του. Λίγο πριν του φυτέψει τη σφαίρα στο κεφάλι, ένας χωροφύλακας σταμάτησε το Γερμανό και έσωσε το Γιώργη... "Λάθος!" του είπε... "Αυτός είναι εντάξει!". Με το Γιώργη είχαν βλέπεις άλλου είδους μπίζνες... <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-v7KiLjs3Gog/UPqjO-tczxI/AAAAAAAAAj8/h0AVmP557Mo/s1600/katoxigermanoi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-v7KiLjs3Gog/UPqjO-tczxI/AAAAAAAAAj8/h0AVmP557Mo/s1600/katoxigermanoi.jpg" /></a></div>
Ο Πόλεμος έληξε, ήρθε ο εμφύλιος ακόμη πιο σκληρός και αδυσώπητος... Μπήκε και μέσα στην οικογένειά του... Προσπάθησε να σώσει κάπως την κατάσταση ο Γιώργης... Γενικά τα αδέρφια του τον άκουγαν... Ένα απόγευμα του έστησαν καρτέρι στον εθνικό δρόμο... γύριζε από ένα αγώϊ εμπορικό... Ο Γιώργης εννόησε την ενέδρα και είπε στο φορτηγατζή να κόψει ταχύτητα για να κατέβει χωρίς να σταματήσει... θα συναντιόντουσαν πιο κάτω σε ένα ξέφωτο... πήδηξε κρυφά, έφυγε από το δρόμο, ανηφόρισε ένα χιλιόμετρο και κρύφτηκε σε μια τρύπα σε έναν γκρεμό για δυό μέρες... γλύτωσε... Μετά τον Εμφύλιο, δεν συνέβησαν σπουδαία συνταρρακτικά γεγονότα για το Γιώργη... πέρασε ήρεμα και όσο πιο ήσυχα μπορούσε τη ζωή του φροντίζοντας την οικογένειά του...<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-KPnR3QknGos/UPqjPetysLI/AAAAAAAAAkI/HDVNIgE5Kko/s1600/mikrasiatikiekstrateia.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="250" src="http://2.bp.blogspot.com/-KPnR3QknGos/UPqjPetysLI/AAAAAAAAAkI/HDVNIgE5Kko/s320/mikrasiatikiekstrateia.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
Με τη δικτατορία, πούλησε το εμπορικό και πήγε στο χωριό του να αρράξει... ήταν ήδη 70ρης... "Δεν μου αρέσει πια η πόλη με τα αυτοκίνητα" έλεγε... Τέλη της δεκαετίας του 70, "έφυγαν" πρώτες οι αδελφές του... τέλη της δεκαετίας του 80 όλα του τα εναπομείναντα αδέλφια, εκτός του μικροτερου, "το στερνοπούλι" όπως τον έλεγαν... Εκεί επισκέφθηκα κι εγώ με τον πατέρα μου το χωριό και το σπίτι τους, γιατί ο Γιώργης, ήταν αδελφός της γιαγιάς μου... Τον είδα και μου έκανε μεγάλη εντύπωση καθώς εμφανισιακά δεν τον έκανες πάνω από 60 χρόνων αν και ο ίδιος είχε πατήσει τα 90... Πετούσε και αγγλικούρες των αχέπανς στα λόγια του, περισσότερο από θυμοσοφία, παρά από επίδειξη... Αρχές των 90ς "έχασε" την Αθανασιά του... Ήταν απαρηγόρητος, αλλά συνέχισε τη ζωή του... διάβαζε πολύ και κυρίως Αγγλόφωνο Τύπο που του τον έφερνε στο χωριό το τοπικό λεωφορείο του ΚΤΕΛ ... Στο Μιλένιουμ "έφυγε" και ο μικρότερος αδελφός το "στερνοπούλι". Τα παιδιά του έλεγαν για το Γιώργη ότι τον ξέχασε ο χάρος... Ο ίδιος έβαλε και άλλα 7 χρόνια από τον 21ο αιώνα για να φύγει το 2007 σε ηλικία 107 ετών... μέχρι το τέλος της ζωής του ήταν αυτοεξυπηρετούμενος, ευσταλής, κάπνιζε, έπινε συντηρητικά το ουϊσκάκι του και πήγαινε στον καφενέ για το "ψιλό"... Πλήρης ημερών... έφυγε στον ύπνο του, μέσα στο σπίτι του αφού γύρισε από την ταβέρνα... Όπως κάθε βράδυ, πρόλαβε και κάπνισε το τελευταίο τσιγαράκι του, το οποίο βρήκαν σβησμένο στο τασάκι το επόμενο πρωΐ οι ανηψιές του...<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-mGCDfcIFSLY/UPqnKi0nq6I/AAAAAAAAAkk/T-fbwuT5Vu0/s1600/Office_in_a_small_city_hopper_1953.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="221" src="http://1.bp.blogspot.com/-mGCDfcIFSLY/UPqnKi0nq6I/AAAAAAAAAkk/T-fbwuT5Vu0/s320/Office_in_a_small_city_hopper_1953.jpg" width="320" /></a></div>
<br />Αν και φαίνεται απίστευτη, σας διαβεβαιώ πως η ιστορία αυτή δεν έχει κανένα ίχνος υπερβολής και είναι αυτούσια και σχεδόν κατά λέξη αρθρωμένη από αληθινά στιγμιότυπα της ζωής του μεγάλου αδελφού της γιαγιάς μου... Μέρες που είναι με την κρίση, είπα να ξαναφέρω στην επιφάνεια το βίο και την πολιτεία του, δίνοντας ίσως με αυτόν τον τρόπο, έναν τόνο αισιοδοξίας στη μαυρίλα που κυκλοφορεί... <br /><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
nikiploshttp://www.blogger.com/profile/13071418241275192643noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-9183550203628085616.post-42779507192789428892012-12-10T12:24:00.002-08:002012-12-10T12:38:53.189-08:00το τρυφερό σου ροζ...<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-_r2ta6HV9qY/UMZDQxEmzHI/AAAAAAAAAis/9u40vVCO12I/s1600/bordel123.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-7jLSokZZAZM/UMZDR9YSl3I/AAAAAAAAAi0/PRCtMekSVRE/s1600/bordel_1910_by_charseeb-d4mu78r.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="294" src="http://1.bp.blogspot.com/-7jLSokZZAZM/UMZDR9YSl3I/AAAAAAAAAi0/PRCtMekSVRE/s320/bordel_1910_by_charseeb-d4mu78r.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-_r2ta6HV9qY/UMZDQxEmzHI/AAAAAAAAAis/9u40vVCO12I/s1600/bordel123.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Η Κλειώ, τεντωνόταν στο κρεβάτι... σ' ένα άθλιο δωμάτιο "ξενοδοχείου" κάπου στην Αχαρνών ένα καλοκαίρι τον Αύγουστο του 1977... πολύ ζέστη... Η Αθήνα άδεια καμίνι σκέτο... για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια θα έκανε διακοπές... χα! ακόμη και το άκουσμα της λέξης "διακοπές", στ' αυτιά της ηχούσε παράταιρο... Σήμερα θα είχε ρεπό... Ο ήλιος έγερνε σιγά σιγά... Η ώρα ήταν 16:00... Η καλύτερη ώρα της ημέρας για την Κλειώ... η μόνη που μπορούσε να είναι με τον εαυτό της... Είχαν περάσει κι όλας 10 χρόνια... και είχε κολλήσει πλέον σ' αυτόν τον τόπο... Μονολογούσε συχνά στον εαυτό της, σαν "δικό τους" συνθηματικό... Στην πραγματικότητα η Κλειώ, μιλούσε μόνο στον εαυτό της... σπάνια σε άλλους... Έλεγε λοιπόν: "Αααχ Κλειώ, Κλειώ! Υπάρχει άραγε χειρότερα από εδώ?".<br />
<br />
Όλα είχαν αρχίσει πολλά χρόνια πριν... Η Κλειώ, το μοναδικό παιδί προσφυγικής οικογένειας σε ένα σπίτι-δωμάτιο... Εκεί έμεναν άλλοι τρεις νοματαίοι... και τι νοματαίοι... Η γιαγιά της, συνονόματη, η επονομαζόμενη και ως "το Κλιό" και οι γονείς της... Η μητέρα της Νόπη και ο πατέρας της Θεολόγης... άκου "θεολόγος"... Η καταγωγή τους σπαρμένη σε όλα τα μικρασιατικά παράλια... "μπάσταρδη" μονολογούσε πικρά στον εαυτό της η Κλειώ... Η Κλειώ εκτός από τη φτώχια είχε έναν άλλον ανυπέρβλητο δαίμονα να νικήσει, από μικρό κοριτσάκι... ήταν άγγελος από ομορφιά... πολύ όμορφη... Μετά που μεγάλωσε έλεγαν ότι είναι φτυστή η Μπέτυ Λιβανού, αλλά αυτή η ίδια το ήξερε... ήταν πιο όμορφη ακόμη... Ακόμη και σήμερα που έχουν περάσει τόσα χρόνια και την ανακαλώ από την παιδική αθώα μνήμη μου, δύσκολα μπορώ να βάλω στο κάδρο κάποια άλλη ελληνίδα ομορφότερη από την Κλειώ... <br />
<br />
Στα 12 της ήταν σωστή γυναίκα... 1,76 ύψος, σπάνιο για την εποχή της... Ήταν πριν ακόμη της έρθει το αίμα, που ασέλγησε πάνω της ο ίδιος ο πατέρας της... Ο κυρ-Θεολόγης με το όνομα... Αγροίκος, μαυριδερός σκληρός άνθρωπος, σωστός γιός του "Κλιό" της πιο φοβιστικής γυναίκας που είχα δει ποτέ μου σε μικρή ηλικία... Όταν ήμουν πιτσιρικάς, το Κλιό, το τρέμαμε... Γραία μαυροντυμένη με μαύρη μαντήλα μόνιμα περασμένη στο κεφάλι της, κάτι μεταξύ παναγίας και δαίμονα, αντιπαθούσε τα παιδιά... μα περισσότερο την εγγονή της που έφερε το όνομά της... Ο Λόγης την πλάκωσε στο ξύλο για να μην μιλήσει... Η Κλειώ αναίτια αισθάνθηκε ότι κάτι κακό είχε κάνει... και δεν μπορούσε να καταλάβει τι ακριβώς... Η ζωή της περνούσε με το ξύλο να μεσολαβεί των αλλεπάλληλων βιασμών... Στην πραγματικότητα όλοι γνώριζαν, πρώτα και κύρια το Κλιό και η Νόπη, αλλά κανείς δεν μιλούσε... <br />
<br />
Περιστασιακά τη στρίμωξαν και δυό άντρες μεθυσμένοι της γειτονιάς... Ο Λόγης τη σάπισε στο ξύλο... "πουτανάκι!!!" ούρλιαζε... <br />
<br />
Η Κλειώ στη γειτονιά είχε μόνο έναν φίλο... Τον Κυριάκο... Ήταν λίγο μεγαλύτερός της, γεροδεμένος μελαχροινός που εργαζόταν στα καράβια... Σκληρός ναυτικός... Την Κλειώ την αγαπούσε σαν αδελφή του... είχαν μεγαλώσει μαζί... Κάπου, κάπου αυτός γύριζε από τα μπάρκα και την έβγαζε έξω... ήταν το μόνο τρυφερό που θυμόταν από την σύντομη εφηβεία της...Ένα απόγευμα η Κλειώ δεν ήθελε να γυρίσει σπίτι... όχι το σπίτι ήταν χειρότερο από οτιδήποτε άλλο. Αισθάνθηκε ότι ήθελε πρώτα και κύρια να σκοτώσει τους δικούς της... Το ζήτησε από τον Κυριάκο, να την βοηθήσει... του είπε και το "μυστικό" της... Εκείνος έκανε να την χτυπήσει... "Για τη σκέψη" της είπε "να σκοτώσεις άνθρωπο...". Αντ' αυτού της έδωσε λεφτά και της είπε να φύγει αξημέρωτα με το νυχτερινό τραίνο για Αθήνα... Την έστειλε σε μια θειά του στην Αχαρνών... "Δεν είναι παλάτι εκεί... μπουρδέλο είναι... Αλλά η Ελένη είναι άγιος άνθρωπος... θα σε φροντίσει..." Της έγραψε τη διεύθυνση, αγκαλιάστηκαν και πήρε το νυχτερινό τραίνο σε μιαν επαρχιακή πόλη που άρχιζε να σκοτεινιάζει πνιγμένη στη λάσπη και τη βροχή... <br />
<br />
Στην Αθήνα στην Αχαρνών, η "θεία" είχε πεθάνει... Η κακή υγειινή τότε θέριζε... Την περιμάζεψε μιαν άλλη γραία, παλιά κοκότα... Οι επιλογές δεν ήταν πολλές... Ξεκίνησε το αρχαιότερο επάγγελμα η Κλειώ σε ηλικία των 14ρων ετών, χωρίς να την ρωτήσει κανένας... Ένα καλό βρωμόξυλο από τον Παράσχο, τον μαχαιροβγάλτη του "μαγαζιού", δυό απειλές ότι θα την "ταχυδρομούσαν" στους δικούς της, η ξελιγωτική πείνα-είχε να φάει 3 μέρες-όλα έπαιξαν λίγο πολύ το ρόλο τους... Κυρίως η απέραντη ομίχλη του μυαλού της που θόλωνε τα πάντα, η θλίψη της... Στο κάτω, κάτω δεν θα έκανε τίποτε διαφορετικό από αυτό που έκανε κάθε ημέρα σπίτι της... ότι συχαινόταν δηλαδή περισσότερο... "να κάνουν εμετό οι άνδρες πάνω της"... κάπως περίπου έτσι το αισθανόταν... Σιχαινόταν τον εαυτό της... Από εκεί άρχισε και η κακή υγεία της, γιατί δεν μπορούσε να φάει τίποτε πλέον... ολοένα ξερνούσε... έτρωγε ελάχιστα, λίγο ξερό μπαγιάτικο ψωμί με λάδι, λαδάκι του θεού... όλα τα άλλα της έφερναν αναγούλα... Αλλά είπαμε, "για λίγο θα είναι Κλειώ να σταθείς στα πόδια σου και μετά...." </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-_r2ta6HV9qY/UMZDQxEmzHI/AAAAAAAAAis/9u40vVCO12I/s1600/bordel123.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="215" src="http://2.bp.blogspot.com/-_r2ta6HV9qY/UMZDQxEmzHI/AAAAAAAAAis/9u40vVCO12I/s320/bordel123.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Η Αλήθεια είναι ότι δυό φορές που κάπως ματσώθηκε σκέφτηκε να φύγει... ράφτρα, παραδουλέφτρα ή ότι άλλο... και τις δύο απέτυχε... Τη δεύτερη, μόλις η γειτονιά έμαθε ποιά ήταν -ελαίω Παράσχου-οι γείτονες τη σάπισαν στο ξύλο για να μην τους μαγαρίσει... Οι γυναίκες έδερναν περισσότερο... Μια εβδομάδα στον Ευαγγελισμό για να συνέλθει... Της έκαναν και ορούς γιατί ήταν αδύνατη... κακόφαγη... Ξαναγύρισε στο βούρκο... "Η Ελλάδα είναι ένας τούρκικος καμπινές... Έρχεται ο καθένας και κάνει την ανάγκη του... Εκεί μέσα στην τρύπα είσαι εσύ Κλειώ..." έλεγε στον εαυτό της... Δούλευε σκληρά για τα ελάχιστα... Από αργά το απόγευμα έως ώτου έβγαινε ο ήλιος το επόμενο πρωΐ έπαιρνε πελάτες ασταμάτητα... μετά κακοκοιμόταν... Μόνο εκεί καταμεσήμερο γαλήνευε... έτρωγε κάτι πρόχειρο-αυτό ήταν όλο κι όλο- και αν δεν έκανε εμετό, έπινε κι έναν καφέ... εκεί έκανε ένα πακέτο τσιγάρα... γαλήνευε... Αργά το απόγευμα έπινε το πρώτο ποτηράκι, για να αντέξει τη βρώμα και την απλυσιά που έπρεπε να υπομένει όλο το βράδυ... Οι άλλες "συναδέλφισσες" -"συνυφάδες" αποκαλούνταν-κάπνιζαν χασίς... οι χειρότερες πρέζα... Η Κλειώ απείχε από όλα αυτά... μακριά... "έκαιγαν τα μυαλά" τα έκαναν "ζουμί"... έλεγε... Στην πραγματικότητα σε όλη της τη ζωή έλπιζε ότι θα ξεφύγει από εκεί... "Την άλλη φορά να δεις θα τα καταφέρω"... <br />
<br />
"Αχ, Κλειώ, Κλειώ... υπάρχει άραγες χειρότερα από εδώ?"... Κι όμως σε εκείνον τον τόπο και το χρόνο, η Κλειώ βρήκε χωρίς να το θέλει τον έρωτα... για λίγο όπως όλα τα καλά στη ζωή της... μα τον μοναδικό... Ήταν ένα πανέμορφο αγόρι, ντροπαλό, μα τόσο όμορφο... Σε κάποιο άλλο σύμπαν, αυτός θα ήταν ο πριγκηπόπουλο και η Κλειώ η Χιονάτη... αλλά εκεί στο βούρκο, το μόνο που του ζήτησε ήταν να βρίσκονται κρυφά... μακριά από εκείνον τον απόπατο... Αυτός ήταν διάσημος τότε φέρελπις νέος... Χωρίς να το θέλει κι αυτός την είχε ερωτευτεί... έπαιρνε μια κούρσα και πήγαιναν στη θάλασσα... Όλο αυτό δεν διήρκεσε παρά ένα καλοκαίρι, εκείνο το καλοκαίρι του 1968, το μόνο καλοκαίρι της ζωής της Κλειούς... <br />
<br />
Απότοκο του παράνομου έρωτα για την Κλειώ, αν και τόσο έμπειρη, ήταν να μείνει έγκυος... "Κοίτα να δεις πουτάνα ζωή... " μονολογούσε... "Αντί να ξεφύγω, μου δίνεις μια να πνιγώ στα σκατά...". Μετά γεννήθηκε ένα αγόρι, όμοιο κι απαράλλαχτο με τον πατέρα του... Τόσο η κύηση όσο και η γέννα, ήταν εφιάλτης για την Κλειώ... την κατέστησε για το επάγγελμα βλέπεις άχρηστη... Κι ο Παράσχος για να μην πειράξει το παιδί στην κοιλιά βαρούσε δυνατά μόνο στο πρόσωπο... και οι "συνυφάδες" την έφτυναν... Μα η Κλειώ που να το ρίξει... αγαπούσε τόσο τον νέο εκείνο... Μόλις του το είπε, εκείνος της είπε απλά ότι δεν θα την ξανάβλεπε, ότι δεν θα αναλάμβανε καμία ευθύνη και "καλά θα κάνει να το ρίξει το μπασταρδάκι της"... Ήταν εκείνη η λέξη: "μπασταρδάκι" που ατσάλωσε το αγύριστο κεφάλι της Κλειούς... Γέννησε ένα υγιέστατο αγοράκι... Όλα τα κορίτσια, τα "φυσιολογικά" γεννούσαν σε μαιευτήριο, με γλυκά, λουλούδια... Η Κλειώ, γέννησε στο μπουρδέλο-την ψυχοπόνεσαν τελικά οι συνυφάδες-με μια μεθυσμένη μαία και μια ηλεκτρική θερμάστρα... <br />
<br />
Ένα απόγευμα η Κλειώ γύριζε από ένα "τυχερό"... μια βίζιτα σε ένα γέρο συνταξιούχο δικαστικό... Το μάτι της σπίθα, είδε περίεργη κίνηση στο "μαγαζί"... κι έναν αθίγγανο...Εννόησε η Κλειώ και αμέσως έβαλε τις φωνές... Από απέναντι βγήκε ο μόνος φίλος που είχε στη ζωή της... η "Αλεξία" ένας κίναιδος που ήταν αρσενική πόρνη... Η "Αλεξία" έβγαλε ένα περίστροφο και πήγαν στο μπουρδέλο... Κάποιοι αθίγγανοι κατέβαζαν το μωρό φασκιωμένο... Τους σταμάτησε... Εμφανίστηκε οργίλος ο Παράσχος... Η Κλειώ άρπαξε το όπλο και του το κάρφωσε στο κούτελο... "Σε σκοτώνω σαν σκουλήκι μαλάκα!"... του είπε... Το μωρό γύρισε στην κούνια του, ο Παράσχος ομολόγησε ότι "το ομορφόπαιδο-δηλαδή ο πατέρας του μωρού- του τηγάνισε 5 χιλιάρικα και η οικογένειά του -οι λεφτάδες- είχαν βρει τους τσιγγάνους για να δώσουν το παιδί... Η Κλειώ τελικά κράτησε το μωρό... ένα ακόμη βάσανο, ένας παραπάνω σταυρός στη ζωή της... μαζί και τα δεσμά της, αφού για να το μεγαλώσει δεν θα έφευγε ποτέ από εκείνον τον βρωμότοπο... Η "Αλεξία" δήλωσε το παιδί για δικό του... Τουλάχιστον είχε ένα επώνυμο... δεν ήταν "μπασταρδάκι"... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-WZZwqKb96Qg/UMZDS2JW8kI/AAAAAAAAAi4/nLBG16p2hVQ/s1600/pornes2.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="188" src="http://1.bp.blogspot.com/-WZZwqKb96Qg/UMZDS2JW8kI/AAAAAAAAAi4/nLBG16p2hVQ/s320/pornes2.JPG" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-X6QzK9hATIY/UMZEhoZPT-I/AAAAAAAAAjE/aL5xgYePQqY/s1600/7307408872_8b3321310d_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Λίγο μετά τη γέννα, ένα βράδυ εμφανίστηκε ο πατέρας της ο κυρ-θεολόγης... Της ζήτησε να τον συγχωρέσει... "Μόνο άσε μας να τον βλέπουμε" της είπε... Η Κλειώ δεν του μίλησε... Γι' αυτήν, ο πατέρας της είχε πεθάνει από τα 12 της... έλεγε άλλωστε σε όλους ότι ήταν πεντάρφανη... Όμως τα καλοκαίρια τον έστελνε στην επαρχιακή πόλη να περάσει λίγο χρόνο με τους παπούδες του... Εκεί γνώρισα κι εγώ τον Κωστάκη, από τα 5 του... Παραθερίζαμε στην ίδια πόλη τα καλοκαίρια...ένα παιδί σωστό δαρμένο σκυλί... Η μητέρα μου μου είπε πως έπρεπε να τον κάνω παρέα... "αμαρτία είναι"... Έτσι έζησα τον Κωστάκη λίγα από τα πρώτα του καλοκαίρια, όπου από δαρμένο σκυλί αργότερα θα μετατρεπόταν σε σωστό αγρίμι... Εκεί στα 1977 ήταν γεμάτος χαρά... Θα ερχόταν η Μητέρα του να κάνει μπάνια... διακοπές!!! Εκεί πρωτοείδα την Κλειώ... Σήμερα που ξαναφέρνω στη μνήμη μου τις σκόρπιες ξεθωριασμένες εικόνες, μόνο κάτι σαν τη Μαλένα μπορώ να φανταστώ, αλλά απείρως ομορφότερη... Ο Κωστάκης έλαμπε... έτρεχε σαν κουτάβι γύρω από τη Μητέρα του... Αύγουστος του 1977 και σύντομα θα είχαμε εκλογές... τα μεγάφωνα από τα περιφερόμενα αυτοκίνητα μας ξεκούφαιναν με άθλιες μουσικές... Μόνο η Κλειώ ήταν ατάραχη, αδιάφορη... κάπνιζε συνέχεια...<br />
<br />
Τέσσερα χρόνια μετά, 1981, τέλη Αυγούστου... Ο Κωστάκης είχε θεριέψει, είχε γίνει σωστός άντρας... Ήμουν από τους ελάχιστους που είχε φίλους, τουλάχιστον τα καλοκαίρια... Τότε πάλι πλησίαζαν εκλογές... Για την Κλειώ όλα αυτά ήταν αδιάφορα... Η φτωχή διατροφή και οι άθλιες συνθήκες υγιεινής, είχαν συμβάλει στην κακή της υγεία... Φυματίωση... "Εμείς φεύγουμε νέοι, δεν μολύνουμε πολύ τον τόπο με τα βήματά μας", έλεγε η "Αλεξία"... Οι περισσότερες συνυφάδες της είχαν "φύγει" ήδη από την πρέζα... Ένα χρόνο πριν είχε πεθάνει και η "Αλεξία"... Η Κλειώ αρρώστησε βαριά... μπήκε με μέσον -έναν τακτικό πελάτη- στον Ευαγγελισμό... Είχε περάσει 10 μέρες σε έναν άθλιο θάλαμο χωρίς να την επισκεφθεί κανείς... Στην Αθήνα του 1981 ο κόσμος έβραζε για αλλαγή... Η Κλειώ έβραζε στον πυρεττό... "Αχ Κλειώ" μονολόγησε στον εαυτό της ένα απόγευμα του Σεπτέμβρη... "Υπάρχει άραγε κάτι χειρότερο από εδώ?"... Λιόγερμα, κι ήταν η ώρα που χαλάρωνε... ξεψύχησε ύστερα από λίγο, μόνη αβοήθητη κι άσημη σε έναν αδιάφορο κόσμο που ετοιμαζόταν τότε ν' αλλάξει...<br />
<br />
Ο Κωστάκης αναγκαστικά πήγε μόνιμα στους παπούδες του... Ήταν το τελευταίο καλοκαίρι που παραθερίζαμε σε εκείνη την πόλη... και η τελευταία φορά που είδα τον κωστάκη παιδί... "Μην κάνεις παρέα με τον χτικιάρη!" έλεγαν τα άλλα παιδιά της γειτονιάς, καθώς στην αμείλικτη εφηβική μας ηλικία με τα τσιγάρα μας στο χέρι παριστάναμε τους άντρες... Όμως εγώ τον έκανα παρέα... "Αμαρτία ήταν". Μετά δεν ξαναειδωθήκαμε παρά μετά από πολλά χρόνια τυχαία... Η Κλειώ, δυό μόνο φίλους είχε που έλεγε- εξομολογιόταν τον πόνο της... Τον Κυριάκο που πνίγηκε εκεί κάπου στα 70ς... και τη μητέρα μου... Ένα βράδυ πριν χρόνια που ανακάλεσα στη μνήμη μου τους ανθρώπους εκείνους και ιδίως την Κλειώ που πέθανε νέα 40 ετών, η μητέρα μου, μου διηγήθηκε την πραγματική της ιστορία, όχι εκείνη που γνώριζα... Αμείλικτη, στυφή ιστορία... κοφτερή σαν ατσάλι... έτσι αποφάσισα να την ξυπνήσω λίγο από το βαθύ της ύπνο... της το χρωστούσαμε κάπως... "αμαρτία ήταν"... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-X6QzK9hATIY/UMZEhoZPT-I/AAAAAAAAAjE/aL5xgYePQqY/s1600/7307408872_8b3321310d_o.jpg"><img border="0" height="213" src="http://4.bp.blogspot.com/-X6QzK9hATIY/UMZEhoZPT-I/AAAAAAAAAjE/aL5xgYePQqY/s320/7307408872_8b3321310d_o.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<span style="color: magenta;">Για λόγους ευνόητους άλλαξα μόνο τα ονόματα και κάποια ελάχιστα τοπωνύμια... όλα τα άλλα όμως είναι αυθεντικά... μασίφ... σε μιαν Ελλάδα που θα άλλαζε... αλλά δεν...</span> </div>
nikiploshttp://www.blogger.com/profile/13071418241275192643noreply@blogger.com28tag:blogger.com,1999:blog-9183550203628085616.post-16022009292638047512012-11-19T02:55:00.003-08:002012-11-19T02:55:41.951-08:00Σήμερα γάμος γίνεται σ' ωραίο περιβόλι...<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-gfMWKp4AM5k/UKoCIIpZZ_I/AAAAAAAAAhs/TgZ9JJm3qtA/s1600/Ag_Dimitrios.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-mhJR8wFj8bY/UKoCJSm142I/AAAAAAAAAhw/bNu9AA61ssg/s1600/glendi.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Νάκος ήταν δεν ήταν 11 χρόνων... έπαιζε ποδόσφαιρο σε μιαν αλάνα έξω από μιαν απόμερη τότε εκκλησία, τον άγιο Δημήτρη που έχω παλαιότερα ξαναμιλήσει για αυτήν... Το "νάκος" έβγαινε από το Αντιγονάκος, δηλαδή υιός της Αντιγόνης... Το παιχνίδι το διέκοψε ένα γειτονόπουλο που ήρθε τρέχοντας να διαλαλήσει το ενδιαφέρον νέο στην τότε άχαρη, φτωχική και κυρίως ανιαρή παιδική τους ηλικία...<br /> <span style="color: blue;">"Έ! Ελάτε! στην εκκλησία γίνεται γάμος και ο γαμπρός κλαίει!!! τον παντρεύουν με το ζόρι!" </span><br />Όλοι παράτησαν την από κουρέλια φτιαγμένη μπάλα. Έτρεξαν με αλαλαγμούς και φωνές χαρούμενες! Δρασκέλισαν το αφύλακτο προαύλιο και μπήκαν από την πλαϊνή πόρτα για να βλέπουν...<br />Ελάχιστοι συγγενείς. Τέσσερα ή 5 αδέλφια ζωσμένα με όπλα και το ζεύγος, η αδιάφορη νύμφη και ο γαμπρός να έχει σπαράξει στο κλάμμα... γύρω συγγενείς μόνο της νύφης. <br />Το μυστήριο τελείωσε με βλαστήμιες του ιερέως εναντίων των "κωλόπαιδων" που έσκουζαν απ' έξω <span style="color: blue;">"με το ζόρι!" "με το ζόρι!"</span>. Ένας από τα σκληρά αδέλφια βγήκε για να φοβερίσει τα παιδιά, αλλά εκείνα κρυφτήκαν στον γύρω από την εκκλησία απόμερο τόπο και του πετούσαν πέτρες... πρώτος και καλύτερος ο Νάκος που δεν τους πολυσυμπαθούσε τους κουμπουροφόρους... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-gfMWKp4AM5k/UKoCIIpZZ_I/AAAAAAAAAhs/TgZ9JJm3qtA/s1600/Ag_Dimitrios.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="218" src="http://3.bp.blogspot.com/-gfMWKp4AM5k/UKoCIIpZZ_I/AAAAAAAAAhs/TgZ9JJm3qtA/s320/Ag_Dimitrios.JPG" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-lPwlzKyiahU/UKoDXjWYevI/AAAAAAAAAiE/K0Wz-eoHoZU/s1600/MakronisosThumb.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<div style="text-align: justify;">
...3 χρόνια πριν, όταν ο Νάκος ήταν 8 χρονών, ο Σούλης, ο γαμπρός δηλαδή, ξεκινούσε στα 15 του, από την πόλη του να πάει "ταξίδι" μαζί με τον πατέρα του... Για κάποιο λόγο οι αρχές του τόπου τότε το 1947, είχαν αποφασίσει ο πατέρας του Σούλη να πάει στη Μακρόνησο. Καθώς ήταν πολύ μεγάλος τότε για την ηλικία του, έβαλαν το μικρότερο από τα 7 παιδιά του, τον Σούλη να τον συνοδεύσει στο μακρονήσι... Τότε το 1947, ο Σούλης μπήκε σε τραίνο και μετά σε καΐκι για να περάσει με τον πατέρα του 18 μήνες στα αντίσκηνα της Μακρονήσου... Αποτέλεσμα αυτού ήταν να αποκτήσει έναν υποβόσκοντα φόβο και να απέχει ρητά και φοβισμένα από οποιαδήποτε πολιτική δραστηριότητα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-lPwlzKyiahU/UKoDXjWYevI/AAAAAAAAAiE/K0Wz-eoHoZU/s1600/MakronisosThumb.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="190" src="http://4.bp.blogspot.com/-lPwlzKyiahU/UKoDXjWYevI/AAAAAAAAAiE/K0Wz-eoHoZU/s320/MakronisosThumb.jpg" width="320" /> </a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
...πέρασαν 30 τόσα χρόνια από τότε και η ζωή έφερε το Νάκο και τον Σούλη να γίνουν φίλοι και συνεργάτες αναίτια... Ήταν και ομοϊδεάτες πολιτικά με κεντρώες και κάπως συντηρητικές απόψεις, αυτό όμως κανέναν ρόλο δεν έπαιξε για τη σχέση τους και τη φιλία τους. Πήγαιναν ταξίδια, όργωσαν όλη την ελλάδα όπως το απαιτούσε το επάγγελμα...κυρίως φίλοι πάνω απ' όλα... Και οι δύο αγνοούσαν ότι είχαν πάρει μέρος στο συμβάν του γάμου στον Αγιο Δημήτρη στα 1950, ο ένας ως γαμπρός και ο άλλος ως τσόγλανος που πετούσε πέτρες και έκραζε αυτό το ενοχλητικότατο "με το ζόρι" που δικαίωνε και έκανε το μαρτύριο-μυστήριο του Σούλη πιο υποφερτό, αλλά και εξαγρίωνε τους κουμπουροφόρους αδελφούς της νύφης και προπαντώς τον παπά... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σε μια από αυτές τις συναντήσεις τους βρέθηκαν το 1978 στην ΔΕΘ... Χάζευαν στα περίπτερα και από την πολυκοσμία χάθηκαν για λίγο... Ο Νάκος όμως πρόφτασε τον Σούλη και του είπε: <span style="color: blue;">"κανόνισα μια ωραία μπίζνα σε ένα περίπτερο που βρήκα εδώ! που εξαφανίστηκες?"</span> <br />Ο Σούλης δεν μιλούσε... <span style="color: red;">"Μπα χάθηκα στην πολυκοσμία..."</span> απάντησε αδιάφορα... <br />Ο Νάκος όμως εγκάρδια τον ηρέμησε... <span style="color: blue;">"Δεν πειράζει κανονίσαμε με τα παιδιά να βρεθούμε εδώ απ' έξω σε μια ταβέρνα, θα φάνε κι αυτοί εκεί... Θα έχεις την ευκαιρία να τους μιλήσεις..."</span><br />Ο Σούλης που ως ο κοινωνικός της παρέας υπό άλλες συνθήκες θα ήταν πρόσχαρος, τώρα είχε ένα βαριεστημένο και ασυνήθιστα απλανές χαμένο βλέμμα... <span style="color: blue;"><span style="color: red;">"Δεν πειράζει, μιαν άλλη φορά..."</span> </span>είπε στο Νάκο... <span style="color: red;">"Ξέρεις θυμήθηκα ότι πρέπει να τακτοποιήσω και κάτι εκκρεμότητες εδώ στη Σαλονίκη και δεν θα μπορέσω να είμαι μαζί σας... Ίσως όμως να σας προλάβω, αν δεν το διαλύσετε νωρίς"</span>. <br />Για το Νάκο, αυτό σήμαινε καθαρό πούλημα... <br /><span style="color: blue;">"Τι συμβαίνει? Έγινε κάτι?"</span> ρώτησε ξεκάθαρα το Σούλη, που συνέχιζε τα μισόλογα... Στο τέλος με αποφασιστικότητα τον επέπληξε... <br /><span style="color: blue;">"Δεν έχει τέτοια! Δεν θα πάς πουθενά στη Σαλονίκη, μαλάκα!"</span> του είπε... <br />με το ζόρι τον πήρε στην ταβέρνα... </div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-r4n1nlQ58hw/UKoCKbyWkaI/AAAAAAAAAh4/OYjJceeNbjE/s1600/news-diethnis-ekthesi-thessalonikis.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="http://3.bp.blogspot.com/-r4n1nlQ58hw/UKoCKbyWkaI/AAAAAAAAAh4/OYjJceeNbjE/s320/news-diethnis-ekthesi-thessalonikis.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κάθησαν σε ένα τραπεζάκι, ο καιρός κρατούσε ακόμη παράδοξα καλός... Εμφανίστηκε μια παρέα που αποτελούταν από μια γυναίκα γύρω στα 50 και από δύο άνδρες λίγο μεγαλύτερούς της γύρω στα 60... Ο Νάκος τους έγνεψε... <span style="color: blue;">"ελάτε, κυρία Ελένη, κύριε Γιώργο, εδώ!"</span> Αυτοί ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση και κάθισαν ομοτράπεζοι... ένα παιχνίδισμα της τύχης έβαλε δίπλα στον Σούλη την Ελένη η οποία κρατιόταν ακόμη όμορφη παρά την ηλικία της...Ο Σούλης είχε μείνει γεροντοπαλίκαρο, εργένης και παρά τα 46 χρόνια του, έδειχνε νεώτερος... <br />Προς μεγάλη έκπληξη του Νάκου, εκτός από το Σούλη, τώρα χλώμιασε και η Ελένη, μόλις συνειδητοποίησε ποιός ήταν ο ομοτράπεζός της... Εντούτοις, σύντομα ηρέμισε και παρήγγειλε κρασί... <br />Ο Σούλης έτρεμε... Ο Νάκος σύστησε το Σούλη, ενώ η Ελένη παρουσίασε τους άλλους δύο... Ο ένας ήταν σύζυγος κι ο άλλος αδελφός της... Υπήρχε μιαν αδιόρατη αμηχανία στο τραπέζι που ο Νάκος δεν μπορούσε να εξηγήσει... Εκεί που ήταν όμως έτοιμος να μιλήσει, τον πρόλαβε η Ελένη η οποία όμως απηύθυνε σε άλλον το λόγο:<br /><span style="color: blue;">"Γιατί μωρέ Σούλη? μου το κρατάς ακόμη από τότε? σάμπως εγώ το ήθελα? μετά εγώ δεν σε έσωσα δίνοντάς σου διαζύγιο?" <br /><span style="color: red;">"Συμπάθα μας ρε Σούλη!"</span></span><span style="color: red;"> </span>είπε ο αδελφός της... <span style="color: red;">"Πέρασε καιρός από τότε! Έλα ας πιούμε να τα ξεχάσουμε!"</span> συνέχισε γελώντας... </div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-mhJR8wFj8bY/UKoCJSm142I/AAAAAAAAAhw/bNu9AA61ssg/s1600/glendi.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="203" src="http://3.bp.blogspot.com/-mhJR8wFj8bY/UKoCJSm142I/AAAAAAAAAhw/bNu9AA61ssg/s320/glendi.JPG" width="320" /> </a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-VG-q51_NfnI/UKoFTi5Y5iI/AAAAAAAAAiM/ahKsZBJ0BSU/s1600/manou5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Ο Σούλης που ήταν μεγάλη καρδιά σήκωσε το ποτήρι και ήπιε στην υγειά τους... Ο Νάκος είχε μείνει με ανοικτό το στόμα...<br /><span style="color: red;">"Τι έγινε ρε μάγκες? Γνωρίζεστε?" </span><br />Η Ελένη ως πιο τσαούσα πήρε το λόγο:<br /><span style="color: blue;">"Να τότε ήταν δύσκολα χρόνια... τα αδέλφια μου ήταν στο χίτικο... Είχα έναν γκόμενο που ήταν αντάρτης και δεν υπήρχε συζήτηση να τον παντρευτώ... Θα τον σκότωναν στα σίγουρα... Η μάνα μου έδωσε την λύση να υποδείκνυα κάποιον άλλον τυχαίο... Σκέφτηκα ένα συνεσταλμένο γειτονόπουλο τότε που ήταν όμορφος"</span>... και έδειξε το Σούλη... <span style="color: blue;">"Με τον άλλον είχα χάσει την τιμή μου, έτσι τα αδέλφια μου πήγαν με τις κουμπούρες και ο γάμος έγινε σε μια μακρινή απόμερη εκκλησία να μην μας γνωρίσουν"</span>. <br /><span style="color: red;">"Ναι στον Άγιο Δημήτρη"</span>... είπε ο Σούλης σκεφτικά... <span style="color: red;">"και εμένα μου ήρθε ο ουρανός σφοντύλι... είχα που είχα γυρίσει από τη μακρόνησο φοβισμένος, τώρα μου την έπεφταν και κουμπουροφόροι! ήμουν αθώος αλλά σε ποιόν να το έλεγα?"</span><br /><span style="color: blue;">"Το πουλάκι μου έκλαιγε στην εκκλησία"</span> είπε η Ελένη κάπως παιχνιδιάρικα αλλά τρυφερά... <br />Τότε του Νάκου του ήρθε νταμπλάς!!!<br /><span style="color: red;">"Δεν μιλάτε για την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου στο..."</span><br /><span style="color: blue;">"Ναι εκεί είχαμε πάει... ήταν απόμερα τότε" </span>είπε νοσταλγικά η Ελένη...<br /><span style="color: red;">"Ρε εσύ ήσουν ο γαμπρός που έκλαιγε?"</span> είπε ο Νάκος στο Σούλη...και συνέχισε...<br /><span style="color: red;">"Εγώ ήμουν απέξω τσόγλανος τότε και σας πετούσα πέτρες..."</span> <br />Τότε πετάχτηκε ο αδελφός της Ελένης ο Μίλτος...<br /><span style="color: blue;">"Μια πέτρα με βρήκε στο κεφάλι! Θα σε σκότωνα ρε κερατά αν σε έπιανα στα χέρια μου..."</span> </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /><a href="http://2.bp.blogspot.com/-VG-q51_NfnI/UKoFTi5Y5iI/AAAAAAAAAiM/ahKsZBJ0BSU/s1600/manou5.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="224" src="http://2.bp.blogspot.com/-VG-q51_NfnI/UKoFTi5Y5iI/AAAAAAAAAiM/ahKsZBJ0BSU/s320/manou5.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Όλοι γέλασαν και άφησαν τον οίνο να απαλύνει και να εξωραΐσει τα περασμένα... και έγιναν καλή παρέα και συνεργάτες αχώριστοι... <br />Ο Σούλης, τα έφερε η ζωή και έμεινε ανύπανδρος για όλα του τα επόμενα χρόνια μα κυρίως μπον βιβέρ... έφυγε για το μεγάλο ταξίδι φέτος τον Αύγουστο και είπα να τον μνημονεύσω τώρα που έχουν πάρει όλα το δρόμο της λήθης... </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-a2CO4AIKq-Q/UKoNlRXYQ7I/AAAAAAAAAic/Ngj0Gvuyr3o/s1600/Tavern+on+the+Green.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="257" src="http://3.bp.blogspot.com/-a2CO4AIKq-Q/UKoNlRXYQ7I/AAAAAAAAAic/Ngj0Gvuyr3o/s320/Tavern+on+the+Green.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /> <a href="http://2.bp.blogspot.com/-VG-q51_NfnI/UKoFTi5Y5iI/AAAAAAAAAiM/ahKsZBJ0BSU/s1600/manou5.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
nikiploshttp://www.blogger.com/profile/13071418241275192643noreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-9183550203628085616.post-60720838861629441032012-10-05T04:38:00.004-07:002012-10-05T07:00:13.012-07:00 Ασανσέρ για δολοφόνους...<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/--Xzx8qTDlkg/UG7GKPEhz7I/AAAAAAAAAhE/MNqQMav_x8w/s1600/asanser3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-NBjmNbGhbRM/UG7GLDk8EmI/AAAAAAAAAhI/q-3qkBJrYuo/s1600/%CE%B1%CF%83%CE%B1%CE%BD%CF%83%CE%AD%CF%811.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-Hcj5cuy4nqM/UG7GLn6ImOI/AAAAAAAAAhU/H0slN-eQAEg/s1600/%CE%B1%CF%83%CE%B1%CE%BD%CF%83%CE%B5%CF%812.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-Hcj5cuy4nqM/UG7GLn6ImOI/AAAAAAAAAhU/H0slN-eQAEg/s1600/%CE%B1%CF%83%CE%B1%CE%BD%CF%83%CE%B5%CF%812.jpg" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/--Xzx8qTDlkg/UG7GKPEhz7I/AAAAAAAAAhE/MNqQMav_x8w/s1600/asanser3.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a></div>
Πριν τρία Σαββατοκύριακα, εργαζόμουν σε ένα κτήριο που τυγχάνει ερήμωσης... εισέρχεται ταχύτατα σε μια πρόωρη γήρανση και decadence μαζί με όλον τον έμψυχο και άψυχο κόσμο γύρω του. Ήταν κάπως "αρπαχτή" και δουλειά ρουτίνας, αλλά σε ένα περιβάλλον που δημιουργούσε παράξενα συναισθήματα, καθώς πρόσφατα έσφυζε από ζωή και εργαζόμενους που έκαναν όνειρα για το μέλλον τους. <br />
<br />
Παρασκευή, τέλος εργασιών και το προσωπικό συντήρησης-ανανέωσης (η ύστατη ελπίδα των ιδιοκτητών του μεγάρου για να πατσίσουν χασούρες) , με αφορμές την είχε κοπανήσει για τα καλά. Συνεπικουρούσε σε αυτό και η αφραγκιά όλων μας, και το γεγονός ότι ήταν απλήρωτοι για μήνες. Απομακρύνθηκα σε μια γωνία του ισογείου που εβδομάδες τώρα δεν πλησίαζε ψυχή. Γύρω και έξω από το Μέγαρο τα πάντα ήταν σε μια διαρκή και ολοένα αυξανόμενη εγκατάλειψη... <br />
<br />
Πήρα ένα από τα ασανσέρ του κτηρίου που είχαμε φροντίσει να λειτουργούν στοιχειωδώς και ανέβηκα στον τρίτο... Εκεί μετά από κάποιες τελευταίες πινελιές το μόνο που μου έμενε ήταν να ρίξω μια ματιά και στον 6ο και μετά θα έφευγα κι εγώ για πολύ καιρό, καθώς το ακίνητο θα μείνει έρημο για μήνες, ίσως για όλο το χειμώνα. Ζέστη, η Αττική, απέπνεε έναν αποπνικτικό αέρα και είχα ιδρώσει... Έκανα την φευγαλαία και απερίσκεπτη σκέψη να ανέβω με το ασανσέρ. Το πήρα, πάτησα τον 6ο και ανέβηκε κανονικά. Λίγο πριν σταθεροποιηθεί στον 6ο, άρχισε να κατεβαίνει βίαια. Όχι επικίνδυνα, αλλά αρκετά γρήγορα για να καταλάβω ότι κάτι δεν πήγαινε καλά...<br />
<br />
Περίμενα στωϊκά να ακινητοποιηθεί, η καμπίνα, όμως χωρίς άλλο αυτή συνέχισε την κάθοδο και έφτασε κάτω από το 2ο υπόγειο. Εκεί αντί να σταθεροποιηθεί σε κάποιο λεβητοστάσιο ή έξω από μια πόρτα, αυτό μπήκε σε ένα τσιμεντένιο φρεάτιο στα έγκατα της γής. Συνέχισε την κάθοδό του, δίνοντάς μου την εντύπωση πως κατέβηκα τουλάχιστον 2 μέτρα κάτω από το έδαφος του 2ου υπογείου μέσα σε μπετόν... "Ωραία" σκέφτηκα. Μα το χειρότερο με περίμενε, καθώς έσβησε και το φως... Δείγμα πως έχασα κάθε ελπίδα... <br />
<br />
Μια κραυγή μου έφυγε, γιατί δεν περίμενα έτσι αναπάντεχα και άδοξα το τέλος μου... Ένα τελείως έρημο κτήριο φάντασμα, χωρίς ψυχή, κλειδωμένο ερμητικά από το φόβο μη γίνει άντρο λαθρομεταναστών και λαθραίων γενικώς με το προσωπικό τελείως απόν... Η κραυγή μου έφυγε την ώρα που συνειδητοποίησα ότι δεν είχα πάνω μου το κινητό... μόνο έναν μικρό φακό... τον άναψα, ψαχούλεψα το καντράν, τίποτε. Ο Θαλαμίσκος νεκρός. Σκέφτηκα ότι έτσι κι αλλιώς σε εκείνη την πτέρυγα, δεν περνούσε ψυχή, κανείς δεν θα περνούσε από εκεί κοντά, ίσως και για μήνες... Τότε ούρλιαξα όσο δυνατά μπορούσα... ήμουν βέβαιος για το τέλος... άδοξο... "Θα βρουν το άψυχο κορμί μου μετά απο μήνες ίσως και χρόνια" σκέφτηκα... Το χειρότερο όλων, είχα φθάσει μέσω πολυσχιδών συνεργασιών σε εκείνον το χώρο, κι έτσι κανένας από τους στενούς οικείους μου ή φίλους δεν γνώριζε την επαγγελματική μου σχέση με εκείνο το οικόπεδο...<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/--Xzx8qTDlkg/UG7GKPEhz7I/AAAAAAAAAhE/MNqQMav_x8w/s1600/asanser3.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="210" src="http://3.bp.blogspot.com/--Xzx8qTDlkg/UG7GKPEhz7I/AAAAAAAAAhE/MNqQMav_x8w/s320/asanser3.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
Στις δεύτερες πιο ψύχραιμες σκέψεις έψαξα την καμπίνα, για κάποια καταπακτή διαφυγής, για κάποια ατέλεια στις λαμαρίνες... τίποτε... Μασίφ, κακή ιδιοκατασκευή, όπως και η όλη κατασκευή του κτηρίου δλδ... Ξάπλωσα κάτω και έκανα ησυχία... κατά περιόδους αφουγκραζόμουν μήπως ακούσω κάποιον ήχο... απόλυτη ησυχία... μόνο η ανάσα μου... ύστερα από λίγο ήμουν σίγουρος πως άκουγα και την καρδιά μου να χτυπάει ρυθμικά γρήγορα... σχεδόν με ξεκούφαινε... <br />
<br />
Δεν μπόρεσα να υπολογίσω το διάστημα που έμεινα εκεί... Μου φάνηκε τουλάχιστον μια ημέρα, ολόκληρη, ενώ το ρολόϊ μου έδειχνε πως είχαν περάσει μόλις 8 ώρες... Έξαφνα, άκουσα ήχους δυνατούς και ρυθμικά χτυπήματα πάνω πολύ ψηλά... έβγαλα κραυγή. Τίποτε... Στη συνέχεια αφουγκραζόμουν και μόλις τα χτυπήματα ησύχαζαν, ούρλιαζα με όλη μου τη δύναμη... σε βαθμό που θα λιποθυμούσα... Μετά από ώρες κάποιοι επάνω κατάλαβαν ότι έκραζα απεγνωσμένα για βοήθεια και άκουσα μια δυνατή φωνή: <br />
"Που είσαι?" <br />
"Κάτω στο ασανσέρ! απάντησα! μέσα σε φρεάτιο. Είναι τυφλό, δεν έχει πόρτα!" <br />
"Μην κουνηθείς, χαλάρωσε! μου είπε η φωνή..."<br />
<br />
Σκέφτηκα ότι όλο αυτό ήταν της φαντασίας μου, ότι δεν ήταν πραγματικότητα, ότι είχα πλάσει ένα τέτοιο σενάριο για να βοηθήσω τον εαυτό μου... Μου φάνηκε ότι είχαν περάσει ώρες, αλλά σύγκαιρα, ένας δυνατός θόρυβος ακούστηκε στην οροφή της καμπίνας. Κάποιος πήδηξε μέχρι εκεί... Χτύπησε δυνατά με αιχμηρό βαρύ εργαλείο και διέλυσε την οροφή της καμπίνας... Μου έκανε αίσθηση η όσφρηση του οξυγονωμένου αέρα... <br />
<br />
Ένα δυνατό μελαμψό χέρι με τράβηξε έξω και μετά ένας άλλος μας βοήθησε να ανεβούμε... Ήταν κάμποσοι λαθρομετανάστες και δύο συμπατριώτες μας, που είχαν μπεί λαθραία να ξεψειρίσουν το κτήριο από σιδερικά που έτσι κι αλλιώς θα πετάγονταν... Τους κοίταζα και νόμιζα ότι έβλεπα τον ίδιο τον μυστικό δείπνο... Τους πήρα όλους, μια ομάδα 8 ατόμων και καθώς ήταν πλέον βράδυ, δειπνήσαμε σε κοντινό εστιατόριο του Κεραμεικού... Ήμουν άφωνος και πολύ στενοχωρημένος...<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-NBjmNbGhbRM/UG7GLDk8EmI/AAAAAAAAAhI/q-3qkBJrYuo/s1600/%CE%B1%CF%83%CE%B1%CE%BD%CF%83%CE%AD%CF%811.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-NBjmNbGhbRM/UG7GLDk8EmI/AAAAAAAAAhI/q-3qkBJrYuo/s1600/%CE%B1%CF%83%CE%B1%CE%BD%CF%83%CE%AD%CF%811.jpg" /></a></div>
<br />
"Τι έχεις?" Με ρώτησε ο συμπατριώτης μου Ρομά Έλληνας...<br />
<br />
"Να του λέω, τούτες τις μέρες της κρίσης, έκανα ηλίθιες σκέψεις για όλους εσάς, που κλέβετε, που κάνετε διαρρήξεις, ήθελα να σας εξοντώσουν, ήθελα να σας επιβάλλουν στειρώσεις, ήθελα την εξόντωση όλων εσάς", έδειξα τους λαθρομετανάστες, "βέβαια σκέψεις ήταν μόνο, να εξηγούμαστε! τους είπα". "Κι εσείς με σώσατε, μου δώσατε το δικαίωμα να ζήσω, ακριβώς επειδή υπάρχετε και κάνετε αυτή τη δουλειά...". <br />
Αυτοί γελούσαν... Εγώ είχα έναν πονοκέφαλο που μου τρυπούσε τα μηνίγκια... Τα μάτια μου είχαν πεταχτεί... <br />
<br />
Τους άφησα ότι χρήματα είχα, αντάλλαξα τηλέφωνα με τους συμπατριώτες μας και έφυγα, άφωνος... ακόμη και σήμερα έτσι είμαι... χωρίς φωνή πλέον...<br />
<span style="color: red;"></span><br />
<span style="color: red;">Η ιστορία είναι αληθινή και τη βίωσε άμεσος συνεργάτης μου... ήμουν από τους ελάχιστους που γνώριζε την επαγγελματική του σχέση με το ακίνητο εκεί και φυσικά ελάχιστα γνωρίζω τους δικούς του... Μου έκανε εντύπωση ο έντονος συμβολισμός του επεισοδίου με την πραγματικότητα που βιώνουμε... θα βρεθούν άραγε και για εμάς "λαθραίοι" να μας βοηθήσουν?</span><br />
<br />nikiploshttp://www.blogger.com/profile/13071418241275192643noreply@blogger.com22tag:blogger.com,1999:blog-9183550203628085616.post-14187362507834288362012-06-13T12:49:00.000-07:002012-06-23T07:59:13.936-07:00ανακλάσεις φωτός...<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-tQLI8xHe_oo/T9jufWgUSOI/AAAAAAAAAgk/iv8FpbaranM/s1600/reflexion.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="241" src="http://3.bp.blogspot.com/-tQLI8xHe_oo/T9jufWgUSOI/AAAAAAAAAgk/iv8FpbaranM/s320/reflexion.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Ήταν όμορφη... μέσα στη δροσερή νιότη των 20 χρόνων της... <br />
για όλες τις γυναίκες έρχεται μια περίοδος της ζωής τους που λάμπουν σαν αναλαμπές μακρινών φάρων... σειρήνες που καλούν άξιους ταξιδευτές... περαστικές, αιθέριες, λιγνές σιλουέτες, που βάφουν τον καμβά της ζωής μας...<br />
<br />
Στην πραγματικότητα δεν έβλεπα παρά μόνο τον αντικατοπτρισμό της από έναν παλιακό καθρέπτη, στο σαλόνι του σπιτιού της, καθώς αυτή έριχνε ένα φευγαλαίο βλέμμα πριν φύγει για τη δουλειά, ενώ εγώ αραγμένος στον καναπέ, άφηνα το μυαλό μου να μην σκέπτεται τίποτε, ούτε να κάνει μελλοντικά απραγματοποίητα σχέδια επί χάρτου... μόνο να αφεθώ να απολαύσω τη ραστώνη... <br />
Η πόρτα του σπιτιού έκλεισε με τον χαρακτηριστικό θόρυβο... Ησυχία... σηκώθηκα με χαρούμενες σκέψεις προκειμένου να φύγω σε ένα καλοκαίρι πριν πολλά χρόνια που τότε μόλις άρχιζε...<br />
<br />
Δεν είχα κλειδί... Έκλεισα την πόρτα με θόρυβο, που έσβησε σιγά, σιγά από το βόμβο της πόλης στην κυκλοφορία μιας Αθήνας που μόλις τότε ξυπνούσε... Τον ίδιο θόρυβο έκανε πάντα η πόρτα αυτή... Τον άκουσα για τελευταία φορά, όταν την ξαναέκλεισα μετά από αρκετά χρόνια, χωρίς να ξέρω τότε ότι ήταν η τελευταία φορά που εξερχόμουν από αυτό το σπίτι... ο καιρός συνεπήρε με το διάβα του τις μικρές μας κλειστές καθημερινότητες, που με ασέβεια αποκαλούμε καριέρες, παίρνοντας κι εμάς μαζί του στα μικρά-μεγάλα ταξίδια μας...<br />
<br />
Τα χρόνια πέρασαν τόσο γρήγορα... οι δεκαετίες έγιναν ξεθωριασμένες εικόνες... αφαιρετικές αναμνήσεις... κάπου εξωραϊσμένες από το ΕΓΩ μας, κάπου σκοτεινά ανήλια δωμάτια, από εκείνα που αν και δεν θέλουμε να θυμόμαστε, για άγνωστο λόγο, ο ασυνείδητος νους μας κρατά ακέραια...<br />
<br />
Μια δουλειά με έφερε από την γειτονιά αυτή που μόλις πάρκαρα, συνειδητοποίησα πως είχα να περάσω από εκεί, πάνω από 15 χρόνια... Εκ περιεργείας, ή ίσως έτσι πρόκλησης, λόξεψα τον δρόμο μου ώστε να περάσω έξω από εκείνο το σπίτι... Δεν είχαν αλλάξει πολλά, αν και μου έδωσε την εντύπωση ότι είχε να κατοικηθεί χρόνια... Σαν να είχε μείνει εκεί ακίνητο, παγωμένο στο χρόνο, περιμένοντας από εμένα κάτι που δεν θα μπορούσα να προσδιορίσω... <br />
<br />
Την αμέσως επόμενη βρέθηκα για δουλειά στην Κιφησιά... Τελείως άσχετη γειτονιά, και πολύ μακρινή από εκείνη της πρώτης αντανάκλασης... Στεκόμουν έξω από έναν αδιάφορο εμπορικό δήθεν πεζόδρομο και ακριβώς απέναντί μου μια κυρία, καθόλα μαντάμ, μιλούσε στο κινητό, πολυάσχολη και ίσως και μιαν υποψία επιθετική, δίδοντας αυστηρά επαγγελματικές εντολές... Έκανε μια κίνηση για να βγάλει τσιγάρο και η κινησιολογία, πρόδωσε την ταυτότητά της... Η αντανάκλασή της σε έναν εξωτερικό καθρέπτη εμπορικού καταστήματος, απλά ήρθε να με επιβεβαιώσει... Ήταν ακόμη όμορφη, και ίσως η ηλικία να της είχε προσθέσει και μιαν γοητεία και έναν αέρα... <br />
<br />
Την άφησα εκεί με τον αντικατοπτρισμό της, χαμένη μέσα σε μια πολυάσχολη μανιέρα, καθώς ρουφούσε νευρικά το τσιγάρο... Έτσι κι αλλιώς δεν είχα και πολλή μεγάλη επιθυμία για ερωτήσεις των διαφορετικών παρόντων μας, που ίσως και να υπέκρυπταν κάποια ανάγκη δικαίωσης του ΕΓΩ και των επιλογών μας...<br />
<br />
όμως αυτοί οι δυό αντικατοπτρισμοί που απείχαν πάνω, κάτω 20 χρόνια, μου άφησαν μιαν επίγευση ευχαρίστησης... χάρηκα πραγματικά... κι αυτό μετρούσε πάνω από όλα... </div>
<br />nikiploshttp://www.blogger.com/profile/13071418241275192643noreply@blogger.com28tag:blogger.com,1999:blog-9183550203628085616.post-23015409175792354322012-05-01T04:19:00.004-07:002012-05-01T04:19:59.112-07:00Πρωτομαγιά<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-GtH9YrOCT7g/T5_F7ajB8GI/AAAAAAAAAgM/RLtA7_be8RQ/s1600/%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-GtH9YrOCT7g/T5_F7ajB8GI/AAAAAAAAAgM/RLtA7_be8RQ/s1600/%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC.jpeg" /></a></div>
<br />
<br />
Ανδρέας Λυκουρίνος 14 ετών: <br /><span style="color: blue;">"Μπαμπά με πάνε για εκτέλεση στην Καισαριανή μαζί με άλλους επτα. Μη λυπάστε για μένα. Πεθαίνω για την πατρίδα και τη λευτεριά.</span><br />
<span style="color: blue;">Ανδρέας". </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-OtjSlC5R5Q4/T5_GfvPwOvI/AAAAAAAAAgU/Y0CVD_UakUg/s1600/%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC1.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-OtjSlC5R5Q4/T5_GfvPwOvI/AAAAAAAAAgU/Y0CVD_UakUg/s1600/%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC1.jpeg" /></a></div>
<br />Αυτή η χώρα δεν θα έχει ποτέ την τύχη να την κυβερνήσει ένας Ανδρέας Λυκουρίνος αν τον άφηναν ποτέ να μεγαλώσει... <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-OtjSlC5R5Q4/T5_GfvPwOvI/AAAAAAAAAgU/Y0CVD_UakUg/s1600/%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC1.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a></div>
<br />nikiploshttp://www.blogger.com/profile/13071418241275192643noreply@blogger.com20tag:blogger.com,1999:blog-9183550203628085616.post-24567312245873553282012-04-25T10:21:00.001-07:002012-04-25T10:32:04.238-07:00...Θέση Ιατρού στη Σουηδία! Ευκαιρία!<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-deeFa3ju_Og/T5grLd90F8I/AAAAAAAAAe4/KLTZfNHPz0c/s1600/%25CE%25BC%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25AC%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%25823.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-rK7v6h4Ua0M/T5grJ7H_iSI/AAAAAAAAAes/IVQcenctBzE/s1600/%25CE%25BC%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25AC%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%25821.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-3mgZ9qxRDXw/T5gtsv0qycI/AAAAAAAAAfs/RZVz4lfuVgA/s1600/%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%826.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-3mgZ9qxRDXw/T5gtsv0qycI/AAAAAAAAAfs/RZVz4lfuVgA/s1600/%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%826.jpeg" /></a> </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Καθόταν στο παλιό ξύλινο τραπέζι της κουζίνας... Έτριζε-κούναγε και συχνά του έχυνε τον καφέ... αλλά ας είναι... ήταν ο μόνος τρόπος να πιεί κι αυτός έναν καφέ...Το σπίτι μαρτυρούσε πως κάποτε είχαν υπάρξει καλύτερες ημέρες... όμως είχε σιγά, σιγά ξαναγυρίσει στη φθορά μετά από χρόνια παρατεταμένης φτώχιας και ανεργίας... Το ζήτημα ήταν ο επιούσιος... εδώ δεν μιλούσαμε πλέον για πολυτέλειες... Κι ευτυχώς η αδερφή τους έκανε θαύματα με τα μπαλώματα... κι έβρισκε άφθονα ραφτικά-κλωστές στα σπίτια που βοηθούσε...</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-6QR_yBzquXg/T5gus-TsfkI/AAAAAAAAAf0/OftAW2vVMO0/s1600/%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%829.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-6QR_yBzquXg/T5gus-TsfkI/AAAAAAAAAf0/OftAW2vVMO0/s1600/%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%829.jpeg" /></a></div>
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-4ONkVb15JOU/T5gtWJTK-BI/AAAAAAAAAfk/0fI8jORbfU4/s1600/%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%828.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a><br />
<div style="text-align: justify;">
Ανία... Ο Νάσος κοιτούσε τους συνομηλίκους του που είχαν πέντε δραχμές στην τσέπη και πήγαιναν σε μπαρ και κέντρα διασκέδασης... έβρισκαν κορίτσια... "ανώφελο σε λίγο όλα θα χάνονταν" μονολογούσε... Συμπλήρωνε 2 χρόνια χωρίς ούτε ένα μεροκάματο ώστε να μπορεί να συνεισφέρει στο σπίτι του... Παλαιότερα έβρισκε να κάνει τίποτε μικροδουλειές σε κάποιες επιχειρήσεις ή εταιρίες... όμως τώρα είχαν κλείσει όλα... Μόνο το χονδρεμπόριο και η μαύρη αγορά είχαν λίγο κίνηση, όμως τώρα είχαν σκληρύνει τα πράγματα και η μαφία και η βρωμιά, είχαν μπει μέσα σε αυτό το σινάφι για τα καλά...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Γύριζε γύρω του σαν αγρίμι και δεν έβλεπε φως... μόνο μια διέξοδος υπήρχε... αλλά αυτήν δεν τολμούσε καν να τη σκεφτεί... Το απόγευμα πήγαινε στο καφενείο... Του είχαν κόψει το βερεσέ, αλλά ένεκα φτώχιας και στενότητας είχαν αραιώσει και οι πελάτες, κι έτσι άδειες καρέκλες υπήρχαν διαθέσιμες... Κυρίως πήγαινε γιατί καμιά φορά ερχόταν κανένας εργολάβος ή νοικοκύρης και ζητούσαν περιστασιακά χέρια για δουλειά... και μαζεύονταν οι άνεργοι και μειοδοτούσαν... </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-xUG3G0U48wo/T5gtVBm0jfI/AAAAAAAAAfc/XY6pJjj_c_U/s1600/%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%827.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-xUG3G0U48wo/T5gtVBm0jfI/AAAAAAAAAfc/XY6pJjj_c_U/s1600/%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%827.jpeg" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Ένα πρωί έμαθε δύο καταπληκτικά νέα... Το πρώτο είναι ότι ο Μπαρμπα-Τάσος, ένας γείτονας είχε πάρει γράμμα από το γιό του που ήταν μετανάστης στις ΗΠΑ. Αγράμματοι οι περισσότεροι το έδιναν στο καφενείο στο δάσκαλο για να το διαβάσει... τον κερνούσαν και κάναν καφέ κι έτσι η ανάγνωση των επιστολών αποτελούσε ατραξιόν. Το δεύτερο νέο ήταν ότι γύριζε από την ξενιτιά ο παιδικός του φίλος ο Γιώργος... Κάτι έγινε λέει, εβγαλε πολλά λεφτά και έτσι γύρισε για λίγο για να δει τους δικούς του... Ήλπιζε να συναντιόντουσαν... είχαν περάσει τόσα μαζί από παιδιά... Ήταν ο καλύτερος φίλος του... Ο Νάσος λογάριαζε πως αν πήγαινε ποτέ μετανάστης, στο Γιώργο θα πήγαινε... </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-deeFa3ju_Og/T5grLd90F8I/AAAAAAAAAe4/KLTZfNHPz0c/s1600/%25CE%25BC%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25AC%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%25823.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="190" src="http://3.bp.blogspot.com/-deeFa3ju_Og/T5grLd90F8I/AAAAAAAAAe4/KLTZfNHPz0c/s320/%25CE%25BC%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25AC%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%25823.jpeg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-uJnGuOrEc5w/T5grMK5s18I/AAAAAAAAAfE/ac-LpwqBfw8/s1600/%25CE%25BC%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25AC%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%25824.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://1.bp.blogspot.com/-uJnGuOrEc5w/T5grMK5s18I/AAAAAAAAAfE/ac-LpwqBfw8/s320/%25CE%25BC%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25AC%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%25824.jpeg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Έτσι χαρούμενος, ντύθηκε όσο καλύτερα μπορούσε... Στο καφενείο στάθηκε όρθιος, αφού καρέκλες υπήρχαν μόνο για όσους πλήρωναν καφέ. Αττραξιόν γαρ... <span style="color: blue;">"Αγαπημένοι μου γονείς. Είμαι χαρούμενος, ευτυχισμένος και το αυτό εύχομαι δια υμάς"</span>. Το "υμάς" δεν το έγραφε, συνήθιζε όμως ο δάσκαλος να βάζει σάλτσες εξωραΐζοντας τον απλοϊκό λόγο στις επιστολές... <span style="color: blue;">"Εδώ στην Αμερική, όλα είναι περίφημα. Ευγνωμονώ το θεό που με αξίωσε να ζω σε αυτόν τον παράδεισο. Υπάρχουν παντού δουλειες, όρεξη να έχεις και χρήμα με ουρά. Τα σπίτια είναι τέλεια, άνετα μεγάλα και το κόστος ζωής χαμηλότερο από το εισόδημα που βγάζουμε από τη δουλειά. Έτσι μπορώ κάλλιστα να κάνω κομπόδεμα για να πληρώσω τα ναύλα μου που με έφεραν εδώ και να στέλνω και σε εσάς τίποτε. Σκέφτομαι τι χαζός που ήμουν και κοπροσκύλιαζα στην Ελλάδα. Μην βαρυγκομάτε δεν μου λείπει τίποτε εμένα... Ντρέπομαι και λίγο καθώς συλλογιέμαι τη δική σας φτώχια εκεί πίσω... Στέλνω ένα μικρό δωράκι-μαντήλι για τη μεγάλη αδερφή και λίγα χρήματα. Δεν σας στέλνω πολλά σε αυτό το γράμμα για να μην κακομάθετε, αλλά υπόσχομαι ότι στο επόμενο θα σας στείλω τα αγαθά του Αβραάμ και του Ισαάκ. Να είστε γεροί και να προσέχετε τ' αδέρφια μου. Ο υιός σας Εμμανουήλ"</span>. Ο δάσκαλος ξερόβηξε λίγο και ύστερα είπε: <span style="color: blue;">"Υστερόγραφον: Να δώσετε χαιρετισμούς σε όλους εκεί πίσω... ιδιαίτερα στο Νάσο και την Ιωάννα"</span></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-rK7v6h4Ua0M/T5grJ7H_iSI/AAAAAAAAAes/IVQcenctBzE/s1600/%25CE%25BC%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25AC%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%25821.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-rK7v6h4Ua0M/T5grJ7H_iSI/AAAAAAAAAes/IVQcenctBzE/s1600/%25CE%25BC%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25AC%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%25821.jpeg" /></a></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Ο μπαρμπα-Τάσος έκλαιγε... το ίδιο και άλλοι δίπλα του... "Άντε μπαρμπα-Τάσο, είδες? Ο θεός σας λυπήθηκε". Μονολόγησε ένας θαμώνας ομοτράπεζος... Οι νέοι, ιδίως οι όρθιοι αλληλοκοιτάζονταν με νόημα... "Τι κάθόμαστε ρε μαλάκες εδώ πέρα!!! σ'αυτόν τον κωλότοπο? μονολόγησε φωναχτά ένας από αυτούς". </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-deeFa3ju_Og/T5grLd90F8I/AAAAAAAAAe4/KLTZfNHPz0c/s1600/%25CE%25BC%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25AC%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%25823.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="190" src="http://3.bp.blogspot.com/-deeFa3ju_Og/T5grLd90F8I/AAAAAAAAAe4/KLTZfNHPz0c/s320/%25CE%25BC%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25AC%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%25823.jpeg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Το βράδυ στο σπίτι το μοναδικό θέαμα: το ραδιόφωνο. Από τη φτώχια κρατικά κανάλια δεν εξέπεμπαν... μόνο πειρατικά που έκαναν διάφορες μπίζνες... εκεί δημοσίευαν δωρεάν και αγγελίες. Ο καιρός είχε ζεστάνει κι έτσι κάθονταν στην αυλή του σπιτιού. <span style="color: blue;">"Η Ελένη Δεσύλα, αφιερώνει το επόμενο τραγούδι στους συμμαθητές της και σε όλο το Γ4 του Δ' Γυμνασίου. Τους αποχαιρετά και εύχεται να είναι γεροί, καθώς αύριο φεύγει μετανάστρια για την Αυστραλία"</span>. Καπάκι μπαίνει το τραγούδι, αλλά ο Νάσος μέσα του καίει... Η Ελένη δεν ήταν για αυτόν ένα τυχαίο κορίτσι... "Την κατάφεραν τα καθήκια οι δικοί της τελικά"... σκέφτηκε...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο κόσμος του είχε μαυρίσει... από την ανημποριά, την ανυπομονησία, την απαγοήτευση, τη φτώχια και την απόγνωση... Στον Τόπο του, μόνο οι μπράβοι και οι μαφιόζοι μαζί με τους πολιτικούς έκαναν κουμάντο και έτρωγαν με χρυσά κουτάλια... "Καλύτερα στην ξενητιά το Λενάκι, παρά να πάει να γίνει κοκότα τους", ξανασκέφτηκε... Ωστόσο ο κόσμος έλαμψε μέσα του καθώς θυμήθηκε τον φίλο του το Γιώργο... "Το καθήκι... είναι εδώ 10 μέρες και δεν έχει δώσει σημεία ζωής. Εμ βλέπεις είναι φραγκάτος τώρα... τι να κάνει με μας τους κουρελήδες". Μα θες το πείσμα, θες το άδικο, τον όπλισαν κι έτσι το απογευματάκι αποφάσισε να πάει από το σπίτι του... Πόδια είχε, γερός ήταν... μετά από περπάτημα έφθασε έξω από το σπίτι... Η μητέρα του στην πόρτα τον κοίταξε ερευνητικά πίσω από το παράθυρο... "Ο Γιώργος δεν είναι εδώ παιδί μου!" του είπε ψεύτικα... "Πήγε με τον πατέρα του για δουλειές!", αποτελείωσε η γραία. Μα από μέσα από το σπίτι ακούστηκε βήχας ατέλειωτος.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
"Ποιός είναι Μάνα?" </div>
<div style="text-align: justify;">
"Κανείς παιδάκι μου!" είπε πάλι η κυρία, αλλά ύστερα την πήραν τα κλάμματα... "Που να κρυβόμαστε από σένα παιδάκι μου! Θα μας τιμωρήσει κι ο Θεός!" ξέσπασε σε λυγμούς... του άνοιξε...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μέσα στο εσωτερικό του σπιτιού, το οποίο ο Νάσος είχε χρόνια να επισκεφθεί, υπήρχε μια μπόχα... Σε ένα άθλιο ντιβάνι, ήταν ξαπλωμένος, αγνώριστος ο φίλος του. Σωστό, ζωντανό λείψανο. Ο Νάσος τον αγκάλιασε... ο Γιώργος ξέσπασε σε λυγμούς!. Κοιτάζονταν ώρες χωρίς να ανταλλάξουν καμία κουβέντα... Τη σιωπή έσπασε ο Γιώργος...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
- "Ξέρεις χάθηκα γιατί βλέπεις την κατάστασή μου... Γύρισα για να ... πεθάνω αξιοπρεπώς στον τόπο μου"... "καλύτερα εδώ, παρά σαν το αδέσποτο σκυλί εκεί"...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Νάσος κοκκίνισε: "Καλά ρε μαλάκα, εσύ δεν έγραψες στους δικούς σου, πως εκεί έξω είναι όλα τέλεια? Πως έχεις δουλειά, λεφτά?" "Πως είναι επίγειος παράδεισος?". </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-XC7n2a4nF3Y/T5gyNkw6_CI/AAAAAAAAAgA/BB65X-7v3Gw/s1600/%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%8210.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-XC7n2a4nF3Y/T5gyNkw6_CI/AAAAAAAAAgA/BB65X-7v3Gw/s1600/%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%8210.jpeg" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
- Ο Γιώργος ξεροκατάπιε... έβηξε κι ύστερα είπε: "Και τι ήθελες ρε να γράψω στους γονείς μου?" "πως εκεί είναι κόλαση? Πως ζω κάτω κι από τα σκουλήκια? Πως καθημερινά μου φέρονται σαν ζώο? Σαν σκλάβο? Πως το μόνο που μου μένει αφού δουλεύω σαν σκυλί 15 ώρες κάθε μέρα είναι να κοιμάμαι σε ένα σάπιο δωμάτιο μαζί με άλλους 20 βρωμιάρηδες? κλέφτες? που ο καλύτερος σε καρυδώνει για ένα δολάριο?"</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Νάσος κούνησε καταφατικά το κεφάλι: "Ξέρεις τις προάλλες ήμουν στο καφενείο. Ο Μπαρμπα-Τάσος, διάβαζε την επιστολή του γιού του του Μανώλη! τον θυμάσαι?" </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Το φάντασμα που κάποτε λεγόταν Γιώργος, γέλασε πικρά: "Τον Μανώλη τον λυπούνται και τα ποντίκια ακόμα... Φαντάσου να κοιμάσαι στα σκατά. Κυριολεκτώ. Μετά να ξυπνάς, να δουλεύεις ξεσκατίζοντας με ένα φτυάρι, να ξανακοιμάσαι εκεί στον ίδιο χώρο και έτσι να περνούν οι μέρες σου... Μόνο μια φορά το μήνα να σε αφήνουν να βγεις από το εργοστάσιο και να πηγαίνεις σε έναν βρωμότοπο να κάνεις ένα ντουζ να ξεγελάσεις τον εαυτό σου ότι είσαι κι εσύ άνθρωπος..."</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-O22DAp5dQ_g/T5grNAYEzkI/AAAAAAAAAfI/m_RRT_NgKMs/s1600/%25CE%25BC%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25AC%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%25825.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://4.bp.blogspot.com/-O22DAp5dQ_g/T5grNAYEzkI/AAAAAAAAAfI/m_RRT_NgKMs/s320/%25CE%25BC%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25AC%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%25825.jpeg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-XC7n2a4nF3Y/T5gyNkw6_CI/AAAAAAAAAgA/BB65X-7v3Gw/s1600/%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%8210.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
-"Καλά γιατί δεν φέυγετε για κάπου παραδίπλα μήπως είναι καλύτερα?" ρώτησε ο Νάσος</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-"Απλά γιατί δεν επιτρέπεται... Χρωστάμε στη μαφία μια περιουσία για να ξεπληρώσουμε τα ναύλα μας... Και αυτοί δεν αστειεύονται... Για να καταλάβεις για να στείλω εδώ στους γονείς και στις αδελφές μου λίγα ψωροδολάρια πήρα δάνειο... Και αυτοί εκεί είναι σωστοί τοκογλύφοι... ένα δανείζεσαι, δέκα γυρνάς πίσω..." </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-"Και τότε πως σε άφησαν να φύγεις?" "Να γυρίσεις εδώ?" </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Γιώργος μετά από ένα μπαράζ βήχα και ανημποριάς ξαναβρήκε τ' ανάκαρα να μιλήσει... "Η καρβουνόσκονη... δεν κάνει για μένα... με σκότωσε βλέπεις μέσα σε 5 χρόνια... Η μαφία κάτι τέτοιους σαν και μένα, τους ξεπαστρεύει για να αδειάσει θεση γι' άλλον... Αλλά το ψυλλιάστηκα... μάζεψα τις δυνάμεις μου και το έσκασα από το νοσοκομείο... πήγα στο λιμάνι κι ένας καπετάνιος Τούρκοκρητικός με λυπήθηκε... Συμφωνήσαμε να έρθω με το βαπόρι μέχρις εδώ. Αν ψόφαγα θα με πέταγε στα ψάρια... Φτυάριζα κάρβουνο 17 μέρες και ξέρεις κάτι? Εκεί στο βαπόρι έφαγα φαγάκι, που δεν είχα φάει 5 χρόνια στο Αμέρικα"</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Νάσος ξαναπήρε το λόγο: "Κι εδώ τι θα κάνεις ρε μαλάκα? Θα μου κάνεις παρέα να πεταλώνουμε ψύλλους? Μέχρι και το Ελενάκι με παράτησε και έφυγε..." </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Γιώργος απάντησε πικρά: "Εγώ ήρθα εδώ κολλητέ, απλά για να πεθάνω... δεν μου μένουν ούτε δυό - τρεις μήνες, έτσι είχε πεί ο μαφιόζος γιατρός στους βαρώνους εκεί με νόημα, στο Νοσοκομείο στο Τζέρση..." ύστερα σοβάρεψε... "Άκου εδώ μαλάκα... σε ξορκίζω... κάνε ότι κάνεις, φάε σκουπίδια, σκατά, από εδώ μην το κουνήσεις... Ο κόσμος δεν είναι ρόδινος... πήγα σε τόσα μέρη, παντού είναι τα ίδια σκατά και χειρότερα... Εσύ είσαι έξυπνος. Βρες τρόπο να τα βολέψεις... Εκεί έξω θα είσαι σκουπίδι. Τι σκουπίδι και τα σκουπίδια είναι καλύτερα ακόμα... Α' και το Ελενάκι δεν θες να μάθες καλύτερα τι θα το βάλουν να κάνει εκεί... θα παρακαλάει να πεθάνει κάθε μέρα... παράλληλα τα βράδυα, θα ικανοποιεί τις ορέξεις του κάθε γερο-κερατά εκεί..." Δεν είχε καθόλου ειρωνία ο λόγος του... και αυτό φόβιζε περισσότερο το Νάσο... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η σκουριασμένη εξώπορτα της αυλής του σπιτιού του Γιώργου, βρόντηξε... Ο Νάσος περπατούσε τώρα με άλλον τρόπο... Ήταν κάπως, μια υποψία λιγότερο δυστυχισμένος... Η νύχτα σιγά, σιγά έμπαινε και οι δρόμοι ερήμωναν... Οι ίδιοι δρόμοι που κάποτε έσφυζαν από ζωή, από ανθρώπους... Ο Νάσος το είχε πάρει απόφαση... Θα έμενε... κόντρα σε όλους και όλα... </div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-4ONkVb15JOU/T5gtWJTK-BI/AAAAAAAAAfk/0fI8jORbfU4/s1600/%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%828.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-4ONkVb15JOU/T5gtWJTK-BI/AAAAAAAAAfk/0fI8jORbfU4/s1600/%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%828.jpeg" /></a></div>
<br />
<br />
<div style="color: red; text-align: justify;">
> Η ιστορία αυτή διαδραματίστηκε στη χώρα μας στη δεκαετία του 50... Μου είναι στενότατα οικεία κι έτσι εκτός από τα ονόματα αλλαξα και λίγο τις δουλειές και τις συνήθειες βάζοντας αυθαίρετα κάποιους ετεροχρονισμούς... Μου ήρθε έντονα ξανά στο νου, ιδίως τώρα που τόσοι και τόσοι προπαγανδίζουν τη μετανάστευση από την Ελλαδα... Ιδίως εκείνη των επιστημόνων... και επειδή μας μπαίνουν συνεχώς ιδέες... έτσι να έχουμε στο βάθος του μυαλού μας και αυτά που συνέβησαν στους γονείς μας...</div>nikiploshttp://www.blogger.com/profile/13071418241275192643noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-9183550203628085616.post-36284285796778180912012-04-13T11:38:00.000-07:002012-04-13T11:38:31.818-07:00 ...πάντων χρημάτων μέτρον έστιν άνθρωπος... <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-DxzB90HgZQQ/T4hyXqQNZkI/AAAAAAAAAeg/JLJy_0J0pqM/s1600/%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CF%82%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BD.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="http://2.bp.blogspot.com/-DxzB90HgZQQ/T4hyXqQNZkI/AAAAAAAAAeg/JLJy_0J0pqM/s320/%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CF%82%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BD.jpg" width="320" /></a></div>
...<span style="font-family: courier new; font-size: 130%;">των μεν όντων ως έστιν, των δε ουκ όντων ως ουκ εστίν...</span><br />nikiploshttp://www.blogger.com/profile/13071418241275192643noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-9183550203628085616.post-40769304977890109472012-03-26T04:05:00.003-07:002012-03-26T04:10:29.048-07:00The story of the cat...<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-6q527Omg-vo/T3BMvWcCR0I/AAAAAAAAAeI/eSU0m6ecYdA/s1600/cat-king.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="229" src="http://3.bp.blogspot.com/-6q527Omg-vo/T3BMvWcCR0I/AAAAAAAAAeI/eSU0m6ecYdA/s320/cat-king.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="color: blue; text-align: center;">
I will not reign...</div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-r6wH3XShOC4/T3BMxNJbUbI/AAAAAAAAAeQ/pHpdfpJnp7s/s1600/cat-servant.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="217" src="http://2.bp.blogspot.com/-r6wH3XShOC4/T3BMxNJbUbI/AAAAAAAAAeQ/pHpdfpJnp7s/s320/cat-servant.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="color: purple; text-align: center;">
to serve I disdain...</div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-RwlbhJu6cYc/T3BMyHVtf4I/AAAAAAAAAeY/3Ha6uDJEfhE/s1600/cat2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://3.bp.blogspot.com/-RwlbhJu6cYc/T3BMyHVtf4I/AAAAAAAAAeY/3Ha6uDJEfhE/s320/cat2.jpg" width="302" /></a></div>
<br />
<div style="color: red; text-align: center;">
the cat I remain... </div>
<br />
<br />
<br />nikiploshttp://www.blogger.com/profile/13071418241275192643noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-9183550203628085616.post-16410991171341146582012-03-19T11:33:00.008-07:002012-03-19T13:02:31.277-07:00... Απρόσκλητοι μουσαφιραίοι... <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-XqfUQUAwHss/T2d5lCvOGoI/AAAAAAAAAdo/iWAAFuS1UuA/s1600/parelasi-avres021.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="http://2.bp.blogspot.com/-XqfUQUAwHss/T2d5lCvOGoI/AAAAAAAAAdo/iWAAFuS1UuA/s320/parelasi-avres021.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Από το πρωί η μέρα δεν φαινόταν καλή... από εδώ και από εκεί κυριαρχούσαν οι χειρότερες φήμες. "Θα χτυπήσουν στο ψαχνό", "Θα σας σκοτώσουν, κρίμα να πάτε στον τάφο νέοι", "τους άλλους που συνέλαβαν τους εκτέλεσαν εχθές το βράδυ. Ο Θείος Αναστάσης άκουσε πυροβολισμούς στου Ζωγράφου. Τους έθαψαν εκεί που χτίζουν τα κτήρια". Και άλλες πολλές, ακόμη χειρότερες... Καθόμασταν στην Κυψέλη στο φοιτητικό διαμέρισμα του Άρη. Μα ο αέρας μας έπνιγε... δεν ήταν δυνατόν σήμερα, τούτες τις μέρες να μείνουμε μέσα... Οι εικόνες πήγαιναν κι ερχόντουσαν, μα ο φόβος ήταν το μόνο βέβαιο και κυρίαρχο που έμενε... </div>
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-1Y3CXAufUIQ/T2d5kc0q_tI/AAAAAAAAAdk/osTY2RRN3is/s1600/parelasi-avres009.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="http://4.bp.blogspot.com/-1Y3CXAufUIQ/T2d5kc0q_tI/AAAAAAAAAdk/osTY2RRN3is/s320/parelasi-avres009.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Το πρωί κάποιοι είχαν ακούσει σποραδικές ριπές... Αποφασίσαμε να κατεβούμε στο Πολυτεχνείο κι ότι βρέξει ας κατεβάσει... αν τα βρίσκαμε σκούρα θα την κοπανάγαμε ξανά... τα στενά τα ξέραμε... Συρθήκαμε από την άνω πλευρά της Κυψέλης... παντού άγρια βλέμματα... όλοι καχύποπτοι... "Αυτός είναι ρουφιάνος... και τη μάνα του πουλάει για ένα κατοστάρικο!", "εκείνη πρόσεχέ την, έχει έναν θείο στην ασφάλεια... θα κελαηδήσει". Ο αέρας είχε μια περίεργη οσμή που σου έπιανε το στομάχι... φθάσαμε στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας... πουθενά αυτοκίνητα... ψηλά, αύρες της αστυνομίας ακροβολισμένες. Έξω ένα πλήθος να περπατάει δήθεν αδιάφορο να πάει στη δουλειά του. Που και που, στρατιωτικά τζιπ ή οχήματα να τρέχουν σαν δαιμονισμένα... καμμένα, σκουπίδια, πέτρες προσέδιδαν τη χθεσινοβραδυνή μάχη που είχε συντελεστεί εκεί... στην οποία είχαμε πάρει μέρος... </div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-EgoSsttohxI/T2d5jCba2DI/AAAAAAAAAdY/EXPF2Fs1NCQ/s1600/23-iouliou-1975025.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="http://2.bp.blogspot.com/-EgoSsttohxI/T2d5jCba2DI/AAAAAAAAAdY/EXPF2Fs1NCQ/s320/23-iouliou-1975025.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε την Αλεξάνδρας... Τοπία γνώριμα, άγρια βλέμματα, όλοι καχύποπτοι μα και με έναν περίεργο, ανεξήγητο ενθουσιασμό... Κυρίες μας κοίταζαν με υποτιμητικό βλέμμα, μα και άλλες με συμπόνοια, με κάποια λύπη... δεν ξέρω ποιό από τα δύο αυτά βλέμματα με εκνεύριζε περισσότερο... προχωρήσαμε στην Πατησίων... όσο πλησιάζαμε στο Πολυτεχνείο, εικόνες γνώριμου χάους... Τα συναισθήματα οικεία, ξεφοβιστικά και ανάμεικτα...</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-JlxuowUynkg/T2d5ldLyu6I/AAAAAAAAAd4/3reXTOPGr-E/s1600/%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25BB%25CF%2585%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2587%25CE%25BD%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25BF2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-4bhM7xS_q08/T2d5m8RHgVI/AAAAAAAAAd8/vEYU72xCUCs/s1600/%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25BB%25CF%2585%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2587%25CE%25BD%25CE%25B5%25CE%25B9%25CE%25BF1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="234" src="http://2.bp.blogspot.com/-4bhM7xS_q08/T2d5m8RHgVI/AAAAAAAAAd8/vEYU72xCUCs/s320/%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25BB%25CF%2585%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2587%25CE%25BD%25CE%25B5%25CE%25B9%25CE%25BF1.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
...<br />
<div style="text-align: justify;">
Την ώρα της εισβολής είμασταν Αλεξάνδρας και Μαυροματαίων... οι ριπές, δεν ήταν φήμες... ο φόβος παραδόξως δεν ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα, αλλά κάτι άλλο πιο άγριο... φωτιές, χαμός κόσμος που έτρεχε αλαφιασμένος, στρατιώτες, λοκατζήδες, συλλήψεις, μα κυρίως ξύλο, αλύπητο ξύλο... Ξεμένουμε μόνο εγώ και ο Άρης, οι άλλοι είναι χαμένοι από προσώπου γης... πηγαίνουμε αργά στη Μαυροματαίων, σερνόμαστε σκυφτοί σαν αγρίμια... ακούγονται φωνές από κυράτσες που φωνάζουν: "εκεί είναι πιάστε τους παλιο-αλήτες!". Παντού ασφαλίτες, μπάτσοι και λοιποί παρατρεχάμενοι με πολιτικά ή ντυμένοι "φοιτητικά", μπαίνουν, αρπάζουν διαφόρους και τους σαπίζουν στο ξύλο... Οι ελπίδες μας έχουν εξανεμιστεί... μπροστά μας υπάρχει ένα μεγάλο μπλοκ από ασφαλίτες... ακούγονται ουρλιαχτά... όσοι προχωρούν τους συλλαμβάνουν μετά ξύλου και εθνοσωτηρίου μουσικής...</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-JlxuowUynkg/T2d5ldLyu6I/AAAAAAAAAd4/3reXTOPGr-E/s1600/%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25BB%25CF%2585%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2587%25CE%25BD%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25BF2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="238" src="http://2.bp.blogspot.com/-JlxuowUynkg/T2d5ldLyu6I/AAAAAAAAAd4/3reXTOPGr-E/s320/%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25BB%25CF%2585%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2587%25CE%25BD%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25BF2.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Κάποιοι άλλοι από διάφορες πόρτες κάνουν νόημα σε κάποιους να πανε να τους κρύψουν... Μα μόλις πλησιάζουν πετάγονται από τις πόρτες ασφαλίτες και τους συλλαμβάνουν... είμαστε σαν χαμένοι... οι θυρωροί καραδοκούν και αν πλησιάσεις σε είσοδο πολυκατοικίας, ξαφνικά εμφανίζονται μαζί με ασφαλίτες και πιστόλια... Έξαφνα ένα παραπόρτι ανοίγει... δυό πελώρια χέρια μας αρπάζουν και μας φυγαδεύουν στο εσωτερικό ενός κάπως ανεξάρτητου διαμερίσματος... υπάρχει σκοτάδι, αλλά σύντομα καταλαβαίνουμε ότι εκεί είναι ένα καταφύγιο, καθώς υπάρχουν αρκετοί φυγάδες σαν και εμάς... Ο σώτήρας μας, μας γνέφει να κάνουμε ησυχία με νόημα... Περάσαμε εκεί όλη τη νύχτα, ώσπου ξημέρωσε... φεύγοντας με το πρώτο φως αναγνωρίσαμε το σωτήρα μας... </div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Ήταν ο ηθοποιός Νίκος Βασταρδής, που εχθές το βράδυ έφυγε από τη ζωή... Δεν μπορώ να ξέρω περισσότερα, αλλά εκείνο το βράδυ με πραγματικό κίνδυνο της ζωής του έσωσε κόσμο... και αυτό δεν μπορώ με τίποτε να το ξεχάσω... και ποτέ δεν το διαφήμισε, ούτε το εκμεταλλεύτηκε... για εκείνον ήταν αυτονόητο βλέπεις... έτσι το αισθανόταν... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-3qiIEx9LT8Q/T2d5jzxRGII/AAAAAAAAAdc/GHWo89cVYqc/s1600/nikvas.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="228" src="http://3.bp.blogspot.com/-3qiIEx9LT8Q/T2d5jzxRGII/AAAAAAAAAdc/GHWo89cVYqc/s320/nikvas.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<span style="color: red;"><br />ΥΓ: Ένα ύστατο πλην ήκιστο αφιέρωμα στον μεγάλο ηθοποιό μέσα από την βιωματική διήγηση στενού συγγενούς μου, που έζησε τα γεγονότα εκείνο το βράδυ από πρώτο πρόσωπο, και χαρη στον κο Βασταρδή είναι σήμερα σε θέση να τα διηγηθεί...</span>nikiploshttp://www.blogger.com/profile/13071418241275192643noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-9183550203628085616.post-61523443597908846902012-02-01T05:11:00.000-08:002012-02-02T12:31:21.482-08:00Η Νίκη της Σαμοθράκης... <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-1xF0GK7BYo4/Tyk5PYJsypI/AAAAAAAAAb8/F_EvBM6n154/s1600/moon4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-00qreOwfB_s/Tyk5S05kZII/AAAAAAAAAcQ/hbfTpvqYzqQ/s1600/Moon1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="283" src="http://2.bp.blogspot.com/-00qreOwfB_s/Tyk5S05kZII/AAAAAAAAAcQ/hbfTpvqYzqQ/s320/Moon1.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-cTXv_bHVbCY/Tyk5Q5NSkSI/AAAAAAAAAcE/q6O66GXK-YU/s1600/moon3.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a></div>
Ο Πάνος στάθηκε να κοιτάζει τις παλιές φωτογραφίες... Ξάνθη 1992... ήταν και εκείνη εκεί... η Έλενα... Από τη Θάσο, μελαμψή μα με ένα πρόσωπο τόσο όμορφο που οίκτιρε τον κόσμο που δεν ήταν ζωγράφος να το αποτυπώσει σε χίλιους πίνακες... Μικρά βήματα στα καλντερίμια της παλιάς πόλης... Μεγάλα όνειρα στον κόσμο... Διαστρικά ταξείδια στο διάστημα τις νύχτες... Της είχε δείξει τ' αστέρια... την Κασσιόπη, τον Κηφέα, τον αστερισμό του Κύκνου... του είχε αποτυπώσει το χαμόγελό της στον καμβά της ψυχής του... ανεξίτηλο... να πυρρώνει την καρδιά του... Δυό γουλιές τσίπουρο να στάζει κόμπος στο λαιμό... κι ύστερα η νύχτα... <br />
<br />
Τα χρόνια πέρασαν... όχι εύκολα, μα για τον Πάνο το Μαθηματικό, το μεταπτυχιακό και το διδακτορικό ήταν peace of cake... Η Έλενα σταθερά στον καμβά της ζωής του... Πράγα, Λωζάννη, Καλιφόρνια, τόποι, χρόνοι χωρίς σημασία, αρκεί να είχαν κι αυτήν μέσα... Κι ο Πάνος στον αγώνα πάντα, εκείνον των ψηλών τειχών που ο ίδιος είχε χτίσει για τον εαυτό του... Κι η Αθήνα να εκσυγχρονίζεται να βάζει τα καλά της και να ντύνεται σιγά, σιγά ευρωπαία... Κι ο Πάνος να χαράσσει πορείες σε μακρινούς πορτολάνους... δεν έχουν σημασία οι τόποι... αρκεί να είναι κι αυτή μέσα... Στην ανεμόσκαλα των ονείρων του, με τη μοναξιά του σύντροφο και τα όνειρά του εικόνες... Σουηδία, Νορβηγία... Στα αποκρυσταλλωμένα από τον πάγο πεζοδρόμια, έσερνε τα βαριά βήματά του... πάλι είχε ξενυχτήσει στο διαδίκτυο για ένα φθηνό υπερατλαντικό αεροπορικό ταξείδι... Μια λιακάδα... <br />
<br />
Σαν Ίκαρος, η Αθήνα, η χώρα πέταξαν πολύ ψηλά στον ήλιο... κάηκαν τα φτερά τους... Σαν Ίκαρος κι ο Πάνος έκαψε γρήγορα τα δικά του τα φτερά... Δεν την άκουσε που του επαναλάμβανε συνεχώς στα γράμματά της να προσέχει... "Εδώ δεν ξημερώνει ποτέ... της έγγραφε..." "Πήρες τον ήλιο μακριά μαζί σου..." Στο σκοτεινό Όσλο, ήρθαν οι επαγγελματικές επιτυχίες, μα για τον Πάνο δεν ήταν παρά η λογική συνέπεια μιας πολύ σκληρής δουλειάς γεμάτης στερήσεις... Στις μακριές νύχτες της ζωής του, όταν κατέβαινε τα σκαλιά του μετρό, σχημάτιζε την εικόνα της... Άνοιγε λαίμαργα το λάπτοπ για ένα email της... για τα λόγια τους που δεν θα έπρεπε να παν χαμένα...<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-1tZkNXHUugE/Tyk5SKIrXhI/AAAAAAAAAcM/PMOdIDAh04s/s1600/moon2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="256" src="http://3.bp.blogspot.com/-1tZkNXHUugE/Tyk5SKIrXhI/AAAAAAAAAcM/PMOdIDAh04s/s320/moon2.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
Το Αεροπλάνο προσγειωνόταν στην διάπυρρη από το καλοκαίρι Αθήνα... Η χώρα προσγειωνόταν στην πραγματικότητα... Κι ο ευτραφής πρωθυπουργός διεμήνυε σε όλους τους τόνους την ανάγκη σκληρών μέτρων... Ο Πάνος στα στενά της Καλλιθέας προσπαθούσε να οσμιστεί τον αέρα... "Μα είχε τόσες οσμές!" σκεφτόταν που τις είχε ξεχάσει... Δεν τον απασχολούσαν ούτε οι επαγγελματικές επιτυχίες (το Όσλο τον ήθελε), ούτε τα email της Έλενας ("Να προσέχεις!!! Δεν με ακούς! Πάρε σε παρακαλώ το αεροπλάνο κι έλα εδώ!"Μόνο αυτό κάνε!!!" ). Κατά έναν παράδοξο τρόπο, ο Πάνος είχε σκίσει τους πορτολάνους τα ταξείδια, την περηφάνεια που τον κοίταζαν λαίμαργα οι γονείς του... Σκληρός καπετάνιος ο πατέρας του ήταν περήφανος που ο γιός του έπαιρνε τα χνάρια του, με σύγχρονα σκαριά, πιο στέρεα...αυτά της επιστήμης...<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-cTXv_bHVbCY/Tyk5Q5NSkSI/AAAAAAAAAcE/q6O66GXK-YU/s1600/moon3.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="222" src="http://4.bp.blogspot.com/-cTXv_bHVbCY/Tyk5Q5NSkSI/AAAAAAAAAcE/q6O66GXK-YU/s320/moon3.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
Ο Πάνος δεν ήθελε να δει κανέναν... δύσκολα απαντούσε στα emails και το κινητό του ήταν σταθερά κλειστό... Ποιού? Εκείνου που μας ξεσήκωνε για καφέ, επαφή και συζήτηση... που κάποτε ερχόταν από το άλλο άκρο της Αθήνας να μας συναντήσει, αν κάποιος δεν ήταν καλά... Κοιτούσε τώρα τις παλιές φωτογραφίες... "Άγιος Ιωάννης-Πήλιο"... όλη η παλιοπαρέα μαζεμένη... "φτού μας". Το ράδιο έπαιζε ένα όμορφο τραγούδι... χιλιάδες μίλια μακριά, άκουγα το ίδιο ακριβώς εκείνο το βράδυ... "Βαριά ποτά, βαριά τσιγάρα... Τι κι αν δεν είν' ο κόσμος, ότι ονειρεύτηκες... τι κι αν σου δίνει πάντα ελπίδες ψεύτικες... η νύχτα απόψε μοιάζει να είναι φίλη σου... κόκκινο το φεγγάρι... βάλτο στα χείλη σου"... <br />
<br />
Πρέπει να ταλαντεύτηκε για λίγο το τεράστιο σώμα του στο κάγκελο του μπαλκονιού... Η καλοκαιρινή νύχτα γέμιζε με μια πορφυρή ματωμένη πανσέληνο... Μετά έγινε αστρόσκονη... Κομήτης ίσως σε κάποιον μακρινό γαλαξία... Μας έκανε τη χάρη κι έβρεξε μετά από δύο ημέρες... Βρεθήκαμε όλοι στην Αθήνα... Στο αεροδρόμιο δεν γύρισα να κοιτάξω κανέναν... μόνο η άκρη του ματιού μου πήρε κάπου την Έλενα να περιφέρεται, περιμένοντας τη δική της πτήση... Καθώς σηκώθηκε δυνατά το airbus τα σύννεφα είχαν φύγει... και υπήρχε ξαστεριά... έριξα ένα φευγαλαίο βλέμμα στα φώτα που γλυστρούσαν στους αυτοκινητότρομους από κάτω... η Αθήνα φωτισμένη, ετοιμαζόταν για μιαν άλλη μακριά νύχτα...<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-1xF0GK7BYo4/Tyk5PYJsypI/AAAAAAAAAb8/F_EvBM6n154/s1600/moon4.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://1.bp.blogspot.com/-1xF0GK7BYo4/Tyk5PYJsypI/AAAAAAAAAb8/F_EvBM6n154/s320/moon4.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<span style="color: red;">Χρωστούσα αυτήν την ανάρτηση... φυσικά τα ονόματα και οι τοποθεσίες είναι αλλαγμένα, η ιστορία, όμως πέρα για πέρα αληθινή και πολύ οικεία για μένα... </span><br />
<span style="color: red;">έτσι ήθελα να τη βγάλω από μέσα μου για χρόνια... </span><br />
<span style="color: red;"> </span>nikiploshttp://www.blogger.com/profile/13071418241275192643noreply@blogger.com24tag:blogger.com,1999:blog-9183550203628085616.post-90896208815661810682012-01-28T03:59:00.000-08:002012-01-30T11:30:25.059-08:00... Paul et Isabelle Duchesnay... <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-PedMiOn9bWs/TyPfKvkzb8I/AAAAAAAAAb0/sXjFUhl4cKw/s1600/Isabelle_et_Paul_Duchesnay.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://1.bp.blogspot.com/-PedMiOn9bWs/TyPfKvkzb8I/AAAAAAAAAb0/sXjFUhl4cKw/s320/Isabelle_et_Paul_Duchesnay.jpg" width="250" /></a></div>
<br />
Λίγα πράγματα μες τον περισσό μου κυνισμό με συγκινούν πλέον...<br />
<br />
Ευτυχώς που υπάρχει το διαδίκτυο, κι έτσι τις ώρες των ειδήσεων, σμιλεύω το χρόνο αναψηλαφώντας τις αδρές γραμμές του...<br />
<br />
Έτσι μου αναπάντεχα ήρθαν στον κόσμο μου τ' αδέλφια Duchesnay. <br />
Γενημένοι στη Γαλλία (ο Paul) και στον Καναδά (η Isabelle), μεγάλωσαν στην επαρχία του Κεμπέκ στον Καναδά, και αφού ασχολήθηκαν με το πατινάζ στον πάγο, μετά από ατύχημα, συνέχισαν στον χορό στον πάγο (figure skating). Μετά από κακές κριτικές από την Καναδική ομοσπονδία του χορού στον πάγο φεύγουν το 1985 από τον Καναδά και πηγαίνουν στην δεύτερη πατρίδα τους (από τη μητέρα τους), τη Γαλλία.<br />
<br />
Εκεί αρχίζουν τις εμφανίσεις λαμβάνοντας στην αρχή όχι καλές θέσεις, καθώς οι παγιωμένες αντιλήψεις των κριτικών δεν μπορούσαν να αντιληφθούν τον οραματισμό και το διαφορετικό που έφερνε η καινοτομία αυτού του ζευγαριού... Καινοτομία στη χορογραφία που έφευγε τελείως έξω από τα συνηθισμένα, καινοτομία στον ισότιμο ρόλο του παρτενέρ, καινοτομία στα θέματα... Καθόλου κλασσικοί, καθόλου αβρότητες, ωμή παρέμβαση με άποψη και κυρίως νέα τέχνη...<br />
<br />
<br />
Οι κριτικοί μπορεί να μην ήθελαν, οι αντιμαχόμενες σχολές (Ρώσικη, Αμερικανική) μπορεί να τους υποτίμησαν, το μπουχτισμένο κοινό όμως ήθελε πράγματι κάτι νέο εκεί στα άνευρα 80ς και αρχές των 90ς. Το κοινό άρχισε να τους μαθαίνει και να επιβάλει στους κριτικούς και στα ΜΜΕ το ζευγάρι, που πλέον δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητο... <br />
<br />
Αναπόδραστα αφού έγιναν γνωστοί, ψήλωσαν τον πήχη όσο ποτέ άλλοτε... Δείτε τους εδώ και παρατηρείστε την αντίδραση του ανυποψίαστου κοινού, όσο και τα σφυρίγματα προς τους κριτικούς... Η μουσική, το θέαμα όσο και το θέμα είναι μοναδικά...<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/coM4d1CQZfs?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
Στα 1991, έδωσαν τη συνέχεια φυσικά και πήραν το χρυσό. Ας τολμούσαν να μην τους το δώσουν... Το ενδιαφέρον είναι ότι η επιρροή τους ήταν τόσο μεγάλη που ακόμη και οι πρωταθλητές του 1990 Marina Klimova and Sergei Ponomarenko άλλαξαν το κλασσικό τους πρόγραμμα επίσης σε σύγχρονο δίνοντας κι αυτοί μιαν υπέροχη παράσταση... <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/wXkeiamsCew?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
<br />
Η συνέχεια ήταν λιγότερο επιτυχημένη, αλλά το κοινό όπου τους συνάντησε μετά το 1991, τους αποθέωσε... δείτε οποιοδήποτε βίντεο συναντήσετε... Κι έμειναν έτσι σεμνοί, έως ώτου ο χρόνος και ατυχήματα δεν επέτρεπαν πλέον τον πρωταθλητισμό... Δύσκολα θα βρείτε άλλο ζευγάρι τόσο διαφορετικό που να ξεσηκώνει έτσι τους θεατές... <br />
<br />
Όλα τα διαμάντια στην τέχνη, επιβιώνουν κόντρα στο χρόνο, κλίκες κυκλώματα... Δεν ξέρω στο μέλλον τι θα γράφουν τα ηλεκτρονικά βιβλία για το χορό στο πάγο, ή το χορό γενικότερα, πάντως σίγουρα θα κάνουν μια μεγάλη στάση και υπόκλιση μπροστά στ' αδέλφια Paul και Isabelle Duchesnay.nikiploshttp://www.blogger.com/profile/13071418241275192643noreply@blogger.com12