Ένα μη παιχνίδι…

… Η καλές φίλες roadartist και Anastasia με κάλεσαν να συμμετάσχω σε άλλο ένα παιχνίδι blog σχετικά με φράσεις που θα απεύθυνα στους κυβερνώντες ανεξαρτήτως πολιτικού χρώματος. Αν και την τελευταία περίοδο, με τα μπλογκοπαίχνιδα, έχω καιρό να ανεβάσω ανάρτηση, εν τούτοις, επειδή θεωρώ κάπως ψυχοθεραπευτικό να βγάλω και εγώ το άχτι μου αποφάσισα να συμμετάσχω και ευχαριστώ θερμά τις φίλες για την πρόσκληση.

Καλησπέρα… Προσωπικά θεωρώ εδώ και χρόνια αυτούς που μας κυβερνούν:
-μαριονέτες μιας αδίστακτης άρχουσας κάστας ύποπτου πλούτου, που από κτήσεως αυτής της Χώρας (1830) ΔΕΝ αγαπάει τα γράμματα.
- γραικύλους και αδιάφορους και αναμφισβήτητα κατώτερους των περιστάσεων, καθώς διανύουμε την τελευταία 20ετία σταθερή οπισθοδρόμηση και διελκυστίνδα χαμένων ευκαιριών.
- Αγράμματους και άξεστους τραμπούκους και μπαταχτσήδες που θα τους άξιζε η τιμωρία που κάποτε επέβαλε στους ομοίους τους ο Βάρβαρος αλλά πατριώτης Οδυσσέας Ανδρούτσος.

Επομένως δεν νομίζω να παίζει σημαντικό ρόλο να απευθύνω τρεις φράσεις σε παπαγαλάκια που «μην μπορώντας τίποτε άλλο να πουν ξεροβήχουν και λένε καλησπέρα»… Θα ήθελα όμως να μπορούσα να έχω πει δύο φράσεις-ερωτήσεις-παράπονα σε δύο πολιτικούς άνδρες, που αναμφισβήτητα σημάδεψαν την πολιτική ιστορία της Ελλάδας και έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε κρίσιμες και σκοτεινές περιόδους. Ρόλο που καθόρισε τη ρότα αυτού του τόπου.

Στον Πρώτο, (από χρονολογικής απόψεως) τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, θα του έλεγα το εξής. Εσύ και η κάστα που εκπροσωπούσες και κυβερνήσατε και καθορίσατε τον τόπο ετούτο, είχατε ξεχειμάσει άπειρες φορές στα νιάτα σας στην Ευρώπη, Παρίσι, Λονδίνο κλπ. Οπότε ξέρατε με σαφήνεια και καθαρότητα τι εστί Ευρώπη. Πως επιτρέψατε αυτήν την χωρίς επιστροφή πολεοδομική καταστροφή της Χώρας? Πως κάνατε την Αθήνα Δαμασκό και Κάιρο (τα άσχημά τους μέρη), ενώ θα μπορούσε να γίνει τουλάχιστον όμορφη σαν τη Ρώμη? Ποιοι είστε εσείς που αποφασίσατε εν μια νυκτί, συντελεστές δόμησης που καταδίκασαν για πάντα τη χώρα να είναι τριτοκοσμική με ενεργοβόρες, οικονομικά ασύμφορες, και απύθμενης ασχήμιας πόλεις? Γιατί δεν αποτρέψατε την άναρχη δόμηση? Την πρώτη σας οκταετία είχατε την πολιτική δύναμη και εξουσία να επιβάλετε μια ρυμοτομική ανάπτυξη της πρωτεύουσας. Σήμερα υποκριτικά τα ρίχνουμε στη δικτατορία, που η κακομοίρα διήρκεσε μόνο επτά έτη, ενώ το έγκλημα ήταν διαρκές και διεξήχθη 40 ολόκληρα χρόνια…

Στον Δεύτερο, τον Ανδρέα Γ. Παπανδρέου, θα έθετα το εξής: Το 1981, η Ελλάδα έβραζε και ήθελε Αλλαγή. Η τότε ΕΟΚ υποσχόταν συνεπικουρία στην προσπάθεια αυτή, ενώ ο κόσμος ήθελε φρέσκιες πολιτικά ιδέες. Είναι γνωστό στους πάντες πως μια χώρα για να εκσυγχρονιστεί πρέπει να έχει έναν σοβαρό Δημόσιο Τομέα λειτουργικό που να προσφέρει πραγματικές υπηρεσίες. Ένας τέτοιος Δημόσιος Τομέας είναι αναγκαστικά Αξιοκρατικός. Τα νιάτα σας τα φάγατε στη Δύση, όπου στις ΗΠΑ ανήλθατε πολύ ψηλά αποτέλεσμα της πραγματικής αξιοκρατίας που διέπει αυτή την γιγάντια συνομοσπονδία. Γνωρίζατε συνεπώς με ποιόν τρόπο δομείται ένας σύγχρονος και αξιοκρατικός Δημόσιος Τομέας. Ειδικά εκεί το 82, ο κόσμος ήθελε αλλαγή και σας κοίταζε στα μάτια… ότι θέλατε μπορούσατε σχεδόν δικτατορικά να το επιβάλετε.. Γιατί δεν επεβλήθη Αξιοκρατία στο Δημόσιο Τομέα? Με όλα εκείνα τα οργανογράμματα που έχουν οι δημιουργικότερες περιοχές των ΗΠΑ? Ποιος θα σας εμπόδιζε αποτελεσματικά τότε? Ποιος θα σας κατηγορούσε για αυτό? Τι ήταν πιο σημαντικό από αυτό για μια σταλιά χώρα αποδεκατισμένη από τον Διχασμό και την πολιτική αστάθεια? Ποιο ήταν το πιο σημαντικό για μια καλή πορεία στην ΕΕ? Σύγκαιρα, αυτές οι αλλαγές ενδεχομένως (ενδεχομένως να εξηγούμαστε) ίσως μπόλιαζαν το στρατό και τις ΕΔ και το (παρα)Δικαστικό σώμα. Ίσως να φοβηθήκατε ότι δεν θα επανεκλεγόσασταν.. Όμως κανείς από όλους εκείνους τότε δεν θα είχε δικαιολογία ούτε πρόφαση για να μην σας ψηφίσει, γιατί στη συνείδηση του κόσμου θα καταδικαζόταν στο πυρ το εξώτερο…

Τις δύο αυτές κρίσιμες εποχές χάθηκε οριστικά και αμετάκλητα το Ευρωπαϊκό τραίνο για την Ελλάδα… Και για να μείνω πιστός στην παροιμία, σήμερα η Ευρώπη πηγαίνει με τραίνα που τρέχουν 200 χιλιόμετρα την ώρα και βάλε, ενώ εμείς εδώ πάμε ακόμα με καρβουνιάρηδες…

Δεν παραπονούμαι πλέον ούτε έχω κάτι να πω σε ανθρώπους χαλαρής συνείδησης που έχουν κατεβάσει τα παντελόνια τους στις κάστες και έχουν ξεπουληθεί για να εκλεγούν. Καλά να είναι τα παιδιά και να κάνουν και την πλάκα τους εκεί κάτω «αφού τους παίρνει». Τώρα αν οι τριγύρω Βαλκάνιοι, και λοιποί «Γείτονες» αντί να κάνουν πλάκα, έχουν δυναμώσει και μας ρίξουν και καμιά φάπα, δεν πειράζει… τίποτε δεν θα πάθει το Λεκανοπέδιο, και κατά συνέπεια το 60% των κατοίκων αυτής της χώρας… Τώρα αν χαθεί καμιά επαρχία, πάλι δεν πειράζει… κάνουμε πως «δεν είδαμε ούτε καταλάβαμε»… Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά θα είναι…

Παιχνίδι των τεσσάρων προτάσεων 2 η σωστή φράση…

… Κατ΄ αρχάς θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους όσους πήραν μέρος… έστω και αν οι απαντήσεις σας ήταν διαισθητικές, όλοι σας με «διαβάσατε». Έτσι κι αλλιώς πολλά στοιχεία στις φράσεις είναι αληθινά, απλά μια μόνο δεν περιέχει ανακρίβειες…

…Φράση πρώτη: Δεν γεννήθηκα ούτε μεγάλωσα στην Αθήνα… όπως έχω πει και αλλού ήρθα στην Αθήνα για σπουδές… Στην Αθήνα στον Κολωνό, είναι όντως το σπίτι της Γιαγιάς μου, όπου ερχόμασταν κάποια καλοκαίρια, όταν η Αθήνα ήταν ακόμη άδεια και αρκετά άνετη… Η ιστορία φυσικά με το Περοκέ είναι πέρα για πέρα Αληθινή… και για να είμαι ειλικρινής, ακόμη είμαι ερωτευμένος κατά κάποιο τρόπο με εκείνη τη Λίντα Άλμα… όχι τόσο για την λαμπερή ομορφιά της, όσο για την αέρινη κίνησή της... μια ομορφιά εικαστική που έχει τη δυναμική να μεταβάλλεται καθώς μπορεί να κινείται... (δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια... )

…Όπως είπε κι ο ΠΒ στα προηγούμενα σχόλια έχω εμμονή με τα αεροπλάνα, έχω κάνει κάποια μαθήματα (όσα περιγράφονται στις πτήσεις είναι αληθινά), αλλά δίπλωμα δεν έχω…. Είναι πολύ ακριβό σπορ και αν δεν είχα άλλες προτεραιότητες, θα το είχα ολοκληρώσει ότι και να είχε γίνει. Περιορίζομαι για την ώρα με το Plane spotting και όταν ταξιδεύω περιμένω καμιά σοβαρή ανατάραξη για να χαρώ λιγάκι… δυστυχώς σπανίζουν και οι ευρωπαϊκές είναι για κλάματα… Μόνο στα Βραχώδη όρη (Καναδάς) και στα Ιμαλάϊα νιώθει ο ταξιδιώτης σοβαρές αναταράξεις και κατανοεί στοιχεία της πτήσης… Άλλωστε είναι και δύο από τα σημεία που ο χάρτης της πτήσης στο κομπιούτερ του αεροσκάφους ανανεώνεται λίγο πριν την προσέγγιση στα μέρη αυτά…

…Αν και έχω μείνει στο Λονδίνο, σε καμία περίπτωση δεν είναι τρία χρόνια… Από τις γειτονιές αυτές που περιγράφηκαν το Butersea είναι αυτό που έχω μείνει τον περισσότερο καιρό…

… Είναι αληθινή, και σε αντίθεση με ότι παρατηρήθηκε δεν φέρω πίκρα για αυτό… Είμαι κάπως «τσιγγάνος» με τα σπίτια, αλλά αυτό δεν έχει τόσο σχέση με μένα, όσο με τις καταστάσεις. Στο σπίτι της Φορμίωνος, έμεινα δύο χρόνια με τα μισά μου πράγματα «απακετάριστα»... (Όχι δεν είμαι "χύμα" σας λέω! Απλά έτυχε τότε να είμαι υπ' ατμόν...) Έτσι κι αλλιώς νομίζω όλοι λίγο έως πολύ θα έχετε παρόμοιες εμπειρίες, ολοένα και συχνότερα τα τελευταία χρόνια…

… όπως βλέπετε είμαι ένας typical ordinary person… περιμένω με αγωνία φυσικά να παίξουν και οι επόμενοι...

Παιχνίδι των τεσσάρων προτάσεων…

Η καλή φίλες roadartist… και Μαργαρίτα , με προσκάλεσαν στο bloggοπαίχνιδο των τεσσάρων φράσεων. Δεδομένου ότι έτσι κι αλλιώς όλες οι φράσεις έχουν μια δόση αλήθειας αποφάσισα να είμαι ειλλικρινής. Έτσι και οι τέσσερις φράσεις που ακολουθούν έχουν πραγματικά περιστατικά από τη ζωή μου, όμως αληθινή είναι μία...

1. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Στον Κολωνό, όπου ήταν το Πατρικό της Μητέρας μου στην Δημοσθένους… Εκεί στα παιδικά μου χρόνια μάτωσα στην Πλατεία του Αη Γιώργη, ενώ τα καλοκαίρια πηγαίναμε και δουλεύαμε στις αποθήκες στη Σπύρου Πάτση. Ώσπου εκεί στα 12 ξέκοψα από το μπουλούκι, και πήγα για πρώτη φορά έξω από το Περοκέ, που τότε δούλευε κανονικά… Είδα τους θεατρίνους, λιανούς κατάχλωμους να καπνίζουν νευρικά εκεί έξω από το πορτάκι στο στενό πίσω από το Στάνλευ… μαγεύτηκα από τότε και ποτέ δεν ξαναείδα τον κόσμο με τα ίδια μάτια… Την μεγαλύτερη εντύπωση μου είχε κάνει μια αέρινη ύπαρξη, που στα κατοπινά χρόνια έμαθα ότι ήταν η Λίντα Άλμα… Πρέπει να την είχα ερωτευτεί….
2. Έχω δίπλωμα κυβερνήτη ερασιτεχνικού αεροσκάφους. Από παιδί είχα μεγάλη λόξα με τα αεροπλάνα… Οι γονείς μου όποτε πήγαιναν στη Γλυφάδα τα καλοκαίρια για τον μόνο «ταραξία» που δεν ανησυχούσαν ήμουν εγώ. Στεκόμουν σαν χαζός με το κεφάλι προς τα πάνω και χάζευα τα Boeing και τα YC level που έπιαναν στον κυρίως από τη μεριά της θάλασσας… Είχαν από ώρα τα φλαπς ανοικτά, και εκεί στο ύψος της εκκλησίας σήκωναν το ρύγχος λίγο, και οι απρόσεκτοι, έδιναν ελάχιστο γκάζι στον κινητήρα προκαλώντας εκκωφαντικό θόρυβο… Μετά μεγάλωσα και πήγαινα με παρέες πίσω από το γκολφ, και συγκεκριμένα σε μια καφετέρια που ήταν εκεί ακριβώς πάνω από τα «πάπις» του κυρίως του Ελληνικού. Όπως και να χει, ύστερα από χρόνια βρέθηκε ένας φίλος που είναι μέλος της αερολέσχης Μεσογείων κι έτσι ξεκίνησα… Η απόλυτη αίσθηση της ελευθερίας που έχεις στον αιθέρα δεν περιγράφεται με τίποτε… συνήθως ξεκινάμε από το Αεροδρόμιο Δεκελείας (Τατόι) και ανηφορίζουμε πάνω προς τη λίμνη του Μαραθώνα αφού κάνουμε check στην Τανάγρα. Δεν με ευχαριστεί τόσο η θέα όσο η ελευθερία… Ένα ελαφρό τσεσνάκι που έχουν εκεί, το «σπάμε» στις «κατηφοριές» και στις «βουτιές» με τη μανέτα πάνω από τη λίμνη με ελαφρό στολάρισμα… Ή καμιά φορά στρίβουμε και δίνουμε γκάζι, κοιτάζοντας πάντα εμπρός και ψηλά για να νιώσουμε μόνο τον ίλιγγο …
3. Έμεινα τρία χρόνια στο Λονδίνο. Σε διάφορες γειτονιές… Στην Αρχή νοτιοανατολικά εκεί μεταξύ Brookley και Greenwich σε ένα απλό μικρό court house. Στη συνέχεια αναβαθμίστηκα προς το βορρά στο Turnpike Lane όπου έμεινα σε ένα ωραίο νεόδμητο σπίτι με συγκάτοικους ένα ζευγάρι από Ιταλία και μια Μητέρα Κόρη που συναγωνίζονταν στο ποια θα πίνει περισσότερο… Όσο ήταν οι Ιταλοί, πέρασα άριστα… Κατόπιν ήρθε ένα ξενέρωτο ζευγάρι Άγγλων. Μετά τις 5 το ζευγάρι κλειδωνόταν στο χωλ αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους, ενώ οι Αγγλίδες Μάνα-Κόρη πήγαιναν σε παμπ και γύριζαν αργά… Η κατάσταση χειροτέρεψε, έτσι την έκανα για το Battersea που είναι νότια του Chelsea στην απέναντι ακτή. Εκεί ήταν ωραία γιατί έμεινα με ένα ζευγάρι Αυστραλών, και μια μικρή αγγλιδούλα και εγώ (3 bedrooms). Παραδόξως ήμασταν όλοι κοινωνικοί και κάναμε, παρέα, αλλά δεν το χάρηκα γιατί είχα το διάβασμα της αρκούδας…
4. Το σπίτι που μένω είναι το 15ο. Έχω κάνει δηλαδή 15 μετακομίσεις που αφορούσαν εμένα τον ίδιο. Με τους γονείς μου μέχρι να ανεξαρτητοποιηθώ, έμεινα σε δύο. Στη συνέχεια στα φοιτητικά χρόνια με διαφόρους συγκατοίκους έμεινα: Ζωγράφου στην Γκανογιάννη, μετά στην Αλεξανδρουπόλεως Αθήνα, μετά στην Μουρκούση (Ζωγράφου), μετά στην Γ. Παπανδρέου (Ιλίσσια), μετά στην Φιλαδελφείας στην Καισαριανή, μετά στην Αθήνα (Ελ. Βενιζέλου), μετά στη Χρεμωνίδου (Παγκράτι), Μετά εκτός Αθηνών στα χρόνια της θητείας (δύο χρόνια υπηρέτησα μακριά από την Αθήνα), μετά στην Φορμίωνος Παγκράτι, μετά στην Παπαναστασίου (Αθήνα), και τέλος στην Έβρου πίσω από την Αμερικάνικη Πρεσβεία (Αθήνα). Τα του εξωτερικού δεν τα μετράω γιατί ήταν πολύ προσωρινά για μένα και συν τοις άλλοις είχα πάντοτε το διαμέρισμά μου στην Αθήνα… Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που ποτέ δεν δέθηκα με τα σπίτια και τις γειτονιές αλλά με τους Ανθρώπους… Άλλωστε τα περισσότερα τα θυμάμαι με τους ανθρώπους τους που είτε με περιτριγύριζαν τότε είτε ήταν σημαντικοί για μένα… Εδώ στο Παρίσι έχω δεν έχω δύο μήνες, όμως έχω προλάβει να αλλάξω ήδη δύο διαμερίσματα. Από το Gobelins που έμεινα αρχικά εκεί στην πλατεία της Ιταλίας, τώρα μείνω στο Mont Parnasse που μου φέρνει σε κάτι οικείο, καθώς σε απλά Ελληνικά σημαίνει «Όρος Παρνασσός». Έτσι λοιπόν κατοικώ στον Παρνασσό...

Ζητώ συγνώμη που ήμουν μακροσκελής λέγοντας παράλληλα σε όλες τις φράσεις κάποια γεγονότα τα οποία είναι λίγο έως πολύ αληθινά για μένα... Καλώ όλους τους bloggers από την αριστερή στήλη να συμμετέχουν στο παιχνίδι όσοι θέλουν και δεν έχουν ακόμη συμμετάσχει...

...Λειμώνας...

...Τώρα καθώς καλοκαιριάζει, μου λείπουν οι φίλοι μου... Αν και κάτω στην Ελλάδα, τους έβλεπα σπάνια, συχνά προφασιζόμενοι ηλίθιες δικαιολογίες, είναι μερικές φορές που νοσταλγώ έτσι τις σαχλές ελαφρές συζητήσεις τα καλοκαιρινά βραδάκια με κρύα μπύρα, όπου πέφτουν βροχή οι προτάσεις για τις καλοκαιρινές διακοπές... για συναυλίες, για εκδηλώσεις και τόσα άλλα...

...πολλά απο αυτά ποτέ δεν τα κάναμε... μα δεν μου λείπουν αυτά... μου λείπει η συντροφιά τους... αυτή η ανάλαφρη στάση μας που αφήνουμε τον εαυτό μας να βγει έξω με τις αδυναμίες του, τις εμμονές μας, τον κρυφό μας πόθο... Πόσες αποφάσεις δεν πήραμε τέτοιες ώρες... "Θα πάω αύριο να την βρώ!" και άλλα τέτοια που δήλωσα εν μέσω ποτηριών παγωμένου μοσχοφίλερου ή σιράχ... Ακόμη και τα χαζοπαραπονάκια κάποιων γυναικών μου λείπουν...

... Τριγυρνώ εδώ και βλέπω τους Ξένους, να προσπαθούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους... Ο καθένας με το δικό του τρόπο... Οι Ιταλιάνοι και οι Ισπανοί με τον θορυβώδη πομπώδη τους τρόπο, οι Ασιάτες με την πάντοτε συνεσταλμένη χλωμάδα τους, οι Γάλλοι με τα τρομερά λογοπαίγνια που αν δεν μιλάς άριστα τη γλώσσα δεν τους κατανοείς... Οι Γερμανοί ομού με άλλους σκανδιναυούς να μιλούν με τα μάτια και πάντα χαμηλόφωνα, και τέλος οι Αγγλοσάξωνες με τον απίθανο σαρκασμό τους...

...που και που, ακούω σκόρπια λόγια απο γραικούς που περνουν βιαστικά και μιλούν για δουλειές...Πόσο αποφεύγω να μιλάω για τις δουλειές... Ιδίως τα καλοκαιρινά βραδάκια... Υπάρχουν τόσα άλλα θέματα...

...Έχω εδώ κάποιες παρέες και ανθρώπους που (σπάνια βέβαια) βγαίνω, αλλά δεν είναι το ίδιο με τους φίλους... Εδώ είμαι σφιγμένος, τυπικός, πολιτικά ορθός και σοβαροφανής... Ακόμη και τα αστεία είναι αστεϊσμοί προσχεδιασμένοι... Μου θυμίζουν έντονα τα γεύματα εργασίας τότε που δούλευα για τους Γερμανούς...

...Θυμάμαι τα πολυτιμότερα λόγια που ανταλλάξαμε τότε πριν φύγω... Την εύχομαι σε όλους μας για όλους μας...

...Καλή Αντάμωση!!!...