Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2007

…Ιουλιανός ο Παραβάτης…

…Είπατε τω Βασιλεί χαμαί πέσε Δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν, ου μάντιδα δάφνην, ουδέ παγάν λαλέουσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ…

… Ποιος άραγε να έχει λάβει αυτό το μήνυμα, πλέον του σοφού Ιουλιανού που από ιστορική ανεπάρκεια ονομάστηκε «παραβάτης»? Στην πραγματικότητα αυτό το χρησιμοποιώ για τα Ελληνικά Πανεπιστήμια, υπονοώντας ότι δεν υπάρχει πλέον ελπίδα καμιά… Το αυτό και για την Ελληνική Παιδεία γενικότερα… Πολύ συχνά πλέον το λαμβάνω στη Χώρα μου τελευταίως για διάφορα θέματα, πολλά από τα οποία είναι ζωτικής σημασίας…

  1. Στην Παιδεία [Είμαστε οι πλέον Αγράμματοι στην Ευρώπη, σε όλα τα επίπεδα. Δεν υπάρχει ούτε η ζητούμενη αξιοπιστία στο τι διδασκόμαστε πλέον στα επίσημα σχολεία μας]
  2. Στην Δικαιοσύνη [Παραδικαστικό κύκλωμα, διαπλοκή διαφθορά χωρίς πουθενά να μπαίνει φως. Από την άλλη, ένα συνονθύλευμα αλληλοσυγκρουόμενων ερασιτεχνικά συντεταγμένων νόμων οδηγεί τους πολίτες σε σύγχυση για το τι είναι νόμιμο και τι όχι. Συχνά καταφεύγουν στα δικαστήρια για τα αυτονόητα και με τη ρετσινιά του δικολάγνου. Δεν υπάρχει κράτος δικαίου και οι νόμοι φαίνονται να είναι φτιαγμένοι να εξυπηρετήσουν επιτήδειους].
  3. Στην Ιατροφαρμακευτική Περίθαλψη [Κοροϊδία, έλλειψη υποδομών, κακοδιοίκηση, άγνοια, ελλιπής εκπαίδευση τριτοκοσμικές υπηρεσίες].
  4. Στο Ασφαλιστικό – συντάξεις [Το επίσημο κράτος αδειάζει τα ταμεία τα τελευταία 30 χρόνια, κακοδιοίκηση και κακοδιαχείριση με οδυνηρές συνέπειες].
  5. Στην ποιότητα ζωής [Ακρίβεια έναντι χαμηλών εισοδημάτων, έλλειψη βασικών υποδομών σε συγκοινωνίες, κυκλοφοριακό, αδιαφορία, ανάγωγη και αντικοινωνική συμπεριφορά, παντελής έλλειψη καλαισθησίας]
  6. Στις Διαπροσωπικές Σχέσεις [Απομόνωση, αλλοτρίωση, μοναξιά, αδιαφορία και έλλειψη εμπιστοσύνης και συνοχής στην κοινωνία]
  7. Στις πόλεις μας [Σε αντίθεση με τους Ευρωπαίους, γκρεμίσαμε ότι παλιό και παραδοσιακό είχαμε, καταστρέψαμε τα ιστορικά κέντρα των πόλεων εν ονόματι της δήθεν κοινωνικής επιταγής, κακώς εννοούμενη αστυφιλία, λίγο έως καθόλου πράσινο με μόλις 2,5τμ ανά κάτοικο στην Αθήνα με μέσο κοινοτικό όρο τα 15 τμ. Άσχημες μη λειτουργικές και οικονομικά ασύμφορες πόλεις.]
  8. Στην οικονομία μας [1400000 Δημόσιοι Υπάλληλοι στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα έναντι των υπόλοιπων που θέλουν να γίνουν Δημόσιοι Υπάλληλοι. Θα έλεγε κανείς ότι είμαστε οι μόνοι λάτρες των καθεστώτων του πρώην Ανατολικού μπλοκ]
  9. Στον τρόπο ζωής μας [Βλέπουμε κυρίως τηλεόραση, σε διπλάσιο χρόνο σε σχέση με το μέσο κοινοτικό όρο, ενώ διαβάζουμε ελάχιστα. Το επίπεδο όχλησης της κατοικίας έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα μετρήσιμα επίπεδα στις παραδοσιακές κεντρικές περιοχές της πρωτεύουσας]
  10. Στη Διοίκηση [Άχρηστη Γραφειοκρατία που καθιστά προβληματική την αποτελεσματικότητα της Διοίκησης. Παντού αναξιοκρατία με τραγικά για τις επιδόσεις μας αποτελέσματα. Προβληματικός κρατικός μηχανισμός, αναποτελεσματικός που επιδεικνύει θλιβερό ερασιτεχνισμό σε καταστάσεις κρίσης, καθώς δεν υπάρχει αποτελεσματικό σχέδιο εφαρμογής. Όπου γίνεται κάτι άξιο, αυτό οφείλεται στο φιλότιμο μονάδων του Δημοσίου Τομέα και όχι στην επίσημη πολιτική]

Για να μην παρεξηγηθώ τα ανωτέρω δεν οφείλονται σε κάποιο κόμμα ή πολιτική παράταξη… Είναι ίδιον του σύγχρονου Έλληνα και χαρακτηρίζουν οποιονδήποτε πολιτικό χώρο, και όταν λέω οποιονδήποτε, εννοώ οποιονδήποτε!!!… Ο κατάλογος των ελαττωμάτων όσο τον ψάχνω δεν έχει τέλος… Δεν τον παραθέτω εδώ για να γίνω και εγώ (για άλλη μια φορά) γραφικός, κοινότυπα και ανέξοδα γκρινιάρης.

Τον παραθέτω για να θυμίζω στον εαυτό μου τι δεν έκανα σωστό σήμερα. Που ήμουν εγώ πρώτα και κύρια λάθος. Αν το αναγνωρίσω εγώ πρώτος για εμένα, τότε υπάρχει η πιθανότητα να αναγνωρίσει και ο δίπλα το δικό του λάθος. Να προσέξω έτσι ώστε να μην είμαι όσο μπορώ εγώ ο παραβάτης… Όχι για το αδιόρατο καλό της κοινωνίας… Για το καλό το δικό μου και των γύρω μου πρωτίστως… Αν σε έναν καυγά χαμογελάσω και δεν εκτονωθώ ίσως να εισπράξω και ένα συγνώμη… ή να το δώσω εγώ αν αυτό είναι σωστό… όλα αυτά τα μικρά συνιστούν λεπτομέρειες που χτίζουν τον κόσμο…

Και μην ξεχνάμε η καθημερινότητά μας, το δικό μας παρόν, vale un Potosi… … Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι αναγκαίο να κάνουμε όλοι μας την προσωπική τομή και να αλλάξουμε επιτέλους προς το καλύτερο… Όσοι δεν ξέρουν το καλύτερο, καλό είναι να κάνουν οικονομία και να κάνουν κάνα ταξειδάκι στας Ευρώπας… Ας μην πάνε δύο φορές καπάκι στον Τερλέγκα φέτος… Εγώ έχασα κάμποσες συναυλίες για να μπορώ να πάω ένα ταξείδι…

… Άσχετο… μην στερήσετε από τον εαυτό σας την ευκαιρία να δείτε την έκθεση των πινάκων του μουσείου Leopold της Βιέννης όπου έχει τους δύο αγαπημένους μου Gustav Klimt και Egon Shiele. Αυτές τις ημέρες εκτίθενται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Αν πάτε εκεί για συναυλία, θα τους δείτε και δωρεάν…Τους είχα δει πριν 19 χρόνια όταν τελείως άσχετος από τέχνη, ταξειδεύοντας με interrail, βρέθηκα στο μουσείο Belvendere της Βιέννης που είχαν τότε αυτά τα εκθέματα μαζί με άλλα του ρεύματος succession. Αγνοήστε τους δήθεν (που θα δείτε πολλούς) εκεί στην έκθεση και επικεντρωθείτε στα έργα… στα βλέμματα των γυναικών που πόζαραν για αυτά τα πραγματικά ανήσυχα πνεύματα…

.

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2007

Μελίσσι...

...Δεν ήταν τα ίδια τα σήμαντρα απο τα έρημα ξωκλήσσια που έβλεπα ατάκτως ερριμμένα στα τειχιά του παλαιόκαστρου... Ούτε και οι ξεθωριασμένες αγιογραφίες στα γκρεμισμένα και νοτερά απο τη βροχή χαλάσματα... Κάποτε εκεί θα ιερουργούσαν αντικρύζοντας την άγρια φουρτουνιασμένη θάλασσα λιανοί διάκοι, υπό το φόβο του κατακτητή και των πειρατών... Πόσες και πόσες φορές δεν τους είχαν δει να διαγουμίζουν αρχοντάδες και καραβοκυραίους...

... Πόσα ναυτάκια δεν αντίκρυσαν τελευταία εικόνα της πατρίδας τους αυτά τα ξωκλήσσια... έξω από τα τείχη... δίνοντας όρκο να ξαναγυρίσουν ακμαίοι και τρανοί... Δυνατοί πλέον να τα σηκώσουν στους ώμους τους να να τα αναστηλώσουν... κι η αρμύρα που τους λείανε τη μνήμη και την καρδιά, τις εικόνες ετούτες δεν μπόρεσε να τις σβήσει...Χαμένοι στους πορτολάνους, εκείνα τα ξωκλήσσια και τα τείχη ατενίζουν στα όνειρά τους... γιατί Πατρίδα είναι η παιδική ηλικία...

... έρημα τα είδε ένα απόγευμα ο Πλάστης και καθώς συγνέφιαζε έστειλε τη βροχή να τα ντύσει αγριολούλουδα και γλαροπούλια να υμνούν τον όρθρο, που μόνο οι μυημένοι μπορούν να ακούσουν... Και οι στάλες ρέουν πάνω στις άχραντες μορφές των Αγίων, και δίνουν στο χώμα την ουσία και το πνεύμα τους... εις χούν απελεύσης... καθεύδουν προς την αιωνιότητα και τώρα ξεθωριασμένοι καλύτεροι λάμπουν σε αυτόν που δεν θα λυπηθεί να ανακληθεί μέχρι εκεί μέσα από απότομα μονοπάτια και γκρεμούς... και οι αίγαγροι... οι μόνοι άξιοι καλόγεροι θα τον προϋπαντήσουν και θα τον στέρξουν να μη φοβάται...

...πόσες και πόσες φορές δεν ανάνηψα την καρδιά μου αγναντεύοντας από εκεί το πέλαγος, μέσα από το λαμπύρισμα του ήλιου ή το τραγούδι της βροχής... παρέα στους αγίους που ξεθωριασμένοι πια δεν έχουν άλλο να σου δώσουν παρά τη σιλουέτα τους λιγνεμένη στο βράχο... Περνούσες κι εσύ ένα απόγευμα με μια παρέα και με ζύγιασες με το βλέμμα σου... Τα μάτια σου είχαν τα ίδια με της θάλασσας χρώματα... στάθηκες και με κοιτούσες για αρκετό χρόνο ώστε να σε χαιρετίσω με ένα ζεστό χαμόγελο... μου ανταπάντησες και με αντιχαιρέτισες...

... Κι αυτό ήταν όλο... χάθηκες κι έμεινες σαν οπτασία όμοια με τους αγγέλους που ήταν ζωγραφισμένοι... σηκώθηκα κι έφυγα αφήνοντας τις μυρτιές να με χαιδέψουν καθώς περνούσα απο το στενό μονοπάτι... Ξαναβγήκα στον Βούργο... Το ίδιο βράδυ ήσουν δίπλα με την παρέα σου και ρουφούσες ούζο, πράγμα παράταιρο κάπως για γυναίκα, ενώ εγώ στο δικό μου τραπέζι ψηνόμουν στον πυρρετό κι έπινα σόδα... Η ασθένεια με κατέβαλλε και έφυγα βιαστικά... Θυμάμαι όμως ακόμη το σμαραγδί των ματιών σου και την χρυσοποίκιλτη ρομφαία σου να λαμπυρίζει στο νυκτερινό σεληνόφως... Δεν σταματήσαμε να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον μέχρι που χάθηκα... Δεν είχα δυνάμεις αλλιώς θα σου μιλούσα...

... Την υστεραία η Ιουδήθ θα με πρόδινε για άλλη μια φορά... κάποιο υγρό βράδυ σε ένα λαϊκό μαγαζί στα πατήσια... Κι εγώ σαν λαθρεπιβάτης θα έφευγα από εκείνο τον τόπο και το χρόνο για έναν άλλο... Τα χρόνια πέρασαν μα το καστρί και τα ξωκλήσσια εκείνα ακόμη στοιχειώνουν τη μνήμη μου...

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2007

Αλέκτωρ...

... Το ΠΣΚ ήρθαν οι γονείς μου... Ειδωθήκαμε και μου έφεραν και κάτι για δώρο... Είναι άνθρωποί που αν και πάντοτε τα έφερναν δύσκολα στη ζωή τους πολλά στερήθηκαν για να μην μας λείψουν εμένα και του αδελφού μου τίποτε... Η μητέρα μου έχει ένα ταλέντο... ομοιάζει με τη μητέρα του Colin Firth στο Bridget Jones's Diary στα ρούχα που πάντοτε διάλλεγε για εμάς... [Καταλαβαίνετε ότι μου πήρε χρόνο και κόπο (καθώς δεν έχω αδελφές) να μάθω να ντύνομαι σωστά (εδώ ο δόκιμος όρος είναι ταιριαστά επάνω μου) γιατί αν περίμενα από τις Ελληνίδες πωλήτριες...]

Έτσι εν μέσω άλλων (που κανένας λογαριασμός δεν τους έπεφτε) απαξίωσα το δώρο τους... Αισθάνθηκα χώμα μετά από αυτό... και οι ίδιοι στενοχωρήθηκαν... έτσι αν και τόσες φορές έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα είμαι υπομονετικός μαζί τους για άλλη μια φορά έκανα σαν 15χρονο...

...Αναρωτιέμαι κάποιες φορές αν είναι εγγενές στα παιδιά-τέκνα να παλιμπαιδίζουν όταν είναι με τους γονείς τους, ενώ μπροστά σε άλλους να φέρονται ως αυτό που είναι ώριμοι (?) ενήλικες, υποχωρητικοί σε κάφρους και υπομονετικοί με ηλιθίους που τελευταίως κατακλύζουν αυτόν τον τόπο...

...όσο κι αν εκπαιδεύομαι και "παιδεύομαι" στη ζωή μου, μερικές φορές αισθάνομαι τραγικά ανεκπαίδευτος και θλιβερά ερασιτέχνης...

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2007

- Ένα ζεστό χάδι που έδωσες κάποτε στο πράτερ.

Αυτό χρειάστηκε να το μεθερμηνεύσω…

Θυμάμαι ένα χλωμό πρωινό που βγήκα από το τραίνο στο νότιο σταθμό (SudBanhof) της Βιέννης… Είχα πάει εκεί για να ξεκαθαρίσω οριστικά μια κατάσταση που χρόνιζε επικίνδυνα και για μένα έναν 19χρονο με αρκετά όνειρα έπρεπε να πάρει ένα τέλος. Δεν είχα πολλά χρήματα αλλά ένεκα υποτροφίας του ΙΚΥ και κάποιων μεροκάματων καλοκαιρινών τα οποία είχαν αποβεί προσοδοφόρα (δεν υπήρχαν οι αλλοδαποί τότε) μου έδωσαν τη δυνατότητα του ταξειδιού (inter-rail) για το οποίο θα μιλήσω κάποια άλλη φορά. Έφυγα από μια Ελλάδα και μια Αθήνα περίπου επαρχιακή και βγήκα μετά από 2ήμερο ταξείδι σε μια χώρα και πόλη που δεν είχα ποτέ ξανά επισκεφτεί. Η Χ. με περίμενε στο σταθμό… Αν και της είχα μιλήσει με τέτοιο τρόπο την προηγούμενη φορά (ήμουν νέος κι απαίδευτος μην το ξεχνάμε) αυτή με περίμενε… Είχε το ύφος «Φίλε τώρα που ήρθες αποτελείς βάρος… έχω αποφασίσει να move on» και έτσι ήταν κάπως ψυχρή η επαφή…

Δεν θα περιγράψω εδώ το πολιτισμικό σοκ που έπαθα όταν είδα την πόλη και τα κτήριά της είναι άλλου ιερέως ευαγγέλιο και θέματος….

Κατάλυσα στο σπίτι του Κ. και της Φ. στο Heiligenstadt… Θυμάμαι όταν πρωτοείδα τη γειτονιά τους και το πληθωρικό Karl Marx- Hof, ένα Bauhaus συγκρότημα κατοικιών. Εδώ μένουν? Αναρωτήθηκα… Απλοί φιλικοί άνθρωποι μα κυρίως γελαστοί… και τα έφερναν δύσκολα… Το πρώτο βέτο που τους είχα θέσει για να αποφύγω τη φιλοξενία ήταν η ανεξαρτησία μου… Αυτοί επέμεναν και μου έβγαλαν κλειδιά… Μου έδωσαν ένα ζευγάρι και με παρακάλεσαν όταν γυρίζω αργά το βράδυ να κλείνω την πόρτα της κρεβατοκάμαράς τους για να μην ανησυχούν για μένα…

Συνάντησα την Λ. φίλη της Χ, η οποία μου είπε πόσο στεναχωρημένη είναι γιατί νομίζει ότι πρέπει εμείς οι δύο να είμαστε μαζί… Είπα ότι εγώ έχω πάρει πλέον το δρόμο μου κι αυτή το δικό της αλλά τόνισα μεταξύ άλλων την ανάγκη η απόφαση να είναι του συναισθήματος κι όχι ψυχρής λογικής… Της προσέθεσα δε την ψυχρή στάση της φίλης μου… Η Λ. ήταν σκληρό κορίτσι και τα έφερνε πολύ δύσκολα… Πρέπει να τονίσω ότι σε επίπεδο ωριμότητας και παιδείας εμείς εδώ δεν είχαμε καμία σχέση με αυτούς… ήμασταν κάπως παιδιά και χαϊδεμένοι από τους γονείς μας… Εκείνοι όταν τελείωναν το 7τάξιο λύκειό τους έπρεπε κατόπιν να πάρουν το δρόμο τους… Να αδειάσουν τη γωνιά από τους γονείς τους που κατά 50% ήταν χωρισμένα ζευγάρια, και να ξεκινήσουν τον αγώνα της ζωής… Όσοι ήταν να σπουδάσουν και ήταν καλοί μαθητές όμως, ετύγχαναν αρίστων υποτροφιών και ανέσεων… Τονίζω ότι μιλώ για τους Αυστριακούς κι όχι για τους δικούς μας που πήγαιναν εκεί εγγραφόμενοι… Η Λ. ήταν το πρώτο κορίτσι που γνώριζα να εκπαραθυρώνεται από τους γονείς της, τη μητέρα και τον πατριό της δηλαδή γιατί ο πράξας το απονενοημένο διάβημα στην μήτηρ της αγνοείτο.

Συνάντησα τη Χ. είχε αδυνατίσει τρομερά… Βγήκαμε το απόγευμα και μιλούσαμε κρατώντας αποστάσεις. Στο χαιρέτισμα φιληθήκαμε κι ένιωσα κάποια θέρμη σε αυτό εγώ… αυτό το σπασμό στο σώμα και των δύο… Συνάντησα στο ενδιάμεσο την Λ. και μου είπε πως η Χ. ήταν στο κόκκινο… έβγαινε με κάποιον Τ. και εγώ είχα κάπως αναστατώσει τη ζωή της και εγώ της είπα πως δεν είχα πάει να αναστατώσω κανέναν αλλά πως η Φ. είχε μου είχε πει πως η ζωή της Χ. πήγαινε προς το χειρότερο και πως με είχε ανάγκη. Εγώ τώρα τι φύτρωνα εκεί που δεν με έσπερναν τότε ακριβώς το καταλάβαινα… Τουτέστιν να κάνω τόσο μεγάλες κινήσεις βασισμένος σε λόγους τρίτων. Ορκίστηκα λοιπόν ότι ποτέ μου δεν θα το ξανάκανα αυτό… Επίσης στην όλη ιστορία είχα επιδείξει έναν ερασιτεχνισμό δικαιολογημένο για έναν της ηλικίας μου τότε αλλά σίγουρα όχι από μένα… ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί…

Αυτό το ενδιάμεσο είχε λάβει τέλος και είχα συναντηθεί πάλι με τη Χ. πριν νυχτώσει… Πήγαμε προς το πρατερ… με σκοπό να χασομερήσουμε κάποια ώρα και μετά να πάμε σε ένα νησάκι του Δούναβη (Donauinsel) το οποίο τότε είχε κέντρα διασκέδασης. Στο πράτερ την ώρα εκείνη έδυε ο ήλιος, κοκκινίζοντας με τη χρωστήρα του τα πάντα μα κυρίως το πρόσωπό της… Έστριψα ξαφνικά το βλέμμα προς αυτήν και άπλωσα το χέρι μου και χάιδεψα τα πλούσια μαλλιά της… Το σώμα της έτρεμε κι έτσι συνέχισα, (εγώ ένας ντροπαλός μέχρι τότε που ούτε θα διανοούμουν να απλώσω ξερό ή να πλησιάσω αν τα μηνύματα από την άλλη πλευρά δεν έβγαζαν μάτι και αν δεν είχα γίνει περίγελως). Αγκαλιαστήκαμε φιληθήκαμε και κλάψαμε για ώρες αλλά ειλικρινά δεν θυμάμαι τίποτα… Θυμάμαι το χρωστήρα του ήλιου, την άλικη αύρα των μαλλιών της τον απόηχο της πόλης που έσβηνε σε πανηγυρικό βόμβο για να δώσει τη θέση του στο σκοτάδι… Δεν θυμάμαι καν τη χρονική αλληλουχία των γεγονότων…

Είχε νυχτώσει όταν τη συνόδευσα στο σπίτι της στο Leopoldau, κι έφυγα για το τελευταίο τραμ που θα με ξανάφερνε στο κέντρο… Την άλλη μέρα δεν είδα κανέναν… Ευτυχώς ο Θεός με λύτρωσε καθώς περνούσα έξω από ένα μουσείο το Belvedere όπου τότε είχε αναδρομική έκθεση σε δύο αγαπημένους μου (αυτός ο έρωτας κρατάει αιώνια) ζωγράφους τον Gustav Klimt και τον Egon Siele. Περπατούσα όλη τη μέρα στην πόλη σαν χαμένος… Δεν υπήρχαν τα κινητά τότε… Είχα πάρει την απόφαση να φύγω… οριστικά… Αργά το βράδυ η μητέρα της Φ. με έβγαλε έξω… Βγήκαμε οι δυο μας και μιλήσαμε κάπως πολύ προσωπικά και εμένα με είχε εκπλήξει πως εκείνοι οι άνθρωποι μπορεί να είναι τόσο ανοιχτοί και να λεν τα συναισθήματά τους… Πήγαμε σε μια καλή ταβέρνα με καλό κρασί… Αργά στο σπίτι με περίμεναν ο Κ. και οι Φ. για να μιλήσουμε… τους είπα για την απόφασή μου και εκείνοι μου είπαν πως αυτό θα ήταν το καλύτερο για όλους… Είπα πως ποτέ δεν αποφασίζω εν θερμώ κι έτσι έφυγα για την Ιταλία ολομόναχος και έκατσα στη Φλωρεντία για μια εβδομάδα μένοντας (δεν είχα και πολλά φράγκα) σε ένα Youthhostel χωρίς άδεια… Εκεί ο Ρούμπενς στην Ουφίτσι μου έστειλε μέσα από τους αιώνες την απάντηση… Αυτή η συνάντηση μας είχε λυτρώσει και τους δυο δικαιώνοντάς μας… Μα εγώ ήμουν Γραικός και είχα πράγματα να κάνω, ενώ κι αυτή ήταν Γερμανίδα και είχε επίσης… Δεν συνέπιπταν οι δρόμοι μας… Ας έμενε έτσι ωραίο κι αληθινό σαν ένα χάδι όπως εκείνο το απόγευμα… σαν ένας πίνακας που μας τον αποκάλυψε ο Θεός βαθιά μες την καρδιά μας…

Έκατσε και την ξαναείδα απόγευμα (πάλι αυτός ο ψεύτης ήλιος μου έστελνε σινιάλα)… Έδυε και μέσα από ένα ωραίο βιτρό έμπαινε το φως στη σάλα του νεοκλασικού. Εκεί ήταν και η τελευταία φορά που την είδα… Αργά τη νύχτα εκείνο το βράδυ έφυγα για το ταξείδι του γυρισμού στην Πατρίδα… Η Αθήνα με υποδέχτηκε με ένα ολονύχτιο black out τότε…

Τώρα γιατί ξέθαψα από τα έγκατα της μνήμης μου αυτήν όλη την ιστορία, είναι γιατί εμμέσως εγώ την άρχισα… Επίσης δεν την έχω διηγηθεί ποτέ σε κανέναν οικείο...

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2007

Σωστό Ποτοζί

... κάποιες φορές ο Σάντσο Πάντσα στον Δον Κιχώτη επαναλαμβάνει τη φράση "Vale un Potosi" που σε ελεύθερα Ελληνικά ο Δ. Καμπουράκης έχει μεταφράσει ως: Σωστό Ποτοζί υπονοώντας πως κάτι αξίζει όσο ένα Ποτοζί. Το Ποτοζί (Potosi) ήταν ένα βουνό στο Περού, που ήταν περίπου σκέτο Ασήμι. Όταν οι Ισπανοί κατέλαβαν την περιοχή (αρχές του 1500) άρχισε η εξόρυξη του Ασημιού από εκεί. Όλο σχεδόν το Ασήμι της Ευρώπης του Μεσαίωνα προήλθε απο το Ποτοζί. Έως τα τέλη του 18ου αιώνα 1730, εξόρυξαν ολόκληρο το βουνό που σχεδόν εξαφανίστηκε. Αφού έφαγαν τα κοιτάσματα και τις γαλαρίες μετά το 1730 ήταν χρήσιμο σαν ορυχείο τενεκέ μόνο.

...Για την εργασία εξαναγκάστηκε ο τοπικός πληθυσμός Ινδιάνων με υποχρεωτική εργασία και αποδεκατίστηκε, όχι τόσο από τη βίαιη υποδούλωση και τις σκληρές συνθήκες εργασίας όσο από την μαζική εξόντωση του πληθυσμού από τον Υδράργυρο που συνυπήρχε. Η ανάγκη για εργασία ήταν τόσο μεγάλη που τη λύση έδωσε το δουλεμπόριο μεταφέροντας εκεί πάνω απο 30000 αφρικανούς σκλάβους ανά πενταετία. Η θνησιμότητα και οι συνθήκες στα ορυχεία ήταν τέτοιες που σήμερα δεν υπάρχει αφροαμερικάνικος πληθυσμός εκεί... Τους ντόπιους τους αποκαλούσαν δε "Ανθρώπινους Μούλους" ήτοι μουλάρια... Περιττό να πούμε ότι η θέση των Αφρικανών σκλάβων ήταν πολύ δυσμενέστερη. Υπολογίζονται σε εκατοντάδες χιλιάδες τα θύματα της εξόρυξης καθώς οι εργάτες μετέφεραν αμαλγάματα στις πατούσες τους και στους τόπους διαμονής τους όπου ζούσαν οι οικογένειές τους...

...Σήμερα η πόλη του Ποτόζι παραμένει σχεδόν άγνωστη με πληθυσμό μόλις 200.000 κατοίκων οι περισσότεροι από τους οποίους εργάζονται στα τοπικά μεταλλεία εξορρύσσοντας τενεκέ και με μέσο όρο ζωής 40 έτη εξαιτίας της Silicosis.

... Μάλλον μνημείο τυχοδιωκτισμού και απληστείας το Ποτοζί μέχρι και σήμερα αναφέρεται σε παροιμίες στην Ισπανική. Κατά κάποιους το σήμα του Δολαρίου $ προέρχεται από το Potosi όπου τα γράμματα στα χρεώγραφα που έβγαιναν από εκεί ήταν το ένα μέσα στο άλλο σαν σήμα κατατεθέν...

...Έτσι χαζεύοντας τον Δον Κιχώτη αυτές τις μέρες έπεσα πάνω στη φράση και με τη βοήθεια του βιβλίου του Δ. Καμπουράκη και της Βικιπέντια είπα να αναφέρω κάποια σκόρπια και να αναστήσω από το βαθύ ιστορικό της ύπνο αυτή την πόλη. Για να μάθουμε και λίγο την περίλαμπρη Ιστορία της πολιτισμένης Δύσης, που πριν προστρέξει στη φιλοσοφία και την επιστήμη έκανε την ανάγκη φιλοτιμία...

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2007

Το πρεστίζ…

… Στα ίδια μέρη πάντα πηγαίνω αναζητώντας το χαμένο μου χρόνο… τις χαμένες μου εικόνες, που διέτρεξαν το χρόνο είτε εγώ ήμουν εκεί είτε όχι… Θυμάμαι που πάντοτε συναντούσα «φωτισμένα μυαλά» με έπαρση… Είχαν άποψη περί όλων των θεμάτων… εγώ δεν μπορώ… ούτε φωτισμένος νους είμαι, ούτε τόση είναι η ευρυμάθειά μου… ίσα, ίσα μπόρεσα να «γρατσουνίσω» λίγα ψήγματα από Επιστήμη και Γνώση εξειδικευμένη… Ο Oscar Wilde, είπε πως η απόλυτη εξειδίκευση είναι η άπειρη γνώση του μηδενός… Εκείνο που σταματήσαμε κάποτε όλοι μας ομαδικά σαν κάποιος να μας έστησε παγίδα, είναι να ακούμε… Να ακούμε τον άλλον… Τόσες και τόσες φωνές θέλουν να ακουστούν… Φαντάζομαι το Θεό, σαν κάποιον άπειρο νου, που ακούει… Τουλάχιστον το πρώτο βήμα για την αγάπη του πλησίον είναι να τον ακούσεις… να δεις μέσα του σε μια προσπάθεια ενόρασης της ψυχής του…

…Δυστυχώς δεν ακούμε πια… ίσως μόνο τους πολύ δικούς μας ανθρώπους… είδα ανθρώπους να συζητούν… περίμενε ο καθένας απεγνωσμένα να πει κάτι… Μα οι άλλοι δεν τον άκουγαν… ξεχνιόταν ο καθένας στη μουσική, στη βροχή και στον απόηχο της πόλης… και η κατακλείδα… «Δεν βαριέσαι…»

…Προσπάθησα να βοηθήσω έναν συνομιλητή μου (γυναίκα) και κατόρθωσα να λογομαχήσω μαζί της… Ήθελα απλά να την «πιέσω» να την «προτρέψω» να την σπρώξω να επιμείνει και να προσπαθήσει με δύναμη όλα εκείνα που της φαίνονταν βουνό… Μπορεί να τα καταφέρει είμαι βέβαιος… «Αλλά δε βαριέσαι»… Είσαι αρεστός μόνο όταν λες πράγματα που χαϊδεύουν τα αυτιά των άλλων…

…Οι μόνοι που αντάλλασσαν απόψεις με προσήνεια ήταν όσοι κουτσομπόλευαν τους άλλους… Δείχνοντας τον άλλον παίρνω το βλέμμα του κοινού από πάνω μου… Οι κρυψίνοες είναι συνήθως οι μεγαλύτεροι σχολιαστές των άλλων… ποτέ του εαυτού τους… Είναι και αυτοί που ακούν με προσήνεια για να μαζέψουν υλικό….

…Για αυτό και πάντοτε θαύμαζα τους ανθρώπους που εκθέτουν τον εαυτό τους με τα όποια του ελαττώματα… Δεν είναι ούτε ευάλωτοι ούτε συναισθηματικοί… Απλά δεν είναι ανασφαλείς και αναζητούν στη φιλία, στη συγγένεια και στη σχέση ένα δεύτερο μάτι στα δικά τους πράγματα…

… Σήμερα αυτοί σπανίζουν επικίνδυνα… Προσπαθούμε με κάθε τρόπο να κρύψουμε τον εαυτό μας, πέραν του εμφανισιακού (που είναι αδύνατο να κρυφτεί). Στα μαγαζιά διασκέδασης οι μουσικές είναι στη διαπασών… Φωνάζουμε για να καλύψουμε την ένταση, αλλά μάταια… Δεν πρόκειται να ακούσουμε κανέναν… ούτε και να μας ακούσει κανείς… Φοράμε μια μάσκα χαμογέλιου και παριστάνουμε τους διασκεδάζοντες… Μόνο αυτοί που εκτονώνονται περνούν πραγματικά καλά. Στο θέατρο η πρόζα πάει κι έρχεται σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να μας κάνει να γελάσουμε ή να κλάψουμε… Μας φωνάζουν οι πρωταγωνιστές να μπούμε στο πρόβλημά τους κι εμείς αδιαφορούμε… κοιτάζω με αμηχανία την ώρα… «Δε βαριέσαι…πόση ώρα θέλει ακόμη? Πάμε για κάνα ποτάκι μετά?

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2007

Δρόμωνας

… Πώς να ξεχάσεις το άπειρο, του ουρανού που ανακατώνεται με κάμπους βουνά και σταχτιές αγροικίες? Πήγα για μια δουλειά εκτός Αθηνών και γύρισα αστραπή. Από όλες τις ανοησίες που άκουσα και είπα το τοπίο μου «μίλησε» Αυτό μόνο απευθύνθηκε σε μένα βαθιά μέσα μου… Η Δυτική Ελλάδα ήταν γεμάτη και σύννεφα που έφεραν και μικρές φθινοπωρινές μπόρες… (Τώρα ακούω και τη Σονάτα υπό το Σεληνόφως…) Τι ήθελα και γύρισα? Δεν έμενα για πάντα εκεί πετρωμένος κι άφθαρτος σαν τα γεροβουνά? …

Μα όχι… Πάλι πίσω… Στο ταξείδι υπήρχε μια διαρκής συζήτηση με τον Ο. τον συνεργάτη μου που αλήθεια σας λέω, δεν θυμάμαι λέξη… Ελπίζω να μην είπα καμιά χοντράδα εκ παραδρομής… Το μαβί χρυσοποίκιλτο του ουρανού (είχα μια θάλασσα στο νου…) μου αποτυπώθηκε σαν φλας στα μάτια μου… ούτε και τη διαδρομή θυμάμαι… μηχανικά πρέπει να οδήγησα… Και η εικόνα της άπειρης ζωοδότρας θάλασσας που σκοτείνιαζε και ωσάν παλιά φίλη να με έψεγε βλοσυρά… «Πού είσαι? Που χάθηκες?

… Χάθηκα … «οξειδώθηκα μες τη νοτιά των ανθρώπων»… Του μάταιου κόπου να πράξω κάτι και να μην πράξω τίποτα ταυτόχρονα… Να παραμείνω άχραντος… Να μεταδώσω χίλιες εικόνες, σκέψεις βλέμματα… Τα οποία θα πέσουν πάνω στους άλλους σαν ένα άξαφνο εκκωφαντικό κρεσέντο… Θα τους αφυπνίσει από το βαρύ νωθρό ύπνο τους?... Τουλάχιστον θα έχω προσπαθήσει… όχι εγώ ο «ξύπνιος» μα κάποιος που του είπαν πως «χάθηκε»… Μέσα από τις σκόρπιες εικόνες εξυφαίνω τα λόγια μου… γιατί δεν έχω άλλο τρόπο… Υπάρχει και η μουσική αλλά αν δεν επέλθει ο συντονισμός ή είναι κακός ο ήχος…

Πάντα με έλκυε το φθινόπωρο… Τα χρώματά του… Η προετοιμασία για έναν νέο πολλά υποσχόμενα χειμώνα… Μα κυρίως γιατί σηματοδοτεί πάντοτε μια νέα αρχή… Θυμάμαι πολλά χρόνια πριν, όταν είχα βρεθεί στη Γερμανία φθινόπωρο… October-first… Με είχε κάπως βάλει σε σκέψεις πως όλα τούτα το όμορφα χρώματα διαρκούσαν λίγο, καθώς γρήγορα έπεφτε το φώς… Α ρε Ελλάδα σκέφτηκα… Εσύ το προσφέρεις απλόχερα… Στην κορφή ενός βουνού με σημάδεψε για πάντα… καθώς το είδα να ανακατεύεται με θάλασσα … (Βέβαια είχα ξεκινήσει μες τη μαύρη νύχτα για να το καταφέρω)…

…Και οι χειμώνες μας μου αρέσουν… είναι ήπιοι και αβροί με εμάς… σκέφτομαι πως με τη μεταβολή του κλίματος οι νέες γενιές δεν θα ξέρουν τι εστί φθινόπωρο ή χειμώνας… Ήδη το ξεχνάμε εμείς εδώ στην πρωτεύουσα… Δεν επικοινωνούν που δεν επικοινωνούν οι άνθρωποι πλέον, αν δεν ανταλλάσσουν βλέμματα και εικόνες τι αξία έχουν οι ζωές τους?

…συγχωρήστε με για τη φλυαρία (φταίει κι ο Γκέρσουιν…)… Κι από σήμερα και για ένα μήνα αρχίζω και 2nd hectic πρόγραμμα… Μαθήματα γαρ… Να αυτό το «Δάσκαλος» θα παραστήσω σε νεοφώτιστούς και με ενοχλεί αφάνταστα… Δεν πάμε ομαδικώς για κατασκήνωση?… Ευτυχώς ο Γκέρσουιν με επαναφέρει περιγελώντας με…

Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2007

κεραμίδόγατες

... Του Άδραστου το νεύμα ποτέ δεν έπιασα... τελικά ήμουν το Λιοντάρι, ή ο Αγριόχοιρος? Από όλα αυτά πάντως θα προτιμούσα απείρως το κεραμιδόγατος... Απο όλα αυτά τα μικρά που έχω διαβάσει, πολύ εντύπωση μου έκανε ένα μικρό πεζό που είχε γράψει ο Ρίτσος στα 12 του χρόνια και είχε δημοσιευτεί στη "Διάπλαση των παίδων" του Ξένόπουλου... το περνάω λοιπόν (με την άδειά τους) όπως το θυμάμαι από μνήμης.

"Ένας πατέρας πήγαινε με τον γιό του στο σχολείο νωρίς το πρωί της ημέρας που ο ήλιος ανατέλλει... Η σκιά του παιδιού όπως ήταν φυσικό ήταν τεράστια...
-Πατέρα κοίτα πόσο ψηλός είμαι!
είπε το παιδί στον πατέρα του. Ο πατέρας δεν μίλησε...
Το μεσημέρι που πήρε το παιδί του από το σχολείο, ο ήλιος ήταν ψηλά και η σκιά του παιδιού είχε γίνει μια κουκκίδα στα πόδια του...
-Ιδού παιδί μου το ύψος σου...
Είπε ο πατέρας, και συνέχισε...
- Έτσι γίνεται παιδί μού πάντοτε με αυτούς που στηρίζονται σε ξένες δυνάμεις. "

Αυτά τα ανωτέρω με αφορμή αυτά που τόσες φορές θα ήθελα να πω, και είτε δεν τόλμησα, κράτησα χαρακτήρα, ή απλά δικαιολόγησα τον εαυτό μου που δεν τα είπα...
Τι είναι πιο ωραίο, να επιτεύξεις το σκοπό σου με ελάχιστη ενέργεια? ή να πολεμήσεις για να κατεφέρεις κάτι και να σε αποκαλέσουν (πίσω σου) "κόρόιδο", ή αφελή?
Δεν έχω την απάντηση σε μια χώρα που μπερδεύει την ευφυία με την πονηρία...
Εν κατακλείδι αφήνω αυτό που κι από άλλα Posts λέγεται... να δώσεις τη μάχη σου για κάτι που πραγματικά αξίζει...
και τα ευτελή άστα στους άλλους... έτσι προσπαθώ να κάνω... κάπως σαν κεραμιδόγατος...

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2007

Παραλήρημα...

... Με αφορμή το post "χωρίς παρεξήγηση" , ρίxνω κάποιες σκόρπιες κι ασυνάρτητες σκέψεις πάνω στο θέμα...

... Θυμάμαι στα πρώτα φοιτητικά χρόνια που γνώρισα μια οικογένεια απο το Κάϊρο... Ήταν μουσουλμάνοι... Τα κορίτσια τους όταν ήταν μικρά ήταν πανέξυπνα και ως μαθητές ήταν σαφώς καλύτερα από το αγόρι αδερφάκι τους... Μετά από χρόνια τα είδα ξανά με μαντήλες και η μια από τις δύο (έχοντας υποχρεωθεί να εγκαταλείψει το σχολείο) παντρεμένη με κάποιον συντοπίτη τους. Δεν επιτρέπεται να παρατηρείς τις γυναίκες τους, αλλά ένεκα οικειότητας σε μια από τις τελευταίες φορές που τους είχα δει, ήταν κάπως χαζές και ρηχές, πράγμα που εξηγείται από την παρατεταμένη έλλειψη παιδείας και πρωτοβουλιών...

...Στην ίδια κλίμακα ανήκε και η μητέρα μου, αφού μόλις απο το δημοτικό αν και άριστη μαθήτρια της έκρυβαν τα βιβλία στο σπίτι της για να μη διαβάζει... Στα 9 την έστειλαν για να γίνει υπηρέτρια και να καθαρίζει σπίτια, ενώ στα 14 σε φάμπρικα ράφτρα... Φυσικό για εκείνα τα χρόνια για τα φτωχά κορίτσια στην ελληνική επαρχία, όπου προφανώς ποτέ δεν την ρώτησαν, αν αυτό θα ήθελε να κάνει... Φαντάζομαι ο γάμος της με τον πατέρα μου κι από έρωτα στα 20 χρόνια της ήταν μια πραγματική τομή και λύτρωση στη ζωή της... (Για αυτό και έκανε σημαντικά βήματα στην εξέλιξή της)

... Σήμερα η κοινωνία έχει προχωρήσει όχι τόσο από πρόοδο και για όλα τα τμήματα του πληθυσμού, αλλά απο ανάγκη... Το κάθε σπίτι απαιτεί δύο μεροκάματα... Η γυναίκα (και σωστά) ολοκληρώθηκε μέσα από δύσκολες συνθήκες και διεκδίκησε τον ισότιμο ρόλο της στην κοινωνία γύρω στα 70s και 80s... Έγινε ένα αναπόσπαστο τμήμα του παραγωγικού και δημιουργικού ενεργού πληθυσμού με εκθαμβωτικά αποτελέσματα... Πράγμα φυσιολογικό για οποιονδήποτε άξιο άνθρωπο στον οποίο δίνονται πρωτοβουλίες...

... Ανεξαρτήτως φύλου, υπάρχουν άξιοι άνθρωποι που καλλιεργούν και εξελίσσουν τον εαυτό τους με σπουδές γνώσεις διάβασμα και καλλιέργεια, καθώς και κάποιοι άλλοι που τον αφήνουν στάσιμο με όσα μέχρι τότε κόβει η γκλάβα του... Μέσα σε όλη αυτή τη μεταλλαγή, ο άνδρας έχει χάσει το ρόλο του... Δεν είναι πλέον ο κουβαλητής, καθώς η γυναίκα μπορεί να κερδίζει περισσότερα ούτε ο πλέον ικανός και μορφωμένος καθώς αυτά έχουν επάξια κατακτηθεί κι από το άλλο φύλο.

... Του μένει ο ρόλος του προστάτη... ρόλος που παραπαίει καθώς άπτεται λαϊκότερων στρωμάτων και βεβαίως ανασφαλών γυναικών... Στις πιο προηγμένες κοινωνίες δε, κι αυτός ακόμη ο ρόλος έχει περάσει σε πολλά νοικοκυριά στις γυναίκες, καθώς έχουν καλύτερη κοινωνική θέση... θυμάμαι στη Βιέννη του 87, που φιλοξενόμουν σε ένα σπίτι τυπικής αυστριακής οικογένειας με ένα παιδί... Για όλα τα σημαντικά θέματα που έπεφταν στο τραπέζι τους τον κρίσιμο λόγο τον είχε η Λ (μητέρα) ενώ ο Α (πατήρ) είχε το ρόλο του φίλου και συμμάχου των παιδιών (και των φίλων τους όπως εγώ)....

... Σαφώς νομίζω πως ο ρόλος του καθενός πρέπει να περιορίζεται σε αυτόν του φύλου, με τα όποια ήπια και μη προσβλητικά για τον άλλον παραδοσιακά στοιχεία αυτός περιέχει... Ο άνδρας πρέπει να δείχνει αβρότητα, σεβασμό και συμπαράσταση στη γυναίκα του που σημειωτέον δεν είμαστε ακόμη Ευρώπη πρέπει να μοχθήσει περισσότερο για αυτά που στοχεύει... Αντίστοιχα η γυναίκα πρέπει να υποστηρίζει και να βοηθά τον φίλο της και να δίνει στη σχέση τον μοναδικό αυτό τόνο που έχουν οι γυναίκες...

...κακά τα ψέμματα, εμείς οι άνδρες είμαστε άσχετοι από design, σπίτι κλπ, και καλό σε αυτό είναι να δίνουμε πρωτοβουλίες στις γυναίκες... φυσικά όσες ...τό χουν...

... Απο τις γυναίκες δεν συμπαθώ τις καιροσκόπες, τις υπολογίστριες, αυτές τέλος πάντων που πάνω από τη σχέση τους βάζουν την βολή και την καλοπέρασή του... Σε αυτή τη συνομοταξία ανήκουν και οι υστερόβουλες που εκμεταλλεύονται τα όποια θηλυκά θέλγητρα που έχουν...

... Από τους άνδρες δεν συμπαθώ με τίποτα τους μαμάκηδες (μπούληδες), τους αυτάρεσκους, τους άνδρες με θυλικό μυαλό (αυτοί μου είναι ανυπόφοροι, και δεν εννοώ τους gay) και γενικώς όλους αυτούς που κλαίγονται... περισσότερο αντιπαθώ τους τελευταίους... Κάποτε ένας φίλος μου είχε μια σχέση την οποία είχε λίγο στο φτύσιμο... Ήταν εντελώς ανασφαλής και γενικώς επιδείκνυε μιαν καθόλα ανώριμη συμπεριφορά... Για πολύ καιρό την έκανε ότι ήθελε, τη χώριζε τα ξανάφτιαχνε κλπ... Κάποια στιγμή βρέθηκε ένας άλλος και η κοπέλα όπου φύγει φύγει... Αυτός ότι είχε αποφασίσει να την παντρευτεί: "Να κάνω κι αυτό το ψυχικό"... Ρώτησα την κοπέλα τι ακριβώς την έδιωξε από τον Τ. Μου απάντησε "Ήταν ηττοπαθής, κλαιγόταν συνέχεια και απαξίωνε ότι κάναμε..."

... περιττό να πω ότι παντρεύτηκε και αυτός μια που του έχει βάλει τα πόδια σε ένα παπούτσι (όπως η μάνα του πριν) και χαμογελάει χαζά...

... Επιμύθιο? ... Δεν υπάρχει... για όλα θέλει κόπο... για μια σχέση, για μια φιλία, για οτιδήποτε... (ακόμα και για το post... κουράστηκα να γράφω)... Αρκεί ο άνδρας να μην έχει μύθο στο μυαλό του για το ρόλο του, και η γυναίκα να μην είναι ανασφαλής... Κυρίως να βιώνουν μαζί και να χαίρονται τις επιτυχίες τους, και να πίνουν και κάνα ποτηράκι αντάμα για τις όποιες αποτυχίες (έρχονται κι αυτές μην το ξεχνάμε...). Με αυτά και ξέρω ότι κούρασα... Αν κανείς έφτασε ως εδώ, του χρωστάω ένα κέρασμα... συγνώμη για το παραλήρημα...