κεραμίδόγατες

... Του Άδραστου το νεύμα ποτέ δεν έπιασα... τελικά ήμουν το Λιοντάρι, ή ο Αγριόχοιρος? Από όλα αυτά πάντως θα προτιμούσα απείρως το κεραμιδόγατος... Απο όλα αυτά τα μικρά που έχω διαβάσει, πολύ εντύπωση μου έκανε ένα μικρό πεζό που είχε γράψει ο Ρίτσος στα 12 του χρόνια και είχε δημοσιευτεί στη "Διάπλαση των παίδων" του Ξένόπουλου... το περνάω λοιπόν (με την άδειά τους) όπως το θυμάμαι από μνήμης.

"Ένας πατέρας πήγαινε με τον γιό του στο σχολείο νωρίς το πρωί της ημέρας που ο ήλιος ανατέλλει... Η σκιά του παιδιού όπως ήταν φυσικό ήταν τεράστια...
-Πατέρα κοίτα πόσο ψηλός είμαι!
είπε το παιδί στον πατέρα του. Ο πατέρας δεν μίλησε...
Το μεσημέρι που πήρε το παιδί του από το σχολείο, ο ήλιος ήταν ψηλά και η σκιά του παιδιού είχε γίνει μια κουκκίδα στα πόδια του...
-Ιδού παιδί μου το ύψος σου...
Είπε ο πατέρας, και συνέχισε...
- Έτσι γίνεται παιδί μού πάντοτε με αυτούς που στηρίζονται σε ξένες δυνάμεις. "

Αυτά τα ανωτέρω με αφορμή αυτά που τόσες φορές θα ήθελα να πω, και είτε δεν τόλμησα, κράτησα χαρακτήρα, ή απλά δικαιολόγησα τον εαυτό μου που δεν τα είπα...
Τι είναι πιο ωραίο, να επιτεύξεις το σκοπό σου με ελάχιστη ενέργεια? ή να πολεμήσεις για να κατεφέρεις κάτι και να σε αποκαλέσουν (πίσω σου) "κόρόιδο", ή αφελή?
Δεν έχω την απάντηση σε μια χώρα που μπερδεύει την ευφυία με την πονηρία...
Εν κατακλείδι αφήνω αυτό που κι από άλλα Posts λέγεται... να δώσεις τη μάχη σου για κάτι που πραγματικά αξίζει...
και τα ευτελή άστα στους άλλους... έτσι προσπαθώ να κάνω... κάπως σαν κεραμιδόγατος...