Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

... Υπάρχουμε, γιατί είναι αναγκαίο...

" Υπάρχουμε γιατί είναι αναγκαίο...

Πάνε 2500 χρόνια από τότε που ήρθαμε στον κόσμο...

Οι άνθρωποι μας συναντούν συχνά τυχαία, καμιά φορά χωρίς καν να γνωρίζουν ότι είμαστε τα μάτια και τα αυτιά τους...

Ντύνουμε κάθε τόπο: δρόμο, αυλή, κήπο, πάρκα, άλση, πόλεις, χωριουδάκια... πονάμε τους δρόμους...

είναι το σκηνικό μας, ο κόσμος μας, η επιλογή μας

Δημιουργούμε στους δρόμους...

Καλλιτέχνες, συγγραφείς, τεχνικοί, παραγωγοί,

Και τις μέρες εκείνες που τα εμπορεύματα καταλαμβάνουν το χώρο, που ο φόβος κάνει τον κόσμο σκυθρωπό, και φοράει ο καθένας τις παρωπίδες του, που τα σύνορα, οι μπάρες και τα κάγκελα μας ζώνουν από παντού ενώ προσπαθούμε να περάσουμε

Υψώνουμε τη φωνή μας και απαιτούμε να υπάρχει κάτι να δούμε, να μοιραστούμε, να γνωρίσουμε

Σε όλο τον κόσμο, εκατοντάδες γιορτές, συναντήσεις χιλιάδων καλλιτεχνών και εκατομμυρίων θεατών,

Αυτό το κάτι που εμείς, οι καλλιτέχνες, οι πολίτες μέσα στην πόλη προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μέρα με τη μέρα...

Διεκδικούμε το δικαίωμα να ζούμε με το επάγγελμά μας,

Πιστεύουμε πως η τέχνη μπορεί να απαλύνει τον πόνο των ανθρώπων

Ιδίως η άμεση εκείνη του δρόμου, που τους αγγίζει απευθείας και που πρέπει να ανθίζει πάντοτε ελεύθερη "

το παραπάνω κείμενο αλίευσα από μια παλιά διαμαρτυρία των καλλιτεχνών του δρόμου εδώ στο Παρίσι...

Πολλές φορές παρατηρώ σε πεζόδρομους, δρόμους, τους καλλιτέχνες του δρόμου... ζωγράφοι, ζογκλέρ, μουσικοί, θεατρίνοι... Συχνά δεν υπολείπονται σε ταλέντο από τους επαγγελματίες συναδέλφους τους.

ταυτισμένοι με το περιθώριο, συχνά παρεξηγημένοι, από υπερβολικό ζήλο φιλήσυχων πολιτών, στοχοποιούνται από την κοινωνία. Κάποιοι φθάνουν στο σημείο να τους κοιτούν με περιφρόνηση, με δυσφορία... Οι ίδιοι που ανεκτικά και στωϊκά ανέχονται την ασχήμια της πόλης, τα σκουπίδια πεταμένα στα ανύπαρκτα πεζοδρόμια, εμπορεύματα να φράζουν το διάβα τους, αυτοκίνητα να κλείνουν πεζοδρόμους για τη βολή του ιδιοκτήτη τους... Οι ίδιοι που σκύβουν το κεφάλι από φόβο, έναντι στην οργανωμένη αυθαιρεσία, θυμώνουν και περιφρονούν τους καλλιτέχνες του δρόμου, που σε τελευταία ανάλυση, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να προσπαθούν να ομορφύνουν τον πολύπαθο τόπο, να ντύνουν το χώρο με μουσική...

... εκεί που βαδίζεις φορτωμένος σκέψεις, άγχος, πίεση ξαφνικά ακούς ένα τραγούδι που ποτέ δεν θα το επέλεγες... Ασυναίσθητα σε ταξιδεύει στα πέρατα του κόσμου... Σε γεμίζει αισιοδοξία... Ένας κλόουν σου προσφέρει ένα άδολο χαμόγελο και ένα λουλούδι, μετατρέποντας το σκηνικό του παγερού ψιλόβροχου κάτι σαν παραμυθένιο μέρος...

...