… Ένας μεγάλος Έλληνας…

Είναι αρκετές φορές που αισθάνομαι πόσα πράγματα έχω χάσει που δεν πήρα ποτέ τη σάτιρα του Βέγγου σοβαρά... Καθώς μεγαλώνω και έχω πλέον παρατηρήσει αρκετά, τους νεοέλληνες, βλέπω πως πίσω από την ομολογουμένως βελτιωμένη γκλαμουριά μας, δεν έχουμε κουνήσει πολλά βήματα προς τα εμπρός... Παραμένουμε το ίδιο άξεστοι και παρτάκηδες όπως εκείνοι της εποχής του Βέγγου... παραμένουμε το ίδιο θρασύδειλοι, ευτυχώς με κάποια κωμικά στοιχεία... παραμένουμε το ίδιο αγράμματοι...

Ίσως όχι τόσο αναλφάβητοι, ούτε τόσο πεινασμένοι, όπως εκείνοι που προβάλλονταν στο πανί των κινημαγογραφικών αιθουσών του 60. Αναμφισβήτητα όμως λιγότερο αθώοι και πιο ξιπασμένοι... Άλλωστε σκοπός των ταινιών αυτών ήταν να σατιρίσει και να προβάλει όλα εκείνα τα τότε ελλατώματα, που προβάλλονταν σε ένα αναμφισβήτητα όμορφο αστικό τοπίο, που καμιά σχέση δεν έχει με το σημερινό χάλι μας...

Γελάμε ίσως με τα πρωτόγονα σχέδια κομπίνας που σκαρφίζονταν οι αγαθοί κατεργάρηδες εκείνης της μακρινής σήμερα εποχής. Για να μας κοπεί το γέλιο, ας σκεφθούμε της σημερινούς απογόνους τους που κουμπουροφόροι, και αδίστακτοι και «πρόσωπο» στην κοινωνία μας κλέβουν... Πλέον δεν χρειάζεται κάποιο σχέδιο εξαπάτησης... Έχουμε πέσει αναγκαστικά στην ανάγκη τους... Ομολογουμένως εξεπλάγην που απο τον ίδιο τον πρωθυπουργό μας άκουσα το πραγματικό τους όνομα: Νταβατζήδες...

Μέσα σε όλο αυτό το περίλυπο τοπίο, τριτοκοσμικό σε σχέση με τους άλλους Ευρωπαίους σήμερα, πείνα και φτώχια τότε, είναι τόσο λίγα αυτά που ομορφαίνουν τη ζωή μας... Ο Έρωτας αναμφισβήτητα ένα από αυτά, που στις τότε ταινίες έπαιρνε τη «βούλα» με την τέλεση του γάμου, που σηματοδοτούσε οριστικά το «χάπι έντ»... Σήμερα ξέρουμε βέβαια, πως καθόλου δεν είναι «χάπι έντ» ο γάμος, αφού από εκεί ξεκινάν τα βάσανα ενός ζευγαριού... εξάλλου αυτό το χάπι έντ, για το ένα στα τρία ζευγάρια, έχει ημερομηνία λήξης, και μια τελευταία παράσταση σε κάποιο δικηγορικό γραφείο...

Το άλλο όμως που ομορφαίνει τη ζωή μας και την ομόρφαινε τότε είναι το χιούμορ... η ιλαρή διάθεση για τα πράγματα, και η σάτιρά των... Η στιλίτευση του ατομισμού, του θεσιθήρα, του ρουσφετλή, του παρτάκια, του νεόπλουτου χοδρέμπορου στις τότε ταινίες δεν έχει γίνει καλύτερα από κανέναν παρά από το Βέγγο. Η σάτιρα, της αναξιοκρατίας, των αγραμμάτων διοικητών και των ημιμαθών δασκάλων, έχει γίνει με πιο καυστικό και διαπεραστικό τρόπο από τον μεγάλο αυτό κωμικό...

Αλιεύω εδώ ψήγματα από διαχρονικές ατάκες του:

******************

-Στη σχολή αυτή δεν λαδωνόμαστε.

-Κακώς θα σκουριάσετε...

*******************

-Ε διπλα απο το φαρμακείο ήταν το μπακάλικο, έμαθα και τα φάρμακα την κλέβω τη

δουλειά...

*******************

-Ο Θείος?

-φώναξε «Ζήτω η ανοικοδόμησις!» και έπεσε από το παράθυρο...

*******************

- Μα είναι δυνατόν! Στην εποχή των Τζέημς Μπόντ εμείς να είμαστε ακόμα με σουγιάδες κολοκοτρωναίικους!

*******************

Η μαζική στράτευση και η μεταπολίτευση, δεν έδωσαν πολλά σημεία συνέχισης αυτής της σάτιρας της Ελληνικής πραγματικότητας. Η κομματικοποίηση και στοχοποίηση των αντιπάλλων που ακολούθησαν τις δεκαετίες 80 και 90 επίσης...

Μόνο που η ανοικοδόμηση προχώρησε και έχτισε τα πάντα και δεν μπορούμε να περπατήσουμε πλέον... Οι ναίφ νταβατζήδες σκλήρυναν και τώρα διοικούν... Οι αγράμματοι παρέμειναν αγράμματοι, πήραν όμως (νύχτα) πτυχία... Οι αλμπάνηδες διοικούν και ενίοτε κρίνουν τις τύχες αυτής της χώρας... τέλος, όλος ο κόσμος πάει μπροστά και εμείς είμαστε δυστυχώς ακόμα με σουγιάδες κολοκοτρωναίικους... (εδώ στη Γαλλία εδώ και 20 χρόνια τα κάνεις όλα τηλεφωνικά ή από το διαδίκτιο, στην Ελλάδα πρέπει να ξεποδαριαστείς από υπηρεσία σε υπηρεσία και να λαδώσεις για να κάνεις αυτά που αυτοί υποχρεούνται να σου κάνουν)...

Δεν με πειράζουν αυτά... ξέρω ότι αν δεν αποκτήσουμε παιδεία, δεν θα προκόψουμε και θα έρθουν ευτυχώς άλλοι στον τόπο μας και θα προκόψουν ανθ ημών... Άλλωστε ο πολιτισμός δεν είναι ζήτημα γονιδίων...

Ένα μόνο με ανησυχεί... ότι ο Βέγγος δεν έχει πια θέση στην επίπλαστη ψευτοδήθεν γκλαμουριά μας... Αλλιώς πού είναι βρε παιδιά? Έπρεπε με τέτοια κατάντια να υπάρχουν 1000!!!

ΥΓ1> Τον αποκαλώ «μεγάλο Έλληνα» γιατί μου ακούγεται κάπως απαξιωτικό και με δήθεν ειρωνία το «καλός άνθρωπος» κλπ... καλός άνθρωπος είναι ο μανάβης της γωνίας... περιττό να πω πως αν ήταν Γάλλος, σήμερα θα είχε κάπου έδρα, θα διδασκόταν στην εκπαίδευση και θα είχε βαρύνουσα σημασία η γνώμη του... Θα ήταν εκτός από αγαπητός και συμπαθής δηλαδή και σεβάσμιος... Στην Ελλάδα του σήμερα δεν έχει πάρει ούτε ένα βραβείο από καποιον επίσημο κρατικό φορέα, παρά μόνο απο εφημερίδες, περιοδικά ΙΕΚ κλπ...

ΥΓ2> Ο nomansland έχει αφιερώσει και αυτός ένα ποστάκι, και το προτείνω ως link...Ο οποίος πολύ σωστά επισημαίνει, ότι στο διαδίκτυο δεν υπάρχουν καλλιτεχνικές απεικονίσεις του...

... μικρή επιστροφή...

... χαιρετώ εγκάρδια όλους όσους τον τελευταίο μήνα φύλαξαν θερμοπύλες... Εγώ γύρισα στην Πατρίδα, που όταν λείπεις για καιρό, την νοσταλγείς με έναν άλλο διαφορετικό τρόπο... Έτσι αφέθηκα να με γεμίσει το φως και το άρωμά της χωρίς να έχω τίποτε άλλο "ανοικτό" για τα υπόλοιπα... Περιττό να πω ότι δεν είδα καθόλου τηλεόραση, πέρα από κάποιες μεταδόσεις των ΟΑ2008 και αυτές ένεκα επιμονής συγκενών που με φιλοξένησαν...

... έκανα τρείς μετακομίσεις, που αντιστοιχούν περίπου, σε άνοιγμα, κλείσιμο και τακτοποίηση 120 περίπου μεγάλων κουτιών... Τα βιβλία μου διασκορπίστηκαν σε διάφορα σημεία, και είναι βέβαιο πως αν θέλω κάτι, έγγραφο ή βιβλίο, θα πρέπει να ταξιδέψω σε δύο πόλεις και να ψάξω 3 διαφορετικές αποθήκες για να το βρω... Δεν με πειράζει όμως, γιατί κανονικά πρέπει να είμαι ευγνώμων σε όλους αυτούς τους πολύ καλούς φίλους και συγκενείς που προσφέρθηκαν να αποθηκεύσουν την όποια ευτελή οικοσκευή μου... Όσο για τα βιβλία που έχω είναι άπειρα, αλλά δεν φταίω εγώ... αυτά με βρήκαν...

Ας είναι... Ο ήλιος, τα δειλινά, η έκλειψη σελήνης και το φως της Ελλάδας με αποζημίωσαν... Είναι αυτή η αίσθηση που έχεις όταν ξαναγυρίζεις σε όλα εκείνα που λιθαράκι λιθαράκι, σε έχτισαν και σε έκαναν αυτό που είσαι... Ανοίγεις τα μάτια σου, και ο χρωστήρας είναι οικείος, αποδίδει εκείνες τις γραμμές που έχεις μάθει απέξω να βλέπεις... Ακόμη, και οι άσχημες, εκείνες που κανονικά θα έπρεπε να με ενοχλούν, αυτή τη φορά μου ήταν πέρα για πέρα διασκεδαστικές...

... πρόλαβα και αντάμωσα κάποιους από τους φίλους μου, γιατί οι περισσότεροι, δυστυχώς διακόπευαν... Και αυτοί με δέχτηκαν και περάσαμε ώρες προσπαθώντας να εκμαιεύσουν από μένα πως είναι έξω, και τι διαφέρει με το μέσα... Ξαφνιάστηκαν όταν τους είπα κάτι που μου φαίνεται προφανές... "ίδια είναι". Γιατί αυτό που κάθε φορά βιώνω έχει εμένα μέσα, είναι η δική μου ματιά που περνάει από τα δικά μου φίλτρα... Όσο κι αν ταξιδεύω, κουβαλάω πάντα την Ελλάδα μαζί μου... αυτά που αγαπάω και αυτά που θέλω να μείνουν... και όλα τα όμορφα κι οργανωμένα που βλέπω εδώ έξω, κι αυτά πάλι Ελλάδα γίνονται, γιατί μέσα μου εύχομαι ότι θα ήταν όμορφα να αποκτούσε και η δική μου Ελλάδα αυτά τα καινούρια όμορφα και προηγμένα... Δεν μπορείς να δεις κάτι καλό σε κάποιον άλλον, αν δεν το δεχτείς πρώτα σαν καλό, και δεν το διηθήσεις μέσα από τα δικά σου μάτια και βιώματα...

... Μα πίσω στην Πατρίδα, οι ορίζοντες, οι ακτογραμμές, οι ξαστεριές όλα ήταν εκεί και με περίμεναν... Και οι άνθρωποι... Γερασμένοι, ίσως όλοι λίγο παραπάνω, μα αυτό δεν πειράζει καθόλου γιατί έκανα στενή παρέα και με πολύ νεώτερους... Βυθίστηκα μέσα στην θάλασσα και άφησα να με παρασύρει το ρίγος της και η αρμύρα της, ένα άρωμα που ποτέ και με τίποτε δεν θα μπορούσα να το περιγράψω σε έναν ξένο... Λαίμαργα παραδόθηκα στα διάφορα εδέσματα εγώ ένας εγκρατής, τόσο που μάλλον δεν μπορεί, ένα κιλό πρέπει να το πήρα...

... ακόμη και ένας καυγάς σε μια ταβέρνα (φυσικά για το πάρκινγκ) με διασκέδασε, και όταν τα αίματα άναψαν έσπευσα και χώρισα τις δύο παρέες αμβλύνοντας τις προφανώς γελοίες διαφορές... Ο ένας εκ των δύο μου είπε "ευτυχώς που ήσασταν εσείς εδώ"... του απάντησα πως την άλλη φορά να γίνει αυτός εγώ, άφού ενέγκρινε τόσο τη στάση μου...

... Το φως εκεί κάτω το πήρα μαζί μου και το φέρω μέσα μου... εδώ πίσω με υποδέχτηκε το γκρίζο συνεφιασμένο φως και το κρύο (13 βαθμοί), αλλά εγώ θαρρείς ότι ακόμη ζεσταίνομαι... καθώς το μπόινγκ σήκωσε το ρύγχος και απογειώθηκε από το Ελ.Βενιζέλος έριξα μια τελευταία ματιά στην Αθήνα που ξυπνούσε εκείνη την ώρα στο πρωινό φως της ανατολής, και το πυκνό φως του ήλιου με αγκάλιασε... ήταν το τελευταίο που γεύτηκα... εύχομαι σε όλους καλό υπόλοιπο του καλοκαιριού, και καλή αντάμωση...