Ταξίδευα με το αεροπλάνο για την Αθήνα που είχε ήδη αρχίσει να πυρώνει από τον διαπεραστικό θερινό ήλιο, που στο λεκανοπέδιο, σκάει απρόσκοπτα στα γυμνά τσιμέντα της… Στο Παρίσι, αντίθετα είχε ένα ελαφρό ψιλόβροχο και ολίγον από ψύχρα κάτι που απαιτούσε αναμφισβήτητα πανωφόρι… Προς έκπληξή μου στην επί του παραθύρου αριστερή θέση του αεροπλάνου, μια γνωστή μου Ελληνίδα… Πιάσαμε αμέσως τη συζήτηση και σύντομα αναπτύξαμε εκείνη την οικειότητα που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους στο εξωτερικό… Η εκ δεξιών μου θέση ήταν αδειανή…
Το ρολόι μου έδειξε την ώρα της απογείωσης, χαρακτηριστική, για την Ολυμπιακή, ότι έστω και για γούρι δεν μπορεί, κάνα 20λεπτο θα το φάμε… Τότε ακριβώς ήρθε μια κοπέλα ντυμένη σπορ εκδρομικά, κάπως συντηρητικά για το σώμα της μελαχρινή και ψιλόλιγνη… Το μαλλί της ήταν κάπως παλαιομοδίτικο και φουντωτό, ενώ το δέρμα της κάτασπρο… μετά την τυπική χαιρετούρα που μου έδωσε σε εμένα και την φίλη μου, βολεύτηκε στο κάθισμά της…
Το μπόινγκ σήκωσε με δύναμη το ρύγχος του για να ανέβει ψηλά, γρήγορα, καθώς υπήρχε χαμηλή νέφωση… Ξαφνικά πρόβαλλε ο ήλιος και εμένα με πλημμύρισε μεγάλη αισιοδοξία, αφού ο ήλιος με προϋπαντούσε από εδώ και για την Ελλάδα είχαμε πάνω από 3 ώρες ταξίδι. Εγώ συνέχισα την συζήτηση με την εξ αριστερών γνωστή μου…
… Η εκ δεξιών μου κοπέλα με ρώτησε στα Γαλλικά αν θα φάμε κάτι κατά τη διάρκεια της πτήσης, και εγώ της απάντησα πως πράγματι θα τρώγαμε αργότερα. Τόσο ευτυχισμένος ήμουν που εκθείασα και το γεύμα της Ολυμπιακής πριν το δω… Τότε η κοπέλα άρχισε να μιλάει γρήγορα με ένα κάπως περίεργο αξάν, με αποτέλεσμα να μην πιάνω λέξη με τα φρικτά Γαλλικά μου… Της πρότεινα να μιλήσει πιο αργά ή να γυρίσουμε στην Αγγλική, πράγμα σχεδόν αποθαρρυντικό για μια Γαλλίδα και αναμφισβήτητα ο καλύτερος τρόπος αν θέλεις να σου κόψει στεγνά την όποια συζήτηση.
Προς μεγάλη μου έκπληξη όμως η κοπέλα έκανε σουίτς σε άπταιστη Αγγλική, που μπορώ να πω ότι από τη δική μου τουλάχιστον ήταν μακράν καλύτερη… Η εξ αριστερών συνοδός μου κάπως πειραγμένη στην αρχή για αυτήν την ανεπάντεχη εξέλιξη, όμως στη συνέχεια η Γαλλίδα κέρδισε και αυτήν και έτσι προς μεγάλη μου έκπληξη ξεκίνησε ένα ταξίδι με συζήτηση – όαση για μένα αφού ήταν ώριμη και φιλοσοφημένη κοπέλα με ένα αρκετά χαμηλών τόνων ύφος.
Κρατούσε στα χέρια της για το ταξίδι, ένα περιοδικό με τίτλο philosophers και ήταν επιχειρηματίας στο εξωτερικό, κάτι που ερμήνευε τα άπταιστα αγγλικά της. Ήταν πολύ μορφωμένη, άριστος συζητητής και είχε μια λανθάνουσα θλίψη στο βλέμμα της… Από την άλλη σου έδινε την εντύπωση μιας πολύ δυνατής γυναίκας με τεράστια διάθεση για να κερδίσει τη ζωή της… Η συζήτηση πήγε κι έμεινε γύρω από το κρασί… Της περιέγραψα πόσο άσχετος ήμουν αλλά πόσο μου άρεσε… Τις προσπάθειές μου εδώ και χρόνια να μάθω τις γεύσεις, τις ποικιλίες… Ήταν μέσα στις επιχειρηματικές δραστηριότητές της και μας έδωσε αρκετές πληροφορίες για τον αγαπημένο μου οίνο… Τόσο από ποικιλίες, όσο και από το μάρκετινγκ που ευθύνεται για το γεγονός ότι μια φιάλη αξίας 3 ευρώ, φθάνει στο σούπερ μάρκετ να πωλείται 15 ή και 20 ευρώ καμιά φορά…
…Επίσης ήταν φυσιολογικό να μιλήσουμε για τους εαυτούς μας…τους αποδομήσαμε και γυμνώσαμε άφοβα ο καθένας μας ενώπιων των άλλων… είπαμε για τα σχέδια που έχουμε για το μέλλον… Η Ελληνίδα φίλη μου βγήκε πρακτικό μυαλό, ενώ εμένα με αποκάλεσε κάπως ονειροπόλο (dreamer), κάτι που ομολογώ ότι δεν μου πολυάρεσε… Στα επιχειρηματικά θέματα τη θαύμασα γιατί ήταν σατανάς, πολύ δραστήρια και ότι είχε στήσει το είχε κάνει με άπειρο προσωπικό κόστος αφού έμενε σε μια χώρα που δεν υπάρχει η λέξη «επιδότηση»... Είπαμε για πολλά ακόμη… Κάποια στιγμή κουρασμένοι αποφασίσαμε να γλαρώσουμε λίγο…
Ξαφνικά με σκουντάει και μου λέει: «Ιζαμπέλ»… Τόση ώρα απορροφημένοι από τη συζήτηση δεν είχαμε συστηθεί… με ρώτησε που είναι ο Άθως… Εκείνη τη στιγμή το αεροσκάφος έκανε στροφή πάνω ακριβώς από την Κασσάνδρα και φάνηκε στα αριστερά μας ο Άθως και της τον έδειξα… μείναμε άφωνοι… ένας Γάλλος φιλόσοφος που διάβαζε στο περιοδικό της είχε βαφτιστεί ορθόδοξος και είχε επισκεφθεί τον Άθω και το έγραφε το άρθρο… Και αυτή το διάβαζε την ώρα ακριβώς που περνούσαμε από πάνω… Και να σκεφτείτε ότι η διαδρομή αυτή δεν είναι συνηθισμένη για τα αεροσκάφη που έρχονται από την Ευρώπη, πρέπει να έχει φοβερές αναταράξεις η Κέρκυρα για να πάνε από τον αεροδιάδρομο της Σαλονίκης…
Το σκάφος βρόντηξε τις ρόδες του στο διάδρομο προσγείωσης του Ελ. Βενιζέλος… Η Ιζαμπέλ, θα πήγαινε να σε κάποιους φίλους της Έλληνες κάπου στη Δυτική Ελλάδα… Μου ζήτησε μια χάρη… Τους είχε αγοράσει ένα πολύ καλό Γαλλικό κρασί για δώρο, αλλά είχε αλλάξει γνώμη στην πτήση και ήθελε πολύ να το δώσει σε εμένα… Της είπα βέβαια ότι κάτι τέτοιο ενδεχομένως ήταν απόφαση ενθουσιασμού και δεν ήταν σωστό αφού το δώρο θα έπρεπε να πάει στους ανθρώπους που αρχικά προοριζόταν… Μου είπε ότι δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση και άνοιξε τη βαλίτσα της σκορπίζοντας με ενθουσιασμό τα πράγματά της έξω και έβγαλε ένα μπουκάλι σε περίεργη αλλά καλή συσκευασία και μου το έδωσε… χαιρετηθήκαμε…
Παρατήρησα το μπουκάλι… ήταν αναμφισβήτητα σπάνιο, αφού ήταν μικρής παραγωγής κάποιου σατώ σε κάποια περιοχή του Μπορντώ. Μαζί με κάποια άλλα που είχα αγοράσει από το αεροδρόμιο τα απόθεσα στο σπίτι μου… Είπα της μητέρας μου πως το κρασί αυτό ήταν δώρο και πολύ καλής ποιότητας και να μην το ανοίξει σε καμιά περίπτωση…
Ένα βράδυ ήρθαν κάποιοι φίλοι εκλεκτοί και πήγα να βρω το κρασί… πουθενά… ρώτησα τη μητέρα μου και μου είπε ότι το «καλό» το είχε εκεί απείραχτο, είχε ανοίξει όμως και είχε βάλει στο φαγητό ένα από τα άλλα που είχα φέρει… Έτρεξα στο ψυγείο και το δώρο της Ιζαμπέλ, ήταν μισοάδειο χαραμισμένο στην παρασκευή ενός μετρίου γεύματος… Δεν εκνευρίστηκα, αλλά έβγαλα αυτό που είχε μείνει και το σέρβιρα σε καλά ποτήρια… Εξαχνωθήκαμε από το άρωμά του και τη γεύση του η οποία ακόμη δε λέει να φύγει από τα χείλη μου… όταν σώθηκε αυτό που είχε απομείνει, οι υπόλοιπες μπουκάλες, που σημειωτέον η φθηνότερη είχε 40 ευρώ, δεν μας έλεγαν πολλά… Έβαλα νευρικά γέλια και σκέφτηκα την Ιζαμπέλ, αλλά και την περιπέτεια του πιο ωραίου κρασιού που έχω πιεί ποτέ που καθαγιάστηκε πάνω από τον Άθω πριν φθάσει στα ταπεινά μου ποτήρια…
...
(και στη χύτρα της μητρός μου…)
