Τα φάδος είναι τραγούδια νοσταλγικά. Οι πορτογάλλοι ταξίδεψαν και ξενητεύτηκαν για αιώνες. Έτσι πέρασε κατά κάποιο τρόπο στα πολιτισμικά τους γονίδιά το δυνατό συναίσθημα της νοσταλγίας. Για ότι κανείς αγαπάει και του λείπει...
Κάποτε η ομώνυμη ταινία του Ταρκόφσκι, ζωγράφισε με έναν «πίνακα» το συναίσθημα, που στα κατοπινά μου χρόνια έμελλε να αποτελεί σταθερά το κυρίαρχο...
Η δεύτερη και στενότερη συνάντησή μου με τον πορτογαλλικό λαό, και τη χώρα του μακριά από τα λούσα της
Εντύπωση μου έκαναν τα Fados της Coimbra. Εκτελούνται πάντοτε παρεΐστικα και από άντρες... Αν οι γυναίκες της Lisboa τραγουδούν τα Fados για αυτούς που έφυγαν, οι άντρες της Coimbra τραγουδούν τα Fados για λογαριασμό εκείνων που έφυγαν και ξενητεύτηκαν... Είναι οι «άλλοι» που πέρασαν στην απέναντι ακτή, εκείνοι που δεν θα ξαναγυρίσουν στην πατρίδα τους. Και που θυμούνται με νοσταλγία όλα όσα δεν πρόκειται να ξαναβρούν αλλά η όσμωσή τους γράφτηκε βαθειά μέσα στην ψυχή τους...
Έλλειψα καιρό, επισκέφτηκα μεταξύ άλλων και την Πατρίδα... Θα είχα πολλά να γράψω, αλλά τα
