Το Βίντεο το είχα δει εμβαπτισμένο πριν λίγο καιρό σε αυτό το μπλογκ.
Δεν έκανα τότε κάποια αποκωδικοποίηση τότε...
Σήμερα όμως με όλα αυτά που συμβαίνουν και στον καμβά της ψυχής των ανθρώπων γύρω μας μόνο το λευκό δεν βρίσκεις, σήμερα μου ήρθε έντονα στο νου εκείνο το βίντεο, του Millennium.
Υπέβαλα τον εαυτό μου να ξαναγυρίσει πίσω σε κείνες τις μέρες, έτσι σαν ένα είδος ψυχογραφικής αυθυποβολής, να θυμηθώ πως είμασταν. Ήμουν ακριβώς 31 χρονών τότε και δούλευα σε μια μεγάλη πολυεθνική εταιρία με καλές προοπτικές. Η ανεργία στην Ελλάδα ήταν σε χαμηλότατα επίπεδα, μέσω των ευρωπαϊκών προγραμμάτων και επιδοτήσεων αλλά και του λεγόμενου "εκσυγχρονισμού". Πολλοί από εμάς τότε ήμασταν τόσο αισιόδοξοι που βγαίναμε στο ελεύθερο επάγγελμα με όνειρα και θετικές μόνο σκέψεις.
Η χώρα μας προετοιμαζόταν για τους ΑΘήνα2004 τότε και παντού υπήρχε ένα κλίμα ευθυμίας. Κοιτάζοντας το μέλλον προς τα μπρος τότε βλέπαμε μόνο φως. Το μόνο που μας ανησυχούσε κάπως ήταν αν είμαστε αρκετά ικανοί να δρέψουμε, να δαμάσουμε όλον αυτόν τον ούριο άνεμο που φυσούσε τότε στην Ελλάδα... Η Αθήνα φορούσε τα καλά της σιγά, σιγά για να γίνει η "Αθήνα των Ολυμπιακών Αγώνων". Ανακαινίζονταν κτήρια, νεοκλασσικά στριμωγμένα στο μπετόν, αλλά και αυτό το μπετόν, ξαναβαφόταν.
Το βίντεο καθεαυτό αντικατοπτρίζει με τον καλύτερο τρόπο τη διάχυτη αισιοδοξία μας τότε... Δύει ο 20ος αιώνας και εμείς είμαστε έτοιμοι να ξεχάσουμε τα παλιά προς ένα νέο ξεκίνημα, προς έναν νέο δρόμο που θα απαιτούσε δουλειά φυσικά αλλά με καλύτερους όρους από το παρελθόν. Αποχαιρετούμε λοιπόν τότε τον 20ο αιώνα χωρίς να έχουμε ιδέα το τι μέλει γεννέσθαι στο άμεσο κοντινό τότε μέλλον... Σκορπάμε τα χρήματά μας σε παραφερνάλια, χωρίς να υποψιαζόμαστε καν τι θα μας συμβεί σε 10 χρόνια από τώρα, το 2010... Σε κανέναν, ακόμη και στον πιο απαισιόδοξο, ούτε κατά διάνοια δεν υπήρχε στο μυαλό μας αυτό που θα μας συμβεί...
...αλλά ακόμη είναι 31-12-1999, είναι όμορφα, δύει ο ήλιος, έχουμε φορέσει τα καλά μας και θα ξημερώσουν αναμφισβήτητα καλύτερες ημέρες...
