Τώρα θα γυρίσω αρκετά χρόνια πίσω... κάπως πολλά για τους νεώτερους, ή λίγα για τους περισσότερο seniors... Ήμουν περίπου στην Τετάρτη Δημοτικού, μέσα της δεκαετίας του 1970. Ήμουν ας πούμε ένα κανονικό αγόρι της εποχής, τίποτε το ιδιαίτερο... Εκείνη η χρονιά ξεκίνησε κάπως παράδοξα, καθώς στο σχολείο ένεκα ασθένειας και εγχείρησης του Δασκάλου, μας τσουβάλιασαν σε ένα τμήμα ένα σωρό παιδιά, καθόμασταν τρεις ανά θρανίο... Όμως εξελίχθηκε σε γενικές γραμμές χωρίς κάποιο ιδιαίτερο περιστατικό εντός του σχολείου... Αρχές του έτους είχαμε χάσει τη γιαγιά μου, όμως είχε περάσει ένα όμορφο για μένα παιδικό καλοκαίρι που σε κάνει να ξεχάσεις τα πάντα...
Ας ήταν η νέα σχολική χρονιά πέρα από το τσουβάλιασμα, δεν περιελάμβανε κάτι άλλο αξιοπερίεργο για μένα... Εκείνη την εποχή κάναμε μάθημα και τα Σάββατα. Τα Σάββατα κυρίως γράφαμε έκθεση, ενώ το πρωί περιελάμβανε τον απαραίτητο εκείνη την εποχή εκκλησιασμό μας. Ο εκκλησιασμός γινόταν σε μια τεράστια εκκλησία στο κέντρο της πόλης, γεμάτη αγιογραφίες, αρκετές έτσι ώστε να περιεργαζόμαστε άνετα και να ξοδεύουμε το χρόνο μας μέχρι το πολυαναμενόμενο "Δι' ευχών"...
Δεν μπαίναμε όλα τα παιδιά ταυτόχρονα στην εκκλησία, καθώς τα μακρύτερα σχολεία έρχονταν κάπως αργότερα... Εντούτοις, ένα Σαββατιάτικο πρωινό η εκκλησία ολόκληρη έλαμψε και ντύθηκε στο χρυσάφι... Μαζί με τα αγόρια και κορίτσια εκείνης της δεκαετίας που ήταν κάπως απεριποίητα μπήκε κι ένα πανέμορφο κοριτσάκι μάλλον της πρώτης Δημοτικού... Δεν μπορούσα να πάρω το βλέμμα μου από πάνω της... Χωρίς ιδιαίτερο λόγο, ούτε και μπορούσα να εξηγήσω τότε πούθε προέρχονταν αυτά τα συναισθήματα... Για μένα ο εκκλησιασμός απέκτησε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον και έτσι κάθε εβδομάδα αδημονούσα να έρθει το Σάββατο, όχι γιατί ακολουθούσε η Κυριακή, αλλά κυρίως γιατί θα έβλεπα τον "άγγελό" μου...
Δεν την χόρταινε το βλέμμα μου και φυσικά έπαιρνα θέση ώστε να την κοιτάζω και να θαυμάζω το πανέμορφο χαμόγελό της που γέμιζε το χώρο και έλαμπε... Δεν με πτοούσε ούτε το αυστηρό βλέμμα του Ιησού πάνω ψηλά στον τρούλο της εκκλησιάς. Εγώ εκεί, απτόητος ρουφούσα κάθε φως που εξέπεμπε το χαμογέλιο του κοριτσιού... Οι υπόλοιπες ημέρες περνούσαν με έναν γλυκό πόνο, οποτεδήποτε έφερνα στο νου μου το κορίτσι αυτό... Φυσικά δεν μπορούσα να ερμηνεύσω ούτε και να αποκωδικοποιήσω το συναίσθημα που είχα... Δεν ήξερα ούτε το σχολείο της, ούτε το όνομά της, ενώ ντρεπόμουν να μάθω τις οποιεσδήποτε λεπτομέρειες... Θυμάμαι είχα ρωτήσει το Δάσκαλο ποιο σχολείο ήταν εκείνο... Τα ραδιόφωνα τότε έπαιζαν συνεχώς ένα σαχλό τραγουδάκι που όμως σε εμένα είχε κολλήσει και όποτε το άκουγα γέμιζα θλίψη ή πόνο: ήταν το il est comme le soleig του Enrico Macias.
Η χρονιά πέρασε για μένα με αυτόν τον γλυκό πόνο, που με σκλήραινε, αλλά και κυρίως άλλα πράγματα παιδικά... Εντούτοις την επόμενη χρονιά στην πέμπτη Δημοτικού, στο τέλος του έτους το κορίτσι δεν ξαναφάνηκε στην εκκλησία... Ματαίως το αναζητούσα παντού, χωνόμουν δήθεν ανάμεσα στο παιδομάνι, μήπως και είχαν τοποθετήσει την τάξη της κάπου πίσω, εισπράττοντας χωρίς διαμαρτυρία τις φάπες από το Δάσκαλο να συμμαζευτώ γρήγορα στη θέση μου... Για έναν ή δύο μήνες είχα οργώσει την εκκλησία, χωρίς αποτέλεσμα... Τα κεριά μου που άναβαν είχαν μόνο μιαν ευχή, να την ξαναδώ... Ώσπου ήρθε το καλοκαίρι που για μας τότε ήταν η κολυμβήθρα του Σιλωάμ, ξέπλενε τις αμαρτίες μας και έπαιρνε μακριά κάθε μας σκέψη...
Τα χρόνια πέρασαν και το κορίτσι δεν το ξαναείδα... Ακόμη κι όταν εγώ στην πρώτη Λυκείου ήρθε στο σχολείο μου· εγώ ήμουν στην Τρίτη Λυκείου, ήδη ερωτευμένος και με σχέση... Τα χρόνια πέρασαν σαν το νεράκι στο μύλο γυρίζοντας το ροδάνι του χρόνου, ούτε κι εγώ θυμάμαι πόσα... Ώσπου σε ένα γραφείο στην Αθήνα για μια τυχαία δουλειά τη συνάντησα... Πρώτη εκείνη είπε πως με γνώριζε και με θυμόταν από το σχολείο μας... Περίεργο να θυμάται εμένα· μήπως έκανε λάθος? Επέμενε μάλιστα, ώσπου κατόπιν ερωτήσεων επαληθεύτηκε ότι πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο... Η αλήθεια είναι ότι εκείνη την πρώτη στιγμή δεν την γνώρισα... Ήταν το ίδιο όμορφη, ίσως και περισσότερο, τα χαρακτηριστικά της όμως την είχαν κάνει τελείως διαφορετική... Να φανταστείς, ούτε το ονοματεπώνυμό της δεν συγκράτησα...
Ώσπου μετά από κάνα χρόνο μου ήρθε φλας, ανασύρθηκε από τα βάθη της μνήμης η ταύτιση... "Μα λες?". Κατόπιν σχετικών ερωτήσεων είχα επαληθευθεί... Ώστε αυτός ήταν πλέον ο Άγγελός μου? Παντρεμένη ήδη με δύο παιδιά? Ας ήταν... Τα χρόνια πέρασαν κι άλλο και η ζωή δεν της φέρθηκε με αβρότητα είναι η αλήθεια, καθώς ο Θεός την πήρε σχετικά νέα... Τέτοιον Άγγελο... Μα πάντα θυμάμαι το χρυσαφένιο φως της εκκλησίας γεμάτης παιδικά χαμόγελα και τον Άγγελό μου να λάμπει πάντοτε, να μεσουρανεί στο χοροστάσιο...
Δεν θα έλεγα "τη θυμήθηκα" για κάποια αιτία... δεν την ξέχασα ποτέ... ούτε αυτήν ούτε το ζεστό της χαμόγελο...
Ας ήταν η νέα σχολική χρονιά πέρα από το τσουβάλιασμα, δεν περιελάμβανε κάτι άλλο αξιοπερίεργο για μένα... Εκείνη την εποχή κάναμε μάθημα και τα Σάββατα. Τα Σάββατα κυρίως γράφαμε έκθεση, ενώ το πρωί περιελάμβανε τον απαραίτητο εκείνη την εποχή εκκλησιασμό μας. Ο εκκλησιασμός γινόταν σε μια τεράστια εκκλησία στο κέντρο της πόλης, γεμάτη αγιογραφίες, αρκετές έτσι ώστε να περιεργαζόμαστε άνετα και να ξοδεύουμε το χρόνο μας μέχρι το πολυαναμενόμενο "Δι' ευχών"...
Δεν μπαίναμε όλα τα παιδιά ταυτόχρονα στην εκκλησία, καθώς τα μακρύτερα σχολεία έρχονταν κάπως αργότερα... Εντούτοις, ένα Σαββατιάτικο πρωινό η εκκλησία ολόκληρη έλαμψε και ντύθηκε στο χρυσάφι... Μαζί με τα αγόρια και κορίτσια εκείνης της δεκαετίας που ήταν κάπως απεριποίητα μπήκε κι ένα πανέμορφο κοριτσάκι μάλλον της πρώτης Δημοτικού... Δεν μπορούσα να πάρω το βλέμμα μου από πάνω της... Χωρίς ιδιαίτερο λόγο, ούτε και μπορούσα να εξηγήσω τότε πούθε προέρχονταν αυτά τα συναισθήματα... Για μένα ο εκκλησιασμός απέκτησε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον και έτσι κάθε εβδομάδα αδημονούσα να έρθει το Σάββατο, όχι γιατί ακολουθούσε η Κυριακή, αλλά κυρίως γιατί θα έβλεπα τον "άγγελό" μου...
Δεν την χόρταινε το βλέμμα μου και φυσικά έπαιρνα θέση ώστε να την κοιτάζω και να θαυμάζω το πανέμορφο χαμόγελό της που γέμιζε το χώρο και έλαμπε... Δεν με πτοούσε ούτε το αυστηρό βλέμμα του Ιησού πάνω ψηλά στον τρούλο της εκκλησιάς. Εγώ εκεί, απτόητος ρουφούσα κάθε φως που εξέπεμπε το χαμογέλιο του κοριτσιού... Οι υπόλοιπες ημέρες περνούσαν με έναν γλυκό πόνο, οποτεδήποτε έφερνα στο νου μου το κορίτσι αυτό... Φυσικά δεν μπορούσα να ερμηνεύσω ούτε και να αποκωδικοποιήσω το συναίσθημα που είχα... Δεν ήξερα ούτε το σχολείο της, ούτε το όνομά της, ενώ ντρεπόμουν να μάθω τις οποιεσδήποτε λεπτομέρειες... Θυμάμαι είχα ρωτήσει το Δάσκαλο ποιο σχολείο ήταν εκείνο... Τα ραδιόφωνα τότε έπαιζαν συνεχώς ένα σαχλό τραγουδάκι που όμως σε εμένα είχε κολλήσει και όποτε το άκουγα γέμιζα θλίψη ή πόνο: ήταν το il est comme le soleig του Enrico Macias.
Η χρονιά πέρασε για μένα με αυτόν τον γλυκό πόνο, που με σκλήραινε, αλλά και κυρίως άλλα πράγματα παιδικά... Εντούτοις την επόμενη χρονιά στην πέμπτη Δημοτικού, στο τέλος του έτους το κορίτσι δεν ξαναφάνηκε στην εκκλησία... Ματαίως το αναζητούσα παντού, χωνόμουν δήθεν ανάμεσα στο παιδομάνι, μήπως και είχαν τοποθετήσει την τάξη της κάπου πίσω, εισπράττοντας χωρίς διαμαρτυρία τις φάπες από το Δάσκαλο να συμμαζευτώ γρήγορα στη θέση μου... Για έναν ή δύο μήνες είχα οργώσει την εκκλησία, χωρίς αποτέλεσμα... Τα κεριά μου που άναβαν είχαν μόνο μιαν ευχή, να την ξαναδώ... Ώσπου ήρθε το καλοκαίρι που για μας τότε ήταν η κολυμβήθρα του Σιλωάμ, ξέπλενε τις αμαρτίες μας και έπαιρνε μακριά κάθε μας σκέψη...
Τα χρόνια πέρασαν και το κορίτσι δεν το ξαναείδα... Ακόμη κι όταν εγώ στην πρώτη Λυκείου ήρθε στο σχολείο μου· εγώ ήμουν στην Τρίτη Λυκείου, ήδη ερωτευμένος και με σχέση... Τα χρόνια πέρασαν σαν το νεράκι στο μύλο γυρίζοντας το ροδάνι του χρόνου, ούτε κι εγώ θυμάμαι πόσα... Ώσπου σε ένα γραφείο στην Αθήνα για μια τυχαία δουλειά τη συνάντησα... Πρώτη εκείνη είπε πως με γνώριζε και με θυμόταν από το σχολείο μας... Περίεργο να θυμάται εμένα· μήπως έκανε λάθος? Επέμενε μάλιστα, ώσπου κατόπιν ερωτήσεων επαληθεύτηκε ότι πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο... Η αλήθεια είναι ότι εκείνη την πρώτη στιγμή δεν την γνώρισα... Ήταν το ίδιο όμορφη, ίσως και περισσότερο, τα χαρακτηριστικά της όμως την είχαν κάνει τελείως διαφορετική... Να φανταστείς, ούτε το ονοματεπώνυμό της δεν συγκράτησα...
Ώσπου μετά από κάνα χρόνο μου ήρθε φλας, ανασύρθηκε από τα βάθη της μνήμης η ταύτιση... "Μα λες?". Κατόπιν σχετικών ερωτήσεων είχα επαληθευθεί... Ώστε αυτός ήταν πλέον ο Άγγελός μου? Παντρεμένη ήδη με δύο παιδιά? Ας ήταν... Τα χρόνια πέρασαν κι άλλο και η ζωή δεν της φέρθηκε με αβρότητα είναι η αλήθεια, καθώς ο Θεός την πήρε σχετικά νέα... Τέτοιον Άγγελο... Μα πάντα θυμάμαι το χρυσαφένιο φως της εκκλησίας γεμάτης παιδικά χαμόγελα και τον Άγγελό μου να λάμπει πάντοτε, να μεσουρανεί στο χοροστάσιο...
Δεν θα έλεγα "τη θυμήθηκα" για κάποια αιτία... δεν την ξέχασα ποτέ... ούτε αυτήν ούτε το ζεστό της χαμόγελο...
