Μικρές αχιβάδες…του Ποσειδώνα οι κόρες…

… Πάντα στέκεσαι εκεί…στο βάθος και στην ουσία των πραγμάτων… μα εγώ ξέρεις πάλι τρεις φορές θα αρνηθώ… κι ας μην το θέλω… κι ας καταβάλω προσπάθεια να είμαι ομολογητής δικός σου… Μα πάλι αρνούμαι… μόνο το βάλσαμο του χαμογέλιου σου χαϊδεύει το πορφυρό μαντήλι μου που σκουπίζει τις χορδές της κιθάρας μου… Μουσκέψαν πάλι από τη βροχή της αχνής μελωδίας που προσπάθησα να βγάλω…

… περπατώ μονάχος στο κέντρο μιας κατά τα άλλα αδιάφορης κι ασθμαίνουσας πολιτείας… Αναζητώ με το βλέμμα μου να ταιριάξω όποιο μουτράκι κοριτσιού σου φέρνει λίγο… να σε αναγνωρίσω μέσα στο πλήθος… μα βλέπεις βοηθάει σε αυτό και η μυωπία μου, που εύχομαι να μην είχα όταν χρειάζεται να δω καθάρια μέσα στην ψυχή του άλλου…

… Για να με αισθάνεσαι πλέκω τα λόγια στεφάνια από σκίνα και μυρτιές … Οι πλεξούδες των μαλλιών σου μου θυμίζουν τη Μέδουσα στην Πλάκα της Νάξου… Πάντα Αγνή… Είδα κάποτε το Θησέα να σκίζει το ματωμένο του πουκάμισο πριν ξεψυχήσει σε κάποιο έρημο και σάπιο ακρογιάλι της Τροιζήνας… Μετάνιωσε όχι γιατί σε άφησε, όπως μου είπε, αλλά γιατί τον τύφλωσαν οι Θεοί και δεν είδε την αμόλευτη ομορφιά σου… Πάντα θα λάμπει η Νάξος Αριάδνη τυπώνοντας βαθειά στην καρδιά μας αυτούς που αφήσαμε και φύγαμε σαν κλέφτες…

… Είθε να αξιωθώ το άχραντο λυκόφως του προσώπου σου… Μάζεψα άλλη μια φορά όλα τα κομμάτια που διαχύθηκα και σκόρπισα… προσπάθησα να συνθέσω όλα όσα έχουμε κάνει και ονειρευτεί… Για άλλη μια φορά θα κινήσω από τα μέρη σου σαν τον Γέρο Δυσσέα… ελπίζοντας πως οι Θεοί θα με ορμηνεύσουν για να σκοτώσω τους μνηστήρες που τυραννούν το νου μου…