…Ποιος είμαι τέλος πάντων?…

… Η καλή φίλη El με κάλεσε να συμμετάσχω σε άλλο ένα παιχνίδι blog σχετικά με τις εμμονές… Λοιπόν δεν μπορώ παρά να αποδεχτώ την πρόσκληση και να παίξω κι εγώ…

… Πρώτα από όλα να ξεκαθαρίσω κάτι που το θεωρώ στοιχειώδες… Δεν έχω εμμονές… πολλές από αυτές που περιγράφουν οι bloggers δεν είναι ούτε κατά διάνοια εμμονές… Θα τις αποκαλούσα ritual ενέργειες ή διαθέσεις ή τέλος πάντων κουσούρια του χαρακτήρα…και για να μην πάει στράφι το ηλεκτρονικό μελάνι με άλλες αμπελοφιλοσοφίες μου, πάρτε να χετε τις εμμονές μου…

Εμμονή πρώτη: Η ησυχία… Μου αρέσει η ησυχία… ησυχία είναι το να σέβομαι τις ανάγκες του δίπλα… μπορεί στα δίπλα διαμερίσματα να θέλουν να κοιμηθούν, να είναι άρρωστοι ή τέλος πάντων οτιδήποτε… Εγώ τώρα πρέπει να φωνάζω μέσω του Κοντολάζου το «Δεν παντρεύομαι» στη διαπασών? Να το εμπεδώνει κι ο δελτατζής στη γωνία? Όχι φυσικα… Άντε μια δυο τρεις φορές το χρόνο στη γιορτή μου να έχω το ακαταλόγιστο… αλλά τις άλλες? Λοιπόν η πρώτη μου εμμονή είναι η ησυχία και η γαλήνη… με ξεκουράζει και με ηρεμεί… Τα βράδια προτιμώ να κάτσω στην πολυθρόνα μου και να διαβάσω το αγαπημένο μου βιβλίο παρέα με ένα ποτήρι γλυκό κρασί, να με νυστάξει και να αποτιμήσω τα της ημέρας… Δεν με ενδιαφέρουν τα προγράμματα της τηλεόρασης… Οι γείτονες φυσικά φροντίζουν να μην χάσω ούτε ατάκα…

… Εμμονή Δεύτερη… Η ηρεμία στη δουλειά μου… μου αρέσουν οι ήρεμοι και καλώς ορισμένοι εργασιακοί χώροι… όχι ότι ήμουν ποτέ σε τέτοιους, αλλά να αυτή η φωνή χωρίς περιεχόμενο και ουσία στην Ελλάδα (και εκεί που μας παίρνει γιατί είμαστε και θρασύδειλος Λαός) με στενοχωρεί αφάνταστα… Για αυτό πάντοτε προτιμούσα δουλειές που μου έδιναν ελευθερία κι αυτονομία εις βάρος ίσως των απολαβών, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση… Δεν έχω συμπαθήσει ποτέ μου τους φωνακλάδες που κάνουν σαν τις κίσσες για να καλύψουν τα νώτα τους….

… Εμμονή Τρίτη… Μου αρέσει η ιδιωτικότητα (privacy) και πολύ τη σέβομαι… απαιτώ κι από τους άλλους να την σέβονται… Την επέβαλα πάντοτε και στις σχέσεις μου και την τήρησα μετά ευλάβειας. Με τον όρο ιδιωτικότητα δεν εννοώ την κρυψίνοια και το να κρατάω μυστικά… Εννοώ ότι σέβομαι να έχει ο καθένας δικά του πράγματα και δικό του χώρο να εκφράζεται όπως θέλει… Εννοείται βέβαια ότι πολλές φορές είναι πολυτέλεια, και στον τόπο μας περισσεύουν οι αδιάκριτοι (intruders)…

… Εμμονή τέταρτη… κανονικά πάει πρώτη αλλά τέλος πάντων… Η Μουσική… μου αρέσει πολύ η μουσική… χωρίς ανθρώπους γύρω μου έχω βρεθεί ουκ ολίγες στη ζωή μου… χωρίς μουσική ποτέ… Με γαληνεύει, με ξεκουράζει, με ψυχαγωγεί… Αυτή ειδικά την περίοδο ακούω τον αγαπημένο μου JS Bach του οποίου έχω και τα άπαντα, και είναι η κατάλληλη περίοδος για το «Κατά Ιωάννη»… Μην με πάρετε για καμιά ψωνάρα, (όχι πάρτε με!!!) εντάξει αν σας φαίνεται βαρύ υπάρχουν κι άλλα είδη, αλλά η μουσική είναι μια… (εδώ που είμαι τώρα σε αυτή τη φάση της ζωής μου έχει κολλήσει για μήνες το: The light will stay on από το Devil’s road των Walkabouts… το είχα αναρτήσει και σε ποστ…παλαιότερα… The light will stay on )

… Εμμονή πέμπτη, (και καταϊδρωμένη) είναι η ευγένεια… δεν μου αρέσει να βρίζω ούτε και συμπαθώ αυτούς που βρίζουν… (εκτός κάποιων εξαιρέσεων που έχουν ταλέντο, χιούμορ και «τους πάει», θεωρώ μακράν τη βρισιά αδυναμία… αντιθέτως μου αρέσει ο ευφυής σαρκασμός)… εντάξει κάποιες φορές ρίχνουμε κάνα καντήλι για «γούρι» αλλά μέχρις εκεί… Πάνω από όλα όμως μου αρέσουν και με κερδίζουν οι ευγενικοί άνθρωποι… άνθρωποι με υπομονή και διακριτικότητα… Πολλές φορές έχω κάνει αγγαρείες στη δουλειά μου επειδή (σπάνιο βέβαια) έκανα ντηλ με ευγενείς ανθρώπους… Αντιθέτως απεχθάνομαι αφάνταστα τους αγενείς τους ακοινώνητους τους κάφρους και όσους δεν έχουν τρόπους… (Στην Αθήνα τελευταία τείνουν να γίνουν δυστυχώς πλειοψηφία ένεκα έλλειψης κάθε μορφής κοινωνικότητας…)…

Τελειώσαμε? Πέντε δεν είπαμε? Να πάρτε τες!!! Τι να κάνουμε? Θα μπορούσα να παραθέσω και κάνα δύο ακόμα αλλά δεν βαριέστε…προσωπικές εμμονές είναι…