Ήταν κάποτε κάποιες χώρες…

Την προηγούμενη εβδομάδα από Τετάρτη μέχρι Παρασκευή επισκέφτηκα μια μεσαιωνική πόλη… Τρόπος του λέγειν δηλαδή την επισκέφτηκα, γιατί δεν είδα τίποτε κυριολεκτικά…. Το συνέδριο, ήταν σε ένα τεχνητό χωριό, το οποίο περιελάμβανε τεράστιες εκτάσεις για γήπεδα γκολφ, λίμνες κοκ. Κάπου, κάπου υπήρχαν και βιλίτσες μέρη του συγκροτήματος φυσικά, όπου μπορούσες να υποθέσεις την ευγενή καταγωγή των ενοίκων από τα παρκαρισμένα ελικόπτερα που ήταν απέξω με τους οδηγούς και πιλότους να κάνουν χαλαρή συζήτηση…

Τα είδα φυσικά όλα αυτά γιατί ως πεζοπόρος περπάτησα κάνα 3ωρο γύρω στην περιοχή με κάνα δύο πρόθυμους Γάλλους και Γερμανούς που βρήκα. Όσες φορές περπατήσαμε μέσα από κάποιο χώρο που έπαιζαν γκολφ, άλλες τόσες είχαν έρθει κάτι φιλικοί «σεκιούριτι-κηπουροί» με το αξάν του νότου να μας υποδείξουν να πάμε στα μονοπάτια που ήταν για τους πεζοπόρους…

Και όλα κυλούσαν ωραία, ώσπου το βράδυ έκατσα στο τραπέζι και η παρέα εκτός από γοητευτικές Γαλλίδες και Γερμανίδες, είχε και δύο φίλους από Μεξικό και Κολομβία αντίστοιχα. Κατάγονται και οι δύο από τις πρωτεύουσες και η συζήτηση άθελα μας περισσότερο από περιέργεια των Αλαμανών Κυριών πήγε στα προβλήματα και την εγκληματικότητα που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι εκεί.

Ο Κολομβιανός, μας είπε πως υπάρχει τρομερό πρόβλημα εγκληματικότητας και η κοινωνία έχει πωρωθεί τόσο που το ειδεχθέστερο έγκλημα στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ εκεί φαντάζει σαν να λέει ο Παπαδάκης με το Σπύρο το Λινάρδο τον καιρό σαχλαμαρίζοντας κάθε πρωί. Οι έτεροι συν(?)Ευρωπαίοι είπαν ναι η εγκληματικότητα είναι γενικό πρόβλημα και λοιπά ελαφρά προσπαθώντας να γενικεύσουν… Ο Κολομβιανός με χαρακτηριστική ψυχρότητα είπε πως δεν μπορεί να φανταστεί κάτι τέτοιο. Πιστεύει πως η Ευρώπη δεν έχει κακούς ανθρώπους. Θεωρεί τους Ευρωπαίους κακούς πολύ αγαθούς και ανθρωπιστές. Τα παραδείγματα που μας ανέφερε για να το εμπεδώσουμε ήταν τόσο φρικιαστικά που δεν χρειάζεται να αναπαράγω τη βία που γεννάει και μόνο η σκέψη, αν και για μένα ήταν ένα πραγματικό σοκ.

Ο Μεξικάνος μας είπε πάνω κάτω τα ίδια… Είπε πως η πόλη του Μεξικού ήταν ωραία έως τα τέλη της δεκαετίας του 80 όπου ήταν μόνο 12 εκατομμύρια… Σήμερα που είναι γύρω στα 20 πλέον από τα οποία τα 10 είναι παράγκες το πράγμα δεν έχει επιστροφή. Του υπενθύμισα ότι το Μεξικό είναι πάνω κάτω 40 εκατομμύρια, τουτέστιν ο μισός πληθυσμός και κάτι είναι συγκεντρωμένος στην πρωτεύουσα και κάτι οικείο μου θύμισε αυτό… Μας είπε πως είναι φυσιολογικό μέσα στην πόλη ακόμη κι ένας ξένος να ακούσει αρκετές φορές την ημέρα πυροβολισμούς και τουλάχιστον μια φορά κάθε δύο ή τρεις ημέρες να ακούσει ότι κάποιος από το δρόμο σκοτώθηκε. Οι ταρίφες δέχονται πυρά έως και 10 φορές την ημέρα, ενώ το καρτέλ των Ναρκωτικών ελέγχει σχεδόν τους πάντες αφού όλοι είναι διεφθαρμένοι. Είπε και άλλα που μου φάνηκαν απίστευτα, όπως επί παραδείγματι για τη γειτονιά του που είχε πρόβλημα με τα χαμίνια (μικρός σωστός στρατός από 300 με 400 τσογλάνια που κάνουν θελήματα της μαφίας και δολοφονούν και πεθαίνουν για πλάκα). Τόσο μεγάλο ήταν το πρόβλημα που μαζεύτηκαν οι νοικοκυραίοι (και τους εννοούσε για τέτοιους) πλήρωσαν 40 ιδιώτες τυχοδιώκτες οπλισμένους σαν αστακούς να τα εξοντώσουν. Αυτοί εκκένωσαν τη γειτονιά, γάζωσαν τα πάντα και μετά μάζεψαν τα «πειστήρια», τα έκαναν σωρό, τα έβαλαν βενζίνη και τα έκαψαν και η γειτονιά «καθάρισε»… Φαντάζομαι τα μεγαλύτερα θα τα κράτησαν για να πουλήσουν τίποτε όργανά τους. Αυτό που λέω δεν το θεωρώ φρικιαστικό σε σχέση με αυτά που άκουσα, αλλά είναι τόσο ωμό και εθισμένο σε βία που το μεταφέρω αυτούσιο…

Και οι δύο είναι έντονα ανθρωπιστές και πολύ μορφωμένοι, και όχι από πλούσιες οικογένειες εκεί. Ο ανθρωπισμός βέβαια παύει να ισχύει, όταν απειλείται η ζωή η δική σου και της οικογένειάς σου και τη θέση του παίρνει η τυφλή βία και το αδιέξοδο…

Επιστρέφοντας στο Παρίσι, (το οποίο σημειωτέον και οι δύο φίλοι χαρακτήρισαν «εκκλησία») διάβασα στην εβδομαδιαία Γκάρντιαν ότι η Μαφία στην πόλη του Μεξικού, σε μια επίδειξη δύναμης εκτέλεσε αρκετά ανώτατα στελέχη της Αστυνομίας, δικαιοσύνης και Ασφάλειας, μα το χειρότερο τον ίδιο τον Αρχηγό της Αστυνομίας, πράγμα που δείχνει πόσο βαθιά έχει εισχωρήσει η διαφθορά… Υπολογίζεται (δεν ξέρω αν είναι ψέμα η Γκάρντιαν το γράφει και την εμπιστεύομαι γενικώς) ότι τους τελευταίους 30 μήνες η Μαφία έχει επίσημα αναλάβει το φόνο 6000 νοικοκυραίων που βρήκε στο δρόμο της και δεν «τα βρήκαν»… Ακόμη σημαντικό, οι επίσημες αρχές με προσχήματα δεν κάνουν πλέον έρευνα στους σκουπιδότοπους για τον εντοπισμό τυχόν πτωμάτων, γιατί βρίσκουν τόσα πολλά πλέον που δεν θα έπρεπε να κάνουν τίποτε άλλο παρά να τριγυρνούν στα σκουπίδια.

Αυτά προς γνώση και συμμόρφωση…

…ΣΟΦΙΑ, ΠΑΡΕΟΥΛΑ, ΠΡΟΘΕΣΗ, ΣΟΥΠΙΑ …

... Η καλή μου φίλη Ilive2loveMe με προσκάλεσε να συμμετάσχω στο παιχνίδι "Παιχνιδάκια ποιηματάκια". Δυστυχώς δεν μου έβγαινε κάτι σε σατυρικό, αν και η ίδια τα κατάφερε περίφημα. Έτσι δίνω και εγώ το τετράστιχό μου...

Κι αν τη σοφία δεν βρήκες στα ταξίδια σου, να ξέρεις παρεούλα τα κάναμε…
ήμουν κι εγώ εκεί καθώς με σκεπτόσουν… ξέρω δεν είχες πρόθεση,
μα εγώ σαν τη σουπιά αφήνω το μελάνι μου να θολώσει για άλλη μια φορά το τοπίο...

... Προσκαλώ όποιον θέλει από την αριστερή στήλη να συμμετάσχει... Ξέρω ότι οι ονομαστικές προσκλήσεις, είναι καλύτερες και πιο προσωπικές, όμως εγώ όταν προσκαλώ το εννοώ...

…Ένας χρόνος και κάτι …

Πρίν ένα χρόνο και κάτι, η υπόθεση της Αμαλίας είχε θορυβήσει το πανελλήνιο, με τη βοήθεια βέβαια και των ΜΜΕ, τα οποία ανακύκλωσαν και φούσκωσαν την είδηση, το καθένα για δικούς του λόγους...

Από τον παροξυσμό των πρώτων ημερών, μέχρι την απόλυτη σιωπή, πολλοί βγήκαν και είπαν πολλά ο καθένας πάλι για δικούς του λόγους και αγωνίες να προσθέσω...

Δεν το περιορίζω στην υγεία για αυτό και προτιμώ να απέχω από επετείους και επικήδειους και ας με συγχωρήσουν οι δικοί της για αυτό... Τον τελευταίο καιρό όμως τα λόγια της Αμαλίας μου τριβελίζουν το μυαλό καθώς τους αλμπάνηδες τους συναντώ παντού σε αυτόν το δύσμοιρο τόπο την Ελλάδα μας...

. Από στα Σχολεία, στα Πανεπιστήμια, σε κρατικούς φορείς να διοικούν ως ειδήμoνες και ειδικοί. Σε Δημόσιες Υπηρεσίες να ταλαιπωρούν ανυποψίαστους ανυπεράσπιστους πολίτες χωρίς ιδιαίτερο λόγο κι αιτία, σε Νομικά Γραφεία να κακο-συμβουλεύουν ανθρώπους να συγκρουστούν με συνανθρώπους τους, στην αστυνομία διεφθαρμένοι να χαφιεδίζουν στη μαφία φιλήσυχους πολίτες, σε ερευνητικά ινστιτούτα αδαείς άσχετοι να βγαίνουν και να λεν λάθος πράγματα αποπροσανατολίζοντας, στα Πανεπιστήμια Καθηγητάδες άσχετους να παίρνουν στο λαιμό τους τη νεολαία χαιρέκακα, παντού παντού... Παντού ειδήμονες καινού περιεχομένου και συγχωρείστε μια ολιστική νότα που βγαίνει από το λόγο μου... Δεν είμαι μηδενιστής... Παντού στους ίδιους χώρους είδα αξιόλογους ανθρώπους όχι μόνο με ταμπέλες και χαρτιά και περγαμηνές αλλά και ουσία... Μόνο που σπανίζουν... μόνο που σιγά, σιγά τους τρώει η μαρμάγκα...

… Στον Τσαρούχη αποδίδεται η έκφραση «Στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις» και ο Σεφέρης είπε: «Σε αυτόν τον τόπο όλοι είμαστε τρομερά αυτοδίδακτοι»... Νομπελίστας αναγνωρισμένος με το βραβείο που αποτελεί την πιο θερινή φαντασίωση ακαδημαϊκού και έβαλε μέσα στους αυτοδίδακτους και τον εαυτό του.

Η Αμαλία έφυγε από κοντά μας... Έμειναν όμως τα λόγια της και στοιχειώνουν ολοένα και περισσότερο το νου μου... Έτσι ως επιμύθιο, κλείνω με τα δικά της λόγια:

> Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...

Η προσευχή του Νοσταλγού…

Τώρα που το καράβι ξανοίχτηκε για το ταξίδι του, στέρεψε η θάλασσα…
Οι κερασιές εφέτος δεν άνθισαν παρά έμειναν στέρφες κι άγονες… Στο γκρίζο του τοπίου τους ρίχνω το μπλε λουλακί της γαλαζόπετρας για να ξορκίσω τα ζιζάνια…

...Κι η ζωή θα ξαναρχίσει τον κύκλο της, κι η άνοιξη θα ξαναρίξει τα χρώματα της ίριδας στον κόσμο και τα χελιδόνια θα ξαναέρθουν άλλη μια φορά συνεχίζοντας αυτό το αέναο ταξίδι τους...

...Οι γερανοί θα ξαναρχίσουν τον χορό τους κάτω στη λίμνη...

...Κι οι άνθρωποι θα ξαναμαζευτούν για να γιορτάσουν τις γιορτές τους το θέρος κάτω από τον ανοιχτό έναστρο ουρανό...

...και θα σμίξουν μεταξύ τους ζευγάρια για να γράψουν με τις σιλουέτες τους το δειλινό

...και θα γευτούν τις ανάσες τους οι ερωτευμένοι, πνέοντας μέσα στα μελτέμια του έρωτα

...Θα ανηφορίσουν τα καλντερίμια οι παρέες για να φθάσουν μέχρι το κάστρο, για συναυλίες και να τραγουδήσουν αντάμα όπως έκαναν παλιά

...και τα ζεστά μεσημέρια κάτω από τον ίσκιο της κληματαριάς, τους γλυκούς χυμούς της φύσης θα λάβουν για να δροσιστούν τα χείλη τους με τα τζιτζίκια να παιανίζουν στη ραστώνη τους.

...Στον Άγιο στο ξωκλήσι θα ανέβουν οι μεγαλύτεροι, για να του κάνουν λίγη παρέα και να αγναντέψουν μαζί του το απέραντο γαλάζιο… τουλάχιστον αυτός ποτέ δεν τους πρόδωσε… και μπροστά στην αχειροποίητη εικόνα της Παναγιάς θα κάμουν το σταυρό τους και θα πουν: «Θεέ μου δώσε μας φώτιση και κάνε να είναι πάντα έτσι γαλήνια και όμορφα τα καλοκαίρια της ζωής μας»

Koluvogrammata...

επιλέξτε την εικόνα για μεγέθυνση

... Καλημέρα και πάλι... Κατόπιν πρόσκλησης από την Ξανθίππη και την Μαργαρίτα προσεκλήθην να συμμετάσχω σε ένα παιχνίδι.. κατ΄ αρχήν να σημειώσω ότι το κάνω μετά χαράς...

... Τώρα βέβαια ξέρετε ότι ντρέπομαι γιατί είμαι από τους μεγαλύτερους κακογράφους του κόσμου... Τα κολυβογράμματά μου είναι γνωστά κι προσιδιάζουν τη στενογραφία... Για αυτό και είμαι ευτυχισμένος που τα πληκτρολόγια ήρθαν στη ζωή μας... όπως και νά χει όμως, ζητώ την επιείκεια σας...

... Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι απλοί:

"Πάρε ένα στυλό, ένα μολύβι, μια πένα, ένα μαρκαδόρο, μια κηρομπογιά, ένα κραγιόν και γράψε κάτι. Κάτι που να σε αντιπροσωπεύει όμως. Γιατί όπως λέγανε και οι παλιοί scripta manent. Γράψε λοιπόν, σκανάρισέ το και ανέβασέ το στο blog σου. Ειδοποίησε για τη συμμετοχή σου το autograph collectors ".

...Για να δούμε πόσοι θυμόμαστε να γράφουμε... Προσκαλώ κι εγώ με τη σειρά μου όλους όσους είναι στην αριστερή στήλη και δεν τους έχουν προσκαλέσει ήδη άλλοι, να πάρουν μέρος στο παιχνίδι...

...Περιμένω να δω με περιέργεια κάποιους..

... για το http://autographcollectors.blogspot.com

…Στο χείμαρο του γελοίου...

... Αν και οι εφημερίδες κάνουν ότι μπορούν για να αποκρύψουν μια είδηση με "πεδεραστίες ιερέων", αυτή δεν γλύτωσε από την άκρη του ματιού μου... Ετοιμάζονται να ψηφίσουν νόμο που θα θεωρεί όλους τους Έλληνες, εξ ορισμού δότες οργάνων. ... Μάλιστα λεν ότι ο νόμος αυτός "ισχύει" στην Ιταλία και Ισπανία... μάιστα...

... πριν μπω σε κάποια σχόλια, να πω μόνο ότι σε κάποιες πρόχειρες ερωτήσεις που έκανα εδώ, καθόλου δεν είναι έτσι σε Ιταλία και Ισπανία... τέλος πάντων... ας το παραβλέψω αυτό...

... Για να μην παρεξηγηθώ να πω ότι είμαι από τα 25 μου εθελοντής αιμοδότης και δίνω 3 ή τέσσερις φορές το χρόνο αίμα ανεξαιρέτως που θα βρεθώ... έχω δώσει στην Αγγλία και στη Γερμανία, ενώ στην Ελλάδα για πάνω απο 10 αγνώστους... Αν και το σύστημα διαχείρισης στην Ελλάδα έχει κάνει αρκετές προσπάθειες να μην ξαναδώσω ποτέ μου αίμα, εν τούτοις επιμένω, γιατί νομίζω ότι είναι ανέξοδη προσφορά... Περιττό να πω ότι έχω απόδεχθεί να γίνω δωρητής οργάνων αν ο μη γένητο παλαιόθεν.

... Να πω κατ' αρχήν ότι ανεξαρτήτως ορθότητας ή όχι του θεσμού της μεταμόσχευσης οργάνων, ο νόμος αυτός με προσβάλει ανεπανόρθωτα σαν άνθρωπο... Το Υπουργείο Υγείας δηλαδή, αναλαμβάνει ηθικοπλαστικά καθήκοντα? τέλος πάντων... Αντί να προβεί σε ενημέρωση του κοινού (ας κάνει κι ο υπουργός και η ομήγυρίς του λιγότερα ταξιδάκια στο εξωτερικό), προβαίνει σε ανέξοδη ψήφιση νόμου χωρίς να δώσει λόγο σε κανέναν... Πως έχει κάποιο κράτος ηθικό ή νομικό δικαίωμα να επιβάλει κάτι τέτοιο? Δεν είναι τουλάχιστον αντιδημοκρατικό?

... Πρακτικώς η μεταμόσχευση, δεν έχει νόημα αν ο καταδικασμένος τραυματίας εκπνεύσει... Πραγματοποιείται ενώ η καρδιά χτυπάει, ενώ δλδ είναι ακόμη εν ζωή... Μπορεί χωρίς τη συγκατάθεση των οικείων του να πάρει κανείς δικτατορικά απόφαση για το τι θα κάνει? μήπως αντί να κάνουν τέτοιες μαϊμουδιές να βάλουν τον κώλο τους κάτω και να ενημερώσουν τον κόσμο? για το τι σημαίνει "δεύτερη ευκαιρία"? για το τι σημαίνει να δώσω τα όργανα κάποιου που έτσι κι αλλιώς θα εκπνεύσει σε 10 το πολύ 20 ημέρες για να σωθούν άλλοι συνάνθρωποί μας? και όποιος "χέστηκε" για τους συνανθρώπους του ας του βάλουμε την ερώτηση: Αν ήταν ο γιόκας του χωρίς νεφραμιά? ή η κοράκλα του 20 ετών με καρδιά με ημερομηνία λήξης?

... Αφήνω το φιλοσοφικό και θρησκευτικό κομμάτι της υπόθεσης εκτός... εδώ έχουμε πραγματικό πρόβλημα... Κατά εμάς τους ορθόδοξους, η καρδιά είναι το κέντρο της ψυχής... και το να "σκοτώνεις" κάποιον είναι δολοφονία... Επίσης πάλι κατα μας τους ορθόδοξους το σαρκίο μας είναι περιστασιακή οδός της ζωής, και κατά συνέπεια το να θέλει κανείς να πάρει μόσχευμα και να παρατείνει την επι γής ζωή αγγίζει την ύβρην... Βλέπετε δεν τα σχολιάζω γιατί ούτε ο Χριστόδουλας όταν ήταν για την πάρτη του τα θεώρησε σοβαρά... Είναι όμως φιλοσοφικά αλλά δεν αφορούν νομίζω την Ιατρική Επιστήμη ούτε μια συντεταγμένη κοινωνία...

... Αντι λοιπόν το επίσημο κράτος να σκεφτεί το πρόβλημα: "Είμαστε η τελευταία χώρα σε δωρητές οργάνων στην ΕΕ συμπεριλαμβανομένων και των πρώην Ανατολικών Χωρών". και να βρει τι φταίει? (η αγραμματοσύνη μας και η αμάθειά μας). κάνει έναν μπακάλικο συμψηφισμο: "Είμαστε και πρώτη σε τροχαία με μέσο όρο νεκρών την ηλικία των 27 ετών" Έτσι νομικά λύνει το πρόβλημα με τον εξαναγκασμό σε δωρεά οργάνων των πολιτών, και από την άλλη δημιουργεί πρώτυπο κέντρο μεταμόσχευσης στο ερρίκος ντυνάν!!! (Οι έχοντες σχέση με την υγεία ήδη θα έχουν φρίξει...). Σαν να πάω να κάνω αστυνομικό τμήμα υπό τον Μάκη Ψωμιάδη ένα πράμα... Πάμε να γίνουμε κέντρο εμπορείας οργάνων ή μου φαίνεται?

... Είναι γνωστό ότι ο κόσμος είναι δύσπιστος τόσο με την υγεία της Χώρας όσο και με τους Λειτουργούς της (Νατάσα Καραμανλή). Η δε ηθική τους σπάει ταμεία... κοτζάμ Καθηγητές Πανεπιστημίου να υπογράφουν ότι ο Νικολετόπουλος έχει "τάσεις αυτοκτονίας" και αντί για τον Κορυδαλλό να πηγαίνει στο Αιγηνήτειο, να υπογράφουν ότι ο γιός του Τάδε χρήζει μεταγραφής στην Αθήνα για σοβαρούς Ιατρικούς λόγους.... και άλλα πολλά... Κατά συνέπεια φοβόμαστε το ... "Ρε συ κάνα φτωχαδάκι μήπως το ξεκάνουν οι γιατροί και του πάρουν τα όργανα για κάναν πλούσιο?" Μελό... μεγάλωσε και ο Βασιλάκης Καΐλας γαμώτο...

...Αν όλα αυτά σας φαίνονται σκόρπια και ασύντακτα, σκεφτείτε ότι το Υπουργείο αυτά συνυπολογίζει και προβαίνει σε τέτοια (γραμμένα στο πόδι) φληναφήματα... Αλλιώς:

--Θα είχε προβεί εδώ και χρόνια σε εκστρατεία ενημέρωσης
--Θα δημοσίευε όπως στην Ιταλία για παράδειγμα ότι ο Υπουργός τα παιδιά, του οι Μεγάλοι Καθηγητές, Μορφωμένοι, Ιατροί κλπ και οι οικείοι τους ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΗΤΕΣ ΟΡΓΑΝΩΝ...(Στην Ελλάδα έναν βρήκαμε, τον Γιάννη Δημαρά, που και πάλι το έκανε σιωπηλά...)
--Θα είχε οργανώσει τη μεταμόσχευση οργάνων με διαφάνεια και επιστημονική εγκυρότητα τόσο στα πρόσωπα όσο στις λίστες...
--Θα είχε εντάξει αυτό στην εκπαίδευση, των Ιατρών πρώτα και κύρια...
--Θα δίνονταν κίνητρα για τους δωρητές οργάνων...
--Θα έβαζε σωστούς ηθικά επιστημονικούς άξονες...
και άλλα πολλά αλλά αφήνουμε όλους και όλα ο κάθε πικραμένος (εμού συμπεριλαμβανομένου) να έχουν άποψη... Που είστε τώρα κύριε Γιαννόπουλε που πετούσατε τις γάτες στο χειρουργείο του Λαϊκού? Μια κοινωνία που δεν εμπιστεύεται κανέναν γιατί να εμπιστευτεί εσας?

Μέμνησο Κύριε...

Το μεσημέρι, ήταν ζεστό, δεν είχα τίποτε να κάνω έτσι βγήκα μια βόλτα στο κέντρο αυτής της πόλης που ολοένα αλλάζει και μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο συμπαρασύροντας γειτονιές και στέκια... Οι αλλαγές φυσούν σαν τον άνεμο παίρνοντας το δικό μας «τότε» κάνοντάς το «τώρα» κάποιων άλλων... Βρέθηκα να τριγυρνώ στο δικό μου τότε στο Παγκράτι, στην πλατεία Πλαστήρα... Δρόμοι με ονόματα που ίδια μένουν, οι κάτοικοι όμως φεύγουν για να έρθουν στη θέση τους κάποιοι άλλοι που θα βιώσουν τον δικό τους έρωτα, τα δικά τους ζεστά μεσημέρια και τα δικά τους σχέδια για διακοπές στην Αμοργό ή τη Φολέγανδρο... Το δικό μας τότε έχει φύγει ανεπιστρεπτί... Στέκομαι έξω από εκεί που κάποτε ήταν το σπίτι σου... Στα κουδούνια τα ονόματα δεν μου θυμίζουν τίποτε, ενώ η Δέλτα έχει μετατραπεί σε ζαχαροπλαστείο... Έξαφνα καθώς βαδίζω αργά, αφουγκράζοντας το χώρο την βλέπω....

Tην παιδική μου φίλη, την είδα ξαφνικά, να στέκει και να με κοιτά...

Μα είναι δυνατόν να είναι αυτή? Αγέραστη? Τα μαλλιά της κατάξανθα και ξασπρισμένα όπως ακριβώς τα έκανε ο ήλιος να λάμπουν και να αντανακλούν τα γαλαζοπράσινα της μάτια, που όταν συγνέφιαζαν συνέφιαζε κι ο κόσμος μου...

Aγάλματα κομμάτια, τα μάτια της τα δυο, λησμονημένες πόλεις, ναυάγια στο βυθό...

Θυμήθηκα εκείνο το αντίστοιχα καυτό Μαγιάτικο μεσημέρι... είχε θαρρείς πρόωρο καύσωνα... Η σχολή ήταν κλειστή, κι έτσι περιπλανήθηκα με τη μηχανή μέχρι το σπίτι της... Χτύπησα το κουδούνι κι αυτή μου έγνεψε συνομωτικά να μπω... Μείναμε αγκαλιασμένοι για ώρα, και πραγματικά δεν θυμάμαι πολλά πράγματα παρά μόνο τα μαλλιά της να λάμπουν , το στόρι χαμηλό, κι η σκάλα στο φωταγωγό... , να αντανακλά τα παιχνιδίσματα του φωτός και του θερμού αέρα...

Με ύστερα έξαφνα ξαναβρίσκομαι ξαφνικά στο σήμερα...

Σβήνουν τα βήματα, στη σκάλα... κανείς...
θα πλανηθούμε μοναχοί...
θάλασσες, πόλεις, έρημοι σταθμοί...

‘Εχει περάσει αρκετός καιρός από τότε... τόσο γρήγορα.... Κοιτάζω τον αντικατοπτρισμό μου στη βιτρίνα του κρεωπολείου που έχει μείνει ίδιο κι απαράλλαχτο... Βλέπω έναν άλλον, από αυτόν που ήμουν τότε... Στα μαλλιά μου οι άσπρες τρίχες μου υπενθυμίζουν να σεβαστώ τη αδιάλλειπτη ροή του χρόνου...

Aλλάζουν όλα εδώ κάτω με ορμή...
Tι να καταλάβουμε οι φτωχοί...

Για πες μου μήπως ξέρεις, γι’ αυτή που σου μιλώ
Άννα τ’ όνομά της το μικρό
Tη βλέπω κατεβαίνει, στέκεται στο σκαλί
και χάνεται για πάντα στου κόσμου τη βουή

... Ύστερα κύλισε το ροδάνι του χρόνου και φύγαμε από εκείνο το μέρος για πάντα... Στο διαμέρισμά σου τώρα ένα άλλο ζευγάρι, μάλλον βιώνει το δικό έρωτα... Ας είναι... διασχίζω βιαστικά το δρόμο και το κλάξον από ένα ταξί με συνεφέρνει στην πραγματικότητα... χαμογελώ συνομωτικά στο είδωλό μου στον φθαρμένο καθρέπτη του κρεοπωλείου και φεύγω...

Η ιστορία είναι εν πολλοίς πραγματική.... έτσι κάπως έκλεψα δεν την «σκάρωσα»... φταιν τα τραγούδια για αυτό... Η πρόσκληση ήταν από την καλή φίλη roadartist…

Προσκαλώ τους Ξανθίππη , Me , Dreamon , El , Μαργαρίτα , Εξύμνο , αν θέλουν να πουν τη δική τους ιστορία με τραγούδια...

Οι κανόνας είναι:

1. Διαλέγεις όσα τραγούδια θέλεις από έναν καλλιτέχνη, άντρα ή γυναίκα, έλληνα ή ξένο, οποιουδήποτε ρεπερτορίου. 2. Σκέφτεσαι μια μικρή ιστορία. 10-20 γραμμές είναι αρκετές, αλλά μέχρι όσο θες. 3. Εντάσσεις μες στην ιστορία σου στίχους από αυτά τα τραγούδια και τους επισημαίνεις ώστε να καταλαβαίνουμε ποιοι είναι. 4) Καλείς κι άλλους να σου πουν τη δικιά τους Μουσική Ιστορία.