.jpg)
Τώρα που το καράβι ξανοίχτηκε για το ταξίδι του, στέρεψε η θάλασσα…Οι κερασιές εφέτος δεν άνθισαν παρά έμειναν στέρφες κι άγονες… Στο γκρίζο του τοπίου τους ρίχνω το μπλε λουλακί της γαλαζόπετρας για να ξορκίσω τα ζιζάνια…
...Κι η ζωή θα ξαναρχίσει τον κύκλο της, κι η άνοιξη θα ξαναρίξει τα χρώματα της ίριδας στον κόσμο και τα χελιδόνια θα ξαναέρθουν άλλη μια φορά συνεχίζοντας αυτό το αέναο ταξίδι τους...
...Οι γερανοί θα ξαναρχίσουν τον χορό τους κάτω στη λίμνη...
...Κι οι άνθρωποι θα ξαναμαζευτούν για να γιορτάσουν τις γιορτές τους το θέρος κάτω από τον ανοιχτό έναστρο ουρανό...
...και θα σμίξουν μεταξύ τους ζευγάρια για να γράψουν με τις σιλουέτες τους το δειλινό
...και θα γευτούν τις ανάσες τους οι ερωτευμένοι, πνέοντας μέσα στα μελτέμια του έρωτα
...Θα ανηφορίσουν τα καλντερίμια οι παρέες για να φθάσουν μέχρι το κάστρο, για συναυλίες και να τραγουδήσουν αντάμα όπως έκαναν παλιά
...και τα ζεστά μεσημέρια κάτω από τον ίσκιο της κληματαριάς, τους γλυκούς χυμούς της φύσης θα λάβουν για να δροσιστούν τα χείλη τους με τα τζιτζίκια να παιανίζουν στη ραστώνη τους.
...Στον Άγιο στο ξωκλήσι θα ανέβουν οι μεγαλύτεροι, για να του κάνουν λίγη παρέα και να αγναντέψουν μαζί του το απέραντο γαλάζιο… τουλάχιστον αυτός ποτέ δεν τους πρόδωσε… και μπροστά στην αχειροποίητη εικόνα της Παναγιάς θα κάμουν το σταυρό τους και θα πουν: «Θεέ μου δώσε μας φώτιση και κάνε να είναι πάντα έτσι γαλήνια και όμορφα τα καλοκαίρια της ζωής μας»
9 σχόλια:
Η Ιθάκη σ' έδωσε το ωραίο ταξίδι. Χωρίς αυτήν δεν θά βγαινες στον δρόμο. Άλλο δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.’’
Κ.Καβάφης
Και νοσταλγώ την αμμουδιά, να βρέξω τα χείλη και την ψυχή μου. Να νιώσω την αλμυρή σταγόνα, μου 'λειψε η γεύση της.
Και νοσταλγώ το πλακόστρωτο που περπατούσαμε τα βράδια, να περπατώ με τη σκιά σου δίπλα μου, για να γεμίζω ένα κενό που ποτέ δεν άδειασε αληθινά στην καρδιά μου...
Πολύ όμορφο το γραπτό σου, πολύ όμορφη περιγραφή.
Πολλά φιλιά , καλή σου μέρα, να περάσεις όμορφα.
Anastasia, καλημέρα...
Το ποιήμα αυτό δεν το χορταίνω ύστερα από τόσα χρόνια και δεκάδες (μην πω εκατοντάδες) αναγνώσεις...
Να έχεις τα φιλιά μου...
ILive2LoveMe, καλημέρα!!!
Σε ευχαριστώ για τα λόγια σου, μα πιό όμορφο είναι τα δικά σου λόγια στο σχόλιο σου... Η γεύση του καλοκαιριού είναι ανεπανάληπτη... απο την αρμύρα της θάλασσας μέχρι τα ποτά του (ούζα ρακόμελα μπύρες) τα βράδυα σε κάποια ακρογυαλιά... Όσο για τη σκιά που είπες να ξέρεις πως εγώ κάποιες φορές έχω παρέα το φεγγάρι και τους αστερισμούς... Κηφέας, Κασσιόπη, Κύκνος Λύρα φαίνονται μέχρι τέλη Σεπτεμβρίου ακριβώς πάνω από τα κεφάλια μας... Και οι σκιές καλύπτονται από πραγματικά υποθέματα που έτσι η ζωή τα φέρει, οι χειμώνες να δίνουν τη θέση τους στην άνοιξη κι αυτή στα καλοκαίρια... τα καλοκαίρια της ζωής μας...
Nikiple μου...
Ότι ωραιότερο έχεις γράψει από
τον καιρό που σε διαβάζω!!!
Και θ' ανθίσουν πάλι τα περβόλια
και θ' ακουστούν και πάλι παιδικές
φωνές... και τα πουλιά στα κλώνια
σαν καθήσουν, θα μας χαρίσουν της
αγάπης προσευχές και μία άνοιξη
θα ρθει να κατοικήσει μες των
ανθρώπων τις ήρεμες καρδιές!!
Και για όλα αυτά ένα χαμόγελο :)
αξίζει... για να μην χάνουμε την
ελπίδα μας ποτέ!!!
Πολλά φιλιά***
Μαργαρίτα!!! Τι όμορφα λόγια είναι αυτά!!! Κατ΄αρχάς σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αλλά σε ευχαριστώ και για τους στίχους σου... Βλέπεις καμιά φορά στο απλό και στο απέριττο βρίσκεται τεράστιος πλούτος συναισθημάτων... Η γαλήνη της φύσης, ο ήχος των πουλιών, η ηρεμία μας χρωματίζει τις καρδιές μας...
Αυτό εύχομαι κι εγώ... να είναι και τούτο το καλοκαίρι, γαλήνιο ήρεμο... και θα είμαστε κι εμείς!Να είσαι καλά!!! Φιλιά απογευματινά!
φοβούμε το καλοκαίρι που έρχρται..
Με το λαιμό παγιδευμένο
στη θηλειά των αχτίνων
θα κυλιστώ πάλι
στα φρυγανισμένα χωράφια του καλοκαιριού
Αιώνες ανεκπλήρωτου έρωτα
δένουν χειροπέδες στα χέρια μου.
Στα χέρια που ματώνουν στο 'αγγιγμα της σκέψης μου
πάνω στους βοστρύχους των μαλλιών σου.
Αιώνες ακατώρθοτου έρωτα ζητούν επίμονα
να φιλήσω τα μάτια σου
που χάνονται στην απέραντη έρημο..
Φοβούμε το καλοκαίρι που έρχετε.
Την έκλειψη του Ήλιου που απειλεί τις αισθήσεις μου.
Την τελευταία αχτίνα του
που θα χαθεί μέσα στο αιώνιο σκοτάδι των πλανητών.
Όλα θα χαθούν.
Οι αισθήσεις μου θα χτυπούν ανελέητα
στα πέτρινα τοιχώματα των νευρώνων του εγκεφάλου μου.
Μόνο ο πόνος δεν θα χαθεί.
Ζωσμένη από φλόγες πάνω στην πυρά
του ανεκπλήρωτου έρωτα.
Δεμένη πισθάγκωνα πάνω στον εμποτισμένο με πίσσα πάσαλο
της αγωνίας μου.
Εγώ που περιπλανήθηκα στους αγρούς της ανθισμένης Άνοιξης.
Που τρύγισα την πορφύρα από τις παπαρούνες
και τις κίτρινες αστραπές από τους νάρκισσους.
Που κυλίστικα πάνω στα άσπηλα σετόνια των λευκών άστρων.
Εγώ που λειτάνεψα στα χρώματα του ουράνιου τόξου.
Που δίδαξα στο σχολείο των πουλιών.
Εγώ φοβούμαι το καλοκαίρι που έρχεται.
Ερείπια σωριασμένα τα μέρη που μαθήτευσα στη χαρά.
Ναι έτσι διδάχθηκα τον πόνο εγώ.
Μς ένα χάρακα να μαστιγώνει τις φλέβες μου.
Με ένα διαβήτη καρφωμένο στα σπλάχνα μου.
Και με ένα μοιρογνωμόνιο που αρνείται να υποταχθεί...
Με ακούει κανείς....Ποιός; μιλήστε μου. Ίσως να μπορώ ακόμα να σας ακούσω.
Μην το φοβάσαι το καλοκαίρι… Αυτό ποτέ κανέναν δεν πείραξε… Να τρυγήσεις την πορφύρα από τις παπαρούνες και να χαθείς στα άσπιλα μεταξένια σεντόνια των αστεριών… Κι ύστερα κάτω από τον διάπυρο ήλιο να ανοίξεις τα φτερά σου, να στεγνώσουν από το δάκρυ, να κλείσουν οι πληγές σου… Και τότε κάτω από τον γαλάζιο ατλάζι του ουράνιου θόλου να δώσεις μια και να πετάξεις πάλι και να περιπλανηθείς στους αγρούς τρυγώντας τους χυμούς της Ανθισμένης Άνοιξης…
NIKIPLOS
Ευχαριστώ που με άκουσες.
Δημοσίευση σχολίου