Παιχνίδι των τεσσάρων προτάσεων…

Η καλή φίλες roadartist… και Μαργαρίτα , με προσκάλεσαν στο bloggοπαίχνιδο των τεσσάρων φράσεων. Δεδομένου ότι έτσι κι αλλιώς όλες οι φράσεις έχουν μια δόση αλήθειας αποφάσισα να είμαι ειλλικρινής. Έτσι και οι τέσσερις φράσεις που ακολουθούν έχουν πραγματικά περιστατικά από τη ζωή μου, όμως αληθινή είναι μία...

1. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Στον Κολωνό, όπου ήταν το Πατρικό της Μητέρας μου στην Δημοσθένους… Εκεί στα παιδικά μου χρόνια μάτωσα στην Πλατεία του Αη Γιώργη, ενώ τα καλοκαίρια πηγαίναμε και δουλεύαμε στις αποθήκες στη Σπύρου Πάτση. Ώσπου εκεί στα 12 ξέκοψα από το μπουλούκι, και πήγα για πρώτη φορά έξω από το Περοκέ, που τότε δούλευε κανονικά… Είδα τους θεατρίνους, λιανούς κατάχλωμους να καπνίζουν νευρικά εκεί έξω από το πορτάκι στο στενό πίσω από το Στάνλευ… μαγεύτηκα από τότε και ποτέ δεν ξαναείδα τον κόσμο με τα ίδια μάτια… Την μεγαλύτερη εντύπωση μου είχε κάνει μια αέρινη ύπαρξη, που στα κατοπινά χρόνια έμαθα ότι ήταν η Λίντα Άλμα… Πρέπει να την είχα ερωτευτεί….
2. Έχω δίπλωμα κυβερνήτη ερασιτεχνικού αεροσκάφους. Από παιδί είχα μεγάλη λόξα με τα αεροπλάνα… Οι γονείς μου όποτε πήγαιναν στη Γλυφάδα τα καλοκαίρια για τον μόνο «ταραξία» που δεν ανησυχούσαν ήμουν εγώ. Στεκόμουν σαν χαζός με το κεφάλι προς τα πάνω και χάζευα τα Boeing και τα YC level που έπιαναν στον κυρίως από τη μεριά της θάλασσας… Είχαν από ώρα τα φλαπς ανοικτά, και εκεί στο ύψος της εκκλησίας σήκωναν το ρύγχος λίγο, και οι απρόσεκτοι, έδιναν ελάχιστο γκάζι στον κινητήρα προκαλώντας εκκωφαντικό θόρυβο… Μετά μεγάλωσα και πήγαινα με παρέες πίσω από το γκολφ, και συγκεκριμένα σε μια καφετέρια που ήταν εκεί ακριβώς πάνω από τα «πάπις» του κυρίως του Ελληνικού. Όπως και να χει, ύστερα από χρόνια βρέθηκε ένας φίλος που είναι μέλος της αερολέσχης Μεσογείων κι έτσι ξεκίνησα… Η απόλυτη αίσθηση της ελευθερίας που έχεις στον αιθέρα δεν περιγράφεται με τίποτε… συνήθως ξεκινάμε από το Αεροδρόμιο Δεκελείας (Τατόι) και ανηφορίζουμε πάνω προς τη λίμνη του Μαραθώνα αφού κάνουμε check στην Τανάγρα. Δεν με ευχαριστεί τόσο η θέα όσο η ελευθερία… Ένα ελαφρό τσεσνάκι που έχουν εκεί, το «σπάμε» στις «κατηφοριές» και στις «βουτιές» με τη μανέτα πάνω από τη λίμνη με ελαφρό στολάρισμα… Ή καμιά φορά στρίβουμε και δίνουμε γκάζι, κοιτάζοντας πάντα εμπρός και ψηλά για να νιώσουμε μόνο τον ίλιγγο …
3. Έμεινα τρία χρόνια στο Λονδίνο. Σε διάφορες γειτονιές… Στην Αρχή νοτιοανατολικά εκεί μεταξύ Brookley και Greenwich σε ένα απλό μικρό court house. Στη συνέχεια αναβαθμίστηκα προς το βορρά στο Turnpike Lane όπου έμεινα σε ένα ωραίο νεόδμητο σπίτι με συγκάτοικους ένα ζευγάρι από Ιταλία και μια Μητέρα Κόρη που συναγωνίζονταν στο ποια θα πίνει περισσότερο… Όσο ήταν οι Ιταλοί, πέρασα άριστα… Κατόπιν ήρθε ένα ξενέρωτο ζευγάρι Άγγλων. Μετά τις 5 το ζευγάρι κλειδωνόταν στο χωλ αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους, ενώ οι Αγγλίδες Μάνα-Κόρη πήγαιναν σε παμπ και γύριζαν αργά… Η κατάσταση χειροτέρεψε, έτσι την έκανα για το Battersea που είναι νότια του Chelsea στην απέναντι ακτή. Εκεί ήταν ωραία γιατί έμεινα με ένα ζευγάρι Αυστραλών, και μια μικρή αγγλιδούλα και εγώ (3 bedrooms). Παραδόξως ήμασταν όλοι κοινωνικοί και κάναμε, παρέα, αλλά δεν το χάρηκα γιατί είχα το διάβασμα της αρκούδας…
4. Το σπίτι που μένω είναι το 15ο. Έχω κάνει δηλαδή 15 μετακομίσεις που αφορούσαν εμένα τον ίδιο. Με τους γονείς μου μέχρι να ανεξαρτητοποιηθώ, έμεινα σε δύο. Στη συνέχεια στα φοιτητικά χρόνια με διαφόρους συγκατοίκους έμεινα: Ζωγράφου στην Γκανογιάννη, μετά στην Αλεξανδρουπόλεως Αθήνα, μετά στην Μουρκούση (Ζωγράφου), μετά στην Γ. Παπανδρέου (Ιλίσσια), μετά στην Φιλαδελφείας στην Καισαριανή, μετά στην Αθήνα (Ελ. Βενιζέλου), μετά στη Χρεμωνίδου (Παγκράτι), Μετά εκτός Αθηνών στα χρόνια της θητείας (δύο χρόνια υπηρέτησα μακριά από την Αθήνα), μετά στην Φορμίωνος Παγκράτι, μετά στην Παπαναστασίου (Αθήνα), και τέλος στην Έβρου πίσω από την Αμερικάνικη Πρεσβεία (Αθήνα). Τα του εξωτερικού δεν τα μετράω γιατί ήταν πολύ προσωρινά για μένα και συν τοις άλλοις είχα πάντοτε το διαμέρισμά μου στην Αθήνα… Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που ποτέ δεν δέθηκα με τα σπίτια και τις γειτονιές αλλά με τους Ανθρώπους… Άλλωστε τα περισσότερα τα θυμάμαι με τους ανθρώπους τους που είτε με περιτριγύριζαν τότε είτε ήταν σημαντικοί για μένα… Εδώ στο Παρίσι έχω δεν έχω δύο μήνες, όμως έχω προλάβει να αλλάξω ήδη δύο διαμερίσματα. Από το Gobelins που έμεινα αρχικά εκεί στην πλατεία της Ιταλίας, τώρα μείνω στο Mont Parnasse που μου φέρνει σε κάτι οικείο, καθώς σε απλά Ελληνικά σημαίνει «Όρος Παρνασσός». Έτσι λοιπόν κατοικώ στον Παρνασσό...

Ζητώ συγνώμη που ήμουν μακροσκελής λέγοντας παράλληλα σε όλες τις φράσεις κάποια γεγονότα τα οποία είναι λίγο έως πολύ αληθινά για μένα... Καλώ όλους τους bloggers από την αριστερή στήλη να συμμετέχουν στο παιχνίδι όσοι θέλουν και δεν έχουν ακόμη συμμετάσχει...