Τα μάτια σου κοίταξαν με δέος για τελευταία φορά την τσιμινιέρα του σκουριασμένου Βαποριού «Ελπινίκη Κ», που μισοβουλιαγμένο σάπιζε στο Σκαραμαγκά. Είχες κάνει αμέτρητα ταξίδια με αυτό το σαπιοκάραβο, και τώρα γερασμένοι κι οι δυο μετράτε τις ώρες που σας φαίνονται ατέλειωτες… Μια φορά θυμόσουν κάτι Ταϊλανδέζους Ταμίλ, ψαράδες που είχαν σκοτώσει έναν καρχαρία και τον επιδείκνυαν στα αχόρταγα φλας των Τουριστών, ενώ ένας από δαύτους είχε βγάλει το σκούφο για να ρίξουν μέσα κάνα ψιλό… Θυμόσουν την στεντόρεια κι αγέρωχη φωνή ενός συμμαθητή σου στο Δημοτικό Ωδείο του Πειραιά, που σας πήγαιναν υποχρεωτικά με το ορφανοτροφείο… Τι γλυκές μελωδίες που τραγουδούσε η χορωδία… ίσως από τα λίγα γλυκά πράγματα που θυμόσουν όπως μου είχες πολλές φορές διηγηθεί από τα παιδικά σου χρόνια… Εκεί παιδιά που παίζατε στις αλάνες της οδού Ευαγγελιστρίας που τότε ήταν χωματόδρομος. Κατάξανθος και γαλανομάτης εσύ, λιανός τότε μα με ατρόμητο βλέμμα… Ύστερα ένα μαχαίρι που τράβηξε κάποιος άλλος και είπαν ότι το έκανες εσύ… Σε είχαν στην μπούκα, δεν είχες κανέναν «μεγάλο» να σε προστατέψει… Ήξερες ότι στην Ελλάδα του 60 δικαιοσύνες και τέτοια ήταν για λίγους… την έκανες στα καράβια… Όταν είσαι στην απέραντη ανοιχτή θάλασσα ο χρόνος μετράει αλλιώς… Πόσες και πόσες φορές δεν σε απαξίωσαν στη στεριά… Ακόμα κι εμείς οι «δικοί σου» άνθρωποι σε απαξιώσαμε αρκετές φορές…
Eσύ στεριά έβλεπες μόνο τη Θεσσαλονίκη, που ήταν μια λιγνούλα και μικροκαμωμένη με ξεπλυμένα ανοιχτογάλαζα μάτια… πόσο ταιριάζατε είχαν πει… της κρατούσες το χέρι και περπατούσατε στα λασπωμένα δρομάκια του Ντεπό… κοιτούσατε με δέος τους παραλήδες που μπαινόβγαιναν από την Αλλατίνη… Τι όνειρα να κάνατε άραγες… δύο μεροκάματα κι ένα σπιτάκι…
Λίγο πριν τη δικτατορία την ξαπόστειλαν μετανάστρια στη Γερμανία… Βάδη- Βυρτεμβέργη… Τα μάτια της έλαμπαν γιατί αυτή πίστευε πως θα βλεπόσαστε καλύτερα εκεί και χωρίς τα αδιάκριτα μάτια κανενός… Μα φευ…
Τα μπάρκα σου σε πήγαιναν μόνο στη θάλασσα της νότιας Κίνας… ούτε ένα καρτίνι πιο πάνω… Την τελευταία φορά που την είχες δει ήταν σε ένα μικρομάγαζο ψευτοταβέρνα κάπου στην παραλία… Είχε γυρίσει για λίγο να δει τους δικούς της, κι εσύ πήρες το νυχτερινό τραίνο και πήγες κατευθείαν αξημέρωτα στη Θεσσαλονίκη να την δεις… Ευτυχώς δεν είχες μπάρκο τότε… Που να ‘ξερες ότι αυτή η φορά ήταν η τελευταία… Αν το ήξερες θα την έπαιρνες μαζί σου για πάντα ή θα τα παρατούσες όλα και θα πήγαινες μαζί της… Είμαι σίγουρος ότι θα το έκανες, αλλά βλέπεις έλπιζες τότε και η θάλασσα έδινε λεφτά… Αυτή, λιανούλα, αρρώστησε εκεί πάνω στα κρύα και στη σκληρή εργασία και ανελήφθη στους ουρανούς λίγο πριν τα 1975 παίρνοντας μαζί της και τα λιγοστά λιγνά βηματάκια της όσα πρόλαβε να κάνει σε τούτον τον κόσμο… πόσο πολύ την Αγάπησες… με όλη τη σημασία της λέξης… στο συρτάρι σου έχεις ακόμη φυλαγμένα τα γράμματά της… Στο είπαν χαιρέκακα ότι τα «κακάρωσε η προκομμένη σου»… και εσύ θύμωσες τόσο που ποτέ δεν ξανακοίταξες άλλη γυναίκα… θαρρώ πως τα ‘βαλες με το Θεό…
Προσπάθησες να πνιγείς μα δεν τα κατάφερες… στη θάλασσα τουλάχιστον γιατί στη στεριά τα κατάφερες να πνιγείς κανονικά… Την ανεξήγητη γραφή της μοίρας σου δεν κατάφερες ποτέ να την σβήσεις… Μια φορά περπατούσες στη Σόλωνος, κι ένας καλοντυμένος και σοβαρός γέρος σου ζήτησε να πάτε ταξίδι στη Βρέστη, για να περάσετε μια εβδομάδα οι δυο σας. Σε παρακαλούσε για πάνω από ένα μήνα…Ως και τηλέφωνο είχε πάρει τον Γερο Καββαθά να σου κόψει το μπάρκο για να μείνεις ρέστος και να πέσεις στην ανάγκη του… Ήταν γνωστός στους κοσμικούς της τότε φανταιζί νυχτερινής Αθήνας… Μας έλεγες με γέλιο πικρό, ότι σου είχε βρει και δουλειά στον Πίτσο… Οι φίλοι σου σε είπαν κουτό που έχασες την ευκαιρία να βγεις στη στεριά… Ακόμη κι εκείνος που τον είχαν ξεχασμένο οι δικοί του στο Τζάνειο, κι εσύ σκαρφάλωσες στον 4ο από τα μπαλκόνια και μπήκες μεσάνυχτα να τον δεις… κι έκλαιγε σαν μικρό παιδί όλη τη νύχτα… Ούτε φίλο ξαναβρήκες…
θυμάσαι? κάποτε μου είχες πει πως όταν θα «φεύγεις» θα δώσεις του ουρανού μια χαρακιά όπως έλεγε και το τραγούδι και εγώ θα το δω στον ουρανό σαν πεφταστέρι όπου και να ‘μαι… «που να είναι τώρα αυτός ο συμμαθητής με τη στεντόρεια φωνή? Που τραγουδούσε τόσο όμορφα?»
Κάποια αποσπάσματα από τη ζωή του θείου μου, αδελφού της Μητέρας μου έτσι όπως μου τα έχει αποδώσει η μέστωση των χρόνων που έχουν περάσει, και η απόσταση από συναισθηματισμούς… Σήμερα καθηύδε (ηδέως?) για πάντα νικημένος από την αρρώστεια του...
Θα τον θυμάμαι πάντα όπως τον είχα αντικρύσει κάποτε, ψηλό, πολύ αδύνατο με τα κατάξανθα μαλλιά του και τα γαλαζοπράσινα μάτια του, να αντικρύζει μέσα από το κομοδέσιο το απέραντο πέλαγο και να καπνίζει... ταξιδεύοντας τις σκέψεις του σαν γλαροπούλια προς τις τρεις κατευθύνσεις του ορίζοντα...
34 σχόλια:
Φίλε Nikiplos τι συγκινητική ιστορία! Πόσες τέτοιες ιστορίες κρύβονται καλά φυλαγμένες μέσα μας.
Τα ξέρω το 60 το έζησα και το 50 και αυτό το έζησα και το 40 ναι και αυτό και το μισό 30. Τι πόνους έχει περάσει αυτός ο λαός μας, πόσες ιστορίες έχει να διηγηθεί!
Καλά έκανες και την έβαλες την ιστορία του θείου σου, πρέπει να θυμόμαστε τι πέρασαν εκείνοι οι άνθρωποι οι πραγματικοί ήρωες της ζωής. Να είσαι καλά Nikiplos και καλώς να μας έρθεις τον Αύγουστο .
gskastro, σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα λόγια σου... Δεν είμαι σε καλή κατάσταση να σχολιάσω... Το κείμενο γράφεται εδώ και μήνες, από τα Χριστούγεννα που έμαθα για την αρρώστια του... Μπαίνουν και βγαίνουν αποσπάσματα... Ο λαός μας έχει περάσει πολλά και έχει ακόμη περισσότερα να διηγηθεί, ιδίως στους νεότερους που παίρνουν πολλά σαν δεδομένα... Συγνώμη αν σε μελαγχόλησα...
Τελικά είδες το πεφταστέρι του ουρανού ή το έχασες μέσα στο βουρκωμένο βλέμμα σου ,όπως το έχασα και εγώ διαβάζοντας την ιστορία.
Να είσαι καλά φίλε για το μοίρασμα.
Ωραίοι που είναι οι άνθρωποι, όταν με την ζωή τους και τον θάνατό τους μπορούν και δημιουργούν τέτοιους δεσμούς!
Ευχαριστώ.
Nikiplos Η ιστοορία του θείου σου είναι μιά συνηθισμένη ιστορία των ανθρώπων που γατζωμένοι αώνες τώρα σε αυτά τα χώματα μετουσιώνουν την πίκρα, τον πόνο , την αλμύρα, την πείνα σε ψυχή και γράφουν την ιστορία του τόπου που μας έλλαχε να γεννηθούμε. Μιά αιωνίως κυλιόμενη θάλασσα ορίζει και καθαγιάζει την ύπαρξή μας και μια υψηκάμινος που μας κατακαίει λυώνει το μετάλλευμα της ψυχής μας και κάνει αγάλματα θεών. Ο κάθε άνθρωπος του τόπου μας που δε ζει απλά τη μιά μέρα μετά την άλλη, νιώθει αυτό τον πόνο της αναγέννησης του ανθρώπου μέσα μας, κάθε φορά που ακούει μιά τέτοια ιστορία.. Όμως εσύ απέδωσες την ιστορία με τρόπο μοναδικό. Και είναι μοναδικός γιατί ανάγνωσες τα μηνύματα της ζωής αυτού του ανθρώπου με την μοναδική ευαισθησία της ψυχής σου.Ξέρεις, καταλαβαίνεις πόσο μεγάλο είναι το θέμα που ακούμπησες. Η ιστορία του προσώπου, της ξεχωριστής μονάδας, που εμπεριέχει μέσα του ένα κομμάτι θείου και ιερού. Πόσο μακρυά μπορεί να μας οδηγήσει αυτή η σκέψη. Ας προσκυνήσουμε στη μνήμη του κάθε προσώπου που καθαγιάστηκε άπό τον πόνο. Στην πορεία της Θέοσης...
Υ.Γ Ξέρεις τα κρίταμα. ? Είναι κάτι χόρτα που φυτρώνουν πάνω στους βράχους, πλάϊ στη θάλασσα Ζουν με την αλμύρα της θάλασσας και μόνο. Αυτά τα χόρτα είναι σπουδαία τροφή για τον άνθρωπο. Η περιεκτικότητα σε ιώδια και άλλα στοιχεία ΄χρήσιμα για τον οργανισμό είναι μεγάλη. Και επί πλέον αυτά τα κρίταμα δεν μολυνoνται από κανενός είδους μικρόβιο. Πολύ συχνά στη ζωή μου τα σκέφτομαι Όπως και τώρα, με τον θείο σου.
Καλησπέρα καλέ μου Nikiple. Πολύ πολύ όμορφη ανάρτηση. Ένα μοίρασμα από αυτά της ψυχής ,που σε έχουν αγγίξει τόσο πολύ. Σε ευχαριστούμε γι' αυτό. Είμουν αγέννητη τα χρόνια που αναφέρεις. Μόνο τα ακούσματα είναι πολλά. Οι δικές μου μνήμες και εμπειρίες έρχονται πολύ αργότερα. Έχω κι εγώ τέτοιες καταθέσεις , παρόμοιες, στη δική μου τράπεζα του μυαλού , σε μια τράπεζα μνήμης λόγων των γονιών μου, κυρίως.
Να είσαι πάντα καλά, και να θυμάσαι όσους αγαπάς όσους άγγιξαν τη ζωή σου και τον ψυχισμό σου έστω και με μια απλή λέξη.
Φιλιά καλό απόγευμα, κι εύχομαι η διάθεση να φτιάξει το συντομότερο.
Epikuros, εγώ σε ευχαριστώ πάρα πολύ από καρδιάς... Ξέρεις (κι αυτή) η ιστορία με στοιχειώνει για αυτό και την έβαλα στο μπλογκ... Σήμερα είχε μάλλον καθαρό ουρανό, η στεναχώρια μου όμως δεν με άφησε για καμία τέτοια επισκόπηση... ζητώ συγνώμη που σε έκαναν να βουρκώσεις... Όλοι οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν ωραίοι... Ξέρεις οι ξενιτεμένοι και οι ναυτικοί, εθίζουν τους δικούς τους στην απουσία τους... Είμασταν συνηθισμένοι να είναι μακριά... Και τώρα που μπορούσε να είναι κοντά, εγώ δεν ήμουν... έτσι είναι όμως η ζωή...
Αγαπημένο fractal δεν μπορώ να βρω λόγια να εκφράσω αυτά που είπες... είναι τόσο όμορφα... και σε ευχαριστώ από καρδιάς για αυτό...Όλο αυτό το μετάλλευμα που δυστυχώς το αγνοούμε, παίρνοντας συχνά ως δεδομένα πράγματα που στην ουσία μας δόθηκαν χάρη στην αυταπάρνηση και αυτοθυσία άλλων. Τα κρίταμα τα γνωρίζω ελάχιστα... μόνο κάνα δύο φορές τα έχω απαντήσει σε τραπέζι ως βρώσιμα... Ο παραλληλισμός σου με έχει συγκλονίσει, γιατί αν είναι έτσι σε μέρη απόμερα, τότε μοιάζουν πολύ με αυτόν τον άνθρωπο που πέρασε τη ζωή του πολύ μόνος... Τα φιλιά μου απο καρδιάς... και ελπίζω να με συγχωρέσεις που γράφω τόσα λίγα κι ανούσια στα τόσο όμορφα λόγια σου, αλλά δεν είμαι και πολύ σε θέση...
ILive2loveMe, σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα λόγια σου... Μην με παρεξηγείς, γιατί δεν είμαι σε θέση να γράψω και πολλά... Για να ξεχαστώ εχθές δούλευα μέχρι πολύ αργά, ώστε να μην θυμάμαι... γιατί όσο θυμάμαι τόσο... Ας είναι όμως... Όντως όλοι μας μέσα μας βαθιά στους δικούς μας ανθρώπους έχουμε παρόμοιες ιστορίες... είναι το μετάλλευμα που σφυρηλάτησε μέσα στους αιώνες τον λαό μας όπως σωστά είπε το fractal. Εκείνο που σκέφτομαι καμιά φορά βέβαια είναι πόσο δεδομένα θεωρούμε σήμερα μερικά πράγματα... και αυτό με τρομάζει κάπως γιατί εκλιπόντων των ανθρώπων που μας τα απέδωσαν από το υστέρημά τους, αίρεται και η προσφορά τους... Να έχεις πολλά φιλιά από καρδιάς και κοίτα να μεστώσουν μέσα σου οι ιστορίες των δικών σου, γιατί είναι ο τόπος σου, η Πατρίδα σου...
Nikiplos. Κάθε φορά που νιώθω πως οι σκέψεις μου, έστω καί διατυπωμένες με ελλειπή τρόπο σε σχέση με εκείνα που αισθάνομαι, γίνονται κατανοητές με κατακυριεύει μια άφατη εφορία και αγάπη για τους ανθρώπους γύρω μου.
Η αίσθηση της επικοινωνίας της σκέψης με τους ανθρώπους που με περιβάλλουν είναι το θείο δώρο της ζωής για μένα. Εκείνο που δίνει αέρα στους πνεύμονες και μας σώζει από την ασφυξία της ανοησίας αλλά και της υποκρισίας που δυστυχώς όλο και σφίγγουν γύρω μας. Θα ήθελα εγώ να σε ευχαριστήσω, γιατί τα λόγια σου μπήκαν ανάχωμα στις δυνάμεις που με κάνουν να ασφυκτιώ. Ευχαριστώ Nikiplos. Ευχαριστώ πολύ.
Ναι τα κρίταμα φυτρώνουν σε απόμερους βράχους που δέρνονται από τα κύμματα. Σπανίως τα συναντούμε σε παραλίες και πάντως όχι ΄σε παραλίες με άμμο. Κάθε φορά που τα συναντώ μαζεύω μερικά. Και βάζω στο στόμα μου μερικά φύλλα. Έχω μια αίσθηση πως έτσι ενδυναμώνω μέσα μου τις δυνάμεις που υπαγορεύουν πως μπορεί κανείς να πάρει τα ελάχιστα από τη ζωή και να δωσει τα μέγιστα. Ακκριβώς όπως ο θείος σου.Πήρε ελάχιστα από τη Ζωή. Μα προσέφερε τα μέγιστα αφού πέρασε σε σένα, (ένα τεχνοκράτη επιστήμονα) τις ανυπολόγιστα πολύτιμες αξίες και ευαισθησίες της Ζωής. Σε σένα που αν περιφρονήσης τη Ζωή θα κάνεις ανυπολόγιστο κακό στην ανθρωπότητα. Σε σένα λοιπό πέρασε με τη θυσιαστική ζωή του, το σεβασμό στη ζωή και στην μοναδικότητα της ύπαρξης κάθε ανθρώπου. Σκέψου το αυτό φίλε. Θα καταλάβεις πόσο ανυπολόγιστη είναι η προσφορά του θείου σου στη Ζωή. Πρέπει να υποκλειθούμε όλοι.
Φίλε. τα λίγα λόγια σου ,δίνουν και σε μένα το μάθημα του Λακωνίζειν. Μόνο που εγώ είμαι ανεπίδεκτ- μάθησης.
Πολύ ωραίο κείμενο, από την ώρα που επισκέφτηκα το μπλογκ σου, σκέφτομαι στίχους του Καββαδία και σιγοτραδουδάω κάποια από τα τραγούδια που μελοποίησε ο Μικρούτσικος.
Είναι πολλά τα σημεία αναφοράς στο κείμενό σου που παραπέμπουν εκεί:
Καρχαρίας.
Σαλονίκη.
Ντεπώ.
Νότιο Κίνα.
και κυρίως ο ανεκπλήρωτος έρωτας με την "εύθραυστη" αγαπημένη.
Να' σαι καλά,
Ιρλανδός
Fractal Αγαπημένο, δεν ξέρω τι να πω με τόσα καλά πράγματα που λες για μένα... κατ’ αρχήν σε ευχαριστώ για τα λόγια σου... Δεν είμαι τεχνοκράτης-επιστήμονας, μόνο προσπαθώ να κατανοήσω κάποια πράγματα πιο βαθιά, και όσο τα κατανοώ, τόσο αναδεικνύεται η συνολική μου άγνοια... Ο Θείος μου δεν ήταν παρά ένα λιανό αγριολούλουδο, που σε όλη του τη ζωή, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, παρά μόνο ίσως τον εαυτό του... Ναι... ίσως ένα απόμερο, μοναχικό και αμόλυντο κρίταμο...
Μας έχουν μείνει κάτι γκρίζες ασπρόμαυρες φωτό ελάχιστες, από τη ναυτική του, ζωή, γιατί όπως έλεγε δεν του πολυάρεσε να θυμάται και πολλά πράγματα... και «ούτε υπήρχε κάτι ωραίο για να τυπωθεί σε φωτογραφία». Αυτά βέβαια ήταν οι δικές του απόψεις που καμία σχέση δεν είχαν με την πραγματικότητα...
Σε ευχαριστώ για τη ματιά σου, σε χαιρετώ και να έχεις τα φιλιά μου...
Irlandos, καλώς ήρθες!!! Έχω διαβάσει περιστασιακά τα ποστ σου, και είναι αστείρευτος ο χιουμοριστικός τρόπος που περιγράφεις τις «τσαπατσουλιές» μας και τα «χύμα» μας... Σχετικά με το θείο μου, ήταν αυτός που με έκανε να λατρέψω τον Καββαδία, εκεί στις αρχές του 80 και να απεικονίσω πάνω σε δικά του στιγμιότυπα, στίχους του ποιητή... Τις αποθήκες του Ντεπώ, τις έμαθα πρώτα απο αυτόν, και καμάρωνα (τρομάρα μου) στα χρόνια εκείνα που ήξερα τις ορολογίες (καρτίνι, Ακορά, Νοζιμπι, στράλια, ποδόσταμο, γαλέτα κλπ) από απαντήσεις του σε ερωτήσεις μου... Σε ένα μπάρκο που είχε βγει και είχαμε καταφέρει να βρεθούμε και να συζητήσουμε μου είχε πει, πως ο πιο σοφός στίχος που αφορούσε τον ίδιο από όλους που είχε ακούσει, ήταν το: «όλο τον κόσμο γύρισες και τίποτε δεν είδες»...
Γλυκά μελαγχολική και εξίσου συγκινητική η αληθινή σου ιστορία, του άλλοτε γοητευτικού γαλανομάτη.
Μου άρεσε ιδιαίτερα ο διακριτικός τρόπος που προσήγγισες και μετέφερες την κατ' ουσίαν ταλαιπωρημένη του ζωή.
΄Εφυγε για να βρει τη "λιανούλα" του...
Καλό του ταξίδι...
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ, να είσαι πάντοτε καλά... σε ευχαριστώ θερμά... Όντως έφυγε για να βρει τη Χριστινίτσα... Ζητώ συγνώμη αν σε μελαγχόλησα... ήλπιζα να περάσει και ο Αύγουστος, αλλά δεν τα κατάφερε...
Να εισαι παντα καλα να τον θυμασαι και να μας μαγευεις με τα λογια σου.
Καλα να περνας Νικιπλε
Εξύμνε, σε ευχαριστώ... Ακόμη δεν έφυγες για διακοπές?
Υπέροχα λόγια, σε ταξιδεύουν.
Οι άνθρωποι που αγαπάμε δεν φεύγουν ποτέ,
μένουν μέσα μας και ζουν μαζί μας την κάθε στιγμή.
Είσαι τυχερός που ειχες κοντά σου έναν τόσο σημαντικό άνθρωπο !!!
Αναστασία, καλώς επέστρεψες!!! Έχεις απόλυτο δίκιο για αυτά που γράφεις... Ήταν σημαντικός για μένα... για τον υπόλοιπο κόσμο, ήταν απλώς ένας απόμακρος, μόνος κι αμόλυντος άνθρωπος που πάντοτε έλειπε μακριά... Να είσαι καλά, και καλό υπόλοιπο!
Υπέροχο κείμενο!...
Αντάξιο της όλη ποιότητας του blog σου.
Kαλό βράδυ από Θεσσαλονίκη, λίγο βορειότερα από το Ντεπώ...
fegia, σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια... Δελφών λοιπόν ε? Καλή ημέρα στην Θεσσαλονίκη, από το βροχερό και κρύο σήμερα Παρίσι...
καλό υπόλοιπο καλοκαιριού...
"Θα τον θυμάμαι πάντα όπως τον είχα αντικρύσει κάποτε, ψηλό, πολύ αδύνατο με τα κατάξανθα μαλλιά του και τα γαλαζοπράσινα μάτια του, να αντικρύζει μέσα από το κομοδέσιο το απέραντο πέλαγο και να καπνίζει... ταξιδεύοντας τις σκέψεις του σαν γλαροπούλια προς τις τρεις κατευθύνσεις του ορίζοντα..."
Πάντα έτσι να τον θυμάσαι νικιπλε μου..Πολύ συγκινητική ανάρτηση..
Καλο βραδυ να εχεις..!!
Nikiplos καλό μήνα , και καλή επιστροφή .Να είσαι καλά.
Φίλε Nikiplos απλά πέρασα να σου αφήσω τις ευχές μου για ένα καλό μήνα και να περάσεις καλά το υπόλοιπο του καλοκαιριού. Υποθέτω ότι θα είσαι στην Ελλάδα τώρα. Να είσαι καλά gskastro
Πολύ συγκινητικό post φίλε nikiple.
Τις προάλλες είχα την τύχη να βρεθώ με την γιαγιά μου(102 χρονών) μετά απο καιρό και να μου διηγηθεί ιστορίες απο την παιδική της ηλικία και τα βιώματα της απο τους πολέμους..Τα έγραφα σε κασετοφωνάκι για να τα ακούω για πολλά χρόνια ακόμα...
Καλησπέρα.
Καλή μέρα, καλό μήνα, καλή πατρίδα. Φίλε.
Πέρασα για ένα sallut και με χαρά διεπίστωσα ότι συνεχίζεις τις διακοπές σου (φαντάζομαι σε κανένα νησάκι/ και δεν εννοώ τη Γουαδελούπη ή τη Νταχομέη...).
Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού...
καλησπέρα... συγνώμη που απαντάω μετά από ένα μήνα, σχεδόν, αλλά σήμερα επέστρεψα στη βάση μου...
Σας ασπάζομαι όλους μαζί και τον καθένα ξεχωριστά και ευχαριστώ που περάσατε από εδώ, ανεξαρτήτως αν αφήσατε σχόλιο... σίγουρα θα είναι ένα πολύ καλό μνημόσυνο για κείνον...
roadartist, λένε ότι ο κάθε άνθρωπος έχει την πορεία του, και πραγματοποιεί τα όποια βήματά του στο βίο του... έυστοχα ή ξάστοχα... Όπως και νά χει ελπίζω τώρα να είναι ένα με αυτό που τον καλοδέχτηκε περισσότερο από όλους και όλα... το υγρό στοιχείο...
Να είσαι καλά!!!
epikuros, να είσαι και εσύ καλά!!! εύχομαι (πάντοτε) καλό υπόλοιπο καλοκαιριού...
gskastro, όντως όταν έγραψες το σχόλιο, ήμουν Ελλάδα... πέρασα όμορφα, αν και κουράστηκα λιγάκι... όπως και νά χει όμως το καλοκαίρι, δεν τελείωσε... καλό υπόλοιπο λοιπόν...
νίκο, πολύ καλά κάνεις σχετικά με το κασετοφωνάκι... αργότερα, θα καταλάβεις γιατί... Να εγώ σήμερα μετανιώνω που θα μπορούσα να έχω πιεί περισσότερους καφέδες με το θείο μου... ας είναι... Να είσαι καλά!!! και να κρατήσεις μέσα σου αυτούς τους ανθρώπους, και τις εμπειρίες τους...
Αγαπημένο, fractal η ευχή "καλή Πατρίδα" δεν φαντάζεσαι πόσα πολλά κρύβει για έναν σαν και μένα...
Φιλιά πολλά και καλό υπόλοιπο...
Fegia, καλώς ώρισες! σήμερα επέστρεψα και είμαι ακόμη, σε φάση προσαρμογής! Ας είναι καλό υπόλοιπο, γιατί εκεί κάτω έχει καλοκαίρι, μέχρι και τον Οκτώβριο...
φιλιά
Φίλε Nikiplos ένα καλώς όρισες και στο δικό σου Blog. Όπως σου απάντησα στο δικό μου Blog, ελπίζω να μας γράψεις τις εντυπώσεις σου από την επίσκεψή σου στην Ελλάδα.
Πολλά φιλιά και καλή σου ημέρα gskastro
Δημοσίευση σχολίου