... Καθώς προσφάτως ήταν του Αγιου Δημητρίου είπα και εγώ να ανασύρω από το βαθύ ύπνο του τον προπροπάππο μου Δημήτρη ή Δημητρό και να πω κάτι για την περιοχή του, που πριν γίνει Δήμος Τάδε όλοι ήξεραν ως Άγιος Δημήτρης...
Στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά δύο σπίτια γειτονικά... Το πρώτο ανήκε στον προπροπάππο μου τον Δημήτρη, που κατέβηκε από το χωριό του και εποίκησε έναν τελείως έρημο ξερότοπο... Το έκανε αυτό, γιατί στο χωριό του εφόνευσε τον διακορευτή της αδελφής του, ο οποίος αρνήθηκε να την παντρευτεί. Του είχε δώσει μια εβδομάδα προθεσμία να έρθει επίσημα να την ζητήσει, η οποία έληξε Σάββατο πρωία. Αυτός φυσικά, δεν τη ζήτησε, και οι δικοί του τον συμβούλευσαν να πάει στην πόλη. Ο Δημτρός, μεγαλύτερος των κατιόντων το έμαθε από τσοπάνη, που έκρινε άδικία και του το είπε, πως κίνησε για την πόλη... αξημέρωτα αυτός τους πρόφτασε στο έμπα του επόμενου χωριού, και τα λόγια μεταξύ του Δημητρού και των δύο εξαδέλφων (είχε και συνοδεία ο παρολίγο γαμβρός) έφεραν τα κουμπούρια... Μάλλον τυχαίο το αποτέλεσμα, ή «η θεία δίκη», όπως έλεγε μετά ο μικρότερος αδελφός του Δημητρού (που καρπώθηκε και την περιουσία του) και ο Δημητρός σκότωσε και τα δύο εξαδέλφια... Παραδόθηκε στον χωροφύλακα του χωριού, μα εκείνος ήταν μακρινός θείος του, τον έβγαλε έξω από το χωριό, και τον έσπασε στο ξύλο... του είπε «να φύγει από τα μάτια του γιατί θα τον σκότωνε με τα χέρια του». Έτσι ο Δημητρός κατέβηκε μετά απο πολυήμερη περιπλάνηση έξω από την πολιτεία και έπιασε απόμερο ξερότοπο... Εκεί έστησε το σπιτικό του και παντρεύτηκε μια που του έκανε προξενιό ένας τσοπάνης, που εκεί έβοσκε πρόβατα, και απέδωσε στο Δημητρό, το χώρο ως προίκα. Για να ξορκίσει το κακό ο Δημητρός έχτισε εκεί κάπου στο λιβάδι ένα εκκλησάκι και το ονομάτισε Άγιος Δημήτρης. Φυσικά το εκκλησάκι σήμερα δεν υπάρχει καθώς στη θέση του έχει κτιστεί μια μεγάλη συνονόματη εκκλησία.
Η αδελφή του (παρολίγον νύφη) ντύθηκε στα μαύρα χήρα και στην κηδεία ωρυόταν ενάντια στον αδελφό της. Η Βεντέτα αποσωβήθηκε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, ενώ οι χωροφύλακες είπαν πως πνίγηκε παρακάτω σε ένα βάλτο... (αυτό μάλλον ήταν δουλειά του Θείου του Δημητρού.).
Αποτέλεσμα της μετοίκησης, είναι φυσικά η αλλαγή του επωνύμου του Δημητρού. Απο εκεί και ύστερα τα πράγματα πήραν το δρόμο τους... Το «σπίτι στο λιβάδι» απέραντο και απο βούρλα κυρίως, έκανε παιδιά τέσσερα. Τα δύο πρώτα αγόρια πήγαν στον Μικρασιατικό και από τότε αγνοούνται... Τα δυό κορίτσια παντρεύτηκαν το ένα στην Αμερική, και το άλλο ντόπιο... Έτσι το σπίτι πήγε στην μία κόρη... Η Ελένη αυτή, έκανε επτά παιδιά. Από τα οποία τα τρία μετανάστευσαν στην Αμερική στη θεία τους, ενώ τα τέσσερα δύο κορίτσια και δύο αγόρια έμειναν εκεί στο σπίτι... Το ένα αγόρι, ήταν ο παπούς μου... Το σπιτι του Δημητρού, τώρα είχε γίνει τέσσερα. Το «λιβάδι» είχε χωριστεί στα τέσσερα, καθώς τα κορίτσια είχαν προικιστεί... Ο παπούς μου τεκνοποίησε επτά παιδιά, 3 κόρες και τέσσερις γιούς, ένας εκ των οποίων ο πατέρας μου. Από τις άλλες πλευρές προέκυψαν γύρω στις 10 κόρες, κάθε μία πήρε προίκα ένα υποτμήμα του ακίνητου... Εν τω μεταξύ η γειτονιά, είχε μεγαλώσει καθώς και στα γειτονικά «λειβάδια» έγιναν τα ίδια...
Τότε τη δεκαετία του 60 η σωτήρια αντιπαροχή, επέτρεψε στις 14 περίπου νύφες να πάρουν την προίκα τους και οι εργολάβοι να θησαυρίσουν αφού έτσι υποδέχτηκαν την επαρχία σούμπητη που είχε δύο λύσεις: ή μετανάστευση ή την πόλη... Έτσι το Λιβάδι απέκτησε 20 περίπου μεγάλες θεόρατες πολυκατοικίες, στις οποίες όταν κτίζονταν έπαζα μικρός όταν πήγαινα να επισκεφθώ τον πάππο μου... Εκτός από αυτό, γκρεμίστηκε και το παλιό πέτρινο εκκλησάκι που πρόλαβε να βαφτιστεί ο αδελφός μου το 68, και στη θέση του χτίστηκε η σημερινή απρόσωπη τσιμεντένια εκκλησία με το ίδιο όμως όνομα... Άγιος Δημήτριος...
Το σπίτι του Δημητρού, παραδόξως είχε μείνει ακέραιο... Κι αυτό γιατί κτίστηκε τη δεκαετία του 60 μια μονοκατοικία εκεί όπου έμεινε η μία του κόρη δίπλα στο παλιό, γιατί ο παππούς μου δεν έλεγε να το εγκαταλείψει... όταν πέθανε ο παππούς μου τη δεκαετία του 80, το σπίτι ρήμαξε, γιατί οι αντιπαροχές είχαν ξεφτίσει τότε και η ήδη κτισμένη μονοκατοικια δίπλα της θείας μου επόδιζε μια καλύτερη αξιοποίηση...
Τότε αρχές της δεκαετίας του 80, στην περιοχή που δεν αναγνωριζόταν σε σχέση με αυτή της παιδικής μου ηλικίας, άρχιζαν να εμφανίζονται οι «φοιτητές». Νοίκιαζαν κυρίως τα υπόγεια διαμερίσματα κατά ομάδες των δύο ή τριών και έμεναν εκεί... Οι φοιτητές ήταν ένα νέο φρούτο στη γειτονιά του παπού μου τον ΆγιοΔημήτρη. Αποτέλεσμα είχε έναν νέο οργασμό ανοικοδόμησης και κλεισίματος κάθε ελεύθερου χώρου που υπήρχε... Οι αλάνες εξαφανίστηκαν... Ακόμη και παράδρομοι, ή σοκάκκια έγιναν τμήματα μεγάλων πολυκατοικιών... Το μέρος δεν ήταν καθόλα αναγνωρίσιμο και το σπίτι του Δημητρού, μαζί με την μονοκατοικία της θείας μου έμεναν εκεί ακλόνητα... ρημαγμένο το ένα και η μονοατοικία να φλερτάρει την ανοικοδόμηση...το οικόπεδο βέβαια είχε κάποια προβλήματα να ενωθεί και έτσι για την ώρα το σπίτι του προ προπάπου μου ήταν εκεί με τη γέρικη μουριά με τεράστιο κορμό απέξω, μια μουριά που είχε φυτέψει ο ίδιος ο Δημητρός... Γκρεμίστηκαν απαρχές του 2000 και η μονοκατοικία της θείας μου και το σπίτι του Δημητρού... Υψώθηκε μια γιγάντια πολυκατοικία που εκμεταλλευόμενη παραθυράκια του νόμου πήρε 12 ορόφους... Έκλεισε το φώς ακόμη και στις προγενέστερες που ήταν εκεί.... Στην εξαδέλφη μου έπεσε ένα τριάρι, το οποίο σύντομα πούλησε γιατί δεν άντεχε άλλο... Μάλιστα το μοσχοπούλησε αφού πούλησε και πάρκινγκ... Οι απόγονοι του Δημητρού, αποτελούν μόνο το 2% των κατοίκων... ίσως και λιγότερο...
Όταν εμείς μέσα της δεκαετίας του 80 περάσαμε στα Πανεπιστήμια και φύγαμε μακριά, το πατρικό μου ήδη δεν υπήρχε... αυτά δόθηκαν επίσης μαζικά αντιπαρροχή και οικοδομήθηκαν εκ του συστάδην... Στους γονείς μου έμεινε το τωρινό πατρικό σπίτι τους και πατρικό μου από τα 90ς. Το οποίο καμία σχέση δεν είχε με το παλαιό, με τις δύο αυλές, την κληματαριά και μια τεράστια αλάνα απο την πίσω αυλή, όπου διαδραματιζόταν όλος ο βίος, της γειτονιάς... Υπολογίζω ότι εκεί που ήταν το δωμάτιο εμένα και του αδερφού μου σήμερα πρέπει να είναι η μάντρα του ενός στενού σκοτεινού ακάλυπτου... Ενοείται ότι σήμερα πλέον εκεί ούτε που οσμίζεσαι τη θάλασσα... Ενώ στα δικά μου παιδικά καλοκαίρια ακόμη και το χειμώνα ακούγαμε τον βρυχηθμό της ο οποίος μας νανούριζε... περιττό βέβαια να μιλήσω για αυγουστιάτικο φεγγάρι... Έχει τόσα τεχνητά φώτα τις νύχτες οι περιοχή, που οι κάτοικοι πλέον αντιλαμβάνονται το φεγγάρι μόνο σαν έναν δίσκο στον ουρανό... Στα παιδικά μου χρόνια, η Αυγουστιάτικη, πανσέλληνος, έκανε τη νύχτα μέρα δίνοντας σε όλα ένα χαρακτηριστικό υπόλευκο χρώμα... καθόμασταν μέχρι αργά στην ακροθαλασσιά όπου το φώς της πανσελήνου έλουζε τα χλωμά μας πρόσωπα... εκεί ένιωσα για πρώτη φορά, την καρδιά μου να σκιρτάει, καθώς αντίκρυζα το φως να βγαίνει μέσα από κάποια συγκεκριμένα ζευγάρια ματιών... Τις νύχτες της καλοκαιρινής πανσελήνου, διαδραματιζόταν το παιχνίδι «κρυφτό». Σκηνικό όλη η γειτονιά με τις μονοκατοικίες. Στο κέντρο της Αλάνας ήταν μια «τρόμπα» που εκεί φύλαγε ο σκοπός. Όταν κρυβόμασταν φροντίζαμε να είναι με το εκάστοτε κορίτσι που μας άρεσε. Μέναμε εκεί ακίνητοι για ώρες κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον αμίλητοι, με ένα συνωμοτικό χαμόγελο... φτου ξελεφτερία!
Ούτε που περνάω από εκείνα τα μέρη πλέον, εκτός το πατρικό μου γιατί εκεί είναι οι γονείς μου... Εδώ και χρόνια οι κάτοικοι που έχουν χωριά ή εξοχικά, με το πρώτο σαββατοκύριακο, συνωστίζονται να ξεφύγουν... Οι γονείς μου δεν έχουν κι έτσι εφευρίσκουν κάποιες εργασίες... παλαιότερα έκαναν μπάνιο και τους χειμώνες... Σήμερα η θάλασσα δεν είναι καθαρή για να κολυμβήσει κανείς... Θυμάμαι κάτι τεράστια δέντρα με πολύ παχιά σκιά που τους καύσωνες μας δρόσιζαν μαζί και με τη θάλασσα... Σήμερα η περιοχή έχει πάρει τεράστια αξία... Τα μόνα δέντρα που υπάρχουν είναι κάτι κακόμοιρα που έχει βάλει ο Δήμος... βλακωδώς ώστε να φράζουν το δρόμο των πεζών στα πολύ στενά σχεδόν ανύπαρκτα πεζοδρόμια... Το βρυχηθμό της θάλασσας έχουν επάξια αντικαταστήσει τα μαρσαρίσματα και οι κόρνες των λεωφορείων και των αυτοκινήτων που δεν σταματούν ποτέ, ούτε τη νύχτα...
Η γειτονιά του Δημητρού έχει αποκτήσει νέο όνομα το οποίο αποτελεί ευφημισμό της πραγματικότητας εκεί. Στην πραγματικότητα όλοι οι παλαιοί το ξέρουν ως Άγιο Δημήτρη...
