... Όταν Ανθίζουν πασχαλιές...

... ή όταν τα τραγούδια τα λεν καλύτερα από τα λόγια...

alis aquilae

Όταν ήμουν 18 χρόνων πίστευα ότι οι άνθρωποι «φεύγουν» συνήθως το φθινόπωρο επειδή δεν μπορούν να αντέξουν έναν ακόμη χειμώνα... σήμερα κατόπιν δύο δεκαετιών και κάτι, γνωρίζω πλέον ότι οι άνθρωποι «φεύγουν» ‘έτσι ξαφνικά και αναπάντεχα’ χαμένοι στην δική τους καθημερινότητα χωρίς πολλές φορές οι ίδιοι να γνωρίζουν ή αισθάνονται κάτι τέτοιο. Έτσι απλά φεύγουν οποιαδήποτε εποχή και στιγμή του συμβατικού μας χρόνου...

Συνήθως είναι κοντά τους μόνο οι πολύ δικοί τους άνθρωποι που τους προστρέχουν εκείνες τις ατέλειωτες ώρες σε κάποιο νοσοκομείο, αμήχανα σκεφτικοί μεταξύ τσιγάρου στη βεράντα και άθλιου καφέ από έναν αδιάφορο αυτόματο πωλητή... Οι σκέψεις των στενών συγγενών βαριές σαν βλαστήμιες να τους «ξεβολεύουν» καθώς αμήχανα κοιτάζουν το ρολόι σε κάποια αίθουσα αναμονής με την οσμή της άθλιας λαδομπογιάς να τους ανακατεύει το στομάχι...

Οι ίδιοι οι μελλοντικοί διαστρικοί ταξιδιώτες χωρίς να γνωρίζουν ότι το τέλος τους πλησιάζει, είναι καταπονημένοι και χαμένοι μέσα σε ανάμικτες σκέψεις που ταξιδεύουν σαν δαρμένα πουλιά σε έρημα και άγρια ακρογυάλια... Αντικρύζουν αμήχανα τον κόσμο από το άβολο νοσοκομειακό κρεβάτι... «Που να είναι όλοι τους τώρα»... «Εκείνη τι να κάνει? Άραγε με σκέπτεται ποτε?»... «Οι φίλοι? Που είναι όλοι τους? Τι φίλοι είναι αυτοί?»... κάνουν κι αυτοί ασθενικά δηλώσεις ή ισχνές αποφάσεις μέσα τους... μα έτσι μόνοι τους χωρίς κανέναν τελείως χαμένοι στον πυρεττό των σκέψεών τους, αθόρυβα μια γλυκιά μελωδία τους τυλίγει και «φεύγουν» χωρίς να προαισθάνονται τίποτε... η ψυχή τους ξεγλυστρά από αυτόν τον αδιάφορο κόσμο...

Εμείς οι υπόλοιποι, χαμένοι στις δικές μας σκέψεις και στους απομονωμένους παράλληλους κόσμους μας, δεν προλαβαίνουμε, είμαστε μακριά, και δεν αδειάζουμε... (άσε τον κίνδυνο να μας φορτωθεί και κάνας τρακαδόρος συγκενής)... Συνήθως αγνοούμε παντελώς ακόμη και τις περιπέτειες του ανθρώπου που κάποτε ήμασταν φίλοι στενοί και περνούσαμε την καθημερινότητα μέσα στα νιάτα μας κάνοντας όνειρα με την πορφύρα ράθυμου καλοκαιριάτικου δειλινού να μας τυλίγει...

ξαφνιαζόμαστε απο το ανεπάντεχο νέο... μας ενοχλεί ιδιαίτερα που κυκλοφορεί σαν κουτσομπολιό, σαν θέμα για συζήτηση... κάπου κάπου επανέρχονται σκέψεις από το κοινό παρελθόν... Ύστερα θα προστρέξουμε στην τελευταία τους κατοικία να τους ανάψουμε κάποιο κερί-συγνώμη με την ύστατη ελπίδα της κατανόησης από εκείνον που τώρα έχοντας περάσει σε άλλη διάσταση τα γνωρίζει πλέον όλα και μπορεί να μας καταλάβει...

Σε όλους αυτούς που φεύγουν ξεχασμένοι έτσι ξαφνικά κι αναπάντεχα τους αφιερώνω το memorale του πολύ αγαπημένου μου Henry du Mont κι ένα δάκρυ λύπης...

...Μια αύρα δροσιάς και νοσταλγίας...

... Στέλνω μιαν αύρα αισιοδοξίας προς όλους εκείνους που τούτες τις μέρες είναι μόνοι τους... με την ευχή μου ότι αυτό που επιθυμούν θα τους βρει ξαφνικά και ανεπάντεχα...

Ευχαριστώ τη Νέλυ που μου θύμισε το τραγούδι μέσα από ένα βίντεο που σχολίαζε...