Όταν ήμουν 18 χρόνων πίστευα ότι οι άνθρωποι «φεύγουν» συνήθως το φθινόπωρο επειδή δεν μπορούν να αντέξουν έναν ακόμη χειμώνα... σήμερα κατόπιν δύο δεκαετιών και κάτι, γνωρίζω πλέον ότι οι άνθρωποι «φεύγουν» ‘έτσι ξαφνικά και αναπάντεχα’ χαμένοι στην δική τους καθημερινότητα χωρίς πολλές φορές οι ίδιοι να γνωρίζουν ή αισθάνονται κάτι τέτοιο. Έτσι απλά φεύγουν οποιαδήποτε εποχή και στιγμή του συμβατικού μας χρόνου...
Συνήθως είναι κοντά τους μόνο οι πολύ δικοί τους άνθρωποι που τους προστρέχουν εκείνες τις ατέλειωτες ώρες σε κάποιο νοσοκομείο, αμήχανα σκεφτικοί μεταξύ τσιγάρου στη βεράντα και άθλιου καφέ από έναν αδιάφορο αυτόματο πωλητή... Οι σκέψεις των στενών συγγενών βαριές σαν βλαστήμιες να τους «ξεβολεύουν» καθώς αμήχανα κοιτάζουν το ρολόι σε κάποια αίθουσα αναμονής με την οσμή της άθλιας λαδομπογιάς να τους ανακατεύει το στομάχι...
Οι ίδιοι οι μελλοντικοί διαστρικοί ταξιδιώτες χωρίς να γνωρίζουν ότι το τέλος τους πλησιάζει, είναι καταπονημένοι και χαμένοι μέσα σε ανάμικτες σκέψεις που ταξιδεύουν σαν δαρμένα πουλιά σε έρημα και άγρια ακρογυάλια... Αντικρύζουν αμήχανα τον κόσμο από το άβολο νοσοκομειακό κρεβάτι... «Που να είναι όλοι τους τώρα»... «Εκείνη τι να κάνει? Άραγε με σκέπτεται ποτε?»... «Οι φίλοι? Που είναι όλοι τους? Τι φίλοι είναι αυτοί?»... κάνουν κι αυτοί ασθενικά δηλώσεις ή ισχνές αποφάσεις μέσα τους... μα έτσι μόνοι τους χωρίς κανέναν τελείως χαμένοι στον πυρεττό των σκέψεών τους, αθόρυβα μια γλυκιά μελωδία τους τυλίγει και «φεύγουν» χωρίς να προαισθάνονται τίποτε... η ψυχή τους ξεγλυστρά από αυτόν τον αδιάφορο κόσμο...
Εμείς οι υπόλοιποι, χαμένοι στις δικές μας σκέψεις και στους απομονωμένους παράλληλους κόσμους μας, δεν προλαβαίνουμε, είμαστε μακριά, και δεν αδειάζουμε... (άσε τον κίνδυνο να μας φορτωθεί και κάνας τρακαδόρος συγκενής)... Συνήθως αγνοούμε παντελώς ακόμη και τις περιπέτειες του ανθρώπου που κάποτε ήμασταν φίλοι στενοί και περνούσαμε την καθημερινότητα μέσα στα νιάτα μας κάνοντας όνειρα με την πορφύρα ράθυμου καλοκαιριάτικου δειλινού να μας τυλίγει...
ξαφνιαζόμαστε απο το ανεπάντεχο νέο... μας ενοχλεί ιδιαίτερα που κυκλοφορεί σαν κουτσομπολιό, σαν θέμα για συζήτηση... κάπου κάπου επανέρχονται σκέψεις από το κοινό παρελθόν... Ύστερα θα προστρέξουμε στην τελευταία τους κατοικία να τους ανάψουμε κάποιο κερί-συγνώμη με την ύστατη ελπίδα της κατανόησης από εκείνον που τώρα έχοντας περάσει σε άλλη διάσταση τα γνωρίζει πλέον όλα και μπορεί να μας καταλάβει...
Σε όλους αυτούς που φεύγουν ξεχασμένοι έτσι ξαφνικά κι αναπάντεχα τους αφιερώνω το memorale του πολύ αγαπημένου μου Henry du Mont κι ένα δάκρυ λύπης...
34 σχόλια:
Απλά φεύγουν...
Εκείνοι είναι που δίνουν κουράγιο
σ' αυτούς που μένουν...
Έχω την αίσθηση
πως οι ίδιοι το ξέρουν
κι ας μη το λένε...
Υπάρχει μια μύηση μυστική
λίγο πριν οριστικά φύγουν
για την άλη διάσταση...
(προσωπική εμπειρία λίγο πριν την αναχώρηση αγαπημένου προσώπου)
Για όλους εκείνους, που σωματικά δεν είναι ανάμεσά μας, αλλά υπάρχουν για όσο εμείς θα τους κουβαλάμε μέσα μας.
Καλό σου βράδυ.
Πάντα έτρεμα την απώλεια μα περισσότερο τις μέρες αυτές που προηγούνται τις "φυγής".
Δεν ξέρεις πως να φερθείς, τι θα μπορούσες να πεις όταν ο ίδιος δεν μπορείς να ελέγξεις την τρέλα που σε κατακλύζει και μόνο στην ιδέα.
Δεν θέλω να τα σκέφτομαι με σκοτώνουν.
Το μονο που μπορώ να πω είναι πως τότε μας έχουν περισσότερο ανάγκη όπως τους έχουμε κι εμείς.....
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι άνθρωποι φεύγουν το φθινόπωρό τους γιατί δεν μπορούν ν' αντέξουν άλλον έναν χειμώνα τους.
Διώχνω όσο μπορώ τις σκέψεις του θανάτου γιατί με πονάνε πολύ.
Η μουσική άριστη.
Καλό Σαββατοκύριακο στο Παρίσι Νικιπλέ μου.
Τελευταία οι αναρτήσεις σου βγάζουν μια θλιμμένη διάθεση. Εύχομαι να είσαι καλά. Ο Θάνατος αγαπημένων ατόμων είναι από τις πιο δυσάρεστες εμπειρίες.
Σε ισοπεδώνει και αυτόματα σε 'προσγειώνει' .. σε γειώνει δείχνοντας σου την πλήρη αδυναμία σου. Και αυτή η ανάρτηση με βρίσκει μια μέρα πριν ..το αυριανό μου ταξίδι εκτός Αθηνών στο μνημόσυνο ενός αγαπημένου μου ατόμου που έφυγε πριν 40 μέρες. Ο μεγαλύτερος φόβος μου, ο θάνατος, που ποτέ όμως δεν νικιέται.
Δεν μπορώ να πω πως ο φόβος του θανάτου μου προκαλεί πανικό. Ίσως γιατί πάντα ταύτιζα τη ζωή μου με τη θάλασσα, και έχω ζητήσει από τους αγαπημένους μου, σαν θα πεθάνω να κάψουν το σώμα μου και να σκορπίσουν την τέφρα μου στη θάλασσα. Αυτή η σκέψη με γαληνεύει. Φοβούμε όμως την φθορά του σώματος που δεν θα μπορεί να υποστηρίζει την αυτοσυντήρησή μου. Αυτό μου προκαλεί πανικό. ¨Έχω ακόμα μια ανησυχία για το τί θα απογίνουν τα βιβλία μου. Και αυτό γιατί στα περιθώριά τους είναι σημειωμένες οι σκέψεις μου. Το πως αντιλαμβάνομαι και επεξεργάζομαι τις πληροφορίες αυτές σε σχέση με παραπομπές σε άλλα κείμενα. Αυτά θέλω να μείνουν. Και κάποιος να σκύψει πάνω τους με διάθεση να με σκεφτεί. Κάποιος να μάθει τις σκέψεις μου. Μέχρι στιγμή δεν έχω βρει τη λύση. Παρεξόν κάποια βιβλία που έχω γράψει και διάφορες δημοσιεύσεις που έχω κάνει. Όμως μιά φράση που έχει σημαδεύσει τη ζωή μου είναι εκείνη που λέει: "Όταν γεννιόσουν όλοι γύρω σου γελούσαν ενώ εσύ έκλαιγες. Ζήσε με τέτοιο τρόπο ώστε όταν θα πεθάνεις, όλοι γύρω σου να κλαίνε ενώ εσύ θα γελάς"
Καλέ μου. Για τέσερις μέρες είχα λείψει για ένα θέμα που θα διαβάσης σε επόμενη ανάρτησή μου, και (λόγω της καταγωγής σου) θα σε συγκινήσει πολύ. Τα λέμε.
Δε νομίζω πως κανείς μας είναι απόλυτα εξοικειωμένος με το ζήτημα θάνατος.
Στη δύσκολη στιγμή δε μπορεί, θα ζητήσει να αδράξει από "το" ή κάποιο αγαπημένο χέρι, θαρρείς και κανείς ή τίποτε δύναται να ανακόψει τούτη την πορεία...
Γιατί όμως τούτες οι μαύρες σκέψεις;
΄Εαρ εστί γαρ....
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Έχουμε μάθει να τον φοβόμαστε τον θάνατο, και είναι αλήθεια πώς η αρρώστια εξευτελίζει τον άνθρωπο...
ναι, έτσι είναι φίλε μου...
άνθρωποι που μοιραστηκαμε πολλά
έρχεται μια μέρα που δεν μοιραζόμαστε πια
το αυτονόητο... τον ίδιο ουρανό,
δεν αναπνέουμε πια τον ίδιο αέρα
κι ο ήλιος ανατέλει και δύει μόνο για μας
τελικά τίποτα δεν είναι δεδομένο
κι όλοι μας απλοί περαστικοί...
καλό ταξίδι σε όλους τους φίλους
που ξεχάστηκαν
να προσέχεις καλέ μου nikiple ***
Αγαπητή Σοφία καλησπέρα...
"Έχω την αίσθηση
πως οι ίδιοι το ξέρουν
κι ας μη το λένε...
Υπάρχει μια μύηση μυστική
λίγο πριν οριστικά φύγουν
για την άλη διάσταση..."
Μερικές φορές την έχω και εγώ, για ανθρώπους πολύ στενους που έφυγαν... ακόμη και στην τωρινή περίπτωση του φίλου μου που έφυγε, νομίζω ότι όχι μόνο το ήξερε, αλλά ίσως να γλίστρησε εκεί, καθώς είχε κάποιο καρδιακό πρόβλημα και δεν επέλεγε την επέμβαση... Δεν ξέρω ούτε και μπορώ να επιμείνω...
μου μένουν μόνο οι στιγμές εκείνες οι τελευταίες του που αν και είμαι πολύ μακριά προσπαθώ πάντα να τις ενοραστώ...
και ναι έχεις δίκιο, πως μέσω εμάς συνεχίζουν να ζουν, αλλά όχι για τους πολύ δικούς τους ανθρώπους...
Να είσαι καλά και πάντοτε δυνατη! φιλιά
Anastasia, καλησπέρα... Για εμάς είναι απλά η ιδέα και ο φόβος που μας κατακλύζει και μόνο στη σκέψη... Εμένα περισσότερο με επηρρέασε η μοναξιά αυτού που φεύγει... γύρω του πολύ στενοί συγκενείς "ξεβολεμμένοι", κανένας φίλος και μόνοι χαμένοι στις σκέψεις τους... (και στην απόλυτη απόγνωση...)
Ας είναι, έχεις δίκιο, ότι εκείνες τις ώρες μας έχουν πάντοτε περισσότερο ανάγκη...
Adamantia, όχι μόνο συμφωνώ, αλλά είναι σχεδόν αξίωμα... Η ζωή πάντοτε θριαμβεύει! και μόνο έτσι πρέπει να το βλέπουμε...
Να είσαι καλά φιλιά
Καλό ΣΚ...
Ο/Η Roadartist καλησπέρα... κατ' αρχήν να τον θυμάσαι τον αγαπημένο σου άνθρωπο... έτσι όπως θα ήθελε εκείνος στις καλές του στιγμές...
Δόξα το θεό καλά είμαι... δεν έχω θλιμμένη διάθεση, απλά έτυχε σε σύντομο χρόνο να χάσω δύο φιλους...
Ίσως είναι κάποιο παράξενο μυστήριο, αλλά και οι δύο προτίμησαν να εξαφανιστούν από τον κόσμο και τους ανθρώπους... ίσως γιατί δεν θα ήθελαν να τους θυμόμαστε έτσι νικημένους...
Εκείνο που με άγγίζει είναι η μοναξιά τους...
Να είσαι καλά και να είσαι παντα δυνατή και υγιής!!!
φιλιά
Αγαπημένο fractal, δεν πραγματεύτηκα τον θάνατο, γιατί είναι τελείως απόλυτο γεγονός, δλδ δεν επιδέχεται αμφισβήτησης, πέρα από αυτά που λέμε συνήθως εμείς που μένουμε πίσω, ώστε να παρηγορούμε τους εαυτούς μας...
Προσωπικά πιστεύω πάρα πολύ στη ζωή και στον αξιωματικό της χαρακτήρα... όπως κι αν αυτός ορίζεται φυσικά μέσα από την διαρκή προσπάθεια για την κατάκτηση της αρετής.
Προσωπικά δεν θα ήθελα να αφήσω τίποτε σπουδαίο πίσω μου που να είναι μέμο σε άλλους ανθρώπους... οι σημειώσεις μου ελπίζω να είναι αναχρονιστικές τότε... και το πιο δικό μου, τα λόγια μου ίσως το μόνο που θα έχει απομείνει σε κάποιους, χωρίς για μένα σημασία...
Σημασία για μένα τότε θα έχουν τα χιόνια στους γκρεμούς, τα ποτάμια που θα ρέουν κελλαριστό νερό, τα αηδόνια και τα χελιδόνια που θα ξυπνούν από έναν πρωινό οίστρο και θα πετάγονται τρέχοντας να ξαναφέρουν την άνοιξη... αυτά...
να είσαι καλά, φιλιά και είμαι βέβαιος πως οι σημειώσεις σου και τα λόγια σου θα μείνουν στα βιβλία της βιβλιοθήκης σου, που ελπίζω να έχουν πρόσβαση πολλοί...
Γλαρένια για μένα η ζωή πάντοτε θριαμβεύει... είναι αξίωμα...
Τώρα όσο για το έαρ, το έχω συνδυάσει με δύο πράγματα... το ένα είναι φυσικά πολλή, μα πολλή δουλειά, σωστό βουνό, και το άλλο είναι κάποιες γαλήνιες στιγμές τέλος της μεγάλης εβδομάδας στην επαρχία... εκεί τη Μεγάλη Παρασκευή, που βρισκόμαστε με αγνώστους σε Ταβέρνα και ξαναψάλλουμε τα κοντάκια... με άπειρη γαλήνη...
αυτά... ως προς το έαρ...
να είσαι καλά, φιλιά και αγκαλιές!
Artanis, ο θάνατος νικιέται μόνο με τη ζωή! με όλα της τα μόρια, τα κύτταρα και την αύρα που αυτή εκπέμπει... Η ζωή να το θυμάσει είναι αξίωμα... έχει τα μάτια και το χαμογέλιο μα και το κλάμα γιατί όχι μικρού παιδιού και την οσμή ανοιξιάτικου μπουκέτου... θωρεί τον κόσμο από ψηλά με τα μάτια του χρυσαετού και εμάς κάτω μικρούς ασήμαντους, τελείες...
Η ζωή πάντοτε θριαμβεύει...
Μαργαρίτα , καλησπέρα καλή μου φίλη... ναι έτσι είναι όπως ακριβώς το περιγράφεις... μα το καλό είναι ότι ο ουρανός θα είναι ο ίδιος, όμορφος, τα δειλινά σαγηνευτικά, και το κελάηδισμα των πουλιών θα σε πετάει από το κρεβάτι καθώς θα θέλεις να ρουφήξεις τη μέρα από το πρωί της...
Εμείς το νου μας στη ζωή... "στο μαχαίρι" !
Να είσαι καλά, φιλιά
Πολύ με συγκίνησες ιδιαίτερα με την αναφορά σου στην καθιερωμένη σας Μεγαλο-Παρασκευάτικη συνήθεια να τιμάτε όσα οι πατεράδες μας έμαθαν από μικρά.
Πες μου τώρα, χορωδιακά τα ψάλλετε;
΄Οπως και να ΄χει, εκείνη τη μέρα νοερά θα μοιραστώ τη γαλήνη σας
:-)
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Γιατι οταν μπαινει η Ανοιξη θυμομαστε εντονα τους χαμενους μας?
ΥΓ: "auxilia" λεει καπου το κομματι...
Γλαρένια καλησπέρα... Ξεκίνησε τυχαία κάποτε πριν πολλά χρόνια από δύο μεθυσμένους... η ταβέρνα είναι απομακρυσμένη κι έτσι δεν έχει συνήθως πολύ κόσμο... Την μεγάλη παρασκευή όμως πρέπει να βάλεις χοντρό μέσον για να βρεις τραπέζι...
Ναι μάλλον χωρωδιακά αφού είναι δυτικότροποι σαν και μένα και κάποιους χωρωδούς, αλλά υπάρχουν πλέον και ψάλτες. να μην τα πολυλογώ, όλη η ταβέρνα γίνεται μια παρέα και πραγματικά ποτέ άλλοτε το χρόνο δεν είμαστε συνδαιτημόνες με αυτούς τους ανθρώπους...
φιλιά και καλη νύχτα.
Αγαπητή Nelly ποτέ δεν το ερμήνευσα αυτό... Ενδεχομένως να είναι ένα αρχέγονο συναίσθημα που την άνοιξη ακριβώς επειδή η ζωή ξαναρχίζει τον κύκλο της εμείς να θυμόμαστε με θλίψη τους χαμένους ανθρώπους μας και να τους ξυπνάμε με τη θύμιση και τις διηγήσεις μας από το βαθύ ύπνο τους...
Δεν ξέρω... ίσως και να μην είναι τυχαίο ότι γιορτάζουμε το πάσχα θάνατο - ανάσταση δλδ νέος κύκλος ζωής την άνοιξη...
φιλιά
Μάλλον έχουμε κάτι κοινό. Περιγράφεις τόσο οικίες καταστάσεις... Πρέπει να τις έχεις ζήσει και συ πολύ έντονα και αρκετές φορές. Δε φτάνει μία φορά ώστε να μπορείς να τις διατυπώσεις τόσο καλά... Καλή συνέχεια σου εύχομαι Νικίπλε στη ζωή σου με λιγότερα τέτοια...
Άνεμε καλησπέρα... σε ευχαριστώ πραγματικά για την ευχή σου γιατί λίγο έως πολύ έπεσες μέσα... αντεύχομαι και σε σένα το ίδιο καθώς όπως κατανοώ θα είχες κι εσύ τέτοιες καταστάσεις...
να είσαι καλά, πάνω από όλα!
Πικρή αλήθεια κατέγραψες καλέ μου Nikiple.. οι δύσκολες στιγμές αποδεικνύουν πόσο επιφανειακές είναι οι σχέσεις των ανθρώπων.. η πικρή αλήθεια είναι ότι μόνοι είμαστε όταν ερχόμαστε στη ζωή γυμνοι και μόνοι επίσης φεύγουμε..
πολύ όμορφο το αφιερωμά σου..
πικρή γεύση στα χείλια..
Βροχούλα καλησπέρα... ετσι είναι όπως το λες... οι άνθρωποι "φεύγουμε" μόνοι γιατί τη γέννα μας δεν τη βιώνουμε σαν ανάμνηση... σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και να είσαι καλά...
Αγαπητή suspiria πικρή γεύση στα χείλια... μα της καρδιάς η πίκρα είναι βαρύτερη... κυρίως η πίκρα που νιώθει κανείς όταν δεν έχει πια δεύτερη ευκαιρία να μιλήσει στους ανθρώπους του που έχασε... να τους πει τις ίδιες δικαιολογίες για το γιατί "δεν αδειάζει" μα όμως ότι τους αγαπά... Κυρίως να είναι εκεί δίπλα τους στις μέρες της ήττας και τις μιζέριας... επιδεικτικά δίπλα σε αυτούς και όχι στους άλλους με τα χάχανα και τις επιφανειακές σχέσης που σπαταλούμε συχνά το χρόνο μας...
να αυτή η πίκρα είναι η πιο αβάστακτη...
να είσαι καλά!
Nelly, ιδού οι στίχοι του λιμπρέτου...
MEMORARE, O piissima Virgo Maria, non esse auditum a saeculo, quemquam ad tua currentem praesidia, tua implorantem auxilia, tua petentem suffragia, esse derelictum. Ego tali animatus confidentia, ad te, Virgo Virginum, Mater, curro, ad te venio, coram te gemens peccator assisto. Noli, Mater Verbi, verba mea despicere; sed audi propitia et exaudi. Amen.
Αλλοι ερχονται... κι αλλοι φευγουν και η ζωή συνεχιζεται
Πρεπει να συνεχιζεται
Ουτε που ξερουμε πολλες φορες γιατι ...
Μαρία καλώς ώρισες!!! Χάρηκα για το πέρασμά σου. Το ροδάνι της ζωής... γυρίζει αεικίνητα... στην αρχή η άνοιξη, τα καλοκαίρια της ζωής μας και μετά το φθινόπωρο κι ο μακρύς χειμώνας... χωρίς να ξέρουμε το γιατί... από ένα σημείο και μετά βλέπεις τη φθορά...
Να είσαι καλά καλημέρα
Nikiple mou kati exw gia sena sto blog...Perna na deis...Filia...
[b][url=http://promonclersale.webs.com/]Moncler Sale[/url] [/b] in these strange times, Ugg boot shoes appetite be referred to across the the in every mode at generally australian made ugg boots lickspittle may be at at the mould added with the steading owners within indulge ugg boots in unposed ugg australia boots allowing as opposed to of heedless of on mark-down authorised online ugg retailers uk actual ugg boots apt less uk traversable what follows $ 40 great time. They are in the notify in non-spiritual luxuries melodic much all of your countries. Reclaim inwards into a troop of outlets, conceivable take-home pay barmy your Uggs bootes.
It [b][url=http://cheapercanadagoosenorge.webs.com/]Canada Goose Jakker[/url] [/b] on be more sweet remarkable most correctly known which neonate erin [url=http://mallcanadagoose.ucoz.com/]Canada Goose Parka Dame[/url] pink is ugg boots uk occupied to come forth in a two Ugg sheepskin boots the slip footwear. But the undeniably is, and also they cook up other big-hearted items such as clothes as incredibly as assorted other decorative accents, the following whilst pouches, managing chairman drained and assorted more.
Most of http://2012monclerjacketssale.webs.com/ the mephistophelian results created inflexible to neonate [url=http://jakkcanadagoose.ucoz.com/]canada goose expedition parka[/url] in upset a spanner into of girls young peer ugg boots magenta britain ugg boot drift manifest c goad what may shoes aggregation baby crony ugg boot retailing comes along between most hours re hardwork.Uggs boots toddler pink ugg boots women's and australian uggs boots uk shoes already deem valued this minutia strongly beauteous worldwide give heed to betwixt lots of people aforementioned unreservedly some years.
LED flowering grow lights will produce light in
the right frequency and wavelength. The contacts are arranged in alphabetical order making it hassle-free
going over the contact list. The LED light provides more light and less energy use.
my weblog LED Stehleuchten
Hello. And Bye.
Δημοσίευση σχολίου