...Επιστροφή...

...Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει η έννοια επιστροφή... όταν λείπεις δυό χρόνια από κάπου και γυρίζεις, αυτό το κάπου έχει αλλάξει ριζικά, αλλά και εσύ έχεις αλλάξει... ίσως περισσότερο από όσο μπορείς να κατανοήσεις...

... Στα αγόρια της ηλικίας μου και άνω που η θητεία μας στο στράτευμα διήρκεσε δυό συναπτά έτη, θα υπήρξαν αναμφίβολα αντίστοιχα συναισθήματα κατόπιν της επιστροφής τους "στη βάση"...

...Λοιπόν παρόμοια συναισθήματα έχω και εγώ... νιώθω να γυρίζω στα ερείπια της δικής μου Ολύνθου...

Χωρίς φρουρό και πύλη για το απαραίτητο νεύμα, χωρίς βασιλικά πρωτεία και εννοείται κάτω από το καθεστώς ουδενός αρχαίου δράματος.

Η ζωή προχωράει όσο εμείς την σπρώχνουμε και μένει στάσιμη όσο εμείς αισθανόμαστε ότι μας βολεύει...

Ο χρόνος? Όχι αυτός πάντοτε περνάει...

Κατοπτρισμοί...

...πού πάνε οι άνθρωποι που φεύγουν?

Η αύρα τους? τα λόγια τους? οι σκέψεις ή οι αγωνίες τους?

Οι χαμένοι ή οι κερδισμένοι έρωτές τους?

Οι γκαρσονιέρες που κατοίκησαν, ξαναβαμμένες με αλλαγμένα τα ντουλάπια ούτε που θυμίζουν το δικό τους τότε... Ακόμη και τα κουδούνια στις προσόψεις είναι διαφορετικά...

Τα ποτήρια που ήπιαν το κρασί τους... τα αναμμένα καλοριφέρ κάποια χειμωνιάτικα απογεύματα που τους ζέσταναν κάτω από το χλωμό φως της μοναξιάς τους... τα ζεστά Αυγουστιάτικα μεσημέρια στην πόλη... οι ράθυμες κινήσεις τους...

Τα βήματά τους στους βρεγμένους δρόμους που σβήστηκαν και τα κάλυψε η σκόνη... Το φώς τους που περιθλάστηκε στο ξεθωριασμένο φωτογραφικό χαρτί... τα περίεργα μακρινά πλάνα εκεί που τους απεικονίζουν πίσω στις μακρινές, δικές τους δεκαετίες... Τα χαμένα Σαββατιάτικα απογεύματα με ένα χαρτί προπό και ένα μολύβι... τα βλοσυρά τους χαμόγελα, τυραννισμένων ανθρώπων, που τουλάχιστον χαίρονταν για μας τους τότε πιτσιρικάδες...

τα τραγούδια σουξέ της εποχής τους που τυχαία πέφτω πάνω τους στο διαδίκτυο και τους θυμίζουν έντονα... πονάνε περισσότερο από όσο διατείνονται οι καλλιτέχνες στους ακατέργαστους στίχους τους...

πονάει περισσότερο όσο η χαμένη νιότη, η χαμένη αθωότητα...

που πάνε οι άνθρωποι όταν φεύγουν?

Εκτός από εικόνες στους οικείους τους που ολοένα ξεθωριάζουν και με φωνές που ξεχνιώνται...

Γίνονται θάλασσα, χιόνια γκρεμών, αστρόσκονη, καστανόχωμα στα λιβάδια, κυκλώνες στην ατμόσφαιρα, σύννεφα, ουρανός... φως...