...πού πάνε οι άνθρωποι που φεύγουν?
Η αύρα τους? τα λόγια τους? οι σκέψεις ή οι αγωνίες τους?
Οι χαμένοι ή οι κερδισμένοι έρωτές τους?
Οι γκαρσονιέρες που κατοίκησαν, ξαναβαμμένες με αλλαγμένα τα ντουλάπια ούτε που θυμίζουν το δικό τους τότε... Ακόμη και τα κουδούνια στις προσόψεις είναι διαφορετικά...
Τα ποτήρια που ήπιαν το κρασί τους... τα αναμμένα καλοριφέρ κάποια χειμωνιάτικα απογεύματα που τους ζέσταναν κάτω από το χλωμό φως της μοναξιάς τους... τα ζεστά Αυγουστιάτικα μεσημέρια στην πόλη... οι ράθυμες κινήσεις τους...
Τα βήματά τους στους βρεγμένους δρόμους που σβήστηκαν και τα κάλυψε η σκόνη... Το φώς τους που περιθλάστηκε στο ξεθωριασμένο φωτογραφικό χαρτί... τα περίεργα μακρινά πλάνα εκεί που τους απεικονίζουν πίσω στις μακρινές, δικές τους δεκαετίες... Τα χαμένα Σαββατιάτικα απογεύματα με ένα χαρτί προπό και ένα μολύβι... τα βλοσυρά τους χαμόγελα, τυραννισμένων ανθρώπων, που τουλάχιστον χαίρονταν για μας τους τότε πιτσιρικάδες...
τα τραγούδια σουξέ της εποχής τους που τυχαία πέφτω πάνω τους στο διαδίκτυο και τους θυμίζουν έντονα... πονάνε περισσότερο από όσο διατείνονται οι καλλιτέχνες στους ακατέργαστους στίχους τους...
πονάει περισσότερο όσο η χαμένη νιότη, η χαμένη αθωότητα...
που πάνε οι άνθρωποι όταν φεύγουν?
Εκτός από εικόνες στους οικείους τους που ολοένα ξεθωριάζουν και με φωνές που ξεχνιώνται...
Γίνονται θάλασσα, χιόνια γκρεμών, αστρόσκονη, καστανόχωμα στα λιβάδια, κυκλώνες στην ατμόσφαιρα, σύννεφα, ουρανός... φως...
34 σχόλια:
Γίνονται θύμησες, σε ανθρώπους που αγαπήθηκαν.
Φυτρώνουν στις καρδιές που σπάρθηκαν.
Ακολουθούν τις σκιές που αγάπησαν.
Κι έτσι ζουν ανάμεσά μας.
Ο καθείς με την αγάπη που μοίρασε.
Κι εγώ σου αφήνω την δική μου.
Γειά σου καλέ μου φίλε!
Τι όμορφο θέμα τρυφερό, ναι έτσι το βλέπω. Τρυφερό να τους θυμόμαστε.
Γιατι οι δικοί μας ζούν στις καρδιές μας, στη μνήμη, στη ψυχή μας.
Ξεθωριάζει η εικόνα αλλά το είναι τους είναι μέσα μας πάντα.
Χαιρετώ σε.
...που πάνε...
δεν γύρισε και κανένας απ αυτούς που έφυγαν
για να μας πει που ηταν...
κανείς μας δεν ξέρει που πάνε ...
μπορει και πουθενα
μπορει και παντού.
Για το σώμα ξέρουμε...
για τα υπόλοιπα το πιό απτό ειναι οτι μένουν στη μνήμη μας και στην καρδιά μας...οσοι απ αυτούς μένουν...γιατι υπάρχουν και κάποιοι που δεν αξίζει να μένουν πουθενά.
καλό ξημέρωμα nikiple
Αλήθεια πού πάνε;
΄Ερχονται στιγμές που σε ανύποπτο χρόνο αισθάνεσαι την αύρα τους, μιαν απροσδιόριστη αίσθηση ...αφανούς παρουσίας.
Μήπως αφού η σάρκα ως φθαρτή εξαφανίζεται, η πνοή/ψυχή τους πλανιέται τριγύρω μας;
Μη θλίβεσαι... εξακολουθούν να "ζουν" μέσα από εμάς...
Καλό σου ξημέρωμα καλέ μου φίλε,
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Δεν θα ακούς σήμερα, αλλα αυτα τα δυο θα σου ειναι χαρισμένα
http://www.youtube.com/watch?v=EIyEAeF7vJg
http://www.youtube.com/watch?v=msnqMRL5-_Q
Μεσα μας λεω είναι. Στο πιο βαθύ μας μέσα. Παλι, δεν ξέρω, είναι κανένας σίγουρος;
Τι με εβαλες και σκεφτομαι πρωί-πρωί, αντε τωρα στη δουλειά,
καλημερα και φιλια
Καλησπέρα, άκουσα κείμενά σου σε εκπομπή του Επίκουρου.
Πράγματι, είναι "κατοπτρισμοί"
η παρουσία των αγαπημένων που φύγαν.
Και πράγματι, "Γίνονται θάλασσα, χιόνια γκρεμών, αστρόσκονη, καστανόχωμα στα λιβάδια, κυκλώνες στην ατμόσφαιρα, σύννεφα, ουρανός... φως..." Έτσι ακριβώς!
να πω μόνο ότι στη μητέρα μου άρεσε το τραγούδι "ηλιοβασιλέματα".
Καλημέρα!
Ακούω την ωραία φωνή και αφήγηση της Πένυs Τομπρή στην εκπομπή της Υλικό Ονείρων και "Ασιμο", "βρε μπαγάσα περνάς καλά κει πάνω".
Καλημεροφιλιά!
Φίλε Επίκουρε καλησπέρα... έτσι είναι... γίνονται θύμισες, μα κυρίως πιστεύω μαγιά... πολλές φορές από τους δικούς μου που εκλείπουν σήμερα ακόμη και τους πιο απλούς, αντλώ μαγιά, την υπομονή τους, τη στωικότητα που επεδειξαν στην δύσκολη ζωή τους και την καρτερικότητά τους. Πιστεύω πως αυτά θα μας ξαναχρειαστούν ιδίως τούτη την μακρά και δύσκολη περίοδο που πρόκειται να μπούμε... φιλιά!
αγαπητή, Thalassenia καλησπέρα... Και η αύρα τους επίσης... στον αέρα... η μνήμη έτσι κι αλλιώς υπάρχει και παίζει περίεργα παιχνίδια, καθώς μερικές φορές, σημαδεύει κατευθείαν στο στόχο!
faraona μου, καλησπέρα... Ίσως ακόμη και εκείνοι που δεν αξίζει να μένουν πουθενά να πρέπει να μνημονεύονται σωδηδόν για την αχρηστοσύνη τους. Άγγελοι έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν. Ίσως αυτοί που δεν αξίζει να μνημονεύονται να στοιχειώνονται και να γίνονται οι μπαμπούλες των μελλοντικών παιδιών... Όλοι οι άνθρωποι είναι θεοί και δαίμονες, μα και μερμηγκάκια ταυτόχρονα... Το τι στράτα παίρνει ο καθένας είναι πολλές φορές, ζήτημα στιγμής...
σε φιλώ.
Αγαπητή Αναστασία (καλημέρα), καλησπέρα! Σε ευχαριστώ από καρδιάς για τις δυό αφιερώσεις... Η πρώτη με τους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου, θα ταίριαζε αντί της φωτογραφίας που έβαλα... ας είναι... εις τα επόμενα που λεν και οι Γάλλοι...
Είναι σίγουρα μέσα μας... νιώθω μερικές φορές το μάτι κάποιων να με παρατηρεί από κάπου απροσδιόριστα... όχι ως αλαφροΐσκιωτος, αλλά ως προς "τι θα έλεγε τώρα αν με έβλεπε?".
Σε φιλώ, να έχεις μια όμορφη Κυριακή
Άστρια καλώς ώρισες! Είναι μερικές φορές ακόμη και τραγούδια όχι τόσο όμορφα, που ένεκα ότι πολυακούστηκαν σε καταστάσεις που σημάδεψαν τους εκλιπόντες (ας πούμε ως σουξέ της εποχής), που μου τους θυμίζουν τόσο έντονα... Το "ηλιοβασιλέματα" είναι ένα όμορφο τραγούδι, από τα διαμάντια που έχουμε... Έτσι ξαφνικά και μένα με βρίσκουν απροετοίμαστο κυρίως από το ραδιόφωνο (στην Ελλάδα) ή το διαδίκτυο εδώ καθώς κατεβαίνουν απρόσκλητα μαζί με κάποιο βίντεο που έχω αναζητήσει... Τότε κάπως πονάει...
Ας είναι, να ευχηθώ μιαν όμορφη κι ασυγνέφιαστη Κυριακή
Κατερίνα καλησπέρα!!! Μακάρι να μπορούσα να ακούσω και εγώ την εκπομπή! Όσο για το άσμα του Άσιμου, μου φέρνει πολλούς στο νου, αλλά το έχω συνδυασμένο με τα ξέγνοιαστα φοιτητικά μου χρόνια (ξέγνοιαστα όπως τα βλέπω σήμερα, όχι όπως τα ζούσα τότε). Μερικές φορές είναι κάποια τραγούδια εκεί πίσω στη δεκαετία του 70 (που ήμουν παιδί, μαθητής του Δημοτικού) που έχει σταμπωθεί πάνω τους κάποια γεγονότα... έτσι σαν ταινία...
Σε φιλώ! Ελπίζω να πέρασε καλά στο Παρίσι ο υιός!!! Βέβαια ο καιρός δεν ήταν ο καλύτερος... :)
Καλησπέρα Nikiploς.
Γίνονται σκέψεις, νομίζω.
Υπαρκτικές εμπειρίες.
Φιλική συντροφιά σε μοναχικούς περιπάτους.
Αισθηση πληρότητας του κενού.
Κοινοκτήμονες των ανέμων και των αρωμάτων.
Και μια σπάνια φορά μόνο, έγινε, η ψυχή της μάννας μου, γαλάζιο πουλί που κατέβηκε από το αλμυρίκι και κάθησε στο γονατό μου, την ώρα που κοιτάζοντας τη θάλασσα, σκεπτόμουν την απώλειά της.
Ένα μικρό γαλάζιο πουλί, που όσο δυνατά και σε όσους ειδικούς και αν το περιέγραψα , όσα βιβλιά σχετικά και αν κοίταξα, όσους και αν ρώτησα, κανείς δεν ήξερε να μου πει το όνομά του.
Αγαπημένο Φράκταλ, σε ευχαριστώ θερμά κατ'αρχήν που μοιράστηκες μαζί μας εδώ την εμπειρία σου... "πουλί θα γίνω και θα ρθώ..."
Είναι πράγματι μερικές φορές η αύρα τους αισθητή? Ίσως και να είναι μια ψευδαίσθηση καθώς έχουν εντυπωθεί και κατοικοεδρεύουν βαθιά στην ψυχή μας.
Υπαρκτικές εμπειρίες-αίσθηση πληρότητας του κενού... τι άλλο?
σε φιλώ
καλημέρα Νίκιπλε,
απ την σκοτεινή και κρύα σήμερα θεσσαλονίκη!
"καπου νυχτώνει" ,Κουγιουμτζή,
τραγούδι που έρχεται στο νου μου πάντα με τέτοιο καιρό.
Με μπερδέυεις μ άλλη Κατερίνα,δεν έχω γιο,μόνο κόρες στην Αγγλία, την Αλίκη που κάνει το μεταπτυχιακό στην πληροφορική, και την Άννα,ψυχολόγο που δουλεύει στο Imperial σε έρευνα και κάνει το διδακτορικό της.
τις περιμένω πως και πως για το Πάσχα...
Φεύγουν και δε ξαναγυρνούν...
ε,μείς όμως είμαστε η συνέχειά τους...
Ξέρεις, έχω έτοιμο εδώ και καιρό το ποστ των γερανών...Μετά από την ανάρτησή σου, παλέυω με την επιθυμία να το ανεβάσω, αλλά προς το παρόν κερδίζω εγώ :)
Σε έχω βάλει λινκ, στην ανάρτηση...'Οταν ανέβει, θα "σε δεις" και εσένα :)
Σε φιλώ, καλημέρα και καλή βδομάδα...
"πού πάνε οι άνθρωποι που φεύγουν??"
τρυφερό παράπονο εκπέμπει η ανάρτησή σου.. είσαι γλυκός άνθρωπος.. όμως όλοι θα φύγουμε κάποτε.. θα μείνει η θύμηση .. οι αξίες και τα ιδανικά μας.. καλά η κακά να φωτίζουν, να παρηγορούν ή να στοιχειωνουν τους κληρονόμους μας..
σε χαιρετώ nikiple
Katerina μου να είσαι σίγουρη ότι δεν σε μπερδεύω... Με τους κατιόντες είναι αλήθεια ότι δεν τα πηγαίνω καλά αφού μόνο την κόρη σου έχεις αναφέρει μια φορά. Μην νομίζεις και με τους στενούς μου βιολογικούς φίλους των οποίων τα παιδιά πλέον είναι στο Δημοτικό δεν τα πηγαίνω καλά, καθώς λείπω εδώ και δυό χρόνια απο την Ελλάδα...
Για αυτό μην με παρεξηγείς! :)
με αγάπη...
Είσαι τυχερή που έχεις δυό πριγκήπισες, αλλά τυχερότερος ο πατήρ!
Και εδώ ο καιρός αν και μη σκοτεινός τα -3 μας τα τρατάρει τα πρωινά...
Το "κάπου νυχτώνει" μου θυμίζει έντονα έναν φίλο στενό από τη Σαλονίκη που εγκατέλειψε νωρίς... ας είναι όμως...
σε φιλώ
Αγαπητή Αρτάνις καλησπέρα... Ίσθοι ότι το αναμένω εδώ και καιρό το ποστ με τους Γερανούς, από την περίοδο ενός παλιότερου δικού μου ποστ!
Φιλιά στην ακόμη θερινή ΝΖ ελπίζω!
και βέβαια ο υιός του Παρισιού ήταν της Θαλασσένιας! Για να μην έχω και αλτσχάϊμερ. (και ορκίζομαι δεν κοίταξα τα προηγούμενα ποστ! )
Βροχούλα σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... Σίγουρα όλοι κάποτε θα φύγουμε το μόνο βέβαιο καλή μου... δεν ξέρω αν μείνουμε σε κάποιους κάποιοι. Προσωπικά ξέρεις δεν θα το ήθελα να στοιχειώνω κανενός τις σκέψεις... μόνο να προκαλώ ευχάριστα συναισθήματα, όπως έχω και εγώ για κάποιους...
Σε φιλώ!
καλημέρα σ όλους!
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια Νίκιπλε.
Ναι είμαι πολύ τυχερή κι ο Ιωσήφ ο μπαμπάς τους επίσης.
Να είσαι καλά!
Ολα αστρική σκόνη.
Δε χάνονται ποτέ πιστεύω..
Όσοι αγάπησες και σε αγάπησαν, ποτέ δεν χάνονται.. Μένουν ζωντανοί μέσα μας.. Σε φιλώ!
Bonsoir mon ami!.
Αντι για κάποιο δικό μου σχόλιο, θα σου παραθέσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Κωστή Παπαγιώργη "Ζώντες και τεθνεώτες". (Καστανιώτης1991, σ. 27...)
"Επιστρέφοντας από το νεκροταφείο, οι οικείοι παίρνουν μαζί τους "και" τον πεθαμένο με τον οποίο θα συνοικήσουν άγνωστο για πόσο ακόμα. Ο τεθνεώς έχει τον τρόπο του να παραμένει άταφος. Μπορεί κανείς και να τον δείξει ακόμα, να τον ακούσει που μιλάει και σαλεύει. Καθετί χρόνιο στη ζωή έχει την κεκτημένη του κίνηση, και ο νεκρός δεν μπορεί να εξαιρεθεί. Κίτρινος σαν το λερί, λευκός σαν το σεντόνι, αδύναμος, σκιώδης, εξακολουθεί να παραμένει στη ζωή, σαν ανάσα χωρίς σωθικά. Οι κατά σάρκα οικείοι του αποθανόντος κάθονται στα καθίσματα που ως χθες δέχονταν το βάρος του, πίνουν εκεί που έπινε, τρώνε εκεί που έτρωγε, συμβουλεύονται τις φωτογραφίες και τα ορφανεμένα του αντικείμενα. Όσο η ζωή διατηρεί την πληρότητά της κι εκείνη την αλόγιστη εμπιστοσύνη στην αφθαρσία της, έχει την ικανότητα να διαχέεται σε ονειρικές παραισθήσεις. Μόλις όμως πληγεί, και μάλιστα τόσο καίρια, εμφανίζει την τάση της επιστροφής στα πιο χειροπιαστά πράγματα. Το κάθισμα, το κρεβάτι, η κούπα, το ρούχο αποκτούν αίφνης ένα νόημα ιερών λειψάνων.
.........
Κάτι σαν αστρικό σώμα (ο νεκρός) περιφέρεται και διανεύει: ανάερο, μυστηριακό, θεοσκοτωμένο. Είναι ένα θρόϊσμα που το συλλαμβάνει κανείς με την καρδιά, και μόνο στην καρδιά των επιζόντων (κατά θυμόν) ελπίζει ο νεκρός να βρει την στέγη του."
Je t' embrasse!
Katerina, και εσείς να είστε υγιείς και ευσταλείς! φιλιά!
Αγαπητέ habilis, καλως ώρισες! Μάλλον αστρική σκόνη που διαχέεται στα πέρατα του χωρόχρονου, μαζί με τις σκέψεις τους...
Αγαπητή καλλιτεχνιδα το ότι μένουν μέσα μας είναι βέβαιο... Βέβαια η μνήμη μας σπεύδει να κτίσει πάνω τους άλλα μονοπάτια, και σιγά, σιγά ξεθωριάζουν. Όμως είναι μερικά έντονα πράγματα, όπως ένα τραγούδι που ακούς ξαφνικά, μια οπτική γωνία στον νεροχύτη του σπιτιού, μια ελληνική ταινία κάτι που αμέσως τους φέρνει στον νου... και αφήνει μια γλυκειά μελαγχολία...
Σε φιλώ
Cher Fegia, Bonsoir mon ami!.
"Όσο η ζωή διατηρεί την πληρότητά της κι εκείνη την αλόγιστη εμπιστοσύνη στην αφθαρσία της, έχει την ικανότητα να διαχέεται σε ονειρικές παραισθήσεις."
Σε ευχαριστώ για το υπέροχο απόσπασμα που παρέθεσες και για την επιθυμία που μου δημιούργησες να διαβάσω τον Κωστή Παπαγιώργη. Όχι μόνο το συγκεκριμένο βιβλίο του, αλλά και άλλα ενδεχομένως. Μερικές φορές η γλώσσα κάποιων "μιλάει".
Σε ότι αφορά το απόσπασμα, είναι ίσως η δική μας αέναη τάση να μην αλλάξουμε να επιβάλουμε την αφθαρσία στα πράγματα. Ίσως και η δική μας έπαρση ενίοτε να επιβάλει μέσα μας την ιδέα του ότι είμαστε μικροί θεοί, άφθαρτοι.
Ετούτες τις μέρες ετοιμάζω την επιστροφή μου στην Ελλάδα. Αν και στο γραφείο μου και στη βιβλιοθήκη μου στο εργαστήριο όλα τα δικά μου πράγματα θα εξαφανιστούν, ώστε να τοποθετηθούν από τον διάδοχό μου τα δικά του, εν τούτοις μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να μην θέλει τίποτε να μαζέψει... να τα αφήσει όλα εκεί ανέπαφα. Τοποθετημένα έτσι άτακτα...
Je t'embrasse!
Τα λόγια σου μου θύμισαν κάποιους στίχους του Λειβαδίτη.
"Ποιος ξέρει τι θα συμβεί αύριο, ή ποιος έμαθε ποτέ τι συνέβη χτες,
τα χρόνια μου χάθηκαν εδώ κι εκεί, σε δωμάτια, σε τραίνα, σε
όνειρα
αλλά καμιά φορά η φωνή μιας γυναίκας καθώς βραδιάζει μοιάζει
με το αντίο μιας ηλικίας που τέλειωσε
κι οι μέρες που σου λείπουν, ω Φεβρουάριε, ίσως μας αποδοθούν
στον παράδεισο-
συλλογιέμαι τα μικρά ξενοδοχεία όπου σκόρπισα τους στεναγμούς
της νιότης μου
ώσπου στο τέλος δεν ξεφεύγει κανείς, αλλά και να πάει που;
κι ο έρωτας είναι η τρέλα μας μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσει ο
ένας τον άλλον-
Κύριε, αδίκησες τους ποιητές δίνοντάς τους μόνο έναν κόσμο,
κι όταν πεθάνω θα ’θελα να με θάψουν σ’ ένα σωρό από φύλλα ημερολογίου
για να πάρω και το χρόνο μαζί μου.
Κι ίσως ό,τι μένει να ’ναι στην άκρη του δρόμου μας
ένα μικρό μη με λησμονεί."
Και οι τελευταίοι στίχοι είναι η ουσία!!
Σε φιλώ γλυκά Νικιπλε μου!!
Υ.Γ Συμφωνώ με όσα μου έγραψες στο προηγούμενο ποστ σου.
Αλλα τελικά εκείνοι που ευθύνονται για όλα είναι και οι μονοι που ποτέ δεν θα πληρώσουν.
Αγαπητή Σταλαγματιά, καλησπέρα!!!
πολύ όμορφοι οι στίχοι του Λειβαδίτη... αδρές γραμμές πάνω στο χρόνο της ψυχής μας. Στις αγωνίες μας... στην προσπάθειά μας να μετρηθούμε... με το μέσα μας, το είναι μας εκείνο που κατά βάθος πιστεύαμε πάντοτε πως αξίζει... κι έρχεται ο χρόνος αδυσώπητος αθροιστής να αθροίσει... τόσες μέρες εδώ, τόσες ώρες... για να μας πει πόσα χάσαμε και πόσα κερδίσαμε... μα αν μόνο ένα χαμόγελο, ένα νεύμα ένα δάκρυ κερδίσαμε κάποιο βράδυ κάτω από το χλωμό φεγγάρι, να ξέρεις όλο το χρόνο κερδίσαμε... μιαν αιωνιότητα...
Σε φιλώ!
καλώς να ρθεις στην Ελλάδα!
Κατερίνα, σε ευχαριστώ για αυτό!
Οψόμεθα εις Φιλίππους!
Δημοσίευση σχολίου