Η Νίκη της Σαμοθράκης...

 

Ο Πάνος στάθηκε να κοιτάζει τις παλιές φωτογραφίες... Ξάνθη 1992... ήταν και εκείνη εκεί... η Έλενα... Από τη Θάσο, μελαμψή μα με ένα πρόσωπο τόσο όμορφο που οίκτιρε τον κόσμο που δεν ήταν ζωγράφος να το αποτυπώσει σε χίλιους πίνακες... Μικρά βήματα στα καλντερίμια της παλιάς πόλης... Μεγάλα όνειρα στον κόσμο... Διαστρικά ταξείδια στο διάστημα τις νύχτες... Της είχε δείξει τ' αστέρια... την Κασσιόπη, τον Κηφέα, τον αστερισμό του Κύκνου... του είχε αποτυπώσει το χαμόγελό της στον καμβά της ψυχής του... ανεξίτηλο... να πυρρώνει την καρδιά του... Δυό γουλιές τσίπουρο να στάζει κόμπος στο λαιμό... κι ύστερα η νύχτα...

Τα χρόνια πέρασαν... όχι εύκολα, μα για τον Πάνο το Μαθηματικό, το μεταπτυχιακό και το διδακτορικό ήταν peace of cake... Η Έλενα σταθερά στον καμβά της ζωής του... Πράγα, Λωζάννη, Καλιφόρνια, τόποι, χρόνοι χωρίς σημασία, αρκεί να είχαν κι αυτήν μέσα... Κι ο Πάνος στον αγώνα πάντα, εκείνον των ψηλών τειχών που ο ίδιος είχε χτίσει για τον εαυτό του... Κι η Αθήνα να εκσυγχρονίζεται να βάζει τα καλά της και να ντύνεται σιγά, σιγά ευρωπαία... Κι ο Πάνος να χαράσσει πορείες σε μακρινούς πορτολάνους... δεν έχουν σημασία οι τόποι... αρκεί να είναι κι αυτή μέσα... Στην ανεμόσκαλα των ονείρων του, με τη μοναξιά του σύντροφο και τα όνειρά του εικόνες... Σουηδία, Νορβηγία... Στα αποκρυσταλλωμένα από τον πάγο πεζοδρόμια, έσερνε τα βαριά βήματά του... πάλι είχε ξενυχτήσει στο διαδίκτυο για ένα φθηνό υπερατλαντικό αεροπορικό ταξείδι... Μια λιακάδα...

Σαν Ίκαρος, η Αθήνα, η χώρα πέταξαν πολύ ψηλά στον ήλιο... κάηκαν τα φτερά τους... Σαν Ίκαρος κι ο Πάνος έκαψε γρήγορα τα δικά του  τα φτερά... Δεν την άκουσε που του επαναλάμβανε συνεχώς στα γράμματά της να προσέχει... "Εδώ δεν ξημερώνει ποτέ... της έγγραφε..." "Πήρες τον ήλιο μακριά μαζί σου..." Στο σκοτεινό Όσλο, ήρθαν οι επαγγελματικές επιτυχίες, μα για τον Πάνο δεν ήταν παρά η λογική συνέπεια μιας πολύ σκληρής δουλειάς γεμάτης στερήσεις... Στις μακριές νύχτες της ζωής του, όταν κατέβαινε τα σκαλιά του μετρό, σχημάτιζε την εικόνα της... Άνοιγε λαίμαργα το λάπτοπ για ένα email της... για τα λόγια τους που δεν θα έπρεπε να παν χαμένα...

Το Αεροπλάνο προσγειωνόταν στην διάπυρρη από το καλοκαίρι Αθήνα... Η χώρα προσγειωνόταν στην πραγματικότητα... Κι ο ευτραφής πρωθυπουργός διεμήνυε σε όλους τους τόνους την ανάγκη σκληρών μέτρων... Ο Πάνος στα στενά της Καλλιθέας προσπαθούσε να οσμιστεί τον αέρα... "Μα είχε τόσες οσμές!" σκεφτόταν που τις είχε ξεχάσει... Δεν τον απασχολούσαν ούτε οι επαγγελματικές επιτυχίες (το Όσλο τον ήθελε), ούτε τα email της Έλενας ("Να προσέχεις!!! Δεν με ακούς! Πάρε σε παρακαλώ το αεροπλάνο κι έλα εδώ!"Μόνο αυτό κάνε!!!" ). Κατά έναν παράδοξο τρόπο, ο Πάνος είχε σκίσει τους πορτολάνους τα ταξείδια, την περηφάνεια που τον κοίταζαν λαίμαργα οι γονείς του... Σκληρός καπετάνιος ο πατέρας του ήταν περήφανος που ο γιός του έπαιρνε τα χνάρια του, με σύγχρονα σκαριά, πιο στέρεα...αυτά της επιστήμης...

Ο Πάνος δεν ήθελε να δει κανέναν... δύσκολα απαντούσε στα emails και το κινητό του ήταν σταθερά κλειστό... Ποιού? Εκείνου που μας ξεσήκωνε για καφέ, επαφή και συζήτηση... που κάποτε ερχόταν από το άλλο άκρο της Αθήνας να μας συναντήσει, αν κάποιος δεν ήταν καλά... Κοιτούσε τώρα τις παλιές φωτογραφίες... "Άγιος Ιωάννης-Πήλιο"... όλη η παλιοπαρέα μαζεμένη... "φτού μας". Το ράδιο έπαιζε ένα όμορφο τραγούδι... χιλιάδες μίλια μακριά, άκουγα το ίδιο ακριβώς εκείνο το βράδυ... "Βαριά ποτά, βαριά τσιγάρα... Τι κι αν δεν είν' ο κόσμος, ότι ονειρεύτηκες... τι κι αν σου δίνει πάντα ελπίδες ψεύτικες... η νύχτα απόψε μοιάζει να είναι φίλη σου... κόκκινο το φεγγάρι... βάλτο στα χείλη σου"...

Πρέπει να ταλαντεύτηκε για λίγο το τεράστιο σώμα του στο κάγκελο του μπαλκονιού... Η καλοκαιρινή νύχτα γέμιζε με μια πορφυρή ματωμένη πανσέληνο... Μετά έγινε αστρόσκονη... Κομήτης ίσως σε κάποιον μακρινό γαλαξία... Μας έκανε τη χάρη κι έβρεξε μετά από δύο ημέρες... Βρεθήκαμε όλοι στην Αθήνα... Στο αεροδρόμιο δεν γύρισα να κοιτάξω κανέναν... μόνο η άκρη του ματιού μου πήρε κάπου την Έλενα  να περιφέρεται, περιμένοντας τη δική της πτήση... Καθώς σηκώθηκε δυνατά το airbus τα σύννεφα είχαν φύγει... και υπήρχε ξαστεριά... έριξα ένα φευγαλαίο βλέμμα στα φώτα που γλυστρούσαν στους αυτοκινητότρομους από κάτω... η Αθήνα φωτισμένη, ετοιμαζόταν για μιαν άλλη μακριά νύχτα...

Χρωστούσα αυτήν την ανάρτηση... φυσικά τα ονόματα και οι τοποθεσίες είναι αλλαγμένα, η ιστορία, όμως πέρα για πέρα αληθινή και πολύ οικεία για μένα... 
έτσι ήθελα να τη βγάλω από μέσα μου για χρόνια...