... ήταν μετά από μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου... μερικές φορές οι όποιες επιτυχίες μας έρχονται με ένα τίμημα, που σε μένα ήταν τότε να το πληρώσω μένοντας μόνος μου, από επιλογή μου... Όχι ότι οι επιτυχίες συνεχίστηκαν, αντίθετα απανωτές αποτυχίες ήταν η συνέχεια του σήριαλ, σε ποικίλα επίπεδα... σχεδόν ένιωθα ότι έπρεπε να αποτυγχάνω σε όλα για να είναι σε όλους τους γύρω μου τα πράγματα ήρεμα... όποτε πετύχαινα κάτι γύρω μου οι άλλοι καταστρέφονταν, στο βαθμό που αυτό μου είχε δώσει μια παράξενη ψυχολογία αλλά και μιαν αδιόρατη ενοχή, για κάτι που ίσως να έφταιγα εγώ και να συνέβαινε σε κάποιο παράλληλο σύμπαν...
Η Ελλάδα τότε ήταν ήρεμη... όχι απροβλημάτιστη, αλλά σε σχέση με το τωρινό παρόν της θα την αποκαλούσα "ευλογημένο τόπο". Το ίδιο και η Αθήνα... Στη δουλειά, τα πράγματα ήταν δύσκολα αλλά αντιμετωπίσιμα. Ο κόσμος γύρω μου άλλαζε, οι παρέες σκόρπιζαν κυνηγώντας ατομικά όνειρα, ελπίδες, χίμαιρες, ότι είχε βάλει ο καθένας στο νου του...
Η Ελλάδα τότε ήταν ήρεμη... όχι απροβλημάτιστη, αλλά σε σχέση με το τωρινό παρόν της θα την αποκαλούσα "ευλογημένο τόπο". Το ίδιο και η Αθήνα... Στη δουλειά, τα πράγματα ήταν δύσκολα αλλά αντιμετωπίσιμα. Ο κόσμος γύρω μου άλλαζε, οι παρέες σκόρπιζαν κυνηγώντας ατομικά όνειρα, ελπίδες, χίμαιρες, ότι είχε βάλει ο καθένας στο νου του...
Βγήκα με μια παρέα που με τράβηξε σε ένα πάρτυ. Το σπίτι που γινόταν το γεγονός ήταν τεράστιο, πολύ μεγάλο για να αποτελεί μια απλή κατοικία, με πολλά extravagant παραφερνάλια, σημειολογικά ίσως μιας εποχής άλλης περασμένης σήμερα... Η προσέλευση ήταν τόσο αθρόα που έκανε το πάρτυ να μοιάζει περισσότερο με φιλανθρωπικο γκαλά, ενδεικτικό ίσως των επιτυχημένων και εκτεταμένων δημοσίων σχέσεων του ιδιοκτήτη... Ελάχιστοι γνωρίζονταν μεταξύ τους και υπήρχε μια διάχυτη τάση για εκτόνωση... Ήταν και βράδυ Παρασκευής, και για πολλούς από εμάς, άλλου ενός υποσχόμενου πλην απέλπιδου για τα νιάτα μας σαββατοκύριακου...
Χάθηκα μέσα στο πλήθος κι αντάλλαξα διάφορες χαιρετούρες και ρηχές συζητήσεις, κρατώντας αμήχανα τα διαδοχικά ποτήρια της βότκας με έναν τρόπο που πρόδιδε ότι βαριόμουν αφάνταστα... Την προσοχή μου τράβηξε μιαν ασυνήθιστη παρέα, κάπως πιο αλλόκοτη και ελευθεριακή από το υπόλοιπο πλήθος, που μπροστά τους φαινόταν ακίνητο, παγωμένο με το ποτό στο χέρι, υποκρινόμενο ίσως μια πόζα με καλό προφίλ... Ήταν μια παρέα Γάλλων, αγόρια και κορίτσια τελειόφοιτων που ήταν στην Αθήνα για εκπαιδευτική εκδρομή. Το είχαν ρίξει στα ποτά, τα οποία έπιναν ασταμάτητα... Μετά από τις πρώτες συζητήσεις που εξασκούσα και τις ξένες γλώσσες, βρέθηκα ξαφνικά μπροστά σε δύο κορίτσια συνεσταλμένα κάπως, τα οποία εμφανίστηκαν ως δια μαγείας ξαφνικά μπροστά μου... ήταν κάπως συνεσταλμένα, πλην πανέμορφα... Καθώς φαινόμουν λιγάκι ντροπαλός η συζήτηση μάλλον πρέπει να ξεκίνησε περί ανέμων και υδάτων ώστε μετά από δυό τρεις ατάκες η μία εκ των δύο η πιο θαρραλέα ίσως να την έκανε αλά γαλλικά... Η άλλη κοπέλα με άκουγε σιωπηλή κι όταν επιτέλους άρχισα κι εγώ ν' ακούω τον εαυτό μου, της ζήτησα συγνώμη και ρώτησα αν θα μπορούσα να ξεκινήσω τη συζήτηση από την αρχή... Χαμογέλασε δέχτηκε ευγενικά κάνοντας μου τη χάρη και καθήσαμε κάτω σε ένα χαμηλό καναπέ όπου απελευθερωμένη πλέον, η συζήτηση ξέφυγε από αυτά που συζητάει κανείς σε τέτοιες περιπτώσεις...
Τα κοινά μας ενδιαφέροντα, ορίζοντες και προβληματισμοί καθώς και τα προσωπικά μας συνεπήραν, πράγματα που εγώ σε συζητήσεις δύσκολα θα φορτωνόμουν σε άλλους... Τώρα ξαφνικά εκεί ένιωθα την ασφάλεια ότι θα μπορούσα να τα εξωτερικεύσω χωρίς πρόβλημα... Και δεν ήταν ότι ήταν μιαν άγνωστη και δεν κινδύνευα να εκδηλώσω το ότι ήμουν ευάλωττος... ήταν η ίδια που μου το ενέμπνεε καθώς από μέσα της έβγαινε κάτι το στέρεο και οικείο... Μου το πέταξε στα μούτρα και αυτή. "Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί κάθομαι και σου αραδιάζω όλα αυτά!". Χαμογέλασα και η Στεφανί, γιατί έτσι την έλεγαν, μου έπιασε το χέρι... Καθήσαμε ώρες εκεί, ώσπου η παρέα της αλλά και η δική μου που στο μεταξύ είχαν συγχρωτιστεί ζητούσαν αλλαγή, να φεύγαμε από εκεί. Ξέραμε ένα καλό μπαρ, οπότε εγκαταλείψαμε το πάρτυ ασμένως...
Η φίλη της μου παραπονέθηκε για έναν μαλάκα που της έκλεψε το καπέλο της... δεν τον έβρισκε πουθενά και από την περιγραφή κατάλαβα πως επρόκειτο πράγματι για έναν τέτοιον... Της είπα να μην ανησυχεί καθώς από μέσα μου σκέφτηκα ότι "ένας μαλάκας έκλεψε ένα καπέλο, ενώ ένας άλλος θα μπορούσε να δώσει ένα άλλο, έτσι πάνε αυτά τα πράγματα". Λογικά θα ζητούσα από τη Στέφανι να με συνοδεύσει με τη μηχανή, όμως εκείνη την ώρα και οι δύο αισθανθήκαμε ότι έπρεπε να συνοδεύσουμε άλλους που ήταν χάλια από τα ποτά. Τους έβαλα σε δυό ταξί, έδωσα τη διεύθυνση στους οδηγούς και πήρα με τη μηχανή έναν φίλο τους Γάλλο που ήταν μακράν ο πλέον πιωμένος, πλην στιβαρός.
Πάρκαρα έξω από το σπίτι μου... Ο άλλος δίκαια αναρωτήθηκε που ήμασταν, με μια κρυφή λάμψη στα μάτια του πως ίσως και να ήμουν αρκετά κουλ ώστε να εμφανιστώ με χόρτο... Προς απαγοήτευσή του βγήκα με ένα καπέλο, μια λευκή υφασμάτινη ιταλική ρεπούμπλικα, δώρο μιας άλλης εποχής που τώρα ένιωθα ότι έπρεπε να ταξιδέψει σε μιαν άγνωστη... Φθάσαμε στο μπαρ και το δώρισα στην κοπέλα, λέγοντας της μιαν ηλίθια δικαιολογία ότι δήθεν δεν θα ήθελα να μας κακοχαρακτηρίσει και τέτοια... Στην πραγματικότητα ένιωθα όμορφα που ξεπροβόδιζα κάτι που έπρεπε να κάνει ένα ταξίδι στο άγνωστο, αντί για μένα που θα κολλούσα εκεί...
Η κοπέλα που πήρε το "δώρο μου", με αγκάλιασε, με φίλησε και ύστερα με έδειξε με νεύμα επιδοκιμασίας στην Στεφανί η οποία με κοίταζε με ένα βλέμμα που δύσκολα θα το περιέγραφα... Περάσαμε όλη την υπόλοιπη νύχτα μαζί... Χωρίς δεσμεύσεις υποσχέσεις, οτιδήποτε θα έβαζε πόνο στη συνταγή... Την πήγα στο ξενοδοχείο της ενώ ο ήλιος έλαμπε... Θα αναχωρούσε πίσω για την πατρίδα της και για την πόλη της, τη Ρουέν της Γαλλίας. Οι συμφοιτητές της την περίμεναν με αγωνία στη Ρεσεψιόν, αν θα αργούσε αν θα έχανε την πτήση... Την αποχαιρέτησα και είχαμε και οι δυό μιαν αδιόρατη γαλήνη στο βλέμμα μας... βλέποντας την αντανάκλαση του ήλιου πάνω στη λαμπερή επιδερμίδα του λεπτοκαμωμένου προσώπου της, αισθάνθηκα ότι την είχα ερωτευτεί... Τηρώντας όμως ότι είχα "προσυμφωνήσει" με τον εαυτό μου έκανα μεταβολή και η μοτοσυκλέτα μου πήρε μπρος με την πρώτη, ενώ συνήθως δεν μου έκανε αυτή τη χάρη, οδηγώντας με μακριά σε μιαν Αθήνα που χάϊδευαν γεννεόδωρα οι πρωινές ηλιαχτίδες... Αν και γύρω μου υπήρχε φως, εγώ είχα ακόμη στο βλέμμα μου την προηγούμενη νύχτα... Την Στεφανί δεν την ξαναείδα ποτέ από τότε, ούτε έμαθα κάτι άλλο γι' αυτήν πέρα από το μικρό της όνομα και όσα μου εκμυστηρεύτηκε για τη ζωή της...
Δεν την ξέχασα όμως ποτέ... Μετά από πάρα πολλά χρόνια, η ζωή το έφερε και περπατούσα στα πλακόστρωτα της Ρουέν, της πόλης της... Είχα μιαν αόριστη χαρά και ικανοποίηση, γιατί μέσα μου αισθανόμουν μιαν αδιόρατη οικειότητα με αυτήν την πόλη· πως είχα κάτι δικό μου εκεί... Ξαφνικά εκεί που προσπαθούσα να αποκωδικοποιήσω τι ακριβώς θα μπορούσε να είναι δικό μου, τα μάτια μου έλαμψαν! Οι ρεπούμπλικες είχαν ξαναέρθει στη μόδα στη νεολαία εκεί, και έβλεπα δεκάδες λευκές να κυκλοφορούν σε κεφάλια νέων ανθρώπων... σχεδόν δεν πίστευα αυτό που έβλεπα, καθώς το σκηνικό επιβεβαίωνε ίσως και λίγο τη δική μου ματαιοδοξία...
31 σχόλια:
Με κάτι τέτοια, κάνεις αβάσταχτη την απουσία σου.
Πανέμορφο. Τρυφερό. "Ανθρώπινο".
Καλό καλοκαίρι φίλε μου καλέ.
Και είθε να ανταμώσουμε φέτος.
Πρώτα χαίρομαι ΠΟΛΥ για την επιστροφή εδώ, επιστροφή στη γραφή, στα τρυφερά αισθήματα, στις αναμνήσεις και σε όσα βοηθούν να υπάρξει επικοινωνία...
Η αίσθηση πως κυκλοφορείς σε μια πόλη, όπου μπορεί να ζει ένας "παλιός" έρωτας και το καπέλο που ταξίδεψε απ' την Ελλάδα, πρέπει να είναι περίεργη... αν και μόνο εσύ ξέρεις να δίνεις στο γεγονός τη σωστή λέξη!
ΑΦΣ σου εύχομαι καλή συνέχεια!
ΑΦΣ!
Αγαπητέ φίλε Epikuros, σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά κι ενθαρρυντικά σου λόγια! Η απουσία είναι αβάστακτη αμφίδρομα, μου λείπει τούτη η γωνιά όταν εκλείπω... Καλό καλοκαίρι να έχουμε και είθε να κατορθώσουμε να ανταμώσουμε!
χαιρετισμούς
ΑΦΣ, καλησπέρα... Αυτή η αίσθηση της οικειότητας, αντλεί μιαν εσωτερική δύναμη, σαν μια παλιά φωτογραφία των 70ς, κοκκινισμένη από το ξεθώριασμα και το θόρυβο των φιλμ της εποχής. Όμως το καπέλο το έβλεπα γύρω μου σε νέους και νέες που το φορούσαν... Δεν ξέρω αν η σωστή λέξη είναι "περίεργη"... το συναίσθημα είχε χαρά, είχε επιβεβαίωση, όπως το είπα ίσως λίγο υπερβολικά, επιβεβαίωση μιας δικής μου εσωτερικής ματαιοδοξίας...
σε χαιρετώ και να έχεις έναν όμορφο επίλογο μιας ασυγνέφιαστης Κυριακής
ΑΦΣ, από τον ΑΦΣ!
Γλυκύτατε Νίκιπλε
Απο χθές που το διάβασα αλλά δεν πρόλαβα να σχολιάσω ,έχω ένα... "περίεργο " χαμόγελο σαν:
"καλά fb δεν είχατε ,να κρατήσετε επαφή" ;-)
Όμως πέρα απ'τη γλύκα κόλλησα σε μια φράση σου : "κι όταν επιτέλους άρχισα κι εγώ ν' ακούω τον εαυτό μου"
πωωπω τι ...εφιαλτικό συναίσθημα μερικές φορές ε ;;
και πόσο απίστευτα συχνά το παραλείπουμε ενώ θα αρκούσε για να αλλάξουν πολλά στις σχέσεις μας.
Τέλος πάντων το σίγουρο είναι πως άμα το'χει η ούγια σου να είσαι ρομαντικός και να τρέφεσαι απ'το άρωμα των αδιόρατων πάντα κάποια αφορμή θα βρίσκεις και εγώ θα νοιώθω ευτυχής που σκορπίζεις και σ'εμάς το άρωμά τους......
Καλό βράδυ
(και είναι τόσο γεμάτες αρώματα φέτος οι βραδυές,λές και το κάνουν επίτηδες)
Αγαπητότατο Ξωτικό...
Ούτε FB ούτε κινητό... Μόνο η διεύθυνση και η πανέμορφη αλληλογραφία με χαρτί. Χαρτί που σήμαινε πολλά για σένα, την επιλογή σου, το πόσο φροντισμένα το έγραφες, αλλά κυρίως αυτόν τον μικρό αέρα με αρώματα που εγκλωβιζόταν μέσα στο φάκελο και ταξίδευε μίλια επί μιλίων. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν ν' ανοίξω την επιστολή και να οσμιστώ τον αέρα... το άρωμα... Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και για την επίγευση που εσύ (κι οι υπόλοιποι) δίνετε στα γραπτά μου...
Οι βραδυές το κάνουν πράγματι επίτηδες! Να! τώρα να πρέπει να κλειστούμε μέσα!
πολλά φιλιά!
Καλησπέρα Νικίπλε,
Τα γραπτά σου είναι ιδιαίτερα και ξεχωριστά, θανατηφόρα όμορφα και ρομαντικά σαν φιλικά και ανθρώπινα χάδια στην ανθρώπινη ψυχή..
Μου άρεσε τόσο πολύ το συγκεκριμένο, που δεν ξέρω πώς να σου περιγράψω τα συναισθήματά μου..! Αποκαλύπτει μία αξιολάτρευτη αισθητική από μέρους σου και νομίζω (καταλαβαίνω δηλαδή!) ότι έχεις πολύ ιδιαίτερο ύφος στο γράψιμο! :)
Συνέχισε να γράφεις, όποτε το λέει η καρδιά σου. Είσαι θησαυρός.
Σε διαβάζω πάντα με ενδιαφέρον :)
Αγαπητή Μαγική Φωνή... Δεν μπορώ να πω πολλά για τα τόσο όμορφα καλά και αισθαντικά σου λόγια... με κάνουν να κοκκινίζω λιγάκι... Όμως σε ευχαριστώ θερμά, γιατί δεν υπάρχει κάτι πιο ενθαρρυντικό από αυτό... Το καθρέπτισμά μου μέσα από τα δικά σου μάτια πάντως ήταν ένα όμορφο συναίσθημα σήμερα και σ' ευχαριστώ για αυτό!
φιλιά, καλό βράδυ...
Μεγάλε(*)η ανάρτηση είναι εξαίρετη και ..τροφή για σκέψη και αναπολήσεις, άρα είναι ΚΑΙ εύστοχη.
Αφήνω τις ..αναπολήσεις, ρε μάγκα (*), και στέκομαι σε μία σκέψη.
Αυτό που λες στην εισαγωγή
---------------=-------------
"σχεδόν ένιωθα ότι έπρεπε να αποτυγχάνω σε όλα για να είναι σε όλους τους γύρω μου τα πράγματα ήρεμα... όποτε πετύχαινα κάτι γύρω μου οι άλλοι καταστρέφονταν, στο βαθμό που αυτό μου είχε δώσει μια παράξενη ψυχολογία αλλά και μιαν αδιόρατη ενοχή, για κάτι που ίσως να έφταιγα εγώ και να συνέβαινε σε κάποιο παράλληλο σύμπαν..."
------------------=-------------
είναι μεγάλη υπόθεση.
Θα έλεγα ότι όταν και όσο καταφέρνουμε να νικάμε τον συγκεκριμένο δαίμονα που η ενοχοποίηση στη βερσιόν της αυτοενοχοποίσης μας βασανίζει και μας εξουδετερώνει, ζούμε, αλλιώς απλώς επιβιώνουμε και η επιβίωση είναι μια υπόθεση πολύ δύσκολη, άχαρη και τραυματική, κάτι που ο Μαρξισμός έχει επισημάνει ...με σαφήνεια (χαμογελαστό ανθρωπάκι).
Επίσης σημασία έχει να νικήσουμε το δαίμονα ..αποδαιμονοποιώντας τον και όχι εξορκίζοντάς τον, διότι πέραν ότι παίζουμε το παιχνίδι του και θα τον βρούμε μπροστά μας στην επόμενη γωνία ..θεριεμένο, γινόμαστε και αντικοινωνικοί αφού για να ..απενοχοποιηθούμε πηδάμε με το στανιό (*) τους γύρω μας, από εκεί που τους ντρεπόμασταν μην και τους ..φέρουμε σε δύσκολη θέση
Αναγνώστης ο αθηναίος
(*)Χρησιμοποιώ εξεπίτηδες ..ματσό προσφωνήσεις επειδής στο παρόν γράφουνε σχόλια συνήθως φίλες σου, οι οποίες αναδεικνύουν τις ρομαντικές διαστάσεις των αναρτησεών σου και επειδής συμφωνώ μαζί τους ως προς το είναι πάρα πολύ καλές και μου αρέσουν(οι αναρτήσεις) δεν θα ήθελα να γίνουν ...συνεπαγωγές ότι ταυτιζόμεθα (με τις φίλες σου) και στο είδος των προσφωνήσεων προς εσέ (γλυκούλη και τέτοια).
Όχι ότι είναι κακό, αλλά επειδής πήρα θέση στο άλλο μπλογκ που συναντούμεθα υπέρ του πράουντ παρέιντ δεν θα ήθελα να μου βγάλουν το όνομα, ειδικά άμα διαβάσει την παρούσα ανάρτηση και τον ..επισυναπτόμενο σχολιασμό καποιος από τους εκεί θαμώνες (χαμογελαστό ανθρωπάκι)
Χμ! μου αρέσει όταν ανάβουν λιγουλάκι τα μπλογκοαίματα και μου αρέσει επίσης ο αυτοσαρκασμός... και επειδήςςς μέχρι αυτή τη στιγμούλα, όλοι οι σχολιαστές ανεξαιρέτως εκτός του "αγνώστου" είναι πολύ αγαπητοί "μου" φίλοι... (μετά από αυτή την εισαγωγή) επισημαίνω: Πώς τα κορίτσια είναι τρία και τα αγόρια δυο και με αυτή την αναλογία δεν βγαίνουν συμπεράσματα, εξάλλου είναι γνωστότατο πως οι γυναίκες τολμούν πιο εύκολα ν' ανοίξουν την καρδιά τους, χωρίς να φοβούνται μήπως χαρακτηριστούν χαμομηλένιες!!!
Bon απογευματάκι... από την ΑΦΣ!
Αγαπητέ Αναγνώστη καλησπέρα!
κατ' αρχήν ν' ασχοληθώ με τον αστερίσκο ( :) ). Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να παρεξηγηθείς εσύ ή άλλος σχολιαστής εδώ και αυτό γιατί εδώ μπαίνουμε σε βάθος και δεν μένουμε στην επιφάνεια ( :) ). Συνεπώς ποσώς δεν φαίνονται "παράφωνες" οι όποιες ματσό προσφωνήσεις... τουναντίον, δίδουν στίγμα και ύφος που εκλείπει ενίοτε :)
Σε ότι αφορά τις αναπωλήσεις, να προσθέσω πως εμένα είναι κυρίως εκείνες που με στοιχειώνουν εκείνες δηλαδή που μου έρχονται και ξανάρχονται από το παρελθόν, σε αντίθεση με άλλες (πρόσκαιρες νίκες, ήττες ή ότι άλλο το οποίο δεν έχω ακόμη αποκωδικοποιήσει) που έχουν μείνει ξεχασμένες στα συρτάρια της μνήμης περιμένοντας να τις (ξανα)ανακαλύψω σε κάποια πιο ράθυμη φάση της ζωής μου...
Στο θέμα που γράφεις είναι πράγματι ένας παράξενος δαίμονας αυτός της (αυτο)ενοχής. Γελαστά στις παρέες μου τον αναφέρω σαν "ενοχικό δίκαιο" :) . Πάντως σε μένα δεν έρχεται στερεότυπα, αλλά σαν έλλειψη μοιράσματος με άλλους σημαντικούς για μένα εκείνων που θεωρώ σπουδαία. Δηλαδή δεν μπορώ να απολαύσω τίποτε όμορφο αν δεν το μοιράζομαι... κάπως έτσι λοιπόν και τις ήκιστες επιτυχίες μου δεν μπορούσα τότε να τις μοιραστώ... εγώ μερικές φορές αντί για τους γύρω πηδάω τον εαυτό μου... δυστυχώς... αυτοτιμωρούμαι, αυτομαστιγώνομαι σαν τους σούφι, ή όπως λέγονται οι μόρτες... :)
χαιρετισμούς φίλτατε!
ΑΦΣ καλησπέρα...
έτσι είναι όπως τα γράφεις... Τα τελευταία χρόνια έχει μπει πολύ αυτό το ... εκ των ΗΠΑ ορμώμενο έθος, που έχει σχεδόν ευνουχίσει τους άνδρες της πολιτείας μας... με τούτα και με κείνα, ο εγωϊσμός (δηλαδή μην φανούμε ... χαμομηλένιοι) οδηγεί ενίοτε σε αντίθετο αποτέλεσμα... προκαλεί τον (αυτο)ευνιχισμό μας τρόπον τινά αφού, ούτε σκληροί είμαστε κατά βάθος, ούτε χωρίς συναισθήματα... έτσι το να φοράμε ως αγόρια μια μουτσούνα "κουλ" και να το παίζουμε άνετοι ακόμη κι εκεί που δεν είμαστε να τι αποτελέσματα έχει... Τον φίλτατο Αναγνώστη (ανώνυμο) μην τον βλέπεις έτσι... είναι πιο οξύς και διεισδυτικός όταν είναι ευγενικός :)
ΑΦΣ, από τον ΑΦΣ!
Παιδιά, αλλά και κορίτσια (χο χο χο), θέλω να σας πω ότι όπως πολύ σωστά διέγνωσε η Αϊναφετς με τας εξηγήσεις ..περί των ματσό προσφωνήσεων, τον εαυτό μου ή καλύτερα μια πλευρά του, επιχειρώ να διακωμωδήσω.
Άλλωστε προσπάθησα να γράψω το ΥΓ μου με τέτοιο τρόπο που μόνον κάποιος που είναι ντιπ ψώνιο θα μπορούσε να το κάνει (να αναλύει δηλαδή την τακτική μιας αναφοράς του , ..από μόνος του).
Να ξεκαθαρίσω ότι δεν ειρωνεύτηκα τις ας πούμε ..γυναικείες εκφράσεις (εδώ μιλάω σοβαρά), ούτε τη συζήτηση που είχατε, ίσα ίσα που την βρήκα ενδιαφέρουσα και μερικά σημεία που τα βρήκα εύστοχα προσπάθησα να τα αναδείξω έστω και μέσω "προβοκάτσιας".
Η αλήθεια είναι ότι βασίστηκα στη διαδικτυακή μου γνωριμία με τον Νίκιπλο και αν κάποιος άλλος ή άλλη θεώρησε ότι υήρχε κα΄τι το απαξιωτικό ή ειρωνικό, οφείλω να το διευκρινίσω και να ζητήσω την κατανόησή του (της).
Θέλω να πω ότι με το να δηλώνουμε ότι είμεθα ....απελευθερωμένοι δεν σημαίνει ότι γνωρίζουμε το δρόμο για την απελευθέρωση, δεν είναι απλή υπόθεση κάτι τέτοιο και θα έλεγα η απελευθέρωση δεν είναι αυταξία.
Τον δε ..ματσό εαυτό μας κατέληξα ότι δεν τον βάζουμε στη θέση του δαιμονοποιώντας τον, ούτε ξορκίζοντας τον, διότι θα μας εκδικηθεί και θα επανεμφανισθεί ως το ..θριαμβέύον υποκέιμενο, έστω και με τον ..φερετζέ της απελευθέρωσης.
Ήθελα να πω ότι είναι υπαρκτός και καλά θα κάνουμε να ασχολούμαστε μαζί του με την ..προσήκουσα παιδευτική μέθοδο, που σύγχρονη παιδαγωγική μας υποδεικνύει (χο χο).
Ο Νϊκιπλος έθεσε ένα θέμα το οποίο παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή μας (αυτό που λέει χαριτολογώντας ενοχικό δίκαιο).
Η αίσθησή μου είναι ότι δεν αφορά μόνον τους άντρες, είναι ..διαφυλικό, θα έλεγα δε ότι όσο πιο καθυστερημένη είναι μια κοινωνία, τόσο μεγαλύτερες είναι οι συνέπειες (ψυχαναγκασμοί που μπορεί να καταστρέφουν και ζωές)για τα αδύναμα μέλη της,που είναι το ..άλλο μισό του ουρανού.
Ζούμε σε μια εποχή που αμφισβητούνται μεγάλες κατακτήσεις της Κοινωνίας τα τελευταία χρόνια.
Για παράδειγμα ο νεοσυντηρητισμός, ο νεοπουριτανισμός κλπ κλπ, βάζουν από το παράθυρο πολλά που ο εκσυγχρονισμός της ελληνικής κοινωνίας είχε βγάλει από ..την πόρτα.
Το ζήτημα της διαχείρισης λοιπόν της απελευθέρωσης, ή καλύτερα της ελευθερίας είναι μια μεγάλη κατάκτηση, αλλά και μια μεγάλη ευθύνη, διότι αν αυτή είναι αλόγιστη, όπως ήταν μετά τη δεκαετία του 60, τελικά υποδουλώνει, αφού καταντά τις κατακτήσεις καρικατούρες.
Δείτε αυτήν και την παραπάνω παρέμβαση ως παρεμπίπτουσες και με αφορμή όσων διάβασα στο Post και όχι ως εμρηνεϊα όσων γράφηκαν ή σχολιάσθηκαν
Αναγν¨ωστης ο αθηναίος
Ρε συ* τσαχπινοάγνωστε αναγνώστη, άμα έκατσα και ξεσκόνισα σφουγγάρισα κι έβγαλα όλη την περικοκλάδα και καθάρισε λίγο το τοπίο:
" Η αίσθησή μου είναι ότι δεν αφορά μόνον τους άντρες, είναι ..διαφυλικό, θα έλεγα δε ότι όσο πιο καθυστερημένη είναι μια κοινωνία, τόσο μεγαλύτερες είναι οι συνέπειες (ψυχαναγκασμοί που μπορεί να καταστρέφουν και ζωές)για τα αδύναμα μέλη της,που είναι το ..άλλο μισό του ουρανού.
Ζούμε σε μια εποχή που αμφισβητούνται μεγάλες κατακτήσεις της Κοινωνίας τα τελευταία χρόνια.
Για παράδειγμα ο νεοσυντηρητισμός, ο νεοπουριτανισμός κλπ κλπ, βάζουν από το παράθυρο πολλά που ο εκσυγχρονισμός της ελληνικής κοινωνίας είχε βγάλει από ..την πόρτα.
Το ζήτημα της διαχείρισης λοιπόν της απελευθέρωσης, ή καλύτερα της ελευθερίας είναι μια μεγάλη κατάκτηση, αλλά και μια μεγάλη ευθύνη, διότι αν αυτή είναι αλόγιστη, όπως ήταν μετά τη δεκαετία του 60, τελικά υποδουλώνει, αφού καταντά τις κατακτήσεις καρικατούρες. "
είδα οτι μια χαρά πράγματα ήθελες να πείς κι αδίκως μας λαχτάρησες.
προς τι άραγεςς ;
υγ. Θέλει πολλύυυ πολύυυυ δουλειά (και οχι απλώς ξόρκισμα...)για να κατακτήσεις το παράσημο "γλυκύτατε" (και ουχί βεβαίως βεβαίως το προβοκατόρικον "γλυκούλη" ) απο ένα ΞΩΤΙΚΌΝ
άρα έχουμε δυό κορίτσια δυό αγόρια κι ένα ξωτικό ντάνξ;;
άντε γιατί παραμπερδευτήκαμε εδώ μέσα ;-)))
Τα ίδια έλεγα και στο πρώτο σχόλιο, αλλά τα είπα στα αραμαϊκά καιαπό συνήθεια λόγω ..γειτνίασης με τον Νίκιπλο, λησμόνησα να τα ..αποδώσω σε ζωντανή γλώσσα.
Μόλις το κατάλαβα επανήλθα για να προβώ στις αναγκαίες, αλλά και προσήκουσες οπωσδήποτε, διευκρινίσεις.
ΥΓ Τα ξωτικά ταλαιπωρούνται από τα ενοχικά ..δίκαια που ταλαιπωρούμεθα ή έστω κάποτε ταλαιπωρηθήκαμε οι άλλοι ..τέσσερεις;;
Αναγνώστης ο αθηναίος
Αγαπητέ μου Νίκηπλε,
Θα συμφωνήσω κατ' αρχήν με τον επίσης αγαπητό Επίκουρο και βεβαίως για την προσφώνηση του ξωτικού:)
Πολύ μου άρεσε η ιδέα του καπέλου που αλλάζει χέρια σαν παιχνίδι και μετά από χρόνια γίνεται το σήμα κατατεθέν του τόπου προέλευσης του κατόχου του, αλλά και ταξιδεύει τη σκέψη σε στιγμές νεανικής ανεμελιάς.
Όπως και οι απίθανες συμπτώσεις σε απρογραμμάτιστες συναντήσεις που όσο κι αν είναι σύντομες χαράσσονται ανεξίτηλα στο νου, όπωσδήποτε και σ' ένα κομματάκι καρδιάς.
Η επίγευση της ανάρτησης ήταν αραχνοϋφαντα αέρινη.
Θα επαναληφθώ αν πω ότι θα μπορούσε να ήταν άλλο ένα σενάριο για μικρή ταινία; :)
Αγαπητέ Αναγνώστη,
Στο σχόλιό σου (9 Ιουνίου 2013 - 7:27 π.μ.), βάζεις πολλά πυκνά σημεία που υπό ΚΣ θα έπρεπε να αναλυθούν περαιτέρω, όμως μετά από δεύτερη ανάγνωση, κατέληξα στο συμπέρασμα πως έτσι όπως τίθενται, έστω και σαν παρεμπίπτοντα ζητήματα είναι άκρως ενδιαφέροντα...
Τον όποιο ματσό εαυτό μου προσπάθησα πάντοτε να τον καταπιέσω, όσο μπορούσα και στο βαθμό που αυτό ήταν εφικτό-γιατί όπως σωστά λες, μπαίνει από το παράθυρο και επανεμφανίζεται ως θριαμβεύων με φερετζέ, ενίοτε φερετζέ δήθεν ελευθεριότητας και αντισυμβατικότητας, όπως σωστά θέτεις...
Στο βαθμό που το 'ενοχικό δίκαιο' εισάγεται μέσω ψυχαναγκασμών (στην καλύτερη περίπτωση) ή "όνειρα ζωής" στη χειρότερη, πρέπει να το θεωρούμε ως παρόν, ακόμη κι εκεί που επικαλούμαστε τον δαίμονα που περιγράφαμε πριν (τον ματσό εαυτό μας, ως αντισυμβατικό αυτή τη φορά) για να το ξορκίσουμε. "Δεν μασάω" λέμε, όμως και μασάμε και τελικά υπαναχωρούμε σε ερμηνείες του στυλ: "α! είναι αδύναμος/η, έχει αγωνιστεί σκληρά" ή στο χειρότερο: "θύμα είναι κι αυτός/ή".
Φυσικά το Ξωτικό, ως "αλλότριο υπερκείμενο" μιας καθαρά ενδιαφέρουσας φυσικής οντότητας είναι βεβαιωμένο ότι υπάγεται κι αυτό στο ενοχικό δίκαιο :)
Αγαπητό Ξωτικό, ντουζ πουά! Συμφωνώ κι εγώ, στο γεγονός ότι ο Αναγνώστης ο Αθηναίος και σαφέστατος ήταν αλλά και ... ξηγημένος, άσχετα αν συχνά επιδίδεται στη διατύπωση εις την ... αραμαϊκήν... :)
Αγαπητή Άστρια,
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... Σαφώς χαράσσονται πρώτα και κύρια σε ένα κομματάκι καρδιάς, αυτά της πολύ εσώτερης... Και μέσα εκεί μεστώνει η νεανική ανεμελιά, μεταμορφούμενη σε νοσταλγία, εικόνες ζωής, ταξίδια του νου... Για ταινία? χμ, ίσως ναι για μικρού μήκους...
Χαχααα
λίγο χαμόγελο ήταν οτι έπρεπε (πριν προλάβουν να το πνίξουν οι ενοχές...)
Αγαπητότατε Νίκιπλε
μ'αυτά τα ντούζ πουά θα γελάω μέρες να'σαι καλά .
..... άγνωστε αναγνώστη
με πτυχίο μάστερ και ντοκτορά παρακαλώ στο ενοχικόν
πως αλλοιώς "ανελήφθην" εις ξωτικό νομίζεις ;
Καλά που ήρθε και η Άστρια που την παίρνω στην... κατηγορία μου
(άκου αλλότριο υπερκείμενο !!!!)
αυτομάτως οπότε έχουμε 2+2+2 :-))
ωραίο πράγμα οι ισορροπίες....
Την καλημέρα μου .
Δε ξέρω αν είναι άσχετο ή αρκετά σχετικό με το κείμενο σου,
μα νιώθω μια απίστευτη ανάγκη να ταξιδέψω, να φύγω κάπου μακριά, να χαζεύω άλλο κόσμο, στιγμές, χώρες, μακρυά!
Αγαπητότατο Ξωτικό...
:)
Δηλαδή η Άστρια εμπίπτει στα υπερκείμενα όντα?
I rest my case... :) που λένε και στην Αλβιόνα... (χαμόγελο πλατύ που χάσκει ... από χαρά εννοείται...)
Πτυχίο Μάστερ και ντοκτορά? ΚΑΙ καντένζα? χο! κοίτα που τα μεγάλα πνέβματα συναντιώνται...
φιλιά!
Αγαπητή Καλλιτέχνιδα, καλησπέρα... Δεν είναι καθόλου άσχετο το σχόλιό σου. Την ίδια ανάγκη νιώθω κι εγώ κι ας ήμουν σχεδόν τόσα έτη έξω... Πρόσφατα ήμουν στη Ρώμη και γυρίζοντας είχα όλα εκείνα τα συναισθήματα, των άδικων συγκρίσεων που κάνουμε συνήθως βάζοντας στη ζυγαριά τη χώρα μας με εκείνες τις Ευρωπαϊκές, ανεπτυγμένες και οργανωμένες...
Μετά ήμουν σε ένα πάνελ από μεσόγειους και εκεί χάρηκα γιατί αισθάνθηκα και κατανόησα ότι πράγματι είμαστε και θα μπορούσαμε να είμαστε ένας οικονομικά προσοδοφόρος αλλά και πολιτισμικά κερδοφόρος συνδετικός κρίκος της πολύπαθης άγριας ανατολής με την καθώς πρέπει Δύση. Ιδίως σήμερα που ένεκα οικονομικής κρίσης έχουμε ξανά (επιτέλους) χαμηλά τον πήχη... ΘΑ σου έλεγα λοιπόν να ταξιδέψεις όπως και να έχει... μην βιαστείς όμως...
φιλιά, καλή δυναμη!
χαχαααα:)))
Μα οπωσδήποτε τα ξωτικά, οι μάγισσες οι καλλιτέχνες και τα άστρα, δεν είναι τυχαίο ότι συναντιούνται σε χώρους υπερκείμενους, επιλέγοντας τα υπέροχα "καπέλλα της Ρουέν"...
Και επίσης αγαπητέ Νίκηπλε, να πω ότι έκλεψα από τα χρώματα του Paul Klee της πρότασής σου και τα έβαλα στις ευχές του μήνα:)
φιλιά
Καλό μήνα!
Α! τι τρυφερή και ουσιώδη κουβεντούλα άναψε πάλι εδώ... και ξέρεις πόσο μου αρέσουν αυτές οι συ-ζητήσεις!
Καλό μήνα σε όλους... και μη ξεχνάτε στον ήλιο να φοράτε καπέλα!
ΑΦΣ από την ΑΦΣ!
καλό καλοκαίρι!
Κατερίνα
Bonjour mon ami!
Όπως βλέπεις ξαναγυρνώ στους αγαπημένους τόπους της ευφορίας και η αποζημίωση είναι μεγάλη!
Εξαιρετικό κείμενο, τρυφερό και ευαίσθητο και, παράλληλα, απολύτως κατάλληλο για μικρού μήκους ταινία...
Μου θύμισε κάποια κείμενα του Αντονιόνι...
Καλό καλοκαίρι!
ΑΦ Άστρια και Άϊναφετς...
συγνώμη για την μη απάντηση, αλλά άφησα τα σχόλιά σας έτσι σαν πιο όμορφο κλείσιμο στην πραγματικά ενδιαφέρουσα συζήτηση...
ΑΦΣ από τον ΑΦΣ!
Αγαπητή Κατερίνα,
να είσαι καλά!!! Αντεύχομαι για καλές και ασυγνέφιαστες ημέρες καθώς και για το υπόλοιπο του καλοκαιριού, τόσο ετούτου, όσο και της ζωής μας...
cher Fegia, bonsoir mon ami!
Οι καλοί φίλοι ορίζουν τους τόπους όπως καλά γνωρίζεις... Σε ευχαριστώ για τα πραγματικά γενναιόδωρα καλά λόγια σου... με κάνουν και συνεχίζω τόσο τα δικά σου όσο και άλλων φίλων εδώ! Να είσαι καλά!
καλό υπόλοιπο καλοκαιριού να ευχηθώ?
τι ωραία ευχή!
Λογοτεχνήματα και οι αναρτήσεις σου Νίκιπλε!
να είσαι καλά!
Κατερίνα
Δημοσίευση σχολίου