Τι είμαστε οι άνθρωποι...
άχυρο, στάχυ και κοπριάς απίθωμα...
τ' αγγελουδιού περίγελως·
έτσι που φουσκωμένοι διάνοι
καμωνόμαστε πως είμαστε μικροί θεοί...
άκου "καθ' εικόνα και ομοίωσιν"
τι κομπασμός, τι αλαζονεία...
Το σύμπαν εκεί έξω, χάσκει μετέωρο, άναρχο...
αχειροποίητο·
κι ο πανταχού παρών αδρανειακός παρατηρητής
μας θωρεί, έτη φωτός μακριά από του γαλαξία τις εσχατιές,
ασήμαντους, μικρούς, σπιθαμιαίους...
Άκου "εικόνα και ομοίωσιν"...
τι ξιπασιά... τι φουσκωμένα λόγια...
