Canadair

...Θυμάμαι τα χρόνια της στρατιωτικής μου θητείας στην Πολεμική Αεροπορία στην 120ΠΕΑ... Κατά το μήνα που ήμουν σιτιάρχης στη ΛΑΞ γνώρισα τους περισσότερους εκπαιδευόμενους πιλότους τότε... Έχοντας "αρρώστια" για το αεροπλάνο και τις πτήσεις οι περισσότεροι είχαν οδηγηθεί εκεί από τα όνειρά τους... όνειρα που στα εφηβικά τους χρόνια ταξείδευαν μέσω του περιοδικού πτήση και φαντάζονταν τους εαυτούς τους πιλότους να κάνουν ελιγμούς ανάμεσα σε χαράδρες βάζοντας και λίγο τα φλαπς (αερόφρενα) για να "στολάρουν" το αεροπλάνο βιώνοντας τον ίλιγγο των g επιταχύνσεων στον κατακόρυφο άξονα και όχι στον οριζόντιο όπως στην ηλίθια διαφήμηση με τη φόρμουλα 1. ...όνειρα που προσγειώθηκαν απότομα στην Ελληνική πραγματικότητα που "πρέπει να βάλεις μέσον" για να μην σε κόψουν και σε κάνουν αξιωματικό εδάφους και μετά μείνεις για πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής να ατενίζεις απογειώσεις και προσγειώσεις από τον πύργο ελέγχου κάποιου περιφερειακού αεροδρομίου... ...Το μέσον πρέπει να συνεχιστεί εσαεί στη θητεία των πιλότων προκειμένου να βρεθούν σε "καλά" μαχητικά και όχι στα απαξιωμένα "ψεκαστικά" ή στα εμβολοφόρα με τον μεγάλο κίνδυνο των canadair... Στα τελευταία υπάρχει η παράδοση να στέλνονται οι αντιπολιτευόμενοι αλλά καλοί πιλότοι ένεκα επικινδυνότητας του εγχειρήματος... ...Η προσγείωση συνεχίζεται καθώς η συντήρηση και τα υλικά είναι στα όρια της εφεδρείας επαφίοντας πλέον τις ελπίδες των πιλότων στο γνωστό "Ελληνικό φιλότιμο", που τελευταίως σπανίζει ανεπανόρθωτα... ...Θυμάμαι το βλέμμα των παιδιών εκείνων που γνώριζαν ότι από τη σειρά τους θα "εκλείψουν" κάποιοι από τα πρώτα κιόλας χρόνια της εκπαίδευσης, ενώ οι υπόλοιποι θα διατρέχουν σημαντικό τέτοιο κίνδυνο στα πλαίσια της υπόλοιπης επαγγελματικής τους ζωής. Ίσως για αυτό να είχαν μια τρέλλα στο νου τους και να προσπαθούσαν πάντοτε να ζήσουν την κάθε στιγμή... ... Όλοι οι κίνδυνοι όμως εξανεμίζονταν όταν κάθονταν στο πιλοτήριο... Τα "χώνεις" στους κινητήρες, σηκώνεις το πηδάλιο και άντε γειά... ούτε μποτιλιάρισμα ούτε όλοι οι άσχετοι των γραφείων... Ψηλά είσαι εσύ κι ο Θεός... Κυττάζεις το ανάγλυφο κάτω, τα ακρογυάλια να διαγράφονται, το μπλέ της θάλασσας να ασημίζει και το πράσινο σε διάφορες αποχρώσεις καθώς εναλλάσσονται οι αγροί... Σιτοβολώνες, αμπελώνες, λαδόκαμποι, και μικρές συστάδες απο πευκώνες... Τα βουνά καφέ γρανίτες απλώνουν τα χέρια τους να σ' αγγίξουν μα θαρρείς πως δεν μπορούν... Νιώθεις λίγο σαν θεός... Μπορείς σχεδόν να διαβάσεις τις σκέψεις των ανθρώπων που σέρνονται κάτω στη γή... Προβαίνεις σε μια απότομη άνοδο για να δοκιμάσεις τις αντόχές σου... νιώθεις την ελαφρά ζαλάδα που κάποτε σε έκανε να λιποθυμάς όταν ήσουν νέος ακόμη, εκπαιδευόμενος... ... Περνάς ένα go run πάνω από τον κυρίως και ανοίγεις λίγο τα φλαπς για να σε ακούσουν τα παιδιά από κάτω... Αγάντα μάγκες... έχουμε φτερά εμείς... Ύστερα το καθήκον... έχουν κάνει σωρό οι αναφορές σου για την ακαταλληλότητα των μέσων και των υλικών... Νιώθεις το σκάφος πάνω από τις φωτιές ξεψυχισμένο κάθε φορά να ασθμαίνει να σηκωθεί... κουράγιο αγόρι μου... Παίρνεις κάνα παλιό εμβολοφόρο και δεν χαμπαριάζει τίποτε... νιώθεις την πίεση και σηκώνεται γιατί δεν κολώνει... Μα τα καινούρια, είναι για τους κάμπους κι όχι για τα δικά μας ανάγλυφα... θέλουν γερανό για να σηκωθούν... Άιντε για άλλη μια φορά οι αρχάγγελοι ας βοηθήσουν... να βάλουν ένα χεράκι να σπρώξουν... επιτέλους σηκώθηκε το μπουρδέλο. γυρίζουμε στη βάση παιδιά...