Ακρόπρωρον

Πόσα ταξείδια αναβάλλαμε... μονότονα η ζωή μας ακυρώνει εξορμήσεις που ποθήσαμε... "Δεν πρόλαβα" ή "Δεν μπόρεσα" ή "Είχα άλλες προτεραιότητες"... και δώσαμε προτεραιότητα στη ρουτίνα, στους φόβους και δισταγμούς μας... Μα πάνω απ΄όλα για κείνο που δε συγχωρώ τον εαυτό μου είναι οι μικρές εκδρομές που δεν έκανα σε κοντινούς προορισμούς... μικρά διαλείμματα που ανέβαλλα για ασήμαντες αφορμές και για "υποχρεώσεις τρίτων" Κι όλοι αυτοί οι μικροί προορισμοί την απουσία μου διογκώνουν ο ένας μετά τον άλλον και στοιχειώνουν το νού μου που συνεχίζει να αγνοεί... Μπορεί να ξέρω το Λακκί της Αμοργού, μα το Ηραίο της Λίμνης Βουλιαγμένης μες τη γαλήνη του, τη νηνεμία και την απουσία ανθρώπων της πόλης σαν και μένα, αστραφτερή μαρμαρυγή στους ασκητές της υπαίθρου και της ζωής ετούτης προσφέρει απλόχερα τη γαλήνη του και το φώς του... Κι η αβίωτη απο μένα αρμύρα της θάλασσάς του, να μου προβάλλει κατάφατσα την πολυκοσμία της Κόρης των Κυκλάδων και να μου θυμίζει για άλλη μια φορά ότι είμαι άνθρωπος της πόλης. Στεριανός... αταξείδευτος... Τι κι αν μεγάλες εξορμήσεις έχω κάνει μες την ασφάλεια της Άδειας και των Διακοπών... Το Ηραίο πάντοτε μες τη λευκότητά του με κράζει: "Αν της ζωής σου τη ρουτίνα φοβάσαι να διαταρράξεις... μονότονες και ίδιες θά ναι οι μέρες σου και στις Αργίες σου... κι όλα τα μέρη που χεις πάει, στην πραγματικότητα το ίδιο κι απαράλλαχτο είναι... τι κουβαλάει τη ρουτίνα τη δική σου...