Κατερίνα

Γαλήνια ατενίζω το φως που εδώ στη γη δε μου δόθηκε απλόχερα… κι η αγάπη που δεν πήρα μα ούτε κι έδωσα όση θα ήθελα σε κάποιους, γλυκιά, άπειρη κι αμόλυντη τώρα με ζεσταίνει… και πάνω στις αστροθάλασσες π’ αρμενίζω, συναντώ φίλους εκλεκτούς που μ’ αγκαλιάζουν με θέρμη και λάμπουν τα μάτια τους όταν με φωνάζουν με τ’ όνομά μου… Κατερίνα… σ.