ΑΝΤΙΝΟΜΗ ΕΥΡΥΝΟΜΗΣ

Το παρόν μας. Έβλεπα ξανά προχθές τον Πέτρο ύστερα από πολλά χρόνια… Είχε αλλάξει αρκετά στην εξωτερική του εμφάνιση, καθώς είχε γκριζάρει τελείως και είχε πάρει αρκετά κιλά, εντούτοις δεν δυσκολεύτηκα και πολύ να τον γνωρίσω. Φαντάζομαι ότι και εγώ θα του φάνηκα σχετικά αλλαγμένος και σίγουρα γερασμένος καμιά 10ετία. Δεν είχαν αλλάξει και πολλά στη ζωή του ούτε στα προσωπικά ούτε στα επαγγελματικά, όπως και στη δική μου άλλωστε. Παιδιά σκυλιά δεν είχαμε ούτε εκείνος ούτε και εγώ. Καθίσαμε να τα πούμε, μα καθώς δεν είχαμε μιλήσει ούτε και είχαμε και κοινές στιγμές για την άμεσα προηγούμενη φάση της ζωής μας την προσπεράσαμε συμβατικά και αρχίσαμε πάλι να αναπολούμε τα χρόνια που κάναμε στενή παρέα. Μιλήσαμε για κοινούς γνωστούς που είναι τώρα ο καθένας και πως διάγει τον βίο του. Η ζωή ενώνει τους ανθρώπους και η ίδια τους χωρίζει καθώς ο καθένας παίρνει το δρόμο του. Όλοι αυτοί οι κοινοί γνωστοί σήμερα και κάποτε φίλοι εξακολουθούμε να μένουμε στην ίδια πόλη κι ας μην έχουμε πλέον επαφές. Εν τούτοις όταν βρισκόμαστε μεταξύ μας, κάνουμε ανασκόπηση στην τότε ζωή μας προσπαθώντας ο καθένας μας χωριστά να αποκρυπτογραφήσουμε τα σημάδια που από τότε μαρτυρούσαν ότι θα φθάναμε στη σημερινή μας κατάσταση. Τι αμελήσαμε άραγε, τι εγκαταλείψαμε που δεν έπρεπε και αρχίσαμε σιγά, σιγά να απομακρυνόμαστε από καταστάσεις και πρόσωπα του παρελθόντος? Στο δικό του παρόν ο καθένας μας σήμερα συνεχίζουμε την πορεία μας χωριστά. Έτσι κι ο Πέτρος τελείως συμβατικά κι αυτός όπως και εγώ είχαμε λίγο έως πολύ περάσει από όλες τις φάσεις που περνούν οι άνθρωποι της ηλικίας μας. Προς στιγμήν χάρηκα που δεν ήταν καμία από τις συζύγους παρούσα διότι θα είχε σκυλοβαρεθεί όντας άσχετη από το δικό μας τότε, και θα είχε αρχίσει να δυσφορεί προκαλώντας μας και ενοχές από πάνω. Συνήθως μεταξύ παλαιών φίλων οι κουβέντες βγαίνουν με μια σχεδόν ιεροτελεστική αλληλουχία. Έτσι ήρθαν και οι μεστές ερωτήσεις… «Την Έλενα την έχεις ξαναδεί από τότε?» «Είχα δει και τη Μαρία με έναν τύπο στη Μύκονο πριν χρόνια με δύο κουτσούβελα» Εκεί οι φίλοι δεν μιλούν… «Δε βαριέσαι… έτσι τα φέρνει η ζωή…» Οι ερωτήσεις για το τώρα του καθενός «είσαι με αυτή που ήσουνα?» (γιατί φυσικά δεν θυμάσαι το όνομα…) έρχονται τελευταίες και αδιάφορες… Ετοιμάζεστε να φύγετε πάλι και να πάρετε ο καθείς το δρόμο του… Ενδεχομένως να ανταλλάξετε μαζί με τα κινητά, και υποσχέσεις για συνάντηση μεταξύ φίλων… «οπωσδήποτε θα το κανονίσουμε…» που φυσικά σχεδόν πάντοτε δεν πραγματοποιούνται… Έτσι και με τον Πέτρο χωριστήκαμε με το κινητό μου να έχει νέα καταχώρηση με τα στοιχεία του… Ένιωθα κάποιες αδιόρατες τύψεις και ένα μούδιασμα… Όχι τόσο για το φίλο μου… Κυρίως για το πόσο διαφορετική εξέλιξη θα μπορούσα εύκολα να είχα στη ζωή μου… Περπατώντας αδιάφορα, ίσως για τον εγωισμό μου, ξαναθυμήθηκα και κάποιες ατιμίες που μου είχε κάνει ο Πέτρος… Έβγαλα τον εαυτό μου (πάλι) λάδι, καθώς και έναν αναστεναγμό και απομακρύνθηκα… άλλωστε ας μην ξεχνάμε, πως ότι και να είναι το παρελθόν, το παρόν δεδικαίωται…