Διονύσιος Σολωμός

Είδα τον ποιητή… Αξύριστος με μουσάκι, μα αγέρωχος με το τσιγάρο στο στόμα… Όχι δεν θα ξανάκανε το ίδιο λάθος πια… Δεν θα καθόταν στα λούσα της Ζάκυνθος, ενώ το άλλο Μεσολόγγι χάνεται… Φόρεσε τα σκούρα του, γιατί πενθούσε για τους Θανάτους που θα ‘ρθουν… Πέρασε και προσκύνησε στις Πλάτρες που νιος άλλοτε κάθισε και έγραψε για του πεύκου το λίκνισμα και τ’ Αηδονιού το κελάηδισμα… Αντίκρισε τα δαντελωτά ακρογιάλια που κάποτε πολλά χρόνια πριν σ’ ένα από αυτά είχε χαϊδέψει τα μαλλιά της… Την έφερε μεμιάς στην σκέψη του κι έκανε να λιποψυχήσει… που θα την άφηνε άραγε μόνη κι έρμη… Το κελάηδισμα των αηδονιών του ‘φερε ξανά στο νου την ελευθερία… Το άλλο Μεσολόγγι θα χαθεί δεν χωράει αμφιβολία, και αυτός θα ναι καθισμένος και θα οιμώζει στα ακρογιάλια τούτα… Δεν την ξαναπατάει… Η Ζάκυνθος και οι γυναίκες της ας περιμένουν… μιαν άλλη φορά… Πέρασε αλαφροπάτητος από τους μπαξέδες και τα ξερά χωράφια φορτωμένα σιτάρι αθέριστο… Η ήλιος έκαιγε… Που και που κοντοστεκόταν σε κάνα ξωκλήσι για να κάνει το σταυρό του… έπαιρνε μιαν βαθιά ανάσα και συνέχιζε… Έφτασε στις παρυφές της Δερύνειας… Δραπετσώνα, νέο Κορδελιό, Μενεμένη, Σαλαμίνα, όπως και αν την ονομάσεις είναι το Μεσολόγγι… Έσπρωξε υποτιμητικά όσους προσπάθησαν να τον σταματήσουν, να τον «φέρουν στα λογικά» του… Ο ποιητής αν δεν είναι μπροστάρης δεν είναι ποιητής Συμβολική η κίνησή του… Ο ποιητής αν δεν μιλήσει με σύμβολα δεν είναι ποιητής… Αγνόησε όλων τα μηνύματα… Έτρεξε σαν το αγρίμι όχι για να ρίξει ένα σύμβολο… για να διαλαλήσει το Άδικο… να πει σε όλους που ήταν μαζεμένοι εκεί πέρα ότι δεν γίνεται ο βράχος λάσπη… Ο αϊτός κι αν τον βάλεις στο κλουβί δεν γίνεται κανάρι… Δεν γίνεται το λίκνο που μεγάλωσες να το δώσεις να το χουν για τα σκουπίδια τους… Πατρίδα δεν είναι ότι αγόρασες με ένα νομότυπο συμβόλαιο με μάρτυρες… Πατρίδα είναι η καρδιά σου όταν ανοίγει διάπλατα και ανασαίνεις βαθιά όταν αντικρίζεις τον τόπο σου… Κανείς δεν πρέπει με τίποτε να μπορεί να στην στερήσει… Ο Δυσσέας γύρισε όλον τον κόσμο για να δει τον καπνό του σπιτιού του… Πατρίδα πόσο γλυκιά λέξη ηχείς σε αυτούς που δεν την έχουν πλέον… Και οι προμετωπίδες των Πατρίδων πως λέγονται? Δεν στο πα? Μεσολόγγι… Με τα στιβαρά του χέρια ο Σολωμός άδραξε τον ιστό και άρχισε να διαλαλεί το δίκαιο… αντίκριζε τον ήλιο κατάματα όταν τον βρήκαν οι σφαίρες (εύκολη κι άναντρη απάντηση σε έναν ποιητή)… Όχι… δεν πέθανε ο ποιητής… Η Νίκη τον στεφάνωσε και τον έστειλε πάλι στην Ουράνια Ζάκυνθο, τη Σαλαμίνα να υμνεί τα αηδόνια στις αρχαίες Πλάτρες που στέκουν εκεί απείραχτες… Εδώ κάτω μην τις ψάξετε… αν πέσει το Μεσολόγγι η Κύπρος μας δηλαδή, πάει χαθήκαμε… δεν θα είμαστε άξιοι να έχουμε Πατρίδα… Γιατί το Μεσολόγγι μόνο μια φορά δικαιούσαι να το χάσεις… Τον αντρειωμένο Σολωμό ξένε στέρξε στην καρδιά σου… Τι έδειξε σε όλο τον κόσμο Πατρίδα τι σημαίνει Να χει κανείς στα στήθια διάπλατη Ζωή Και να πεθαίνει…