Δρόμωνας

… Πώς να ξεχάσεις το άπειρο, του ουρανού που ανακατώνεται με κάμπους βουνά και σταχτιές αγροικίες? Πήγα για μια δουλειά εκτός Αθηνών και γύρισα αστραπή. Από όλες τις ανοησίες που άκουσα και είπα το τοπίο μου «μίλησε» Αυτό μόνο απευθύνθηκε σε μένα βαθιά μέσα μου… Η Δυτική Ελλάδα ήταν γεμάτη και σύννεφα που έφεραν και μικρές φθινοπωρινές μπόρες… (Τώρα ακούω και τη Σονάτα υπό το Σεληνόφως…) Τι ήθελα και γύρισα? Δεν έμενα για πάντα εκεί πετρωμένος κι άφθαρτος σαν τα γεροβουνά? …

Μα όχι… Πάλι πίσω… Στο ταξείδι υπήρχε μια διαρκής συζήτηση με τον Ο. τον συνεργάτη μου που αλήθεια σας λέω, δεν θυμάμαι λέξη… Ελπίζω να μην είπα καμιά χοντράδα εκ παραδρομής… Το μαβί χρυσοποίκιλτο του ουρανού (είχα μια θάλασσα στο νου…) μου αποτυπώθηκε σαν φλας στα μάτια μου… ούτε και τη διαδρομή θυμάμαι… μηχανικά πρέπει να οδήγησα… Και η εικόνα της άπειρης ζωοδότρας θάλασσας που σκοτείνιαζε και ωσάν παλιά φίλη να με έψεγε βλοσυρά… «Πού είσαι? Που χάθηκες?

… Χάθηκα … «οξειδώθηκα μες τη νοτιά των ανθρώπων»… Του μάταιου κόπου να πράξω κάτι και να μην πράξω τίποτα ταυτόχρονα… Να παραμείνω άχραντος… Να μεταδώσω χίλιες εικόνες, σκέψεις βλέμματα… Τα οποία θα πέσουν πάνω στους άλλους σαν ένα άξαφνο εκκωφαντικό κρεσέντο… Θα τους αφυπνίσει από το βαρύ νωθρό ύπνο τους?... Τουλάχιστον θα έχω προσπαθήσει… όχι εγώ ο «ξύπνιος» μα κάποιος που του είπαν πως «χάθηκε»… Μέσα από τις σκόρπιες εικόνες εξυφαίνω τα λόγια μου… γιατί δεν έχω άλλο τρόπο… Υπάρχει και η μουσική αλλά αν δεν επέλθει ο συντονισμός ή είναι κακός ο ήχος…

Πάντα με έλκυε το φθινόπωρο… Τα χρώματά του… Η προετοιμασία για έναν νέο πολλά υποσχόμενα χειμώνα… Μα κυρίως γιατί σηματοδοτεί πάντοτε μια νέα αρχή… Θυμάμαι πολλά χρόνια πριν, όταν είχα βρεθεί στη Γερμανία φθινόπωρο… October-first… Με είχε κάπως βάλει σε σκέψεις πως όλα τούτα το όμορφα χρώματα διαρκούσαν λίγο, καθώς γρήγορα έπεφτε το φώς… Α ρε Ελλάδα σκέφτηκα… Εσύ το προσφέρεις απλόχερα… Στην κορφή ενός βουνού με σημάδεψε για πάντα… καθώς το είδα να ανακατεύεται με θάλασσα … (Βέβαια είχα ξεκινήσει μες τη μαύρη νύχτα για να το καταφέρω)…

…Και οι χειμώνες μας μου αρέσουν… είναι ήπιοι και αβροί με εμάς… σκέφτομαι πως με τη μεταβολή του κλίματος οι νέες γενιές δεν θα ξέρουν τι εστί φθινόπωρο ή χειμώνας… Ήδη το ξεχνάμε εμείς εδώ στην πρωτεύουσα… Δεν επικοινωνούν που δεν επικοινωνούν οι άνθρωποι πλέον, αν δεν ανταλλάσσουν βλέμματα και εικόνες τι αξία έχουν οι ζωές τους?

…συγχωρήστε με για τη φλυαρία (φταίει κι ο Γκέρσουιν…)… Κι από σήμερα και για ένα μήνα αρχίζω και 2nd hectic πρόγραμμα… Μαθήματα γαρ… Να αυτό το «Δάσκαλος» θα παραστήσω σε νεοφώτιστούς και με ενοχλεί αφάνταστα… Δεν πάμε ομαδικώς για κατασκήνωση?… Ευτυχώς ο Γκέρσουιν με επαναφέρει περιγελώντας με…