Μελίσσι...

...Δεν ήταν τα ίδια τα σήμαντρα απο τα έρημα ξωκλήσσια που έβλεπα ατάκτως ερριμμένα στα τειχιά του παλαιόκαστρου... Ούτε και οι ξεθωριασμένες αγιογραφίες στα γκρεμισμένα και νοτερά απο τη βροχή χαλάσματα... Κάποτε εκεί θα ιερουργούσαν αντικρύζοντας την άγρια φουρτουνιασμένη θάλασσα λιανοί διάκοι, υπό το φόβο του κατακτητή και των πειρατών... Πόσες και πόσες φορές δεν τους είχαν δει να διαγουμίζουν αρχοντάδες και καραβοκυραίους...

... Πόσα ναυτάκια δεν αντίκρυσαν τελευταία εικόνα της πατρίδας τους αυτά τα ξωκλήσσια... έξω από τα τείχη... δίνοντας όρκο να ξαναγυρίσουν ακμαίοι και τρανοί... Δυνατοί πλέον να τα σηκώσουν στους ώμους τους να να τα αναστηλώσουν... κι η αρμύρα που τους λείανε τη μνήμη και την καρδιά, τις εικόνες ετούτες δεν μπόρεσε να τις σβήσει...Χαμένοι στους πορτολάνους, εκείνα τα ξωκλήσσια και τα τείχη ατενίζουν στα όνειρά τους... γιατί Πατρίδα είναι η παιδική ηλικία...

... έρημα τα είδε ένα απόγευμα ο Πλάστης και καθώς συγνέφιαζε έστειλε τη βροχή να τα ντύσει αγριολούλουδα και γλαροπούλια να υμνούν τον όρθρο, που μόνο οι μυημένοι μπορούν να ακούσουν... Και οι στάλες ρέουν πάνω στις άχραντες μορφές των Αγίων, και δίνουν στο χώμα την ουσία και το πνεύμα τους... εις χούν απελεύσης... καθεύδουν προς την αιωνιότητα και τώρα ξεθωριασμένοι καλύτεροι λάμπουν σε αυτόν που δεν θα λυπηθεί να ανακληθεί μέχρι εκεί μέσα από απότομα μονοπάτια και γκρεμούς... και οι αίγαγροι... οι μόνοι άξιοι καλόγεροι θα τον προϋπαντήσουν και θα τον στέρξουν να μη φοβάται...

...πόσες και πόσες φορές δεν ανάνηψα την καρδιά μου αγναντεύοντας από εκεί το πέλαγος, μέσα από το λαμπύρισμα του ήλιου ή το τραγούδι της βροχής... παρέα στους αγίους που ξεθωριασμένοι πια δεν έχουν άλλο να σου δώσουν παρά τη σιλουέτα τους λιγνεμένη στο βράχο... Περνούσες κι εσύ ένα απόγευμα με μια παρέα και με ζύγιασες με το βλέμμα σου... Τα μάτια σου είχαν τα ίδια με της θάλασσας χρώματα... στάθηκες και με κοιτούσες για αρκετό χρόνο ώστε να σε χαιρετίσω με ένα ζεστό χαμόγελο... μου ανταπάντησες και με αντιχαιρέτισες...

... Κι αυτό ήταν όλο... χάθηκες κι έμεινες σαν οπτασία όμοια με τους αγγέλους που ήταν ζωγραφισμένοι... σηκώθηκα κι έφυγα αφήνοντας τις μυρτιές να με χαιδέψουν καθώς περνούσα απο το στενό μονοπάτι... Ξαναβγήκα στον Βούργο... Το ίδιο βράδυ ήσουν δίπλα με την παρέα σου και ρουφούσες ούζο, πράγμα παράταιρο κάπως για γυναίκα, ενώ εγώ στο δικό μου τραπέζι ψηνόμουν στον πυρρετό κι έπινα σόδα... Η ασθένεια με κατέβαλλε και έφυγα βιαστικά... Θυμάμαι όμως ακόμη το σμαραγδί των ματιών σου και την χρυσοποίκιλτη ρομφαία σου να λαμπυρίζει στο νυκτερινό σεληνόφως... Δεν σταματήσαμε να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον μέχρι που χάθηκα... Δεν είχα δυνάμεις αλλιώς θα σου μιλούσα...

... Την υστεραία η Ιουδήθ θα με πρόδινε για άλλη μια φορά... κάποιο υγρό βράδυ σε ένα λαϊκό μαγαζί στα πατήσια... Κι εγώ σαν λαθρεπιβάτης θα έφευγα από εκείνο τον τόπο και το χρόνο για έναν άλλο... Τα χρόνια πέρασαν μα το καστρί και τα ξωκλήσσια εκείνα ακόμη στοιχειώνουν τη μνήμη μου...