Millennium…

… Μικρές αχιβάδες σκορπίζουν την αντανάκλαση του φωτός απλόχερα στον κρυστάλλινο βυθό… Απάνω ψηλά στην επιφάνεια σταλάζει σιγά, σιγά το δάκρυ που όλα αυτά τα χρόνια δεν έχω εκκρίνει, γιατί δεν ήμουν ικανός… Κι αυτός είναι λίγο έως πολύ ο βυθός της ψυχής μου… Δεν υπάρχει πουθενά σκοτάδι, μόνο το άπειρο φως, που στέλνουν οι ακτίνες του ηλίου… Τη διαύγεια της ψυχής μου, μάταια προσπαθούν χρόνια τώρα να μου τη μολύνουν εκτοξεύοντας μελάνι, μαινόμενοι… μα χαίρομαι, που ύστερα από λίγο πάλι καθάρια είναι…

… Θυμάμαι χρόνια πριν, σε ένα νοτερό ακρογιάλι, που σε είδα να αναδύεσαι από τον καθρέπτη του νερού… Βγήκες στη στεριά με κάπως αδιάφορο ύφος, μα ξαφνιάστηκες που με είδες γιατί περίμενες Μάιο το ακρογιάλι να είναι έρημο… Εγώ δεν γεύτηκα το μυρμήγκιασμα του νερού…

… Είχα έρθει επί τούτου… να σε βρω… Δεν σου είχα αφήσει καμία αμφιβολία… Θυμάμαι ακόμη, κι ας έχουν περάσει χρόνια εκείνο το απόγευμα που ο ήλιος μου έκανε τη χάρη να αργήσει να δύσει… Μέχρι που βασίλεψε τελείως και τα κεχριμπαρένια μάτια σου αντανακλούσαν το μαβί που σιγά, σιγά γινόταν ιώδες…

…Κοίταξα το ρολόι μου καθώς εκκινούσα να οδηγήσω 300 χιλιόμετρα κακοτράχαλου δρόμου για την Αθήνα… Ήταν 01:00 και σε 7 ώρες θα έπρεπε να είμαι στον Παράδεισο του Αμαρουσίου για μια πολύ σοβαρή εργασία… Ποιος νοιάζεται τέτοιες ώρες… στρίγκλισαν τα φρένα μου έξω από το σπίτι στις 04:00 και έπεσα στο κρεβάτι μου άνευ ντους για να κρατήσω κάτι από την οσμή σου…

…Την υστεραία ήμουν όχι μόνο συγκεντρωμένος και παραγωγικός, αλλά και επιθετικός κατά το δοκούν και το ευπρεπές… κι ο ήλιος διάπυρος με τη ρομφαία του ζέσταινε την Αθήνα…

Ταινίες ...

...Σπάνια μιλώ για ταινίες... Αυτή της οποίας το απόσπασμα δημοσιεύω είναι μια από τις αγαπημένες μου... Το απόσπασμα, ταιριάζει στο προηγούμενο Post...

Μπριγάδες ...

... Αυτές τις ημέρες κάποιοι φίλοι μου ταξειδεύουν στις πεδιάδες της Αφροδίτης, ντυμένοι με τη δικη μας νοσταλγία και ανάγκη για μια ακόμη συνεύρεση στα γνωστά ατελείωτα δείπνα... Κάπως μεγαλύτεροι στην ηλικία (αρκετά), όμως αυτό ποτέ δεν τους εμπόδισε να μοιραστούν ιδέες, τίτλους βιβλίων, ταινίες ή δίσκους... Άνθρωποι γήινοι σαν και μας, με αυταπάτες, ήττες, οράματα ακόμη και μετά από τόσες οπισθοχωρήσεις, ημαρτημένοι, μα πάνω από όλα φίλοι σωστοί...

... Το νόημα της φιλίας είτε αυτή είναι ανάλαφρη, είτε ουτοπική κι απόμακρη, ήταν για μένα πάντοτε ζήτημα προς απόδειξη... Μεγίστης σημασίας να υπάρχει σε όλες τις πλευρές η επίγνωση στο τι θεωρείται φιλία και που φθάνουν όρια κατάχρησής της...

... Οι ορθόδοξοι φίλοι μου λοιπόν που έφυγαν καθώς το δικό τους πλοίο σαλπάρησε, δεν με στενοχώρησαν ποσώς. Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη που διάθεσαν προς φίλια χρήση το εγώ τους και που δεν έκρυψαν τις ανησυχίες τους...

... και χρέος να υπερασπιστώ εκείνα που μου μετάγγισαν, σε νέα μονοπάτια αντιπαραθέσεων με νέους συνομιλητές... και νέα ποτήρια με κρασί κόκκινο, γιατί το απαιτεί η εποχή καθώς και το πρωτόκολλο.

Wayfarer...

...Συχνά οδoιπορώ στη ζωή μου υπό την πεποίθηση ότι βαδίζω στα πλαίσια ενός σχεδίου, ενταγμένου μέσα στα πλαίσια της ιδιοσυγκρασίας μου, των δυνατοτήτων μου και γενικότερα των απόψεών μου, που σημειωτέον είναι πάντοτε δυναμικές αέναα μεταβαλλόμενες και εξελισσόμενες (έτσι θέλω να πιστεύω)...

... κιέρχεται η ζωή με τις γνωστές της ανατροπές (αλλαχού τις έχω πει ως "τούνελ") να με οδηγήσει σε νέες στράτες και δρόμους που προηγουμένως δεν είχα καν φανταστεί... ενώ είμαι σε στασιμότητα, ξαφνικά μια "δίνη" με οδηγεί σε ρεύμα το οποίο με ορμή με προσάγει σε άλλα άγνωστα για μένα "ύδατα"...

... αν έλεγες σε εμένα των 20 ετών τι ακριβώς θα κάνω στα 30 μου, θα σε απέπεμπα σκαιότατα θεωρώντας ότι αποκλείεται εγώ να έπραττα έτσι... Στα 30 μου, κατόπιν αναθεωρήσεων, μεταβολλών και "ύδατος εις τον οίνο μου" πράττω διαφορετικά... εκεί που νομίζω ότι έχω τελματώσει κλπ, πάλι η ζωή μου δίνει ώθηση και με στέλνει να στρατωνίζομαι σε άγνωστα δύσκολα και σκληρά μονοπάτια, τα οποία με εργασία σκληρή, ιώβεια υπομονή και εγκαρτέρηση μετέτρεψα σε κάπως βατές οδούς...

... μην παρεξηγηθώ εδώ, δεν αναφέρω όλα αυτά με έπαρση... σε όλη τη φάση τα λάθη μου, οι ατυχίες μου με καθυστερούσαν και με απέτρεπαν από κάποιους στόχους... αυτό καίτοι κακό, με απέτρεπε και με διέσωζε από δεινά και κακά τα οποία θα συμπορεύονταν αυτούς τους στόχους... Κάθε κακό δηλαδή σε κάτι, με έσωζε ταυτόχρονα από κάτι άλλο... την παροιμία "ουδέν κακόν αμιγές καλού" την βρήκα να ισχύει όσο τίποτε άλλο σε αυτόν τον κόσμο...

... σήμερα, πλέον δεν φοβάμαι... συνεχίζω να βάζω στόχους και να προσπαθώ να τους ακολουθήσω, εμπιστεύομαι όμως και τη ζωή... και πιστεύω ότι όταν είσαι ενάρετος (με την αρχαία έννοια) η ζωή σου έχει αξία... ακούγεται κάπως εγωιστικό αυτό για αυτό και δεν το τονίζω... απλά το λέω για να μεταδώσω σε άλλους το μήνυμα: Σε μια "ατυχία" ή "αποτυχία" να είστε βέβαιοι ότι μάζί της συμπορεύονται πάντοτε πράγματα που για εσάς είναι καλά... Απλά βασανίστε το νού σας να τα βρείτε...

Όουπς!

... Όπως είχα προειπεί σε άλλο post τα ατυχήματα δεν ζουν σε κάποιον άλλον μακρινό πλανήτη, αλλά είναι δίπλα μας και ζουν ανάμεσά μας....

... Εκτός από εμένα με το πόδι, και o αδερφός μου είχε σοβαρό συντριπτικό κάταγμα... Δεν πιστεύω στο μάτι, αλλά μάλλον σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, κάτι παίζει που δεν μου αρέσει καθόλου...

... Ο Θεός να βάλει το χέρι του!...

...Με αυτά και περαστικά σε όλους μας!

city of crows...

... Γιατί ότι και να γίνει, ακόμη και όταν κάποιοι φεύγουν, το φώς, η αύρα τους, οι αλήθειες τους, η γλώσσα τους μένουν και τους κρατούν ζωντανούς στο νού μας... Η απουσία αυτών που έχουν φύγει, τονίζει και στοιχειώνει τις αλήθειες τους, που κάποτε, είπαν και εμείς ανέμελλοι τότε αγνοήσαμε προσπαθώντας να ρουφήξουμε τη δική μας καθημερινότητα...

Κάτι ενδιαφέρον

Καλημέρα...
Σήμερα ανακάλυψα ότι οι "πρωίνοί του τρίτου" έχουν και blog:
Όλα τα πρωινά του τρίτου

...Για όσους ακούν τρίτο φυσικά... Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ γιατί είναι η μόνη μουσική που διακριτικά σε αφήνει να εργαστείς, να διαβάσεις ή να συγκεντρωθείς σε κάτι...

... Εγκαθιστώντας και τη μπάρα SpeedBit, μου έκανε "δώρο" και το London Classical ραδιόφωνο διαδικτύου, που επίσης συνιστώ...

... Με αυτά και θερμές ευχές για ένα ευχάριστο και δημιουργικό ΣΚ...

Ίλιον...

... τα καλοκαίρια της ζωής μας
δρέπουμε τους καρπούς μας
θερίζουμε ότι σπείραμε
κι έρχεται ο Αύγουστος με τα φεγγάρια του
να μας ντύσει με τα νωτερά πέπλα του,
προετοιμάζοντάς μας για το φθινόπωρο...

Χλωμό Πρόσωπο...

...Επειδή ένα από εκείνα που δεν μου αρέσουν είναι η γκρίνια, σταματώ τη ολίγον γραφική περιγραφή τεκταινόμενων που αποδίδουν την αρνητική όψη της χώρας μας, που είναι άλλωστε τόσα πολλά που θα απαιτούταν η Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας για να καταγραφούν....

... Επιστρέφω για ψυχοθεραπεία σε καταγραφή κάποιων θετικών στοιχείων έτσι για αλλαγή... Αυτό είναι ένα Αυγουστιάτικο βράδυ καλοκαιρινό, πριν κάποια χρόνια σε μια βεράντα φίλου... Μπυρίτσα, η Αθήνα σε διακοπές και ο βόμβος της πόλης διακριτικός... Ένα βράδυ ιδανικό να ερωτευτεί κανείς και να αντικρύσει αγαπημένα πρόσωπα υπό το σεληνόφως...

Busido

...Στην προσπάθειά μου να κάνω μια επανεξέταση στο πόδι μου, αντιμετώπισα μια τρελλή γραφειοκρατία, κι ένα σαφώς εχθρικό προς εμένα τον πολίτη κράτος... Κατ' αρχήν αν πας να κλείσεις ραντεβού σε νοσοκομείο θα γελάσουν στα μούτρα σου και θα έχουν δίκιο... Αν πάλι πας στα επείγοντα, θα γνωρίσεις (εδώ στην Αττική) πως είναι η περίθαλψη στο Πακιστάν και στο Μπαγκλαντές (το δεύτερο αν βρέχει στην Αθήνα)...

... Δεν θα σταθώ στα τρομερά αρνητικά που αντιμετώπισα αυτό το διήμερο και αυτό όχι γιατί δεν ήθελα να πάω σε ιδιώτη ιατρό (το αντίθετο) αλλά επειδή το χαρτί από νοσοκομείο ήταν απαραίτητο... ούτε θα σταθώ πως οι εκεί κετέχοντες οποιαδήποτε θέση από αυτή του ιατρού έως και η καθαρίστρια φέρονται ως δικτατορίσκοι θεωρώντας ότι έχουν εξουσία... όλα αυτά είναι σε πολλούς γνωστά...

... Θυμάμαι κάποτε πριν αρκετό καιρό (πολλά χρόνια), όταν είχα διαβάσει ένα άρθρο το Νίκου Δήμου που έλεγε πως σαν μέτρο για το βιοτικό επίπεδο μιας χώρας είναι η καθημερινή ταλαιπωρία που υφίσταται ο πολίτης... Εγώ αφήνω τον όρο ταλαιπωρία γιατί είναι κατά τη γνώμη μου πολύ επιεικής. Έχουμε ξεπεράσει το επίπεδο του "ταλαιπωρώ" τον πολίτη, καθώς το κράτος αντιπαθεί τον πολίτη πλέον, και για αυτό εφευρίσκει ποικίλλες μεθόδους για να του επιτεθεί οσάκις αυτός κάνει το λάθος να αποζητήσει από αυτό κάτι που δικαιούται...

... Οι συνομωσιολόγοι, θα ειπούν πως πίσω από όλο αυτό το μπάχαλο κρύβονται συμφέροντα, κυκλώματα κλπ... Εγώ πλέον αυτό δεν το πιστεύω ως βασική αιτία... Ακόμη και οι υποτιθέμενοι συνομωτούντες σε έναν τομέα, τα βρίσκουν σκούρα στον παραδίπλα τομέα όπου "συνομωτεί" άλλη ομάς. Φρονώ πως όλα αυτά οφείλλονται σε έναν κόσμο που έχει πλέον παραιτηθεί, δεν ελπίζει σε τίποτε, και αγωνίζεται για τον επιούσιο μέσα από ποικίλλους τρόπους απένταντι σε ένα κράτος (ανεξαρτήτου κομματικής απόχρωσης δεν εξαιρώ κανέναν, μα κανέναν) που έχει σκοπό να αρπάξει από τον κοσμάκη όσα μπορεί, νόμιμα ή και παράνομα, ασκώντας παράλληλα επιλλεκτική εφαρμογή των νόμων κατά τα συμφέροντα κάποιων...

...Όλη αυτή η παραίτηση, έχει σαν αποτέλεσμα την με κανένα προηγούμενο την παντελή διάλυση του κράτους αλλά και (χειρότερο) της συνοχής της κοινωνίας... Η όλη κατάσταση μου θυμίζει την Ιαπωνία του 18ου αιώνα όπου ένας μικρός αριθμός αριστοκρατικών οικογενειών κυβερνούσε τη χώρα που με σταθερούς ρυθμούς ξέμενε πίσω σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο που αναπτυσσόταν τότε... κι έφτασαν στον 19ο αιώνα να είναι ακόμη με ξίφη και "νόμους της τιμής" έναντι του υπόλοιπου κόσμου που είχε εκτοξευτεί στη βιομηχανική επανάσταση... τηρουμένων των αναλογιών βέβαια ο συσχετισμός...

Όταν το παιδί ήταν παιδί ...

... Θυμάμαι την παλιά γειτονιά που μεγάλωσα πριν πολλά χρόνια σε μια από τις πόλεις του νότου... πολύ φτωχική και καθόλου luxury σε σχέση με τη σημερινή εκδοχή της... Απλή, γραφική και κυρίως ήσυχη... Όλη τη δεκαετία του 70' που ήμουν παιδί, η μόνη "πολυκατοικία" που υπήρχε ήταν αυτή της οποίας το ισόγειο νοικιάζαμε εμείς... Τα εισαγωγικά, αφορούν το ότι ήταν όλη όλη τρία μόλις διαμερίσματα κατά όροφο, και συν τοις άλλοις εμπεριείχε αυλή και περιβόλι...

... όπως και νά χει πολύ λίγο θυμάμαι τον εαυτό μου σε εκείνο το σπίτι, καθώς κυρίως έξω παίζαμε και δραστηριοποιούμασταν, πλην του διαβάσματος που φυσικά γινόταν στην κουζίνα της οικίας... Τα παιχνίδια έπαιρναν ρόλο ιεροτελεστίας τα καλοκαίρια που τελείωνε το σχολείο και οι δρόμοι πλημμύριζαν απο τις φωνές μας, που φαντάζομαι θα ήταν ο εφιάλτης των μεγάλων που έχαναν την ησυχία τους...

... που και που, ακούγαμε κάποια φωνή που έλεγε "Αυτοκίνητο!" και βγαίναμε από τα στενά να το δούμε να περνάει από το δρόμο... Όλη όλη η γειτονιά σε όλα τα οικοδομικά τετράγωνα είχε 30 σπίτια περίπου... Οι εποχούμενοι ήταν τόσο λίγοι, που μπορούσαμε να παίζουμε την ημέρα ανέμελλοι, με τους γονείς μας ήσυχους και σχετικά ξεκούραστους για το πως θα μας διαχειρίζονταν... Τα καλοκαίρια ο κόσμος τριγυρνούσε στους δρόμους τα βράδια και για εμάς σήμαινε η έλευση του "κρυφτού". Σαν παιδιά δηλαδή, παίξαμε ένα κρυφτό κι ένα κυνηγητό, και οι "ψωριάρηδες" ήταν μόνοι τους στις γωνίες... Ως παιδιά, αναπτύξαμε κοινωνικότητα... Υπήρχε ένα είδος Forum δικό μας όπου μεταφέραμε τις κουβέντες των γονιών μας με περισπούδαστο ύφος, και τρώγαμε τα μούτρα μας αφού έπρεπε να πείσουμε και τα υπόλοιπα μέλη της ομήγυρης.

Με την έλευση της δεκαετίας του 80, η όλη γειτονιά γέμισε σταδιακά πολυκατοικίες... Απο 30 κατοικίες η γειτονιά μάλλον απέκτησε ξαφνικά γύρω στις 300 και γέμισε λογής οχήματα και εποχούμενους... Εν τούτοις πάλι ήταν ανεκτή κάπως... Εγώ ύστερα απο λίγο, έφυγα για σπουδές...

... Σήμερα η γειτονιά, είναι πνιγμένη στα αυτοκίνητα, στη στενότητα του χώρου, και στις πολυκατοικίες... Στους δρόμους δύσκολο να δεις παιδιά να παίζουν καθώς είναι επικίνδυνο αυτό για τα ίδια, λόγω των πολλών αυτοκινήτων με ανάγωγους και απρόσεκτους οδηγούς... Οι γειτονιά έχει αποκτήσει μια θλιβερή εικόνα που καμία σχέση δεν έχει με αυτήν που εγώ βίωσα... Ακόμη και αυτή που μεγάλωσε γκρεμίστηκε για να πάρει τη θέση της μεγάλη 6όροφη με πολλά διαμερίσματα ανά όροφο...

... Αν αθροίσει κανείς τα εισοδήματα των σημερινών κατοίκων και τις αντικειμενικές αξίες ακινήτων και αγαθών των οικογενειών που σήμερα μένουν, είναι κατά πολύ πολλαπλάσιες εκείνων που είχαμε εμείς τότε... Όμως η γειτονιά σήμερα αν και πιο "πλούσια" είναι πιο μίζερη... Προσφέρει στους κατοίκους τους και τα σημερινά παιδιά, πολύ λιγότερα από εκείνα που προσέφερε σε εμάς τότε... και σίγουρα καμία αισθητική αξία... Οι γονείς είναι αναγκασμένοι πλέον να πάνε οι ίδιοι τα τέκνα τους στο σχολείο, και δοθέντος ότι τον ελεύθερο χρόνο τους τα παιδιά θα τον περάσουν μέσα στα μικρά διαμερίσματα ενοχλώντας τους γονείς τους, αυτοί φροντίζουν να τον "γεμίζουν" με αθλοπεδίες και λογής λογής "απαραίτητες" δραστηριότητες...

Αποτέλεσμα? δεν υπάρχουν πλέον παιδιά, παρά μόνο μικρομέγαλα... Η όποια κοινωνικότητά τους θα προέρχεται από τους παιδικούς σταθμούς (όσων φυσικά οι γονείς συνεναίσουν να πάνε)... Ομού με τους γονείς τους τα σημερινά παιδιά βλέπουν πολύ τηλεόραση και ρουφούν τις σαχλές ατάκες που εκπέμπονται απο τα αλήστου ποιότητας σήριαλ...

...Θυμάμαι κάποτε όταν είμασταν παιδιά που ένα κανάλι πρόβαλε τον ιησού που τον σταύρωναν... Κάποια γειτονόπουλα την υστεραία, σταύρωσαν ένα γατάκι όμοια με τον τρόπο που έδειχε η ΤιΒή και πριν προλάβετε να τους αποκαλέσετε, αλήτες, ο τότε "δήμιος" σήμερα είναι ένας επιτυχημένος χειρουργός...Σκέφτομαι λοιπόν με τόση βία που μεγαλώνουν τα σημερινά παιδιά, τι είναι ικανά να κάνουν στο μέλλον...

...όλα μπορώ να τα αντέξω, εκτός από το να μην έχει ο κόσμος μας παιδιά... Δεν με ενδιαφέρουν οι ηλίθιοι και εγωιστές γονείς τους... τα ίδια με ενδιαφέρουν... και να είναι πάντοτε παιδιά, έφηβοι νέοι ....

...πριν με κρίνει κανείς αστόχαστα, ούτε πατέρας είμαι, ούτε παντρεμένος, ούτε και πρόκειται να αποκτήσω τέκνα τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον...

Δούλεψε για να γίνεις «πλούσιος» (ή παραλήρημα 2)

… Πρέπει πάντοτε να σκέφτεσαι… να αναλογίζεσαι τη λογική σειρά των πραγμάτων… Και όταν βρίσκεις το παράλογο, δεν είναι «να βγάλεις το φίδι από την τρύπα» αλλά τουλάχιστον μην γίνεσαι υπέρμαχος αυτού του παραλόγου, είτε από φόβο, είτε από (βλακώδη) τάση να είσαι μέσα στην ομάδα («αγελοποίηση» το λέγανε παλαιότερα). Μην γίνεσαι υπέρμαχος, αλλά αισθητά αδιάφορος και (φαινομενικά τουλάχιστον) ουδέτερος…

… έχουν εν πολλοίς καταντήσει οι σχέσεις hilarious comedy όπως και όλα σε αυτή τη χώρα… Για αυτό και τον εαυτό σου κράτα τον αγνό και καθαρό… Έτσι θα έχεις καθαρό πνεύμα… καθαρό να σκέπτεσθαι και να μην κάνεις βιαστικά λάθη, και τα ρίχνεις μετά στην απόγνωση που (δήθεν) είχες…

… τίποτε δεν δίνεται εύκολα, εδώ, ούτε ένα ανέξοδο χαμόγελο από τους ανθρώπους… Η προγιαγιά μου από τη Σμύρνη έφυγε από μια χώρα για να ζήσει ως πρόσφυγας… Δύο πράγματα θυμάμαι (γιατί την πρόλαβα) μου είχε πει… το πρώτο είναι να μην ανέχομαι με τίποτε τους αγενείς και αγέλαστους ανθρώπους… ούτε και να τους συγχρωτίζομαι… «Θα σε μαραζώσουν, παρά θα τους χρωματίξεις»… Το δεύτερο ήταν πως την πραγματική περιουσία την κουβαλάει κανείς στην πλάτη του και είναι η μόρφωσή του, οι σπουδές του και οι γνώσεις του… Τα άλλα τα σπίτια, οικόπεδα κλπ μην τα λογίζεις για σπουδαία, γιατί στα δίνουν και οι δικοί σου χωρίς κόπο… Τις γνώσεις όμως δεν μπορούν να στις μεταδώσουν….

… Τα λόγια της δεν ήταν τίποτε ιδιαίτερο από σοφία, όμως σύντομα κατάλαβα πως περιέγραφαν και τα δύο που θυμόμουν το ίδιο χαρακτηριστικό. Αγενείς, ανάγωγοι είναι (συνήθως) οι αμόρφωτοι και οι ακαλλιέργητοι, ενώ αντίθετα αυτός που έχει κοπιάσει για να καταφέρει κάτι ελάχιστο, είναι πάντοτε πιο σκεπτικός και (ενδεχομένως) λιγότερο αλαζόνας.

…Σε αυτήν την πόλη, όμως και δη σε πολλά μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας η αγένεια και η αγραμματοσύνη όχι μόνο περισσεύει αλλά βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει… Αυτό οφείλεται φυσικά στην αμορφωσιά των κατοίκων που κοιτούν όπως οι αγράμματοι επαρχιώτες τον άλλον με δυσπιστία από φόβο μην τον κοροϊδέψουν… … Πλέον δεν συναντώ απλά αγέλαστους αλλά και με εχθρικό βλέμμα περαστικούς σαν να ξορκίζουν κάτι που μου είναι αδιανόητο να κατανοήσω… Η χώρα αυτή πλέον δεν αγαπάει τους κατοίκους της… επιδεικνύει έναν ιδιότυπο ρατσισμό… Αναίτια εχθρότητα προς τον δίπλα… Πιστεύω ότι σαν λαός είμαστε πολύ καλύτερο από αυτό που βγάζουμε προς τα έξω… Εκείνο που φταίει μάλλον είναι τα ασφυκτικά αστικά κέντρα που κτίσαμε και (δυστυχώς οι ηλίθιοι) συνεχίζουμε να κτίζουμε… Δεν χωράμε πλέον και ο άλλος ο ξένος είναι τόσο κοντά, τόσο δίπλα, που σχεδόν ακουμπάμε επάνω του…

… πράγμα λογικό άλλωστε… Ρατσιστής και ξενόφοβος ο άνθρωπος δεν γίνεται σε αντίθεση με το ηλίθιο και αγράμματο σποτάκι του Συνασπισμού… Ρατσιστής και ξενόφοβος ο Άνθρωπος γεννιέται… είναι ενστικτώδες συναίσθημα ο φόβος και η αντιπαλότητα προς τον άλλο, τον διαφορετικό… Για να τα υπερκεράσει κανείς αυτά τα συναισθήματα χρειάζεται μόρφωση (προ πάντων) παιδεία και καλλιέργεια και συγχρωτισμό… Μου έχουν διηγηθεί μια απίθανη ιστορία από την Καρδίτσα του 50 όπου ο πρώτος μαύρος (Αφρο) τουρίστας από την Αμερική, περιδιάβαινε την κεντρική πλατεία φωτογραφίζοντας και ξωπίσω του ένα τσούρμο περίεργους ντόπιους να τον κοιτούν και να τον περιεργάζονται… επιστρατεύτηκε και η αστυνομία για να τους διώξει με τον μαύρο τουρίστα να γελάει δυνατά και εγκάρδια…

… Ξανά πίσω στο θέμα μας, όμως… η παιδεία δεν είναι κάτι αφαιρετικό και ελαστικό ως προς το περιεχόμενο… Παιδεία άλλωστε ισχυρίζονται πως παρέχουν και οι μουλάδες στο Ιράν που διδάσκουν στα πανεπιστήμια τους φοιτητές τους πως αν εκραγείς σε πλήθος, αυτόματα ως μάρτυρας σώζεις αυτούς που σκοτώνεις… Το βράδυ στο δείπνο στον παράδεισο είναι συνδαιτυμόνες σου στο γεύμα πιλαφιού με τον Προφήτη…

Η παιδεία είναι όλα όσα έχει κατακτήσει ο άνθρωπος και τον διδάσκουν να ανυψώσει τα ένστικτά του (ξενοφοβία και ρατσισμός που λέγαμε) σε συναισθήματα… να απαλλαγεί δηλαδή, από τα ζωώδη ένστικτά του, και να μεταβληθεί στον υπέρ-άνθρωπο που λέει και ο Νίτσε…

Και σε αυτό ο Δυτικός πολιτισμός υπερτερεί αφάνταστα… Είναι μπροστά είτε το θέλουμε είτε όχι… Δεν χρειάζεται και πολύ παιδεία για να το καταλάβει κανείς αυτό… Το κατάλαβε πολύ νωρίς και ο Μέγας Πέτρος της Ρωσίας που καθόλου αγράμματος δεν ήταν… (ένας από τους τρεις που η παγκόσμια ιστορία αποκαλεί «Μέγας» αδικώντας ίσως τον Μέγα Κωνσταντίνο). Καλά θα κάνουμε να απογαλακτιστούμε από το μικρόκοσμό μας και να γίνουμε (αν το θελήσουμε) κάποτε πολίτες της Ευρώπης και να σταματήσουμε να είμαστε πολίτες της Ανατολής…

…Ούτως ή άλλως η λεβεντιά και η παλικαριά δεν κληρονομείται… Κατακτιέται και κερδίζεται με κόπο… Το αυτό ( πρωτίστως) η παιδεία, η μόρφωση και η εξυπνάδα που παραδόξως στην Ελλάδα την μπερδεύουμε τελευταίως με την πονηρία…

… και κατακτιούνται μόνο με μόρφωση καλλιέργεια και διάβασμα… Στη χώρα αυτή δυστυχώς κυβερνάει σταθερά τα τελευταία 150 χρόνια μια τάξη που ποτέ δεν πήγε τα γράμματα, ανεξαρτήτως πολιτικού χρωματισμού… Η οποία αλληθωρίζει όπου και όπως τη συμφέρει… (Δύση – Ανατολή)…

… Στον κουρασμένο αναγνώστη που έφτασε μέχρι εδώ, χρωστάω κέρασμα και συγνώμη για το παραλήρημα αλλά στην Αθήνα αν είσαι κουτσός με δεκανίκι (ευτυχώς παροδικά) δεν μπορείς ούτε να ξεμυτίσεις από το σπίτι σου… έτσι παραληρώ για άλλη μια φορά…

been stranded

... Τα ατυχήματα δεν είναι σε κάποιον μακρινό πλανήτη... συμβαίνουν σε όλους... Έτσι συνέβη και σε μένα... όλο το ΠΣΚ έκανα αθλοπεδίες με το ποδηλατάκι μου, επικίνδυνους ελιγμούς ανάμεσα σε αυτοκίνητα κοκ...

... Δεν χτύπησα εκεί όμως... χτύπησα στο άνετο και το ίσιωμα... Αυτά βέβαια εγώ τα λέω δοκιμασίες και ευκαιρίες για να σκεφτεί κανείς, να φιλοσοφίσει τη ζωή, να επαναπροσδιορίσει τι είναι επείγον και τι όχι, να επανακαθορίσει τα σημαντικά και τέλος (το σπουδαιότερο) να διαβάσει και κανένα βιβλίο...

... Για αυτό και λέω πάντα στον εαυτό μου... νομίζεις ότι ξεμπέρδεψες? ότι θα την περάσεις "ανέξοδα"? Λάθος! πάντα υπάρχει τόπος, χρόνος και κυρίως τρόπος για να δοκιμάσεις τον εαυτό σου, και αν όλα όσα διακήρυξες κάπου και σε κάποιους κάποτε μπορείς εσύ να τα κάνεις πράξη... Για να δούμε...

Και μια πρόταση:

Όταν η τροχαία αποφασίσει σε αυτήν τη χώρα ότι δεν είναι ιερείς "Εύχομαι στους οδηγούς να μην πίνουν, να φορούν ζώνη και να προσέχουν"...

... και αποφασίσουν να βάλουν (κάποια ελάχιστη) τάξη στο κυκλοφοριακό χάος, ένα καλό μέτρο είναι: όποιον ζόρικο πιάνουν να οδηγεί επιθετικά κι επικίνδυνα, να του φορούν για 15 μέρες γύψο στο πόδι... πιστέψτε με είναι αρκετές για να αναγκαστεί να κάνει κάτι μόνος του με τα δεκανίκια και να προσπαθήσει να διασχίσει Ελλ. δρόμους, όπου οι όμοιοί του θα του κάνουν μαθήματα πολιτισμού και συμπεριφοράς...

... Σε καμιά 10ετία τι στον κόρακα, θα έχουμε γίνει δίποδα από τετράποδα σε αυτή τη χώρα...