Μπριγάδες ...

... Αυτές τις ημέρες κάποιοι φίλοι μου ταξειδεύουν στις πεδιάδες της Αφροδίτης, ντυμένοι με τη δικη μας νοσταλγία και ανάγκη για μια ακόμη συνεύρεση στα γνωστά ατελείωτα δείπνα... Κάπως μεγαλύτεροι στην ηλικία (αρκετά), όμως αυτό ποτέ δεν τους εμπόδισε να μοιραστούν ιδέες, τίτλους βιβλίων, ταινίες ή δίσκους... Άνθρωποι γήινοι σαν και μας, με αυταπάτες, ήττες, οράματα ακόμη και μετά από τόσες οπισθοχωρήσεις, ημαρτημένοι, μα πάνω από όλα φίλοι σωστοί...

... Το νόημα της φιλίας είτε αυτή είναι ανάλαφρη, είτε ουτοπική κι απόμακρη, ήταν για μένα πάντοτε ζήτημα προς απόδειξη... Μεγίστης σημασίας να υπάρχει σε όλες τις πλευρές η επίγνωση στο τι θεωρείται φιλία και που φθάνουν όρια κατάχρησής της...

... Οι ορθόδοξοι φίλοι μου λοιπόν που έφυγαν καθώς το δικό τους πλοίο σαλπάρησε, δεν με στενοχώρησαν ποσώς. Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη που διάθεσαν προς φίλια χρήση το εγώ τους και που δεν έκρυψαν τις ανησυχίες τους...

... και χρέος να υπερασπιστώ εκείνα που μου μετάγγισαν, σε νέα μονοπάτια αντιπαραθέσεων με νέους συνομιλητές... και νέα ποτήρια με κρασί κόκκινο, γιατί το απαιτεί η εποχή καθώς και το πρωτόκολλο.