Μικροί Περιπατητές...

Πόσο με γαληνεύει η θάλασσα που με το γαλάζιο της ατλάζι καθρεπτίζει όλον ετούτον τον κόσμο και τον φιλτράρει αποδίδοντάς τον σε μένα πίσω αγνό και καθάριο.

Κι ο ήχος του φλοίσβου αποδίδει την πρέπουσα μελωδία στον καμβά που φτιάχνει ο χρωστήρας του Θεού βάφοντας στην επιφάνεια του νερού τις σκιές των βράχων, το φως που τρεμοπαίζει και τον αντικατοπτρισμό Του.

Πόσο θέλεις να συγχωρήσεις τον κόσμο όταν τον αγναντεύεις μέσα από το φίλτρο ενός κρυστάλλινου ακρογιαλιού. Κι όλοι αυτοί οι μικροί περιπατητές, ξυπόλυτοι στην άμμο, καθώς απομακρύνονται, λιγνεύουν οι σιλουέτες τους και γίνονται όμορφοι…

Κι ύστερα, όταν εναλλάσσονται οι εικόνες, η Θάλασσα παίρνει το βλοσυρό βλέμμα της καθρεπτίζοντας το ψαρό του ουρανού που τον βαραίνουν τα σύννεφα… Μελίρρυτος ο φλοίσβος τότε δυναμώνει τη φωνή του μήπως και τον ακούσουν οι άνθρωποι που βολοδέρνουν ασθμαίνοντες μέσα στα οχήματά τους στην παραλιακή λεωφόρο… κωφεύουν ακούσια και έτσι χάνουν όλο αυτό το νόημα που υπό άλλες συνθήκες θα τους απάλυνε κάθε πόνο και θα γαλήνευε την ψυχή τους… Η βροχή με συνοδεύει και ως δια μαγείας διόλου δεν βρέχομαι, γιατί βαδίζω αργά σταθερά με μόνο σκοπό να ρουφήξω όλες αυτές τις εικόνες κι όχι να πάω σε κάποιον προορισμό…

Στο βάθος η νέα πόλη που στήνουν οι κωφοί άνθρωποι, επιτίθεται με βία στην παραλία και σε όλη αυτήν την αρμονία… Θαρρείς οι εκούσια κωφοί και τυφλοί να θέλουν να κρύψουν αυτήν την αεικίνητη μελωδία και από εμάς τους υπόλοιπους που προσπαθούμε να δούμε και να ακούσουμε και έτσι μαρσάρουν δυνατά και βωμολοχούν με τα κλάξον. Από την άλλη η φύση απομακρύνει σιωπηλά την ομορφιά και τη γαλήνη της, λιγνεύοντας σαν κύκνος τα βήματά της και αποσύρεται αθόρυβα…