… Ερυσίχθονας

… Αποφάσισα να κάνω ψυχανάλυση στον εαυτό μου… Μάλλον σήμερα τη νύχτα το υποσυνείδητο αποφάσισε να μου κάνει ψυχανάλυση, καθώς ονειρεύτηκα τους παιδικούς μου φόβους… Όχι τους αθώους… αυτούς που όλοι είχαμε στα βαθιά παιδικά μας χρόνια… Αυτούς σταδιακά τους αντιμετωπίσαμε και τους ξεπεράσαμε… Πχ τα φίδια… πολύ μικρός φοβόμουν τα φίδια από τις περιγραφές των μεγάλων… ώσπου είδα για πρώτη φορά live φίδι… Δε λέω ότι δεν το φοβήθηκα, αλλά περισσότερος ήταν ο θαυμασμός μου καθώς το είδα για πρώτη φορά να λικνίζεται με χάρη στη χλόη…

… Μιλώ για τους άλλους παιδικούς μου φόβους… εκείνους που αναίτια έπεσα επάνω τους και δεν τους ξεπέρασα ποτέ… Ως φυσικό τους καταχώνιασα και έτσι εχθές το βράδυ το υποσυνείδητό μου αποφάσισε να μου τους θυμίσει…

… Ο πρώτος ήταν όταν βρήκαμε τη γιαγιά μου νεκρή η οποία είχε πεθάνει ημέρες… Στην Αθήνα ήταν ο μεγάλος καύσωνας και εμείς διακοπεύαμε ως οικογένεια σπασμένοι καθώς ήμασταν ήδη μεγάλοι (τελικά αυτός ο φόβος δεν είναι και πολύ παιδικός)… τρεις ημέρες έλλειψης επικοινωνίας (δεν υπήρχαν κινητά τότε) ήταν αρκετές για να μας χωρίσει μια άβυσσος… Γυρίσαμε σχεδόν ταυτόχρονα και με τον Πατέρα μου τη βρήκαμε… «Κοιμόταν» στο κρεβάτι της, καθώς είχε φύγει αθόρυβα, όπως έζησε σε αυτόν τον κόσμο… Θυμάμαι το πρώτο που έκανα ήταν να την χαϊδέψω στο χέρι… Η μυρωδιά εκείνη θα μου μείνει αξέχαστη, σχεδόν για πάντα…

… Ο δεύτερος φόβος μου ήταν όταν αντίκρισα για πρώτη φορά τη Φυλακή του Κολοκοτρώνη στο Παλαμήδι του Ναυπλίου… Ήμουν δεν ήμουν 10 χρόνων όταν είχαμε πάει με τους δικούς μου εκδρομή εκεί… Τον γνώριζα από τους σχολικούς παροξυσμούς που στη δεκαετία του 70 να τονίσω ότι ήταν πολύ έντονοι… «να αναφωνήσουμε με ενθουσιασμό!» Ούρλιαζε ο Δάσκαλος… και το σώμα του έπεφτε σε σπασμούς... ενώ το καφέ κοστούμι του κυμάτιζε… «Ζήτω Η πατρίς!, Ζήτω το Έθνος! Ζήτω ο Γέρος του Μορέως!». Η άλλη μου αντίληψη για αυτόν ήταν από τα βιβλία του Τάκη Λάππα που μου είχε δωρίσει ο Θείος μου και ήταν εκλαϊκευμένη (για παιδιά) μυθιστορηματική εξιστόρηση του βίου των ηρώων του 21. Θυμάμαι μόλις εκείνο το καλοκαίρι είχα ρουφήξει αυτό του Γέρου… Εκεί υπήρχε μια συνοπτική περιγραφή για περιορισμό του από τους έτερους συν-ήρωες με μικρό υπαινιγμό (ήταν δεκαετία του 70 ξαναθυμίζω) για τη νομή της εξουσίας…

… Ανεβήκαμε κάπως πρωί τα σκαλιά του Παλαμηδίου με τον πατέρα μου να ασθμαίνει να φθάσει τα δυο του αγόρια, που τότε ήταν 10 και 12 ετών αντίστοιχα… Ο ολόλαμπρος ήλιος έβαφε τέλειες μαρμαρυγές πάνω στις γρανιτένιες πέτρες του κάστρου… πρώτη στάση η εκκλησία όπου κάναμε το σταυρό μας και ανάψαμε και ένα κερί στον Άγιο Ανδρέα στον οποίο ήταν ονοματισμένος ο προμαχώνας… Στη συνέχεια μια ταμπέλα οδηγούσε «ΠΡΟΣ ΦΥΛΑΚΗ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ» έτσι νέτη σκέτη χωρίς προσφώνηση… Που «στρατηγού» που «Γέρου του Μοριά» που τέτοια… ούτε καν Θεόδωρου, που σε τελευταία ανάλυση ήταν και το όνομά του… τίποτε από όλα αυτά…

… Άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια… Μια στοά, ένα πορτάκι που και εγώ ως δεκάχρονο έπρεπε να διπλωθώ για να μπω, και μετά ένας σκοτεινός λαβύρινθος για να οδηγήσει σε ένα κελί ολοσκότεινο σωστό τάφο… κακός αερισμός, υγρασία και (τότε) δεν υπήρχε λαμπτήρας… κεριά φώτιζαν το εσωτερικό ενός άθλιου κελιού…

… Έπεσα στη μαύρη κατάθλιψη… Αντί του ενθουσιασμού μου να δω τα μέρη που στάθηκε ο Γέρος, οι συν-έλληνες μου προσέφεραν έναν ωραίο τάφο για να τον θάψουν πριν την ώρα του… Οι γονείς μου, ρωτούσαν τι έχω αλλά που να τους εξηγούσα… Πήγαμε για μπάνιο στην Καραθώνα που ο ήλιος χρυσάφιζε με τις ακτίνες του, αλλά εγώ εκεί… να προσπαθώ στην άμμο να απεικονίσω το κελί… να μιμηθώ εκείνους που το έχτισαν… και είχα απορία…

… Τι σκατά λαός είναι αυτός που κλείνει σε μπουντρούμια αυτούς που έχυσαν το αίμα τους για να τον ελευθερώσουν? Μήπως δεν ήθελαν να απελευθερωθούν και τον εκδικήθηκαν? Οι Αμερικανοί μήπως παλούκωσαν τον George Washington? Και αυτοί δεν ήταν καν έθνος… Τα αθάνατο κρασί του 21 ήταν κακοφορμισμένο και βρωμούσε μέσα στο παιδικό μυαλό μου… Το κακό ήταν ότι δίδασκε και τους υπόλοιπους Έλληνες από τότε για το τι μέλλει γενέσθαι…

… Η μόνη μας ελπίδα οι δύο δικαστές που είχαν παραιτηθεί…

… Εχθές βράδυ λοιπόν ονειρεύτηκα ότι επισκεπτόμουν το μπουντρούμι του Παλαμηδίου… Από την είσοδο είχε τη μυρωδιά του υπνοδωματίου της Γιαγιάς μου τότε που την είχαμε βρει…

… Συγχωρέστε με αν σας κάθισα με βία στην καρέκλα του ψυχαναλυτή και εγώ την ξάπλωσα άνετα στο ωραίο ανάκλιντρό του…