Να τα πούμε?...

Καλημέρα και χρόνια πολλά!!!

...Τα πρώτα κάλαντα τα είπα 7 ή 8 χρόνων σε γειτονιές και χωματόδρομους μεγάλης επαρχιακής πόλης. Είχα έναν ενοιασμό, ντροπή... Μόνο τα χαμόγελα αυτών που άνοιγαν τις πόρτες μου έδινε θάρρος...

... το καλό είναι ότι υπήρχαν ακόμη γειτονιές τότε... τα μονόπατα σπίτια με τις διάφανες θύρες που αντιφέγγιζαν από μέσα το φως που εξέπεμπαν τα λαμπιόνια κάποιου στολισμένου Χριστουγεννιάτικου δέντρου. Ρυθμικό φως, μες την ησυχία, γαλήνευε κάπως την πρωτόλεια αγωνία μου...

... Θυμάμαι ακόμη τον πρώτο άνθρωπο που μας άνοιξε... Ήταν ένας άνθρωπος γύρω στα 40, ο οποίος πρέπει να είχε ξυπνήσει για να πάει στη δουλειά του... "Πέστε τα μιας κι είσαστε οι πρώτοι!", και έσκαγε ένα χαμόγελο όλο υπερηφάνεια... Δεν ρώτησε τίποτε... Τα είπαμε, με εμένα μάλλον να τρεμοπαίζει η σε άλλες περιπτώσεις στεντόρεια φωνή μου... Μας φίλεψε και δύο μελομακάρονα... και πλήρωσε και το αντίτιμο... Ήταν ακριβώς 5 δραχμές στον καθένα, ποσό διόλου ευκαταφρόνητο για τα 70s. αν σκεφτείτε ότι περίπου έδιναν δύο δραχμές κατά μέσον όρο, με εξαίρεση τους Θείους που έδιναν πολύ περισσότερα...

...Αξέχαστη θα μου μείνει εκείνη η πρώτη φορά και δεν ξέρω ακριβώς το λόγο... Και εκείνη η γειτονιά, που περιττό να πω πως δεν υπάρχει πια καθώς έχουν ξεφυρώσει αγενέστατα τεράστιες πολυκατοικίες... Εντύπωση ωστόσο μου κάνει το γεγονός ότι οι γονείς μου μας είχαν αφήσει έτσι μόνα τους δύο μικρά παιδιά να περιπλανηθούν στην γειτονιά μες τη νύχτα... Είχαν λίγο έως πού τη δική μου σημερινή ηλικία...

Εύχομαι σε όλους καλά Χριστούγεννα, και καλές γιορτές!