just some photos...
Geometrie...
... Η τελευταία αποτελεί μια τρομερή ιδέα ενός τύπου... Πληρώνεις 2€ την πρώτη μισή ώρα, ενώ αν το θες για δύο ώρες το κόστος είναι 7€. Το ποδήλατο το παίρνεις από οποιοδήποτε τέτοιο σταντ (το Παρίσι είναι γεμάτο τέτοια) και το αφήνεις οπουδήποτε αλλού σε οποιοδήποτε άλλο σημείο. Αν και φτιάχτηκε για τους Τουρίστες, έγινε ανάρπαστο από τους Παριζιάνους... Βέβαια εδώ έχει ποδηλατόδρομους αλλά αυτοί κυκλοφορούν οπουδήποτε σαν και εμάς...
… Σήμερα γράφω από το Παρίσι… είμαι στο αεροδρόμιο λίγο πριν πετάξω… η μέρα σήμερα δεν είχε καθόλου δουλειά, πράγμα που μου επέτρεψε να ξεποδαριαστώ για να βρω ανοησίες από μαγαζάκια στο κέντρο, τις οποίες μπορούσα κάλλιστα να βρω και στον αεροσταθμό… Όπως και να χει ήταν άλλη μια ενδιαφέρουσα πλην κουραστική ημέρα…
… Οι Γάλλοι ισορροπούν σε μια ισορροπία του τρόμου ανάμεσα στο Γερμανικό και στο Μεσογειακό ταπεραμέντο με γνώμονα τη χρυσή τομή για το πώς θα μπορούσε αυτό να αποτελεί πράξη… Ο Ζακ Κοκτώ, τους ονόμασε «Θλιμμένους Ιταλούς» και νομίζω ότι έχει περισσότερο από κάθε άλλον περιγράψει επακριβώς αυτόν τον αν μη τι άλλο ενδιαφέρον Λαό, που σημειωτέον αν και αλλάζει κι αυτός δραματικά due to globalization εξακολουθεί να ανθίσταται και να υπερασπίζεται σοβαρές ελευθερίες… για πόσο βέβαια δεν ξέρω…
… Το Παρίσι φυσικά είναι κι αυτό μια μίνι μητρόπολη αυτού του κόσμου, πολυπολιτισμικό, πολυσυλλεκτικό και κυρίως ένα πεδίο όπου χτυπάει η καρδιά της παγκόσμιας επιστήμης και τεχνολογίας… Και πριν προλάβετε να μαϊμουδίσετε οι συν-πληροφορικάριοι, εδώ κατασκευάζονται εξ αρχής όλες οι βιβλιοθήκες της Microsoft και χωρίς proprietary customization. Τέλος πάντων θα μπορούσε να γραφεί ολόκληρο βιβλίο για να στηρίξει την άποψη πως ετούτοι εδώ είναι τεχνολογικά και επιστημονικά ενεργοί… …
… όπως και να χει όμως είναι και ακριβό… έχουν πολλά ελαττώματα που τα βρίσκεις και εδώ, υπάρχουν οι μπαγάσηδες εδώ πέρα… Πάντως έχουν γενικά την τάση να πειθαρχούν στη νομοθεσία… Πρόσφατα ψηφίστηκε νόμος που απαγορεύει το κάπνισμα μέσα στα μαγαζιά και το επιτρέπει μόνο έξω… Πειθαρχούν χωρίς αντιγνωμία… Τα μαγαζιά έχουν μετατρέψει τα έξω τραπεζοκαθίσματα σε ψιλοχειμερινά καθώς έχουν βάλει σόμπες παντού, οπότε το πλήθος κόσμου που κάθεται έξω χαμογελά και καπνίζει με έκανε να αισθανθώ λίγο μούχλας…
... As I am returning soon, o revoir Messies et Madames
… Σήμερα γράφω από το Παρίσι… πριν προλάβετε να χαρείτε για μένα, είμαι εδώ για δουλειά και όχι για διασκέδαση…
…Άφησα μια ηλιόλουστη Αθήνα για να έρθω σε ένα βροχερό μελαγχολικό και με ομίχλη Παρίσι… Αν και 10 βαθμοί θερμοκρασία και καθημερινή, οι νεολαίοι κατακλύζουν τα μπαράκια… Τα μπιστρό είναι σχεδόν άδεια αλλά αυτό οφείλεται μάλλον στη γειτονιά που μένω… Είναι στην νότια όχθη κοντά στην Εθνική Βιβλιοθήκη στο Saint Marcel και για όσους γνωρίζουν είναι η καρδιά των Παριζιάνικων Πανεπιστημίων… όσο κι αν μας φαίνεται περίεργο ή απίθανο, σε αυτούς τους δρόμους περπάτησαν ο Lagrange, Η Μαρία Κιουρί, ο Γκαλουά και πλήθος άλλοι και αυτοί μόνο από τα μαθηματικά… Η δουλειά μου είναι σε τεχνολογικά τμήματα ερευνητικών ινστιτούτων της Ιατρικής Σχολής, και αυτά και μόνο σχηματίζουν εδώ μια παλιά σε κτήρια , μα σύγχρονης τεχνολογίας και καθόλα εξοπλισμένη πανεπιστημιούπολη…
… Η περίοδος του χειμώνα προς άνοιξη είναι η χρυσή περίοδος των Παριζιάνων γυναικών που αν και ντύνονται κομψευόμενα και πολύ ωραία καπνίζουν ανάγωγα έξω από τα κτήρια των εταιριών τους. Βέβαια πταιει και η ώρα που εγώ προσπερνώ καθώς πλησιάζει 15:00 και ότι είναι να κάνουν τώρα παίζεται, οπότε είναι αγχωμένες…
… Στα μπιστρό υπάρχει και η ευλογημένη φυλή των Ιαπώνων που κατακλύζουν και το πιο απίθανο ακόμα, και έτσι ελαττώνουν την αίσθηση της μοναξιάς που έχεις εσύ εδώ όταν είσαι μόνος καθώς και αυτοί μόνοι τους διαβάζουν κάποιο βιβλίο ή ζωγραφίζουν ή γράφουν σε ένα φύλλο χαρτί… Αυτή την εβδομάδα είναι η fashion week και έτσι έχουν γεμίσει ακόμη και τα αδιευκρίνιστης κατηγορίας ξενοδοχεία… Το εμπορικό κέντρο σφύζει από ζωή… Ανάμεσα υπάρχουν και Έλληνες, που με κάμερες στα χέρια και μπαταρίες τρέχουν από το ένα μέρος στο άλλο όπου δουν σελμπριτού να κυκλοφορεί, που μεταξύ μας αν πάτε στην οδό Rivoli αυτήν την εβδομάδα θα δείτε σίγουρα…
…Μεταξύ μας όλα αυτά με αφήνουν παντελώς αδιάφορο καθώς με το σπορ δεν έχω και μεγάλη σχέση… Στο Παρίσι πάντα με έλκει το καρτιέ Λατέν και η περιοχή των Πανεπιστημίων… Εδώ τόσο απλά χτυπάει η καρδιά ενός τμήματος της παγκόσμιας Επιστήμης. Ειδικά στα Θεωρητικά Μαθηματικά εδώ βγαίνουν από τους καλύτερους στον κόσμο… Σε κάθε γωνία βλέπεις κάποια βιβλιοθήκη, κληροδότημα κάποιων η οποία είναι ανοικτή και διάφανη… Εξ ανάγκης πέρασα και γύρω από το σταθμό του Αούστερλιτς, όπου εκεί χτυπάει η καρδιά του δημιουργικού Παριζιάνικου Επιχειρείν… Καλοντυμένα Γιαπάκια, μα περισσότερο μοιάζουν με εμάς παρά με τους άχρωμους άοσμους που θυμάμαι στο Μόναχο.
…Επιτέλους στην περιοχή της Ιταλίας ένα μπιστρό κάπως φωτεινό και ήσυχο… κάθομαι… Ένας με ρωτάει στα Γαλλικά που να πάει… του απαντώ με την αντιπαθητική μου αμερικάνική προφορά των Αγγλικών και ο άνθρωπος εξαφανίζεται… Το γκαρσόνι με οικειότητα με ρωτάει Γαλλικά, του λέω ότι δεν μιλάω γρι και συνεχίζει στα Ιταλικά… Αγγλικά δεν γνωρίζει επιμένει Ιταλικά… Συνεννόηση με την παγκόσμια γλώσσα τα χέρια, τα γράμματα και τους αριθμούς…
day2...Ήμουν σε ένα ινστιτούτο, πολυκλινική, Ιατρική σχολή όλα μαζί L' Hopital del Salpeterie. Αν έρθει κανείς εδώ θα καταλάβει τι εστί έρευνα... Δυστυχώς στην Ελλάδα τέτοιο δεν έχουμε δεν μας τελείωσε γιατί δεν είχαμε ποτέ... Για να κάνεις έρευνα σοβαρή απαιτούνται διεπιστημονικές και διακρατικές συνεργασίες με σοβαρούς επιστημονικούς εταίρους... και στην Ελλάδα δεν υπάρχουν απλά συνεργασίες, ή εννοούμε ως τέτοιο τις συνεργασίες τύπου "εγώ κουμαντάρω γιατί ξέρω τον υπουργό και φέρνω τα Ευρωπαϊκά λεφτά". Τέλος πάντων όχι άλλη χολή εδώ πέρα... Εδώ (στο France) η έρευνα έχει αντικείμενο και προσδοκητό αποτέλεσμα... στο Greece αντιθέτως είναι αποτέλεσμα ονειροπόλων και άυτόδίδακτων.... orevoir
«Τα γραφεία» δεν ήταν παρά ένα παρατσούκλι ενός μικρού καφέ του οποίου το πραγματικό όνομα ποτέ δεν συγκράτησα κάπου στα στενά του Παγκρατίου. Για κάποιο αναίτιο λόγο ήταν περίπου στο κέντρο των αποστάσεων μεταξύ των σπιτιών των μελών μιας φοιτητικής παρέας, που είχε αρχίσει να μικροαστικοποιείται στις ύστερές της εποχές. Αρχικά ως κέντρο διερχομένων είχε γίνει το σπίτι της Π. (πάντα κάποιας όμορφης κοπέλας), αλλά προϊόντος του χρόνου και δεδομένης της ανυπόφορης κατάστασης που δημιουργούταν από τους καπνιστές, προτιμήθηκε τελικά ένα μικρό και γουστόζικο για τα τότε δεδομένα μας καφέ. Ήταν η περίοδος που κάποιοι νέοι οργανώνονταν σε λογής, λογής οργανώσεις και πολιτικές νεολαίες (μια απέλπιδα προσπάθεια να γνωριστούν και να ζευγαρώσουν με πρόφαση τον «αγώνα»), κι έτσι εμείς είχαμε υιοθετήσει τον όρο από το λεξιλόγιό τους προκειμένου αφενός να συσκοτίζουμε τα πράγματα, αφετέρου δε να ξεφορτωνόμαστε τους φορτικούς από δαύτους πχ τους Κνίτες, καθώς «αφού μια παρέα μιλούσε για γραφεία μέλη κάποιας κωλοοργάνωσης» θα ήταν… Με τον καιρό ο όρος υιοθετήθηκε και καθώς κάποιοι εγκάθετοι δεν κατάφεραν να τον αποπροσανατολίσουν προς τις τουαλέτες, σταθεροποιήθηκε… Για τις τουαλέτες καθιερώθηκε « ο Διευθυντής» ή «η Διεύθυνσις» που σε εμάς τότε παρέπεμπε στον ιδιοκτήτη του καφέ…
Τέσσερα τετράγωνα η μακρύτερη κατοικία και ακριβώς στο δικό μου οικοδομικό τετράγωνο, «τα γραφεία» δεν άργησαν να γίνουν στέκι, δεύτερο σπίτι και πολλά άλλα. Ήταν και μια καλή αφορμή να γνωριστούμε και με τους έτερους θαμώνες που ήταν γείτονες κυρίως νέας ηλικίας οι οποίοι γνώριζαν το ποιόν κάθε ωραίας κοπέλας που είχε την ατυχία να περάσει έμπροσθεν του καταστήματος.
Θαρρούσες ότι ο αδιάφορος ιδιοκτήτης του καφέ, δεν πολυσυμπαθούσε το σπίτι του, τη γυναίκα του και την οικογένειά του, γιατί άνοιγε το καφέ αρκετά νωρίς γύρω στις 08:00 και έκλεινε πολύ αργά κατά τις 02:00 με τον ίδιο να περνάει εκεί μέσα τις περισσότερες ώρες του. Νομίζω έμενε στη διπλανή από τη δική μου πολυκατοικία, αλλά πάλι ίσως κάνω λάθος χωρίς αυτό και να έχει σημασία… Ήταν ανοικτός σχεδόν πάντοτε. Αργίες, Εορτές Κυριακές και καθημερινές βεβαίως. Ράθυμος στις κινήσεις του, σε προκαλούσε να ανταποκριθείς και να ελαττώσεις κι εσύ τους ρυθμούς σου χαλαρώνοντας κι απολαμβάνοντας μία, μία τις στιγμές του κωλοβαρέματος…
Εγώ όντας εργένης τότε, ήμουν από τους συχνότερους θαμώνες και περνούσα τις περισσότερες ώρες εκεί από την παρέα. Καφέ το απόγευμα μετά τη δουλειά, σπίτι, γεύμα ύπνος ντους και το βράδυ ένα ποτήρι γλυκό κρασί για να νυστάξω και να γυρίσω σπίτι… Οι κολλητοί, έβρισκαν διάφορες ευκαιρίες για να περάσουν από εκεί… Ο Ε πήγαινε δήθεν για εφημερίδα τσιγάρα και δουλειές, η Μ, θα μάζευε τα κουτσούβελα από τα φροντιστήρια (και θα κάπνιζε μισό πακέτο τσιγάρα κρυφά από το σύζυγο- αυτόν δεν τον είχα δει σχεδόν ποτέ, σαν να μην υπήρξε), οι Κ. και Τ. ήταν σαν και μένα αλλά με λιγότερες επαγγελματικές υποχρεώσεις, κι έτσι περνούσαν συχνά από εκεί… Με λίγα λόγια οποιαδήποτε ώρα της ημέρας πήγαινες στις Αργίες και μετά τις 17:00 στις καθημερινές, όλο και κάποιον θα έβρισκες να πιεις έναν καφέ, μπύρα ή κρασί, να ψιλοτσιμπήσεις και κάτι, να συζητήσεις με αγνώστους για διάφορα θέματα ή αν βαριόσουν πολύ, να παίξεις κάποιο από τα επιτραπέζια που διέθετε το κατάστημα.
Η Κ. που έμενε στην πολυκατοικία μου, από ένα απλό γεια που ρίχναμε στο κλιμακοστάσιο αρχικώς, στο τέλος όποτε με έβλεπε εκεί θρονιαζόταν με τις ώρες… Είχε μια σχέση με κάποιον από το Αμαρούσιο, τον οποίον ούτε μια φορά δεν συνάντησα. Κάποιοι εργαζόμενοι στις γύρω επιχειρήσεις επίσης, με συχνότερους μια παρέα από καθηγητές του γειτνιάζοντος συνοικιακού φροντιστηρίου ξένων γλωσσών. Από αυτές μια κοπέλα από το Βέλγιο η Μαρτίν που δίδασκε εκεί Γαλλικά, είχε γίνει ισότιμο μέλος της παρέας και επίτιμος πρόεδρος των «γραφείων». Με αυτά και με αυτά, γέμιζε πλούσια η καθημερινότητά μας από συναναστροφές, παρέες και γέλια προσθέτοντας στον καμβά πίνακα ένα έντονο γαλάζιο ή τουρκουάζ…
Πόσες διακοπές καλοκαιρινές σε νησιά δεν είχαν κλείσει στα «γραφεία»… Ακόμη και κάποιοι ξέμπαρκοι είχαν βρει παρέα για κάποιο νησί, στο παραπέντε εκεί… Ο Θ. με την αδερφή του και δύο άσχετους τον Τ. και την Χ. είχαν βρεθεί εκεί τυχαία αρχές Αυγούστου και αν και δεν είχαν κανένα πλάνο, ήρθαν όλοι μαζί και μας βρήκαν στην Αστυπάλαια που ήμουν με την Μ. σε μια απέλπιδα τελευταία προσπάθεια να μην πάρουμε ο καθένας το δρόμο του και που τελικά τον πήραμε…
Τα χρόνια πέρασαν κάπως και χρειάστηκε να φύγω από την Αθήνα για μεγάλα χρονικά διαστήματα, κυρίως για επιμορφώσεις και training on the job στο εξωτερικό. Εκείνο το κρίσιμο εξάμηνο του 99, ο κόσμος άλλαξε άρδην λες και προηγουμένως ισορροπούσε σε σχοινί του τρόμου ενώ εμένα μου φαινόταν ακλόνητα σταθερός… Μια σχέση που είχα με την Π. και ελάμβανα λείαν σοβαρά με αποχαιρέτησε προς πιο εύκρατους και υπήνεμους λιμένες, κάποιοι φίλοι εξ επαρχίας αποφάσισαν να τα μαζέψουν και να φύγουν ενώ κάποιοι γείτονες ενυμφεύθησαν και μετακόμισαν προς ΒΠ συμπεριλαμβανομένης και της Κ στη πολυκατοικία μου. Το χειρότερο από όλα ο ιδιοκτήτης των «γραφείων» πέρασε μια σοβαρή περιπέτεια υγείας και έβγαλε στο κλαρί την επιχείρηση. Θαρρείς και όλοι αυτοί περίμεναν εμένα να λείψω για λίγο για να αλλάξουν την τράπουλα και να μεταβάλλουν άρδην την ανθρωπογεωγραφία της γειτονιάς. Γύρισα σε μια άλλη πρακτικά Αθήνα και σε ένα άλλο Παγκράτι και η καθημερινότητά μου υποβαθμίστηκε ακαριαία. Κοιτούσα τους τέσσερις τοίχους του διαμερίσματος και ήμουν σαν χαμένος… Δεν υπήρχε κανείς διαθέσιμος για καφέ, άραγμα ή έστω κουβεντούλα… Η μόνη εγκάρδια αγκαλιά που εισέπραξα ήταν αυτή της Μαρτίν, που με αποσκευές με χαιρέτησε με δάκρυα καθώς έφευγε για πάντα στο Βέλγιο… μου φάνηκε ένα σαρκαστικό κλείσιμο του ματιού από το παρελθόν μου… Σύντομα μετακόμισα και εγώ αφήνοντας την εκεί γειτονιά για την επόμενη…
Τα «γραφεία» έκλεισαν οριστικά για να δώσουν τη θέση τους σε ένα απίθανα κακόγουστο μαγαζί εσωρούχων και τρίτης ποιότητας νυχτικών. Δεν ξαναήρθαν ποτέ στη ζωή μας ούτε με άλλο όνομα ή χαρακτήρα και θαρρώ συνέβαλαν σημαντικά στην αύξηση της μοναξιάς του καθενός μας που πέρασε από εκεί… Με πολλούς από τους τότε «κολλητούς» και «κολλητές» δεν ξαναβρεθήκαμε… Όσους συναντώ σε λογής, λογής reunion και βρω την ευκαιρία να συζητήσω μαζί τους το μόνο θέμα που θίγουμε είναι οι τότε ημέρες μας των «γραφείων»… Για εμένα ήταν και τα τελευταία ξέγνοιαστα χρόνια καθώς μετά η ζωή με συμπαρέσυρε σε άλλους τόπους με άγχος τρέξιμο και όλα αυτά τα συμπαρομαρτούντα που αποδίδουν ένα γκρίζο στον ουρανό του καθενός μας…
Στιγμές σκέφτομαι πως όλα ετούτα τα χρόνια που πέρασαν βρέθηκαν άνθρωποι στον περίγυρό μου που πέρασαν απαρατήρητοι… έλαμψαν με την σιωπή τους μα ήταν παρόντες στα δικά μου τότε δρώμενα… Δεν τράβηξαν ούτε θάμπωσαν τη ματιά μου ώστε να τα παρατηρήσω… Μα ήταν πάντα εκεί…
Σήμερα οι περισσότεροι είναι χαμένοι στα δικά τους τώρα… και εγώ επίσης… μα μερικές φορές σκέφτομαι πως ίσως οι δρόμοι μας να μην συναντήθηκαν τυχαία… έτυχε να μας φυλούν οι ίδιοι Άγγελοι ή ήμασταν εμείς οι ίδιοι… Αποτελέσαμε ο καθένας για τον άλλον τον «περίγυρο»… που δεν έδεσε ούτε έφτιαξε χρώμα… δεν κάρπισε φιλίες ζήλιες, έριδες…
Καμιά φορά πέφτουν στα χέρια μου ξεθωριασμένα χαρτάκια με τηλέφωνα… Συνήθως τα ονόματα δεν μου λεν τίποτε όταν είναι ιδιαίτερα κοινότυπα… άλλωστε θυμάμαι μόνο πρόσωπα, φώς από τα πρόσωπα, ουρανούς που είναι εγκλεισμένοι μέσα σε βλέμματα και ζεστασιά χαμογέλιων… Κάποια ονόματα χτυπητά, καταφέρνουν να μου φέρουν στη μνήμη τα πρόσωπα τα οποία αχνοφαίνονται σαν καπνός στο σκοτάδι… Δόμνα, Μάρθα…. Πάντα κάπου κάτι που δεν ευόδωσε… όψεις προσώπων αέρινες οπτασίες στο μισοσκόταδο… Ο καπνός της που οσμιζόμουν και λιγωνόμουν καθώς μιλούσαμε τετ α τετ μα από διακριτική αμηχανία τελείωσε εκεί… και μου έμεινε το χαρτάκι με τον αριθμό τηλεφώνου…
Για κάποιες και κάποιους αναρωτιέμαι. Που να είναι τώρα? Περιστασιακά συναντώ πρόσωπα σε events κυρίως από τα φοιτητικά χρόνια (μια μικρούλα γειτονίτσα είμαστε…) και είτε σκάμε ένα αμήχανο μειδίαμα είτε αποφεύγουμε να ανταποδώσουμε γνωριμία… Άλλες φορές συναντώ σε λεωφορεία ή μετρό φατσούλες που μου ήταν πολύ κολλητές… απρόσωπες και σκυθρωπές ως επί το πλείστον…
Πόσο θα ήθελα κάποτε να κάνω ένα πάρτι και όλοι αυτοί να είναι καλεσμένοι… εγώ απλώς να περάσω και με ένα απλό νεύμα να τους χαιρετίσω… Τις ψυχές που με άγγιξαν να τις χαϊδέψω στα μαλλιά...
...Κι ύστερα αμέσως να εξαφανιστώ… να μείνουν εκεί για ώρες και να συζητούν… και εγώ να τους βλέπω από κάπου και να τους χαζεύω… να λεν ο ένας στον άλλον «κλείσε τα μάτια σου» « Εδώ είμαι» και να γνωριστούν από την αρχή…
...Άραγε αν είχαμε δεύτερη ευκαιρία θα ήμασταν καλύτεροι? Ή θα εκλύαμε τα ίδια πάθη? Τις ίδιες ανωριμότητες και τα ίδια λάθη?
... Βρέθηκα προσφάτως και για μία εβδομάδα σε ένα μοναχικό ταξίδι, στο οποίο δεν οδηγούσα εγώ (πράγμα ιδιαίτερα σπάνιο) με αποτέλεσμα να έχω όλη την άνεση να χαζέυω τα τοπία και τις εναλλαγές του ανάγλυφου, όπως αυτές φαίνονται από τα Λεωφορεία των ΚΤΕΛ... Από το 1987 που ξεκίνησα σαν φοιτητής να ταξιδεύω ελάχιστα έχουν αλλάξει σε αυτόν τον τομέα, ίσως μόνο ο στόλος των λεωφορείων, που σήμερα εδώ είναι αυτός που είχαν στην Ευρώπη τότε...
...Η Ελληνική επαρχία μέσα στη μιζέρια και στην φθηνιάρικη κακογουστιά ακολουθεί ασθμαίνοντας την ασχήμια του λεκανοπεδίου... μόνο οι οικισμοί που έχουν χαρακτηριστεί σαν παραδοσιακοί αξίζουν μια θέση στον οπτικό σου ορίζοντα...
...Οι είσοδοι των πόλεων είναι φορτωμένες με αυθαίρετες κατασκευές και προθήκες επιχειρήσεων που πρσφέρουν λογής λογής προϊόντα. Τροχοβίλες, αμαξώματα, καροσερί, πλακίδια μπάνιου, Γερανοί, προκάτ, ελενίτ, Οικοδομικά υλικά, είδη υγιεινής, κουφώματα αλουμινίου, ζαντολάστιχα, φανοποιεία και πάσης φύσεως μικρά (και μεγάλα) παραμάγαζα που ταϊζουν τους ιδιοκτήτες τους εις πείσμα μιας καθόλα αδιάφορης και ράθυμης κεντρικής πολιτείας. Αυτό που πάντα μου έκανε εντύπωση είναι οι ρεκλάμες που σε ατενίζουν από τις άκρες του δρόμου με τα συχνά ασήμαντα επώνυμα (όπως όλων εμάς των μη διάσημων) να καταλαμβάνουν όλο το μήκος μιας απίστευτα τεράστιας ταμπέλας ικανής προς ανάγνωση κι από έναν μύωπα σαν και μένα που εις πείσμα όλων αγνοώ να φοράω γυαλιά. Φρένα Μπαντζακούρας, Γερανοί Τσιμπούρας, Γυψοσανίδες Μπουρονίκος κοκ. Ακόμη θυμάμαι και τον Μέρτικα να πωλεί λυόμενα στα Μέγαρα και κάθε φορά που περνώ να μου θυμίζει (σε παράφωνο τόνο) το γνωστό άσμα του Ζαμπέτα.
... Μια ασθμαίνουσα ομάδα της κοινωνίας μας που δεν είχε ούτε φόντα για σπουδές, ούτε "βύσμα" για να κάααθεται στο Δημόσιο, αγωνιά προς τον επιούσιο, εις βάρος όλων και εις πείσμα όλων. Η πολιτεία στο γνωστό σκοπό, "No fee no win" ενδιαφέρεται και ενσκήπτει πάνω τους μόνο για να τα αρπάξει και μετά να κάνει τον κινέζο διακριτικά...
...Σε ένα "κόμβο" που δεν πήγαινε τίποτε, και θα ξημερωνόμουν στο ύπαιθρο το ΚΤΕΛ δεν μου έκανε την τιμή να περάσει αν και το δρομολόγιο και προγραμματισμένο ήταν και "σίγουρο" τουτέστιν οικονομικό... κάτι θα τους έτυχε όμως τους ανθρώπους και έμεινα κάγκελο στον "κόμβο" να σκοτεινιάζει και να ρίχνει χιονόνερο... Κλασσικά εικονογραφημένα στο καφενείο (που ευτυχώς βρήκα ανοικτό) και τηλεφωνάκι σε ταξί τοπικό και αγκαζέ... Με εξυπηρέτησε το παληκάρι, γιατί πήγαινε και κάτι αλλοδαπές κάπου που ούτε να ρωτήσω είχα όρεξη, ούτε ομιλητικοί ήταν το τρίο οδηγός -καλλιτέχνιδες. Βρέθηκα σε κάποιο ξενοδοχείο (το καλύτερο της περιοχής)που οι τοίχοι ήταν τόσο λεπτοί που και να μην ήθελα άκουγα τα προσωπικά του γείτονα που είχε μάλλον αϋπνίες και την νύχτα έπαιζε με το κινητό του λαγούτο στα νεύρα μου. Πρέπει δε να είχε και πρόβλημα ακοής γιατί το "ΝΑΙ! ΕΛΑ ΡΕ Μ...ΚΑ" που προσφωνούσε το φίλο του ακουόταν έως τη ρεσεψιόν...
...Γύρισα με ΚΤΕΛ νύχτα και αργά όπου απήλαυσα ένα φοβερό χάραμα στο Λεκανοπέδιο με τα φωτάκια των διυλιστηρίων να ντύνουν τον ραφ ουρανό στολίδια... Ένα C130 "έπιανε" τον κυρίως στα ΄Μέγαρα για να φορτώσει αλεξιπτωτιστές και να με γυρίσει πίσω στα χρόνια της Θητείας που στην εποχή μου υπηρέτησα 2 ακριβώς έτη και μακράν της Αττικής γης που ήταν τα συμφέροντά μου...
... Την επόμενη που θα μείνω χωρίς αυτοκίνητο, λέω να νοικιάσω έναν ταρίφα να με κάνει τις διαδρομές και μες τη χλίδα γιατί δυστυχώς εκεί που παγαίνω δεν έχει το αγαπημένο μου μέσον που είναι το τραίνο...
