Στιγμές σκέφτομαι πως όλα ετούτα τα χρόνια που πέρασαν βρέθηκαν άνθρωποι στον περίγυρό μου που πέρασαν απαρατήρητοι… έλαμψαν με την σιωπή τους μα ήταν παρόντες στα δικά μου τότε δρώμενα… Δεν τράβηξαν ούτε θάμπωσαν τη ματιά μου ώστε να τα παρατηρήσω… Μα ήταν πάντα εκεί…
Σήμερα οι περισσότεροι είναι χαμένοι στα δικά τους τώρα… και εγώ επίσης… μα μερικές φορές σκέφτομαι πως ίσως οι δρόμοι μας να μην συναντήθηκαν τυχαία… έτυχε να μας φυλούν οι ίδιοι Άγγελοι ή ήμασταν εμείς οι ίδιοι… Αποτελέσαμε ο καθένας για τον άλλον τον «περίγυρο»… που δεν έδεσε ούτε έφτιαξε χρώμα… δεν κάρπισε φιλίες ζήλιες, έριδες…
Καμιά φορά πέφτουν στα χέρια μου ξεθωριασμένα χαρτάκια με τηλέφωνα… Συνήθως τα ονόματα δεν μου λεν τίποτε όταν είναι ιδιαίτερα κοινότυπα… άλλωστε θυμάμαι μόνο πρόσωπα, φώς από τα πρόσωπα, ουρανούς που είναι εγκλεισμένοι μέσα σε βλέμματα και ζεστασιά χαμογέλιων… Κάποια ονόματα χτυπητά, καταφέρνουν να μου φέρουν στη μνήμη τα πρόσωπα τα οποία αχνοφαίνονται σαν καπνός στο σκοτάδι… Δόμνα, Μάρθα…. Πάντα κάπου κάτι που δεν ευόδωσε… όψεις προσώπων αέρινες οπτασίες στο μισοσκόταδο… Ο καπνός της που οσμιζόμουν και λιγωνόμουν καθώς μιλούσαμε τετ α τετ μα από διακριτική αμηχανία τελείωσε εκεί… και μου έμεινε το χαρτάκι με τον αριθμό τηλεφώνου…
Για κάποιες και κάποιους αναρωτιέμαι. Που να είναι τώρα? Περιστασιακά συναντώ πρόσωπα σε events κυρίως από τα φοιτητικά χρόνια (μια μικρούλα γειτονίτσα είμαστε…) και είτε σκάμε ένα αμήχανο μειδίαμα είτε αποφεύγουμε να ανταποδώσουμε γνωριμία… Άλλες φορές συναντώ σε λεωφορεία ή μετρό φατσούλες που μου ήταν πολύ κολλητές… απρόσωπες και σκυθρωπές ως επί το πλείστον…
Πόσο θα ήθελα κάποτε να κάνω ένα πάρτι και όλοι αυτοί να είναι καλεσμένοι… εγώ απλώς να περάσω και με ένα απλό νεύμα να τους χαιρετίσω… Τις ψυχές που με άγγιξαν να τις χαϊδέψω στα μαλλιά...
...Κι ύστερα αμέσως να εξαφανιστώ… να μείνουν εκεί για ώρες και να συζητούν… και εγώ να τους βλέπω από κάπου και να τους χαζεύω… να λεν ο ένας στον άλλον «κλείσε τα μάτια σου» « Εδώ είμαι» και να γνωριστούν από την αρχή…
...Άραγε αν είχαμε δεύτερη ευκαιρία θα ήμασταν καλύτεροι? Ή θα εκλύαμε τα ίδια πάθη? Τις ίδιες ανωριμότητες και τα ίδια λάθη?
15 σχόλια:
νομιζω πως αν ειχαμε μια δευτερη ευκαιρια,θα γινοταν ακριβως το ιδιο.
εχω δει τυχαια παλιους συμμαθητες/τριε απο το Λυκειο στο δρομο κ στο μετρο..
δειχνουν ολοι πολυ πιο μεγαλοι απο μενα :-)))) μου φαινεται πολυ περιεργο...
κ ειναι αλλοι ανθρωποι απ αυτους που ητανε τοτε.Φιλοι εκεινης της εποχης κ τωρα αναρρωτιεμαι τι κοινο ειχα εγω μαζι τους.
τελος πα.,τι μου θυμησες τωρα...
δε μπορω να κοιταω πισω.
εινια μονο'σβηστα κερακια που καπνιζουν' (καβαφης)
θελω να κοιταω μπροστα οριζοντα κ αν ειναι δυνατον να μη χανω κ το παρον
Πιστεύω πως δεν θα είμαστε καλύτεροι αλλά ούτε χειρότεροι. Αν είχαμε μια δεύτερη ευκαιρία θα ελκύαμε διαφορετικά πάθη, θα κάναμε διαφορετικά λάθη & ανωριμότητες...
Θα ήμασταν διαφορετικοί.
me, συμφωνώ σε ότι άπτεται των σχέσεων του παρελθόντος... Για ανθρώπους όμως που συναναστράφηκες θα ήθελες να τους δείξεις κάποιο καλύτερο εγώ σου? εγώ πάντως θα ήθελα... Βέβαια όπως λέει κι ο ποιητής "όσο κι αν το κυνηγάς δεύτερη φορά δεν έχει..."
dreamon, ναι θα ήμασταν διαφορετικοί ως προς τα εξωτερικά χαρακτηριστικά... πιο προσεκτικοί όμως? αν είχαμε δεύτερη ευκαιρία?
Με την δευτερη ευκαιρια ισως νιωθαμε λιγοτερο αγχος, λιγοτερες ανασφαλειες, τιποτα παραπανω. Το πως συμπεριφερεται ο καθενας ειναι μεσα στο DNA του. Αυτο που βλεπεις εναν παλιο γνωστο που πριν καποια χρονια μπορει να ησασταν κολλητοι και ντρεπεται ο ενας να χαιρετησει τον αλλον ειναι γεγονος αλλα με εκνευριζει αφανταστα!! Συνανταω παλιους συμμαθητες και συμμαθητριες και αν δεν χαιρετησω εγω δεν υπαρχει περιπτωση να το κανουν εκεινοι!
Πολλες μαυρες πετρες Νικιπλε.
Καμια επαφη.
το προβλημα με τους ανθρωπους nikiplos ειναι οτι αν σε σκεφτουν με ορισμενο τροπο,αυτος ο τροπος δεν αλλαζει ποτε.
πχ οπως οι γονεις μας,που ειμαστε γι αυτους παντα 5 χρονων.Αν καποιος σε θεωρησει πχ κακο ανθρωπο κ να επιστρεψεις κ να προσπαθησεις να τον πεισεις τ αντιθετα,δε θα καταφερεις τιποτα.
so,αστο καλυτερα
αγαπημένε Nikiple, παρόμοιες σκέψεις με απασχολούν κι εμένα κατά καιρούς (όπως μπορεί να έχεις διαπιστώσει και σε πρόσφατη ανάρτησή μου)... Δεν ξέρω αν τα πράγματα θα ήταν τα ίδια σε μια δεύτερη ευκαιρία. Μπορεί ναι, ίσως και όχι... Κυρίως όμως με απασχολούν αυτοί οι άνθρωποι που δεν κατάλαβα πως χάθηκαν. Μάλλον επειδή ξεχαστήκαμε, γιατί αδιαφορήσαμε να ζήσουμε έστω και κάτι "λίγο" μαζί; Ίσως να ήμασταν απασχολημένοι με άλλους ανθρώπους και ασχολίες; Ποιός ξέρει... Πάντως κι εμένα μου λείπουν συχνά... Εύχομαι να είναι καλά. Κι εσύ που τους σκέφτεσαι με αγάπη...
Καλημερα σου ..
Πληγώνει πολύ αυτό το θέμα.. Ανθρωποι που αγαπήσαμε αλλά χάθηκαν απο τη ζωή μας..
Και τι δυσάρεστο..ο χρόνος που περνά απο πάνω μας και αφήνει τα σημάδια του .. όχι τοσο στην εμφάνιση όσο στην ψυχή..
Εγραψες οτι όποτε τους συναντας ειναι μορφες "απρόσωπες και σκυθρωπές ως επί το πλείστον…" Τα αγχη της καθημερινότητας δεν μένουν μακρυά δυστυχώς..
Μακάρι να ξέραμε οτι όλα ειναι τελείως προσωρινά σε αυτή τη ζωή..
Καλημέρα!!!
eximnos... το έθεσες σωστά... πολλές μαύρες πέτρες... και εμένα εκεί είναι που μου τίθεται με ερωτηματικό τρόπο... Άνθρωποι που κάποτε τρώγαμε στο ίδιο σπίτι, τώρα ντρέπομαι ή διστάζω για έναν ανεξερεύνητο λόγο να τους πάρω τηλέφωνο...
me, για να σε θεωρήσει κάποιος κακό πρέπει ή να είναι κακοπροαίρετος ή να είναι απερίσκεπτος και να λάβει λάθος μηνύματα και συκοφαντίες αναπόδεικτα ή τέλος να είσαι πράγματι κακός άνθρωπος... Επειδή είμαι της Σωκρατικής αντίληψης, ότι κανείς δεν είναι κακός με τη θέλησή του, νομίζω ότι σε εμένα αν είχα δεύτερη ευκαιρία θα πρόσεχα λίγο σημειολογικά στη συμπεριφορά μου πράγματα... ξέρω δεν θα άλλαζα πολλά γιατί η ζωή είναι αυτή που σε αλλάζει... Θα άλλαζα όμως τη δική μου σενενοχή σε αυτό το χάσιμο... Όσον αφορά τους γονείς τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά, και συμφωνώ μαζί σου...
Ξανθίππη, καμιά φορά η ζωή η ίδια μας χωρίζει από έναν περίγυρο... είναι τόσο δυνατές μα ταυτόχρονα τόσο εύθραυστες οι φιλίες... Οι περισσότεροι δικοί μου συνομήλικοι, είναι γονείς και τρέχουν το δικό τους σταυρό μαρτυρίου, μα δεν χαθήκαμε εξαιτίας αυτού... Με τις δουλειές αρχίσαμε "να μην έχουμε χρόνο" και μετά μόνο στα reunions (τα στενά μεταξύ φίλων) σε γάμους και βαφτίσια... και όλο αυτό το πράγμα μαζί με το timing που κατεδαφίζει τις παρέες και (στους νεότερους) και τις σχέσεις...
Σαφώς και τους σκέφτομαι με αγάπη... είναι το δικό μου τότε... προσπαθώ να αποφύγω την εγωιστική δικαίωση του δικού μου τώρα κι έτσι αναγνωρίζω και ως σημαντική τη δική μου ευθύνη... Πάντα με αγάπη... Σε ευχαριστώ και να είσαι καλά και εσύ...
Roadartist, ακόμη και στην εμφάνιση ο χρόνος αφήνει τα σημάδια του, αλλά εκείνα της ψυχής είναι τα χειρότερα γιατί μας αδειάζουν τη ζωτικότητα και μαραίνουν κάθε μας ενθουσιασμό... Έχω μια αρχή πλέον που τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να τηρώ απαραβίαστα... κάθε χρόνος που βάζω στην πλάτη μου υποχρεωτικά να αφήνει εμπειρία, βιβλία που διάβασα, έργα που είδα και ταξείδια που πήγα... Αν δεν έχει μου φαίνεται άδειος... κάτι σαν να τον έχασα ένα πράμα...
πολύ καλά κάνεις .. προσπαθώ και εγω το ιδιο να κανω :)
Μεχρι που το 24ωρο φανταζει λιγο καποιες φορες..
Φιλια πολλα, καλημερα σου!
καλησπέρα!
Κι εγώ ανακαλύπτω ξεχασμένα χαρτάκια, ραβασάκια, γράμματα... έχω όμως καλή μνήμη και το παζλ δεν αργεί να σχηματιστεί...
Όπως (στο έχω ξαναπεί άραγε;) ΔΕΝ μετανιώνω για αυτά που θα μπορούσαν να έχουν συμβεί...
Τι σημασία έχει;
Πέρασε η ημερομηνία λήξης τους...
Εμένα μία σειρά γεγονότων καθόρισε την πορεία μου, αυτό νομίζω πως συνέβη σε όλους τους ανθρώπους...
Που θα βρισκόμουν τώρα άραγε;
Ίσως να ήμουν καλύτερα - ίσως όμως και να είχα σκοτωθεί σε ένα αεροπλάνο, ίσως να είχα ένα διαζύγιο στην πλάτη-ίσως-ίσως...
Ζήτω το παρόν και μόνο το παρόν.
Είπε ο μετεωρίτης
και άναψε ένα ακόμα τσιγάρο!
Μετεωρίτη, πάντα δικαιώνουμε το παρόν... αλλά πίσω δεν κοιτάμε για να μετανιώσουμε... κοιτάμε σαν να ξαναβλέπουμε μια ταινία που έχουμε ήδη δει, και θέλουμε να ανακαλύψουμε τα μηνύματα και λεπτομέρειες που μας διέφυγαν...
Δεν ξέρω τελικά αν η δεύτερη ευκαιρία θα μας έκανε "καλύτερους" και το "καλύτερους" είναι πολύ σχετικό.
Όλοι λίγο πολύ βιώνουμε κάπως έτσι το παρελθόν, τους ανθρώπους στους οποίους ακουμπήσαμε και μας άγγιξαν αλλά τώρα δεν μοιραζόμαστε την ίδια καθημερινότητα. Ξέρεις πόσους και πόσες έχω χάσει; Άλλες απο χαζοπαρεξήγηση, άλλους μέσα απο διαφορετικές πορείες. Κάθε απώλεια, μετρά, κάθε απώλεια στοιχίζει γιατί τελικά είμαστε οι άνθρωποι που αφήσαμε να μπουν στη ζωή μας!Είμαστε ενα παζλ εικόνων, προσώπων, φωνών, τραγουδιών που κάποτε είδαμε και ήχησαν κοντά μας.Ξέρεις πόσοι ανάγκη έχω τώρα με όσα περνώ να απλώσω το χέρι και να τραβήξω απο εκεί έξω παλιά αγαπημένα πρόσωπα. Τελικά όμως δεν το κάνω, τελικά ο εγωισμός μπαίνει μπροστά και λες "Μα αυτή/αυτός είναι αλλού τώρα, τι σχέση έχω εγώ." Πάντα μένει στη μνήμη μου η ταινία "Ημερολόγια Μοτοσικλέτας" με τον Τσε και το φίλο του. Λεει πως οι ζωές τους ήταν κάποτε δυο παράλληλες γραμμές. Ίσως αυτό να είμαστε,μια γραμμούλα που συναντά κάποια άλλη για ένα διάστημα,όσο υπάρχει ένα σημείο αναφοράς, όσο κανείς μας δε θέλει τη μοναξιά...
Δημοσίευση σχολίου