...Αφήνω κάποια πράγματα που για πολλούς είναι στόχος-σιγουριά, για να ξαναμπώ σε προχωρημένη κάπως ηλικία σε περιπέτειες. Αναχωρώ για το Παρίσι, όπου θα προσπαθήσω να μάθω κάποια πράγματα και να εξελίξω τον εαυτό μου… Δεν ξέρω αν αυτά που θα μάθω θα τα «θέλει» η «πιάτσα» και αυτό αποτελεί από μόνο του ρίσκο… μπορεί και όχι… Εκείνο που είναι σίγουρο όμως είναι ότι αυτό αποτελεί τον μόνο τρόπο να δώσω την ευκαιρία στον εαυτό μου να μάθω κάτι, να εξελιχθώ και να πάω μπροστά. Όλες οι άλλες διαδικασίες στην Ελλάδα δεν αφορούν εμένα, αλλά μόνο κάτι πολύ προστατευμένους και βολεμένους καλά, οι οποίοι φυσικά δεν το εκμεταλλεύονται. Να μάθεις κάτι στην Ελλάδα και να προωθηθείς είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο… Το βέβαιο είναι ότι εδώ ότι μέχρι σήμερα έχουμε μάθει το έχουμε μάθει μόνοι μας… Είμαστε όλοι μας τραγικά αυτοδίδακτοι που λέει και ο ποιητής… Όταν είσαι αυτοδίδακτος δεν μπορείς να πας πέρα από το επίπεδο της χρυσής μετριότητας… Για να πας πέρα από αυτό πρέπει να πατήσεις σε πλάτες άλλων. Στην επιστήμη αυτό αποτελεί αναγκαιότητα… Αρκετοί συνάδελφοι στο εξωτερικό (φυσικά όχι όλοι) πατούν σε πλάτες γιγάντων. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι μόνο οι ομάδες πάνε μπροστά και καταφέρνουν πράγματα… Εδώ στην Ελλάδα είχα την τύχη να εργαστώ με ονομαστές ομάδες, οι οποίες όμως στην ουσία δεν ήταν ομάδες… Δεν ξέρω αν αφήνω μια λαμπρή καριέρα και δεν θέλω να αποθαρρύνω τους νεότερους… Τα 15 χρόνια σκληρής, επίπονης και με μεγάλο προσωπικό κόστος εργασίας μου απέδειξαν (σε μένα τουλάχιστον) ότι όλα ετούτα δεν είναι παρά χάρτινοι πύργοι… καριέρα είναι μόνο ότι έχουμε χτίσει μόνοι μας και με τον δικό μας πόνο και ιδρώτα και συνήθως (αυτό συμβαίνει παντού) αναγνωρίζεται ένα μικρό ποσοστό της… Αυτό το δικό μας κανείς δεν μπορεί να μας το πάρει… δεν αγοράζεται ούτε πωλείται…
Κάποιοι θα πουν ότι είναι προσωπικές φιλοδοξίες, μα πλέον ούτε σαν τέτοιες τις αισθάνομαι… Δεν έχω διάθεση να αποδείξω τίποτε σε κανέναν πόσο μάλλον εδώ στην Ελλάδα που οι τίτλοι είναι αμφισβητήσιμοι και συχνά δοτοί… Η μόνη διάθεση που έχω είναι να ξεκαθαρίσω μέσα μου όλα αυτά που συγκεχυμένα όλα αυτά τα χρόνια έχω συγκεντρώσει ατάκτως ερριμμένα στο νου μου… Δεν ξέρω αν πάω μπροστά… Δεν υπάρχει κανόνας να στο διασφαλίσει αυτό αν δε είσαι δεκτικός και διατεθειμένος να αλλάξεις. Ούτε και εκεί έξω περιμένουν εσένα για να καζαντίσουν… Το βλέπω μάλλον σαν μια απέλπιδα απόπειρα να αποτελματωθώ και να αλλάξω εγώ ο ίδιος με την ελπίδα αυτό να γίνει προς το καλύτερο… Ξέρω ότι κάποιοι άνθρωποι εδώ ίσως πονέσουν που θα λείψω για ένα χρόνο και θα γίνω φτωχότερος οικονομικά αλλά αν δεν μπορούν να κατανοήσουν αυτά που νιώθω τότε ίσως είμαστε επιφανειακά συνδεδεμένοι…
...Ξέρω ότι φαίνεται κάπως εγωιστικό αυτό αλλά αν ένας δικός μου άνθρωπος ζητούσε να φύγει για έναν χρόνο θα τον υποστήριζα πάρα πολύ… Μέχρι και θα πήγαινα μαζί του αν είχε ανάγκη ψυχολογικής στήριξης, και πιστέψτε με θα το έκανα πραγματικά, δίνοντας και στον εαυτό μου μια ευκαιρία να πάω μπροστά… Δεν ξέρω που θα βγάλουν όλα αυτά και είναι σκέψεις που πραγματικά με στοιχειώνουν… Τι θα φέρει το αύριο κανείς δεν το γνωρίζει… Το βέβαιο είναι ότι θα είναι μια άλλη ημέρα διαφορετική… αν είναι καλύτερη ή χειρότερη δεν μπορώ να το εγγυηθώ αυτό ούτε στον εαυτό μου…
Κάποτε στην μπελ επόκ του 60 ο Ξενάκης είχε έρθει με τη σύζυγό του στη Μύκονο. Νοίκιασαν ένα κανώ και πήγαν βαρκάδα… Στο δρόμο η γυναίκα του συνειδητοποίησε πως ο Γιάννης απομακρυνόταν επικίνδυνα από το νησί για μια απέναντι μακρινή στεριά. Στη μέση της διαδρομής τα πράγματα είχαν δυσκολέψει… Η γυναίκα του ρώτησε αν κινδυνεύει η ζωή τους… « Αυτό δεν μπορώ να στο εγγυηθώ… Ειδικά αν δεν κωπηλατείς…» της απάντησε…
ΥΓ. Ούτε κατά διάνοια δεν θα σύγκρινα τον εαυτό μου με τον Γίγαντα αυτόν της παγκόσμιας μουσικής. Απλά ανέφερα το γεγονός για το πως ένας τόσο σπουδαίος άνθρωπος ρισκάρισε τη ζωή του ακόμη και για μια «βόλτα»…
20 σχόλια:
Να ρισκάρεις. Να ρισκάρεις και να ονειρευεσαι.
Η ζωή είναι ταξίδι. Καλύτερα φτερό στον άνεμο παρά κολλημένος στη λάσπη του βάλτου.
Κι αν πας εκεί που υποψιάζομαι τότε σίγουρα έχεις κάνει την καλύτερη επιλογή.
Καλή συνέχεια!
El, να είσαι καλά... Ναι εκεί που υποψιάζεσαι πάω, όπου και εσύ πέρασες... Δεν πετάω στα σύννεφα... πάω με σκεπτικισμό και την ελπίδα να φανώ δυνατός...
άντε και να μάθω και κάνα γαλλικό που τα γαλλικά μου είναι απαίσια (επιοικώς) :):):)
Να είσαι καλά!!!!
Όταν πήγα εκεί δεν ήξερα γρι γαλλικά. Και αυτό ήταν και ο μοναδικός μου φόβος. Εκεί μέσα όμως θα μάθεις πολλά. Και όχι μόνο γαλλικά.
Είμαι πολύ περήφανη που σιγά σιγά κι άλλοι έλληνες περνάνε απο κει.
Αν χρειαστείς οτιδήποτε και μπορώ να βοηθήσω πες μου!
Όταν αγαπάς κάποιον, πρέπει
να θέλεις να ΕΙΝΑΙ όλα αυτά
που μπορεί και θέλει να ΕΙΝΑΙ!!!
Και φυσικά να τον ενθαρρύνεις
προς αυτήν την κατεύθυνση!!
Όσο ζούμε μαθαίνουμε και
εξελισόμεθα!!
Μεγάλη η απόφασή σου,εκμεταλεύσου
όμως την ευκαιρία που σου δίνεται
αφού μπορείς!!
Πιστεύω θα το καταλάβουν και οι
γύρω σου.. ίσως θέλουν το
χρόνο τους!!
Καλή τύχη***
Μόλις είδα τη ταινία "Meet the Robinsons" όπου πραγματεύεται τη ζωή ενός μικρού ορφανού παιδιού που ονειρεύεται να γίνει εφευρέτης. Συχνά όμως τα πειράματα του και οι κατασκευές του είχαν παταγώδη αποτυχία. Μια φράση όμως έλεγε πάντα: "Keep moving forward!"
El, σε ευχαριστώ και πάλι... μου δίνεις πράγματι κουράγιο...
Μαργαρίτα, τα λόγια σου είναι μεγάλη παρηγοριά για μένα... Όντως αυτό πιστεύω... να καταλάβουν κάποιοι έστω και λίγο και να με βοηθήσουν κάπως, συναισθηματικά μιλάω... όπως και νάχει όπως προείπα η απόφαση είναι πλέον ειλημμένη και όψομεν...
Σε ευχαριστώ! :)
Dreamon, δεν έχω τέτοια όνειρα πλέον, εγώ τουλάχιστον... ίσως μόνο το να είμαι μέλος ομάδας που δεν θα νιώθω ως λαθρεπιβάτης αλλά νόμιμος συνταξιδιώτης...
Συφωνώ με τη φράση... πιο καλά μου αρέσει όμως αυτή που έχεις τίτλο... Dream on... ή αν θέλεις την τελευταία δεκαετία την έχω αλλάξει σε keep your dreams on, και μην αφήνεις κανέναν να στα χαλάσει... (τα όνειρά σου τουλάχιστον...)
Να είσαι καλά
nikiple,
έχουμε πραγματικά πολύ καιρό να τα πούμε. Πάντως μόνο τα καλύτερα μπορώ να πω για την πορεία του blog σου.
Οι ενδοιασμοί και οι αντιρρήσεις των γύρω σου για το επικείμενό σου ταξίδι δεν πρέπει να σε ανησυχούν. Μάλλον, έγνοια και αγάπη για σένα υποδηλώνουν. Πώς θα σου φαινόταν αν όλοι ήταν χαρούμενοι;
Πάντως αν πιστεύεις πως δεν ισχύουν τα όσα γράφω, προσυπογράφω χωρίς επιφύλαξη το σχόλιο της Μαργαρίτας.
Φίλε Odyssea, όντως έχουμε καιρό να τα πούμε, αν και παρακολουθώ ενδελλεχώς το blog σου...
να είσαι καλά... Έτσι κι αλλιώς είναι ειλήμμένη η απόφασή μου να πάω... Ομολογώ ότι την πέρασα από 40 κύμματα... Οικονομικά δεν με συμφέρει, το επιστημονικό είναι ζητούμενο, αλλά όπως και νά χει μου δίνεται η ευκαιρία να προσπαθήσω να είμαι σε ένα όχημα κανονικός επιβάτης και όχι λαθρεπιβάτης... Η έρευνα καλό είναι να γίνεται ένεκα αναγκαιότητας της κοινωνίας και πολλών φωνών που συνηγορούν και όχι μερικών ονειροπόλων που συνευρίσκονται μεταξύ τύρου κι αχλάδου και φιλοσοφούν... Αυτό το δεύτερο καλό είναι δεν λέω αλλά χάνεται έτσι ο αντικειμενικός στόχος... Μην φλυαρώ ασκόπως να είσαι καλά και νεότερα κάπως όχι τόσο τακτικά από το Παρίσι (πρώτα ο Θεός βεβαίως)...
φιλιά
παρισι!Ωραια!Σου ευχομαι να σε βοηθησει σε ολους τους τομεις η αποφαση σου αυτη αλλα σε τελικη η αποφασεις ειναι παρα μονο αποφασεις.οπως ειπες,δε ξερεις ποτε που θα σε βγαλουν.
παντως το να μη μπορει να σε στηριξει καποιος στην αποφαση σου αυτη,δεν εχει να κανει με το αν η σχεση σου μαζι του ειναι επιφανιακη η οχι.οι περισσοτεροι απο μας ειμαστε πολυ φοβισμενοι για να παμε πιο μακρια απο τα γνωστα ελληνικα νησια.δεν ειμαστε πολιτες του κοσμου.εχει να κανει κυριως με τον φοβο του αγνωστου.\
μακαρι να μπορουσα να ειμαι σαν εσενα.Να ειχα το σθενος να φυγω ξανα.
κ παρ ολο που ψιλοαντιλαμβανομαι οτι τα πραγματα εχουν τελειωσει εδω για μενα δε μπορω να ξεκολησω τα ποδια μου απ τη 'λασπη'.αλλα παλι για μενα μιλαω.
να περασεις καλα κ το παρισι ν ανταποκριθει σε ολες σου τις προσδοκιες.
φιλια
me, σε ευχαριστώ για τις ευχές σου... Τα λόγια σου είναι σωστά και απόλυτα κατανοητά... Ξέρεις δεν μιλάς μόνο για σένα... και για μένα ισχύουν αυτά... Κατά τη γνώμη μου, δεν μπορείς να ξεκολήσεις αν δεν πέσεις πάνω σε κάτι που να είναι ας πούμε ενδιαφέρον... Ταξίδι προς το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα είναι φυγή δεν αρέσει σε κανέναν...
Να είσαι καλά...
Δηλαδή θα μας φύγεις? Θα σε χάσουμε ή θα συνεχίσεις φαντάζομαι απο το Παρίσι να κάνουμε παρεούλα?
Το "Να μάθεις κάτι στην Ελλάδα και να προωθηθείς είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο…" το συνυπογράφω..
Καλή τύχη φίλε μου, όλα να σου πάνε πολύ καλά :-)
Καλημέρα, nikiple ...
Χαίρομαι τόσο για την απόφαση που πήρες! Να πω ότι σε ζηλέυω λίγο... Έχω βρεθεί κι εγώ συχνά στην αντίστοιχη κατάσταση - να σκέφτομαι να φύγω εκτός Ελλάδας, αλλά ακόμα δεν το έχω πάρει απόφαση. Το ξέρω, είναι δύσκολη απόφαση, ειδικά όταν αποφασίζεις ότι φεύγεις και υπάρχει το ενδεχόμενο να μείνεις έξω.
Όπως και να' χει, είμαι σίγουρη ότι καιδε θα το μετανιώσεις. Όταν κάνουμε πράγματα που μας βοηθούν να γίνουμε λίγο καλύτεροι άνθρωποι και λίγο πιο χρήσιμοι σ'αυτόν τον κόσμο, τότε μόνο για καλό μπορεί να είναι.
Όσο για τους ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν, θεωρώ αυτονόητο ότι θέλουν να μας βλέπουν ευτυχισμένους κι αν δεν είναι εκεί για να μας βοηθούν να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα (τα οποία νομίζω ότι τους συμπεριλαμβάνουν), τότε ο εγωισμός κυριαρχεί της αγάπης. Η αληθινή αγάπη δε λογαριάζει σύνορα, αποστάσεις και εμπόδια. Ίσα ίσα που στα δύσκολα δυναμώνει... Ακούγεται λίγο ρομαντικό, αλλά έτσι δεν πρέπει να είναι;
Ελπίζω να πάνε όλα πολύ καλά, και να ζήσεις την εμπειρία όσο πιο έντονα μπορείς. Και να μας στέλνεις και καμιά παριζιάνικη ιστοριούλα που και που,ε?
Σε φιλώ γλυκά,
να προσέχεις...
Βρέθηκα μάλλον τυχαία στο blog σου και διάβασα το κείμενό σου... Πέρασα ανάλογη εμπειρία πριν πολλά χρόνια. Έφυγα -κατά σύμπτωση- για την ίδια πόλη. Τα κέρδη υπήρξαν πολύ περισσότερα από τις μικροαπώλειες. Η χώρα μας δυστυχώς μας μικραίνει. Μαραζώνουμε (μαζί της). Να το κάνεις. Αξίζει τον κόπο. Καλή τύχη.
ΥΓ. Πες ένα ποτό στο Flore en l ile (ελπίζω να υπάρχει ακόμα)
Ειχα γραψει ενα μεγαλουτσικο σχολιο αλλα επεσε το ρευμα και χαθηκε!
Αυτο που θελω να σου πω ειναι ακολουθα την καρδια σου!! Ειναι πολυ καλο που δεν συμβιβαζεσαι με τα Ελληνικα δεδομενα. Αυτο δειχνει πολλα !
Κανε οτι θεωρεις σωστο! Να μην πεις ποτε "επρεπε να ειχα φυγει αλλα..." Αν το ζηταει η καρδια σου... καλο ταξιδι!!
σας χαιρετώ από το βροχερό κρύο μα όμορφο Παρίσι...
Είστε καλά? Ελπίζω ναι όλοι...
Απαντώ κάπως σε ένα ποστ, κυρίως λόγω πίεσης χρόνου και δυσκολίας να βάλω ελληνικά... για τα γαλλικά πληκτρολόγια καλύτερα να μη μιλήσω...
roadartist, σε ευχαριστώ για τις ευχές σου... φυσικά και δεν "θα σας φύγω..." τα blogs δεν έχουν τόπο...
Ξανθίππη, από όλα όσα είπες τα οποία μου ξεδιαλύνουν και φόβους και ανησυχίες, κρατώ το:
"Η αληθινή αγάπη δε λογαριάζει σύνορα, αποστάσεις και εμπόδια. Ίσα ίσα που στα δύσκολα δυναμώνει... Ακούγεται λίγο ρομαντικό, αλλά έτσι δεν πρέπει να είναι; "
Δεν είναι ρομαντικό... έτσι είναι και έτσι πρέπει να είναι...
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, και σε φιλώ γλυκά...
Fegia, καλωςήρθες!!! χαίρομαι που και άλλοι πέρασαν από εδώ... Το καφέ θα το αναζητήσω οπωσδήποτε, μόλις τελειώσω (φυσικά) με τον γολγοθά του να βρει κανείς κατάλυμμα εδώ στο Παρίσι, που (εσύ θα το ξέρεις) είναι ιδιαίτερα δύσκολο... να είσαι καλά!!!
eximnos, γειά σου!!! Υπάρχουν ακόμη διακοπές ρεύματος?
Το'πες και το'κανες λοιπόν! είμαι πολύ χαρούμενη αλήθεια! Κοίτα να το ζήσεις ως το μεδούλι γιατί η ευκαιρία είναι μοναδική και δεν επαναλαμβάνεται. Φαντάζομαι ήδη θα έχεις καταλάβει ΠΟΥ είσαι!
Να περνάς καλά και περιμένω φωτογραφίες απο το L' Hopital del Salpeterie.
Ααααχχχχ! Σε ζηλεύω (με την καλή έννοια)
Γειά σου El!!! Ακόμη δεν το έχω βέβαια συνειδητοποιήσει, καθώς αυτή την περίοδο, ρίχνω το τρέξιμο της Αρκούδας για να βρω ένα απαρτεμάν... (θα καταλαβαίνεις τι εννοώ...) Πρέπει να έχω πολύ πλάκα γιατί σταματάω ακόμη και περαστικούς που ψιλο-μιλούν Αγγλικά για να με βοηθήσουν να συννενοηθώ... Το L' Hopital De Salpetriere δεν νομίζω να έχει αλλάξει και πολύ από τότε που ήσουν εδώ... κατεδάφισαν μόνο ένα βορειοδυτικό κτήριο το οποίο πρέπει νά ήταν καιρό ακατοίκητο...
Περισσότερα με φωτο σε ποστ! φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου