... μικρή επιστροφή...

... χαιρετώ εγκάρδια όλους όσους τον τελευταίο μήνα φύλαξαν θερμοπύλες... Εγώ γύρισα στην Πατρίδα, που όταν λείπεις για καιρό, την νοσταλγείς με έναν άλλο διαφορετικό τρόπο... Έτσι αφέθηκα να με γεμίσει το φως και το άρωμά της χωρίς να έχω τίποτε άλλο "ανοικτό" για τα υπόλοιπα... Περιττό να πω ότι δεν είδα καθόλου τηλεόραση, πέρα από κάποιες μεταδόσεις των ΟΑ2008 και αυτές ένεκα επιμονής συγκενών που με φιλοξένησαν...

... έκανα τρείς μετακομίσεις, που αντιστοιχούν περίπου, σε άνοιγμα, κλείσιμο και τακτοποίηση 120 περίπου μεγάλων κουτιών... Τα βιβλία μου διασκορπίστηκαν σε διάφορα σημεία, και είναι βέβαιο πως αν θέλω κάτι, έγγραφο ή βιβλίο, θα πρέπει να ταξιδέψω σε δύο πόλεις και να ψάξω 3 διαφορετικές αποθήκες για να το βρω... Δεν με πειράζει όμως, γιατί κανονικά πρέπει να είμαι ευγνώμων σε όλους αυτούς τους πολύ καλούς φίλους και συγκενείς που προσφέρθηκαν να αποθηκεύσουν την όποια ευτελή οικοσκευή μου... Όσο για τα βιβλία που έχω είναι άπειρα, αλλά δεν φταίω εγώ... αυτά με βρήκαν...

Ας είναι... Ο ήλιος, τα δειλινά, η έκλειψη σελήνης και το φως της Ελλάδας με αποζημίωσαν... Είναι αυτή η αίσθηση που έχεις όταν ξαναγυρίζεις σε όλα εκείνα που λιθαράκι λιθαράκι, σε έχτισαν και σε έκαναν αυτό που είσαι... Ανοίγεις τα μάτια σου, και ο χρωστήρας είναι οικείος, αποδίδει εκείνες τις γραμμές που έχεις μάθει απέξω να βλέπεις... Ακόμη, και οι άσχημες, εκείνες που κανονικά θα έπρεπε να με ενοχλούν, αυτή τη φορά μου ήταν πέρα για πέρα διασκεδαστικές...

... πρόλαβα και αντάμωσα κάποιους από τους φίλους μου, γιατί οι περισσότεροι, δυστυχώς διακόπευαν... Και αυτοί με δέχτηκαν και περάσαμε ώρες προσπαθώντας να εκμαιεύσουν από μένα πως είναι έξω, και τι διαφέρει με το μέσα... Ξαφνιάστηκαν όταν τους είπα κάτι που μου φαίνεται προφανές... "ίδια είναι". Γιατί αυτό που κάθε φορά βιώνω έχει εμένα μέσα, είναι η δική μου ματιά που περνάει από τα δικά μου φίλτρα... Όσο κι αν ταξιδεύω, κουβαλάω πάντα την Ελλάδα μαζί μου... αυτά που αγαπάω και αυτά που θέλω να μείνουν... και όλα τα όμορφα κι οργανωμένα που βλέπω εδώ έξω, κι αυτά πάλι Ελλάδα γίνονται, γιατί μέσα μου εύχομαι ότι θα ήταν όμορφα να αποκτούσε και η δική μου Ελλάδα αυτά τα καινούρια όμορφα και προηγμένα... Δεν μπορείς να δεις κάτι καλό σε κάποιον άλλον, αν δεν το δεχτείς πρώτα σαν καλό, και δεν το διηθήσεις μέσα από τα δικά σου μάτια και βιώματα...

... Μα πίσω στην Πατρίδα, οι ορίζοντες, οι ακτογραμμές, οι ξαστεριές όλα ήταν εκεί και με περίμεναν... Και οι άνθρωποι... Γερασμένοι, ίσως όλοι λίγο παραπάνω, μα αυτό δεν πειράζει καθόλου γιατί έκανα στενή παρέα και με πολύ νεώτερους... Βυθίστηκα μέσα στην θάλασσα και άφησα να με παρασύρει το ρίγος της και η αρμύρα της, ένα άρωμα που ποτέ και με τίποτε δεν θα μπορούσα να το περιγράψω σε έναν ξένο... Λαίμαργα παραδόθηκα στα διάφορα εδέσματα εγώ ένας εγκρατής, τόσο που μάλλον δεν μπορεί, ένα κιλό πρέπει να το πήρα...

... ακόμη και ένας καυγάς σε μια ταβέρνα (φυσικά για το πάρκινγκ) με διασκέδασε, και όταν τα αίματα άναψαν έσπευσα και χώρισα τις δύο παρέες αμβλύνοντας τις προφανώς γελοίες διαφορές... Ο ένας εκ των δύο μου είπε "ευτυχώς που ήσασταν εσείς εδώ"... του απάντησα πως την άλλη φορά να γίνει αυτός εγώ, άφού ενέγκρινε τόσο τη στάση μου...

... Το φως εκεί κάτω το πήρα μαζί μου και το φέρω μέσα μου... εδώ πίσω με υποδέχτηκε το γκρίζο συνεφιασμένο φως και το κρύο (13 βαθμοί), αλλά εγώ θαρρείς ότι ακόμη ζεσταίνομαι... καθώς το μπόινγκ σήκωσε το ρύγχος και απογειώθηκε από το Ελ.Βενιζέλος έριξα μια τελευταία ματιά στην Αθήνα που ξυπνούσε εκείνη την ώρα στο πρωινό φως της ανατολής, και το πυκνό φως του ήλιου με αγκάλιασε... ήταν το τελευταίο που γεύτηκα... εύχομαι σε όλους καλό υπόλοιπο του καλοκαιριού, και καλή αντάμωση...