Ενίοτε…παίζειν…

Η καλή φίλη artanis με προσκάλεσε σε ένα παιχνίδι σύμφωνα με το οποίο πρέπει να ανταποκριθώ σε επτά αλήθειες για εμένα… Κατ΄ αρχήν την ευχαριστώ για την πρόσκληση… Χμ.. έχουμε και λέμε…

Επτά συν μία αλήθειες για μένα.

1) Πάντοτε είχα μια περίεργη σχέση με την Τέχνη. Με έλκυε καθώς συνέγειρε μέσα μου δυνάμεις που δεν πίστευα ότι είχα... Θαρρώ πως έπαιξε σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της ιδεολογίας μου στα μέχρι τούδε δρώμενα, καθώς με ενέμπλεξε σε ένα κοινό με άλλους βιωματικό παιχνίδι, εικόνων φαντασίας και έκφρασης. Μου αρέσουν οι ματιές των άλλων όπως προσπαθούν να δουν πίσω από τη βιτρίνα...

2) Πάντοτε είχα μια περίεργη σχέση με τη γραφή... τα λόγια που δεν τολμώ να ξεστομίσω ή να αναλύσω με το νου, μου τα ξεδιαλύνει η γραφή καθώς με καθοδηγεί, όταν κι εφόσον αποφασίσω να καταγράψω τις όποιες σκέψεις μου που είτε με στοιχειώνουν είτε με βαραίνουν...

3) Κανονικά, πάει πρώτη, αλλά η μεγαλύτερη μου αγάπη είναι η Μουσική. Η μουσική είναι μία, αλλά έχει πολλούς ακροατές. Δεν είναι πάντοτε εύκολη υπόθεση, καθώς ενίοτε καλείται να εξυπηρετήσει και να αναλύσει πιο σύνθετα συναισθήματα. Είναι για μένα μια και μόνο κοινή γλώσσα που έχει τη δύναμη να ενώνει ομάδες ετερόκλητων ανθρώπων και να τους κάνει να συνακροάζονται και να συναισθάνονται ο καθένας αποκωδικοποιώντας διαφορετικά το ίδιο μουσικό έργο. Πολλές φορές αδειάζω το μυαλό μου απο τις σκέψεις ή τις ανησυχίες, αλλά ποτέ από μουσική... ακόμη κι όταν δεν την ακούω την εκτελώ μέσα μου νοητικά...

4) Μου αρέσουν οι ευγενικοί άνθρωποι. Εκείνοι που έχουν μια σύνεση κι ένα βάθος στο λόγο τους και δεν ξεσπούν παρορμητικά με την πρώτη ματιά... Εκείνους που αντιπαθώ απο την πρώτη στιγμή, είναι οι ανάγωγοι, και οι επιθετικοί. Είμαι τόσο αδύναμος μπροστά τους που μπορεί να με εξαναγκάσουν να χάσω τον έλεγχο και να φερθώ βίαια... Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, έχω συνηθίσει να τους αγνοώ, γιατί έχουν πληθύνει πολύ, καθώς η κοινωνία μας μεταβάλλεται σιγά σιγά σε αγέλη και εκτροφείο ανθρώπων (στην μεγάλη μάζα και πλειοψηφία φυσικά) παρά σαν μια βιωματική εξωομάδα.

5) Μου αρέσει η αρμονία. Σε ότι αυτή εμπεριέχει κι εμπλέκει τους ανθρώπους... Για μένα είναι αρετή προς κατάκτηση και απαιτεί καθημερινό αγώνα... Στις φάσεις που ήμουν μονόχνωτος, ή είχα ασύμμετρα αναπτύξει έναν ή δύο μόνο τομείς του εαυτού μου, διαπιστώνω σήμερα εκ των υστέρων, ότι αν και έδειχνα δυνατός, στην πραγματικότητα ήμουν πολύ αδύναμος, κι εύκολο αντικείμενο εκμετάλλευσης και χειραγώγησης. Προσπαθώ πάντοτε να καλλιεργώ και να αναπτύσσω όλους τους τομείς της ζωής μου. Να μην αφήνω κανέναν να μένει πίσω... Και όταν έχω ήττες σε κάποιους οι νίκες από τους άλλους τις ισοσταθμίζουν... Όσες φορές έχω κατακτήσει την αρμονία, είχα πάντοτε μια γαλήνη, τόσο γλυκιά...

6) Δεν μπορώ να φάω ούτε να πιώ τίποτε όρθιος... Όταν κάπνιζα την πίπα μου, φυσικά ούτε λόγος για κάπνισμα στα όρθια... Μου προκαλούσε πάντοτε μια δυσφορία, να βλέπω ανθρώπους να τρώνε βιαστικά στο πόδι... Το φαγητό για μένα είναι πάντοτε μια βιωματική διαδικασία. Εμπεριέχει πάντοτε πιάτο, μαχαιροπίρουνα, ένα τραπέζι. Τα δείπνα μου έχουν πάντοτε ένα καλό ποτήρι κρασί... Δεν είμαι γενικά λαίμαργος, ούτε και με ενδιαφέρει η ποσότητα, αλλά η ποιότητα. Εννοείται πως είχα και εγώ την αδυναμία κάποτε να τρώω στον καναπέ, μπροστά στην τηλεόραση, αλλά ευτυχώς αποτελεί για μένα μακρινό παρελθόν πλέον...

7) Μου αρέσει το χαμόγελο στους ανθρώπους... πάρα πολύ... Άλλωστε όλες μου οι σχέσεις ξεκίνησαν από ένα όμορφο χαμόγελο που αντίκρυσα...

8) Η πιο ωραία ώρα της ημέρας για μένα είναι το Δειλινό... μου αρέσει να χαλαρώνω και να απολαμβάνω αυτήν την ώρα...

Και συνεχίζω στο δεύτερο παιχνίδι που ήμουν προσκαλεσμένος...

Η καλή φίλη roadartist με προσκάλεσε σε ένα παιχνίδι. Μου άρεσε και δέχτηκα… την ευχαριστώ για την πρόσκληση λοιπόν…

Αρχίζω με το ποίημα…

Το μαχαίρι

‘Όπως αργεί τ’ ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο
μαχαίρι
έτσι αργούν κι οι λέξεις ν’ ακονιστούν σε λόγο.
Στο μεταξύ
όσο δουλεύεις στον τροχό
πρόσεχε μην παρασυρθείς
μην ξιπαστείς
απ’ τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.

Σαν διάβασα για πρώτη φορά τούτο το ποίημα, ένιωσα μια θλίψη για τη δική μου άγνοια για αυτόν τον τόσο σπουδαίο ποιητή. Έκτοτε, διάβασα αρκετά από αυτόν τον τόσο τρομερό, καρτερικό και ευφυή άνθρωπο, τον Άρη Αλεξάνδρου. Μα τούτο εδώ το ποίημα, καθόλου δεν το ξέχασα γιατί με συγκλόνισε... Κι αν η δική μου ζωή, ο λόγος και τα έργα μου δεν έχουν τόσους πολλούς σπινθήρες ώστε η αλληλουχία τους να με ξιπάσσουν ή να με θαμπώσουν... ακόμη κι αν το δικό μου μαχαίρι, αποβεί ξύλινο σπαθί... διόλου δεν με πειράζει... θα χει πάνω του χαραγμένη τη δική μου αλήθεια και στον ίσκιο του τη δική μου φωνή... λιτή σιλουέτα, λιανή ένα μικρό ανάθημα...

... Τώρα το ρητό...

Το ρητό που πάντοτε κυριαρχούσε στη ζωή μου ήταν το: «Τα πάντα ρει»

Μόνιμο άλλοτε αποκούμπι, και άλλοτε εφιάλτης, κατά την ελπίδα ή αρνητική τροπή των πραγμάτων… Αποδίδεται στον Ηράκλειτο, αν και μάλλον μου φαίνεται τελείως απίθανο, οι αρχαίοι αυτοί φιλόσοφοι με τεράστια συλλογιστική παιδεία να δίδασκαν γνωμικά και παροιμίες… Ενδεχομένως να αποτελούν μότο και αποφθέγματα λόγων τους που συγκράτησαν οι λαϊκοί και απαίδευτοι ή απλά διασώθηκαν στα πολύ κατοπινά χρόνια [Ρωμαϊκή περίοδος και ύστερα]… Ο Κοραής σε ένα άρθρο του τα χώνει χοντρά στους δημοδιδάσκαλους που διδάσκουν τα Ελληνόπουλα με ευκαιριακά γνωμικά… πράγμα που μου φαίνεται λογικό από έναν πεφωτισμένο δάσκαλο, του διαφωτισμού, που σύντομα οι κρατούντες του ΝεοΕλληνικού κράτους κατάλαβαν ότι έπρεπε να «εξαφανίσουν» από την παιδεία των νέο-ελλήνων.

Τέλος για πίνακα… τι να κάνουμε, έχω αδυναμίες… Klimt Τρεις φάσεις της Γυναίκας…

... Ήταν από τους πρώτους πίνακες που ανήρτησα στον τοίχο μου από τα φοιτητικά μου χρόνια...

Δεν θα καλέσω κάποιον ονομαστικά, γιατί τα παιχνίδια, έχουν κυκλοφορήσει και δεν ξέρω ποιοί έχουν ήδη συμμετάσχει και ποιοί όχι. Όποιος όμως δεν έχει και θέλει να ανταποκριθεί στην πρόκληση, ας δεχτεί τη δική μου πρόσκληση... από καρδιάς...