Τότε που τα φλας άστραφταν για την Τερέζα...

Εργάζομαι σε ένα χώρο που φιλοξενείται μέσα σε νοσοκομείο. Οι συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας είναι ενιαίες και ελέγχονται και από ανεξάρτητο φορέα και όχι από τους προϊσταμένους και το σύλλογο μόνο. Θέλω να πω επιγραμματικά ότι κάθε μέρα υπάρχει συνεργείο καθαρισμού που εργάζεται και κάνει τα πάντα να λάμπουν.

Εντούτοις το πρωΐ καμιά φορά τα καλοκαίρια βρίσκει κανείς κατσαρίδες... Καίτοι τους βάζουν δηλητήριο, κάποια πρωΐνά βρίσκεις μια ή δύο να ψυχορραγούν. Έρχονται για να φάνε λέει η επίσημη ενημέρωση, εξού και η απαγόρευση αποθήκευσης τροφών στα συρτάρια, ή στα ντουλάπια. Δεν μπορεί κανείς να απαλλαγεί από αυτές, (κι ο Κολόμβος κάποτε ανακάλυψε την αμερική). Προφανώς ο χώρος που θα προτιμούν δεν είναι άλλος από εκείνον που έχει τροφή, όπως τα μαγειρεία. Είναι φυσιολογικό. Ένεκα ότι είναι φυσιολογικό, επιβάλλεται ο καθαρισμός με καυτό νερό πριν την πρωϊνή χρήση των σκευών που κάνει πλυντήριο αυτόματο.

Καθώς μου τα έλεγαν αυτά, θυμήθηκα την κατσαρίδα που είχε βρεθεί να κάνει περίπατο αμέριμνη στα μαγειρεία του Ευαγγελισμού ενόψει της επίσκεψης του τότε αξιωματικού αντιπολιτευτή και νυν πρωθυπουργού. Με το ύφος αγανακτισμένο και βλοσυρρό, είχε υποσχεθεί ότι "δεν πάει άλλο" η κατάσταση και όλα θα πρέπει να αλλάξουν. Να μπει δλδ "τάξη" στα ελληνικά νοσοκομεία που μάλλον πάσχουν από αταξία.

Από κοντά και οι κάμερες. Τα γνωστά "κανάλια". Τέτοια διασημότητα εκείνη η κανθαρίδα ούτε που την είχε διαννοηθεί φαντάζομαι κι ας μην είχε κάνει τίποτε παραπάνω από το βιολογικό της καθήκον, να βρει τροφή. Την είχαν ονοματίσει και Τερέζα, δήθεν σκωπτικά.

Τα χρόνια πέρασαν, ο αξιωματικός αντιπολιτευτής, έγινε πρωθυπουργός πολλά υποσχόμενος και με διάθεση για σύγκρουση με τα κυκλώματα που λυμαίνονται τον τόπο και απεκάλεσε "νταβατζήδες" μιαν λιόλουστη ημέρα, εν μέσω βρώσης σουβλακόπιτων, που ούτε μάλλον θα είχαν διαννοηθεί ότι νομολειακά και σε εκείνης της ψησταριάς τις σχάρες, το προηγούμενο βράδυ θα είχε προηγηθεί χοροεσπερίδα κανθαρίδων.

Πολλά άλλαξαν από τότε... Αφήνω στη δική σας διάθεση και κρίση το να βρείτε προς τα πού... Αν δλδ μπήκε "τάξη" στα νοσοκομεία, αν σήμερα είναι καθαρά, στελεχωμένα με προσωπικό, χωρίς τριτοκοσμικές υπηρεσίες και απαράδεκτη ταλαιπωρία και αν στα υπόγειά των συνεχίζουν να παρελαύνουν τις νύκτες οι κανθαρίδες...

ΥΓ> Για να μην παρεξηγηθω, το post δεν αφορά ούτε τον πολιτικό άνδρα ούτε την παράταξή του, ούτε βεβαίως την αντιπολίτευση... Οιαδήποτε ομοιότητα είναι φυσιολογικά συμπτωματική

... Μια μέρα κάπου στον κόσμο...

Εν αρχή είναι πάντα το ταξείδι... μια αφετηρία, ένας σταθμός τραίνων που έχουν γίνει τόσοι και τόσοι αποχωρισμοί... μα και τόσες συναντήσεις... estacao oriente Lisboa...

Εκεί που έζησε ο ποιητής μνημείο είναι... εκεί υπάρχει πάντοτε κάτι από την αύρα του... τις σκέψεις του... στάσου για λίγο και άφησε τις στίχους του να σε ταξειδέψουν...

Στο παλιό Πανεπιστήμιο της Coimbra, από τα παλαιότερα της Ευρώπης, ίσως και το παλιότερο, ακόμη τα νιάτα ανθίζουν. Σε κάθε γωνιά σε κάθε άκρη νιώθεις το βάρος...

... του χρόνου που έχει περάσει και σου αποδίδει ευθύνη μεγάλη... πόσοι και πόσοι δεν θά χουν διαβεί, τούτους τους διαδρόμους... με βροχή, ήλιο μα κυρίως όνειρα... γιατί στην άκρη του δρόμου, πάντοτε καρτεράει ο έρωτας...

... και κάτω ο κόσμος, ο ίδιος να συνεχίζει την πορεία του μέσα από τον φιδωτό ρου του Μοντέγου

... που αδιάφορος συνεχίζει την πορεία του για την εξέλιξη, δίνοντας ζωή στη νέα πόλη που αναπτύσσεται αυστηρά έξω από την παλιά, η οποία ντύνεται με τη γλυκειά πατίνα της φθοράς και της νοσταλγίας...

... Στο καφέζυθεστιατόριο, η παρέα ξαναβρίσκεται πάλι για να τραγουδήσει... μην σας ξεγελούν οι επίσημες φορεσιές... Είναι μέρη των πελατών, που όμως για να τραγουδίσουν χωροδιακά, αφού έτσι το απαιτεί η δραπέτευση από τη ρουτίνα πρέπει να το κάνουν επίσημα και με σοβαρότητα... apropos, για έναν καφέ διπλό, μια φιάλη κόκκινο κρασί και δύο ποτήρια γλυκό κρασί πόρτο που μου αναλογούσαν πλήρωσα μόνο 15 ευρώ... κράτησα και την απόδειξη για όσους το αμφισβητήσουν... και το κρασί ήταν εξαίρετο... ζητώ συγνώμη για αυτό το πεζό διάλειμα...

...επάνω από τους γρανιτένιους βράχους ο ήλιος ρίχνει τους μεσημβρινούς του μαρμαρυγίες στα τραβηγμένα στόρια των στενών παραθύρων. Μαυριτανοί πειρατές από το Φάρος σμίλεψαν πάνω τους ξόρκια που τελικά δεν κατάφεραν να τους σώσουν...

Ένα μικρό καστέλι χρυσύζει στον αντικρυνό δοξασμένο λόφο με σημαίες και λάβαρα απροσδιόριστου εθνότητας... Δύο καμάρες ρωμαϊκές και ερείπεια ότι απόμεινε από τη δική μας περιουσία... τριγύρω, φωτεινά πρόσωπα νέων κοριτσιών και αγοριών στο πανεπιστημιακό προαύλιο του αρχαιότερου πανεπιστήμιου της Ευρώπης...

Μια μελωδία φάδος θλιμμένη για ότι νοσταλγικό αφήνει μια επίγευση αισιοδοξίας... Μες τη φθορά των τριμμένων λιθοδομών φρεσκοβαμμένα παράθυρα που λούζουν με φως σκοτεινές υγρές κάμαρες... Τα ίδια λόγια σε τόσες γλώσσες... κι όμως τα καταλαβαίνεις με τη μία... με την έκφραση προσώπου... με τη δύναμη στο σφιχταγκάλιασμα. Με τον τόνο της φωνής που γλυκαίνει απότομα...

Ταξιδιώτες που περιδιαβαίνουν αδιάφορα τις πλατείες περιεργάζονται τα ακαταλαβίστικα πρασινισμένα από την πατίνα γλυπτά... Ένα στενό παρεκκλήσι με σκουριασμένο σταυρό και τον Ναζωραίο με λυπημένο βλέμμα... παρακαλεί το Θεό να μας λυπηθεί...

Από έξω αλήτες γλάροι που τους έφερε η βροχή μακριά από τη θάλασσα ουρλιάζουν νευρικά σαν τις ερυνύες...

“Quo Vadis Greco vacuum vestrum ferrum?”

... Τα λόγια του Καμπούρη

Τον πρωτοαντίκρυσα εκεί στα πολύ νεαρά μου παιδικά χρόνια αρχές της δεκαετίας του 70. Είχε έναν δικό του χώρο παραστάσεων κάποιον ξεπεσμένο θερινό κινηματογράφο και ο παππούς μου, μας πήγαινε μικρούς κάθε Κυριακή απόγευμα να παρακολουθήσουμε τις παραστάσεις του. Εκεί πρωτοαντίκρυσα τον καραγκιόζη. Εκεί πρωτοείδαμε παραστάσεις, όπως ο Μέγας Αλέξανδρος και το καταραμμένο φίδι, ο Κατσαντώνης κλπ.

Κατόπιν πειραματιστήκαμε μόνοι μας με αυτοσχέδιες φιγούρες σεντόνι και κερί, αλλά ... "δεν τό χαμε” όπως η Αδαμαντία. Μετά απέκτησε τη δική του στέγη στην Τηλεόραση και εμείς θεωρήσαμε ότι μεγαλώσαμε και έτσι «χαθήκαμε» μέχρι τα μέσα του 80, όπου ο Σπαθάρης έκανε μια καταπληκτική παράσταση στην τηλεόραση, υλοποιώντας σε θέατρο φιγούρων - σκιών τον «Ερωτόκριτο» του Κορνάρου. Δεν ήταν ακριβώς θέατρο σκιών, αλλά κινούμενες φιγούρες. Με δωρικό τρόπο όμως και καταπληκτική κρητική μουσική, παρουσιάζονταν τα δρώμενα, όπως η μονομαχία του Χαρίδημου.

Μετά τα χρόνια πέρασαν και μόνο ως βρισιά, βιώναμε τον καραγκιόζη στη ζωή μας. Στην κοινωνία της εξέλιξης της ταχύτητας και των παιχνιδομηχανών, μόνο ως φολκλόρ είδα τον Καραγκιόζη στριμωγμένο ανάμεσα σε πολιτιστικά καλοκαίρια σε διάφορα μέρη της επαρχίας.

Ο Σπαθάρης ήταν από την αρχή η προσωποποίηση του θεάτρου σκιών και η αρχετυπική εικόνα που παρουσίαζε παντού την τέχνη του με περισσή λαϊκή σοφία, που με εντυπωσίαζε μεγαλύτερο. Ο Νίκος Δήμου έχει πεί: “Ο Έλληνας, όταν βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη, αντικρίζει είτε τον Μεγαλέξαντρο, είτε τον Κολοκοτρώνη, είτε (τουλάχιστον) τον Ωνάση. Ποτέ τον Καραγκιόζη…”

Ο ίδιος ο Ευγένιος Σπαθάρης βραβεύτηκε από πολύ νωρίς στην Ιταλία με Βραβείο Ρώμης (1962), με το Α' Μετάλλιο του Πρίγκιπα του Μοντ, Α' Βραβείο Πολωνίας (1978), Α' Μετάλλιο Τοσκανίνι (Ιταλία) το 1978 κ.ά. Στην ελλάδα μάλλον τον θεωρούσαμε ταμπού, κι έτσι... κάπως αργήσαμε...

Όμως στον ύπνο μας βαθιά κι ας μην το έχουμε συνειδητοποιήσει ταυτιζόμαστε με τις αγωνίες του...Εκεί πίσω με τα κολλητήρια, περιμένουμε τον Μπαρμπαγιώργο να έρθει να δώσει σε όλους ένα δεμάτι ξύλο, για να συνέλθουν!!!

Στον πάντα φιλοχρήματο και αρχιτσιγκούναρο Εβραίο (τον ξεβιδωμένο που τραγουδάει το βίζολαβίζολαβίζο) και απειλεί τον Καραγκιόζη ότι θα πάει κατευθείαν στον πασά, αν δεν του πληρώσει όσα του χρωστάει, στον παραδόπιστο Μορφωνιό που συνήθως καταλαμβάνει τα πόστα με μέσον, στον ψευτόμαγκα Σταύρακα που στα λόγια όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει, αλλά όταν φανεί ο κίνδυνος τη στρίβει αλά Γαλλικά και από το φόβο του μέχρι και στον φούρνο τον πείθει ο Καραγκιόζης να κρυφτεί, στον Βεληγκέκα που ως εξουσία ρίχνει πολύ ξύλο, στον παραδόπιστο κόλακα Χατζηαβάτη που από την υπερβολική κολακεία του την πλήρωνε πρώτος και προσέτρεχε στον φίλο του Καραγκιόζη για βοήθεια, στον πλούσιο αστό Μπέη που έτρωγε δυό δυό τις τουλούμπες και είχε τα χρήματα συνήθως να ζητάει εις γάμο τη βεζυροπούλα, στον Σιόρ Διονύσσιο τον ψωμολυσσάρη φαντασμένο που κατάγεται δήθεν από αρχοντική γενιά στο Ζάντε και που όταν τις έτρωγε έσκουζε («Μη βαράς βλάχο τσε πονούν τα κοκκαλάκια μου βρε! όρσε να μη στα χρωστάω!»).

Σε πολλούς άλλους που μου διαφεύγουν... Μα κυρίως στον Καραγκιόζη, που σκαρφίζεται τα χίλια μύρια για να θρέψει την οικογένειά του, μα και για να γλυτώσει από τους κινδύνους που του επιφυλάσσει η καθημερινότητα (διαταγές, φόρους, αγγαρρείες κλπ). Κάνει επιτηδεύματα δια δηλώσεως («Εγώ ρε Χατζατζάρη δεν ξέρω από Φουρναρική?») που συνήθως βέβαια προσπαθεί να γελάσει τους άλλους, αλλά στο τέλος πέφτει στον μπάρμπα του τον ΜπαρμπαΓιώργο από το Καρπενήσι και τρώει της χρονιάς του... Ενίοτε σκαρφίζεται και πονηρίες για να γλυτώσει από τους διαφόρους και να λουφάρει από διάφορα ριψοκίνδυνα όπως την επίθεση που ετοιμάζει ο Μεγαλέξαντρος («κάτσε να κρυφτώ εγώ εδώ κάπου και κάνε μόνος σου την επίθεση» μονολογεί φωναχτά...). Apropos, έχει ενδιαφέρον που ο Μεγαλέξαντρος στον Καραγκιόζη αν και σώζει από το φίδι, σε άλλα περιστατικά, παρουσιάζεται περισσότερο σαν ριψοκίνδυνος Δον Κιχώτης παρά σαν νικηφόρος στρατηγός.

Στα χρόνια που πέρασαν βρήκα να ισχύει πάντα στη ζωή μου η ατάκα : «Θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε». Ενώ αναμφισβήτητα «κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει, είναι που ονειρεύομαι σαν τον καραγκιόζη» όπως ταυτόσημα είπε και η roadartist.

... κανονικά δεν ήθελα να κάνω αυτό το ποστ, αλλά όσο και να είναι έτσι ήθελα να μοιραστώ κάποιες εικόνες παλιές, και ίσως να ανασύρω και δικές σας...

... Αστροφεγγιά...

Ο κόσμος δεν είναι πάντα ότι ονειρευτήκαμε... παρουσιάζεται διαφορετικός, πεζός, ενίοτε βρώμικος μα και μαγικός, ξαφνιάζει ευχάριστα και γεμάτος ανθρώπους καράβια ταξιδιάρικα σαν και εμάς... Εκεί που νομίζουμε πως όλα είναι μαύρα, όλα πάνε κατά διαβόλου, να παρουσιάζονται σκιές, σιλουέτες άνθρωποι... σαν και μας...

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί βοηθάμε μερικές φορές ο ένας τον άλλον. Έτσι χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς κάποια καν συμπάθεια... αρκεί ένα βλέμμα κατάμματα... Θυμάμαι πάντα την ιστορία του παππού μου από την Αλβανία, που με ένα βλέμμα, όχι μόνο δεν αλληλοσκοτώθηκαν με έναν Ιταλό, αλλά έγιναν και φίλοι καρδιακοί... Αυτός ένας Ιταλός του βορρά, κι ο παππούς μου ένας Ανατολίτης πρόσφυγας, μακριά από ότι Δυτικό σε πολιτισμό...

Τώρα που καλοκαιριάζει πάρτε το φεγγάρι στα χείλη σας... απολαύστε ότι πολιτιμότερο διαθέτουμε εκεί κάτω... έναν έναστρο ουρανό, ένα φεγγάρι... την αστροφεγγιά... την μυρωδιά της μπύρας και του ούζου... τον φλοίσβο... τον αχό των ανθρώπων... τη ζωή... Αυτό έχει σημασία... Η ζωή είναι αξίωμα...