Ένας περίεργος αντικατοπτρισμός

Στην πολιτεία Tennessy των ΗΠΑ στην πόλη Nashville, υπάρχει ένα ακριβές αντίγραφο του Παρθενώνα της Αθηνας στο centennial Park. Δεν είναι παρά το αποτέλεσμα μιας καθαρά επιστημονικής δουλειάς πολλών χρόνων μελετών και τεράστιων ποσών χρημάτων. Χάρηκα που το είδα...

Κάποιοι θα βιαστούν και θα πουν ότι είναι δήθεν κιτσ, ότι η τέλεια αντιγραφή είναι πάντοτε υποδεέστερη του χειρότερου πρωτοτύπου κλπ. Κλισέ κυρίως... Είναι κι αυτό μια άποψη...

Προσωπικά, πιο κιτσ μου φαίνεται η νέα Αθήνα και το Νέο Κάϊρο που έχουν προκαλέσει στενό, αντιαισθητικό ασφυκτικό πολεοδομικό κλοιό στα αρχαία μνημεία...

Πιό κιτσ μου φαίνεται που 400 μέτρα από τον πραγματικό Παρθενώνα (ότι του άφησαν οι ... μετέπειτα κάτοικοι μαζί με τους αρχαιοκάπηλους) υπάρχουν εγκατελλειμμένες πολυκατοικίες, οι ακάλυπτοι των οποίων βρίθουν από σκουπίδια... κυριολεκτικά χωματερές που φιλοξενούν βεγγέρες και χοροεσπερίδες αρουραίων και λοιπών συμπαθών τρωκτικών, κατάδικές μας δημιουργίες, χωρίς καμία παρέμβαση από οποιονδήποτε δυστυχή αλλοδαπό...

Η πιστή αντιγραφή του αρχαίου μνημείου, συνιστά για μένα μια απογύμνωσή του. Ένα άλμα της ιστορίας που ξαφνικά μας πάει πίσω σε έναν κόσμο τελείως άγνωστο για μας με ξεχασμένα σύμβολα και κυρίως άγνωστη αίσθηση του τι είναι θεός και τι όχι... Μόνο η γλώσσα ίσως μας θυμίσει κάτι... Έτσι το μνημείο με το δέος που προκαλεί μετατρέπεται σε ένα τέρας... ένας εξωγήινος τόπος...

Για μένα ο Παρθενώνας συνυπάρχει με την Πλάκα δίπλα... τα μαγαζάκια, τους πεζόδρομους τα αναφιώτικα... όλο αυτό το σύμπλεγμα είναι που κάνει τον Παρθενώνα οικείο... Ο "εξελληνισμός" του δηλαδή εμπεριέχει την ιστορική συνέχεια του μνημείου σε βάθος χρόνων, τον αποχρωματισμό του και τη λάμψη της αισθητικής του παρά τα χρόνια του...

Ο άλλος ο πιστός αντικατοπτρισμός του παλαιού Παρθενώνα των Αρχαίων Ελλήνων, μου είναι τελείως ξένος...

Δύο ταξίδια στο χρόνο....

Ας υποθέσουμε δύο ταξιδιώτες του χρόνου... Ο ένας, ένας μέσος Ευρωπαίος ταξιδεύει από το 1910 στο 1960. Ο Δεύτερος υποθετικά πάντα εγγονός του πρώτου ταξιδεύει από το 1960 στο 2008. Και οι δύο ανήκουν στο μεσαίο κοινωνικό στρώμα μιας δυτικής χώρας της ευρώπης. Παίρνοντας υπόψην τη δυσκολία και την έκπληξη που θα αντιμετωπίσουν καθώς θα ταξιδέψουν μισόν αιώνα εμπρος θα πρέπει να χωρίσουμε σε δύο την οπτική μας γωνία. Η πρώτη ας πούμε η τεχνολογική.

Χωρίς αμφιβολία ο ταξιδιώτης του 1910 στο 1960 θα αισθάνεται κάπως έξω από τα νερά του σε ότι αφορά το τεχνολογικό μέρος. Δεν θα μπορεί με τίποτε να συνηθίσει τον υπερβολικό θόρυβο των πόλεων από τα αυτοκίνητα και την ασταμάτητη κυκλοφορία τους. Επίσης δεν θα μπορεί να συνηθίσει την υπερβολική τους ταχύτητα καθώς το 1910 το ταχύτερο τραίνο έπιανε μετά βίας 40 χλμ/ώρα. Εκείνο βεβαίως που θα του φαινόταν αδιανόητο είναι φυσικά το ραδιόφωνο, οι δίσκοι βινυλίου και η πανμέγιστη τηλεόραση που αν και αρχές του 60 μόνο, εν τούτοις στη Δύση έχει αρχίσει να δείχνει τα "δόντια" της. Η τεράστια έκπληξη βέβαια που θα νιώσει θα αφορά την πρώτη του επαφή με τα επιβατηγά αεροσκάφη και ιδίως εκείνα με αεριωθούμενους κινητήρες τύπου τζετ. Όλα αυτά θα τον κάνουν μάλλον να τρομάξει στην αρχή...

Ο Δεύτερος αντίθετα μάλλον δεν θα νιώσει και μεγάλες εκπλήξεις. Όλα τα σημερινά τεχνολογικά μέσα του είναι ήδη γνωστά. Το αυτοκίνητο, τα αεροσκάφη, οι εταιρίες μαμούθ στους ουρανοξύστες, η τηλεόραση. Ίσως να περιεργαστεί την μίνιμαλ εκδοχή τους ένεκα τεχνολογίας αλλά ακόμη και οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές ελάχιστα θα τον εκπλήξουν. Ίσως μάλιστα να αναρρωτηθεί και να απαγοητευθεί καθώς σε αντίθεση με την καλπάζουσα επιστημονική φαντασία της εποχής του, ούτα τα ρομπότ είναι διαδεδομένα και στο ανθρωποειδές σχήμα, ούτε βέβαια και τα διαστημικά ταξίδια είναι μέρος της καθημερινότητας. Αντίθετα μάλλον δεν ενδιαφέρουν και πολλούς.

Η τεχνολογική οπτική γωνία δείχνει μάλλον μια δυσπροσαρμοστικότητα στον πρώτο από τους δύο ταξιδιώτες. Ας δούμε τώρα την κοινωνική οπτική γωνία.

Ο πρώτος ταξιδιώτης δεν θα αντιμετωπίσει καμία έκπληξη. Το τυπικό της εποχής του θα εξακολουθεί να ισχύει. Οι γυναίκες είναι στο σπίτι και περιμένουν το σύζυγο να γυρίσει από τη δουλειά. Τα σπίτια είναι ακόμη με τις αυλές και τους κήπους. Η σύζυγος καλή νοικοκυρά καταβάλει προσπάθειες να κρατήσει το σπίτι καθαρό και σε μια κατάσταση που θα το κάνει λιμάνι-γαλήνη καθώς προσμένει το σύζυγο να γυρίσει από τη δουλειά του. Η σύζυγος συνεσταλμένη και πάντοτε πίσω από τον άντρα της στα δρώμενα προτιμάει τις συζητήσεις με τις φίλες της και για το πως θα παντρέψουν τις τελυταίες εναπομείναντες ανύπαντρες, ενώ αντίθετα ο σύζυγος θα συζητάει με τους υπόλοιπους για το ποδόσφαιρο και την πολιτική καπνίζοντας στο σαλόνι. Όπως και στα 1910 στη δουλειά του όλοι είναι λευκοί, είναι άντρες και φορούν κουστούμια. Οι ελάχιστες γυναίκες που εργάζονται είναι γραμματείς και κυρίως σέβονται τους προϊστάμενούς τους που είναι πάντοτε αποκλειστικά δυναμικοί άντρες. Επίσης όλοι αυτοί που ο ίδιος θεωρεί "συμπατριώτες" του είναι όπως και στο 1910 λευκοί με έντονη έμφαση στην ιδιαίτερή τους καταγωγή.

Αντίθετα ο δεύτερος ταξιδιώτης που δεν θα εντυπωσιαστεί ολοσδιόλου από την τεχνολογία θα βρεθεί προ τεράστιων εκπλήξεων για τον ίδιο σε ότι αφορά τον κοινωνικό ιστό. Η εταιρία του δεν θα αποτελείται από κοντοκουρεμμένους άνδρες με κουστούμια και συνεσταλμένες γραμματείς με συγκεκριμένο έτικετ. Αντίθετα μετά εκπλήξεως θα δει αρκετούς έγχρωμους, ασιάτες και αφρικανούς μεταξύ των εκλεκτών στελεχών. Οι γυναίκες καθόλου συνεσταλμένες, αλλά αντίθετα πολύ δυναμικές και περισσότερο ανταγωνιστικές από ότι ο ίδιος θα μπορούσε να φανταστεί όχι μόνο κάνουν καριέρα αλλά επιπλέον κατέχουν σημαντικό ποσοστό των διευθυντικών θέσεων. Το φρικιό με το κοτσιδάκι και το στενό κάζουαλ ντύσιμο που στα 1960 θα τηλεφωνούσε στην αστυνομία να τον μαζέψει για τετυμποϊσμό, θα τον αφήσει στήλη άλατος καθώς όλοι θα του ανακοινώσουν ότι είναι ο πρόεδρος της εταιρίας! Ενδεχομένως στο διπλανό γραφείο κάποιος ράστα και αφρικανικές ρίζες εργάζεται, ενώ η φυλετική πολυχρωμία του πλήθους που θα αντικρύσει στον δρόμο καθώς θα πηγαίνει προς το σπίτι του θα τον κάνει να νιώθει τελείως ξένος. Πολύ περισσότερο στην συμπεριφορά του, τα πνευματώδη αστεία της εποχής του σήμερα θα είναι σεξιστικά και προσβλητικά για τις γυναίκες. Χωρίς αμφιβολία τις τελευταίες δεν θα μπορεί με τίποτε να τις χειριστεί. Μάλλον θα πέσει στα ψυχοτροπικά φάρμακα όταν στην τηλεόραση αντικρύσει μαύρους προέδρους, υπουργούς αραβικής καταγωγής και πολύ περισσότερο διεθυντή της κρατικής τράπεζας έναν κομμουνιστή ή ας πούμε κατά δήλωσή του οπαδό σοσιαλιστικών ιδεών.

Αν λοιπόν η τεχνολογική οπτική γωνία κάνει τον πρώτο ταξιδιώτη να φαίνεται έξω από τα νερά του, εν τούτοις η κοινωνική οπτική χωρίς αμφιβολία θα κάνει τον κόσμο τελείως άγνωστο και μη αναγνωρίσιμο για τον δεύτερο ταξιδιώτη, εκείνον που ενδεχομένως η βραδύτητα της τεχνολογικής εξέλιξης να τον απαγοήτευσε και λιγάκι... ο πρώτος ταξιδιώτης χωρίς αμφιβολία θα βρίσκεται εκεί στο 1960 σε έναν αναγνωρίσιμο σε εκείνον κοινωνικό ιστό και κοινωνική ηθική. Λίγο έως πολύ δλδ θα βρίσκεται "σαν στο σπίτι του". Ο Δεύτερος θα καταφύγει μάλλον στην ψυχανάλυση καθώς δεν θα μπορεί με τίποτε να προσαρμοστεί στο νέο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.

Χωρίς αμφιβολία ο κόσμος μεταβάλλεται ταχύτατα και η σημερινή παγκοσμιοποίηση του κοινωνικού περιβάλλοντος που λίγο έως πολύ μας φαίνεται φυσιολογική, θα ήταν αδιανόητη για τους παππούδες μας του Δυτικού κόσμου. Ένα είναι το αυτονόητο. Ακόμη και στην μικρή και "απομονωμένη" ελλάδα που εξακολουθεί να δυσκολεύεται να προσαρμοστεί, στα νέα δεδομένα, ο νέος κοινωνικός ιστός θα είναι αναπόφευκτος. Η πρόοδος της Δυτικής κοινωνίας, δεν ήρθε σαν επιφοίτηση του αγίου πνεύματος αλλά εξαιτίας της ενσωμάτωσης και της ανάληψης ρόλων και πρωτοβουλιών από τις γυναίκες, καθώς και της ένταξης στον πυκνό κοινωνικό ιστό των κάποτε αποκλεισμένων παρίων, μεταναστών, αφρικανών και φυλετικά διαφορετικών. Η ένταξή τους στο δημιουργικό στερέωμα απελευθέρωσε τεράστιες δυνάμεις και έδωσε εκείνη την δημιουργική κινητήρια ώθηση για τη δημιουργία αγορών, οικονομίας και διεξόδων. Είτε το θέλουμε είτε όχι ο δρόμος μας περνάει μέσα από ένα τέτοιο παγκοσμιοποιημένο κοινωνικά περιβάλλον και όσο πιο σύντομα το κατανοήσουμε στην ελλάδα αυτό, τόσο πιο εύκολα θα μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε τις δυνατότητες που αυτό παρέχει.

Τα ανωτέρω με αφορμή το βιβλίο του Richard Florida, "The rising of the creative class".

Μεταναστευτική πολιτική...

Καλησπέρα... στο προηγούμενο ποστ, έθιξα τον όρο "μεταναστευτική πολιτική" και επειδή τελευταία υπάρχει τεράστια υποκρισία σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα πστην ελλάδα και φυσικά γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από ποικίλλους αετονύχηδες θα ήθελα να κάνω κάποιες σκέψεις... Το θέμα φυσικά είναι τεράστιο και τόσο πολύπλοκο, που δεν μπορεί να θιχτεί λεπτομερώς σε ένα ποστ. Μόνο κάποιες γραμμές- αυθαίρετες σκέψεις...

Ας μου επιτρέψετε να ξεκινήσω αντίστροφα... Δλδ. πόσους μετανάστες χωράει η Ελλάδα? Σήμερα ενδεχομένως έχει περίπου 1.000.000, ή 1.500.000. Η Ελλάδα είναι χώρα έκτασης περίπου 132000τχ με αξιοποιήσιμο έδαφος 80% που αξιοποιεί περίπου το 40%. Αν αποκτήσει ρυθμούς και ανάπτυξη ευρωπαϊκής χώρας μπορεί άνετα να εξυπηρετήσει σαν τόπος αντίστοιχα νούμερα με τις ευρωπαϊκές χώρες, δλδ 30 ή 40 εκατομύρια κατοίκους. Αυτή τη στιγμή τρομερά αραιοκατοικημένη συνωστίζεται στην Πρωτεύουσα και τα αστικά κέντρα, αφού οι πολιτικές των τελευταίων 30 χρόνων έχουν εγκαταλείψει τελείως την επαρχία, και την αντιμετωπίζουν με "επαρχιωτισμό". Επομένως με ψυχρά οικονομικά μέτρα, δεν είναι σωστή μια έκφραση "η Ελλάδα δεν χωράει άλλους μετανάστες".

Είναι προφανές ότι τα αστικά κέντρα της Ελλάδας μετά την αντιπαρροχή ήταν έτσι κι αλλιώς τριτοκοσμικά, δεν απαιτούνταν δλδ οι μετανάστες για να τα κάνουν τέτοια. Απλά η συνεχής εγκατάλειψη της επαρχίας και η περαιτέρω αστυφιλία, έχει οδηγήσει σε μια άνευ προηγούμενου υπερεκμετάλλευση της γης στα αστικά κέντρα και φυσικά αντίστοιχη υποβάθμιση της ποιότητας ζωής σε αυτά. Όταν στο Λεκανοπέδιο των 4500.000 κατοίκων εφημερέυουν δύο μόνο νοσοκομεία, ενώ αντίστοιχα στο Παρίσι, στο κέντρο των 2.500.000 κατοίκων εφημερεύουν κι εξυπηρετούν περίπου 30, κανείς αντιλαμβάνεται εύκολα τις διαφορές, πέρα από την οποιαδήποτε ατυχία της σύγκρισης... Πόσο μάλλον όταν σύμφωνα με το τι προβλέπει το νέο "ρυθμιστικό" του κυρίου Σουφλιά, στα επόμενα 20 χρόνια, θα κατοικούν στο Λεκανοπέδιο 8500000 κάτοικοι μιας χώρας που θα είναι 12000000 περίπου, χωρίς τους ρυθμούς ανάπτυξης της Κίνας, που θα δικαιολογούσε κάτι τέτοιο

.

Οι μετανάστες μέχρι σήμερα έχουν προσφέρει αρκετά στη Χώρα. Κατ' αρχήν κυριολεκτικά έσωσαν την ελληνική οικονομία, αφού είναι γνωστό, πως όταν αυτοί νομιμοποιήθηκαν πιάσαμε τους Ευρωπαϊκούς δείκτες ανάπτυξης που απαιτούνταν προκειμένου να μπούμε στην ΟΝΕ, και ουχί φυσικά για τα όμορφα μάτια του κου Σημίτη και των οικονομικών επιτελών του. Βέβαια ούτε η ΕΕ έχασε, αφού σε μια απόπειρα να δημιουργήσει οχυρωματικά έργα αποτροπής της μαζικής εισροής μεταναστών στην ΕΕ έλαβε μέτρα τέτοιας πολιτικής σε Ελλάδα, Ιταλία και Ισπανία. Περαιτέρω κατηγορίες μεταναστώ, κυριολεκτικά έσωσαν την ελληνική αλιεία, όπως οι Ιρακινοί και οι Κούρδοι, που στελέχωσαν τα περισσότερα ελληνικά καΐκια ασκώντας μια παραδοσιακή τέχνη. Οι λεγόμενοι μετανάστες απο τις ανατολικές χώρες, βαφτίστηκαν "εποχικοί" και έσωσαν την αγροτική οικονομία αφού εκλείπουν με την ερήμωση της υπαίθρου τα αγροτικά χέρια. Ένεκα όμως ότι η αγροτική μας οικονομία είναι η ίδια "εποχική" και της επιδότησης οι περισσότεροι μετανάστες, προτίμησαν τα αστικά κέντρα που προσφέρουν ευκολότερα εργασία και μεροκάματα...

Για τους Αλβανούς ας μου επιτραπεί μια ειδική παράγραφος. Αποτελούν ένα ξεχωριστό είδος μεταναστών, που απο τη μια σήκωσε κυρίως όλο το βάρος της οικοδομής στην ελλάδα (με τους ελάχιστους πολωνούς που έχουν απομείνει) ενώ οι περισσότεροι κάτοικοι αστικών κέντρων, έχουν μια Αλβανίδα που τους καθαρίζει τα σπίτια τα Σάββατα που κατεβαίνουν για ψώνια... Αν και με μανία μεγάλη συκοφαντήθηκαν ως λαός, αφού εισήλθαν μαζί με τους μετανάστες και παραβατικά στοιχεία, εν τούτοις είναι εκείνος ο λαός που έδειξε περισσότερο από όλους τη μεγαλύτερη διάθεση ενσωμάτωσης στον ελληνικό κορμο... Σε σημείο που να πρωτεύει και στα σχολεία προκαλώντας τον κλαυσίγελω με τη σημαία...

Όλοι όσοι βλέπουν τους μετανάστες και αναπωλούν την Ελλάδα του 80 και του 70, να γνωρίζουν πως η Ελλάδα θα ήταν άθλια σαν του 60 αν δεν ήταν αυτοί οι μετανάστες, που επέτρεψαν εισροή εργασίας και κεφαλαίων από την ΕΕ... Τα κεφάλαια που έχουμε μέχρι σήμερα απορροφήσει σαν τεταρτογενή παραγωγική χώρα ωχριούν, μπροστά σε εκείνα της οικοδομής και των έργων που έκαναν τα χέρια των μεταναστών. Πριν θέσουν κάποιον αντίλογο, ας αναλογιστούν αν θα τους άρεσε η ιδέα να γίνουν τα παιδιά τους οικοδόμοι, υδραυλικοί κλπ, και να μην γενικεύουν για τα "ξένα" παιδιά... Ας κάνουν πρώτα τα δικά τους οικοδόμους, καθαρίστριες και σκουπιδιάρηδες και μετά ας αξιώσουν "καθάρισμα"...

Όλοι αυτοί εισήλθαν ως "λαθρομετανάστες", ένας όρος τελείως αστείος και λαθραίος για να χρησιμοποιείται από το ελληνικό κράτος που δεν δίνει πεντάρα για τους μετανάστες. Στην ΕΕ, οι μετανάστες έχουν κάρτα ασφάλισης, υγείας και θέσεις εργασίας πολλές από τις οποίες είναι επιδοτούμενες με προγράμματα stage. Η Ελληνική πολιτεία, κάνει πως δεν υπάρχουν, μεταθέτοντας το πρόβλημα στους πολίτες και μετά σπεύδει να ονομάζει αναφανδόν όλους ως "λαθρομετανάστες". Ας σημειώσουμε εδώ ότι ο όρος "Λαθρομετανάστες" δεν είναι ορθόδοξος και δεν αρμόζει να λέγεται από χριστιανούς ορθόδοξους. Για την ορθοδοξία, δεν παίζει ρόλο που κληρώθηκε κάποιος να γεννηθεί, και όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι ενώπιον του Θεού. Ίσως η μόνη οικουμενική υπεροχή του Χριστιανισμού έναντι των προηγούμενων θεολογικών προσεγγίσεων της ύπαρξης. Για τον ορθόδοξο η γέννηση του κάθε ανθρώπου δεν είναι παρά ένα θαύμα και εμπεριέχει το στοιχείο της θέωσης... Και μην κρίνετε μόνο από Λ-άνθιμους... Δείτε κι εδώ.

Μεταναστευτική πολιτική, φυσικά δεν είναι ούτε οι τσιρίδες ούτε τα φληναφήματα κάποιων συγκεκριμένων πολιτικών χώρων, που δείχνουν υποκριτικά ότι κόπτωνται επί του θέματος. Αντί να μιλήσουν ειδικοί ή οικονομολόγοι, βγαίνουν ξαφνικά κάτι μικροπωλητές αθλίων βιβλίων και δηλώνουν απερίφραστα πως "Η ελλάδα δεν χωράει άλλους μετανάστες". Που το γνωρίζετε κύριοι? Μεταναστευτική πολιτική, φυσικά δεν είναι οι υποσχεθείσες ενέργειες κάποιων απίθανων τύπων, που θα φτιάξουν λέει στρατόπεδα για να συγκεντρώσουν τους "λαθρομετανάστες". Ποιοί? Εκείνοι που ακόμη καλούνται πριν "φτιαξουν" στρατόπεδα, να φτιάξουν τα καμμένα σπίτια στην Ηλεία. Έτσι και δεν ήταν οι εθελοντές, ακόμη σε λυόμμενα θα έμεναν αυτοί οι άνθρωποι... Αυτοί λοιπόν που δεν είναι άξιοι να φτιάξουν ούτε αντίσκηνα πιστεύετε ότι θα καταφέρουν να φτιάξουν χώρους υποδοχής μεταναστών? ή καραγκιόζ μπερντέ για να τους κρύψουμε και να μην φαίνονται στο κέντρο?

Μεταναστευτική πολιτική, είναι κυρίως η μελέτη εγκατάστασης των ανθρώπων αυτών που σήμερα ζουν στην Ελλάδα και φυσικά δεν ζουν Λαθραία, γιατί κανείς δεν ήρθε λαθραίος σε αυτόν τον κόσμο... Υπάρχουν κατηγορίες μεταναστών με τεράστια πείρα σε αγροτική παραγωγή, όπως οι ινδοί και οι πακιστανοί. Τα βακούφια και τα μεγάλα κτήματα του Δημοσίου που μένουν χέρσα και ανεκμετάλλευτα, θα μπορούσαν να κατοικηθούν από αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι θα τα καλλιεργήσουν και με πράσινη πολιτική και θα παράξουν προϊόντα. Θα δώσουν ζωή στους έρημους εκείνους τόπους. Καλύτερα σε αυτούς παρά να τα "φάνε" οι 5 γνωστές αχόρταγες οικογένειες - μαφίες μαζί με τους Εφραίμ κλπ... Η επιπλέον αυτή παραγωγή, δεν θα είναι ενάντια στους Ευρωπαϊκούς δείκτες, εφόσον θα πάει για ενσωμάτωση μεταναστών, και επιπλέον θα τονώσει την οικονομια της αγροτικής παραγωγής που σήμερα σέρνεται νωθρή μεταξύ "πονηρών" και επιτήδειων και επιδοτήσεων.

Η Ελλάδα τα τελευταία 15 με 20 χρόνια παίρνει χρήματα από την ΕΕ για την ενσωμάτωση των μεταναστών... Εξαιτίας του ότι τα χρήματα αυτά όλα τα χρόνια έγιναν λαχανί βίλες, είναι φυσική η προσφυγή των ανθρώπων αυτών στα ήδη τριτοκοσμικά αστικά κέντρα όπου όλο και κάποιο μεροκαμματο μπορούν να βρουν... Με ορθολογιστική διάθεση των κονδυλίων αυτών θα μπορούσαν οι ήδη υπάρχοντες "παρίες" και λαθραίοι να δώσουν ισχυρή τόνωση στην ελληνική οικονομία, που δεν διαννοείται ο ταλαιπωρημένος κάτοικος των αστικών κέντρων...

Τα βήματα αυτά είναι αναγκαία να γίνουν γιατί πραγματικά η κατάσταση 'δεν πάει άλλο'. Δεν πάει άλλο όμως γιατί πρέπει να φύγουν οι πραγματικοί λαθραίοι, εκείνοι που κλέβουν τα όνειρά μας και κοροίδεύουν τη ζωή μας εκποιώντας το μέλλον μας και υποβαθμίζοντάς μας. Εκείνοι που κλέβουν τα ταμεία ασφάλισης με ομόλογα, που εκποιούν την Δημόσια περιουσία, που είναι ανίκανοι να διοικήσουν ένα ορθολογιστικό και αξιοκρατικό δημόσιο τομέα, κοντόφθαλμοι και με γνώμονα τον αλόγιστο ιδιωτικό πλουτισμό και το συμφέρον της αγέλης. Εκείνοι που ονειρεύονται 8500000 στο λεκανοπέδιο που θα είναι έτσι κι αλλιώς τριτοκοσμικό εκτροφείο ανθρώπων φθηνού εργατικού δυναμικού (ακόμη κι αν κατοικείται από "Άρια φυλή") αρκεί να προσπορίσουν οι ίδιοι από τα έσοδα της εκποίησης της δημόσιας δασικής περιουσίας της Ανατολικής Αττικής. Εκείνης της Έρμης γης που αν τα σχέδια αυτά περάσουν θα κάνουν την Αθήνα πόλη του Μεξικού και δεν θα αξίζει ούτε να την φτύσει κανείς...

Αν σκεφτεί κανείς ψύχραιμα και λογικά, μόνο για να αποκτήσει η Ελλάδα κάποιες από τις βασικές Ευρωπαϊκές υποδομές, όπως για παράδειγμα στον τομέα της υγείας ή των μεταφορών (σύγχρονοι σιδηρόδρομοι που θα μεταφέρουν φθηνά κόσμο και εμπορεύματα) απαιτεί τεράστιο αριθμό εργατικών χεριών, που η χώρα έτσι κι αλλιώς δεν διαθέτει...

Δεν βλέπω λοιπόν τίποτε το αρνητικό σε μια ορθολογιστική μεταναστευτική πολιτική, ουμανιστική και με γνώμονα την αλληλεγγύη στους λαούς αυτή, δλδ που σφυρηλάτησε τον Ελληνισμό. Υπάρχουν δύο λογικές. Η μία λέει απλά να μην κάνουμε τίποτε. Απλά να διώξουμε "τους λαθραίους" να μην τους βλέπουμε, και να αφήσουμε τους επιτήδειους να αλωνίζουν... και να ξυπνήσουμε μετά από 10 χρόνια ζώντας έναν εφιάλτη λατινοαμερικανικού τύπου. (Αυτήν βλέπω ως πιθανότερη για τη χώρα μας). Η δεύτερη επιβάλλει έστω την ύστατη στιγμή μια ομοψυχία, μιαν συστράτευση για την αντιμετώπιση του ζοφερού μέλλοντος που πάνε να μας επιβάλλουν. Επιβάλλει την αφύπνιση του οικουμενικού και ουμανιστικού ελληνισμού. Εκείνου της Αλεξάνδρειας, της Πόλης, της Σμύρνης. Μπορούμε πολλά να μάθουμε από εκείνους τους φοβερούς και δαιμόνιους έλληνες αρκεί να αναψηλαφήσουμε τα ίχνη τους... Ειδάλλως θα μας ξεβράσει η ιστορία...

... Μικρές μελωδικές ιστορίες...

... Η καλή φίλη roadartist, στην ανάρτησή της τότε με είχε προσκαλέσει σε ένα παιχνίδι μπλογκ. Απολογούμενος για την μεταμηνιαία ανταπόκρισή μου προβαίνω στο παιχνίδι.

... σταθμός πρώτος... Ως τιμή σε έναν πολύ μεγάλο καλλιτέχνη, τροβαδούρο, σχεδόν άγνωστο στην ελλάδα. Τον George Brassens, καθώς έχω την τιμή να μένω δίπλα στην πάλαι ποτέ οικία του... χωρίς πολλά λόγια: Les passantes.

... Για όποιον ενδιαφέρεται για μετάφραση των στίχων εδώ, αλλά με έναν George λίγο πριν το τέλος...

... Δεύτερη επιλλογή, chanson pour l'auvergnat.

...Τρίτη επιλογή, οι Στιγμές...αυτό το τραγούδι κι αν είναι μεστό και περιεκτικό σε κάθε στίχο του...

...Τέταρτη επιλογή, φυσικά τα λόγια και τα χρόνια.

...Πέμπτη επιλογή με πολλά προσωπικά βιώματα η παιδική μου φίλη

...Σβήνουν τα βήματα στη σκάλα... κανείς...

... Το παιχνίδι, έχει ώς εξής: επιλέγουμε 4 ελληνικά ή ξένα τραγούδια ο καθένας που πιστεύουμε πως οι στίχοι τους περιγράφουν μια ιστορία... έκλεψα λίγο στο παιχνίδι και πρόσθεσα και ένα ακόμη... Το παιχνίδι είναι έμπνευση της Γιώτας Παπαδημακοπούλου.

... Καλώ όποιον θέλει από τη διπλανή στήλη και δεν το έχει ακόμη κάνει, να συμμετάσχει. Ας θεωρεί εαυτόν προσκαλεσμένο από εμένα...