" Υπάρχουμε γιατί είναι αναγκαίο...
Πάνε 2500 χρόνια από τότε που ήρθαμε στον κόσμο...
Οι άνθρωποι μας συναντούν συχνά τυχαία, καμιά φορά χωρίς καν να γνωρίζουν ότι είμαστε τα μάτια και τα αυτιά τους...
Ντύνουμε κάθε τόπο: δρόμο, αυλή, κήπο, πάρκα, άλση, πόλεις, χωριουδάκια... πονάμε τους δρόμους...
είναι το σκηνικό μας, ο κόσμος μας, η επιλογή μας
Δημιουργούμε στους δρόμους...
Καλλιτέχνες, συγγραφείς, τεχνικοί, παραγωγοί,
Και τις μέρες εκείνες που τα εμπορεύματα καταλαμβάνουν το χώρο, που ο φόβος κάνει τον κόσμο σκυθρωπό, και φοράει ο καθένας τις παρωπίδες του, που τα σύνορα, οι μπάρες και τα κάγκελα μας ζώνουν από παντού ενώ προσπαθούμε να περάσουμε
Υψώνουμε τη φωνή μας και απαιτούμε να υπάρχει κάτι να δούμε, να μοιραστούμε, να γνωρίσουμε
Σε όλο τον κόσμο, εκατοντάδες γιορτές, συναντήσεις χιλιάδων καλλιτεχνών και εκατομμυρίων θεατών,
Αυτό το κάτι που εμείς, οι καλλιτέχνες, οι πολίτες μέσα στην πόλη προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μέρα με τη μέρα...
Διεκδικούμε το δικαίωμα να ζούμε με το επάγγελμά μας,
Πιστεύουμε πως η τέχνη μπορεί να απαλύνει τον πόνο των ανθρώπων
Ιδίως η άμεση εκείνη του δρόμου, που τους αγγίζει απευθείας
και που πρέπει να ανθίζει πάντοτε ελεύθερη "
το παραπάνω κείμενο αλίευσα από μια παλιά διαμαρτυρία των καλλιτεχνών του δρόμου εδώ στο Παρίσι...
Πολλές φορές παρατηρώ σε πεζόδρομους, δρόμους, τους καλλιτέχνες του δρόμου... ζωγράφοι, ζογκλέρ, μουσικοί, θεατρίνοι... Συχνά δεν υπολείπονται σε ταλέντο από τους επαγγελματίες συναδέλφους τους.
ταυτισμένοι με το περιθώριο, συχνά παρεξηγημένοι, από υπερβολικό ζήλο φιλήσυχων πολιτών, στοχοποιούνται από την κοινωνία. Κάποιοι φθάνουν στο σημείο να τους κοιτούν με περιφρόνηση, με δυσφορία... Οι ίδιοι που ανεκτικά και στωϊκά ανέχονται την ασχήμια της πόλης, τα σκουπίδια πεταμένα στα ανύπαρκτα πεζοδρόμια, εμπορεύματα να φράζουν το διάβα τους, αυτοκίνητα να κλείνουν πεζοδρόμους για τη βολή του ιδιοκτήτη τους... Οι ίδιοι που σκύβουν το κεφάλι από φόβο, έναντι στην οργανωμένη αυθαιρεσία, θυμώνουν και περιφρονούν τους καλλιτέχνες του δρόμου, που σε τελευταία ανάλυση, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να προσπαθούν να ομορφύνουν τον πολύπαθο τόπο, να ντύνουν το χώρο με μουσική...
... εκεί που βαδίζεις φορτωμένος σκέψεις, άγχος, πίεση ξαφνικά ακούς ένα τραγούδι που ποτέ δεν θα το επέλεγες... Ασυναίσθητα σε ταξιδεύει στα πέρατα του κόσμου... Σε γεμίζει αισιοδοξία... Ένας κλόουν σου προσφέρει ένα άδολο χαμόγελο και ένα λουλούδι, μετατρέποντας το σκηνικό του παγερού ψιλόβροχου κάτι σαν παραμυθένιο μέρος...
...
46 σχόλια:
Πραγματικός καλλιτέχνης για μένα είναι εκείνος που μπορεί ν αγγίξει την ψυχή σου, με όποιο τρόπο και όποιο μέσο.
Σε μια εποχή που γύρω μας όλα τρέχουν, σε μια εποχή που όλα είναι ρευστά ο δρόμος για την ψυχή μας είναι δύσβατος και απρόσιτος.
Κολλημένοι στην επιφάνεια των πραγμάτων έχουμε χάσει την ουσία τους.
Κοιτάζουμε μόνο τον αφρό της θάλασσας γιατί εκείνος είναι εύκολα εμφανής ενώ η μαγεία κρύβεται στον βυθό της.
Εύχομαι ένα πρωί να ξυπνήσω και όλα να έχουν αλλάξει, ακόμη και ο τρόπος που χαμογελάμε, να γίνει ουσιαστικός και αληθινός και τότε ο δρόμος αυτός προς την ψυχή και την καρδιά μας θα ανοίξει τις πύλες!!!
Πολύ γλυκιά η επιστροφή σου Νικιπλε μου!!
Καλό ξημέρωμα !!
Αναστασία
Καλλιτέχνη καλέ μου φίλε, αισθάνομαι οποιονδήποτε άνθρωπο μου μεταδίδει την συγκίνησή του μέσω της δημιουργίας του.
Πολύ περισσότερο, όταν αυτό το κάνει ανιδιοτελώς.
Δυστυχώς η κοινωνία μας κρατά στο περιθώριο τους καλλιτέχνες του δρόμου, και έτσι στερούμαστε τον αυθορμητισμό της τέχνης.
Καλημέρα
Την αγάπη μου, και την χαρά μου που ξανανταμώνουμε, σου στέλνω.
Συχνά δεν έχουν βήμα να δείξουν το ταλέντο τους, ή έχουν αποκλειστεί από τη βιομηχανία του θεάματος για Χ λόγους...
Κι όμως στην ουσία, αυτοί κάνουν όλη τη δουλειά, και φέρνουνε την τέχνη στους καθημερινούς ανθρώπους που δεν έχουνε τα μέσα να επισκεφτούνε ένα θέατρο ή μια συναυλία...
Καλημέρα ΝΙκιπλέ μου...
Το περίεργο μ' εμάς τους "φιλότεχνους" είναι πως τους προσπερνάμε αδιάφορα, παρ' ότι πολλοί από αυτούς είναι πολύ αξιόλογοι καλλιτέχνες και συνωστιζόμαστε στις γκαλερί για τα ονόματα...
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιες
"... εκεί που βαδίζεις φορτωμένος σκέψεις, άγχος, πίεση ξαφνικά ακούς ένα τραγούδι που ποτέ δεν θα το επέλεγες... Ασυναίσθητα σε ταξιδεύει στα πέρατα του κόσμου... Σε γεμίζει αισιοδοξία..." Κι εκείνοι το βλέπουν στο βλέμμα σου, στο περπάτημά σου που αλλαζει ξαφνικά, στο χαμόγελό σου. Και ειναι μεγαλη ανταμοιβή για εναν καλλιτέχνη αληθινό. Τι καλά που θα ήταν να έφτανε μόνον αυτό για να ζήσει...Γιατί εμείς, να παρει, την παίρνουμε τη χαρα και φευγουμε να παμε στη δουλειά μας, στις υποχρεωσεις και να βγαλουμε τον επιούσιο, εκείνος;
Αυτή η φράση "Υπάρχουμε γιατί είναι αναγκαίο" εκφράζει ακριβώς την ομορφιά της ψυχής του..
Υπάρχουν γιατί αλλιώτικα οι δρόμοι μας θα ήταν άφωνοι, άχρωμοι χωρίς άρωμα , γεμάτοι λακούβες με βρωμόνερα..
Υπάρχουν για να διυλίζουν την ασχήμια και να την κάνουν ομορφιά. Και η ομορφιά είναι ανάγκη και οξυγόνο ζωής.
..σε ταξιδεύουν στα πέρατα του κόσμου..
Οι αληθινά πολιτισμένες πόλεις ξεχωρίζουν από την τέχνη αυτή, που γεμίζει τους δρόμους της, που δίνει χρώμα στο κάθε άχρωμο σημείο της..
Οι άνθρωποι "κάνουν" το σκηνικό της κάθε πόλης.. οι καλλιτέχνες την εξανθρωπίζουν..
Τι ομορφιά έχουνε αυτοί οι καλλιτέχνες, και τι ασχήμια όσοι τρέχουν σκυθρωποί στις δουλειές τους.. Νομίζω nikiple μου πως κατά βάθος τους ζηλεύουν για το μποέμικο τρόπο ζωής τους..για το αληθινό και όχι σκυθρωπό χαμόγελο τους.. Ένας επιπλέον λόγος και αυτός για να τους αφήνουν από το κόσμο τους έξω..Πολλά φιλιά και αγκαλιά σου στέλνω!
H φωτο αυτή είναι δική σου?
Καληνύχτα νικιπλέ!
Καλημερα σας!
"πραγματικος καλλιτεχνης για μενα ειναι εκεινος που μπορει ν αγγιξει την ψυχη σου, μ οποιο τροπο και οποιο μεσο."πολυ ωραιο αυτο που εγραψε η "σταλαγματια"!
"οι αληθινα πολιτισμενες πολεις....καθε αχρωμο σημειο της.."λεει η Roadartist
Αγαπω τους καλλιτεχνες στους δρομους...ειδα πολλους στο Λονδινο που ειναι η μεγαλη κορη μου..και στο Σαουθαμπτον που ειναι η μικρη μου, λιγοτερους.
Να ειστε καλα!
Κατερινα
Αγαπητή Σταλαγματιά (Αναστασία) καλησπέρα... Τα είπες όλα τόσο όμορφα:
" Πραγματικός καλλιτέχνης για μένα είναι εκείνος που μπορεί ν αγγίξει την ψυχή σου, με όποιο τρόπο και όποιο μέσο.
Σε μια εποχή που γύρω μας όλα τρέχουν, σε μια εποχή που όλα είναι ρευστά ο δρόμος για την ψυχή μας είναι δύσβατος και απρόσιτος.
Κολλημένοι στην επιφάνεια των πραγμάτων έχουμε χάσει την ουσία τους.
Κοιτάζουμε μόνο τον αφρό της θάλασσας γιατί εκείνος είναι εύκολα εμφανής ενώ η μαγεία κρύβεται στον βυθό της."
Σε ευχαριστώ για αυτό το όμορφο σχόλιό σου γεμάτο στίχους...
Φίλε Επίκουρε, καλησπέρα.. πραγματικά οι αρτίστες του δρόμου, μερικές φορές έχουν έναν αυθορμητισμό που σε συνεπαίρνει... εγώ εδώ, ιδίως στο μετρό, έχω ακούσει μελωδίες που πραγματικά έχουν γαληνέψει την ψυχή μου... Η κοινωνία υπό την μπακέτα των ιστάμενων σε υψηλότατες θέσεις, βάζει στο περιθώριο την ενωτική τέχνη... εκείνη που απευθύνεται σε όλους... Κλείνει προς αποστείρωση στα μουσεία την Τέχνη... Αποκλείει τον κόσμο από την επαφή μαζί της... την χειραγωγεί... την κάνει τελικά μη τέχνη...
Την αγάπη μου φίλε! Έχω μέρες που θέλω να σχολιάσω πολλά πράγματα στο πόστ σου και θα το κάνω συντόμως!!!
Αγαπητή Αρτάνις, πράγματι αυτοί οι Χ λόγοι μερικές φορές είναι ακατάληπτοι, καθώς ιδιαίτερα στην Ελλάδα έχουμε ουκ ολίγες φορές θαυμάσει επισήμως κακότεχνους ή θεόφαλτσους. Πράγματι, πόσο σημαντική είναι αυτή η αμεσότητα της τέχνης τους... Να είσαι καλά! φιλιά εκεί στη ΝΖ.
Γλαρένια καλησπέρα... "φιλότεχνοι" ή μη, κάτι ψάχνουμε μέσα μας όλοι μας... και πολλές φορές τα χιλιόμετρα στις γκαλερί, ή οι ατέλειωτες ώρες στις σκοτεινές αίθουσες δεν μας δίνουν τίποτε απολύτως, παρά ένα κενό και μια δυσανεξία για το χαμένο χρόνο... κι έρχεται σπάνια βέβαια αλλά ενίοτε συμβαίνει, μια εικόνα, ή σκηνή στο δρόμο να μας αποζημιώσει για όλες τις χαμένες μας σκέψεις... Εμένα πρόσφατα κάποιες αυθόρμητες γκριμάτσες από μια πλανόδια κλόουν-θεατρίνα που με παρίστανε ακριβώς μπροστά μου για να με κάνει να γελάσω, με μετέτρεψαν από έναν σκυθρωπό βλοσυρό άνθρωπο κατευθείαν σε παιδί... πως να το αποζημιώσεις αυτό?
Αγαπητή καλημέρα (αναστασία) καλησπέρα... Διάβασε τι έγραψα παραπάνω στη γλαρένια... Πράγματι κι εκείνοι το βλέπουν ακριβώς στο βλέμμα σου, στην επιδοκιμασία σου, στη λάμψη σου και είναι μάλλον αυτό που συνεχίζει να τους δίνει δύναμη... Έχεις απόλυτο δίκιο βέβαια, θα έπρεπε να του έφθαναν για να ζήσει... Ίσως στις αυριανές κοινωνίες οι τότε Δήμαρχοι να θεωρούν σημαντικότερο να προσλάβουν τέτοιους καλλιτέχνες για να ομορφύνουν τις πόλεις τους από το να βάλουν κι άλλα κάγκελα, να στήσουν τραπεζοκαθίσματα, να κλείσουν κι άλλους ελεύθερους χώρους... Ίσως... σε φιλώ
Αγαπημένο Φράκταλ, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου... ακριβώς η ομορφιά της ψυχής τους γεμίζει με χρώμα, άρωμα, χαμογέλιο και οξυγόνο ζωής τους δρόμους μας... Πιστεύω πως οι πόλεις είναι περισσότερο αυταρχικές και εχθρικές προς τους πολίτες όσο απουσιάζουν οι πλανόδιοι καλλιτέχνες... έτσι ένα θλιμμένο και σκυθρωπό βλέμμα με διαπερνάει, όταν προσπερνώ όλους εκείνους τους φροντισμένους μεγαδρόμους με τα μωλ, περιχαρακωμένους από αλυσίδες που απαγορεύουν το παρκάρισμα, το πέρασμα και οτιδήποτε σε όλους εκτός των πελατών... ατέλειωτα πάρκινγκ, σεκιουριτάδες παντού να αγριοκοιτάζουν τον κόσμο, και μάντρες με προβολείς... Αντίθετα πόσο άνετα νιώθουμε στις ζωντανές μεσογειακές περαντζάδες, όμοια με τις αγορές της ανατολής... εκεί που περιεργάζεσαι... που περπατάς, που έχεις μιαν ελευθερία και έναν αέρα καθαρότερο...
Αγαπητή roadartist, καλησπέρα... Αυτό το ποστ ξέρω πόσο βαθειά σε αγγίζει καθώς και εσύ με την πρώτη ευκαιρία αλλά και πάνω στις βασικές σου ανησυχίες είναι αυτή η προσπάθεια για ελεύθερη και ανοικτή καλλιτεχνική παρέμβαση στις πόλεις μας, ιδίως τις έλληνικές που είναι ιδιαίτερα βεβαρυνμένες από την κακή μέχρι σήμερα χρήση που τους έχουμε κάνει. Πραγματικά περνώντας τακτικά από το "σπίτι σου" με δικαιώνεις σε κάθε μου βήμα εδώ που πολλοί άνθρωποι, με ευτελή μέσα προσπαθούν κάθε μέρα να βάλουν ένα λιθαράκι τέχνης και ψυχής σε μια (αυτό πρέπει να το παραδεχτούμε) ιδιαίτερα δεκτική πόλη και ανθρώπους... Ένα στενό, γεμάτο ακαθαρσίες και σκουπίδια, αμέσως γίνεται όμορφο ακόμη κι από ένα εμπνευσμένο σύνθημα - στίχους γραμμένο σε κάποιον τοίχο... Ασχημαίνει αντίθετα περισσότερο από μια γιγαντοαφίσσα με χαμογελαστούς τυπάκους που αισθάνονται πανευτυχείς που επιτέλους απέκτησαν το τάδε τύπου κινητό, ή έβαλαν όλα τους τα δάνεια σε ένα νοικοκυρεμμένα...
Θα μου άρεσε ιδιαίτερα απλοί πολίτες, καλλιτέχνες να βάζουν "βόμβες χρώματος" στην ασχήμια και προκλητική αυθάδικη εκμετάλλευση του ζωτικού χώρου των κατοίκων της ταλαίπωρης Αθήνας μας από κάποιους αυταρχικούς δικτατορίσκους που εκμεταλλευόμενοι την εξουσία μέσα πλούτο που έχουν, εκφοβίζουν τον κόσμο και καταδιώκουν ακόμη και τα δικά τους παιδιά, προκειμένου να παρκάρουν το τζιπ. Ατσαλάκωτοι με θυμωμένο βλέμμα, που υπάρχουμε κι εμείς ανάμεσά τους.... Μόνο βόμβες χρώματος να βάφονται τα σκουπίδια... να δουν λίγο χρώμα οι Αθηναίοι που έχουν πήξει στο γκρίζο, γκρίζο....
ΥΓ> Η φωτό, είναι δική μου σε έναν κεντρικό δρόμο στην Μονμάρτη... Μου άρεσε η ανάπαυλα των ανθρώπων αυτών και η ευκαιρία που βρήκαν να επικοινωνήσουν με δικούς τους... Τους τράβηξα φυσικά με μακρυνή λήψη, εξού και η φωτό είναι ψιλοκουνημμένη...
Αγαπητή Κατερίνα, καλησπέρα!!! Κάποτε θα έχουν και οι δικές μας πόλεις καλλιτέχνες στους δρόμους... Κάποτε θα είναι οι δρόμοι μας έργα τέχνης ή τουλάχιστον θα φιλοξενούν αρκετά απο αυτά... όταν κατανοήσουμε τον δημόσιο χώρο σαν δικό μας και αρχίσουμε να τον σεβόμαστε... Να είστε καλά!
φιλιά
Μονμάρτηηηηηηηηηηηηηη????
Βρε nikiple μη τα γράφεις έτσι απλά αυτά.. Όνειρο.. Θα ήθελα τόσο πολύ να ήμουν εκεί....Μονμάρτη.. :)))
Κάνε μου τη χάρη να τους φωτογραφίζεις και να μας βάζεις φωτο, ή να μου τις στέλνεις στο email..Τελικά εγώ είπαμε θα σου στέλνω φωτο, εσύ θα το κάνεις χαχααα να αντιστρέψουμε τους ορους;;;
Καλά στην πέρνω τη φωτο είναι καταπληκτική!! Δείχνει απίστευτη ξεγνοιασιά..και αυτά τα χαμόγελα τους..τόσο αληθινά :)
Σε ευχαριστώ, σε φιλώ!
Αγαπητή καλλιτέχνιδα, η φωτό είναι φυσικά δική σου!!! Μακάρι να μπορούσα να τραβήξω τόσο ωραίες φωτογραφίες όπως εσύ... πάντως όπως είδες κάνω φιλότιμες προσπάθειες...
σε φιλώ!!!
ΥΓ> Για μένα βέβαια η Μονμάρτη δεν είναι μακριά!!! αλλά μην νομίζεις ότι πηγαίνω και συχνά!!!
Θα προσπαθήσω να ανεβάσω ένα μικρό οδοιπορικό με φωτό...
Τι μου λες τώρα!.. Κοντά σου;;; Δε μπορείς να φανταστείς Νικιπλέ! Σχεδιάζα ένα ταξίδι για Χριστούγεννα στη Μονμάρτη, αλλά όλα ήρθανε ανάποδα.. Τι να σου γράφω.. Ας μη το σκέφτομαι. Δε πειράζει.
Η φωτογραφία σου είναι εκπληκτική! Πολύ όμορφη στιγμή "αιχμαλώτισες".. Την έχω βάλει ήδη φόντο στο pc μου.. Ναι θα ήταν υπέροχο αν έφτιαχνες ένα τέτοιο οδοιπορικό..έχε στη τσάντα σου μια φωτογρ. πάντα και τράβα :))
Μου έδωσες πολύ χαρά!! :)
"εκεί που βαδίζεις φορτωμένος σκέψεις, άγχος, πίεση ξαφνικά ακούς ένα τραγούδι που ποτέ δεν θα το επέλεγες... Ασυναίσθητα σε ταξιδεύει στα πέρατα του κόσμου... "
το έχω νιώσει πολλές φορές... όμορφα περνάς τις σκέψεις σου... μου άρεσε πολύ το ποστ σου! έτσι είναι, ακριβώς!
να είσαι καλά_
Αγαπητή roadartist δεν είναι και τίποτε σπουδαίο το να είσαι κοντά σε τέτοια μέρη... βέβαια το "κοντά" δεν ήταν γεωγραφικό, γιατί η περιοχή είναι εν γένει απο κατοικίες ψιλοχάλια, αλλά με ένα μόνο μετρό :)
Και μην νομίζεις. Από το Παρίσι, βλέπω μόνο το μετρό και τη διαδρομή από το σπίτι στο ινστιτούτο και τούμπαλιν... καμιά φορά όμως ξεκλέβω μια βόλτα ιδίως τα Σαββατοκύριακα και τότε πράγματι καταλαβαίνω ότι είμαι εδώ!
Είναι μια πόλη πραγματικά από τις πιο όμορφες στον κόσμο... Μα έχει πολλές όψεις... για αυτό και δεν είναι σωστό να καθοδηγείσαι... Το θέμα είναι τι μπορείς εσύ να δεις από ένα μέρος... τι σου δίνει δλδ το μέρος αυτό μέσα σου... και πολλές φορές θέλει κόπο για να το ανακαλύψεις...
σε φιλώ
I_love_the_smile_on_your_face, καλώς ώρισες!!! Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Είναι πράγματι ωραία αυτά τα αναπάντεχα συναισθήματα αναίτιας χαράς που νιώθουμε μερικές φορές, όταν μας "μεθάει" κάτι...
Σε φιλώ
Όχι δεν κατάλαβες.. δεν θέλω "ξενάγηση" απλές στιγμές καθημερινές και τυχαίες..σαν αυτή που έβαλες..
Θέλω να έρθω να πάω στο καφέ της amelie, να βάλω μουσική στα ακουστικά και να περπατήσω στους δρόμους, να μπερδευτώ μαζί τους, να σταθώ σε ένα παγκάκι και να τους χαζεύω :) Σε φιλώ νικιπλε μου και να βρίσκεις χρόνο να χαίρεσαι αυτή τη πόλη.. Σπατάλησε όσο μπορείς το χρόνο σου σε όμορφα πράγματα. Έχεις τη σκέψη μου..
καλησπέρα καλλιτέχνιδα, το καφέ λέγεται les doux moulins και είναι πολύ διάσημο... Από το μικρό δρόμο που είναι πλάϊ στο moulin rouge ανηφορίζεις και θα το δεις στο αριστερό σου χέρι...
το καλύτερο όμως είναι να συνεχίσετε σε εκείνο το στενό και να ακολουθήσετε την αριστερόστροφη πορεία του...
προφανώς και εγώ δεν εννούσα "ξενάγηση"... Εμένα συνήθως μπορεί μια στέγη κτηρίου να μου τραβήξει το βλέμμα, ένα καφασωτό παράθυρο, ένα πολύχρωμο σκηνικό απο ανθρώπους... Αυτά τα "ζωντανά" στιγμιότυπα προσπαθώ να τραβήξω με τη μηχανή... φιλιά
......αυτά θέλουμε!! :)
Φωτο στη τσέπη και το μάτι να παίζει.. :) έτσι; φιλί!
Oι καλλιτέχνες του δρόμου μου θυμίζουν βεγγαλικά σε σκοτεινό ουρανό.. βαδίζεις σκυφτός μέσα στην άχαρη πόλη βυθισμένος στις στενάχωρες σκέψεις σου και ξάφνου σηκώνεις τα μάτια ψηλά και αντικρύζεις αυτό το θέαμα που έστω και για λίγα λεπτά σε αφυπνίζει.. σε κλέβει.. σε μαγεύει.. νομίζω αυτός είναι και ο ρόλος της τέχνης..
Προσωπικά τρέφω μεγάλη αδυναμία σε αυτούς τους καλλιτέχνες.. και χάρηκα ιδιαίτερα γιαυτή σου την ανάρτηση..
να εισαι καλα
roadartist, επέστρεψα με αρκετές φωτό στο σεντούκι... δεν είναι πολύ καλές, αλλά για να δούμε...
φιλιά
Σταγόνα αυτό που έγραψες να ξερες πόσο σπουδαίο είναι στις χώρες του βορρά που εκτός από σκοτεινό ουρανό έχουν και κρύο...
Ήμουν προσφάτως βόρεια και οι καλλιτέχνες του δρόμου αν και καταπαγωμένοι, με τίποτε δεν έχαναν το χαμόγελό τους και το μπρίο στην τέχνη τους...
Να είσαι καλά βροχούλα
μου αρεσε η τοποθετηση σου κ το κειμενο με ταξιδεψε ως το Παρισι.
Τελικα,εγιε το σπιτι σου ετσι?
ευχομαι να μη νιωθεις μοναξια κ να εχεις ανθρωπους να σε νοιαζονται
Αγαπητή me,
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια...
Δεν θεωρώ τη Γαλλία και το πανέμορφο Παρί σπίτι μου... Είμαι προσωρινός εδώ...
Πρώτα πρέπει να νοιάζεται κανείς ο ίδιος για τον εαυτό του (όχι με την εγωϊστική έννοια αλλά εκείνη της αξιοπρέπειας)
μετά για τους γύρω του
και ύστερα να αξιώνει να τον νοιάζονται οι άλλοι.
Με αυτήν λοιπόν τη σειρά, και με πολλά "νερά" στο πρώτο, δεν τα πάω κι άσχημα...
bises
"εκεί που βαδίζεις φορτωμένος σκέψεις, άγχος, πίεση ξαφνικά ακούς ένα τραγούδι που ποτέ δεν θα το επέλεγες... Ασυναίσθητα σε ταξιδεύει στα πέρατα του κόσμου... "
Αυτό ξεχωρίζω κι εγώ...
πόσα τραγούδια κτήμα μου δεν κάνω...;
να είσαι καλά φίλε μου!
υ.γ. αν θελήσεις να με βρεις.. προσπάθησα να σου στείλω μεηλ.. δεν ξέρω αν τα κατάφερα..
μαργαριταρένια φιλιά ***
Επ έρχονται Χριστούγεννα για πόσο θα λείπεις ακόμη;
:)))
Καλό μήνα και να εμφανιστής κάποια στιγμή ναι;
Φιλί !
Χάρηκα με το σχόλιο σου..μα που χάθηκες?? Μας έλειψες.. Για τις φωτο όποτε και αν θες...Θα προσπαθήσω πάντως εγώ να σου μεταφέρω φωτό από την Αθήνα..όταν καθαρίσει..
Νικιπλέ μου, χρόνια σου πολλά, καλά να περάσεις...Φιλιάαααααα...
Bon soir mon ami!
Χαθήκαμε, με δική μου ευθύνη...
Τρόπος του λέγειν το "χαθήκαμε", γιατί η παρέα είναι μονίμως παρούσα, μέσα από την αύρα της.
Σου εύχομαι ολόψυχα καλές γιορτές, που παρά τις καιρικές συνθήκες, στο Παρίσι έχουν πάντα ιδιαίτερη γοητεία, ομορφιά και αρχοντική ατμόσφαιρα!
Je t embrasse!
Μια πρόσκληση, μου βγαίνει αυθόρμητα, άσχετα αν μπορείς να ανταποκριθείς!
Αύριο κλείνω τον πρώτο μου μεσαίωνα!
και λέω να το γιορτάσω με λίγους καλούς φίλους!
Ένας από αυτούς είσαι και εσύ.
΄΄Ενα ποτήρι κρασί θα σε περιμένει..."
Ευτυχία σε όσους αγαπάς!
Αγάπη να τους έχεις ευτυχισμένους!
Την δική μου σου την στέλνω Νίκιπλε...
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ
ΚΑΙ
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ
καλή μου Μαργαρίτα, καλησπέρα! πολύ χάρηκα για το πόστ σου. πραγματικά! εύχομαι τα καλύτερα! και τα τραγούδια πάντοτε κτήμα είναι!
Αγαπητή Αναστασία (Σταλαγματιά) , καλό μήνα και όπως τα κατάφερα καλές γιορτές! Πήζω ελαφρώς δια ταύτα και η παρατεταμμένη απουσία μου
Γειά σου καλλιτέχνιδα! πολύ όμορφες οι χριστουγεννιάτικες κάρτες στο ποστ σου. Βέβαια δεν μπορώ να πω τίποτε λιγότερο για την Αθήνα! φιλιά!
χρόνια πολλά αγαπητή Artanis και καλά να περνάς εκεί στο Cristenchurch που λογικά τούτες τις μέρες θα "φοράει" τα καλά του! Αλήθεια περίεργο μου φαίνεται τα Χριστούγεννα καλοκαιριάτικα!!!
Je t embrasse!
Bon soir mon cher ami Fegia! Σαφώς ποτέ δεν χανόμαστε, εφόσον υπάρχει τόσο η αύρα μας όσο και το πνεύμα μας στις σελίδες μας! Για την ευθύνη, αυτή μάλλον δική μου είναι καθώς φαίνεται από την τελευταία χαμηλή παραγωγικότητά μου σε ποστ.
Το Παρίσι, κατά ένα παράδοξο τρόπο εφέτος είναι λιγότερο στολισμένο με εξαίρεση τις οδούς εμπορικής attraction και φυσικά τις galeries lafayette που έχουν τεράστιο στολισμό... Παραδόξως η παραδοσιακή γαλλική εσωστρέφεια είναι ιδιαίτερα έντονη τούτες τις μέρες...
Je t embrasse!
Κατ' αρχήν φιλε Επίκουρε να τα χιλλιάσεις... Το εύχομαι ολόψυχα αυτό! Με τιμάει ιδιαίτερα η πρόσκλησή σου και θα έδινα πολλά για να είμαι παρών... Το ποτήρι κρασί θα το πιώ όμως έτσι κι αλλιώς στην υγειά σου! Μόλις πριν λίγες ημέρες κι εγώ έκλεισα τα 40 έτη...
Και την δική μου αγάπη στέλνω με θερμές ευχές για υγεία πάνω από όλα!
Επίσης φράκταλ Αγαπημένο... έχω περιδιαβεί τα ποστ, αλλά δεν έχω ακόμη βρει το χρόνο να σχολιάσω... το θέλω όμως και ελπίζω να το κάνω σύντομα...
σε φιλώ
Καλησπέρα ή καλημέρα να πω τέτοια ώρα ?
Συγγνώμη αν κάνω λάθος Νίκιπλε που σε ανέφερα και σήμερα σε ανάρτηση στο google + . . . καλά λόγια έγραψα , μα δεν ξέρω αλήθεια τι μπορεί να ενοχλήσει κάποιον ίσως και΄εσένα Νίκιπλε ...
Να που γέμισε η Θεσσαλονίκη με καλλιτέχνες και μουσικούς που ομορφαίνουν την πόλη μας , μα ενοχλεί η ομορφιά σε κάποιους και ... τι να πω
Οι κόρες μου ζουν και οι δυο στο Λονδίνο , πέρασε τόσος καιρός από τότε που μ απάντησες στο σχόλιό μου ...
Φιλιά ~ φιλία όπου κι αν είσαι
Δημοσίευση σχολίου