Βαδίζω και σε κάθε βήμα μου, σε κάθε γωνιά που στρίβω ενίοτε εμφανίζεται ο τρούλος του Saint Louis όπου μου υπενθυμίζει, πως παντού, στο πιο απλό στο πιο ευτελές μπορείς αν θέλεις να ανταμώσεις με τον Θεό...
Η ελαστικότητα ακυρώνει τα σημεία που βάζω για να οριοθετώ τις υποχωρήσεις μου... Στους ίδιος δρόμους, στους ίδιους τοίχους αποστρέφω συχνά το βλέμμα...
Τι είναι αυτό που κάθε χρόνο γεμίζει τον τάφο ενός κοριτσιού με χιλιάδες χαρτονένιους γερανούς φτιαγμένους από όλα τα μέρη του κόσμου?
Δυόμισι χρόνων το καλοκαίρι του 1945, μάλλον η Σαντάκο και η μητέρα της ελάχιστα θα μπορούσαν να καταλάβουν για το πόσο αποφασισμένη ήταν η υπερατλαντική πτέρυγα των συμμάχων να κερδίσει έναν πόλεμο... Στις 6 Αυγούστου, 1 μίλι περίπου μακρύτερα στο “σημείο μηδέν” ο “χοντρός” μετά από μια άνετη πτώση με αλεξίπτωτο σκάει στο έδαφος εξαφανίζοντας το κέντρο της Χιροσίμα και μερικές δεκάδες χιλιάδες ζωές μέσα σε δευτερόλεπτα. Η Σαντάκο Σασάκι, και η ασήμαντη οικογένειά της συνέχισαν τη ζωή τους όπως μπορούσαν να τη συνεχίσουν μετά από μια τέτοια καταστροφή. Όμως ο "χοντρός" είχε δράσει πολύ πιο βαθιά απ'ό,τι φαντάζονταν τότε, όταν σοκαρισμένοι ακόμα προσπαθούσαν να κάνουν τη ζωή και την πόλη τους να θυμίσει κάπως αυτό που ήταν πριν από εκείνο το πρωί, γνωρίζοντας από πριν πως κάτι τέτοιο ήταν μάλλον αδύνατο.
Η Σαντάκο πήγε στο δημοτικό σχολείο, δεν έχασε ούτε μια μέρα μαθημάτων από αρρώστια, και της άρεσε πολύ να τραγουδάει και να τρέχει. Μάλιστα, έτρεχε πιο γρήγορα από όλους στην τάξη της. Όταν μεγάλωσε λίγο ακόμα, άρχισε να παίρνει μέρος σε σχολικούς αγώνες. Σε έναν απ'αυτούς, το Φλεβάρη του 1955, λιποθύμησε. Τότε πρόσεξαν όλοι τα "φουσκώματα" στο λαιμό της. Η διάγνωση στο νοσοκομείο ήταν "λευχαιμία".
Στις αρχές του Αυγούστου, η καλύτερή της φίλη την επισκέφθηκε στο νοσοκομείο. Πήρε ένα τετράγωνο κομμάτι χαρτί και της έμαθε πως να φτιάχνει απ' αυτό χάρτινους γερανούς. Σύμφωνα με μια γιαπωνέζικη παράδοση, αν ένας άρρωστος άνθρωπος φτιάξει χίλιους τέτοιους γερανούς θα γίνει καλά. Η Σαντάκο έπιασε αμέσως δουλειά, χρησιμοποιώντας ό,τι χαρτί έβρισκε, ακόμα και από τις συσκευασίες των φαρμάκων της. Όταν της τέλειωσε, πήγαινε στους άλλους θαλάμους και ζήταγε από τους άλλους αρρώστους να της δώσουν τα περιτυλίγματα των δώρων που τους έφερναν.
Μέρα με τη μέρα η κατάσταση της Σαντάκο χειροτέρευε και αυτή προσπαθούσε απεγνωσμένα να φτιάξει τους 1000 χαρτονένιους γερανούς. Οι φίλοι και οι συμμαθητές της κινητοποιήθηκαν να την βοηθήσουν φτιάχνοντας και αυτοί γερανούς ώστε να συμπληρωθεί ο απαιτούμενος αριθμός... Η απασχόλησή της με τους γερανούς απλά την έκανε να ξεχνάει ότι η κατάστασή της χειροτέρευε. Στις 25 Οκτωβρίου, η Σαντάκο έφυγε, στα δωδεκά της χρόνια. Ο μύθος λέει ότι έφυγε στον 644ο γερανό και ότι τους υπόλοιπους μέχρι τους χίλιους τους έφτιαξαν οι συμμαθητές της...
Τα παιδιά της Χιροσίμα άρχισαν να μαζεύουν λεφτά για να φτιάξουν ένα μνημείο για τους φίλους τους που χάθηκαν. Και τα κατάφεραν. Το 1958 στήθηκε το άγαλμα της Σαντάκο που κρατάει στα χέρια της ένα χρυσό γερανό. Γιατί τα παιδιά πάντα θα πιστεύουν στο ανέφικτο, πάντα θα κάνουν ευχές, πάντα θα κυνηγάνε το όνειρο. Και το άγαλμα αυτό είναι ένα μήνυμα για την πολυπόθητη ειρήνη. Στην εικόνα παραπάνω, είναι τόσοι πολλοί οι χαρτονένιοι γερανοί που στέλνονται από όλα τα μέρη του κόσμου, που έχουν πλέον τοποθετηθεί ειδικά γυάλινα προστατευτικά...
Τι είναι αυτό που κάθε χρόνο γεμίζει τον μνημούρι ενός κοριτσιού με χιλιάδες χαρτονένιους γερανούς φτιαγμένους από παιδικά χέρια από οπουδήποτε μπορεί κανείς να φανταστεί?
Δεν ξέρω ειλικρινά δεν έχω απάντηση... Ένα συναίσθημα μόνο είχα... να φτιάξω και εγώ έναν χαρτονένιο γερανό από εδώ που είμαι για τη μακρινή τους χώρα... για την ελπίδα όλων των παιδιών του κόσμου... τον φωτογράφισα, αθλίως βέβαια με το κινητό...
.jpg)
πηγές εδώ:
ποίηση - ποιητές - Θεσσαλονίκη
Ως αποφώνηση δυό πολύ όμορφους στίχους του μπλογκ ασπαστός εδώ:
Για την ελπίδα των παιδιών αλλά κι' ΟΛΟΥ του κόσμου
ο χαρτονένιος γερανός και ξορκιστής του πόνου
26 σχόλια:
Ο χαρταετός σου nikiple είναι υπέροχος :)
Καλό σκ, γεμάτο όμορφα αληθινά όνειρα!!!
καλημέρα νίκιπλε,
υπάρχει μια παλιά ασπρόμαυρη ταινία που αναφερεται σε αυτήν την ιστορία; Νομίζω ότι την έχω δει όταν ήμουν παιδί.Συγκινητική όπως και η ιστορία αυτού του κοριτσιού.
Οι γερανοί, λοιπόν. Θυμάσαι ενα παλιό ρώσικο τραγούδι που μιλάει για τους γερανούς, τις ζωές και τα όνειρα των ανθρώπων;
Η μικρή μου ξερει και της αρεσει πολύ να φτιαχνει οριγκάμι. Ενας χαρτινος γερανός της είναι παντα στο κομοδίνο μου, αυτός και το ξυπνητήρι είναι τα τελευταία πραγματα που βλεπω καθε βραδυ πριν κλείσω το φως για να κοιμηθώ.Για να πηγαίνουν όλα καλά όπως μου είπε όταν μου τον χάρισε.
Σε φιλώ
Καλλιτέχνιδα καλημέρα... δεν είναι και τόσο τέλειος... Από το ίντερνετ το έμαθα και ομολογώ ότι για μένα ήταν δύσκολο... εν τούτοις τα κατάφερα!
τιπς: χρησιμοποιήστε κλασσικό χαρτή κόλλας εκτυπωτή και όχι από περιοδικό που είναι πολύ λεπτό...
φιλιά
Αγαπητή Αναστασία (καλημέρα), καλημέρα!
Το ρώσικο ποίημα με τους γερανούς καθώς λέει το ένα λινκ που έδωσα αλλά και η βικιπαίδεια είχε εμπνευστεί ακριβώς από αυτήν την ιστορία...
Εκείνο όμως που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση είναι που ακόμη και σήμερα άνθρωποι συντονίζονται έτσι αυθόρμητα και φτιάχνουν γερανούς... Σαν ένα ξόρκι για να μην ξαναέρθει η συμφορά... έτσι μου φαίνεται...
Αυτή η σημερινή στάση των παιδιών και των ανθρώπων είναι που με κινητοποίησε...
Πολύ όμορφο αυτό που σου προσέφερε η κόρη σου... Τώρα για το ξυπνητήρι πάντα με άγχωνε η παρουσία του, για αυτό και χρόνια τώρα έχω το κινητό για ξυπνητήρι... (μακριά μου εννοείται)
Σε φιλώ. καλό ΠΣΚ!
Με τρομάζει η σκέψη πως η ζωή μας είναι παιχνίδι στα χέρια εκείνων που θέλουν να κυβερνούν τον κόσμο.
Τι είμαστε τελικά;
Τόσο μικροί;
Τόσο ασήμαντοι;
Γιατί και πως μπορούν να "αποφασίζουν" αλλοι για την ζωή και τον θάνατο μας;
Δεν έχω τι να πω,
τι νόημα θα είχε άλλωστε η δική μου οργή σε όσα έγιναν όταν δεν μπορώ να σταματήσω εκείνους.....
Με έκανες κομμάτια με την ιστορία αυτή!
Είχα σκοπό να το γράψω όταν έρθει η ώρα (σε μερικούς μήνες), αλλά θα το γράψω και εδώ: Οι γερανοί για τους Ρώσους, "τα πουλιά που χορεύουν", σηματοδοτούν την άνοιξη, όπως για εμάς τα χελιδόνια, για τοτς Τούρκους οι πελαργοί κλπ...ταυτόχρονα σημαίνουν την έναρξη κάτι καινούριου, πιο όμορφου...Τα πουλιά αυτά, όπως και όλα τα μεγάλα αποδημητικά πάθανε μεγάλη ζημιά στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο...Διασχίζουν όλη τη Ρωσία και τη Σιβηρία και ένα μέρος του πληθυσμού φτάνει και στο νησί Χοκάιντο. Μετά τον πόλεμο λοιπόν, στο Χοκάιντο έφτασε μόλις ένα ζευγάρι γερανών, και τότε, οι χωρικοί αποφάσισαν να τα ταΐσουν, αν και άγρια πουλιά...Με την αγάπη τους και την φροντίδα τους, και στη Ρωσία, αλλά και στην Ιαπωνία, επιβίωσαν και οι άνθρωποι τα αγαπούν και προσέχουν...
Η Ρωσική ταινία ονομάζεται "Όταν περνούν οι γερανοί" και μπορείς να δεις ένα καταπληκτικό βίντεο από το peuple migrateur στην εξής διέυθυνση:
http://www.youtube.com/watch?v=PrBrR0xvmu0&feature=related
Αγαπητή Αναστασία (Σταλαγματιά), καλησπέρα... Πράγματι είναι τρομακτικό αλλά τόσο αληθινό, το γεγονός ότι είμαστε ευάλωτοι στα χέρια κάποιων πολύ δυνατών που δεν μας βλέπουν παρά σαν ένα σμάρι από μυρμήγκια... Τόσο μικρή και τόσο μεγάλοι όμως ταυτόχρονα, καθώς ουκ ολίγες ιστορικές στιγμές ένα μόλις μικρό μερμήγκι κατόρθωσε να αλλάξει τον ρου της Ιστορίας και να γίνει ένας άνεμος που σάρωσε τα πάντα... Η ιστορία αυτή πρέπει να μας γεμίζει αισιοδοξία, καθώς σήμερα ακόμη υπάρχουν άνθρωποι και ανταποκρίνονται συμβάλλοντας στο ατέλειωτο κορδόνι των χαρτονένιων γερανών, συμβόλου της ελπίδας και της πίστης στους ανθρώπους.
Σε φιλώ
Αγαπητή Αρτάνις, καλησπέρα... πράγματι θα είναι ενδιαφέρον το ποστ σου, καθώς μάλλον θα εμπεριέχει πολύτιμες πληροφορίες που σπάνια βρίσκεις ως συνήθως... Αγνοούσα το ταξίδι των γερανών, αν και έχω δει την ρώσικη ταινία που στα χρόνια μου είχε προβληθεί και στους κινηματογράφους αρκετά χρόνια... Χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι αγαπούν όχι μόνο τους γερανούς αλλά και πολλά άλλα ζώα, ακόμη και κάποια όχι και τόσο δημοφιλή... Ίσως αυτή η πίστη μας είναι που μας κάνει πιο δυνατούς, ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε εις μάτην πολλών...
Σε φιλώ
Nikiple, καλησπέρα και καλό μήνα φίλε μου.
Σε πείσμα των ημερών και του καρνάβαλου, θα μου επιτρέψεις το σάββατο το βράδυ, να συμπεριλάβω στην εκπομπή μου την ανάρτησή σου;
Είναι ένας τρόπος αντίστασης και αυτός.
Την αγάπη μου φίλε!
Φίλε επίκουρε εννοείται!!! Προφανώς!!! (και μεγάλη μου τιμή θα έλεγα πάνω από όλα...)
'Ακουσα την ηλεκτρονική εκδοχή της λίστας στο ποστ που ανήρτησες... και μου άρεσαν πολύ οι επιλογές... αλλά για αυτά (και για άλλα στο δικό σου ποστ...)φιλιά και καλή δύναμη...
Για την ελπ΄δα ων παιδιών αλλά κι' ΟΛΟΥ του κόσμου
ο χαρτονένιος γερανός και 'ξορκιστής του πόνου
Θαυμάσια ανάρτηση!!!
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Γλαρένια καλησπέρα... Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... όμως τι ευχάριστη έκπληξη ήταν αυτή με το δίστιχό σου?
με την άδειά σου θα το βάλω στην αποφώνιση...
Σε φιλώ...
Μού θύμισε την ρώσικη αντιπολεμική ταινία "Όταν περνούν οι Γερανοί"
Πόσο απίστευτο είναι..
Ποιά μυστικά μονοπάτια οδήγησαν την μικρή (θύμα ασφαλώς της πυρινικής έκκρηξης) να φιάχνει γερανούς και τον ρώσσο σκηνοθέτη (δεν θυμάμαι το όνομά του) να δημιουργήσει μια αριστουργηματική ταινία όπου οι γερανοί έφερναν την πολυπαθη ειρήνη στον κόσμο που φλέγονταν από άκρη σε άκρη!
Λες και υπάρχει μια τεράστια πλατφόρμα απλωμένη στο Σύμπαν για να κεντά πάνω της η κάθε μικρή ύπαρξη τα δικά της όνειρα με τον ίδιο συμβολισμό..
Με ένα μυστικό κώδικα επικοινωνίας του συμπαντικού καλού, με το μικρό και ασήμαντο, ώστε αυτό να μπορεί να πάρει τις διαστάσεις του απείρου..
(και ίσως επαναλαμβάνοντας τον ίδιο τον εαυτό του...για να σκεθφώ και ως fractal)
Καλή σου ημέρα αγαπημένε Νΐκιπλος
Το καλό στο δρόμο και τη ζωή σου.
Ax βρε nikiple τι μουκανες πρωι πρωι μ αυτούς τους γερανούς...κι εχω αρχίσει και γερνάω και δεν αντέχω τις συγκινήσεις...
Νασαι καλά .
Πριν πολλά χρόνια ο θείος ναυτικός, μας έφερνε διάφορα από τα ταξίδια του.
Μεταξύ αυτών ήταν πολλά αντικείμενα και εικόνες σχετικές με τη Χιροσίμα.
Μικρή τότε θυμάμαι ξεφύλλιζα τα βιβλία που ακόμα έχουμε και δεν πίστευα ότι έβλεπα.
Ακόμα υπάρχει το αναμνηστικό αντίγραφο του μνημείου αυτού.
Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, έμαθα που είναι αφιερωμένο.
Να είσαι καλά nikiple.
Αγαπημένο φράκταλ, αυτή η ταινία ήταν πραγματικά ωραία και ιδιαίτερα λυρική αν και στην εποχή της είχε κατηγορηθεί κάπως...
Την έχω δεί και πάντοτε μου άφηνε μια πικρή γεύση, παρόλο το τελευταίο μήνυμα αισιοδοξίας που περνούσε, καθώς η πρωταγωνίστρια έμενε μόνη ανάμεσα σε ένα πλήθος. Το ηθικοπλαστικό μήνυμα δλδ χανόταν αφού στο τέλος η μοναξιά έμενε μετέωρη...
Μου είχε αρέσει ιδιαίτερα το γράμμα που είχε στείλει ο αγαπημένος της κοπέλας με αφορμή τα γεννέθλιά της. Έγραφε έτσι:
"Αγάπη μου σαν και σήμερα τα μάτια σου πρωτοαντίκρισαν αυτόν τον κόσμο..."
Το μήνυμα των γερανών πάντοτε αναλοίώτο... Η ελευθερία, τα όνειρα που υψικρατούν, τα φτερά στη φαντασία των ανθρώπων και πάνω από όλα το νεύμα από το Σύμπαν ότι η ζωή μπορεί να συνεχιστεί όσο πετούν οι γερανοί...
Σε φιλώ καλό ΣΚ να έχεις
Αγαπητή faraona, πέρα από το ότι δεν πιστεύω ότι γερνάς (τουλάχιστον από αυτά που διαβάζω) υπάρχει πάντοτε περιθώριο να μας συγκινήσουν τα πιο απλά πράγματα...
Να σήμερα ας πούμε με συγκίνησε εν μέσω βροχής ένα ιδιαίτερα νεαρό ζευγάρι που φιλιόντουσαν στο δρόμο. Σαν να μην υπήρχε ο κόσμος για αυτούς... Και γιατί άλλωστε...
Όπως και να έχει σε φιλώ!
Αγαπητή Thalassenia καλώς ώρισες!!! Κράτησε καλά αυτές τα μικρά πολύτιμα διαμάντια που έφερε ο θείος σου στις αποσκευές του κάποτε... Είναι πράγματι περίεργο που κάθε φορά μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα αποχής, αναγιγνώσκουμε με διαφορετική ματιά εκείνα τα μικρά πετράδια...
Σε φιλώ
με άγγιξε η περιγραφή σου και το θέμα φυσικά... ό,τι έχει να κάνει με παιδιά (και μάλιστα άρρωστα) με μαυρίζει και με συγκινεί...
Πολλές καλησπέρες
και ο χαρταετός είναι μια χαρά!
Γειά σου αγαπητή Μετεωρίτη!!!
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, ότι σε άγγιξε η περιγραφή μου δλδ... Μάλλον ψιλοκατσιασμένος βγήκε, όμως προσπάθησα δεν μπορείς να πεις!
φιλιά
Nikiple,
νομίζω πως κιεσύ σαν τα παιδιά δεν έχεις σταματήσει να κυνηγάς.. να πιστεύεις το όνειρο.. ο χαρτονένιος σου γερανός αυτό μου λέει..
σευχαριστώ για την υπέροχη ιστορία που έμαθα απο σένα..
Αγαπητή σταγόνα, πράγματι έτσι είναι... αν σταματήσω να ονειρεύομαι, νομίζω ότι τότε θα έχει έρθει και το τέλος μου... και όχι για μένα δλδ για τον κάθε άνθρωπο μιλάω... Σε ευχαριστώ...
Mια καλησπέρα να αφήσω.. στον φίλο μου τον nikiplo που ποτέ δε θα πάψει να ονειρεύεται.. :) Σε λίγο έρχεται η άνοιξη..και το Παρίσι θα είναι ιδανικό για βόλτες.. η Μονμάρτη θα γεμίζει με μποέμιδες τύπους με κιθάρες στην πλάτη, ονειροπόλους..
Θα τους φωτογραφίσεις να βάλεις ένα φωτορεπορτάζ από το παρίσι με τον ήλιο του? Ε?? Κάντο για μένα.. :) Φιλάκια!
Αγαπητή καλλιτέχνιδα, καλησπέρα κι απο μένα έστω καθυστερημένη... Ήμουν εκτός Παρισιού και Γαλλίας στα σύνορα Γερμανίας Ελβετίας μεταξύ Βασιλείας και Φράϊμπουργκ για δουλειές... εξού και η απουσία...
Μόλις βγήκε ο ήλιος σήμερα... αναμένω, γιατί πέρασε αρκετό κρύο τις προηγούμενες εβδομάδες με τη θερμοκρασία κολημμένη γύρω από το 0...
Σε φιλώ!!!
Αν θέλει κάποιος μπορει να στείλει origami γερανους στο μνημείο? γνωρίζει κανείς την διεύθυνση?
Καλημέρα nikiple 🌈🎶
Στο ραδιόφωνο🎫🎵στο Δεύτερο 90fm Θεσ/νικης🧡 άκουσα πως σήμερα είναι παγκόσμια μέρα οριγκάμι 🕊 και θυμήθηκα την ανάρτησή σου ...
τη βρήκα λοιπόν και σου γράφω...
Να εισι καλά όπου και να σαι 🌈
Δημοσίευση σχολίου