Περιδιάβηκα το κάστρο μιαν Κυριακή μεσημέρι αναζητώντας τα χνάρια του ποιητή... ψηλαφώντας τα βράχια που κατέβαιναν απότομα στον αιγιαλό για να εμβαπτισθούν ξανά και ξανά εδώ και χιλιάδες χρόνια σμίγοντας το φως με το αέναο υγρό στοιχείο. Το θρόισμα από τα διπλανά πεύκα που έγερναν τον ίσκιο τους νωχελικά, μου θύμιζε τους ψιθύρους που κάποτε στοίχειωσαν τα λόγια των δυό μεγάλων ποιητών, του αρχαίου και του τωρινού που με το σκουτάρι του προσπάθησε να σκεδάσει την αναπόδραστη λήθη: «Ασίνην τε...».
Το μάταιο του αρχαίου κλέους, συμπιεσμένο σε ένα μικρό χρονικό διάστημα του χωρόχρονου, που εξαφάνισε μοιραία τις αναγκαίες λεπτομέρειες... Λειασμένο σήμερα πλέον, περιέχει μόνο ακατανόητες φράσεις του Αιόλου σμιλεμένες σε τούτες τις πέτρες που απαρτίζουν τα απομεινάρια της αρχαίας ακρόπολης. Ακρογωνιαίοι λίθοι, ακλόνητοι, πασχίζουν χρόνια τώρα να στηρίξουν το παιχνίδισμα της λησμονιάς με χαμένα ίχνη που μάταια προσπαθούμε να αγγίξουμε από το μακρινό παρελθόν...
Όσο κι αν ψάξεις, εκείνα σβήνουν μέσα στο τόσο φως, χαμένα στο θρόισμα των φύλλων, στο πετάρισμα των μελισσών και στον φλοίσβο... που εκπέμπει σταθερά χιλιάδες χρόνια τώρα τα ίδια λόγια του Πρωτέα, και της Θέτιδας , ακατανόητα για μας τους αμύητους πεπλεγμένα στα πλούσια μαλλιά της Λευκοθέας...
Για μας τους σημερινούς, μόνο η αρχέγονη ανάγκη της άγαρμπης εκμετάλλευσης προσπαθεί με τη βία να χωθεί μέσα στις θερινές τουριστικές αναλαμπές εισβάλλοντας κάπως ασύμβατα στην αδιάλειπτη αρμονία του χώρου. Ένα κάμπινγκ σχεδόν μέσα στον αρχαιολογικό χώρο, και μια ταβέρνα ευτυχώς ήσυχη ένεκα της περιόδου. Ένα αυτοσχέδιο πάρκιν με εγκαταλειμμένα ίχνη αστέγου νυκτερινού έρωτα: ένα καλσόν, και ένα άδειο κουτί durex. Δεν ξέρω τι ακριβώς αποτελούσε την ύβρη ή τη θυμηδία και χάθηκα στις λεπτομέρειες απορροφημένος από το εκτυφλωτικό φως των ποιητών, της θάλασσας, και των κραταιών λιθοδομών... «Ασίνην τε...»
Δεν είχα αίσθηση, ζέστης ή κρύου ή χαρμολύπης... μονάχα ένα μούδιασμα κι ένα υπερβολικό δέος, απέναντι στα μη αποκρυπτογραφημένα νοήματα της μαρμαρυγής, στις γραμμές και τις καμπύλες, στους θεϊκούς κεχρισμένους βράχους που άγγιξα με τα χέρια μου. «Ασίνην τε...»
PS> Η φωτογραφία ήταν από το μπλογκ της Μαρίας Τζιρίτα
21 σχόλια:
Καλώς ήρθες
στα αγαπημένα σου μέρη, στους αγαπημένους σου ανθρώπους,
η επιστροφή εχει τόσα καινούρια πραγματα και συναισθήματα να σου δώσει,
τα παλιά σαν καινούρια,
τα καινούρια σαν παλιά,
να είναι όλα καλά για σενα,
όσο γίνεται καλύτερα για όλους.
Ωραίο κείμενο...λογοτέχνημα!
Ταξιδέψαμε κι εμείς νοητά ως εκεί..
Πανέμορφο!!
Δεν εχω παει ποτε εκει.. Μαγικη η περιγραφη σου..
Καλως ηρθες νικιπλε μας!!
Καλώς, πολύ καλώς επέστερψες νίκιπλε.
Μέσω εσού, των λόγων σου και των εικόνων της Μαρίας ταξιδέψαμε στην έμπνευση του ποιητή.
Οι σκέψεις σου ταξιδεύουν την παρέα ετούτη, να τις αφήνεις απλόχερα.
Δεν έχουμε όλοι το χάρισμα του γράφειν και χαίρομαι όταν διαβάζω τα λόγια σου.
Αυτό δεν είναι δώρο, είναι δώρο με εδνιαφέρον.
Υπέροχος Σεφέρης:
"Ο βασιλιάς της Ασίνης ένα κενό κάτω απ' την προσωπίδα
παντού μαζί μας παντού μαζί μας, κάτω από ένα όνομα:
"Ασίνην τε... Ασίνην τε..."
και τα παιδιά του αγάλματα
κι οι πόθοι του φτερουγίσματα πουλιών κι ο αγέρας
στα διαστήματα των στοχασμών του και τα καράβια του
αραγμένα σ' άφαντο λιμάνι~
κάτω απ' την προσωπίδα ένα κενό"...
...και για μην ξεχάσω (όπως έγραψα και σαν απάντηση στο σχόλιό σου, στις 7/5 το απόγευμα, έρχεται, για ΄σενα...
Σε φιλώ...
Κατ' αρχήν να εξωφλήσω το χρέος μου:
Η φωτογραφία είναι από τον (πάρα πολλών στρεμμάτων) πανέμορφο προαύλιο χώρο των κτηριακών εγκαταστασεων του Dickinson college στην Πενσυλβάνια των ΗΠΑ. Νομίζω είναι από τα αρχαιότερα πανεπιστήμια των ΗΠΑ . Ιδρύθηκε αν δεν κάνω λάθος το 1780.
Οι πινακίδες δείχνουν τις ανά τον κόσμο πόλεις των χωρών που το πανεπιστήμιο έχει τμήματα λειτουργίας διαφόρων σχολών.
Ζήλεψα την απόλυτη τάξη και καθαριότητα τόσο στον απέραντο υπαίθριο χώρο όσο και στα κτήρια και τους χώρους που σπουδάζουν και διαμένουν οι φοιτητές.
Με απελπισία θυμόμουν τους αντίστοιχους χώρους των Ελληνικών Πανεπιστημίων.
Σκέπτομαι πως ο ερχομός σου εδώ, και μάλιστα σε τόσο δύσκολες εποχές, έχει σπέρματα θυσιαστικής αγάπης για τον τόπο μας.
Είθε να μην πάνε χαμένα.
Είθε τα φτερά της αγάπης και της νοσταλγίας που σε έφεραν κοντά μας, να μην λυώσουν ποτέ, όσο ψηλά και αν πετάξεις.
Είθε ο ΛΟΓΟΣ του ποιητή της Γης μας να σε δυναμώνει και να σε εμπνέει.
δεν εχω παει ποτε πολυ ωραιο δειχνει!
καλησπέρα!
να διορθώσω...νοερά ή μήπως θα μπορούσαμε να πούμε και νοητά?
Αγαπητή Αναστασία (καλημέρα), καλησπέρα... Πράγματι, όπως τα λες, η επιστροφή πάντοτε σημαίνει ένα νέο ξεκίνημα. Τα παλιά σαν καινούρια, μα πάντοτε με εκείνη την πατίνα που τα κάνει οικεία, εδικά, σαν αντικείμενα παλιά της γιαγιάς μας που αν και τα έχουμε δει τόσες φορές, μια νέα ματιά τους δίνει μια διαφορετική όψη.
Κατερίνα, σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα λόγια σου. Το μέρος είναι μοναδικό... Μα περισσότερο μοναδικό το κάνουν οι στίχοι του ποιητή. Σε φιλώ
Αγαπητή καλλιτέχνιδα, καλώς σας βρήκα! Το τοπίο από μόνο του σε υποβάλλει. Τιπιον: Διάβασε πρώτα το ποίημα "Ο Βασιλιάς της Ασίνης" ή "Ασίνην τε" του Σεφέρη για μια πιο πολυεπίπεδη ανάγνωση του χώρου... Σε φιλώ
Αγαπητή Θαλασσένια, σε ευχαριστώ για τα λόγια σου. Το ταλέντο του γράφειν, το έχουν κάποιοι και πραγματικά τους θαυμάζω και εγώ... Προφανώς δεν ανήκω σε αυτούς! Σε φιλώ και σε ευχαριστώ για το δώρο σου!
Αγαπητή Αρτάνιδα, οι στίχοι είναι δυνατοί. Ένα κενό, κάτω από την προσωπίδα. Κι οι πόθοι του φτερουγίσματα πουλιών... Είθε να έχεις ούριο άνεμο και ότι επιθυμείς. σε φιλώ!
Αγαπημένο Φράκταλ, καλησπέρα... Σε ευχαριστώ για την επεξήγηση, αλλά περισσότερο για την αφιέρωση. Ο Λόγος του ποιητή της γής μας, με ορίζει, αποτελεί για μένα δλδ το οικείο σύμπαν. Ο ερχομός μου εδώ είναι αποτέλεσμα απόφασης, επιλογών και θυσιαστικής αγάπης για κάποιους πολύ στενούς μου ανθρώπους. Ο Τόπος ήταν πάντοτε ο τόπος μου, ο μοναδικός, και ποτέ δεν αισθάνθηκα σαν εδικό μου κάποιον άλλον. Σε φιλώ
Αγαπητή me. Το μέρος είναι όμορφο να το επισκεφθεί κανείς κατά την άνοιξη, και αφού έχει αναγνώσει τους στίχους του ποιητή... Το ποίημα για πρώτη φορά με συγκλόνισε, όταν το διάβασα σαν επιφυλλίδα στο διδακτορικό ενός πολύ σπουδαίου (και διάσημου) Γερμανού Μαθηματικού.
Και τα δυό Κατερίνα μου. Νοερά, για τις σκέψεις μας που θα μας κατακλύζουν όταν θα διανύουμε το τοπίο και νοητά για αυτούς που θα το διανύσουν μέσα από φωτογραφίες, ή ένα κείμενο περιηγητού...
Αγαπητέ Νίκηπλε,
Αρχίζω με ένα ευχαριστώ, γιατί διάβασα (και ξαναδιάβασα) ένα υπέροχο κείμενο που μαλάκωσε λες κάτι στο μέσα, το ταλαιπωρημένο και τραυματισμένο από τα καθημερινά ακούσματα και δρώμενα.
Όμορφες εικόνες, λέξεις, ήχοι και νοήματα..που μ' έστειλαν τέτοια ώρα να διαβάσω τους στίχους όλους του ποιητή.."Ασίνην τε ..". Διαχρονικά αληθινοί, να μας θυμίζουν την φτωχή μας ύπαρξη στον χρόνο, ακόμα και και ενός πανίσχυρου Βασιληά.
Και να πω ότι το θρόισμα αυτό των πεύκων, πριν πολλά χρόνια, κι ακόμα το θυμάμαι, ήταν αυτό που κράτησα μαζί με την υπέροχη θέα από ψηλά προς τη θάλασσα, από μία επίσκεψη στο ναό της Αφαίας Αθηνάς στην Αίγινα.
Αληθινά σ' ευχαριστώ.
Καλό μήνα!
Αγαπητή Άστρια, καλησπέρα... Πραγματικά κοκκίνισα από τα τόσο όμορφα λόγια σου... Σε ευχαριστώ πολύ για αυτό! Κυρίως για το ότι μαλάκωσε κάτι στο μέσα σου...
Μου έδωσε μεγάλη χαρά που αναζήτησες την αλήθεια στους στίχους του ποιητή... Ίσως θα έπρεπε να τους διαβάσουν εκείνοι που θεωρούν εαυτούς βασιλιάδες ή θαρρούν πως οι μελλοντικές γενιές θα μιλούν για αυτούς και τα πεπραγμένα τους... Μια μόνο φράση... "Ασίνην τε".
Να λοιπόν που το σχόλιό σου μου αφήνει και ένα καθήκον: την επίσκεψη στον ναό της Αφαίας στην Αίγινα... Μια ενόραση μέσα στο φως την ανάγκη ανθρώπων και θεών, μα κυρίως εκεί που αναβλύζουν ακόμη πηγές...
φιλιά!
Νικιπλέ καλημέρα...Η ανάρτηση των γερανών ανέβηκε, πέρνα να τη δεις...
Σε φιλώ...
Αγαπητή Αρτάνις, μερσί!
Δεν είχα δυστυχώς ίντερνετ για πολλές ημέρες!
σε φιλώ
πέρασε μια βόλτα από το σπίτι μου. Έχω αφήσει απάντηση στο σχόλιό σου.
Ευχαριστώ που πέρασες και έβαλες τις σκέψεις σου εκεί.
Είναι μιά ευκαιρία να ειπωθούν δημόσια σκέψεις σαν τις δικές σου.
Τα φιλιά μου.
Δημοσίευση σχολίου