Επικείμενη Αυτοπαράθεση

Δεν μας κάνουν πλέον εντύπωση οι ειδήσεις αυτού του είδους. Περνούν στα ψιλά... Εχτές μόλις βρέθηκε ένας συνάνθρωπός μας νεκρός τεμαχισμένος σε κάδο απορριμμάτων. Την επομένη που βρέθηκε το άψυχο κορμάκι κοπέλας σε άλλο κάδο. Την ίδια ημέρα που κάποιοι έκοψαν το νήμα της ζωής ταβερνιάρη προφανώς για τις εισπράξεις. Τρεις ακόμη νεκροί από μικροεγκλήματα. Οι αριθμοί πλέον δεν εκπλήσσουν. Μας τρομάζει και μόνο η ιδέα. Για αυτό και την ξορκίζουμε γρήγορα: "Αλλοδαποί θα ήταν" ή μονολογούμε: "μακριά από μας!" (πόσο μακριά αλήθεια?). Τόσο φθήνυνε η ζωή μας?

Η ζωή είναι το μοναδικό αυθύπαρκτο και αυτοσυνεπές αξίωμα. Μετά από αυτήν είναι η άβυσσος. Δεν ορίζεται πλέον ούτε κόσμος ούτε σύνολα... Εκεί που τελειώνει η ζωή πρέπει κανονικά να τερματίζει κάθε ανθρώπινη και ουμανιστική δραστηριότητα. Αυτό είναι σε πολλούς απο εμάς προφανές. Για αυτό και δεν χαρήκαμε καθόλου την συντονισμένη κινητοποίηση που αμαυρώθηκε από τα τρία θύματα της τράπεζας Marfin. Θύματα που οι χαμηλοί κοινωνικοί μας αυτοματισμοί έσπευσαν να σκυλέψουν τάχιστα. Η ζωή λοιπόν είναι το προφανέστερο αξίωμα.

Κάποιοι στο όνομα της όποιας επιβίωσής τους ή τάσης τους για αχαλίνωτο και γρήγορο πλουτισμό προβαίνουν ασμένως στο να την αφαιρούν... Για αυτούς προφανώς οι άλλοι που εκτελέστηκαν δεν είναι άνθρωποι αλλά κάτι πολύ κατώτερο... Εκτελούν επαγγελματικά εις το όνομα πατρώνων, του αφεντικού, της κλίκας... Να πεθάνει ο αντίπαλος. Εξοντώνοντας βιολογικά τους άλλους αμέσως εδραιώνεται μια παρέα νταβατζήδων: Θα πουλάει προστασία, θα μανατζάρει το trafficking (δες τι έπαθε αυτή που βρέθηκε στον κάδο που αρνιόταν να πάει με 30 πελάτες καθ' εκάστην). Η κοινωνία μας, εκείνη της αδιαφορίας φυσικά θα αναγνωρίσει την αξία της "παρέας" αυτής. Γρήγορα σιωπηλά θα υποταχτούμε ακόμη μια φορά. Ενδεχομένως κάποιοι από μας που τους περισσεύουν 5 δεκάρες να σπεύσουν να ασφαλίσσουν κι άλλο τα πορτοπαράθυρα του σπιτιού τους. Εκείνα που παλιά τα καλοκαίρια τα άφηναν ορθάνοιχτα για να απολαμβάνουν το τραγούδι των γρύλλων τις νύχτες.

Αναντίρρητα κάποιες μάνες περιμένουν σε μια γωνιά τούτου του κόσμου νέα για αυτά τα χαμένα παιδιά τους. Πάει καιρός που διάβασαν ή άκουσαν νέα τους. Ανάβουν το καντήλι να τα προσέχει η Παναγία και σταυροκοπιόνται ενώπιον κάποιου ξεθωριασμένου εικονίσματος. Το βλέμμα των Αγίων τρεμοπαίζει από το ημίφως που εκπέμπει ένα ασθενικό καντήλι. Όπως κάθε μητέρα μεγάλωσαν με κόπο τα παιδιά τους. Ανέχτηκαν προσβολές, κατάπιαν κουβέντες, έκαναν υποχωρήσεις και στήθηκαν σε ουρές στωικά για να εξασφαλίσουν το γάλα των. Έτρεξαν αργά τις νύχτες προς αναζήτηση ιατρικής βοήθειας όταν εκείνα 7χρονα ψήνονταν στον πυρετό και βυθίζονταν στην αγκαλιά τους. Η Μάνα παντού ίδια είναι. Μονολογεί καθώς τελειώνει την προσευχή της ότι "Δεν μπορεί και σήμερα καλή ήμουν θα μου το αναγνωρίσει η Παναγία αυτό". Η Μάνα ταυτίζεται με τη ζωή και είναι αξιωματικά συνδεδεμένη με αυτήν.

Όσο πιο πολύ αποδομείται η κοινωνία μας τόσο θα μπαίνει η αμφισβήτηση της αξίας της ζωής του διπλανού. Η κοινωνική ασυνειδησία φυσικά ενθαρρύνεται και καλλιεργείται από τη διαφθορά, διαπλοκή και όλα τα δεινά της πρόσφατης πολιτικής μας έκπτωσης. Κάποιοι προσπαθούν να μας κάνουν να αισθανόμαστε συνένοχοι. Κάποιοι άλλοι προσπαθούν να σπείρουν διχόνοιες ρίχνοντας το φταίξιμο στους "άλλους" τους "ξένους". Όλοι μας όμως διαισθητικά έστω μαντεύουμε εύκολα το τι μπορεί να περιμένει κανείς στα προσεχώς αυτής της χώρας-πόλης-γειτονιάς του κόσμου... Το βέβαιο είναι ότι ούτε προλάβαμε να αποχαιρετίσουμε την Ελλάδα που ξέραμε ούτε και να την χαρούμε...