... Απρόσκλητοι μουσαφιραίοι...

Από το πρωί η μέρα δεν φαινόταν καλή... από εδώ και από εκεί κυριαρχούσαν οι χειρότερες φήμες. "Θα χτυπήσουν στο ψαχνό", "Θα σας σκοτώσουν, κρίμα να πάτε στον τάφο νέοι", "τους άλλους που συνέλαβαν τους εκτέλεσαν εχθές το βράδυ. Ο Θείος Αναστάσης άκουσε πυροβολισμούς στου Ζωγράφου. Τους έθαψαν εκεί που χτίζουν τα κτήρια". Και άλλες πολλές, ακόμη χειρότερες... Καθόμασταν στην Κυψέλη στο φοιτητικό διαμέρισμα του Άρη. Μα ο αέρας μας έπνιγε... δεν ήταν δυνατόν σήμερα, τούτες τις μέρες να μείνουμε μέσα... Οι εικόνες πήγαιναν κι ερχόντουσαν, μα ο φόβος ήταν το μόνο βέβαιο και κυρίαρχο που έμενε...

Το πρωί κάποιοι είχαν ακούσει σποραδικές ριπές... Αποφασίσαμε να κατεβούμε στο Πολυτεχνείο κι ότι βρέξει ας κατεβάσει... αν τα βρίσκαμε σκούρα θα την κοπανάγαμε ξανά... τα στενά τα ξέραμε... Συρθήκαμε από την άνω πλευρά της Κυψέλης... παντού άγρια βλέμματα... όλοι καχύποπτοι... "Αυτός είναι ρουφιάνος... και τη μάνα του πουλάει για ένα κατοστάρικο!", "εκείνη πρόσεχέ την, έχει έναν θείο στην ασφάλεια... θα κελαηδήσει". Ο αέρας είχε μια περίεργη οσμή που σου έπιανε το στομάχι... φθάσαμε στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας... πουθενά αυτοκίνητα... ψηλά, αύρες της αστυνομίας ακροβολισμένες. Έξω ένα πλήθος να περπατάει δήθεν αδιάφορο να πάει στη δουλειά του. Που και που, στρατιωτικά τζιπ ή οχήματα να τρέχουν σαν δαιμονισμένα... καμμένα, σκουπίδια, πέτρες προσέδιδαν τη χθεσινοβραδυνή μάχη που είχε συντελεστεί εκεί... στην οποία είχαμε πάρει μέρος...

Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε την Αλεξάνδρας... Τοπία γνώριμα, άγρια βλέμματα, όλοι καχύποπτοι μα και με έναν περίεργο, ανεξήγητο ενθουσιασμό... Κυρίες μας κοίταζαν με υποτιμητικό βλέμμα, μα και άλλες με συμπόνοια, με κάποια λύπη... δεν ξέρω ποιό από τα δύο αυτά βλέμματα με εκνεύριζε περισσότερο... προχωρήσαμε στην Πατησίων... όσο πλησιάζαμε στο Πολυτεχνείο, εικόνες γνώριμου χάους... Τα συναισθήματα οικεία, ξεφοβιστικά και ανάμεικτα...

...

Την ώρα της εισβολής είμασταν Αλεξάνδρας και Μαυροματαίων... οι ριπές, δεν ήταν φήμες... ο φόβος παραδόξως δεν ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα, αλλά κάτι άλλο πιο άγριο... φωτιές, χαμός κόσμος που έτρεχε αλαφιασμένος, στρατιώτες, λοκατζήδες, συλλήψεις, μα κυρίως ξύλο, αλύπητο ξύλο... Ξεμένουμε μόνο εγώ και ο Άρης, οι άλλοι είναι χαμένοι από προσώπου γης... πηγαίνουμε αργά στη Μαυροματαίων, σερνόμαστε σκυφτοί σαν αγρίμια... ακούγονται φωνές από κυράτσες που φωνάζουν: "εκεί είναι πιάστε τους παλιο-αλήτες!". Παντού ασφαλίτες, μπάτσοι και λοιποί παρατρεχάμενοι με πολιτικά ή ντυμένοι "φοιτητικά",  μπαίνουν,  αρπάζουν διαφόρους και τους σαπίζουν στο ξύλο... Οι ελπίδες μας έχουν εξανεμιστεί... μπροστά μας υπάρχει ένα μεγάλο μπλοκ από ασφαλίτες... ακούγονται ουρλιαχτά... όσοι προχωρούν τους συλλαμβάνουν μετά ξύλου και εθνοσωτηρίου μουσικής...

Κάποιοι άλλοι από διάφορες πόρτες κάνουν νόημα σε κάποιους να πανε να τους κρύψουν... Μα μόλις πλησιάζουν πετάγονται από τις πόρτες ασφαλίτες και τους συλλαμβάνουν... είμαστε σαν χαμένοι... οι θυρωροί καραδοκούν και αν πλησιάσεις σε είσοδο πολυκατοικίας, ξαφνικά εμφανίζονται μαζί με ασφαλίτες και πιστόλια... Έξαφνα ένα παραπόρτι ανοίγει... δυό πελώρια χέρια μας αρπάζουν και μας φυγαδεύουν στο εσωτερικό ενός κάπως ανεξάρτητου διαμερίσματος... υπάρχει σκοτάδι, αλλά σύντομα καταλαβαίνουμε ότι εκεί είναι ένα καταφύγιο, καθώς υπάρχουν αρκετοί φυγάδες σαν και εμάς... Ο σώτήρας μας, μας γνέφει να κάνουμε ησυχία με νόημα... Περάσαμε εκεί όλη τη νύχτα, ώσπου ξημέρωσε... φεύγοντας με το πρώτο φως αναγνωρίσαμε το σωτήρα μας...

Ήταν ο ηθοποιός Νίκος Βασταρδής, που εχθές το βράδυ έφυγε από τη ζωή... Δεν μπορώ να ξέρω περισσότερα, αλλά εκείνο το βράδυ με πραγματικό κίνδυνο της ζωής του έσωσε κόσμο... και αυτό δεν μπορώ με τίποτε να το ξεχάσω... και ποτέ δεν το διαφήμισε, ούτε το εκμεταλλεύτηκε... για εκείνον ήταν αυτονόητο βλέπεις... έτσι το αισθανόταν... 

ΥΓ:   Ένα ύστατο πλην ήκιστο αφιέρωμα στον μεγάλο ηθοποιό μέσα από την βιωματική διήγηση στενού συγγενούς μου, που έζησε τα γεγονότα εκείνο το βράδυ από πρώτο πρόσωπο, και χαρη στον κο Βασταρδή είναι σήμερα σε θέση να τα διηγηθεί...