Ήταν όμορφη... μέσα στη δροσερή νιότη των 20 χρόνων της...
για όλες τις γυναίκες έρχεται μια περίοδος της ζωής τους που λάμπουν σαν αναλαμπές μακρινών φάρων... σειρήνες που καλούν άξιους ταξιδευτές... περαστικές, αιθέριες, λιγνές σιλουέτες, που βάφουν τον καμβά της ζωής μας...
Στην πραγματικότητα δεν έβλεπα παρά μόνο τον αντικατοπτρισμό της από έναν παλιακό καθρέπτη, στο σαλόνι του σπιτιού της, καθώς αυτή έριχνε ένα φευγαλαίο βλέμμα πριν φύγει για τη δουλειά, ενώ εγώ αραγμένος στον καναπέ, άφηνα το μυαλό μου να μην σκέπτεται τίποτε, ούτε να κάνει μελλοντικά απραγματοποίητα σχέδια επί χάρτου... μόνο να αφεθώ να απολαύσω τη ραστώνη...
Η πόρτα του σπιτιού έκλεισε με τον χαρακτηριστικό θόρυβο... Ησυχία... σηκώθηκα με χαρούμενες σκέψεις προκειμένου να φύγω σε ένα καλοκαίρι πριν πολλά χρόνια που τότε μόλις άρχιζε...
Δεν είχα κλειδί... Έκλεισα την πόρτα με θόρυβο, που έσβησε σιγά, σιγά από το βόμβο της πόλης στην κυκλοφορία μιας Αθήνας που μόλις τότε ξυπνούσε... Τον ίδιο θόρυβο έκανε πάντα η πόρτα αυτή... Τον άκουσα για τελευταία φορά, όταν την ξαναέκλεισα μετά από αρκετά χρόνια, χωρίς να ξέρω τότε ότι ήταν η τελευταία φορά που εξερχόμουν από αυτό το σπίτι... ο καιρός συνεπήρε με το διάβα του τις μικρές μας κλειστές καθημερινότητες, που με ασέβεια αποκαλούμε καριέρες, παίρνοντας κι εμάς μαζί του στα μικρά-μεγάλα ταξίδια μας...
Τα χρόνια πέρασαν τόσο γρήγορα... οι δεκαετίες έγιναν ξεθωριασμένες εικόνες... αφαιρετικές αναμνήσεις... κάπου εξωραϊσμένες από το ΕΓΩ μας, κάπου σκοτεινά ανήλια δωμάτια, από εκείνα που αν και δεν θέλουμε να θυμόμαστε, για άγνωστο λόγο, ο ασυνείδητος νους μας κρατά ακέραια...
Μια δουλειά με έφερε από την γειτονιά αυτή που μόλις πάρκαρα, συνειδητοποίησα πως είχα να περάσω από εκεί, πάνω από 15 χρόνια... Εκ περιεργείας, ή ίσως έτσι πρόκλησης, λόξεψα τον δρόμο μου ώστε να περάσω έξω από εκείνο το σπίτι... Δεν είχαν αλλάξει πολλά, αν και μου έδωσε την εντύπωση ότι είχε να κατοικηθεί χρόνια... Σαν να είχε μείνει εκεί ακίνητο, παγωμένο στο χρόνο, περιμένοντας από εμένα κάτι που δεν θα μπορούσα να προσδιορίσω...
Την αμέσως επόμενη βρέθηκα για δουλειά στην Κιφησιά... Τελείως άσχετη γειτονιά, και πολύ μακρινή από εκείνη της πρώτης αντανάκλασης... Στεκόμουν έξω από έναν αδιάφορο εμπορικό δήθεν πεζόδρομο και ακριβώς απέναντί μου μια κυρία, καθόλα μαντάμ, μιλούσε στο κινητό, πολυάσχολη και ίσως και μιαν υποψία επιθετική, δίδοντας αυστηρά επαγγελματικές εντολές... Έκανε μια κίνηση για να βγάλει τσιγάρο και η κινησιολογία, πρόδωσε την ταυτότητά της... Η αντανάκλασή της σε έναν εξωτερικό καθρέπτη εμπορικού καταστήματος, απλά ήρθε να με επιβεβαιώσει... Ήταν ακόμη όμορφη, και ίσως η ηλικία να της είχε προσθέσει και μιαν γοητεία και έναν αέρα...
Την άφησα εκεί με τον αντικατοπτρισμό της, χαμένη μέσα σε μια πολυάσχολη μανιέρα, καθώς ρουφούσε νευρικά το τσιγάρο... Έτσι κι αλλιώς δεν είχα και πολλή μεγάλη επιθυμία για ερωτήσεις των διαφορετικών παρόντων μας, που ίσως και να υπέκρυπταν κάποια ανάγκη δικαίωσης του ΕΓΩ και των επιλογών μας...
όμως αυτοί οι δυό αντικατοπτρισμοί που απείχαν πάνω, κάτω 20 χρόνια, μου άφησαν μιαν επίγευση ευχαρίστησης... χάρηκα πραγματικά... κι αυτό μετρούσε πάνω από όλα...
για όλες τις γυναίκες έρχεται μια περίοδος της ζωής τους που λάμπουν σαν αναλαμπές μακρινών φάρων... σειρήνες που καλούν άξιους ταξιδευτές... περαστικές, αιθέριες, λιγνές σιλουέτες, που βάφουν τον καμβά της ζωής μας...
Στην πραγματικότητα δεν έβλεπα παρά μόνο τον αντικατοπτρισμό της από έναν παλιακό καθρέπτη, στο σαλόνι του σπιτιού της, καθώς αυτή έριχνε ένα φευγαλαίο βλέμμα πριν φύγει για τη δουλειά, ενώ εγώ αραγμένος στον καναπέ, άφηνα το μυαλό μου να μην σκέπτεται τίποτε, ούτε να κάνει μελλοντικά απραγματοποίητα σχέδια επί χάρτου... μόνο να αφεθώ να απολαύσω τη ραστώνη...
Η πόρτα του σπιτιού έκλεισε με τον χαρακτηριστικό θόρυβο... Ησυχία... σηκώθηκα με χαρούμενες σκέψεις προκειμένου να φύγω σε ένα καλοκαίρι πριν πολλά χρόνια που τότε μόλις άρχιζε...
Δεν είχα κλειδί... Έκλεισα την πόρτα με θόρυβο, που έσβησε σιγά, σιγά από το βόμβο της πόλης στην κυκλοφορία μιας Αθήνας που μόλις τότε ξυπνούσε... Τον ίδιο θόρυβο έκανε πάντα η πόρτα αυτή... Τον άκουσα για τελευταία φορά, όταν την ξαναέκλεισα μετά από αρκετά χρόνια, χωρίς να ξέρω τότε ότι ήταν η τελευταία φορά που εξερχόμουν από αυτό το σπίτι... ο καιρός συνεπήρε με το διάβα του τις μικρές μας κλειστές καθημερινότητες, που με ασέβεια αποκαλούμε καριέρες, παίρνοντας κι εμάς μαζί του στα μικρά-μεγάλα ταξίδια μας...
Τα χρόνια πέρασαν τόσο γρήγορα... οι δεκαετίες έγιναν ξεθωριασμένες εικόνες... αφαιρετικές αναμνήσεις... κάπου εξωραϊσμένες από το ΕΓΩ μας, κάπου σκοτεινά ανήλια δωμάτια, από εκείνα που αν και δεν θέλουμε να θυμόμαστε, για άγνωστο λόγο, ο ασυνείδητος νους μας κρατά ακέραια...
Μια δουλειά με έφερε από την γειτονιά αυτή που μόλις πάρκαρα, συνειδητοποίησα πως είχα να περάσω από εκεί, πάνω από 15 χρόνια... Εκ περιεργείας, ή ίσως έτσι πρόκλησης, λόξεψα τον δρόμο μου ώστε να περάσω έξω από εκείνο το σπίτι... Δεν είχαν αλλάξει πολλά, αν και μου έδωσε την εντύπωση ότι είχε να κατοικηθεί χρόνια... Σαν να είχε μείνει εκεί ακίνητο, παγωμένο στο χρόνο, περιμένοντας από εμένα κάτι που δεν θα μπορούσα να προσδιορίσω...
Την αμέσως επόμενη βρέθηκα για δουλειά στην Κιφησιά... Τελείως άσχετη γειτονιά, και πολύ μακρινή από εκείνη της πρώτης αντανάκλασης... Στεκόμουν έξω από έναν αδιάφορο εμπορικό δήθεν πεζόδρομο και ακριβώς απέναντί μου μια κυρία, καθόλα μαντάμ, μιλούσε στο κινητό, πολυάσχολη και ίσως και μιαν υποψία επιθετική, δίδοντας αυστηρά επαγγελματικές εντολές... Έκανε μια κίνηση για να βγάλει τσιγάρο και η κινησιολογία, πρόδωσε την ταυτότητά της... Η αντανάκλασή της σε έναν εξωτερικό καθρέπτη εμπορικού καταστήματος, απλά ήρθε να με επιβεβαιώσει... Ήταν ακόμη όμορφη, και ίσως η ηλικία να της είχε προσθέσει και μιαν γοητεία και έναν αέρα...
Την άφησα εκεί με τον αντικατοπτρισμό της, χαμένη μέσα σε μια πολυάσχολη μανιέρα, καθώς ρουφούσε νευρικά το τσιγάρο... Έτσι κι αλλιώς δεν είχα και πολλή μεγάλη επιθυμία για ερωτήσεις των διαφορετικών παρόντων μας, που ίσως και να υπέκρυπταν κάποια ανάγκη δικαίωσης του ΕΓΩ και των επιλογών μας...
όμως αυτοί οι δυό αντικατοπτρισμοί που απείχαν πάνω, κάτω 20 χρόνια, μου άφησαν μιαν επίγευση ευχαρίστησης... χάρηκα πραγματικά... κι αυτό μετρούσε πάνω από όλα...
28 σχόλια:
Ήθελα να πώ κάτι... φιλοσοφημένο γι αυτές τις κατασταλαγμένες ήσυχες χαρές που δεν έχεις ανάγκη να τις μοιραστείς......
αλλά να το πειραχτήρι μέσα μου αποφάσησε να σταθεί στο:
"Ήταν ακόμη όμορφη, και ίσως η ηλικία να της είχε προσθέσει και μιαν γοητεία και έναν αέρα... "
Τι ίσως καλέ ; σίγουρα !!! μην το συζητάς!!!!
χαμογελαστή καλημέρα (έτσι χωρίς λόγο και εις πείσμα ...)
Αγαπητό Ξωτικό... πόσο τέλεια το έγραψες... για αυτές τις κατασταλαγμένες ήσυχες χαρές... εκείνες που τα έχει βρει κανείς με τον εαυτό του, που έχει αποδομήσει κάθε έννοια εγωϊσμού... δεν μεταβιβάζονται, μα είναι χαρά να βλέπεις άλλους ανθρώπους εκεί όμορφα στημμένους στη νέα τους ζωή...
και για να μην το φιλοσοφώ κι εγώ... (γιατί πειραχτήρι? πολύ όμορφο ήταν αυτό που είπες... )
Να είδες? μεταβίβασες και σε μένα το χαμόγελο! χάσκων, χαμογελαστός και με λόγο!
φιλιά!
Το ίδιο πρόσωπο, δύο αντικατοπτρισμοί, δύο είδωλα.
Την πρώτη φορά ίσως και με τη μεταφορική λατρευτική έννοια της λέξης, τη δεύτερη μόνο με την εικόνα και την πρόκληση της σύγκρισης: τί έχει μείνει από την εικόνα, τί έχει μείνει από τα δυνατά συναισθήματα;
Και ο χρόνος αποδεικνύεται καταλύτης των διαφορών.
Και οι συμπτώσεις πάλι.. :)
Σκηνές που επιφυλάσσει η ζωή! σαν φανταστικό σενάριο ταινίας.
Σκέψεις στο πρώτο πρόσωπο, ένα σπίτι και μια πόρτα που τρίζει, αλλά κυρίως αυτοί οι αντικατοπτρισμοί με τις χαρακτηριστικές κινήσεις και ανάμεσα ο χρόνος που πέρασε, ήταν μία καλογυρισμένη ταινία μικρού μήκους, αληθινής ζωής.
Και είναι καλοκαίρι, και το θερινό σινεμά αγαπημένο:)
Καλο βράδυ αγαπητέ Νίκηπλε
φιλιά
Ίδια πρόσωπα, ίδια εικόνα και τόσο διαφορετικές σκέψεις.
Κάποτε χρειαζόμαστε την μαγεία των αναμνήσεων και όχι της πραγματικότητας.
Καλό βράδυ.
Σε τι όμορφο περίπατο μας παρέσυρες και πάλι Νίκιπλε, ρούφηξα την κάθε λέξη από το κείμενο και περίμενα να δω που πας τους αντικαθρεπτισμούς σου και όχι τους καθρεπτισμούς και χάρηκα μαζί σου!
Αυτό που μετράει πάνω α' όλα για μένα, είναι η επί-γευση να συνοδεύεται και με επίγνωση...
ΑΦΣ,
Να έχεις ένα όμορφο τριήμερο!
ΑΦΣ!
Αγαπητή Άστρια, καλησπέρα... σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... η αλήθεια είναι ότι δεν είχα σκεφτεί ποτέ μου τα βιωματικά στιγμιότυπα με αφαιρετικό τρόπο έτσι σαν μια ταινία μικρού μήκους... Αλλά έτσι πρέπει να είναι... ταινία, που καμιά φορά βάζουμε αυθαίρετα, αίσιο ή κακό τέλος... όλα μες το νού μας είναι έτσι κι αλλιώς... Και το θερινό σινεμά, στιγμές περιλαμβάνει... εκεί όμορφες, έτσι πριν αρχίσει η ταινία, ή τα βλέμματα που ανταλλάσσουμε μεταξύ μας μετά το τέλος της όταν πλέον αργά ανάψουν τα φώτα και με αργές κινήσεις βγαίνουμε από το σκηνικό... και έτσι είναι το ελληνικό καλοκαίρι, το κάνουμε άμα θέλουμε όμορφο, νοσταλγικό... άμα θέλουμε όμως...
φιλιά!
Αγαπητή Θαλασσένια καλησπέρα... πραγματι, οι αντικατοπτρισμοί μας και μέσα από τις ανασύρσεις της μνήμης, απαιτούν ένα είδος μαγείας, ενός μαγικού χρωστήρα που θα τις βάψει με νοσταλγική πατίνα... ίσως να εξωραΐσει περαιτέρω, αλλά ποιός νοιάζεται? Σημασία έχει να φέρουν αυτές τις μικρές χαρές και την επίγευση μιας όμορφης στιγμής, όπως σωστά λέν πιο πάνω συνσχολιαστές το Ξωτικό και η Άστρια.
καλό απόγευμα, φιλιά!
Αγαπητή φίλη Άϊναφετς,
Σε ευχαριστώ για την αισθαντική ματιά σου στο κείμενο και την ιστορία... η επίγευση, ενίοτε φέρνει κι επίγνωση, δυστυχώς όμως συχνά οι στιγμές έχουν φύγει και ταξιδεύουν στον δικό τους συμπαντικό χρόνο... Οι αντικατοπτρισμοί μας, όμως έρχονται και τις θυμίζουν, τις υποχρεώνουν έτσι κάπως, να ξαναπεράσουν λίγο από τα μέρη τούτα που άφησαν... με έναν θίασο γεύσεων, αισθήσεων, συναισθημάτων, ανυπομονησίας ίσως, αλλά στο τέλος κάτι σαν και αυτό που λέμε επίγνωση... Εκτός από τους αντικατοπτρισμούς, το παθαίνω συχνά με μερικές φωτογραφίες... στιγμιότυπα κι αυτές βλέπεις.
ΑΦΣ, από τον ΑΦΣ
Πολύ όμορφο κείμενο..πολύ γλυκιά η απεικόνιση...ένα γιατί όμως μου έμεινε..κι ένα πώς..πώς θα ήταν η ζωή του αν όλα είχαν γίνει διαφορετικά...καλησπέρα! :-)
Αγαπητό mplahmplah... Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια... Το γιατί ίσως να έχει αλλοιώσεις απο το εξωραϊσμένο εγώ μας, ενώ το πως φαντασία και όνειρα... Ποτέ δεν ρωτάω το γιατί... όσο πρέπει προσπαθώ με το παραπάνω, και πάντοτε έδινα χρόνο στους άλλους... Το πως, είναι ένα ερώτημα που σπανίως με απασχολεί, γιατί πιστεύω πως η ζωή είναι αξιωματική... ή ο παπούς μου έλεγε το εξής:
"Δρόμο που δεν πήρες, μην τον μελετάς..." Στα γιατί, πολλές φορές μετά από χρόνια δίνουμε διαφορετικές απαντήσεις... αλλά πάλι δεν έχει σημασία...
Σε χαιρετώ, να έχεις ένα όμορφο ΣΚ
Πάμε για άλλα.
Καλό σαββατοκύριακο, να είσαι καλά :)
Όντως καλλιτέχνιδα!
καλό Σαββατοκύριακο και σε σένα!!!
Δροσιά έχει, καμιά παραλία μάλλον!
:)
Χαίρε Νίκιπλε!!
Πάρα (μα πάρα) πολύ καλό και ως θέμα και ως γράψιμο.
Επίσης σου χρωστάω ότι μούδωσες αφορμή για ένα ωραίο τσιγάρο με ποτό στη βεράντα.
Κοίτα να δεις (χαμογελαστό ανθρωπάκι).
Υπάρχει η περίπτωση με το που την είδες να έπιανες την κουβέντα και όλα φυσιολογικά, άντε άλλο ένα κινητό στη μνήμη του κινητού σου.
Υπάρχουν κάποιες ελάχιστες που κάνεις αυτό που έκανες.
Αυτό σημάινει ότι είσαι τυχερός που βίωσες κάτι που έχει αξία ως βίωμα.
Μάλλον θα κάναμε το ίδιο, όσοι ήμασταν στη θέση σου (δηλαδή τυχεροί).
Υπάρχουν όμως και κάποιες απειροελάχιστες, όπου ενώ ισχύει το παραπάνω, δεν γίνεται να μην μιλήσεις και αυτό δεν έχει καμιά σχέση με το πρώτο.
Εκεί κινδυνεύεις να μπλέξεις, όχι με το άλλο πρόσωπο, αλλά με τον εαυτό σου, διότι πρέπει να ξεκαθαρίσεις πόσο στα συγκεκριμένα ζητήματα το παρελθόν σου είναι τόσο ισχυρό.
Δηλαδή πόσο το παρόν σου είναι ανίσχυρο να το περιορίσει στο χρόνο του.
Δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται, ειδικά αν μιλάμε για περισσότερα από 15 χρόνια απόσταση.
Όμως θα ήταν γοητευτική η εξέλιξη της ιστορίας σου στο τρίτο σενάριο, για τον αναγνώστη σίγουρα, μάλλον και για τον πρωταγωνιστή, αν και δεν είμαι σίγουρος.
Αναγνώστης ο αθηναίος
Αγαπητέ Αναγνώστη,
Σε ευχαριστώ θερμά για τα καλά σου λόγια... και χαίρομαι τόσο για το τσιγάρο όσο και για το ποτό... δλδ για το γεγονός ότι η ιστορία μου υπήρξε διδακτική ;)
Αρκετές φορές σκέφτηκα αυτά που έγραψες... Στις περισσότερες περιπτώσεις είναι αυτές οι σκέψεις λίγο πολύ που περνούν στιγμιαία από το νου... (Για να είμαι ειλικρινής, Η πρώτη σκέψη που μου ήρθε ήταν:
"κοίτα αυτή είναι όμορφη ακόμη, εγώ πως φαίνομαι?" Μετά θυμηθηκα, ότι κομμάτι αυτοπεποιήθηση την έχω, καθώς δεν έχω αφήσει ποτέ τον εαυτό μου να παρεκτραπεί... ;) ). Μετά βέβαια σκέφτηκα ένα γνωστό 20λεπτο συζήτησης όπου το ερώτημα "πως τα περνάς? Είσαι? καλά?" και η απάντηση "συμπαθητικά, σε γενικές γραμμές" θα ερχόταν και θα έφευγε 3 ή 4 φορές... για να καταλήξει όπως ακριβώς το είπες, άλλο ένα κινητό στη μνήμη...
Σκέφτηκα στη συνέχεια ότι αυτό το κάτι ξεχωριστό, ας πούμε υπήρξε, και ούτε έγινε κάτι ιδιαίτερα βίαιο προς το τέλος... υπέρ του δέοντος συνεναιτικό ήταν... Αλλά από την άλλη το Παρελθόν, από όπου και να μας σημαδέψει θα βρει το στόχο του... Και αυτά τα "εάν" είναι που δεν μου αρέσουν να μπαίνουν ποτέ στις συζητήσεις... Η επίγευσή μου ήταν ότι όλα έγιναν για να γίνουν... ή έγιναν γιατί ήταν ο καιρός τους να γίνουν... δεν υπάρχουν πλέον επίχειρα... Μου άρεσε, χάρηκα που ήταν καλά, δυναμική και μέσα σε φάση αυτοπεποιήθησης... Μου άρεσε που ήταν αυτάρκης, καθόλου ανασφαλής και ολίγον άνετη... Κυρίως μου άρεσε που ήταν όμορφη ακόμη... Το τελικό συμπέρασμά μου ήταν ότι χάρηκα ίσως για το πόσο τυχερός ήμουν... Την ένιωθα ασυναίσθητα έτσι λίγο σαν δικό μου άνθρωπο, που δεν ήθελα να ενοχλήσω με ένα Παρελθόν... που μετά από αλλεπαλληλους αναστοχασμούς θα ερχόταν το αμείλικτο ΕΓΩ να δικαιώσει τις επιλογές μας...
ας είναι είπα... και απόλαυσα αυτή τη στιγμιαία χαρά που την είδα...
Ρούφηξα καθε λέξη, εικόνα, νόημα από το κείμενό σου.
Μη έχοντας χρόνο δεν είδα, όπως επιθυμούσα, άλλα σχόλια γιατί σέβομαι τη γνώμη των φίλων μας.
Βρήκα λογικη (προσωπική η γνώμη) την επιλογή σου στους αντικατοπτρισμούς με διαφορά 20ετίας. Αυτό που μετράει είναι ό,τι ζήσαμε, που σχεδόν πάντα δεν έχει την ίδια βαρύτητα με την ώριμη σκέψη του σήμερα. Ας το κρατάμε στη μνήμη μας σαν λατρεμένες καταστάσεις και εικόνες.
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ και ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Αγαπητή Γλαρένια καλησπέρα!!! σε ευχαριστώ για το βλέμμα σου στους αντικατοπτρισμούς, που επειδή δεν ήταν "αντί", ήταν ανακλάσεις... Δεν ξέρω αν εξωραΐζουμε τίποτε από το παρελθον... όμως αυτή η ανέλπιστη, απρόσμενη χαρά, όταν βλέπει κανείς σημάδια του που "τον δικαιώνουν", τον κάνουν να θεωρείται τυχερός, όπως καλή ώρα, εγώ κάπως έτσι αισθάνθηκα... και η χαρά δεν ήταν για μένα... ήταν για την ανάκλαση...
φιλιά!
Πολύ όμορφα γλαφυρό το λέγειν της ιστορίας σου! Το ζήλεψα αληθινά!
Για την έκβαση δε δικαιούμαι φυσικά να σχολιάσω κάτι... Χαίρομαι όμως πολύ που είσαι από τους τυχερούς! Και συμφωνώ απόλυτα πως "Στα γιατί, πολλές φορές μετά από χρόνια δίνουμε διαφορετικές απαντήσεις..."!
Να είσαι καλά!
Αγαπητή Ηλιαχτίδα!!! Συγνώμη για την κάπως καθυστερημένη απάντηση...
χαίρομαι που βρίσκεις τρόπο και "τρυπώνεις" πάντα στο σπίτι μου, δείγμα ότι υπάρχει ακόμη φως... Σε ευχαριστώ για τα πολύ καλά σου λόγια, και στο ότι σε μερικές εκφάνσεις μέχρι τώρα, δεν υπήρξα πολύ άτυχος :) Πράγματι κάποιες φορές δίνουμε μετά από χρόνια διαφορετικές απαντήσεις... κάπως εξωραϊσμένες, να ικανοποιήσουν το ΕΓΩ ή τις μετέπειτα επιλογές μας... ή τουλάχιστον την απουσία μας... και αυτό είναι που κάνει τις ανακλάσεις, να έχουν ενδιαφέρον... :)
Σε φιλώ!
Είναι σίγουρο ότι πολλοί έχουν έρθει στην θέση σου, το ευχάριστο είναι όταν υπάρχουν και ευχάριστες αναμνήσεις.
Το καλοκαίρι καλά κρατεί, να το χαίρεσαι!
Αγαπητή Θαλασσένια καλησπέρα!!!
Όλοι έχουμε τέτοιου είδους αναλαμπές... με το χρόνο να φέρεαι δίκαια ή άδικα σε κάποιους... οι αναμνήσεις όμως δεν μπορούν παρά να είναι ευχάριστες...
Το καλοκαίρι καλά κρατεί και να το χαιρόμαστε όλοι μας!
Καλό μήνα από ΑΦΣ σε ΑΦΣ...ελπίζω όλα καλά!
ΑΦΣ, καλησπέρα και από εδώ!!! Διακόπευα σε ακτές και παραλίες, οπότε δεν υπήρξε ούτε διαδίκτυο ούτε τίποτε...
Εύχομαι λοιπόν κι από εδώ καλό υπόλοιπο διακοπών!
ΑΦΣ!
Έχουμε χαθεί.
Λίγο οι αυξημένες μου τούτη την περίοδο υποχρεώσεις, λίγο η πεσμένη λόγω των τεκταινομένων διάθεση, δε βρίσκω χρόνο να απαντώ στη σελίδα.
Καλό Φθινόπωρο!
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Τοc-toc... ΑΦΣ, γιορτάζεις;
Χρόνια πολλά και ακόμα καλύτερα, γεμάτα χαμόγελα!
ΑΦ! από ΑΦΣ! :)
Αγαπητή Γλαρένια, καλησπέρα.
Μην στενοχωριέσαι για το χρόνο... Η επικοινωνία στο διαδίκτυο είναι ακριβώς αυτή, ότι είναι σχεδόν άχρονη. Να έχεις καλό φθινόπωρο και καλό χειμώνα να σου ευχηθώ!
Qui Est?
Χμ... ναι!!! ΑΦΣ, σ' ευχαριστώ πολύ και από καρδιάς!
Χρόνια πολλά σε όλους και υγεία να έχουμε!
Σήμερα λοιπόν να μια ωραία ημέρα (νύχτα... :) ) για ένα καλό merlot...
ΑΦ από τον ΑΦΣ!
χρόνια πολλά με αγάπη και ευτυχία!
(και τσουγκρίζουμε ποτήρια εις υγείαν, ευχή που πιάνει πάντα με το καλό κρασί:)
Αγαπητή Άστρια,
σε ευχαριστώ πολύ!!! Κι εσένα εύχομαι ότι επιθυμείς!
Βοηθούντος σημαντικά του οίνου στην υγεία βεβαίως βεβαίως!
Δημοσίευση σχολίου